Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VII
donderdag 1 november 2018 om 10:33
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 27 januari 2020 om 16:58
Het ging heel goed.
Vandaag terugkoppeling gehad en ik zou helemaal geschikt zijn (op voorhand, 2e ronde is assessment), maar ik ben toch afgewezen op de reisafstand. Ik was er al bang voor...
Echt super balen, de perfecte baan voor mij (geen onderwijs, flexibel qua locatie en dus niet elke dag vroeg op hoeven staan, veel thuis werken, doen waar ik echt goed in ben) en dan gaat het niet door omdat ik te ver weg woon. En dat klopt ook echt. Ik snap ze wel. Maar toch
Misschien toch eens serieuzer over verhuizen na gaan denken...
Vandaag terugkoppeling gehad en ik zou helemaal geschikt zijn (op voorhand, 2e ronde is assessment), maar ik ben toch afgewezen op de reisafstand. Ik was er al bang voor...
Echt super balen, de perfecte baan voor mij (geen onderwijs, flexibel qua locatie en dus niet elke dag vroeg op hoeven staan, veel thuis werken, doen waar ik echt goed in ben) en dan gaat het niet door omdat ik te ver weg woon. En dat klopt ook echt. Ik snap ze wel. Maar toch
Misschien toch eens serieuzer over verhuizen na gaan denken...
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 30 januari 2020 om 14:18
@ EV: man en ik hebben het er wel eens over, maar niet voor op korte termijn.
Het is zeker een opsteker te weten dat er dus toch wel functies/werkzaamheden bestaan waarvoor ik geschikt ben, maar helaas zijn die maar heel dun gezaaid.
Mijn 'stage'/vrijwilligerswerk is ook opeens gestopt. Ik vraag me af of ze überhaupt iets gaan doen met mijn input. Zit toch best veel tijd en moeite in.
Ik zie het eigenlijk best somber in qua werk. Voorlopig kan ik nog wel even blijven waar ik nu zit, heb ik afgelopen week gehoord. Maar ik wil meer uur (niet daar) en vanwege de werkomstandigheden liever helemaal weg.
Het is zeker een opsteker te weten dat er dus toch wel functies/werkzaamheden bestaan waarvoor ik geschikt ben, maar helaas zijn die maar heel dun gezaaid.
Mijn 'stage'/vrijwilligerswerk is ook opeens gestopt. Ik vraag me af of ze überhaupt iets gaan doen met mijn input. Zit toch best veel tijd en moeite in.
Ik zie het eigenlijk best somber in qua werk. Voorlopig kan ik nog wel even blijven waar ik nu zit, heb ik afgelopen week gehoord. Maar ik wil meer uur (niet daar) en vanwege de werkomstandigheden liever helemaal weg.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
woensdag 5 februari 2020 om 20:50
Wat is het stil hier, hoe gaat het met jullie?
Ik ben nu rustig aan het kabbelen, maar vanbinnen gebeurt er veel. Depressieve weken zijn weer plotseling weg, ik kan het zelf niet meer bijhouden. Maar het diepe dal toch goed doorstaan; elke destructieve neiging elke dag weer uitstellen tot morgen, zoveel mogelijk de dagelijkse dingen blijven doen, therapeutisch werken, sociale gelegenheden.. en ik ben er dua vrij letterlijk zonder schrammen uitgekomen. Dus dat zie ik als een win.
De ruimte en tijd die ik nu krijg van de bedrijfsarts en verzuimcoach om de tijd te nemen voor mijn herstel (heb ik ook aan de no-risk polis van het uwv te danken) doen me goed. Een stukje acceptatie verder.
Daarnaast zeer goede gesprekken gehad met mijn man wat betreft de toekomst. Zijn beeld was beide een mooie carriere, hoog inkomen, een leven lang leren, vrijstaand huis kopen en ook nog eens kinderen. Dat was het mijne ook, maar hoe realistisch is het om dit na te streven? Wat is het belangrijkste?
Na veel praten tot de conclusie gekomen dat we het liefste kinderen willen, en genoeg geld hebben om een keer op vakantie te gaan, en ons kind een nieuwe fiets te geven. Dat was mijn beeld al langer, maar mijn man heeft erg lang gedaan over het acceptatieproces, wat bij mij voor veel druk zorgde.
