Paniek door de herbelevingen - deel VII

..

@Diva: je hebt een goede stap gezet door dit traject in gang te zetten. Volg het nu even op de manier van de psych, dat is haar vak. Dus als zij onder leiden en sturen verstaat dat ze je eerst laat uitweiden over iets anders, dan is dat geen zonde van de tijd. Diagnostiek is meer dan het beantwoorden van vragen, dat is ook ontdekken wie de mens Diva is. Zien en ervaren hoe Diva reageert in bepaalde situaties, onder bepaalde omstandigheden.
Dus waarschijnlijk zijn er nu, in het kader van diagnostiek, weinig dingen die ze doet die nutteloos zijn.

Voor alle lezers en schrijvers een en een

@ Sofie: Zo had ik het nog niet bekeken, bedankt.

Ik heb een beetje een moeilijk weekend achter de rug. Familieweekend en ik werd weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt hoeveel mijn broers en zus van mij verschillen. Ik betrok het ook wel wat teveel op mezelf, maar het triggerde de gevoelens van 'niet goed genoeg zijn' en 'anderen zijn leuker dan ik omdat ze socialer zijn'.

Nu gaat het wel weer, maar zo'n weekend is altijd confronterend.

@Tobbert: De post waarin je mijn gedachten weerlegde was erg fijn, dankjewel. Meestal kan ik dit zelf, maar als deze punten samen of te hard worden aangeraakt neemt de angst en emotie het over...

@Diva: Goed dat je je grenzen duidelijk aangeeft op het werk! Die gesprekken kunnen inderdaad frustrerend zijn. Maar peuten weten meestal wel wat ze doen. Zoals al eerder is genoemd hier in het topic kunnen ze wel een soort checklist langsgaan waarbij je ervaringen worden opgesomd, maar dat zegt nog niet wie je bent en wat het beste bij je past. Ach vertrouwen, het is een moeilijk iets... vooral bij dingen die zo dichtbij komen.

@Selune: Erg herkenbaar wat je schrijft. Ik vind hulp vragen op momenten dat ik 'doorsla' (mijn eigen woorden), erg moeilijk. Één keer de bereikbaarheidsdienst gebeld en die was.... niet bereikbaar. Ik vind het ook heel moeilijk om mijn peuten op zo'n moment te vertrouwen, ik weet niet wat ik voor hulp wil want ik geloof op dat moment niet dat er hulp IS, en weet niet eens wat ik moet zeggen. Als dat moment dan voorbij is kan ik niet meer bij de gedachtes en gevoelens die ik toen had.

Dus nu stuur ik mailtjes. Bellen is te moeilijk, maar ik ga achter de laptop zitten, pleur alles wat ik denk en voel in een mail, pas het niet eens meer aan en verstuur het. Het is het bestje kijkje in mijn hoofd, dat ik mijn peuten kan geven.

Een opname gebeurt echt niet zo snel. Ik heb zo mijn problemen met zelfbeschadiging maar dat is hier in de regio geen reden voor een crisisopname (open of gesloten). Zelfs bij suïcidaliteit niet altijd. Als ik kan beloven dat ik tot de volgende dag niks ga doen blijf ik thuis, mag ik extra medicatie pakken, en dan de volgende dag word ik weer gebeld. Eerlijk gezegd zou ik voor mezelf liever hebben dat opname wat makkelijker was, maar er zijn steeds minder bedden beschikbaar. Een opname helpt mij vaak echt rust te vinden, even goed bij te komen en te focussen op mezelf en mijn herstel. Maar die optie is in deze regio alleen mogelijk 'als het eigenlijk al te laat is', zoals mijn huisarts zo mooi verwoordde.

@Hanke: Wat fijn om te lezen dat je een nieuwe peut hebt gevonden en dat het zo goed wordt overgedragen. De inventarisatie zal vast moeilijk zijn, maar ook zeker goed dat het wordt gedaan. Wordt op basis daarvan een behandelplan gemaakt of weet je al wat voor therapie je gaat doen?

