Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VII
donderdag 1 november 2018 om 10:33
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 5 januari 2020 om 21:21
Kringgesprek over hoe iedereen kerst beleefd heeft een optie, ID? Leerdoelen die mensen zichzelf gesteld hebben voor dit jaar (binnen en buiten jouw klas)? Maar het komt vast goed! En vergeet niet wat te drinken tussendoor
Hanke, ik heb je een paar keer dat boek van Fisher zien noemen. Is dat de moeite waard, en werk je ermee met je peut? Of kan het ook helpen/inzicht geven als je het zelf, naast therapie, leest?
Hanke, ik heb je een paar keer dat boek van Fisher zien noemen. Is dat de moeite waard, en werk je ermee met je peut? Of kan het ook helpen/inzicht geven als je het zelf, naast therapie, leest?
zondag 5 januari 2020 om 23:56
Allemaal een gelukkig 2020 gewenst met veel herstel en gezondheid en liefde én vertrouwen.
Ik had een goede kerst en een wat mindere jaarwisseling
Kerst was leuk, vrienden en familie gezien en spelletjes gedaan. Wel heel moe na paar intensieve dagen.
Jaarwisseling was minder ivm herbelevingen dus ben ik vroeg naar bed gegaan en dat was best ok.
Bij peut is goed gegaan vorige keer. We hebben ook wat geoefend met sensorimotor achtige oefeningen. Allemaal vrij basaal...peut was verbaasd dat ik vroeg om hierin te oefenen. Alsof ik dat allemaal al kon maar juist die basale 'binnen window of tolerance blijven' dingen lukte me niet vanwege dat geflinter de hele tijd. We zijn nog maar net met de samenwerking begonnen dus het is allemal nog early stages.
Hoi Tobbie fijn je te lezen! Ja peut en ik werken met 'Innerlijke zelfvervreemding overwinnen' en ik vind 't een aanrader. Zonder in de theoretische discussie te verzanden van of dat versplinterd van binnen onder persoonlijkheidsstoornis of dissociatieve stoornis valt, bespreekt Janina Fischer wat haar opgevallen is in haar werk met getraumatiseerde mensen en wat werkt. Wat niet werkt. En waar haar hart en haar pragmatische inslag naar uitgaat.
Veel gaat over hechting en wat dat met je doet als je als kind in een onveilige, onvoorspelbare wereld moet opgroeien en wat dat als je eenmaal volwassen bent aan moeilijkheden geeft. Dat ik hechtingstrauma heb en een intrapersoonlijk! hechtingsprobleem daardoor was me nooit zo duidelijk.
Ik was óf een disser óf een borderliner in therapieland 20 jaar terug en beide etiketten pasten niet op me. Ik kon van beide behandelmethoden wel dingen toepassen en daar deels profijt van hebben. Maar het leek alsof er geen idioom was wat ik van binnen ervoer en nog steeds ervaar. Hoe ik mijn zelfgevoel beleef. Of juist niet eigenlijk. Hoe het me niet lukt om een 'sootinng concept of self' te ervaren. Hoe ik een normaal doorlevend zelf ben maar overvallen (gekaapt) word door trauma. Hoe dat in stukjes is verdeeld. En dat er voor mijn geflinter dus idioom is.
Inmiddels ben ik nav dat boek elke dag aan 't oefenen met een innerlijke meditatie kring. Dat wordt gewaardeerd van binnen en ik voel al iets meer rust.
Ontmengen vind ik nog lastig. Dan is het de bedoeling dat ik de emoties van flinters niet meer erg voel of last van heb en dat bij hen laat. Dat ik leer te benoemen wat zij voelen en vraag waar ze zich zorgen over maken en hoe ik kan helpen.
Het boek is niet echt een zelfhulpboek maar is zeker ook geschreven voor cliënten. (al ben ik vrij thuis in peutenttaal). Achterin staan oefeningen die de innerlijke gehechtheid kunnen bevorderen.
Ik had een goede kerst en een wat mindere jaarwisseling
Kerst was leuk, vrienden en familie gezien en spelletjes gedaan. Wel heel moe na paar intensieve dagen.
Jaarwisseling was minder ivm herbelevingen dus ben ik vroeg naar bed gegaan en dat was best ok.
Bij peut is goed gegaan vorige keer. We hebben ook wat geoefend met sensorimotor achtige oefeningen. Allemaal vrij basaal...peut was verbaasd dat ik vroeg om hierin te oefenen. Alsof ik dat allemaal al kon maar juist die basale 'binnen window of tolerance blijven' dingen lukte me niet vanwege dat geflinter de hele tijd. We zijn nog maar net met de samenwerking begonnen dus het is allemal nog early stages.
Hoi Tobbie fijn je te lezen! Ja peut en ik werken met 'Innerlijke zelfvervreemding overwinnen' en ik vind 't een aanrader. Zonder in de theoretische discussie te verzanden van of dat versplinterd van binnen onder persoonlijkheidsstoornis of dissociatieve stoornis valt, bespreekt Janina Fischer wat haar opgevallen is in haar werk met getraumatiseerde mensen en wat werkt. Wat niet werkt. En waar haar hart en haar pragmatische inslag naar uitgaat.
Veel gaat over hechting en wat dat met je doet als je als kind in een onveilige, onvoorspelbare wereld moet opgroeien en wat dat als je eenmaal volwassen bent aan moeilijkheden geeft. Dat ik hechtingstrauma heb en een intrapersoonlijk! hechtingsprobleem daardoor was me nooit zo duidelijk.
Ik was óf een disser óf een borderliner in therapieland 20 jaar terug en beide etiketten pasten niet op me. Ik kon van beide behandelmethoden wel dingen toepassen en daar deels profijt van hebben. Maar het leek alsof er geen idioom was wat ik van binnen ervoer en nog steeds ervaar. Hoe ik mijn zelfgevoel beleef. Of juist niet eigenlijk. Hoe het me niet lukt om een 'sootinng concept of self' te ervaren. Hoe ik een normaal doorlevend zelf ben maar overvallen (gekaapt) word door trauma. Hoe dat in stukjes is verdeeld. En dat er voor mijn geflinter dus idioom is.
Inmiddels ben ik nav dat boek elke dag aan 't oefenen met een innerlijke meditatie kring. Dat wordt gewaardeerd van binnen en ik voel al iets meer rust.
Ontmengen vind ik nog lastig. Dan is het de bedoeling dat ik de emoties van flinters niet meer erg voel of last van heb en dat bij hen laat. Dat ik leer te benoemen wat zij voelen en vraag waar ze zich zorgen over maken en hoe ik kan helpen.
Het boek is niet echt een zelfhulpboek maar is zeker ook geschreven voor cliënten. (al ben ik vrij thuis in peutenttaal). Achterin staan oefeningen die de innerlijke gehechtheid kunnen bevorderen.
maandag 6 januari 2020 om 14:33
Het lukt even niet om bij te lezen. Ik heb net een - voor mij - hele grote stap gemaakt.
Ik heb een aanvraag gedaan bij het Schadefonds Geweldsmisdrijven.
PTSS is rustig geweest de afgelopen maanden. Afgelopen zaterdag ging het weer even helemaal mis. Uiteindelijk heb ik mezelf opgesloten in de donkere badkamer waar ik als een bolletje op de grond zat, verlamd, niet kunnen bewegen, en flashbacks van heb ik jou daar. Ik twijfelde weer aan mezelf, ik twijfelde of mijn man me aan het mishandelen was of niet, ik was de werkelijkheid en de controle over mijn lijf weer helemaal kwijt. Ik had de badkamerdeur op slot gedaan omdat ik me niet veilig voelde zodat mijn man niet naar binnen kon (speelde helemaal in mijn hoofd af, hij is een schat), het probleem was dus dat mijn man niet naar binnen kon en ik me niet kon bewegen. Hij heeft uiteindelijk het slot opengebroken en kon me weer wat terug naar de werkelijkheid brengen, kon weer langzaam bewegen, veel huilen en praten daarna.
