Paniek door de herbelevingen - deel VII

Ik wil nog even iedereen bedanken over de complimenten omdat ik voor mezelf ben opgekomen

Mrs Williams, welkom.

Ik heb gisteren de intake gehad bij de nieuwe behandelaar. Toevallig heeft hij gewerkt bij de instelling die ik op het oog had voor klinische behandeling. Hij heeft me veel uit kunnen leggen over hoe het daar gaat. Daarnaast heeft hij zijn visie op trauma met me gedeeld, m.n. als het gaat om het pre verbale trauma.
Ik heb mijn verwijzing gekregen, de huisarts heeft hem vanochtend verstuurd. Ik ga nu verder met mijn 'oude' psycholoog (die is komende week terug van vakantie), en ga samen met haar een traumatijdlijn maken. Dan eerst de klinische behandeling en daarna kan ik eventueel verder met de nieuwe psycholoog. Hij doet ook 'brainspotting', en dat klonk wel gepast.

Hier in de kliniek afgesproken dat ik volgende week hoe dan ook met ontslag ga, het duurt nu wel heel lang namelijk. Morgen weer contact met mijn casemanager en hopelijk heeft die het een en het ander op papier staan qua afspraken.

-weg-

Ik voel sinds de intake overigens wel een soort van berusting, en hoop. Acceptatie denk ik, me gehoord voelen dat ik klinische behandeling wil, trots op mezelf zijn dat ik dat aandurf.

Voor mij is het ook heel fijn geweest ook tijdens de opname hier oprecht mijn ei kwijt te kunnen, jullie zijn lieverds

Voor iedereen hier een knuffel en een lekkere koud/lauwe douche gewenst.

Met mij gaat het deze week wel goed. Ik wil een keer goed gaan zitten en alles bijlezen en reageren. Ben weer wat meer in het hier en nu.

Voor iedereen een knuffel die het nodig heeft.

Ik heb ptss, vooral de nachten zijn niet leuk. Vaak wakker worden, nachtmerries en paniek. Overdag gaat het wel redelijk, vooral als ik me op mijn werk kan storten. Dan kan ik makkelijk die switch maken, eventueel met wat medicatie tegen hyperventilatie. Nu heb ik vakantie, en lukt me dat niet zo goed. In mei ben ik gestart bij de specialistische ggz, na jaren alleen aan symptoombestrijding te hebben gedaan, heb ik dit keer alles op tafel gegooid, om echt aan mezelf te kunnen werken.

Dat klinkt als een goed begin, Mrs Williams. Alles op tafel gooien is een grote en moeilijke stap, zeker als je juist gewend was om het te ontwijken en je op je werk te storten. Sterkte, ik hoop dat het je inmiddels toch lukt om overdag ondanks alles een beetje te ontspannen nu je vakantie hebt. Het is je gegund, juist ook nu je het zo moeilijk hebt.

Lavenders, hoe gaat het nu met jou? Ik kan me die uitputting, paniek en vermijding zo goed voorstellen...

Diva, Green, Sofie en anderen

Ik ben een beetje zoekende, ik heb een paar jaar geleden Emdr gehad en dat heeft goed geholpen en werkt nog steeds door.
Ik heb wel elke nacht nachtmerries die over die zaken gaan, al een paar jaar elke nacht.
Herkent iemand dit?

MissMaran schreef: ↑

19-08-2020 01:57

[...]
Ik heb wel elke nacht nachtmerries die over die zaken gaan, al een paar jaar elke nacht.
Herkent iemand dit?

Ik heb dit ook heel lang gehad. Uiteindelijk heb ik in therapie geleerd wat deze terugkerende nachtmerries (het waren vaak andere, maar wel op elkaar lijkende, of hetzelfde thema hebbende, dromen, variërend van gewoon heel eng tot ijzingwekkend) me wilden vertellen. Niet door er diepzinnige gedachten achter te zoeken, maar gewoon door ze als een stem van mezelf te zien die overdag niet genoeg ruimte en aandacht kreeg van mezelf. Therapie heeft de nachtmerrie een stem gegeven, waardoor het niet meer in de nacht hoefde te laten merken wat er was. Ik heb ook sommige dromen in therapie 'op nieuw gedroomd' als een soort exposure, waarbij ik de droom ging veranderen. Niet dat een enge droom dan geweldig werd, maar het heeft me wel veel info opgeleverd. Bijvoorbeeld: een droom waarin ik constant alleen maar aan het vluchten was, waarbij ik in therapie ben gestopt met rennen: stil staan (dood eng) en me vervolgens heb omgedraaid om te zien wie er achter me aan zat (nog veel enger). Toen ben ik er achter gekomen waar ik daadwerkelijk zo bang voor was, en dat was iets anders dan ik met mijn hoofd had bedacht.. In de sporadische nachtmerries die ik nu nog heb, doe ik dit soort dingen ook. Alsof ik mezelf ergens in de droom kan sturen om de angst aan te kijken, te zien wat er is, in plaats van blijven vluchten.