Dus nu is het doel ineens heel anders. Stabiel genoeg worden om een kind te krijgen. Punt. Daarbij heeft mijn man add, en het huishouden en zaken regelen is niet bepaald zijn sterkste punt. Dat kost mij minder moeite, werken is veel belastender, terwijl dat iets is waar mijn man veel uithaalt. Dus parttime werken voor mij, waarbij plezier hoger staat dan inkomen, en ik regel het huishouden. Man zorgt voor inkomen. Het huis is groot zat. 1 kind is ook genoeg.
Een hele omschakeling. En een toekomst die realistisch en haalbaar lijkt. Plus, we zijn jong zat, wie weet wat er nog gebeurt?
Nu bezig met het diagnostisch proces voor ass. Daarnaast begeleiding via de wmo opgestart, waarbij we in de kennismakingsfase zitten.
Het lukt me redelijk om wat routines te creeëren, prioriteiten te stellen en grenzen aan te geven. Te kijken naar wat ik in het hier en nu nodig heb, in plaats van waar ik zou willen zijn.
Ik heb eindelijk de ruimte van mijn omgeving te kregen om adem te halen en te ZIJN. En het lukt me nu ook om die ruimte in te nemen.
Het voelt fijn. Ik heb de tijd. En ik mag die tijd benutten.
Ik ben nu rustig aan het kabbelen, maar vanbinnen gebeurt er veel. Depressieve weken zijn weer plotseling weg, ik kan het zelf niet meer bijhouden. Maar het diepe dal toch goed doorstaan; elke destructieve neiging elke dag weer uitstellen tot morgen, zoveel mogelijk de dagelijkse dingen blijven doen, therapeutisch werken, sociale gelegenheden.. en ik ben er dua vrij letterlijk zonder schrammen uitgekomen. Dus dat zie ik als een win.
De ruimte en tijd die ik nu krijg van de bedrijfsarts en verzuimcoach om de tijd te nemen voor mijn herstel (heb ik ook aan de no-risk polis van het uwv te danken) doen me goed. Een stukje acceptatie verder.
Daarnaast zeer goede gesprekken gehad met mijn man wat betreft de toekomst. Zijn beeld was beide een mooie carriere, hoog inkomen, een leven lang leren, vrijstaand huis kopen en ook nog eens kinderen. Dat was het mijne ook, maar hoe realistisch is het om dit na te streven? Wat is het belangrijkste?
Na veel praten tot de conclusie gekomen dat we het liefste kinderen willen, en genoeg geld hebben om een keer op vakantie te gaan, en ons kind een nieuwe fiets te geven. Dat was mijn beeld al langer, maar mijn man heeft erg lang gedaan over het acceptatieproces, wat bij mij voor veel druk zorgde.
Dus nu is het doel ineens heel anders. Stabiel genoeg worden om een kind te krijgen. Punt. Daarbij heeft mijn man add, en het huishouden en zaken regelen is niet bepaald zijn sterkste punt. Dat kost mij minder moeite, werken is veel belastender, terwijl dat iets is waar mijn man veel uithaalt. Dus parttime werken voor mij, waarbij plezier hoger staat dan inkomen, en ik regel het huishouden. Man zorgt voor inkomen. Het huis is groot zat. 1 kind is ook genoeg.
Een hele omschakeling. En een toekomst die realistisch en haalbaar lijkt. Plus, we zijn jong zat, wie weet wat er nog gebeurt?
Nu bezig met het diagnostisch proces voor ass. Daarnaast begeleiding via de wmo opgestart, waarbij we in de kennismakingsfase zitten.
Het lukt me redelijk om wat routines te creeëren, prioriteiten te stellen en grenzen aan te geven. Te kijken naar wat ik in het hier en nu nodig heb, in plaats van waar ik zou willen zijn.
Ik heb eindelijk de ruimte van mijn omgeving te kregen om adem te halen en te ZIJN. En het lukt me nu ook om die ruimte in te nemen.
Het voelt fijn. Ik heb de tijd. En ik mag die tijd benutten.
donderdag 6 februari 2020 om 13:01
@Greenlady: ik lees een aantal mooie ontwikkelingen in je post, fijn! Blijf die gesprekken met je man voeren, ook in de toekomst. Helpend voor jullie beiden.
