Paniek door de herbelevingen - deel VII

Bedankt voor jullie reacties!
Alvast mijn excuses voor de lange ego-posts.

Het probleem is niet zozeer dat ik mijn ouders er perse niet bij wil hebben of dat ik bang ben dat ze 'mooi weer gaan spelen.' Mijn ouders zouden mij zeker willen helpen, maar het is vooral praktisch zo onhandig en ik voel me daardoor zo bezwaard om het te vragen.

En dan ook nog met de reactie van mijn vader in mijn achterhoofd toen ik mijn ouders liet weten dat ik met dit hele traject bezig ben. Ik heb echt een hele goede band met mijn ouders en heb ook nooit problemen met ze gehad, maar ik weet niet goed hoe ik zijn reactie toen (was via de app) moest opvatten.

Hij had een, vond ik, vrij kort-door-de-bochtredenering over oorzaak en gevolg mbt mijn stressklachten, terwijl ik voor de vraag hoe e.e.a. samenhangt juist bij de psycholoog zit. Zo simpel als hij het schetste, is het voor mij niet.

Als mijn ouders op een half uurtje afstand zouden wonen, was het makkelijker. Ze weten dus al dat ik gesprekken heb en ik heb ze toen ook gezegd dat zij er misschien bij betrokken gaan worden. Ik dacht alleen echt dat dat schriftelijk zou kunnen. Nu moeten ze voor één uurtje praten 2,5 uur heen en 2,5 uur terugrijden op een doordeweekse dag op die ene dag dat mijn psych daar is terwijl ze allebei niet makkelijk even een dag vrij kunnen nemen. Laat staan op korte termijn. Ik heb echt het gevoel dat ik teveel van ze vraag. Helemaal met die reactie van mijn vader toen.

Ik zou het inderdaad kunnen brengen zoals Sofie voorstelt. Dan hou ik het nog een beetje vaag, maar de psych gaat het ongetwijfeld wel allemaal benoemen. En dan ben ik erbij en dan schaam ik me dood naar mijn ouders toe in het geval dat ze dat echt niet begrijpen. (Wij hebben iemand met autisme in de familie en die lijkt helemaal niet op mij.) Daarom ben ik er liever ook niet bij.

Ik wil een zo betrouwbaar mogelijke uitslag en die krijg ik alleen als mijn ouders die ontwikkelingsanamnese doen. Misschien is het nog een optie als bijv alleen mijn moeder komt. Zij zal het niet bagatelliseren, dat weet ik zeker.

Ik ga er niet aan ontkomen om het te vragen en dan moet ik inderdaad maar gewoon afwachten hoe ze reageren.

Maar dat is net het enge dus.

@Imaginary_Diva, je zegt: "Nu moeten ze voor één uurtje praten 2,5 uur heen en 2,5 uur terugrijden op een doordeweekse dag op die ene dag dat mijn psych daar is terwijl ze allebei niet makkelijk even een dag vrij kunnen nemen."

Misschien kan het op een vrijdagmiddag gepland worden? En dan plakken jullie er een gezellig weekend aan vast?

Aan de psych kun je vragen of ze autisme niet wil benoemen naar je ouders toe. Misschien is dat helemaal geen issue.

@Dana, dank je wel.

Diva, misschien is het wel een goed idee om aan te geven bij je psycholoog dat je heel graag een zo goed mogelijk diagnostisch proces wil (en je daar misschien een beetje perfectionistisch in bent en je moeite hebt je grenzen te bewaken in het proces).

Tegelijkertijd is het ook aan je moeder of beide ouders om een antwoord te geven op de vraag 'kun je vrij nemen en hierheen komen?'. Als het antwoord 'ja' is, dan hoef je daarna pas zorgen te maken over de vraag 'wil ik daar zelf bij zijn?'. Als het antwoord 'nee, dat lukt niet' is, dan kun je vragen of het schriftelijk kan. Of telefonisch. Of zonder je ouders. Maar 'Ik ga er niet aan ontkomen om het te vragen' is niet waar. Je kunt wel niet ontkomen aan een lastig gesprek (hetzij met je ouders om het te vragen, hetzij met je psycholoog over alternatieven waarbij je ouders niet betrokken hoeven te worden).