Ik ben er van geschrokken, maar accepteer het ook vrij snel weer. Ik wist dat ik niet magisch genezen was, ik had het beter onder controle, en na die 'hyperopleving' was het wel te verwachten - ik loop mezelf voorbij en dan knapt het elastiek, de rek is eruit.
Maar ik baalde vooral van de twijfels die dan door mijn hoofd spoken. Nul vertrouwen in mezelf hebben. De schuld enerzijds bij mezelf leggen, denken dat ik nooit ben misbruikt terwijl de beelden ervan door mijn hoofd flitsen. Tegelijkertijd twijfelen aan de motieven van mijn man en dan weer aan mezelf twijfelen.
Nu kwam ik dus weer op de site van het Schadefonds. Ik heb nooit aangifte gedaan. Alleen een melding die zeer slecht - niet - is opgepakt door de politie. Ik heb geen bewijzen. En ik kon nooit van mezelf zeggen dat ik slachtoffer was (het was immers mijn eigen schuld, dacht ik altijd).
Nu is het een beetje nu of nooit. Je kan 10 jaar na het misdrijf een claim indienen en de tijd is komende zomer 'op'.
Het gaat me helemaal niet over het geld. Ik heb het aanvraagformulier ingevuld, wat heel moeilijk was aangezien je het misdrijf moet beschrijven (en dat misdrijf was een periode van meerdere maanden met continue seksueel geweld).
Ook de gevolgen van het misdrijf is moeilijk om op te schrijven. Hoe het mijn leven beïnvloed heeft, en nog steeds beïnvloed.
Daarnaast medische documenten inleveren, die ik niet heb, maar ik heb het maar gewoon ingevuld en verstuurd met de vraag of ze me uit willen leggen wat voor documenten dan precies. En hoe ik aan een ziekenhuisdocument van bijna 10 jaar terug moet komen, want ik weet het nu even echt niet.
Het gaat erom dat ik me ergens officieel heb gemeld als SLACHTOFFER. Ik erken met die aanvraag dat iemand MIJ iets heeft aangedaan, dat ik geen schuld had, dat ik me er niet voor schaam, ik erken dat ik slachtoffer ben, overlever.
Iets waardoor ik me nu heel trots voel maar ook heel klein, en heel verdrietig. En bibberig.
Ik heb dit zo vaak opnieuw moeten typen omdat mijn handen zo trillen.
Het voelt gek om dit bericht zo te eindigen, maar ik weet even niet meer wat ik verder moet zeggen.
Ik heb een aanvraag gedaan bij het Schadefonds Geweldsmisdrijven.
PTSS is rustig geweest de afgelopen maanden. Afgelopen zaterdag ging het weer even helemaal mis. Uiteindelijk heb ik mezelf opgesloten in de donkere badkamer waar ik als een bolletje op de grond zat, verlamd, niet kunnen bewegen, en flashbacks van heb ik jou daar. Ik twijfelde weer aan mezelf, ik twijfelde of mijn man me aan het mishandelen was of niet, ik was de werkelijkheid en de controle over mijn lijf weer helemaal kwijt. Ik had de badkamerdeur op slot gedaan omdat ik me niet veilig voelde zodat mijn man niet naar binnen kon (speelde helemaal in mijn hoofd af, hij is een schat), het probleem was dus dat mijn man niet naar binnen kon en ik me niet kon bewegen. Hij heeft uiteindelijk het slot opengebroken en kon me weer wat terug naar de werkelijkheid brengen, kon weer langzaam bewegen, veel huilen en praten daarna.
Ik ben er van geschrokken, maar accepteer het ook vrij snel weer. Ik wist dat ik niet magisch genezen was, ik had het beter onder controle, en na die 'hyperopleving' was het wel te verwachten - ik loop mezelf voorbij en dan knapt het elastiek, de rek is eruit.
Maar ik baalde vooral van de twijfels die dan door mijn hoofd spoken. Nul vertrouwen in mezelf hebben. De schuld enerzijds bij mezelf leggen, denken dat ik nooit ben misbruikt terwijl de beelden ervan door mijn hoofd flitsen. Tegelijkertijd twijfelen aan de motieven van mijn man en dan weer aan mezelf twijfelen.
Nu kwam ik dus weer op de site van het Schadefonds. Ik heb nooit aangifte gedaan. Alleen een melding die zeer slecht - niet - is opgepakt door de politie. Ik heb geen bewijzen. En ik kon nooit van mezelf zeggen dat ik slachtoffer was (het was immers mijn eigen schuld, dacht ik altijd).
Nu is het een beetje nu of nooit. Je kan 10 jaar na het misdrijf een claim indienen en de tijd is komende zomer 'op'.
Het gaat me helemaal niet over het geld. Ik heb het aanvraagformulier ingevuld, wat heel moeilijk was aangezien je het misdrijf moet beschrijven (en dat misdrijf was een periode van meerdere maanden met continue seksueel geweld).
Ook de gevolgen van het misdrijf is moeilijk om op te schrijven. Hoe het mijn leven beïnvloed heeft, en nog steeds beïnvloed.
Daarnaast medische documenten inleveren, die ik niet heb, maar ik heb het maar gewoon ingevuld en verstuurd met de vraag of ze me uit willen leggen wat voor documenten dan precies. En hoe ik aan een ziekenhuisdocument van bijna 10 jaar terug moet komen, want ik weet het nu even echt niet.
Het gaat erom dat ik me ergens officieel heb gemeld als SLACHTOFFER. Ik erken met die aanvraag dat iemand MIJ iets heeft aangedaan, dat ik geen schuld had, dat ik me er niet voor schaam, ik erken dat ik slachtoffer ben, overlever.
Iets waardoor ik me nu heel trots voel maar ook heel klein, en heel verdrietig. En bibberig.
Ik heb dit zo vaak opnieuw moeten typen omdat mijn handen zo trillen.
Het voelt gek om dit bericht zo te eindigen, maar ik weet even niet meer wat ik verder moet zeggen.
maandag 6 januari 2020 om 15:29
Aiii
En nu een telefoontje gehad van mijn leidinggevende dat de nieuwe functie die mij leuk leek niet naar mij gaat (want ziek, logisch, snap ik, balen). Ik had niet anders verwacht. We gaan binnenkort wel zitten met de personeelsadviseur om te kijken of er wat anders is wat ik zou kunnen doen dan op de winkelvloer, want dat lijk hem niet snel weer te worden.
Ik verwachtte het, maar het is jammer.
Wat een emoties vandaag bah
En nu een telefoontje gehad van mijn leidinggevende dat de nieuwe functie die mij leuk leek niet naar mij gaat (want ziek, logisch, snap ik, balen). Ik had niet anders verwacht. We gaan binnenkort wel zitten met de personeelsadviseur om te kijken of er wat anders is wat ik zou kunnen doen dan op de winkelvloer, want dat lijk hem niet snel weer te worden.
Ik verwachtte het, maar het is jammer.
Wat een emoties vandaag bah
maandag 6 januari 2020 om 18:09
Lief Greentje, je eindigt met eenGreenLadyFern schreef: ↑06-01-2020 14:33{...}
Het gaat erom dat ik me ergens officieel heb gemeld als SLACHTOFFER. Ik erken met die aanvraag dat iemand MIJ iets heeft aangedaan, dat ik geen schuld had, dat ik me er niet voor schaam, ik erken dat ik slachtoffer ben, overlever.
Iets waardoor ik me nu heel trots voel maar ook heel klein, en heel verdrietig. En bibberig.
Ik heb dit zo vaak opnieuw moeten typen omdat mijn handen zo trillen.
Het voelt gek om dit bericht zo te eindigen, maar ik weet even niet meer wat ik verder moet zeggen.
en ik hoop dat deze voor jezelf bedoeld is. Je mag er jezelf heel veel geven.Ongeacht wat er verder uitkomt, welke erkenning je (niet) gaat krijgen, je hebt vandaag een heel belangrijke stap gezet: je hebt onder ogen durven zien (en voelen), erkenning gegeven aan jezelf dat jouw leed is aangedaan door een ander.
Dat is heel dapper, ik ben heel trots op jou.