@Dana: Heel mooi om te lezen dat je vooruitgang ervaart. Die overlevingsstand is gevaarlijk, inderdaad, maar het klinkt zo alsof je er nog steeds heel bewust van bent en dat vind ik echt super knap.


Nou hier is het wel weer even afgekoeld, maar ook een beetje wiebelig. Nog een goed gesprek met peut gehad naar aanleiding van mijn nogal chaotische en dramatische mail, (niet stom bedoeld naar mezelf, het was in mijn hoofd chaotisch en dramatisch), en eigenlijk weer tot een bepaalde conclusie gekomen...

Die overlevingsstand die Dana ook al noemde. Ik schakel mijn emoties en gedachten uit zodat ik in ieder geval nog op een bepaald niveau kan functioneren. Totdat de bom barst wat meestal een (bijna)crisis tot gevolg heeft. Dus ik moet toch meer in contact komen met mijn emoties en gedachten. Afgesproken dat ik meer erover moet schrijven, dus hier ben ik

Het ding is, ik vind het eng. En ik vind het moeilijk om het nut er nog van in te zien. Het loopt nou nooit eens goed af. En dat is het dan ook, het is alles of niets. Ik ben bang dat als ik mezelf toelaat écht te voelen wat ik voel en te denken wat ik denk, dat het dan echt totaal misloopt. En het voelt alsof ik geen vangnet heb, voor als dat gebeurt. Ik heb een crisissignaleringsplan, maar in fase rood staat eigenlijk niks wat ik kan gebruiken. Daar werken we nu wel aan.

Het is gewoon heel erg donker en eenzaam in mijn hoofd. Er staat nu een fikse dam voor maar dat gaat niet voor eeuwig houden. Dat weet ik. Maar toch blijf ik dat ding daar koppig houden want het is teveel en te eng om het toe te laten. Dus nu sijpelt er continue wat doorheen. Ik kan het gewoon niet, ik kan het niet toelaten.

Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. Dinsdag intake gehad met een zorggroep die is ingeschakeld via de WMO. Daar krijg ik een begeleider van toegewezen die me echt gaat helpen bij praktische zaken. En dat voelt fijn. Dat het een rommeltje is in mijn hoofd weet ik ondertussen en tot nu toe weet nog niemand hoe we dat wat minder kunnen maken. Dus deze begeleider gaat me helpen om met die rommel te werken en te kijken hoe we mijn leven invulling kunnen geven. Basic dingen zoals eten en douchen, en daarnaast huishouden, werk, sociale verplichtingen. BALANS.

Ennnnnnn jaja tromgeroffel, eind januari kan ik eindelijk terecht bij centrum autisme voor een intake. Ik ben eind april aangemeld, dus dan heeft het 39 weken geduurd. De wachttijd van intake tot behandeling is nu 28 weken. Daar probeer ik maar gewoon niet aan te denken.

En terwijl ik dit typ realiseer ik me dat ik mezelf wel moet afvragen wat ik daarbij voel. En ik val even stil. Want dan voel ik pure wanhoop. En dat is na één seconde al wel weer genoeg gevoeld voor vandaag.

@ Green: knap dat je meer gaat schrijven. Mij helpt het erg om dingen op te schrijven, zo krijg ik alles voor mezelf inzichtelijker. Natuurlijk helpen de reacties ook, vaak begrijp ik niet waarom ik iets niet zelf kan bedenken.

Fijn dat je binnenkort hulp krijgt bij het creëren van balans!

Ik vind bijna 30 weken wachtlijst echt niet normaal. Is het een specialistisch centrum? Ik had zelf 'maar' 12 weken wachttijd en ik krijg een breed onderzoek, waarbij ook gekeken wordt of mijn klachten misschien voortkomen uit autisme. Ik herken er wel veel van.