@Diva: houd je ons op de hoogte van hoe het verder gaat?
Ik ben wel lezend (alleen dit topic, verder niets), benieuwd naar jullie allemaal, hoe het gaat, ook als het niet gaat.
Zelf heb ik weinig te vertellen op dit moment. Ik dans, oefen, leef, geniet, vloek af en toe en ga weer door. Er komen veel mooie dingen op mijn weg, moeilijk soms ook, het voelt goed.
@Diva: houd je ons op de hoogte van hoe het verder gaat?
Ik ben wel lezend (alleen dit topic, verder niets), benieuwd naar jullie allemaal, hoe het gaat, ook als het niet gaat.
Zelf heb ik weinig te vertellen op dit moment. Ik dans, oefen, leef, geniet, vloek af en toe en ga weer door. Er komen veel mooie dingen op mijn weg, moeilijk soms ook, het voelt goed.
donderdag 6 februari 2020 om 14:34
Zeker fijn Sofie! Die gesprekken houden we er in 
Kom net terug van de psychiater. N.a.v. de ups and downs afgelopen tijd, en het feit dat de cyclus zich blijft herhalen gaan we naast het diagnostisch traject bij centrim autisme nu ook kijken naar bipolaire stoornis (met hypomanie dan). Niet iets waar ik niet eerder aan heb gedacht maar toch even slikken. Ik ga gebeld worden voor een afspraak. Ben toch wel wat geschrokken, en hoop dat die ups and downs vanuit een andere hoek te verklaren zijn.. tegeljjkertijd ook meteen de gedachte: als het zo is, is het zo. Dat is dan deel van mij en dat is oké. En dan ga ik mijn best doen om ook daar goed mee om te kunnen gaan.
Kom net terug van de psychiater. N.a.v. de ups and downs afgelopen tijd, en het feit dat de cyclus zich blijft herhalen gaan we naast het diagnostisch traject bij centrim autisme nu ook kijken naar bipolaire stoornis (met hypomanie dan). Niet iets waar ik niet eerder aan heb gedacht maar toch even slikken. Ik ga gebeld worden voor een afspraak. Ben toch wel wat geschrokken, en hoop dat die ups and downs vanuit een andere hoek te verklaren zijn.. tegeljjkertijd ook meteen de gedachte: als het zo is, is het zo. Dat is dan deel van mij en dat is oké. En dan ga ik mijn best doen om ook daar goed mee om te kunnen gaan.
donderdag 6 februari 2020 om 15:38
Hoi lieverds, even een kort berichtje om te laten weten dat ik al een hele tijd lekker in de mee lees modus zit Ik lees jullie graag, en ben blij met deze topics! Ik hoop ook dat ze goed te vinden blijven, want ik heb er zelf ook zoveel aan (gehad).
Mee schrijven komt wellicht over een tijdje weer, maar mijn dagen zijn momenteel voornamelijk gevuld met baby knuffelen en daar geniet ik immens van
Ik lees jullie graag, en ben blij met deze topics! Ik hoop ook dat ze goed te vinden blijven, want ik heb er zelf ook zoveel aan (gehad).Mee schrijven komt wellicht over een tijdje weer, maar mijn dagen zijn momenteel voornamelijk gevuld met baby knuffelen en daar geniet ik immens van
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
donderdag 6 februari 2020 om 18:27
Waaattt, begrijp ik goed dat je kleine Knuffel er al is, Knuffel? Gefeliciteerd! Ik hoop dat het goed met jullie gaat
Green, wat Sofie zegt is natuurlijk waar, maar - als ik eerlijk ben - zou ik toch wel even een paar keer moeten slikken van sommige diagnoses. Maar goed, als het zo is, is het nu ook al zo. En je wil natuurlijk de best mogelijke hulp, want dat gaat je helpen bij het bereiken van je toekomstplannen.
Ik ben ook druk met dansen, maar langzaamaan ontstaat er meer lucht en ruimte. Soms zit ik ook volop in de weerstand omdat ik het allemaal oneerlijk vind en boos ben (zowel wat er gebeurt en wat er nagelaten is, als de diepe impact die het nog steeds dagelijks om m'n leven heeft), en daar vind ik het lastig om mee te dealen. Want er zit waarschijnlijk een grens aan hoeveel verbetering er nog mogelijk is. En sommige thema's kan ik nog steeds zelf slecht onder ogen zien, laat staan dat ik ze in therapie aan kan kaarten. Maar ik lees de laatste tijd ook vooral, omdat ik de woorden om het beter te omschrijven slecht kan vinden.
