Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VII
donderdag 1 november 2018 om 10:33
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 27 november 2019 om 13:45
woensdag 27 november 2019 om 14:03
Lieve Selune,
Weet peut van de trauma’s en de dissociatie?
Vertrouw je hem? Lukt het samen te werken?
Rot he dat je systeem van binnen zo is afgesteld op overleven en niks vertellen, dat nu als volwassene het je belemmert in contact maken en in leren jezelf op te vangen.
Ik snap de angst om gek te worden maar opgesloten word je niet zo snel. En tegenwoordig isen bij dissociatie daar ook niet happig op. Men weet dat goed zijn in overleven het best thuis kan.
Herkenning hier! Heb daar soms ook angsten en fantasieën over; heeft vaak te maken met dat ik issues heb met macht, met me niet verstaanbaar kunnen maken, me alleen, onbegrepen en onder druk voelen staan. En dat laatste ook van binnen.
Weet peut van de trauma’s en de dissociatie?
Vertrouw je hem? Lukt het samen te werken?
Rot he dat je systeem van binnen zo is afgesteld op overleven en niks vertellen, dat nu als volwassene het je belemmert in contact maken en in leren jezelf op te vangen.
Ik snap de angst om gek te worden maar opgesloten word je niet zo snel. En tegenwoordig isen bij dissociatie daar ook niet happig op. Men weet dat goed zijn in overleven het best thuis kan.
Herkenning hier! Heb daar soms ook angsten en fantasieën over; heeft vaak te maken met dat ik issues heb met macht, met me niet verstaanbaar kunnen maken, me alleen, onbegrepen en onder druk voelen staan. En dat laatste ook van binnen.
woensdag 27 november 2019 om 14:18
Een stille Hanke op dit topic.
Heeft alles te maken met een 2nd opinion die loopt. Peut die niet weet wat te doen met de flinters. Een oudcollega van peut ('die deed moeilijkere gevallen') heeft sinds kort een ook een privé praktijk en daar ben ik nu 2x geweest. In kader dus van 2nd opinion.
Morgen hoor ik waarschijnlijk meer, wat zij denkt wat nodig is en waar ik aan de slag zou kunnen. Ik vind het doodeng. Ben bang niet behandelbaar verklaard te worden, te complex of dat zij vindt dat ik iets nodig heb wat hier in de verre omtrek niet te vinden is, er belachelijke wachtlijsten en/of regio voorwaarden zijn en protocollen waardoor ik het maar zelf moet zien uit te zoeken.
Eten is lange tijd rustig geweest, maar 'even over de flinters vertellen' en vrij snel daarna 'even over moeder' bij peut vraagt veel van me. Niet weten waar ik aan toe ben is fnuikend én daarbij alle flinters die vaak naar voren piepen en ik dus in mijn hoofd en lijf last heb van allerlei intrusies... Het is Veel.
Mijn grootste vraag is hoe ik 'van binnen' opvang, wat ik moet met die lijfelijke intrusies die vaak vooral veel pijn doen, een motoriek die blokkeert.
Ik voel me niet vaardig ondanks alles wat ik dagelijks aan zelfhulpgedoe doe qua zelfzorg, contact maken en samenwerken. En schaam me.
Tegelijk zie ik dat ik steeds helderder probeer en durf te communiceren met peut en nu die 2nd opinion persoon. Maar hoe het er morgen jitziet- of ze al overlegd heeft met mijn peut en wat daaruit komt....ik weet het niet. En niet weten is Niet mijn ding.
Heeft alles te maken met een 2nd opinion die loopt. Peut die niet weet wat te doen met de flinters. Een oudcollega van peut ('die deed moeilijkere gevallen') heeft sinds kort een ook een privé praktijk en daar ben ik nu 2x geweest. In kader dus van 2nd opinion.
Morgen hoor ik waarschijnlijk meer, wat zij denkt wat nodig is en waar ik aan de slag zou kunnen. Ik vind het doodeng. Ben bang niet behandelbaar verklaard te worden, te complex of dat zij vindt dat ik iets nodig heb wat hier in de verre omtrek niet te vinden is, er belachelijke wachtlijsten en/of regio voorwaarden zijn en protocollen waardoor ik het maar zelf moet zien uit te zoeken.
Eten is lange tijd rustig geweest, maar 'even over de flinters vertellen' en vrij snel daarna 'even over moeder' bij peut vraagt veel van me. Niet weten waar ik aan toe ben is fnuikend én daarbij alle flinters die vaak naar voren piepen en ik dus in mijn hoofd en lijf last heb van allerlei intrusies... Het is Veel.
Mijn grootste vraag is hoe ik 'van binnen' opvang, wat ik moet met die lijfelijke intrusies die vaak vooral veel pijn doen, een motoriek die blokkeert.