En ja, dat voelen, dat is voor mij ook herkenbaar. Of eigenlijk: het niet-voelen. Ik dender maar door (op het werk). Eet niet, drink amper. Het oude liedje. Ik voel pas wat als ik weer thuis ben en dan ben ik uitgeput. Soms voel ik trouwens wel, maar dan gaat het meer om emotionele dingen. Afgelopen weekend kwam alles wel keihard binnen. Man is er volgens mij een beetje van geschrokken, want ik heb echt lang zitten huilen..! Hij vraagt nu ook steeds hoe het 'daarmee' gaat.

Vandaag weer gesprek gehad en we hebben o.a. de terugkoppelingsbrief voor de huisarts besproken. Ik schrok wel een beetje toen ik die las. Als het klopt wat ze schrijft (en ja, ik herken natuurlijk wel zaken) zit ik daar echt niet voor niks! Dat voelt toch wel als een geruststelling eigenlijk.

@Diva: Ja, het is een specialistisch centrum. Door de complexiteit/ernst van mijn problemen ben ik sowieso aangewezen op de grote specialistische ggz instelling hier in de regio, wat vaak frustreert, maar daar hebben ze wel de beste hulp voor me. Er is nog wel overleg geweest binnen het team of de diagnostiek voor autisme uitbesteed kon worden ivm de wachtlijst, maar omdat ik wat dat betreft een 'twijfelgeval' ben en meerdere stoornissen heb leek het ze beter om te wachten op het specialistische centrum, aangezien daar de meeste expertise is. En daar ben ik het wel mee eens, al is het enorm frustrerend. De wachtlijst zou wel veel korter zijn, maar ze hadden al snel personeelstekort waardoor de wachtlijst uiteindelijk een half jaar is uitgelopen... als dat personeelstekort wordt opgelost zal de behandelwachttijd ook naar beneden gaan maar ik heb inmiddels wel geleerd me nooit blind te staren op de aangewezen wachttijd

Bij aanvang van mijn behandeling vorig jaar is besloten om mijn problematiek aan te pakken per diagnose. Dat valt weer onder verschillende afdelingen, dus eigenlijk zou het een behandeltreintje zijn met elke afdeling als station. Alleen is er telkens geen plek op het volgende station. Dus blijf ik op het oude station staan, waardoor daar ook geen plek is voor een nieuw persoon. Groot probleem... Ik heb het geluk dat ik tussendoor 1 maand beter ben gemeld bij mijn werkgever, anders had ik nu een wia aanvraag moeten doen, door al die lange wachttijden.

Wat goed van je dat je de brief van de huisarts als geruststelling ervaart dat je er niet voor niks zit. Het is een goede stap in je acceptatieproces lijkt mij, en misschien als je van jezelf 'mag', dat je ook je gevoelsleven wat meer toelaat en meer grenzen kan stellen op het werk.

Je man klinkt een beetje als de mijne, haha. Wel lief dat hij checkt of het allemaal gaat. Mijn man weet zich 'er' nog steeds geen raad mee en wil niet accepteren dat de situatie 'nu' zo is, omdat hij denkt dat hij daarmee accepteert dat er in de toekomst nooit iets gaat veranderen. Dit is een beetje een dingetje tussen ons, aangezien we een grote kinderwens hebben en dat op dit moment absoluut geen optie is. Man is bang dat kinderen krijgen er niet in zit (Ik ben pas 26 dus heb nog ruim de tijd), of dat ik niet meer kan werken/niet veel kan werken, waardoor we financieel geen groei meer kunnen maken.
Allemaal zorgen die ik ook heb maar fanatiek aan de kant schuif, maar als man dit uit voel ik me vooral heel erg schuldig naar hem toe. Anyways, heel proces, en we weten niet wat de uitkomst gaan zijn.