Green, wat Sofie zegt is natuurlijk waar, maar - als ik eerlijk ben - zou ik toch wel even een paar keer moeten slikken van sommige diagnoses. Maar goed, als het zo is, is het nu ook al zo. En je wil natuurlijk de best mogelijke hulp, want dat gaat je helpen bij het bereiken van je toekomstplannen.
Ik ben ook druk met dansen, maar langzaamaan ontstaat er meer lucht en ruimte. Soms zit ik ook volop in de weerstand omdat ik het allemaal oneerlijk vind en boos ben (zowel wat er gebeurt en wat er nagelaten is, als de diepe impact die het nog steeds dagelijks om m'n leven heeft), en daar vind ik het lastig om mee te dealen. Want er zit waarschijnlijk een grens aan hoeveel verbetering er nog mogelijk is. En sommige thema's kan ik nog steeds zelf slecht onder ogen zien, laat staan dat ik ze in therapie aan kan kaarten. Maar ik lees de laatste tijd ook vooral, omdat ik de woorden om het beter te omschrijven slecht kan vinden.
donderdag 6 februari 2020 om 22:12
@ Knuf, is de baby al geboren?!
(Ik had om de een of andere reden maart in m'n hoofd...)
@ Green: wat fijn dat jij en je man nu op één lijn zitten wat betreft 'de toekomst'. Jullie hebben echt goede gesprekken gehad! Je klinkt nu ook een stuk positiever.
Ik ben bij de psych nog steeds bezig met het grotere geheel. Heb nog niks gehoord over het stuk diagnostiek. Gisteren hebben we het weer over balans gehad. Dat is toch een terugkerend thema en nog steeds actueel helaas. Op werkdagen dender ik maar door, neem geen pauzes, eet en drink niet of pas heel laat. En op de dagen dat ik niet werk, zit ik lamlendig op de bank en kom ik maar niet in actie, zelfs niet voor één klein dingetje. En dan denk ik: hoe simpel kan het zijn, sta gewoon op en ga iets doen, maar dat lukt dan niet en dan voel ik me slecht over mezelf, omdat ik me zo nutteloos voel. Man (en pysch) zegt dan, je werkt niet, dus je hoeft toch ook niks te doen, Maar zo voelt het niet.
Over twee weken heb ik mijn eerste afspraak in het ziekenhuis, bij neurologie. Vorige week dacht ik nog, zal ik toch maar afbellen, maar nu ben ik steeds weer zo moe en val ik overdag regelmatig in slaap, dat ik toch denk dat zo'n onderzoek niet zo'n slecht idee is. Ik hoop natuurlijk dat er niks uitkomt, maar ik zou ook niet verbaasd zijn als dat wel zo is.
Verder gaat het wel. Vanwege de slechte balans in de week dus een beetje met ups & downs, maar ik probeer wel leuke dingen te blijven doen, vooral in de weekenden met man. Een weekendje weg, of even een wandelingetje of naar een restaurant. En positief blijven denken.
Ik heb ook meer en meer zoiets als Green, als ik dit of dat blijk te hebben, dan is dat maar zo en zoveel zou er niet veranderen. Ik leef er immers nu ook al mee en dat gaat wel. Voor de buitenwereld (waaronder ook mijn man) zou ik blij zijn als er straks een diagnose is die iets verklaart over mijn beperkte belastbaarheid. Zodat het beter te begrijpen wordt.
Knuffel voor Snow, Tobbie, Sofie, Green en alle andere schrijfsters hier:
(Ik had om de een of andere reden maart in m'n hoofd...)
@ Green: wat fijn dat jij en je man nu op één lijn zitten wat betreft 'de toekomst'. Jullie hebben echt goede gesprekken gehad! Je klinkt nu ook een stuk positiever.