Ik voel me niet vaardig ondanks alles wat ik dagelijks aan zelfhulpgedoe doe qua zelfzorg, contact maken en samenwerken. En schaam me.
Tegelijk zie ik dat ik steeds helderder probeer en durf te communiceren met peut en nu die 2nd opinion persoon. Maar hoe het er morgen jitziet- of ze al overlegd heeft met mijn peut en wat daaruit komt....ik weet het niet. En niet weten is Niet mijn ding.
woensdag 27 november 2019 om 14:19
Lieve Selune,
je zou kunnen proberen om dat waar je dan bang voor bent (aan reactie van je therapeut) ook met de therapeut te delen. Zo leg je uit hoe het in jouw hoofd werkt, dat er zoveel verschillende gedachten daar allemaal door elkaar heen en over elkaar heen buitelen.
Ja, dat is ingewikkeld. Nee, dat is niet raar. En ook niet zo verontrustend.
Je doet het heel goed, daar is geen woord van gelogen. Je hebt met ontzettend veel moeilijks te dealen en hoe je het ook wendt of keert, dit doe je heel knap.
Daarmee bedoelt iemand niet dat het makkelijk is, of dat hij denkt dat je je aanstelt, of....
Hij bedoelt gewoon: goh, wat knap dat iemand zo functioneert terwijl het zo'n warboel is in dat hoofd, in dat lijf, in dat leven.
De bedoeling is wel de warboel een beetje te ontrafelen. En dat kan alleen als je iemand, in je eigen tempo, behoedzaam en geduldig, inkijk geeft in die warboel. Dus nee, je hoeft niet direct alle ramen en deuren wagenwijd open te zetten. Maar doe het gordijn eens op een klein, klein kiertje en laat je therapeut meekijken.
Als je voelt dat het groots is en je voelt dat je het met je therapeut samen durft aan te gaan (in die grootsheid), dan is het zaak zorgvuldig te blijven. Dus afspraken met rustmomenten daarna. En genoeg tijd en ruimte van beide kanten.
Voorbeeldje van mezelf: toen het laatst even behoorlijk mis ging en mijn psych insprong, was zij degene die zei: we kunnen dit samen aangaan, maar dat kan alleen als we allebei de dagen daarna tijd en ruimte hebben in onze agenda om er aandacht aan te besteden. Dus zijn we er pas aan begonnen toen ik de volgende dag vrij kon zijn en er ruimte was (in allebei onze agenda's) om elkaar de week daarna te zien.
Het was nodig, misschien niet zo ontzettend nodig als we van te voren hadden ingecalculeerd, maar dat is beter dan andersom.
Laat het even weten als je wilt dat ik deze reactie weer weghaal, want dan doe ik dat (en ja, dat mag jij zeggen).
je zou kunnen proberen om dat waar je dan bang voor bent (aan reactie van je therapeut) ook met de therapeut te delen. Zo leg je uit hoe het in jouw hoofd werkt, dat er zoveel verschillende gedachten daar allemaal door elkaar heen en over elkaar heen buitelen.
Ja, dat is ingewikkeld. Nee, dat is niet raar. En ook niet zo verontrustend.
Je doet het heel goed, daar is geen woord van gelogen. Je hebt met ontzettend veel moeilijks te dealen en hoe je het ook wendt of keert, dit doe je heel knap.
Daarmee bedoelt iemand niet dat het makkelijk is, of dat hij denkt dat je je aanstelt, of....
Hij bedoelt gewoon: goh, wat knap dat iemand zo functioneert terwijl het zo'n warboel is in dat hoofd, in dat lijf, in dat leven.
De bedoeling is wel de warboel een beetje te ontrafelen. En dat kan alleen als je iemand, in je eigen tempo, behoedzaam en geduldig, inkijk geeft in die warboel. Dus nee, je hoeft niet direct alle ramen en deuren wagenwijd open te zetten. Maar doe het gordijn eens op een klein, klein kiertje en laat je therapeut meekijken.
Als je voelt dat het groots is en je voelt dat je het met je therapeut samen durft aan te gaan (in die grootsheid), dan is het zaak zorgvuldig te blijven. Dus afspraken met rustmomenten daarna. En genoeg tijd en ruimte van beide kanten.
Voorbeeldje van mezelf: toen het laatst even behoorlijk mis ging en mijn psych insprong, was zij degene die zei: we kunnen dit samen aangaan, maar dat kan alleen als we allebei de dagen daarna tijd en ruimte hebben in onze agenda om er aandacht aan te besteden. Dus zijn we er pas aan begonnen toen ik de volgende dag vrij kon zijn en er ruimte was (in allebei onze agenda's) om elkaar de week daarna te zien.