Vandaag bij peut geweest. We zijn wat dieper in mijn verleden aan het duiken. Vandaag kwam de kronkel 'Ik krijg geen hulp' aan bod. Als kind heb ik nooit veel hulp van mijn ouders gekregen. Niet veel praktisch en al helemaal geen emotionele ondersteuning. Had al vroeg psychische problematiek en ben voor mijn 18e door drie verschillende daders seksueel misbruikt, waarbij ik de bescherming van mijn ouders heb gemist. Klas overgeslagen op de basisschool, kreeg ook daar geen hulp bij en werd zelfs gepest door de leerkracht in de nieuwe klas, aangezien ik een makkelijk doelwit was als buitenbeentje in een al bestaande klas. Ik heb dus geleerd geen hulp te vragen, want als ik dat deed, kreeg ik het toch niet. Ik besefte me ook al heel jong dat ik zelf moest aangeven wat mijn behoeftes waren, hier werd door mijn ouders niet op ingespeeld. Oftewel, ik moest zelf aangeven waar ik behoefte aan had, en als ik dat deed, werd daar vervolgens niets mee gedaan en werd zelfs de verantwoordelijkheid bij mij gelegd. Als kind.

Dingen die ik al wist, maar vandaag tot een bijzondere realisatie gekomen. Ik ben namelijk heel hard aan het oefenen met hulp vragen, kleine dingen zoals of mijn man iets uit de vriezer wil pakken tot grote dingen zoals in crisis contact opnemen met de ggz. Maar doordat ik bijna nooit hulp heb gekregen (zeker omdat ik er al vrij snel gewoon niet meer om vroeg), lijkt 'hulp' nu gevoelsmatig op een magische eenhoorn. Alsof als ik om hulp vraag, er een magische oplossing komt die alles goed maakt. En zo werkt het natuurlijk niet. Ook al kan ik behoorlijk goed relativeren, toch krijg ik telkens een intens gevoel van teleurstelling als ik om hulp heb gevraagd, waardoor mijn gevoelens de gedachte bevestigen dat ik geen hulp krijg > De hulp die ik krijg lost immers niet alles magisch op, en ik denk/voel dat dat de definitie van hulp is.

In die zin is mijn gevoelsleven heel erg dat van een klein kind denk ik. Op zoek naar het kusje op de zere plek van mijn moeder, dat de pijn doet oplossen en alles beter maakt. Ik ben nog niet verder gekomen dan dat.

Deze realisatie komt best hard aan. Ik voel me schuldig omdat ik degenen die me hulp geven misschien het gevoel geef dat het nooit goed genoeg is. Ik schaam me dat ik - slim als ik ben - niet goed genoeg kan relativeren en mijn emoties de overhand laat krijgen. En ik voel me hopeloos, want door de cirkel te doorbreken en om hulp te vragen wordt ik juist teleurgesteld en wordt de gedachte alleen maar bevestigd.

Maar ik geef mezelf nu wel even een schouderklopje omdat ik zo goed heb stilgestaan wat ik écht denk en voel.

voor iedereen

Ik ben zo blij als deze week voorbij is!
Al m'n dagen zitten vol en het enige wat ik nodig is, is rust en even niks 'moeten.'

Ik heb er in het weekend eens over nagedacht en eigenlijk zie ik alles als 'moeten', ook de leuke dingen. Ik had 2 optredens dit weekend en dat vind ik leuk, maar ik merk dat ik de hele dag denk 'ik moet straks nog weg' en dat ik vervolgens de hele dag tot niks anders kom daardoor.

Vandaag weer gerend en gevlogen en veel te weinig gegeten, ik durf het hier niet eens op te schrijven en net als vrijdagmiddag véél te lang gewerkt. Vanavond m'n cursus maar afgezegd, omdat het écht teveel was.

Morgenmiddag een soort van sollicitatie, helemaal geen tijd voor eigenlijk, maar ik moet toch ook solliciteren en nu ben ik ook nog bezig met solliciteren.

En ik moet nog een afspraak maken bij de huisarts, maar ik ben weer aan het struisvogelen en hou mezelf voor dat ik er geen tijd voor heb... Maar het moet wel echt, heb wat rare dingetjes en moet het nog hebben over wat de psycholoog zei.

Veel moeten, maar dat is ook mijn realiteit. Ik moet teveel en er is overal te weinig tijd voor, gevolg: stress. Wat ik nodig heb, is rust en dan ook écht. Dat er eens even niks is waar ik me zorgen over maak of dat eigenlijk nog moet.