Zoals iemand ooit tegen mij heeft gezegd: behandel jezelf nu maar even als een heel breekbaar pakketje. Liefdevol, zacht, voorzichtig.
Voor alle anderen: ik heb jullie gelezen en dat vond ik fijn. @Hanke, speciaal dank voor jou over wat je schrijft mbt het boek et cetera, veel herkenning, het boek ken ik (nog) niet, geloof dat het me wel gaat helpen.
Zorg allemaal goed voor jezelf, en/of laat ook een beetje voor je zorgen.
En vergeet niet af en toe een dansje te doen
dinsdag 7 januari 2020 om 17:33
Ik word een beetje gek van de nieuwjaarswensen in de trant van 'hopelijk wordt komend jaar een beter jaar voor je!'
Ik reageer meestal met een grapje dat dat niet zo moeilijk is na afgelopen jaar. Maar eigenlijk word ik zo steeds geconfronteerd met het feit dat ik zowat heel 2019 ondergesneeuwd ben door mijn pyschische problemen.
Plantjesdag hier. Ik snap niet hoe ik mezelf naar therapie en de bedrijfsarts heb kunnen slepen. Heb nog niet eens gegeten, kan geen motivatie opbrengen. Morgen weer therapeutisch werken. Hopelijk haalt dat me er een beetje uit.
Ik word zo moe van mezelf. Een paar weken weer superblij en gemotiveerd, en nu krijg ik weer niks voor elkaar.. ik hoor al jaren dat 'balans' het sleutelwoord is maar ik schiet steeds van het ene in het andere uiterste en kan het niet stoppen. Ik ben moe. En heb al 5 dagen hoofdpijn.
Hopelijk morgen een betere dag, en hopelijk is het voor jullie sowieso beter
Ik reageer meestal met een grapje dat dat niet zo moeilijk is na afgelopen jaar. Maar eigenlijk word ik zo steeds geconfronteerd met het feit dat ik zowat heel 2019 ondergesneeuwd ben door mijn pyschische problemen.
Plantjesdag hier. Ik snap niet hoe ik mezelf naar therapie en de bedrijfsarts heb kunnen slepen. Heb nog niet eens gegeten, kan geen motivatie opbrengen. Morgen weer therapeutisch werken. Hopelijk haalt dat me er een beetje uit.
Ik word zo moe van mezelf. Een paar weken weer superblij en gemotiveerd, en nu krijg ik weer niks voor elkaar.. ik hoor al jaren dat 'balans' het sleutelwoord is maar ik schiet steeds van het ene in het andere uiterste en kan het niet stoppen. Ik ben moe. En heb al 5 dagen hoofdpijn.
Hopelijk morgen een betere dag, en hopelijk is het voor jullie sowieso beter
woensdag 8 januari 2020 om 14:16
Hopelijk voor jou vandaag een betere dag, Green.
Moedige stap die je gezet hebt, wat er ook uit voortkomt. Misschien moet je er ook even goed van bijkomen.. gun jezelf die plantjesdag, zou ik zeggen.
Hier was de kerst beter dan de afgelopen jaren, maar Oud en Nieuw was erg moeilijk, ook door een flinke trigger. Wel weer goed opgepakt daarna, én erover gepraat met degene die het 'veroorzaakte'. Trots op mezelf, want ik vond het heel eng, maar wél belangrijk voor deze relatie.
Knuffel, het jaar waarin je moeder gaat worden is begonnen..!
Moedige stap die je gezet hebt, wat er ook uit voortkomt. Misschien moet je er ook even goed van bijkomen.. gun jezelf die plantjesdag, zou ik zeggen.
Hier was de kerst beter dan de afgelopen jaren, maar Oud en Nieuw was erg moeilijk, ook door een flinke trigger. Wel weer goed opgepakt daarna, én erover gepraat met degene die het 'veroorzaakte'. Trots op mezelf, want ik vond het heel eng, maar wél belangrijk voor deze relatie.
Knuffel, het jaar waarin je moeder gaat worden is begonnen..!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 8 januari 2020 om 15:43
@ Hanke: ondanks 'early stages' klink je toch positief over je nieuwe peut en dat boek.
@ Green: je hebt een grote stap gezet door je bij dat fonds te melden. Ongeacht wat er uit komt en of ze er wel of niet iets mee gaan doen. Erkenning is stap 1.
Jammer van de baan, maar je had dit toch wel een beetje zien aankomen lijkt mij? Als je nog officieel ziek gemeld bent.
Verder eens met 'balans is het sleutelwoord.' Ik denk dat ik het daar straks bij de psych over ga hebben.
@ Tobbie: ik heb een fijne, rustige klas, dus het is inderdaad maandag gewoon gelukt zonder echte voorbereiding. Zelfs zonder assistent, omdat die op het laatste moment nog afzegde. Zelfs met 2 nieuwe cursisten die nog geen letter konden lezen en schrijven.
Inmiddels gaat het beter om ad hoc iets te bedenken en meer op mijn ervaring te vertrouwen. Maar toch levert het op voorhand altijd nog een gestrest gevoel op. Ook omdat ik mijn eigen lat altijd zo hoog heb liggen.
Gisteren eindelijk naar de huisarts geweest op advies van de psych. Heb ik weer zitten uitstellen natuurlijk. Nu weer een keer bloedprikken voor B12 en nog vanalles erbij en als dat goed is evt doorverwijzing voor slaaponderzoek. Om e.e.a. uit te sluiten. Gelukkig doet huisarts niet moeilijk, maar zijn argumentatie / verhaal over B12 klopt helemaal niet. Dus als dat weer verlaagd is, wil ik dat eerst helemaal uitgezocht hebben.
Knuffels voor wie wil
@ Green: je hebt een grote stap gezet door je bij dat fonds te melden. Ongeacht wat er uit komt en of ze er wel of niet iets mee gaan doen. Erkenning is stap 1.
Jammer van de baan, maar je had dit toch wel een beetje zien aankomen lijkt mij? Als je nog officieel ziek gemeld bent.
Verder eens met 'balans is het sleutelwoord.' Ik denk dat ik het daar straks bij de psych over ga hebben.
@ Tobbie: ik heb een fijne, rustige klas, dus het is inderdaad maandag gewoon gelukt zonder echte voorbereiding. Zelfs zonder assistent, omdat die op het laatste moment nog afzegde. Zelfs met 2 nieuwe cursisten die nog geen letter konden lezen en schrijven.
Inmiddels gaat het beter om ad hoc iets te bedenken en meer op mijn ervaring te vertrouwen. Maar toch levert het op voorhand altijd nog een gestrest gevoel op. Ook omdat ik mijn eigen lat altijd zo hoog heb liggen.
Gisteren eindelijk naar de huisarts geweest op advies van de psych. Heb ik weer zitten uitstellen natuurlijk. Nu weer een keer bloedprikken voor B12 en nog vanalles erbij en als dat goed is evt doorverwijzing voor slaaponderzoek. Om e.e.a. uit te sluiten. Gelukkig doet huisarts niet moeilijk, maar zijn argumentatie / verhaal over B12 klopt helemaal niet. Dus als dat weer verlaagd is, wil ik dat eerst helemaal uitgezocht hebben.
Knuffels voor wie wil
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zaterdag 11 januari 2020 om 13:14
@Green: hoe is het nu met je?
Heb je jezelf al een dikke knuffel gegeven voor alle dapperheid van de afgelopen weken?
Ik zou me kunnen voorstellen dat het niet krijgen van de baan (ook al verwachtte je dit al) confronterend was. Het wijst je er op dat het op dit moment (nog) niet goed genoeg gaat met je, om dit soort kansen te kunnen pakken. En misschien ook met hoe anders het had kunnen zijn.
En toch Green, het was even niet het juiste moment. Het is niet voor niets dat veel schrijvers hier het herstellen vergelijken met dansen. Kleine stapjes vooruit, soms achteruit, af en toe diagonaal en soms een mooie sprong of pijnlijke valpartij. We oefenen wat af. We vieren onze successen (oke, vaak een beetje te weinig en te ingetogen) en rouwen als het even minder gaat. Na elke tegenslag mogen we leren onszelf te troosten in plaats van streng toe te spreken en dan... gaan we dóór.