Het was nodig, misschien niet zo ontzettend nodig als we van te voren hadden ingecalculeerd, maar dat is beter dan andersom.
Laat het even weten als je wilt dat ik deze reactie weer weghaal, want dan doe ik dat
(en ja, dat mag jij zeggen).
woensdag 27 november 2019 om 14:29
Lieve stille Hanke,
fijn dat je toch woorden weet te geven en hier deelt. Het is niet niks wat je aan het doen bent, dapper, moedig. Je voelt je niet vaardig, toch ben je het een heel eind wel. Niet in alles en niet altijd. Maar wel in veel en wel vaak.
Ik hoop dat je weet dat je vaak een voorbeeld voor me bent, in hoe je zelfzorggedoe probeert in te zetten.
Niet weten is niet jouw ding, behalve als het gaat om niet weten in veiligheid. Want ik zie je zo wandeltochten maken zonder plan, zonder idee van uitkomst. Weet dat je niet weet in vertrouwen, in veiligheid, dat er altijd weer iets kan komen wat leidt tot beter.
fijn dat je toch woorden weet te geven en hier deelt.
Het is niet niks wat je aan het doen bent, dapper, moedig. Je voelt je niet vaardig, toch ben je het een heel eind wel. Niet in alles en niet altijd. Maar wel in veel en wel vaak.Ik hoop dat je weet dat je vaak een voorbeeld voor me bent, in hoe je zelfzorggedoe probeert in te zetten.
Niet weten is niet jouw ding, behalve als het gaat om niet weten in veiligheid. Want ik zie je zo wandeltochten maken zonder plan, zonder idee van uitkomst. Weet dat je niet weet in vertrouwen, in veiligheid, dat er altijd weer iets kan komen wat leidt tot beter.
woensdag 27 november 2019 om 15:39
@ Sofie: wat een mooie reacties heb jij voor Selune en Hanke!
@ Selune: ik zou het denk ik ook schriftelijk proberen als het mondeling niet lukt. Je hebt er ook niks aan om je beter voor te doen dan je bent.
Wat werk betreft: als ik me echt niet goed voel (in mijn geval: als ik tegen erge overprikkeldheid aan zit), meld ik me ziek. Een drukke klas is dan net teveel, helemaal in combinatie met het geren en gevlieg en het werken onder tijdsdruk van alledag. Voor jou is dat ongetwijfeld hetzelfde. Ik begrijp het wel dat je je collega's niet met nog meer werk wilt opzadelen, maar denk hierbij ook aan jezelf!
@ Hanke: ik ga voor je duimen dat je morgen iets positiefs te horen krijgt, als in dat je meteen bij die 2e instelling terecht kunt. Niet weten waar je aan toe bent, is heel vervelend en helemaal als er veel van af hangt.
Ik heb zo weer een gesprek. Ik durf alles wel te zeggen, maar weet niet waar te beginnen en waar te eindigen. Ik heb ook gezegd dat zij maar de leiding moet nemen en het gesprek moet sturen omdat we anders nergens komen. Ik weet niet wat wel en niet relevant is. Aan de andere kant ben ik ook een beetje bang dat we niet bij de kern komen. Daarvoor moet ik nog vertrouwen in haar gaan krijgen. (Heeft ook te maken met de controle los durven laten.)
@ Selune: ik zou het denk ik ook schriftelijk proberen als het mondeling niet lukt. Je hebt er ook niks aan om je beter voor te doen dan je bent.
Wat werk betreft: als ik me echt niet goed voel (in mijn geval: als ik tegen erge overprikkeldheid aan zit), meld ik me ziek. Een drukke klas is dan net teveel, helemaal in combinatie met het geren en gevlieg en het werken onder tijdsdruk van alledag. Voor jou is dat ongetwijfeld hetzelfde. Ik begrijp het wel dat je je collega's niet met nog meer werk wilt opzadelen, maar denk hierbij ook aan jezelf!
@ Hanke: ik ga voor je duimen dat je morgen iets positiefs te horen krijgt, als in dat je meteen bij die 2e instelling terecht kunt. Niet weten waar je aan toe bent, is heel vervelend en helemaal als er veel van af hangt.
Ik heb zo weer een gesprek. Ik durf alles wel te zeggen, maar weet niet waar te beginnen en waar te eindigen. Ik heb ook gezegd dat zij maar de leiding moet nemen en het gesprek moet sturen omdat we anders nergens komen. Ik weet niet wat wel en niet relevant is. Aan de andere kant ben ik ook een beetje bang dat we niet bij de kern komen. Daarvoor moet ik nog vertrouwen in haar gaan krijgen. (Heeft ook te maken met de controle los durven laten.)