Snow, heb ik al eens gezegd dat ik trots ben op hoe je je herpakt hebt en wat je de afgelopen jaren al geleerd hebt? Dat is namelijk zo. Mocht ik het al eens gezegd hebben, dan mag het best nog een keer! En als ik het alleen gedacht maar niet gezegd hebt, bij deze.

Heeft iemand ST trouwens recent nog zien schrijven? Of Hanke?

Hmmm ik dacht hanke laatst nog te hebben zien schrijven, maar zie zo in mijn laatste topics niet snel iets terug.

Bij mij gaat ie niet zo lekker. Gisteren dus ontwikkelingsgesprek gehad met mijn ouders erbij, duurde ruim twee uur. Gek genoeg was het nog best gezellig ook. Daarna echter knallende migraine en dat begint nu net een beetje weg te ebben.

Ik begin me af te vragen of ik niet te hard voor mezelf ben. Ik heb echt heel veel hoofdpijn, en helaas ook regelmatig migraine. Ik had nu anderhalve dag om 'op te laden' maar heb in de praktijk veel in bed/op de bank gelegen met die migraine, en dat kost alleen maar energie. Toch ga ik er niet mee naar de huisarts. In eerste instantie omdat ik vind dat ik mijn levensstijl aan moet passen, aangezien veel van de hoofdpijn door overprikkeling en stress lijkt te komen. Ten tweede omdat ik een half jaar geleden ben geweest en een hoofdpijndagboek moest bijhouden wat ik maar twee dagen heb gedaan. Daarna kwam de depressie weer en ben ik ermee gestopt.

Daarnaast heb ik een ontzettend hoge spierspanning in mijn nek, al jaren nu, die zich steeds verder uitbreidt. Mee naar de fysio geweest, maar die man is heerlijk eerlijk en zei me ook dat als ik niet meer ging bewegen, het niet veel zin heeft om te masseren telkens en dat dat zonde is van mijn behandelingen. En laat bewegen nou ook een probleem zijn. Dus vind ik dat ik eerst weer meer moet bewegen, en fanatiek fysio oefeningen moet doen, voordat ik ermee naar een medisch specialist ga.

Verder ook nog eens het feit dat ik meteen tegen mijn man zei, dat als bipolair wordt vastgesteld, ik niet aan de medicijnen wil, maar het zelf wil proberen te managen. Een mooi streven, maar ik ben nu echt al een paar jaar heeeeeeeel goed bezig voor mezelf en het lukt dus niet. Terwijl peut zei dat ik een disbalans in mijn hersenen niet weg kan yoga'en.

En tot slot het feit dat ik gewoon maar door blijf gaan terwijl ik me continue voel alsof de batterij leeg is. Paar keer in de week therapie, onderzoeken, dan nog twee ochtenden therapeutisch werken en altijd wel ergens een sociale afspraak in de week. Die sociale afspraken wil ik dan ook weer niet opgeven, omdat mijn sociale angst nu EINDELIJK onder controle is. En dan nog het huishouden, wat al op een zeer laag pitje staat, maar mijn man heeft net een nieuwe functie en werkt nu gewoon heel veel uren, dus die pakt ook niet alles zomaar op natuurlijk.
Maar na al die activiteiten ben ik gewoon op. Kan ik alleen een beetje op de bank hangen. En ik heb het gevoel dat ik zo niet meer aan de activiteiten kom die me een beetje opladen. En de zelfzorg schiet er zo ook bij in. Te moe om te eten, te moe om te douchen.

Het is enorm frustrerend, want ik weet niet waar ik verder moet inbinden. Therapie e.d. is gewoon prioriteit nummer 1. Therapeutisch werken zou ik minder kunnen doen, maar het is ook niet goed om er weer helemaal 'uit' te zijn. Qua sociale bezigheden zal ik ook meer moeten filteren.