Er komen altijd nieuwe kansen op beter.
@EV: hoezo uitbehandeld?! Ik zie dat je een trigger hebt gehad met oud/nieuw en dat je hier anders mee om bent gegaan dan voorheen. Eng, maar wauw..... dat is een succes. Zoals ik hierboven schreef aan Green: successen mogen we misschien wel iets uitbundiger vieren:
@Diva: tweesporenbeleid is ook prima: én een en ander laten uitzoeken door de huisarts, én met je psycholoog ontdekken hoe je meer balans kunt creëren. Is er al duidelijkheid over de diagnose?
Hier gaat het goed. Ik voel me al een hele tijd goed, herstel sneller na triggers, geniet. Mijn dansjes lukken nog niet allemaal, maar hé ik dans wel!
Veel liefs voor jullie allemaal!
Heb je jezelf al een dikke knuffel gegeven voor alle dapperheid van de afgelopen weken?
Ik zou me kunnen voorstellen dat het niet krijgen van de baan (ook al verwachtte je dit al) confronterend was. Het wijst je er op dat het op dit moment (nog) niet goed genoeg gaat met je, om dit soort kansen te kunnen pakken. En misschien ook met hoe anders het had kunnen zijn.
En toch Green, het was even niet het juiste moment. Het is niet voor niets dat veel schrijvers hier het herstellen vergelijken met dansen. Kleine stapjes vooruit, soms achteruit, af en toe diagonaal en soms een mooie sprong of pijnlijke valpartij. We oefenen wat af. We vieren onze successen (oke, vaak een beetje te weinig en te ingetogen) en rouwen als het even minder gaat. Na elke tegenslag mogen we leren onszelf te troosten in plaats van streng toe te spreken en dan... gaan we dóór.
Er komen altijd nieuwe kansen op beter.
@EV: hoezo uitbehandeld?! Ik zie dat je een trigger hebt gehad met oud/nieuw en dat je hier anders mee om bent gegaan dan voorheen. Eng, maar wauw..... dat is een succes. Zoals ik hierboven schreef aan Green: successen mogen we misschien wel iets uitbundiger vieren:
@Diva: tweesporenbeleid is ook prima: én een en ander laten uitzoeken door de huisarts, én met je psycholoog ontdekken hoe je meer balans kunt creëren. Is er al duidelijkheid over de diagnose?
Hier gaat het goed. Ik voel me al een hele tijd goed, herstel sneller na triggers, geniet. Mijn dansjes lukken nog niet allemaal, maar hé ik dans wel!
Veel liefs voor jullie allemaal!
zaterdag 11 januari 2020 om 17:47
@hanke: Dat boekt klinkt zeer interessant, ga ik eens opzoeken.
Het klinkt wel alsof je nieuwe peut tot nu toe een match is, klopt dat?
Ik vind je posts overigens altijd heel fijn en verhelderend om te lezen, complimentje van mij
@EV: wat heb je het goed opgepakt met oud en nieuw! Terecht trots op jezelf. Mijn peut vroeg ook of ik na de herbeleving afgelopen weekend het gevoel had weer terug bij af te zijn. Is niet zo. Ik ben allang blij dat ik daarna alles weer goed oppak en relativeer. Jij ook wel, zo te horen?
@Diva: benieuwd naar de bloeduitslag? Wanneer krijg je hem?
@Sofie: mooi om te lezen dat het zo goed gaat!
@Iedereen:
Bedankt voor de interesse allemaal. Die baan was heel jammer, maar had het zeker verwacht. Ik had gehoopt op die functie te kunnen reintegreren, en dat is heel misschien nog een optie. Die baan representeerde voor mij een 'mogelijke toekomst', die weer wegviel. Ik zie het licht aan het einde van de tunnel niet meer de laatste maanden, afgezien van de paar weken dat ik in een 'high' zat. Die was toen al een paar dagen voorbij, maar het was nog even een klap na.
Ben zeker trots op mezelf mbt het schadefonds! Dat, in combinatie met de weken ervoor dat mijn negatieve emotieknop niet aanstond, heeft ervoor gezorgd dat ik een zware week achter de rug heb. Gedaan wat ik moest doen, niets meer. Mijn lijf is aan het inhalen, heb veel migraine en de depressie weegt zwaar.
De toekomst is onduidelijk voor me, en aan manlief heb ik eerlijk gezegd niks hierin. Hij heeft zo zijn eigen rare kronkels, gaat hier eindelijk hulp voor zoeken (is ook een bron van stress geweest de afgelopen maanden), maar moet nog aan het acceptatieproces mbt mijn ziekte beginnen. Hij zit in ontkenning/boosheid vast. Wil er niet aan denken dat er vanalles kan veranderen qua werk en financieën. Ik betrek dat natuurlijk weer volledig op mezelf en voel me schuldig, al kan ik er niks aan doen dat ik ziek ben.
Anyways, hoop gedoe. Heel veel donker. Heel veel pijn.
Ik zie geen licht aan het eind van de tunnel op het moment, maar eventueel wel flikkertjes hoop onderweg. Deze maand doorzetten en hopelijk kan er dan qua behandeling wat gerichter weer gewerkt worden.
Mijn mantra is nu 'we zien wel hoe het loopt' maar als iets me van slag brengt is het wel onduidelijkheid, en heel veel in mijn leven is nu een groot vraagteken.
Dit weekend is rustig. Eindelijk. Vanochtend een lezing gehad over de relativiteitstheorie. Heel interessant, niet het beste moment om te dissocieren. Maar heb het na de pauze weer opgepakt. Lekker met boek op de bank gezeten en vanavond spelletje spelen met man en wie is de mol kijken. Dat is meer ontspanning dan ik de gehele week heb gedaan en manlief is daar nu zeer streng in voor me haha. Ontspan, vrouw! Ik kook! Morgen pyjamadag, en ook focus op zelfzorg en ontspanning. Man kan me iets meer motiveren.
Ik heb de negatieve gedachtes overigens onder controle en weet welke nummers ik kan bellen mocht ik dat kwijt raken, dus geen zorgen daarover! Wil jullie niet onnodig bang maken
Het klinkt wel alsof je nieuwe peut tot nu toe een match is, klopt dat?
Ik vind je posts overigens altijd heel fijn en verhelderend om te lezen, complimentje van mij
@EV: wat heb je het goed opgepakt met oud en nieuw! Terecht trots op jezelf. Mijn peut vroeg ook of ik na de herbeleving afgelopen weekend het gevoel had weer terug bij af te zijn. Is niet zo. Ik ben allang blij dat ik daarna alles weer goed oppak en relativeer. Jij ook wel, zo te horen?
@Diva: benieuwd naar de bloeduitslag? Wanneer krijg je hem?
@Sofie: mooi om te lezen dat het zo goed gaat!
@Iedereen:
Bedankt voor de interesse allemaal. Die baan was heel jammer, maar had het zeker verwacht. Ik had gehoopt op die functie te kunnen reintegreren, en dat is heel misschien nog een optie. Die baan representeerde voor mij een 'mogelijke toekomst', die weer wegviel. Ik zie het licht aan het einde van de tunnel niet meer de laatste maanden, afgezien van de paar weken dat ik in een 'high' zat. Die was toen al een paar dagen voorbij, maar het was nog even een klap na.
Ben zeker trots op mezelf mbt het schadefonds! Dat, in combinatie met de weken ervoor dat mijn negatieve emotieknop niet aanstond, heeft ervoor gezorgd dat ik een zware week achter de rug heb. Gedaan wat ik moest doen, niets meer. Mijn lijf is aan het inhalen, heb veel migraine en de depressie weegt zwaar.