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
woensdag 27 november 2019 om 18:54
ID hoe, was het gesprek? Heb voor je zitten duimen
Viel me op toen je over het 2e gesprek schreef dat je steeds meer zicht krijgt op wat je zelf waarneemt, en daarin assertiever bent of iig je zo begint te voelen. Beetje kritisch kijken naar wat er gebeurt en wat de ander zegt...mooie ontwikkeling!
.......
Zenuwen voor morgen die als soort D day wordt gezien neemt toe. Één flinter wil morgen eerst flink boodschappen doen vóór de reis want mijn normale stock is aardig op. En er is geen erna opzo (heb wel afspraken staan komende dagen met anderen, dus wat ik voel en hoe het eruit ziet zijn twee verschillende dingen).
Viel me op toen je over het 2e gesprek schreef dat je steeds meer zicht krijgt op wat je zelf waarneemt, en daarin assertiever bent of iig je zo begint te voelen. Beetje kritisch kijken naar wat er gebeurt en wat de ander zegt...mooie ontwikkeling!
.......
Zenuwen voor morgen die als soort D day wordt gezien neemt toe. Één flinter wil morgen eerst flink boodschappen doen vóór de reis want mijn normale stock is aardig op. En er is geen erna opzo (heb wel afspraken staan komende dagen met anderen, dus wat ik voel en hoe het eruit ziet zijn twee verschillende dingen).
woensdag 27 november 2019 om 21:02
Hanke, wat spannend, die second opinion! Natuurlijk word je daar onrustig en gespannen van - en dan zien de flinters natuurlijk hun kans schoon, wordt het eten moeilijk, doet je lijf pijn, en al die andere dingen. Kun je ook zien dat je toch al heel veel geleerd hebt EN ook toepast? Ik hoop dat er morgen duidelijkheid komt.
Selune, zo snel sluiten ze je niet op, hoor. Dat is (volgens mij) alleen als je echt gevaarlijk voor jezelf of anderen bent en er geen minder ingrijpende oplossing mogelijk is. Ik zou echt proberen iets te laten lezen over hoe je je voelt, en dat je je er - uit overlevingsmechanisme? - altijd voor zorgt dat hij je 'sterk' ziet maar dat je soms de interne strijd niet kunt hanteren.
Diva, fijn om te lezen dat je wat minder taken van anderen op je neemt op je werk. Gebruik je huidige werk maar om die assertiviteit te oefenen! Ik hoop dat je vandaag een goed gesprek had. En het is goed om niet te sturen, maar als er dingen zijn waar jij in je hoofd mee zit, moet je die wel vertellen. Want anders weten ze er niet van en kunnen ze je er ook niet mee helpen.
Selune, zo snel sluiten ze je niet op, hoor. Dat is (volgens mij) alleen als je echt gevaarlijk voor jezelf of anderen bent en er geen minder ingrijpende oplossing mogelijk is. Ik zou echt proberen iets te laten lezen over hoe je je voelt, en dat je je er - uit overlevingsmechanisme? - altijd voor zorgt dat hij je 'sterk' ziet maar dat je soms de interne strijd niet kunt hanteren.
Diva, fijn om te lezen dat je wat minder taken van anderen op je neemt op je werk. Gebruik je huidige werk maar om die assertiviteit te oefenen! Ik hoop dat je vandaag een goed gesprek had. En het is goed om niet te sturen, maar als er dingen zijn waar jij in je hoofd mee zit, moet je die wel vertellen. Want anders weten ze er niet van en kunnen ze je er ook niet mee helpen.
woensdag 27 november 2019 om 21:11
Ik heb niet eens het idee dat ik het bewust doe, dat sterk laten zien. Ik las pas iets over 'hugh functioning anxiety' wat heel herkenbaar was. Hoe anderen je zien (of wat er van buiten aan je te zien is) en wat er van binnen daadwerkelijk gebeurd. Ik kan het niet eens laten zien als ik een paniekaanval heb, wordt uiterlijk extreem 'stil', maar kan dan gewoon niet laten zien wat er gebeurd. Dat gebeurd bij de psych heel vaak. Ik functioneer wel, maar intern is het oorlog.
Waarom ik hem niet vertrouw.. Ik weet het zelf niet zo goed. Toch angst voor afwijzing, dat ik gek wordt of allang ben, dat als iemand echt zoet hoe slecht het in m'n hoofd gaat dat ik het dan ineens niet meer kan bestrijden en instort.
Waarom ik hem niet vertrouw.. Ik weet het zelf niet zo goed. Toch angst voor afwijzing, dat ik gek wordt of allang ben, dat als iemand echt zoet hoe slecht het in m'n hoofd gaat dat ik het dan ineens niet meer kan bestrijden en instort.