Nu ik dit zo na lees, klinkt het best vaag, ik hoop dat je me kunt volgen. De behandelmethode was Voice Dialogue in combinatie met exposure en EMDR., De wat 'oudere' lezers en schrijvers hier hebben me er vaker over gehoord.

@Dana: hoe is het bij jou?

@Green: ben je inmiddels thuis of nog daar?

@Mrs Williams:

Niet zo heel goed. Ben in de war van alles wat er op me af komt.
Waarom kan je niet in een glazen bol kijken wat de consequenties zijn van al je keuzes?

Sta momenteel in een formele setting/procedure tegenover (een vertegenwoordiger van) een ex-werkgever. Maar dat blijkt iemand te zijn die ik nog van vroeger ken en dat maakt het emotioneel zwaar.

Gisteren heb ik, vrij impulsief (wat ik nou juist meestal helemaal niet ben), haar een vertrouwelijk mailtje gestuurd, met heel persoonlijke info over wat er indertijd gebeurd is. Niet gedetailleerd, maar wel concreter en meer to the point dan ik (behalve tijdens therapeutische intakes) ooit tegen iemand geweest ben. Ook erin gezet dat ik dat niet schrijf om de procedure te beïnvloeden maar omdat ik het zo pijnlijk vind om tegenover haar te moeten staan en dat ik het dus niet 'zomaar' doe en graag wil dat ze dat begrijpt.

Maar daar had ik 's avonds alweer vreselijk veel spijt van. Ik had gisterochtend, in diezelfde emotionele stemming, ook iets tegen mijn eigen (juridisch) vertegenwoordiger gezegd over te nemen vervolgstappen waar ik nu weer vreselijk over twijfel of het niet precies het verkeerde besluit is.

Heb het gevoel dat ik alles alleen maar verkeerd doe en altijd precies de verkeerde beslissingen neem, op altijd net het verkeerde moment.
En ik weet natuurlijk wel dat ik zo niet moet denken maar dat valt me momenteel wel erg moeilijk. Het lijkt wel of ik bij elke beslissing die ik moet nemen tien adviseurs in mijn hoofd heb en dan een beslissing neem om er eentje tevreden te stellen. Dan heb ik ook echt eventjes een goed gevoel, totdat er negen andere beginnen te roepen 'hoe kon je dat nou doen'.

Nou ja, het zijn natuurlijk gewoon argumenten en tegenargumenten, niet echt adviseurs of stemmetjes in mijn hoofd, maar het voelt wel of al die argumenten met me aan de haal gaan en ik geen idee meer heb waar ik zelf sta tussen al die geluiden en wat ikzelf dan eigenlijk zou willen of niet.

Ja, ik wil een goede afloop. Duh. Maar hoe ik daar moet komen?

En voel me, als ik heel eerlijk ben, ook honds eenzaam daarin. Probeer niet steeds te denken, kon ik het maar met m'n oude psych bespreken, wat zou die ervan zeggen, maar dat gevoel zit er wel ook nog bij.

Alles is gewoon ineens in zo'n stroomversnelling gekomen. En dat dwingt tot snel beslissen en dat geeft paniek.

Nou ja, daar kom ik ook wel weer doorheen en het helpt wel om het er hier nu even allemaal uit te kunnen gooien. Bedankt voor het vragen.

Maran, wat Sofie schrijft over die dromen vind ik helemaal niet zweverig.

Ik heb iets soortgelijks toegepast en ik was er heel sceptisch over maar het heeft echt geholpen.

Mijn toenmalige partner zei altijd, toen ik een tijd amper meer durfde te gaan slapen uit angst voor nachtmerries: "Ik snap jou niet, ik heb nooit nachtmerries. Ik word gewoon wakker als het spannend wordt, dat heb ik mezelf als kind al aangeleerd door dat voor het slapengaan tegen mezelf te zeggen: ik ben de baas over mijn hoofd en mijn dromen en als het eng wordt dan word ik gewoon wakker."