Ik heb geaccepteerd dat ik niet alles kan, maar nu begin ik me af te vragen of ik niet gewoon een maand vrij moet nemen van alles behalve therapie. Want dit lukt zelfs niet. Afgelopen vrijdag wel het werken afgezegd.

Nu heeft mijn verzuimcoach eerder aangegeven dat als ik niet genoeg 'oplaadtijd' heb dat ik dat aan moet geven. Heb nu met mijn leidinggevende afgesproken dat ik na twee uurtjes even incheck om te kijken of het verstandig is door te werken of niet. Het probleem is dat de rekening pas komt als ik thuis ben (en dan dus instort en niet eens meer kan eten).

Morgen dus werken. Daarna proberen verzuimcoach te bellen, want ik weet het even niet meer. Structuur is goed, niet alles opgeven is goed, dat hoor ik. Aan de andere kant hoor ik ook 'teveel is teveel'.

Als het goed is kan ik volgende week al terecht voor een gesprek over de bipolaire stoornis met mijn man erbij, dat is dus heeeeeel erg fijn.

Verder ben ik enorm in paniek omdat volgende week donderdag de voortuin wordt aangelegd en ik nu in de factuurvoorwaarden zie dat ik moet zorgen voor een parkeerplek van 13 meter lang. En ik even niet weet hoe ik dat moet gaan regelen. Adem in, adem uit.

Teveel therapie is ook niet altijd goed

Herkenbaar Green, dat streng zijn voor jezelf en moeite hebben om voor jezelf te zorgen. Altijd de moeilijke weg kiezen ipv jezelf de makkelijke gunnen. Van die spierspanning en pijn doordat de stress op je lijf slaat trouwens ook.

Voor de spierspanning, bij mij oa ook in nek en schouders waar je ook hoofdpijn van kan krijgen, doe ik nu fysio oefeningen (relevante spieren versterken) en ontspanningsoefeningen. Dan ga je steeds beter voelen wanneer je aanspant en hoe je ze kunt loslaten. Kost wel tijd, maar helpt al wel (ik ben nu zo'n vijf weken bezig). Kost ongeveer een kwartiertje per dag.

Verder: ik denk dat je zelfzorg moet prioriteren. Douchen, eten, vrienden zien, en therapie gaan vóór werken als er te weinig energie is om het allemaal te doen. Ook al druist het totaal tegen je leefregels in je hoofd in. Dus overweeg om voor deze week je werk af te bellen en jezelf eerst wat meer op te laden.

Voor die parkeerplek zou ik gewoon briefjes bij de buren bezorgen met de vraag dan en dan niet te parkeren voor nummer xx ivm werkzaamheden. Eventueel de plek bezet houden/afzetten zodra 'ie vrij is.

@Allesmag: klopt, maar op dit moment voor mij wel. Heb maandenlang op een wachtlijst gestaan en nu er wat gaat lopen loopt opeens vanalles tegelijk. Wmo begeleiding, diagnostisch traject voor autisme, diagnostiek voor bipolaire stoornis, tussendoor nog naar psychiater en gaan afsluiten met psycholoog..

@Tobbert: Ik denk ook dat ik zelfzorg prioriteit moet gaan geven. Al heel lang, al komt steeds de vraag: hoe dan? Mede daardoor heb ik nu ook de begeleiding via de wmo. Ik zie haar donderdag weer dus daar ga ik met haar over in gesprek.

Actielijst:
- morgen met leidinggevende in gesprek
- morgen met verzuimcoach bellen
- donderdag met begeleider kijken hoe zelfzorg prio gaat krijgen
- dit weekend met man buren benaderen.
- grote kruizen in mijn agenda gaan zetten.
- fysio oefeningen proberen op te pakken, want die heb ik wel, maar krijgt dus geen prio.