De toekomst is onduidelijk voor me, en aan manlief heb ik eerlijk gezegd niks hierin. Hij heeft zo zijn eigen rare kronkels, gaat hier eindelijk hulp voor zoeken (is ook een bron van stress geweest de afgelopen maanden), maar moet nog aan het acceptatieproces mbt mijn ziekte beginnen. Hij zit in ontkenning/boosheid vast. Wil er niet aan denken dat er vanalles kan veranderen qua werk en financieën. Ik betrek dat natuurlijk weer volledig op mezelf en voel me schuldig, al kan ik er niks aan doen dat ik ziek ben.
Anyways, hoop gedoe. Heel veel donker. Heel veel pijn.
Ik zie geen licht aan het eind van de tunnel op het moment, maar eventueel wel flikkertjes hoop onderweg. Deze maand doorzetten en hopelijk kan er dan qua behandeling wat gerichter weer gewerkt worden.
Mijn mantra is nu 'we zien wel hoe het loopt' maar als iets me van slag brengt is het wel onduidelijkheid, en heel veel in mijn leven is nu een groot vraagteken.
Dit weekend is rustig. Eindelijk. Vanochtend een lezing gehad over de relativiteitstheorie. Heel interessant, niet het beste moment om te dissocieren. Maar heb het na de pauze weer opgepakt. Lekker met boek op de bank gezeten en vanavond spelletje spelen met man en wie is de mol kijken. Dat is meer ontspanning dan ik de gehele week heb gedaan en manlief is daar nu zeer streng in voor me haha. Ontspan, vrouw! Ik kook! Morgen pyjamadag, en ook focus op zelfzorg en ontspanning. Man kan me iets meer motiveren.
Ik heb de negatieve gedachtes overigens onder controle en weet welke nummers ik kan bellen mocht ik dat kwijt raken, dus geen zorgen daarover! Wil jullie niet onnodig bang maken
zondag 12 januari 2020 om 21:50
Ik word overspoeld door paniek een paar keer per dag. Nu ook weer.
Nadat die baan niet doorging was het jammer maar terug naar plan A: in simpele functie terug aan het werk, om dan aan mijn thuisopleiding te werken en zo de komende jaren naar ander werk op te bouwen.
Ik doe een opleiding met subsidie van de overheid. Hier zit een voortgangsclausule in. Het gaat natuurlijk helemaal niet lekker met me dus ik kom geen steek vooruit. Als ik het niet op tijd haalde moest ik een paar maanden volledig betalen totdat ik weer bij liep en de subsidie weer inging. Geen ramp.
Gisteren een mail gekregen dat de voorwaarden zomaar gewijzigd zijn en dat als je de voowaarden van d voortgangsclausule niet haalt, je niet meer in aanmerking komt voor subsidie.
En dat scheelt dus 10.000 euro.
Als ik het nog zou willen halen zou ik nu zo'n 30 - 40 uur aan een studie op hbo niveau per week moeten besteden. Half jaar lang.
Gaat dus niet lukken.
Dus plan A is ook van de baan.
Toch wordt ik telkens overspoeld door een golf van paniek, wil ik die boeken pakken maar wordt ik compleet overweldigd
Ik kan het nu echt niet..
Als ik stop is het ook nog eens een juridisch gevecht aangezien ze - niet rechtsgeldige - voorwaarden hebben dat je dan het volledige collegegeld kan gaan betalen a 15.000 euro.
Welke optie ook ik trek het echt niet.
Dus nu telkens maar in en uit ademen, wachten tot het overgaat en de dagen doorkomen tot ik dinsdag bij peut ben.
Misschien dat ik morgen al een mail stuur.
Sorry dat ik hier zoveel typ, er zit zoveel in mijn hoofd de laatste tijd. Het helpt me een beetje er structuur in te brengen.
Nadat die baan niet doorging was het jammer maar terug naar plan A: in simpele functie terug aan het werk, om dan aan mijn thuisopleiding te werken en zo de komende jaren naar ander werk op te bouwen.
Ik doe een opleiding met subsidie van de overheid. Hier zit een voortgangsclausule in. Het gaat natuurlijk helemaal niet lekker met me dus ik kom geen steek vooruit. Als ik het niet op tijd haalde moest ik een paar maanden volledig betalen totdat ik weer bij liep en de subsidie weer inging. Geen ramp.
Gisteren een mail gekregen dat de voorwaarden zomaar gewijzigd zijn en dat als je de voowaarden van d voortgangsclausule niet haalt, je niet meer in aanmerking komt voor subsidie.
En dat scheelt dus 10.000 euro.
Als ik het nog zou willen halen zou ik nu zo'n 30 - 40 uur aan een studie op hbo niveau per week moeten besteden. Half jaar lang.
Gaat dus niet lukken.
Dus plan A is ook van de baan.
Toch wordt ik telkens overspoeld door een golf van paniek, wil ik die boeken pakken maar wordt ik compleet overweldigd
Ik kan het nu echt niet..
Als ik stop is het ook nog eens een juridisch gevecht aangezien ze - niet rechtsgeldige - voorwaarden hebben dat je dan het volledige collegegeld kan gaan betalen a 15.000 euro.
Welke optie ook ik trek het echt niet.
Dus nu telkens maar in en uit ademen, wachten tot het overgaat en de dagen doorkomen tot ik dinsdag bij peut ben.
Misschien dat ik morgen al een mail stuur.
Sorry dat ik hier zoveel typ, er zit zoveel in mijn hoofd de laatste tijd. Het helpt me een beetje er structuur in te brengen.
zondag 12 januari 2020 om 21:59
Niet de puf om lang te reageren, maar Green, probeer afleiding te zoeken. Zondagavond tien uur is niet de tijd om dit uit te zoeken. En als de paniek 2.345x weer de kop op steekt, ga je 2.346x een kattenfilmpje kijken, een kat aaien, een muziekje luisteren, op je adem focussen, tekenen, of een combinatie daarvan.
Sterkte nu en vannacht!
Allemaal, ik heb jullie gelezen, maar geen puf om te reageren. Hanke, bedankt voor je uitgebreide antwoord!
Sterkte nu en vannacht!
Allemaal, ik heb jullie gelezen, maar geen puf om te reageren. Hanke, bedankt voor je uitgebreide antwoord!
maandag 13 januari 2020 om 06:58
@Green:
Paniek is niet de modus waarin je op zoek moet naar oplossingen voor problemen. In een paniekmoment is nou eenmaal geen ruimte voor dat wat wel kan, of wat wel werkt. Omdat het paniekgevoel zo overweldigend voelt voor je, kun je daar misschien wat op inzoomen met hulp van psychologische begeleiding. En nee, daarmee is het opleidingsprobleem niet opgelost.
Is het een idee om dit probleem door iemand anders op te laten lossen? Is er iemand in je omgeving, in je netwerk, die je dit kunt voorleggen? Die je kunt vertellen dat het je zoveel stress oplevert en dat je het in je eentje niet voor elkaar krijgt?
En, wellicht overbodig maar ik zeg het toch: zelfs als het doemscenario mbt de opleiding en al dat geld de waarheid wordt, dan nog treedt het doemscenario wat jouw hoofd in gedachten heeft niet automatisch in werking. Er zitten 26 letters in het alfabet, dus na plan A en B zijn er ook nog de plannen C t/m Z die jou weer op het spoor van een gelukkiger leven kunnen zetten.
Paniek is niet de modus waarin je op zoek moet naar oplossingen voor problemen. In een paniekmoment is nou eenmaal geen ruimte voor dat wat wel kan, of wat wel werkt. Omdat het paniekgevoel zo overweldigend voelt voor je, kun je daar misschien wat op inzoomen met hulp van psychologische begeleiding. En nee, daarmee is het opleidingsprobleem niet opgelost.
Is het een idee om dit probleem door iemand anders op te laten lossen? Is er iemand in je omgeving, in je netwerk, die je dit kunt voorleggen? Die je kunt vertellen dat het je zoveel stress oplevert en dat je het in je eentje niet voor elkaar krijgt?