Ik ben bij de psych nog steeds bezig met het grotere geheel. Heb nog niks gehoord over het stuk diagnostiek. Gisteren hebben we het weer over balans gehad. Dat is toch een terugkerend thema en nog steeds actueel helaas. Op werkdagen dender ik maar door, neem geen pauzes, eet en drink niet of pas heel laat. En op de dagen dat ik niet werk, zit ik lamlendig op de bank en kom ik maar niet in actie, zelfs niet voor één klein dingetje. En dan denk ik: hoe simpel kan het zijn, sta gewoon op en ga iets doen, maar dat lukt dan niet en dan voel ik me slecht over mezelf, omdat ik me zo nutteloos voel. Man (en pysch) zegt dan, je werkt niet, dus je hoeft toch ook niks te doen, Maar zo voelt het niet.
Over twee weken heb ik mijn eerste afspraak in het ziekenhuis, bij neurologie. Vorige week dacht ik nog, zal ik toch maar afbellen, maar nu ben ik steeds weer zo moe en val ik overdag regelmatig in slaap, dat ik toch denk dat zo'n onderzoek niet zo'n slecht idee is. Ik hoop natuurlijk dat er niks uitkomt, maar ik zou ook niet verbaasd zijn als dat wel zo is.
Verder gaat het wel. Vanwege de slechte balans in de week dus een beetje met ups & downs, maar ik probeer wel leuke dingen te blijven doen, vooral in de weekenden met man. Een weekendje weg, of even een wandelingetje of naar een restaurant. En positief blijven denken.
Ik heb ook meer en meer zoiets als Green, als ik dit of dat blijk te hebben, dan is dat maar zo en zoveel zou er niet veranderen. Ik leef er immers nu ook al mee en dat gaat wel. Voor de buitenwereld (waaronder ook mijn man) zou ik blij zijn als er straks een diagnose is die iets verklaart over mijn beperkte belastbaarheid. Zodat het beter te begrijpen wordt.
Knuffel voor Snow, Tobbie, Sofie, Green en alle andere schrijfsters hier:
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 7 februari 2020 om 09:56
Pas op, ego-post.
Ik ben nog steeds aan het opkrabbelen. Natuurlijk duurt dat opnieuw langer dan ik zou willen, maar ja, daarin heb je weinig te kiezen. Ik schrijf van me af, ik ga naar therapie, ik praat erover met vrienden, ik zoek spullen uit, ik wandel veel. Veel meer kan ik niet doen.
Ik probeer wel mee te lezen, maar de concentratie bij lange stukken tekst is nog steeds ver te zoeken. Laat staan dat ik dan nog weet wat ik als reactie wilde typen. Maar het begint terug te komen. Eindelijk. Kan ik ook weer eens ontsnappen in een fijn boek straks.
Het leven is verder vrij rustig. Ik ben dol op mijn nieuwe huisje, ook al staat nog steeds niet alles op zijn plekje. Verder heb ik een nieuwe vriend. Dat stond niet echt op de planning, want "eerst moet je alles verwerken" vond ik, maar ja. De klik is enorm. Mijn gevoel zit goed, mijn verstand probeert nog van alles te verpesten te analyseren. Is de klik zo groot omdat ik na al dat drama vorig jaar nu zo'n behoefte heb aan compensatie? Had ik niet beter nog even single kunnen blijven? Maar goed, wat enge twijfeltjes horen er ook een beetje bij.
Ik ben nog steeds aan het opkrabbelen. Natuurlijk duurt dat opnieuw langer dan ik zou willen, maar ja, daarin heb je weinig te kiezen. Ik schrijf van me af, ik ga naar therapie, ik praat erover met vrienden, ik zoek spullen uit, ik wandel veel. Veel meer kan ik niet doen.
Ik probeer wel mee te lezen, maar de concentratie bij lange stukken tekst is nog steeds ver te zoeken. Laat staan dat ik dan nog weet wat ik als reactie wilde typen. Maar het begint terug te komen. Eindelijk. Kan ik ook weer eens ontsnappen in een fijn boek straks.
Het leven is verder vrij rustig. Ik ben dol op mijn nieuwe huisje, ook al staat nog steeds niet alles op zijn plekje. Verder heb ik een nieuwe vriend. Dat stond niet echt op de planning, want "eerst moet je alles verwerken" vond ik, maar ja. De klik is enorm. Mijn gevoel zit goed, mijn verstand probeert nog van alles te verpesten te analyseren. Is de klik zo groot omdat ik na al dat drama vorig jaar nu zo'n behoefte heb aan compensatie? Had ik niet beter nog even single kunnen blijven? Maar goed, wat enge twijfeltjes horen er ook een beetje bij.
vrijdag 7 februari 2020 om 18:37
Het is je zo ontzettend gegund lieve Snow. En die twijfels, tja, die zijn normaal. Niet nodig, wel normaal. Fijn dat je het hier ook deelt .