GreenLadyFern schreef: ↑

11-02-2020 21:14

@Tobbert: Ik denk ook dat ik zelfzorg prioriteit moet gaan geven. Al heel lang, al komt steeds de vraag: hoe dan? Door anders naar je actielijst te gaan kijken. Het gaat niet per se om kruizen zetten, maar om dingen schrappen die teveel energie vreten en toevoegen (hoe klein dan ook) wat energie geeft of je blij maakt. Al is het maar één keer je favo liedje luisteren. Steek afspraken ook flexibel in: we blokken tijd, en op de dag zelf kijken we of we bij mij afspreken voor thee, ik naar jou kom, of dat we erop uit gaan. Want sociale dingen zijn juist voor jou, nu heel belangrijk. Mede daardoor heb ik nu ook de begeleiding via de wmo. Ik zie haar donderdag weer dus daar ga ik met haar over in gesprek.

Actielijst:
- morgen met leidinggevende in gesprek
- morgen met verzuimcoach bellen
- donderdag met begeleider kijken hoe zelfzorg prio gaat krijgen
- dit weekend met man buren benaderen.
- grote kruizen in mijn agenda gaan zetten.
- fysio oefeningen proberen op te pakken, want die heb ik wel, maar krijgt dus geen prio.

Ik zou eerder zoiets als onderstaande doen (en ik gok even naar wat minimale zelfzorg voor je kan zijn). Minimale zelfzorg probeer je sowieso te doen. Geen ramp als het niet lukt, maar je dag is geslaagd als dat lukt. Met energie die over is, doe je dan iets extra's. Liefst iets waarvan je totale voorraadje energie langzaamaan gaat groeien. Zo heb ik het gedaan.

Mijn takenlijst zou er dus eerder zo uitzien:
Acties morgen:
- douchen
- eten
- oefeningen fysio doen.
- iets doen waar je energie van krijgt (al is het maar één liedje op spotify luisteren of één kattenfilmpje kijken)
- afhankelijk van energie*: naar werk/in gesprek met leidinggevende
- afhankelijk van energie: verzuimcoach bellen

Acties overmorgen:
- douchen
- eten
- oefeningen fysio doen
- iets doen waar je energie van krijgt (al is het maar één liedje op spotify luisteren of twee minuten met een kleur kleuren)
- afhankelijk van energie: aangeven dat je hulp nodig hebt met de meest basic dingen/evt. samen proberen te achterhalen waar 't mis gaat op een dag/evt. sparren over mogelijke oplossingen. Lukt het niet allemaal? Volgende keer verder.
- afhankelijk van energie: iets doen dat gisteren niet lukte.

Acties dag erna:
- douchen
- eten
- oefeningen fysio doen
- iets doen waar je energie van krijgt (al is het maar één liedje op spotify luisteren of vijf minuten met de kat spelen)
- briefjes voor de buren schrijven en evt bezorgen
- afhankelijk van energie: iets doen dat gisteren niet lukte.

Acties dag erna:
- douchen
- eten
- oefeningen fysio doen
- iets doen waar je energie van krijgt (al is het maar één liedje op spotify luisteren of naar die mieren kijken waar ik je ergens over zag posten) (maar liefst iets sociaals)
- afhankelijk van energie: iets doen dat gisteren niet lukte.
- afhankelijk van energie: iets leuks extra

* De truc is dus dat je voordat je start met zo'n niet-zelfzorg activiteit even gaat zitten en bedenkt of je nog energie hebt om dit te doen. Of dat er niet eigenlijk niet meer inzit dan gewoon bestaan tot bedtijd. En daar dus consequenties aan verbindt,

Zoiets zou ik doen. Eerst de basis op orde, dan verder kijken.

En als je bujo's leuk vindt, kijk dan een naar months (of years, als je van Grootse Plannen houdt) in pixels. Kun je nieuwe routines creëren kleurrijk en inzichtelijk maken

Rake post, Tobbert

Rationeel gezien staat zelfzorg al een tijd bovenaan de prioriteitenlijst, maar ik voer het niet uit. Heeft denk ik veel te maken met wat denkfouten die ik heb.

De lijstjes die je daar maakt heeft mijn peut tijden geleden al voor me gedaan, en toen was mijn standaard reactie "Ja, maar..."
Dat is er nog niet helemaal uit blijkt wel

Vandaag is de energie alweer op, dus bestaan tot bedtijd it is. Verzuimcoach komt dus wel!
Morgen dit even goed voorleggen. Misschien moet werken wel even helemaal van het programma, voor nu.