Diva, ik herken wat je zegt. Ik 'moest' ook alles altijd van mezelf. Zelfs de leuke dingen waren een moetje, want alles zat altijd maar vol en ik MOEST door.
Kun je kritisch naar je agenda kijken en kijken waar er plek is om iets af te zeggen, of de afspraak te verkorten?

Wat mij ook (een beetje) helpt is samen met mijn man steeds maar weer mijn prioriteiten op volgorde zetten. Ik zet ze namelijk 'verkeerd' als het gaat om wat goed voor mij is. Aangezien je zegt bijna niet te hebben gegeten en rust nodig te hebben vermoed ik zo dat jij hier ook moeite mee hebt

Ik kan namelijk ook goed gaan werken als ik de avond ervoor in foetushouding op de grond heb gelegen, niet heb gedoucht en niet heb gegeten. Het heeft al heel lang geduurd voordat ik doorkreeg wanneer iets echt moest, en wanneer niet.

Voor mij is het dus:
- Persoonlijke verzorging: Eten, douchen, tandenpoetsen
- Mentale verzorging: Ontspannende bezigheden/me-time/therapie/schrijven over hoe ik me voel)
- Noodzakelijke dingen regelen (rekeningen ofzo)
- Tijd met partner doorbrengen
- Huishouden (want ik ben helemaal kriegelig als het een puinhoop is, kan ik niet tegen)
- Andere sociale gelegenheden die ik leuk vind: Daar krijg ik energie van en het houdt mijn sociale fobie op afstand
- Werk/sociale verplichtingen die ik niet leuk vind

Hou ik me lang niet aan, maar toch probeer ik deze volgorde voor mezelf aan te houden. Als ik dit doe ben ik een stuk meer in balans dan dat ik in bovenstaande situatie toch ga werken.

Precies de reden waarom ik het werk morgen af ga zeggen (ik werk therapeutisch op het moment). Ik heb afgelopen weekend een verjaardag gehad met heel veel mensen en kinderen aanwezig, ik ben er drie uurtjes geweest en daarna de hele dag op bed gelegen. Gisteren heb ik ook niks kunnen verzetten, zat vol spanning de hele dag. Ik had een yogales waarbij het niet lukte uit mijn hoofd te komen en waarbij ik het liefste mezelf als balletje op had gekruld. Ik heb niet gedoucht. Ik eet slecht. Ik voel geen ruimte om te herstellen van een druk weekend en woensdag 'moet ik weer werken'. Maar dat moet dus niet. Ik moet goed voor mezelf zorgen, nee, ik wil goed voor mezelf zorgen. Mezelf de liefde, aandacht, tijd en ruimte geven die ik nodig heb.

En ik ben stiekum heeeeeeel trots dat ik dit nu inzie, en ook nog eens op tijd. Want voorgaande jaren was ik doorgegaan tot ik weer de crisisdienst kon bellen omdat de bom dan barst, en nu ben ik er voor mijn gevoel op tijd bij en heb ik goed mijn grenzen aangevoeld. Dus ik geef mezelf een schouderklopje vandaag.
Mijn doel voor vandaag is om zometeen te douchen, een smoothie te drinken, naar therapie te gaan. En misschien zelfs mijn computerspelletje spelen. En dan ben ik al hartstikke trots, want dan heb ik gezorgd voor mijn persoonlijke en mentale verzorging. En aangezien het werk morgen niet doorgaat, kan ik dan aan de andere prioriteiten op mijn lijstje denken.

Ja hoor, ik ben toch gaan werken vandaag

Met peut over gehad. Ze wist ook niet wat goed zou zijn. Vooral de vraag; wat ga je doen als je niet gaat werken? Ik kan wel zeggen dat ik een dag vol zelfzorg ga plannen, maar dat gaat toch niet lukken. Misschien dat wat afleiding dan beter is. Dus naar het werk gegaan.