Ik heb dat toen ook een tijdlang gedaan en sindsdien word ik nog steeds wakker zodra een droom eng begint te worden. Wonderbaarlijk.

Maar de methode van Sofie klinkt nog vele malen beter. Want wat ik doe door wakker te worden is in feite natuurlijk ook ontwijken van mijn angsten - en daar ben ik nogal 'goed' in. Het aankijken en aangaan vind ik heel dapper en waardevol en achteraf zou ik willen dat ik in die tijd iemand had gehad die me daarbij geholpen zou hebben. Ik hoop dat jij zo iemand hebt, Maran. En dat je iets hebt aan dit topic, voor aanvullende steun of om gewoon af en toe je ei kwijt te kunnen.

Dana, wat je zegt "Het lijkt wel of ik bij elke beslissing die ik moet nemen tien adviseurs in mijn hoofd heb en dan een beslissing neem om er eentje tevreden te stellen. Dan heb ik ook echt eventjes een goed gevoel, totdat er negen andere beginnen te roepen 'hoe kon je dat nou doen'."

Dat klinkt alsof het je gevoel is dat nu even wat meer het initiatief neemt. Is het eng omdat je met je verstand de controle wil houden? Of is het eng omdat dit nieuw is? Of nog een andere reden? Het gevoel is vaak impulsief, want het voelt NU en denkt er dus niet over na. Het voelt en wil wat doen met dat gevoel.

Wat een rotsituatie met je ex-werkgever en alles daaromheen. Heb je enig idee hoe lang het gaat duren?

Mijn gevoel wil mij heel klein maken en zeggen: neem me ajb niet kwalijk dat ik dit ben aangegaan, ik kan het ook niet helpen maar ik had het niet moeten doen dus laten we het nou maar gauw vergeten en weer aardig voor elkaar zijn dan trek ik me terug in mijn donkere hoekje en zal schaamtevol mijn mond verder houden in de hoop dat je zsm vergeet dat ik überhaupt ooit bestaan heb.

Mijn gevoel wilde dat in een vertrouwelijk bericht zetten. Mijn verstand kwam ertussen en zei: je mag best eens aangeven dat je dit niet voor de lol bent aangegaan, dat er toen dingen gebeurd zijn waardoor je staat waar je nu staat en dat je dat pijnlijk vind en het daarom nu in vertrouwen wilt laten weten in de hoop dat ze dan begrijpt waarom je deze stap hebt gezet.

En 's avonds riep de rest van mijn verstand: ben je nou helemaal gek geworden? Je haalt de rollen door elkaar. Je moet zakelijk blijven en je poot stijf houden. Ze heeft hier niets mee te maken en je timing is ongelooflijk totaal verkeerd. Misschien dat je het haar ooit zou kunnen vertellen, maar dan zéker niet nu. Dit past totaal niet binnen de 'spelregels' die zo'n formele situatie voorschrijft.

En dan wil mijn gevoel eigenlijk alleen nog maar huilen en denkt: ja, je hebt ook gelijk, hoe kan ik ook zo stom zijn, maar wanneer is het dan wel het moment en hoe moet ik dat nou weten, het is gewoon nooit het moment en ik weet het allemaal niet meer, ik doe ook altijd alles fout.

En hoe lang het gaat duren is dus ook iets waar gevoel en verstand over ruzieën in mijn hoofd.

Mijn gevoel wil dat het stopt - en dat kan heel makkelijk want ik ben de initiatiefnemer en kan het de komende dagen nog stopzetten.

Mijn verstand zegt: dan ben je weer aan het ontwijken en dat is nu precies waarom die periode van toen nu al je halve leven zoveel invloed op je uitoefent.

En mijn gevoel nam gisteren de overhand en liet me tegen mijn (echte) adviseur zeggen: schrijf maar een voorstel waarin ik inknik en me er nog enigszins elegant uit terug kan trekken, het is het me allemaal niet meer waard.

Daar had ik vervolgens vreselijk veel spijt van.

Maar ik kan gelukkig nog terug. Het voorstel waartoe ik gisteren opdracht gaf zal vandaag aan mij worden voorgelegd en dan heb ik nog tijd om te zeggen: nee doe toch maar niet, ik wil mijn poot stijfhouden en er vol voor gaan.