Forever is a hell of a long time
woensdag 27 november 2019 om 21:14
Hanke psych weet heel veel, maar dat interne kind laten zien dat is te kwetsbaar ofzo. De angst dat niet te overleven, alsnog niet. Ik heb al dagen het gevoel te stikken, letterlijk. Dat is naar.
Je bent heel goed bezig Hanke! Ik hoop dat er morgen iets uit het gesprek komt waar je mee verder kunt, het is je zo gegund!
Je bent heel goed bezig Hanke! Ik hoop dat er morgen iets uit het gesprek komt waar je mee verder kunt, het is je zo gegund!
Forever is a hell of a long time
donderdag 28 november 2019 om 13:18
@Snow: Je hebt me door. Teruglezen lukt even niet.
Vandaag naar peut geweest. Slechts nieuws. Afgelopen anderhalf jaar vrij intensief therapie gehad, vandaag alle ROM-metingen van die periode bekeken en eigenlijk zijn mijn klachten maar minimaal verbeterd. Alleen zijn er geen behandelmogelijkheden meer en houdt het hier eigenlijk wel op. Dat is schrikken.
Ik heb natuurlijk al veel langer diverse behandelingen gehad, dus het is niet de afgelopen half jaar. Ik dacht gewoon echt dat als ik mijn best zou blijven doen ik met de juiste behandeling wel verder zou komen. Of dat ze me in ieder geval niet zouden opgeven.
Ik krijg als het goed is via de WMO wel wekelijkse begeleiding om te kijken hoe ik mijn dagen in kan vullen, toch weer 'wat te kunnen doen' ondanks de depressie, en hulp om weer aan de slag te gaan - en dit keer blijven - met werk. Dat is dus wel fijn.
Daarnaast week 32 nu op de wachtlijst voor autisme diagnostiek, maar daar krijg ik waarschijnlijk alleen de diagnose zonder verdere behandelmogelijkheden, dat wordt tenminste verwacht door peut.
Maar uitbehandeld zijn.. ik schrik er heel erg van. Er gaat even van alles door me heen. Eigenlijk kreeg ik te horen; Je klachten zijn nauwelijks verbeterd ondanks de therapie, depressie is bovengemiddeld hoog. En wij kunnen niks meer doen.
Maar nu dan? Waar blijf ik? Deze GGZ instelling is de enige in de omgeving die me wilde behandelen omdat ik een te hoog risico kan zijn. En nu trekken ze de handen van me af, want wat ze doen helpt niet. Waar kan ik dan nog terecht? Ik ben even heel, heel erg verdrietig. Ik ben zo hard aan het vechten, ook al is er nauwelijks resultaat.
Nu dacht ik - dan maar meer medicatie. Ik moet iets. Ik slik ondanks de klachten geen antidepressiva (al jaren niet meer), alleen antipsychotica. Dus ik bel voor een afspraak bij de psychiater, maar die kan pas in februari.
Ik moet even rustig worden. Alles op een rijtje zetten. En dan peut mailen, morgen misschien, want ik klapte weer dicht. Alles werd even weer voor me bevestigd: Je krijgt geen hulp, je verdient geen hulp, je staat er altijd alleen voor, het komt nooit meer goed.
Ik blijf mezelf vertellen, dat als alles uitzichtloos voelt, als het lijkt alsof er geen gelukkige toekomst voor mij is weggelegd, dat dat de depressie is die tegen me praat. Maar ook dat wordt nu voor mijn gevoel bevestigd.
Ik weet het even niet. Even laten bezinken.
Vandaag naar peut geweest. Slechts nieuws. Afgelopen anderhalf jaar vrij intensief therapie gehad, vandaag alle ROM-metingen van die periode bekeken en eigenlijk zijn mijn klachten maar minimaal verbeterd. Alleen zijn er geen behandelmogelijkheden meer en houdt het hier eigenlijk wel op. Dat is schrikken.
Ik heb natuurlijk al veel langer diverse behandelingen gehad, dus het is niet de afgelopen half jaar. Ik dacht gewoon echt dat als ik mijn best zou blijven doen ik met de juiste behandeling wel verder zou komen. Of dat ze me in ieder geval niet zouden opgeven.
Ik krijg als het goed is via de WMO wel wekelijkse begeleiding om te kijken hoe ik mijn dagen in kan vullen, toch weer 'wat te kunnen doen' ondanks de depressie, en hulp om weer aan de slag te gaan - en dit keer blijven - met werk. Dat is dus wel fijn.
Daarnaast week 32 nu op de wachtlijst voor autisme diagnostiek, maar daar krijg ik waarschijnlijk alleen de diagnose zonder verdere behandelmogelijkheden, dat wordt tenminste verwacht door peut.