@Diva, wat je schrijft over de belastbaarheid van jezelf en dat dit dan begrepen wordt door de buitenwereld: misschien dat je dan zelf je eigen grenzen ook wat meer gaat respecteren en jezelf niet meer zo overvraagt. Dat het ook door jezelf wat beter begrepen wordt.
lieve Snow. En die twijfels, tja, die zijn normaal. Niet nodig, wel normaal. Fijn dat je het hier ook deelt .@Diva, wat je schrijft over de belastbaarheid van jezelf en dat dit dan begrepen wordt door de buitenwereld: misschien dat je dan zelf je eigen grenzen ook wat meer gaat respecteren en jezelf niet meer zo overvraagt. Dat het ook door jezelf wat beter begrepen wordt.
maandag 10 februari 2020 om 16:43
@ Sofie: ik denk dat ik inderdaad dan ook beter op m'n eigen grenzen ga letten ja.
Hoe gaat het bij jullie na die zware storm? Alles en iedereen nog heel?
Ik kom net van de psych. Ik zit al weken op de diagnostiek te wachten, maar ze wil na overleg eerst een volledige ontwikkelingsanamnese hebben, op basis waarvan besloten wordt welke testen er nodig zijn. Gevraagd of ze zelf op basis van de afgelopen gesprekken autisme überhaupt een mogelijke oorzaak acht en ze zei dat ze het niet zeker wist en dat ze ook geen expert is op het gebied van autisme bij (volwassen) vrouwen en daarom om ondersteuning van een collega (die ook de diagnostiek gaat doen) heeft gevraagd. Daarom wil ze nu dus eerst mijn volledige ontwikkeling in kaart brengen.
Maar nu moet ik dus mijn ouders gaan vragen of ze een keer mee kunnen komen en zij wonen op 2,5 uur reizen hier vandaan en werken ook gewoon. Ze weten wel dat ik gesprekken heb ivm mijn vermoeidheid, maar niet dat ik om diagnostiek met het oog op autisme heb gevraagd en ik wil eigenlijk ook niet dat ze dat weten. Bang dat ze dat echt flauwekul vinden... Vooralsnog denken ze dat ik hooggevoelig ben, maar er is wel veel overlap. Ik moet ook zelf bij het gesprek aanwezig zijn. Liever heb ik dat ik er niet bij ben of dat het telefonisch of schriftelijk kon plaatsvinden, maar bij voorkeur zijn ik en mijn beide ouders daar.
En toen ze net vroeg wat ik ervan zou vinden met mijn ouders erbij, zei ik dat dat geen enkel probleem voor mij zou zijn. Sta ik buiten, denk ik meteen 'neeeee.'
Hoe ga ik dit aanpakken?
Hoe gaat het bij jullie na die zware storm? Alles en iedereen nog heel?
Ik kom net van de psych. Ik zit al weken op de diagnostiek te wachten, maar ze wil na overleg eerst een volledige ontwikkelingsanamnese hebben, op basis waarvan besloten wordt welke testen er nodig zijn. Gevraagd of ze zelf op basis van de afgelopen gesprekken autisme überhaupt een mogelijke oorzaak acht en ze zei dat ze het niet zeker wist en dat ze ook geen expert is op het gebied van autisme bij (volwassen) vrouwen en daarom om ondersteuning van een collega (die ook de diagnostiek gaat doen) heeft gevraagd. Daarom wil ze nu dus eerst mijn volledige ontwikkeling in kaart brengen.
Maar nu moet ik dus mijn ouders gaan vragen of ze een keer mee kunnen komen en zij wonen op 2,5 uur reizen hier vandaan en werken ook gewoon. Ze weten wel dat ik gesprekken heb ivm mijn vermoeidheid, maar niet dat ik om diagnostiek met het oog op autisme heb gevraagd en ik wil eigenlijk ook niet dat ze dat weten. Bang dat ze dat echt flauwekul vinden... Vooralsnog denken ze dat ik hooggevoelig ben, maar er is wel veel overlap. Ik moet ook zelf bij het gesprek aanwezig zijn. Liever heb ik dat ik er niet bij ben of dat het telefonisch of schriftelijk kon plaatsvinden, maar bij voorkeur zijn ik en mijn beide ouders daar.