Ik moet zeggen, mijn leidinggevende van toen ik nog manager was kwam langs, en die vroeg hoe het ging, wanneer ik dacht weer beter te zijn, of ik bij de werkgever wilde blijven.. en deed toen een aanbod voor een hele andere functie binnen het bedrijf. Iets waar ik razend enthousiast van wordt, en ook nog eens een stuk beter te doen is voor me, aangezien ik vanuit huis zou kunnen werken en mijn eigen werkzaamheden in zou kunnen delen.

Nogal jammer dat die functie in januari al gestart wordt (het is een nieuwe functie binnen het bedrijf, heel leuk om dat allemaal op te zetten/in te vullen). Gaat hem dus niet worden voor mij, maar leidinggevende gaf aan dat als ik 'beter ben' we daar alsnog over kunnen praten.

Afgezien of dat nou wel of niet ooit doorgaat, het deed me goed. Het was fijn dat mijn leidinggevende meteen aan mij dacht bij die functie, ook al zit ik nu al anderhalf jaar in de ziektewet. Dat ik ondanks alles nog steeds gewaardeerd wordt.
Het was ook heel fijn enthousiast te zijn over iets. Om over die functie te horen, en te bedenken dat er wel een plekje voor mij is in de werkwereld. Want dat zag ik de laatste tijd totaal niet rooskleurig in.

Anyways, het heeft me even een adrenalinekick gegeven. Die zwakt nu af, maar ik hoop dat ik een tikkie energie erin kan houden om wat in het huishouden te doen, lekker muziekje op en op het gemak poetsen. De positieve flow erin, want die heb ik niet meer zo vaak. Ook al gaat die functie door alles wat er speelt waarschijnlijk aan mijn neus voorbij, ik heb me de afgelopen uren er echt goed door gevoeld. En dat is ook wat waard.

@ Green:

Jouw hele post is zo herkenbaar voor mij! Ik begrijp nog niet helemaal hoe het werkt bij mij, maar er is wel een terugkerend patroon. Als ik me goed, rustig en wakker voel, denk ik dat ik de hele wereld aan kan en dan weet ik ook weer wat ik allemaal leuk vind (behoorlijk veel) en dan ga ik m'n hele week volplannen. De laatste tijd zorgt werk voor behoorlijk veel stress, helemaal de laatste weken en nu blijkt m'n agenda weer veel te vol. Ik heb deze week m'n taalcursus afgezegd en ik heb op 'stage' aangegeven dat ik de deadline van deze week niet red. Nu heb ik iets meer rust en kan ik ook weer genieten van kleine dingen, zoals de mooie kerstverlichting overal etc.

Ik herken nog veel meer, ook wat je zegt over moeite hebben met prioriteiten stellen enzo. Ik had hier nog veel meer getypt, maar dit is tijdens het plaatsen van de post opeens verdwenen...

Even kort dan maar: ik heb zeker moeite met prioriteiten stellen, ik lijk alles even belangrijk te vinden. Dit is ook iets wat ik nog met de psych moet gaan bespreken. Gisteren heb ik haar verteld over mijn moeilijke weekend van twee weken geleden. Ze vroeg waarom ik daar vorige week niet over begonnen ben, als het zoveel impact had. Tja, toen was daar geen tijd voor. Ze begon over hele andere dingen en een uur is maar kort. Nu hebben we afgesproken dat ze voortaan begint met te vragen of ik iets wil inbrengen of wil bespreken, zodat dit soort dingen tenminste aan bod komen. Ik begrijp nu steeds beter hoe zo'n gesprekkenserie in z'n werk gaat. Mede ook door wat Sofie hierover heeft uitgelegd. Er is niet echt een protocol dat ze volgt. Ik denk wel dat het op deze manier een heel lang traject gaat worden.

Green: Wat een mooi indirect compliment van jouw leidinggevende trouwens! Dat is inderdaad een mooie opsteker!

Knuffels voor wie maar wil

Voor iedereen en speciaal voor lavenders, Selune, EV, Diva
@Hanke, hoe gaat het met je? Is er een plan?