Maar uitbehandeld zijn.. ik schrik er heel erg van. Er gaat even van alles door me heen. Eigenlijk kreeg ik te horen; Je klachten zijn nauwelijks verbeterd ondanks de therapie, depressie is bovengemiddeld hoog. En wij kunnen niks meer doen.
Maar nu dan? Waar blijf ik? Deze GGZ instelling is de enige in de omgeving die me wilde behandelen omdat ik een te hoog risico kan zijn. En nu trekken ze de handen van me af, want wat ze doen helpt niet. Waar kan ik dan nog terecht? Ik ben even heel, heel erg verdrietig. Ik ben zo hard aan het vechten, ook al is er nauwelijks resultaat.
Nu dacht ik - dan maar meer medicatie. Ik moet iets. Ik slik ondanks de klachten geen antidepressiva (al jaren niet meer), alleen antipsychotica. Dus ik bel voor een afspraak bij de psychiater, maar die kan pas in februari.
Ik moet even rustig worden. Alles op een rijtje zetten. En dan peut mailen, morgen misschien, want ik klapte weer dicht. Alles werd even weer voor me bevestigd: Je krijgt geen hulp, je verdient geen hulp, je staat er altijd alleen voor, het komt nooit meer goed.
Ik blijf mezelf vertellen, dat als alles uitzichtloos voelt, als het lijkt alsof er geen gelukkige toekomst voor mij is weggelegd, dat dat de depressie is die tegen me praat. Maar ook dat wordt nu voor mijn gevoel bevestigd.
Ik weet het even niet. Even laten bezinken.
donderdag 28 november 2019 om 14:35
Nou oke. Een 'escalatie' en een telefoongesprek met peut verder. Alleen binnen deze afdeling uitbehandeld (terwijl dit de afdeling is die met angst- en stemmingsstoornissen dealt, dus ik dacht wat die klachten betreft uitbehandeld).
Mocht er autisme vastgesteld worden dan hebben ze daar wel behandelprogramma's met comorbiditeit. En ze heeft me beloofd dat ze me niet laten vallen.
Dat is fijn. Nu voel ik me alleen ontzettend schuldig omdat ik zwaar in paniek was en van alles heb gezegd en gevoeld waarbij ik misschien haar heb gekwetst (ik heb niks over haar gezegd, maar toch).
Ze schrok er ook van omdat ik in therapie niets liet merken. Het probleem is dat ik dan ook niks merk. Zodra iets ook maar in de buurt van die angsten en overtuigingen komt gaan mijn gedachten en gevoelens op slot.
Plus ik durf vandaag even niet meer te vertrouwen.
Ik denk dat ik 'vandaag' maar even vroegtijdig afsluit en op bed ga liggen, emoties all over the place dus ik ben kapot
Mocht er autisme vastgesteld worden dan hebben ze daar wel behandelprogramma's met comorbiditeit. En ze heeft me beloofd dat ze me niet laten vallen.
Dat is fijn. Nu voel ik me alleen ontzettend schuldig omdat ik zwaar in paniek was en van alles heb gezegd en gevoeld waarbij ik misschien haar heb gekwetst (ik heb niks over haar gezegd, maar toch).
Ze schrok er ook van omdat ik in therapie niets liet merken. Het probleem is dat ik dan ook niks merk. Zodra iets ook maar in de buurt van die angsten en overtuigingen komt gaan mijn gedachten en gevoelens op slot.
Plus ik durf vandaag even niet meer te vertrouwen.
Ik denk dat ik 'vandaag' maar even vroegtijdig afsluit en op bed ga liggen, emoties all over the place dus ik ben kapot
donderdag 28 november 2019 om 17:18
Ik denk dat we hier allemaal zulke kernovertuigingen hebben die op zulke momenten met ons aan de haal gaan, maar ik heb er even bijgezet hoe ik je verhaal las. Misschien geef het je wat houvast. Verder veel sterkte, en ik hoop dat de storm snel gaat liggen.GreenLadyFern schreef: ↑28-11-2019 13:18Alles werd even weer voor me bevestigd: Je krijgt geen hulp, je verdient geen hulp, we wilden en willen je wel helpen, maar wij voelen ons ook machteloos als dat maar matig lukt je staat er altijd alleen voor we helpen je een ander soort begeleiding vinden, het komt nooit meer goed onze beste hulp werkt nu niet, maar misschien antidepressiva wel. Of misschien stug blijven toepassen wat je in therapie geleerd hebt totdat het werkt (want er was wel wat verbetering opgetreden, toch? Misschien heb je dan langer de tijd nodig voor het echt klikt in je hoofd.) Of misschien weet dat autismecentrum iets.
Ik blijf mezelf vertellen, dat als alles uitzichtloos voelt, als het lijkt alsof er geen gelukkige toekomst voor mij is weggelegd, dat dat de depressie is die tegen me praat. Maar ook dat wordt nu voor mijn gevoel bevestigd.
donderdag 28 november 2019 om 20:27
donderdag 28 november 2019 om 20:40
Hier goed nieuws.