En toen ze net vroeg wat ik ervan zou vinden met mijn ouders erbij, zei ik dat dat geen enkel probleem voor mij zou zijn. Sta ik buiten, denk ik meteen 'neeeee.'
Hoe ga ik dit aanpakken?
imaginary_diva wijzigde dit bericht op 11-02-2020 00:50
12.03% gewijzigd
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
maandag 10 februari 2020 om 17:23
Ik heb vandaag zelf de ontwikkelingsanamnese gehad met mijn ouders erbij, en zag er best tegenop. Maar het is heel goed gegaan. Er werden vooral veel open vragen gesteld, niet heel erg richting autisme, behalve als je weet waar je op moet letten.
Wat je nu moet doen? Ik zou je zorgen op mail naar je psycholoog zetten. Die wil vast met je meedenken.
Wat je nu moet doen? Ik zou je zorgen op mail naar je psycholoog zetten. Die wil vast met je meedenken.
maandag 10 februari 2020 om 18:55
@Diva: ik denk dat het een goed plan is om deze zorg te delen met je psycholoog, en haar ook te vertellen over je eerste (sociaal wenselijke) reactie en je tweede (schrikachtige) reactie. Dat geeft haar tegelijkertijd inzicht in hoe dingen bij jou werken en in het kader van diagnostiek is dat misschien wel handig.
Ik snap wel dat je ervan schrikt. Je kunt het naar je ouders ook anders uitleggen: ik zit in een traject waarin ze gaan kijken wat de oorzaak is van dingen waar ik tegenaan loop. Daarom willen ze graag dingen weten uit mijn kindertijd en daarvoor heb ik jullie hulp nodig. Misschien willen je ouders je dan wel graag helpen. En zo niet, dan zeggen ze nee. Daar zijn het volwassen mensen voor. Oftewel: jij hoeft niet voor hen te gaan denken, dat kunnen zij zelf. Jij hoeft hun grenzen niet aan te geven, dat mogen ze ook zelf doen.
Ik versimpel het grote dilemma (waarvan ik snap dat je het heel lastig vindt) even voor je:
Het enige waar jij bij stil moet staan is de vraag:
"wil ik dat mijn ouders in dit traject betrokken worden, of vind ik dit te persoonlijk?"
Als het antwoord 'nee' is, doen ze de diagnostiek zonder een uitgebreide eindanamnese. Dat maakt het onderzoek wel wat lastiger en de uitkomst iets minder betrouwbaar, maar dan ben je niet over je eigen grens gegaan. En dat is ook wat waard.
Is je antwoord op deze vraag 'ja', dan vraag je ze om hun bijdrage te leveren.
Ik snap wel dat je ervan schrikt. Je kunt het naar je ouders ook anders uitleggen: ik zit in een traject waarin ze gaan kijken wat de oorzaak is van dingen waar ik tegenaan loop. Daarom willen ze graag dingen weten uit mijn kindertijd en daarvoor heb ik jullie hulp nodig. Misschien willen je ouders je dan wel graag helpen. En zo niet, dan zeggen ze nee. Daar zijn het volwassen mensen voor. Oftewel: jij hoeft niet voor hen te gaan denken, dat kunnen zij zelf. Jij hoeft hun grenzen niet aan te geven, dat mogen ze ook zelf doen.
Ik versimpel het grote dilemma (waarvan ik snap dat je het heel lastig vindt) even voor je:
Het enige waar jij bij stil moet staan is de vraag:
"wil ik dat mijn ouders in dit traject betrokken worden, of vind ik dit te persoonlijk?"
Als het antwoord 'nee' is, doen ze de diagnostiek zonder een uitgebreide eindanamnese. Dat maakt het onderzoek wel wat lastiger en de uitkomst iets minder betrouwbaar, maar dan ben je niet over je eigen grens gegaan. En dat is ook wat waard.
Is je antwoord op deze vraag 'ja', dan vraag je ze om hun bijdrage te leveren.