Grappig dat je begint over een bullet journal! Heb het heel 2019 gedaan, en had voor 2020 een mapje aangeschaft, maar dat werkt niet zo lekker met als resultaat dat ik nu alweer 5(!) andere boekjes heb voor verschillende doeleinden. Had het gisteren voor je post al door, en heb toen weer hetzelfde notitieboek besteld die ik in 2019 had.

Die lijstjes zijn leuk bedacht maar je hebt nou eenmaal ook verplichtingen in het leven en ook naar anderen. Wil je die niet dan moet je ontslag nemen en ergens alleen gaan wonen zodat je alleen met jezelf bezig kunt zijn.

@GreenLadyFern, te moe om te eten? Misschien kun je kijken of er eten is wat je zo kunt pakken? Ik heb zelf altijd minstens 3 opties in de keuken, van iets heel makkelijks wat geen voorbereiding vereist tot iets moeilijkers, bijvoorbeeld waar ik nog groente voor moet snijden of zo. Op die manier kan ik altijd iets eten.

"Ik heb geaccepteerd dat ik niet alles kan, maar nu begin ik me af te vragen of ik niet gewoon een maand vrij moet nemen van alles behalve therapie."
Wat houdt je tegen om dit te doen?

"Het probleem is dat de rekening pas komt als ik thuis ben (en dan dus instort en niet eens meer kan eten)."

Herkenbaar. Zo irritant ook, want iedereen denkt dat het dan wel gaat, want het instorten gebeurt pas thuis.

Fijn dat je volgende week al een gesprek hebt over de bipolaire stoornis. Hopelijk kun je daar iets mee.

"Verder ben ik enorm in paniek omdat volgende week donderdag de voortuin wordt aangelegd en ik nu in de factuurvoorwaarden zie dat ik moet zorgen voor een parkeerplek van 13 meter lang. En ik even niet weet hoe ik dat moet gaan regelen. Adem in, adem uit."

Kun je dat aan je man overlaten?

Allesmag schreef: ↑

12-02-2020 14:07

Die lijstjes zijn leuk bedacht maar je hebt nou eenmaal ook verplichtingen in het leven en ook naar anderen. Wil je die niet dan moet je ontslag nemen en ergens alleen gaan wonen zodat je alleen met jezelf bezig kunt zijn.

De bedoeling is een manier te vinden om ermee om te gaan, waarna je die verplichtingen ook weer aankunt. Als je maar door blijft gaan terwijl je eigenlijk op bent, is niet echt gezond. Om dan een maand (of hoelang dan ook) vrij te nemen en echt de tijd en focus te pakken voor jezelf (of de behandeling, of genezen, of hoe je het ook wilt noemen), is dan een betere optie voor iedereen.

@Allesmag: Zie je de ironie in je post in combinatie met je onderschrift?

@Snow: Ik heb nu inderdaad een lading granola en yoghurt in huis gehaald. Ik heb nogal wat 'eetregels' wat het niet makkelijker maakt. Maar dit is een goede optie, heb ik al vaker gedaan! Ook qua avondeten komende tijd is het makkelijk zodat mijn man het eventueel kan overnemen, die is geen held in de keuken namelijk haha.

Man heeft voorgesteld om het dit weekend met de buren te gaan regelen, dus dat komt vast goed.

Die maand vrij is iets wat ik morgen ga bespreken met mijn behandelaar, ik wil niet te impulsief zijn. Ik heb er vaker over gesproken, maar dan was het meer in de hoek "ik kan het niet aan en wil onder mijn dekens wegkruipen", nu is de hoek "dit is teveel om goed voor mezelf te zorgen en zonodig onder de dekens weg te kruipen. Dus in die zin denk ik niet dat het onverstandig is. Energiemanagement en prioriteiten zeg maar.

Maart staat nu nog lekker leeg in de agenda. Houden zo, denk ik nu.

Bedankt, @GreenLadyFern, voor je openheid hierover. Je hebt me aan het denken gezet. Ik merk dat ik mezelf ook weer eens aan het voorbijrennen ben. Tijd om wat rustiger aan te doen.