De 2nd opinion 'peut had diagnose klaar (geen nieuwe dingen, cptss en dsnao) en gaf aan dat itst huidige peut die blijft zeggen zich onthand te voelen qua werken met flinters, zij dat wél ziet zitten.
Ik krijg dus een nieuwe peut! Wel 1 hele bushalte verder dan nu
Net als deze peut heeft ze een privé praktijk. Ik moet voor haar mijn polis omzetten maar dat lijkt niet heel negatief uit te pakken, blijkt.
De komende maand gaan we de bakens neerzetten, behandelplan opstellen en binnenwereld verder inventariseren (ieks).
En dan in januari met een nieuwe dbc aan de slag. Één keer per week. Het was eens in de 10 dagen (en nogal eens 4 weken vakantie/ 4 weken vrijwilligerswerk/afspraak vervallen door griep/omstandigheden enz).
Huidige peut heeft me zeker het eea opgeleverd. En géén schade toegebracht. Me naar deze nieuwe peut geloodst.
Ik voel me opgelucht. Nog niet heel blij of hoopvol, want leren omgaan met de binnenwereld en meer kunnen op een dag (ook buiten de deur) heb ik nog niet bereikt. Maar qua samenwerken, en wat beladen onderwerpen aanstippen merk ik al wel dat zij vaardig is en ik het -voor zover ik dat kan - ook oppak.
De 2nd opinion 'peut had diagnose klaar (geen nieuwe dingen, cptss en dsnao) en gaf aan dat itst huidige peut die blijft zeggen zich onthand te voelen qua werken met flinters, zij dat wél ziet zitten.
Ik krijg dus een nieuwe peut! Wel 1 hele bushalte verder dan nu
Net als deze peut heeft ze een privé praktijk. Ik moet voor haar mijn polis omzetten maar dat lijkt niet heel negatief uit te pakken, blijkt.
De komende maand gaan we de bakens neerzetten, behandelplan opstellen en binnenwereld verder inventariseren (ieks).
En dan in januari met een nieuwe dbc aan de slag. Één keer per week. Het was eens in de 10 dagen (en nogal eens 4 weken vakantie/ 4 weken vrijwilligerswerk/afspraak vervallen door griep/omstandigheden enz).
Huidige peut heeft me zeker het eea opgeleverd. En géén schade toegebracht. Me naar deze nieuwe peut geloodst.
Ik voel me opgelucht. Nog niet heel blij of hoopvol, want leren omgaan met de binnenwereld en meer kunnen op een dag (ook buiten de deur) heb ik nog niet bereikt. Maar qua samenwerken, en wat beladen onderwerpen aanstippen merk ik al wel dat zij vaardig is en ik het -voor zover ik dat kan - ook oppak.
donderdag 28 november 2019 om 21:31
Fijn dat je zo goed nieuws kreeg, Hanke! Hopelijk heeft je 'huis-tuin-en-keuken-problemen' peut je vertrouwen in therapie en peuten doen een beetje doen groeien. Knap trouwens ook dat zij durfde toe te geven er niet uit te komen en zo'n goede 2nd opinion/vervanger heeft gezocht. Meer kunnen op een dag/minder last van de binnenwereld zijn mooie doelen om het komende jaar aan te werken.
donderdag 28 november 2019 om 21:45
maandag 2 december 2019 om 23:25
@ Hanke: Wat fijn voor je!
@ GF: sta je al 32 weken op die wachtlijst of vanaf week 32? Het lijkt me eigenlijk ook raar dat ze alleen zouden diagnosticeren zonder verdere behandeling. Krijg je nu in de tussenliggende periode nog wel ondersteuning van die instelling?
En je hoeft je niet te schamen voor de escalatie. Dan hadden ze het ook maar meteen duidelijk moeten uitleggen. Nu weet je tenminste waar je aan toe bent.
Mijn gesprek vorige week was mwoah. Ik heb meteen aan het begin nog een keer gezegd dat zij maar moet leiden/sturen om straks genoeg informatie te hebben, maar toen zei ze wat jij Tobbie ook zei: dat ze het ook graag wilde horen als ik zelf ergens mee zat of ergens tegenaan loop. Terwijl ik dan denk: mijn klachten zijn duidelijk, daar komt in principe niks 'bij'. Ik ben daar om de oorzaak proberen te achterhalen. Ze antwoordde ook dat zij wel in de gaten zou houden dat ze straks (aan het eind) genoeg info zou hebben. Oké. Vervolgens heb ik een half uur over iets gepraat waarna ze mij onderbrak omdat ze het die afspraak ook nog over mijn levensloop wilde hebben. Oké, prima, maar toen was de helft van de tijd al op aan iets anders, wat voor haar onvoorzien was om het daar over te hebben en dat vind ik dan zonde van de tijd. Ze had mij ook na 10 minuteen al kunnen afkappen. Dat versta ik onder leiden/ sturen.