..

Dana, alles goed? Ik zie dat je hierboven een berichtje leeg hebt gehaald? En ook bovenaan de pagina? Dus ik weet nu even niet waar ik moet/kan reageren?

Diva, prima als het nu een lang voortraject wordt. Dat is véél beter dan verder in het traject ontdekken dat je tijd hebt besteed aan het oplossen van het verkeerde probleem. Ik denk trouwens dat je wel prioriteiten kunt stellen, maar je ze misschien niet altijd goed kiest. Ik lees namelijk vaak dat je werkverplichtingen voor je hobby's en zelfs pauzes laat gaan...

Green, fijn hè, als je af en toe ook nog kunt voelen dat en gezien wordt als méér dan je problemen!

Ja sorry, emoties lopen hier een beetje door elkaar
(..)

Lief dat je ernaar vroeg, Tobbie. Hoe gaat het met jou?

Het klinkt alsof jij en je familie heel wat op jullie bordjes hebben liggen, Dana. Natuurlijk wil je hun daarbij helpen, maar je moet ook met je eigen emoties dealen. Niet iedereen doet dat op dezelfde manier. En je kunt nooit, maar dan ook echt nooit het verdriet voor iemand anders dragen, nare ervaringen wegtoveren, of zware emoties wegnemen, hoe graag je ook wil. Dat hoort bij de human condition.

Ik weet ook zeker dat jij lief, steunend, en zorgzaam bent. Dat ben je hier in dit topic en het forum, en dus ook voor je naasten. Maar nu jullie allemaal moeten dealen met dezelfde situatie, betekent dat dat jij er ook mee moet dealen. Naast dat je anderen probeert te helpen. Erover praten lukt nu niet, maar aangeven dat er verschillende manieren zijn om om te gaan met iets kan hopelijk wel? Op kleine kinderen na zal iedereen dat toch begrijpen? Want dat geeft wat ruimte voor jouw eigen emoties, om daar mee te dealen. Op jouw manier. Dat is belangrijk, want net als in het vliegtuig moet je eerst jezelf helpen voor je een ander kunt helpen -- met die maskers dan, hè, niet gelijk alle zoutjes opeisen en opeten . Is er wel iemand die naar jou luistert en er ook voor jou probeert te zijn?

Enne... huilen mag best en kan ook opluchten. Of hoofdpijn geven. Of beide.

In ieder geval veel sterkte gewenst, zeker ook de komende dagen

@Dana, waarom mag je familie wel verwachtingen hebben en jij niet? Het lijkt erop dat je vooral incasseert met dat alles inslikken en voor jezelf houden van je.
Daarnaast, misschien kun je eens bedenken op welke manier je stoom kan afblazen? Of dat nu is door huilen, of door een flink stuk te gaan wandelen of met tegenwind te fietsen, of een bepaald filmgenre te kijken (iets om te huilen of juist om te griezelen), in een dagboek of hier schrijven, bepaalde muziek te luisteren (met hoofdtelefoon misschien om je nog beter af te sluiten even), lange warme douche of bad, iets fijns kopen voor jezelf, etc. Of misschien heb je nu allemaal kerstverplichtingen en is het goed om elke dag iets te plannen, een uurtje, een half uurtje, waar je daarvan los kan komen. Dat uurtje is dan van jou. En dan heb je met niemand anders te maken. Is dat iets?
Ik vind je een heel lieve forummer en ik lees je al zoveel jaar hier. Als je een koud hart had, had ik dat vast wel eens gemerkt.

Knuffel, goed om jou ook weer te lezen. 'Jammer' dat de baby je al zo vaak wakker maakt 's nachts nog voor 'ie geboren is, maar misschien is dat een mechanisme van de natuur om je op de gebroken nachten die gaan komen voor te bereiden? (Jammer tussen aanhalingstekens, omdat dit een veel betere reden om niet te kunnen slapen is dan een paar jaar geleden, de angst, de paniek, het niet meer weten hoe te ontspannen.) Natuurlijk is het oefenen, oefenen, en oefenen en nóg meer oefenen, maar je was dan ook een meester in het oude, destructieve gedrag. Dat kost heel veel tijd. En therapie. En oefenen. En tranen. Ik hoop dat het huilen ooit ook zal lukken bij veilige mensen, zoals je vriend (man, inmiddels?) en je peuten.