En, wellicht overbodig maar ik zeg het toch: zelfs als het doemscenario mbt de opleiding en al dat geld de waarheid wordt, dan nog treedt het doemscenario wat jouw hoofd in gedachten heeft niet automatisch in werking. Er zitten 26 letters in het alfabet, dus na plan A en B zijn er ook nog de plannen C t/m Z die jou weer op het spoor van een gelukkiger leven kunnen zetten.
maandag 13 januari 2020 om 10:11
Gelukkig naar omstandigheden redelijk snel in slaap gevallen. Bedankt nog voor de reacties!
@Sofie: ik heb donderdag een kennismakingsgesprek met een begeleider die ingeschakeld is via de WMO. Als het goed is gaat meteen de week erna het begeleidingstraject van start. Dus ik ga dit zeker aangeven (ze weten al dat studie een probleem is, maar doordat ze nu eenzijdig de financiele voorwaarden wijzigen is het een dringender probleem). Morgen ga ik langs mijn sociaal psychiatrisch verpleegkundige, dus daar geef ik het ook aan.
Het 'gekke' is dat ik door de paniek ook tot actie word gezet zodra het wat is gezakt. Ik eet en kook, ik ben nu on point qua persoonlijke hygiëne, en ik zit nu dus zelfs te studeren voor het eerst sinds maanden... ik weet nog steeds het totaalplaatje niet qua studie en hoe ik dit in vredesnaam aan moet pakken, maar ik ben bezig en dat voelt goed.
Ik ben alleen zo het vertrouwen in mezelf kwijt dat ik het kan blijven oppakken, dus ik stop die gedachte netjes weg in een doosje totdat ik met begeleiding ermee aan de slag kan.
Alleen komt die paniek een paar keer per dag het doosje uitsijpelen, door het vervelende gevoel dat de klok door blijft tikken en ik kostbare tijd verlies. Terwijl ik eerder mezelf meer de ruimte gaf voor herstel.
Maar goed, als het nu betekent dat ik voorlopig de godsganze dag zit te studeren met een paar paniekaanvallen tussendoor, vind ik dat niet het ergste. Heb mijn crisissignaleringsplan even pontificaal op de keukentafel gelegd want gisteren was ik natuurlijk weer vergeten dat ik dat ding met een reden heb.
Voor nu afleiding en ademen, niet aan de toekomst denken en proberen te geloven "this too shall pass".
@Sofie: ik heb donderdag een kennismakingsgesprek met een begeleider die ingeschakeld is via de WMO. Als het goed is gaat meteen de week erna het begeleidingstraject van start. Dus ik ga dit zeker aangeven (ze weten al dat studie een probleem is, maar doordat ze nu eenzijdig de financiele voorwaarden wijzigen is het een dringender probleem). Morgen ga ik langs mijn sociaal psychiatrisch verpleegkundige, dus daar geef ik het ook aan.
Het 'gekke' is dat ik door de paniek ook tot actie word gezet zodra het wat is gezakt. Ik eet en kook, ik ben nu on point qua persoonlijke hygiëne, en ik zit nu dus zelfs te studeren voor het eerst sinds maanden... ik weet nog steeds het totaalplaatje niet qua studie en hoe ik dit in vredesnaam aan moet pakken, maar ik ben bezig en dat voelt goed.
Ik ben alleen zo het vertrouwen in mezelf kwijt dat ik het kan blijven oppakken, dus ik stop die gedachte netjes weg in een doosje totdat ik met begeleiding ermee aan de slag kan.
Alleen komt die paniek een paar keer per dag het doosje uitsijpelen, door het vervelende gevoel dat de klok door blijft tikken en ik kostbare tijd verlies. Terwijl ik eerder mezelf meer de ruimte gaf voor herstel.
Maar goed, als het nu betekent dat ik voorlopig de godsganze dag zit te studeren met een paar paniekaanvallen tussendoor, vind ik dat niet het ergste. Heb mijn crisissignaleringsplan even pontificaal op de keukentafel gelegd want gisteren was ik natuurlijk weer vergeten dat ik dat ding met een reden heb.
Voor nu afleiding en ademen, niet aan de toekomst denken en proberen te geloven "this too shall pass".
dinsdag 14 januari 2020 om 15:16
@ Sofie: wat fijn dat het zo goed met je gaat!
Nu inderdaad tweesporenbeleid. Uiteindelijk kon ik vandaag pas bloed laten prikken, dus het duurt allemaal nog wel even. Ook bij de psych. Het wordt volgens mij echt een lang traject. Ik heb tot nu toe alleen maar elke week een gesprek gehad om alles in kaart te brengen. Ze zei vorige week dat ik bijna aan de beurt was voor diagnostiek en dat ik daar bericht over zou krijgen, maar ik heb nog niks gehoord. Dat wordt bij een collega van haar.
Ik blijf het moeilijk vinden omdat ik niet weet hoe e.e.a. er uitziet en hoelang het in totaal gaat duren. Heb ook gezegd dat ik ervan uit ging dat er een bepaald protocol gevolgd zou worden, maar ze heeft uitgelegd dat dat er soms wel is, maar lang niet altijd en bij mij dus niet. Ik heb ook nu het gevoel dat we nog lang niet bij 'de kern' zijn. Misschien ben ik ook wel complexer dan ik dacht. Maar dan is het juist belangrijk dat het goed wordt uitgezocht natuurlijk.
Volgende week heb ik een sollicitatiegesprek. De functie lijkt me leuk en is ook echt wat voor mij. Maar het is zo goed als fulltime en ik weet niet of ik dat aankan. Wel iets heel anders dan ik nu doe, met flexibele werktijden en ook thuiswerken erbij, daarom heb ik er toch maar op geschreven. Eerst maar eens kennis gaan maken daar en een beter beeld van de functie en een werkweek krijgen.
Knuffels voor iedereen! 
Nu inderdaad tweesporenbeleid. Uiteindelijk kon ik vandaag pas bloed laten prikken, dus het duurt allemaal nog wel even. Ook bij de psych. Het wordt volgens mij echt een lang traject. Ik heb tot nu toe alleen maar elke week een gesprek gehad om alles in kaart te brengen. Ze zei vorige week dat ik bijna aan de beurt was voor diagnostiek en dat ik daar bericht over zou krijgen, maar ik heb nog niks gehoord. Dat wordt bij een collega van haar.
Ik blijf het moeilijk vinden omdat ik niet weet hoe e.e.a. er uitziet en hoelang het in totaal gaat duren. Heb ook gezegd dat ik ervan uit ging dat er een bepaald protocol gevolgd zou worden, maar ze heeft uitgelegd dat dat er soms wel is, maar lang niet altijd en bij mij dus niet. Ik heb ook nu het gevoel dat we nog lang niet bij 'de kern' zijn. Misschien ben ik ook wel complexer dan ik dacht. Maar dan is het juist belangrijk dat het goed wordt uitgezocht natuurlijk.
Volgende week heb ik een sollicitatiegesprek. De functie lijkt me leuk en is ook echt wat voor mij. Maar het is zo goed als fulltime en ik weet niet of ik dat aankan. Wel iets heel anders dan ik nu doe, met flexibele werktijden en ook thuiswerken erbij, daarom heb ik er toch maar op geschreven. Eerst maar eens kennis gaan maken daar en een beter beeld van de functie en een werkweek krijgen.
Knuffels voor iedereen!
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zaterdag 18 januari 2020 om 08:31
Hoe gaat het met jullie allemaal?
Ik ben vandaag jarig. (Niet quoten aub). Ik vind het moeilijk. Alles wat me erop wijst dat de tijd verstrijkt.
Daarnaast de goedbedoelde verjaardagswensen van; komend jaar wordt jouw jaar! Die heb ik al vaker gehoord, en het doet nu gewoon pijn.
Ik snap dat het moeilijk is om om te gaan met iemand die depressie heeft, maar door een eindeloze stroom van positiviteit voelt het soms alsof mijn negatieve gevoelens er niet mogen zijn, waardoor ik ze weg stop, glimlach, instem, en thuis merk dat de gevoelens drie keer zo hard terug komen.
Ik weet dat het allemaal met de beste bedoelingen is, en dat hoe ik het ervaar bij moj ligt.