Ik zou denken dat er soort van draaiboek of protocol is, waar ze mee werkt. Maar dat lijkt er niet te zijn. Ze wil ook graag dat man een keer meekomt en dat is goed, maar het maakt dan vervolgens niet uit wanneer, terwijl ik dan denk dat het wel een beetje uit zou maken.
Nu moet ik eigenlijk een afspraak bij de huisarts maken om meer lichamelijk onderzoek te laten doen, maar ik trek er eigenlijk nu niet aan omdat ik me relatief goed voel. Ik vraag me ook weer af waarom ik daar eigenlijk nog heen ga. Of ik niet ergens een probleem van maak wat er niet is. Laat me maar met de diagnostiek beginnen, dan weet ik snel genoeg waar ik wel of niet aan toe ben.
Komende drie weken tot aan de kerstvakantie ook heel druk met werk en alle andere dingen. Ook nog lessen verplaatst waardoor ik bijna elke dag werk. En weer verontrustend nieuws gehoord over het werk in januari. Ik heb geen rust om eens goed te gaan solliciteren, terwijl dat zo hard nodig is.
@ GF: sta je al 32 weken op die wachtlijst of vanaf week 32? Het lijkt me eigenlijk ook raar dat ze alleen zouden diagnosticeren zonder verdere behandeling. Krijg je nu in de tussenliggende periode nog wel ondersteuning van die instelling?
En je hoeft je niet te schamen voor de escalatie. Dan hadden ze het ook maar meteen duidelijk moeten uitleggen. Nu weet je tenminste waar je aan toe bent.
Mijn gesprek vorige week was mwoah. Ik heb meteen aan het begin nog een keer gezegd dat zij maar moet leiden/sturen om straks genoeg informatie te hebben, maar toen zei ze wat jij Tobbie ook zei: dat ze het ook graag wilde horen als ik zelf ergens mee zat of ergens tegenaan loop. Terwijl ik dan denk: mijn klachten zijn duidelijk, daar komt in principe niks 'bij'. Ik ben daar om de oorzaak proberen te achterhalen. Ze antwoordde ook dat zij wel in de gaten zou houden dat ze straks (aan het eind) genoeg info zou hebben. Oké. Vervolgens heb ik een half uur over iets gepraat waarna ze mij onderbrak omdat ze het die afspraak ook nog over mijn levensloop wilde hebben. Oké, prima, maar toen was de helft van de tijd al op aan iets anders, wat voor haar onvoorzien was om het daar over te hebben en dat vind ik dan zonde van de tijd. Ze had mij ook na 10 minuteen al kunnen afkappen. Dat versta ik onder leiden/ sturen.
Ik zou denken dat er soort van draaiboek of protocol is, waar ze mee werkt. Maar dat lijkt er niet te zijn. Ze wil ook graag dat man een keer meekomt en dat is goed, maar het maakt dan vervolgens niet uit wanneer, terwijl ik dan denk dat het wel een beetje uit zou maken.
Nu moet ik eigenlijk een afspraak bij de huisarts maken om meer lichamelijk onderzoek te laten doen, maar ik trek er eigenlijk nu niet aan omdat ik me relatief goed voel. Ik vraag me ook weer af waarom ik daar eigenlijk nog heen ga. Of ik niet ergens een probleem van maak wat er niet is. Laat me maar met de diagnostiek beginnen, dan weet ik snel genoeg waar ik wel of niet aan toe ben.
Komende drie weken tot aan de kerstvakantie ook heel druk met werk en alle andere dingen. Ook nog lessen verplaatst waardoor ik bijna elke dag werk. En weer verontrustend nieuws gehoord over het werk in januari. Ik heb geen rust om eens goed te gaan solliciteren, terwijl dat zo hard nodig is.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 3 december 2019 om 23:43
Topic nog een keer doorgelezen om mezelf ervan te overtuigen dat die psycholoog toch een goed idee is. Ik heb nu een samenvatting gemaakt van mijn klachten en van mijn bagatelliseringspatroon. Morgen even printen en dan geef ik het maar aan haar. Morgen gaat man ook mee naar het gesprek.
Binnenkort huisarts bellen (ik neig er echt helemaal niet haar -> ook weer vermijding natuurlijk...zucht).
Knuffels voor iedereen
Binnenkort huisarts bellen (ik neig er echt helemaal niet haar -> ook weer vermijding natuurlijk...zucht).
Knuffels voor iedereen
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