Jij ook bedankt, Snow, voor je reacties We blijven oefenen, en we blijven dansen.

Allesmag schreef: ↑

12-02-2020 14:07

Die lijstjes zijn leuk bedacht maar je hebt nou eenmaal ook verplichtingen in het leven en ook naar anderen. Wil je die niet dan moet je ontslag nemen en ergens alleen gaan wonen zodat je alleen met jezelf bezig kunt zijn.

Er zijn mensen voor wie dit waardevolle feedback zou zijn, ik geloof alleen niet dat Green tot deze groep mensen behoort.

@Green: fijn dat je hiermee geholpen bent. Focus op jezelf en van daaruit doe je dingetjes die iets minder belangrijk zijn, die nóg iets minder belangrijk zijn, die onbelangrijk zijn, die totaal onbelangrijk zijn, enzovoorts.
En geloof me: van daaruit ontstaat uiteindelijk ruimte en energie om juist ook de dingen te doen die niet zo geweldig belangrijk zijn.

Dana schreef: ↑

11-02-2020 01:10

Wat is er eigenlijk zo belangrijk aan het krijgen van een diagnose? Wat verwacht je daarvan?
Misschien heel gek, maar ik las bijvoorbeeld geloof ik een keer iets van je over je belastbaarheid, dat je aan je omgeving beter duidelijk zou kunnen maken waarom je vermoeid bent of zo.

Ja, dit. En dat ik het zelf beter kan begrijpen in een groter geheel, zonder dat het 'alleen maar bij mij als persoon hoort.' Ik hou van duidelijkheid. En het is niet dat ik me vervolgens achter die diagnose wil gaan verstoppen, maar nu begrijpt mijn omgeving mij vaak niet en dan kan ik het (hopelijk) beter uitleggen. (Hoewel ik ook wel besef dat een labeltje het niet perse makkelijker hoeft te maken, zeker als mensen de diagnose niet aan je zien.)

Maar als ik soms lees wat je allemaal doet, dan word ik al moe bij de gedachte alleen al. Ik heb ook de neiging om mezelf te verliezen in werk op een werkdag, maar echt niet dat ik dan daarnaast nog energie heb om bijvoorbeeld cursussen te volgen, zoals jij,

Het is maar een voorbeeldje hoor, maar als ik soms lees waar jij volgens jezelf allemaal energie voor zou moeten hebben (werk, stage-achtige activiteiten, solliciteren ,cursussen - en waar is je sociale leven in dit plaatje?) dan vraag ik me weleens af of je verwachtingen wel realistisch zijn. Ook zonder diagnose klinkt je eisenpakket best zwaar.

Waarom zou je dat eisenpakket aan jezelf pas aan mogen passen als je een diagnose hebt?

Dit zegt mijn psych ook, dat ze moe wordt van alles wat ik van mezelf moet.

Maar geloof me, ik doe echt heel weinig in een week. Op werkdagen verlies ik me inderdaad in mijn werk en werk ik in plaats van 3 ochtenden vaak bijna 3 volledige dagen. De overige tijd in de week doe ik vrij weinig. Van de cursus waar ik heen moet, heb ik spijt. Andere (thuis)studie ligt al weken stil. Stage was vanuit huis (en was meer vrijwilligerswerk zonder contract en vergoeding). Sociaal leven heb ik niet echt, nooit gehad ook, m.u.v. wat af en toe wat afspraken in de weekenden met vrienden van mijn man (en inmiddels ook van mij...).

Ik vind inderdaad dat ik vanalles zou moeten kunnen en daar zit ook echt de clou, in het woordje moeten.
Dit is ook precies waar ik de laatste tijd met mijn psycholoog over praat. Ik denk zo: ik werk nog geen 15 uur per week (op papier), DUS heb ik tijd genoeg voor activiteit x, y en z. Maar in de praktijk zit ik op vrije momenten/dagen alleen maar op de bank te denken aan wat ik allemaal zou moeten of kunnen doen. En komt er niks uit m'n handen, omdat ik er geen zin in heb, moe ben of gewoon liever niks doe. En dat denken is natuurlijk hartstikke vermoeiend. En daarbij baal ik ook, dat ik niks doe. Het is heel dubbel allemaal.