Ik heb geen feestje ofzo, ik neem mijn directe familie mee op een dagje uit in een kleine dierentuin. Wandelen, diertjes kijken, lekker rustig.
De laatste weken zijn donker, wat altijd gebeurt na een hyperopleving. Ik leef van dag tot dag en elke dag stel ik elke destructieve neiging uit tot morgen. Dat werkt, maar de ellende die ik voel blijft zo wel doorduren. Addiction is a bitch! Ik zou zo graag niet voelen, me goed voelen. Maar ik blijf sterk, hoewel het waarom me soms ontglipt. Continue tweegevecht.
Afgelopen week bij peut niet duidelijk durven zeggen hoe donker mijn gedachten de laatste tijd zijn. Berisping van mijn man gehad dus heb nu een hoop op papier gezet en neem dat komende week mee.
Ik probeer positief de dag in te gaan en ervan te genieten. Niet om mijn verjaardag te vieren, dat hoeft niet, maar door mezelf te omringen met de mensen waar ik om geef, die om mij geven.
Ik ben vandaag jarig. (Niet quoten aub). Ik vind het moeilijk. Alles wat me erop wijst dat de tijd verstrijkt.
Daarnaast de goedbedoelde verjaardagswensen van; komend jaar wordt jouw jaar! Die heb ik al vaker gehoord, en het doet nu gewoon pijn.
Ik snap dat het moeilijk is om om te gaan met iemand die depressie heeft, maar door een eindeloze stroom van positiviteit voelt het soms alsof mijn negatieve gevoelens er niet mogen zijn, waardoor ik ze weg stop, glimlach, instem, en thuis merk dat de gevoelens drie keer zo hard terug komen.
Ik weet dat het allemaal met de beste bedoelingen is, en dat hoe ik het ervaar bij moj ligt.
Ik heb geen feestje ofzo, ik neem mijn directe familie mee op een dagje uit in een kleine dierentuin. Wandelen, diertjes kijken, lekker rustig.
De laatste weken zijn donker, wat altijd gebeurt na een hyperopleving. Ik leef van dag tot dag en elke dag stel ik elke destructieve neiging uit tot morgen. Dat werkt, maar de ellende die ik voel blijft zo wel doorduren. Addiction is a bitch! Ik zou zo graag niet voelen, me goed voelen. Maar ik blijf sterk, hoewel het waarom me soms ontglipt. Continue tweegevecht.
Afgelopen week bij peut niet duidelijk durven zeggen hoe donker mijn gedachten de laatste tijd zijn. Berisping van mijn man gehad dus heb nu een hoop op papier gezet en neem dat komende week mee.
Ik probeer positief de dag in te gaan en ervan te genieten. Niet om mijn verjaardag te vieren, dat hoeft niet, maar door mezelf te omringen met de mensen waar ik om geef, die om mij geven.
zaterdag 18 januari 2020 om 10:30
Green, ik wens jou een fijne dag met lieve mensen om je heen 
Knap dat je e.e.a. hebt opgeschreven en dat mee gaat nemen. Ik merkte afgelopen week dat ik het soms ook minder erg voor laat komen dan het is of was. Het was sowieso een moeilijk gesprek omdat het over de periode ging dat ik gepest ben. Volgende week ga ik zeggen dat ik de neiging tot bagatelliseren heb.
Komende week ga ik de huisarts bellen voor de uitslag van het bloedonderzoek. Ook heb ik een ontsteking op een vreemde plaats waar ik misschien nog voor behandeld moet worden. Ik heb er niet echt veel last van maar maak me toch een beetje zorgen.
Ook binnenkort nog een sollicitatiegesprek waarbij ik twijfel of de functie (fulltime) niet teveel gevraagd is.
Eerst maar eens weekend nu!
Knap dat je e.e.a. hebt opgeschreven en dat mee gaat nemen. Ik merkte afgelopen week dat ik het soms ook minder erg voor laat komen dan het is of was. Het was sowieso een moeilijk gesprek omdat het over de periode ging dat ik gepest ben. Volgende week ga ik zeggen dat ik de neiging tot bagatelliseren heb.
Komende week ga ik de huisarts bellen voor de uitslag van het bloedonderzoek. Ook heb ik een ontsteking op een vreemde plaats waar ik misschien nog voor behandeld moet worden. Ik heb er niet echt veel last van maar maak me toch een beetje zorgen.
Ook binnenkort nog een sollicitatiegesprek waarbij ik twijfel of de functie (fulltime) niet teveel gevraagd is.
Eerst maar eens weekend nu!
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zaterdag 18 januari 2020 om 22:51
Goed dat je het aan gaat geven diva! Ook vervelend van die ontsteking. Ik kan me voorstellen dat dat toch in je achterhoofd blijft zitten. Sollicitatie is spannend, of het te veel is op het moment weet je nu natuurlijk niet. Misschien is dat na de sollicitatie wat duidelijker.
Ik heb ondanks alles een fijne dag gehad! Dierentuin was leuk, niet verjaardagbeladen. Ouders hebben mijn man en ik nog gevraagd of we uit eten willen en dat ook gedaan.
Er werd meerdere keren gezongen voor een jarige in het restaurant. Daar zou mijn familie nooit aan denken. Ik ben me toen een beetje af gaan vragen waarom ik het zo vervelend vind om mijn verjaardag te vieren. Ik heb van huis uit meegekregen dat het niks bijzonders is, niks om te vieren. Maar ik ben de laatste tijd het steeds meer oneens met hoe mijn opvoeding is geweest.
Ik heb dan ook net aangegeven bij man dat ik volgend jaar taart, slingers, cadeaus en een 'lang zal ze leven' wil. Want 'ik' mag best gevierd worden. Ik hoef mijn bestaan niet onder de mat te vegen. Ik mag mijn bestaan vieren, moet dat juist misschien vieren als ik het moeilijk heb met mijn bestaan. Volgend jaar dus de hele mikmak!
Het was een fijne dag, en een mooi inzicht zo op het einde van de avond.
Ik heb ondanks alles een fijne dag gehad! Dierentuin was leuk, niet verjaardagbeladen. Ouders hebben mijn man en ik nog gevraagd of we uit eten willen en dat ook gedaan.
Er werd meerdere keren gezongen voor een jarige in het restaurant. Daar zou mijn familie nooit aan denken. Ik ben me toen een beetje af gaan vragen waarom ik het zo vervelend vind om mijn verjaardag te vieren. Ik heb van huis uit meegekregen dat het niks bijzonders is, niks om te vieren. Maar ik ben de laatste tijd het steeds meer oneens met hoe mijn opvoeding is geweest.
Ik heb dan ook net aangegeven bij man dat ik volgend jaar taart, slingers, cadeaus en een 'lang zal ze leven' wil. Want 'ik' mag best gevierd worden. Ik hoef mijn bestaan niet onder de mat te vegen. Ik mag mijn bestaan vieren, moet dat juist misschien vieren als ik het moeilijk heb met mijn bestaan. Volgend jaar dus de hele mikmak!
Het was een fijne dag, en een mooi inzicht zo op het einde van de avond.
zondag 19 januari 2020 om 08:37
Mooi inzichtGreenLadyFern schreef: ↑18-01-2020 22:51[...]
Want 'ik' mag best gevierd worden. Ik hoef mijn bestaan niet onder de mat te vegen. Ik mag mijn bestaan vieren, moet dat juist misschien vieren als ik het moeilijk heb met mijn bestaan. Volgend jaar dus de hele mikmak!
[...]
Waarom wachten met het vieren van je bestaan tot volgend jaar? Aangezien je er élke dag mag zijn, staat het je vrij om dag(en) te kiezen het komend jaar waarop je dit doet. Op jouw manier, dus met/zonder slingers, met wie jij wilt, zoals jij het wilt. Leuk hé!