Snow, red jij het een beetje? Het zal geen makkelijke maand voor je zijn?

Over de feestdagen/decembermaand, trouwens: Sinterklaas hebben we al overleefd en over vier dagen is kerst ook al voorbij. Dat kunnen we!

Dana schreef: ↑

23-12-2019 02:33

Lief dat je ernaar vroeg, Tobbie. Hoe gaat het met jou?

Lief dat je het vraagt! Deze week gaat het eigenlijk best goed (lees: de dagen waren ok en de avonden (waar het vaak misgaat) gingen niet slecht). Ik ben ook aan het oefenen met het aangaan van dingen (emoties, situaties, mensen, omgevingen), een plaats geven van herinneringen, en leren van nieuwe patronen, maar liever vermijd ik moeilijke dingen nog of heb ik ze alleen heel behapbaar, zodat ik ze kan hanteren. Maar goed, het leven is meestal niet behapbaar, dus volop mogelijkheden tot oefenen.

Mijn leven is de laatste weken veranderd van een ellendige chaos in een heel leuke chaos. Ik heb geen idee hoe alles gaat lopen maar ik geniet van elk moment. Chaos, maar leuk.

Dana schreef: ↑

23-12-2019 03:20

[...]
Het klinkt gek, maar je maakt me aan het huilen en dat lucht op want daardoor voel ik dat ik toch niet helemaal koud ben van binnen.
[...]

Tranen in mijn ogen kreeg ik, van jullie berichtjes naar elkaar toe. Wat mooi en wat lief!

Lieve Dana, ik zou heel graag willen dat je weet dat je niet te kort schiet in wie je bent als mens. Je bent niet koud en zo, ik sluit me helemaal bij de andere schrijvers aan die hier al iets over hebben gezegd. Sommige dingen kun je nou eenmaal niet voor andere mensen oplossen, of betekenen. Je kunt niet de mens zijn die anderen willen dat je bent. Het is onmogelijk om altijd datgene te kunnen geven wat anderen van je nodig hebben. Je bent een iemand, een eigen persoon, met mooie dingen en ook tekortkomingen, net als alle andere mensen. Daarmee schiet je nog niet te kort in je mens-zijn.
Dat hoef je niet uit te leggen aan mensen die iets anders van je willen, verwachten, eisen, dwingen. Daarover hoef je niet in gesprek te gaan, je hoeft er geen ruzie over te maken. Het ís gewoon zo.
Misschien kun je je aandacht hierin vooral op jezelf richten: er mee om gaan dat je niet de mens bent die (sommige) anderen van je willen dat je bent. Accepteren dat je geen kameleon bent die van kleur verandert op het moment dat iemand dit nodig heeft. Daarmee dealen. En dan ontdekken dat je mooi bent zoals je bent, met al je tekortkomingen.

Bedankt voor het delen van je gedachten en gevoelens hier. En voor je gesprek met de anderen. Fijn dat ik mocht meelezen.


@Knuff:

@Tobbie:

@Snow: vrolijke chaos ik doe mee!!!

Voor jullie allemaal:

@sofie, super lief van je. Dankjewel , ongelofelijk hoeveel zo’n gebaar kan betekenen. Ik zat er helemaal doorheen en toen las ik dat afgelopen week, toch een lichtpuntje. Had geen puf om te reageren is vandaar nu pas..

Voor jou ook

Dana, ik sluit me aan bij bovenstaande berichtjes. Een dikke knuffel. Ook voor knuffelbeertjes en iedereen die het nodig heeft om deze dagen door te komen

Ik reageer later wat uitgebreider, forum nu mobiel en dat is niet zo prettig