Als ik mijn leven vergelijk met dat van bijvoorbeeld mijn familie, doe ik echt maar heel weinig. Ik denk dat daar ook een deel van de oorzaak ligt: ik denk te moeten kunnen wat zij kunnen en ik wil dat (soms) ook, maar ik kan dat niet. Plus het nog niet kunnen accepteren van mijn eigen mindere belastbaarheid.

Heel erg bedankt voor je mooie post, ik heb er echt wat aan! (Ik heb hem ook opgeslagen
Ik wil nog steeds wel het diagnosetraject, ondanks dat ik mijn ouders moet vragen (wat ik nog niet gedaan heb), maar je stelt wel echt goede vragen!

Ook Snow, Sofie en Tobbie bedankt voor het meedenken!

@ Green: het klinkt allemaal als best wel veel. Van die actielijst zou ik ook moe worden, ook omdat ik weet dat ik meer dan de helft niet zou doen. Ik denk dat je inderdaad beter kunt focussen op zelfzorg en de 'dingen die je moeilijk vindt, maar die wel echt moeten' lekker aan je man overlaten.

Ben je jezelf aan het straffen als je zo op een vrij moment op de bank denkt aan wat je allemaal zou moeten? Wat zijn je gedachten op dat moment concreet? En is het je eigen stem of hoor je een stem van iemand anders?
En als je jezelf aan het straffen bent en je schuldig gaat voelen dat je al die dingen niet doet of het gevoel hebt dat je ze niet aankunt, motiveert dat je dan om wel iets te gaan doen? (Nee he.) Is er een andere manier die je wel zou motiveren?
En nog een vraag, heb je tijd in je agenda waarop je echt helemaal niets hoeft te doen? Iedereen heeft nog wel een lijst met taken, maar iedereen heeft af en toe tijd om te niksen nodig.

Zeg Snow, klus jij soms bij als mijn psycholoog? Dit klinkt allemaal zo herkenbaar

Ja, ik ken het ook ergens van.

Ach Diva, waarom vind je dat mijn lijst veel is en de jouwe niet? 3 volle dagen werken?

Ik heb gisteren met beide behandelaren besproken of ik een stapje terug moet doen. De ene vond het een goed plan, de ander gaf niet echt een reactie. Ik zei toen dat ik daardoor meteen invulde dat ze vond dat ik gewoon door moest werken. Therapeut had een goede/gemeeeeeeeeene reactie:

Je zoekt toestemming bij alles en iedereen om het rustiger aan te moeten doen. Ik ga mijn mening dus niet geven, je moet zelf aanvoelen waar je behoefte ligt.

Dus ik heb vandaag gesproken met mijn leidinggevende dat ik de komende drie weken niet ga werken, heb een verjaardag afgezegd en grote kruizen in mijn agenda gezet. Halverwege maart hebben man en ik een midweekje een huisje op de veluwe geboekt om lekker te wandelen en tot rust te komen.

Na die drie weken is er hopelijk meer duidelijkheid over ass en bipolair, en behandelplan, en moet ik naar de bedrijfsarts. Dan zien we weer verder.

Dus @Diva: het accepteren van mindere belastbaarheid is oefenen! Ik zit nu al sinds juni 2018 'thuis', en maak nu eindelijk keuzes die goed zijn voor mezelf, in plaats van te verwachten dat ik alles maar gewoon moet kunnen.

Ben stiekum best trots op mezelf.

Wat goed! Ik hoop dat het je een beetje rust geeft dat je nu 3 weken niet hoeft te werken.

@Green: wat een mooie post van je. Je therapeut heeft je gewezen op je uitdaging: oefenen met voelen waar jouw behoeften liggen en deze dan prio geven. Dat kan verdomd moeilijk zijn en zal jou niet altijd een applaus van anderen opleveren. Besef maar dat dat ook niet nodig is, zolang je jezelf dat dansje/applausje/schouderklopje maar geeft!