@Diva: ik geloof dat de eerste vraag niet is: is fulltime werken haalbaar voor mij, maar Lijkt het me fijn om fulltime te werken? Als het antwoord op deze vraag ja is, dan komt de vraag over haalbaarheid. En die kun je alleen inschatten door het gesprek te voeren. Ik wil je op het
drukken de eerste vraag niet over te slaan. Zorgen voor jezelf begint met stilstaan bij dat wat jou geluk brengt, niet met dat waartoe je jezelf eventueel zou kunnen dwingen of met dat waarvan je vindt dat je het moet 'kunnen' of zo.
maandag 20 januari 2020 om 16:48
Sofie1979 schreef: ↑19-01-2020 08:37
@Diva: ik geloof dat de eerste vraag niet is: is fulltime werken haalbaar voor mij, maar Lijkt het me fijn om fulltime te werken? Als het antwoord op deze vraag ja is, dan komt de vraag over haalbaarheid. En die kun je alleen inschatten door het gesprek te voeren. Ik wil je op het
Ik snap (denk ik) wat je zegt, maar ik kan beide vragen toch moeilijk van elkaar scheiden. Als ik de vraag 'Lijkt het me fijn om fulltime te werken' beantwoord, zeg ik nee. Maar dat antwoord komt vooral voort uit de tijd dat ik wel fulltime werkte en ik weet nog wel hoe moe ik toen was en dan trek ik de conclusie 'ik vind fulltime werken niet fijn, want dan ben ik de hele week moe.' En: het is dus niet haalbaar.
Maar dan hou ik geen rekening met factoren als het soort werk, de hectiek, de flexibiliteit, reizen etc. die enorm van invloed kunnen zijn op de haalbaarheid. Als ik niet uitgeput zou raken, zou ik namelijk best fulltime (of bijna fulltime, 32 uur) willen werken. Maar wie garandeert mij dat?
Vóór de zomer liep ik met 24 uur al vast. Nu gaat 14 uur zonder al teveel bijzonderheden nét. Het fijnste zou 5 ochtenden zijn, 20 of 25 uur.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
woensdag 22 januari 2020 om 19:39
Vandaag ging het gesprek over bovenstaande. Meer willen werken dan kunnen en de vraag of meer kunnen wel nodig is, of het zo niet ook goed is en waarom niet.
En over grenzen aangeven bij lg als de situatie op het werk (door haar beslissingen) onmogelijk wordt.
Vooralsnog gaat het wel goed, maar ik heb haar ook al lange tijd niet gezien of gesproken. A.s. maandag zie ik haar weer.
Bloeduitslag gehad en alles was goed. Ik heb nu een doorverwijzing voor een slaaponderzoek. Echt vreselijk, ook omdat ik denk dat ik daar weer iemands tijd ga zitten te verspillen, omdat ik (waarschijnlijk/hopelijk) geen slaapstoornis heb. Maar het is om dit ook uit te sluiten. Maar echt, ik haat ziekenhuizen en ik vind het woord 'neurologie' al eng klinken, laat staan dat ik daar heen moet. De verwijsbrief is al verstuurd, ik moet alleen nog bellen voor een afspraak.
Ik dacht aanvankelijk met een paar maanden wel klaar te zijn, met of zonder diagnose, wat dan ook. Nog steeds niet gehoord wanneer de diagnostiek begint. Mijn psycholoog weet het ook niet, ik zou bericht krijgen. Het is niet bij haar, maar bij een collega van haar. Het duurt allemaal zo lang.
Knuffels voor iedereen
En over grenzen aangeven bij lg als de situatie op het werk (door haar beslissingen) onmogelijk wordt.
Vooralsnog gaat het wel goed, maar ik heb haar ook al lange tijd niet gezien of gesproken. A.s. maandag zie ik haar weer.
Bloeduitslag gehad en alles was goed. Ik heb nu een doorverwijzing voor een slaaponderzoek. Echt vreselijk, ook omdat ik denk dat ik daar weer iemands tijd ga zitten te verspillen, omdat ik (waarschijnlijk/hopelijk) geen slaapstoornis heb. Maar het is om dit ook uit te sluiten. Maar echt, ik haat ziekenhuizen en ik vind het woord 'neurologie' al eng klinken, laat staan dat ik daar heen moet. De verwijsbrief is al verstuurd, ik moet alleen nog bellen voor een afspraak.
Ik dacht aanvankelijk met een paar maanden wel klaar te zijn, met of zonder diagnose, wat dan ook. Nog steeds niet gehoord wanneer de diagnostiek begint. Mijn psycholoog weet het ook niet, ik zou bericht krijgen. Het is niet bij haar, maar bij een collega van haar. Het duurt allemaal zo lang.
Knuffels voor iedereen
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
woensdag 22 januari 2020 om 20:39
Fijn dat je bloedonderzoek goed is en dat deel van het traject nu is afgerond, Diva. Zo'n slaaponderzoek vind ik eigenlijk wel goed. Van ongemerkt slecht slapen kun je je heel naar gaan voelen, en dan kun je therapieën wat je wil, maar dat haalt dan niets uit. Terwijl een remedie om beter te slapen dan veel verschil kan maken. En beter hiervoor naar de neurologie dan voor iets echt ergs, lijkt me. En beter snel bellen dan er lang tegenaan hikken (en dan alsnog op een lange wachtlijst moeten).
Dat gesprek vandaag was bij je psych, toch? Had je niet ook een sollicitatiegesprek? Of ben ik nou helemaal in de war?
Dat gesprek vandaag was bij je psych, toch? Had je niet ook een sollicitatiegesprek? Of ben ik nou helemaal in de war?
vrijdag 24 januari 2020 om 00:01
@ Tobbie: ja, ik heb meestal op woensdag de afspraak bij de psych. Met haar over het werk gepraat. Ik wil een kort lijstje gaan opstellen met onderwerpen die ik relevant vind om het over te hebben. Om meer structuur in het geheel aan te brengen en ook zodat zij dan weet wat ik relevant vind. En zodat ik straks tenminste alles heb verteld. Dat print ik dan en geef het aan haar. Is dat raar om te doen? Ik vind het nu allemaal zo van de hak op de tak.
Ik ga morgen het ziekenhuis bellen. Nu zit ik er maar tegen aan te hikken. Volgens de huisarts kun je inderdaad ook slaaponderbrekingen hebben zonder dat je het merkt (er wakker van wordt), maar waardoor je toch niet in een diepe slaap terecht komt. Aangezien ik op al zijn vragen 'nee, heb ik niet' moest antwoorden. Vandaar ook mijn twijfel over dat onderzoek, maar het is wel goed om uit te sluiten.
Sollicitatiegesprek (kennismaking) is morgen. Ik moet vroeg opstaan, dus nu snel
Ik ga morgen het ziekenhuis bellen. Nu zit ik er maar tegen aan te hikken. Volgens de huisarts kun je inderdaad ook slaaponderbrekingen hebben zonder dat je het merkt (er wakker van wordt), maar waardoor je toch niet in een diepe slaap terecht komt. Aangezien ik op al zijn vragen 'nee, heb ik niet' moest antwoorden. Vandaar ook mijn twijfel over dat onderzoek, maar het is wel goed om uit te sluiten.
Sollicitatiegesprek (kennismaking) is morgen. Ik moet vroeg opstaan, dus nu snel
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 24 januari 2020 om 06:56
Antwoord op jouw vraag: sommige mensen zullen dit raar vinden, andere mensen niet. Feit is dat de gang van zaken jou het idee geeft dat het van de hak op de tak gaat en dat je dat een vervelend gevoel geeft. O, en ook nog dat je daar een oplossing voor hebt bedacht. Wat dus van alles zegt over jou, niet in de trant van raar-niet raar, maar gewoon over wat jij fijn vindt en wat niet en hoe je daarmee omgaat. Prima toch?!Imaginary_Diva schreef: ↑24-01-2020 00:01[...]Dat print ik dan en geef het aan haar. Is dat raar om te doen? Ik vind het nu allemaal zo van de hak op de tak.
[...]
Goed dat je het ziekenhuis gaat bellen. De meeste mensen die een onderzoek in het ziekenhuis hebben, blijken uiteindelijk niet datgene te hebben waarop ze onderzocht worden. En dat is maar goed ook. Dat maakt hen geen aanstellers. Daarmee zijn het gewoon verstandige mensen. Net als jij.