Dat voelt ook enorm stom en wispelturig maar na al het gepieker ben ik er nu wel uit dat dat dan maar zo is, dat ik me daar maar niet door moet laten weerhouden.

Maar het kost zoveel energie. Ik moest vannacht steeds denken aan die gebeurtenissen van toen en ik ging er letterlijk van over mijn nek. En dan kost het echt veel moeite om niet te zeggen: dit is het me allemaal niet waard. Ik blijf zitten waar ik zit, maak me zo onzichtbaar mogelijk en hoef niet meer zo nodig 'vooruit' in het leven.

Ik weet niet of je nu een therapeut hebt (ik ben echt slecht op de hoogte van alles nu), maar zo ja, kopieer die laatste 2 berichten en mail ze naar die therapeut. Zo duidelijk heb ik de strijd tussen gevoel en verstand nog niet eerder gelezen.

Voor mij is het gevoel vaak kinderlijk en het verstand de volwassene. Dat maakt het gevoel ook impulsief, denk ik. Het mooist zou zijn als er op een gegeven moment een midden is tussen het kinderlijke (want dat kan ook mooi zijn) en het volwassene (want dat kan ook leren voelen). Nou ja, hier ben ik momenteel heel hard mee aan de slag. (Dat maakt trouwens ook dat ik niet op alles kan reageren, op veel lijk ik niks te kunnen zeggen, alleen datgene dat een groot raakvlak heeft met mijn eigen gedoe momenteel. Ik hoop dat dit erop duidt dat ik groei en verander.)

Dana, dat klinkt heftig. Maar... wel alsof je meer voor jezelf begint te kiezen en uit de vermijding probeert te komen en te delen en voor jezelf op te komen. Met alle pijn en zelftwijfel en paniek etc die daar bij komt kijken. Maar als je handelt vanuit wat jij belangrijk vindt -- voor jezelf opkomen ipv terugdeinzen en anderen tevreden houden, bijv -- dan kun je dat ook aan die andere stemmen uitleggen. Ze proberen je te helpen, maar zitten nog vast situatie waarin hun advies wel hielp. Dan kun je ze bedanken en zeggen dat je het -- hier, nu -- anders aanpakt. En wat de uitkomst dan ook zal zijn, dan heb je in ieder geval gehandeld zoals JIJ zou willen. Niet oude stemmen, niet anderen. En wat Snow zegt, misschien is het een goed idee om dit zsm te bespreken met je nieuwe peut.

Over de nachtmerries van mrs Williams en ms Maran, als het 'alleen' om nachtmerries gaat, is wakker worden of het script van de nachtmerrie leren veranderen misschien effectief. Maar als het ook doorsijpelt in het dagelijks leven, is een grondiger benadering zoals die van Sofie misschien geschikter.


Verder heb ik ook weinig woorden, maar ik denk aan jullie allemaal.

Snow, bedankt voor het stellen van de vraag naar verstand/gevoel, want daardoor realiseerde ik me zelf ook pas echt dat die zo aan het knokken zijn.

Ik ben na het schrijven van die posts naar buiten gegaan en heb de hele verdere middag gewandeld en door de natuur gedoold. Het is nu een stuk rustiger in mijn hoofd.

Snow en Tobbie, heel erg bedankt voor jullie reacties en jullie begrip.

Dana, dikke knuffel voor jou, wat een strijd voer je steeds. Ook wel herkenbaar trouwens. Het lijkt me inderdaad goed dit bespreken met je psycholoog.

Ik heb in het dagelijkse leven er ook last van. Het is niet alleen het slecht slapen.
Ik heb nu emdr. Binnenkort wordt dat gecombineerd met exposure therapie.
Als dat afgerond is krijg ik nog schematherapie en cognitieve gedragstherapie.

@ Dana: wat speelt er veel! Zo moeilijk ook, ratio en gevoel niet op één lijn. Ik herken het heel erg en worstel er op het moment ook mee. En je wilt ook niemand kwetsen maar soms moet je ook voor jezelf opkomen. Ik heb dan ook vaak de neiging om mezelf maar weer weg te cijferen en alles te bagetelliseren. Ik wens je veel moed en sterkte toe bij beslissen wat je ermee wilt

Hier gaat het niet zo goed. Man is weer aan het werk, ook weer meer buitenshuis en dus zit ik weer veel alleen met al het gepieker. Wel met psych erover gehad maar ik kom er niet verder mee. Ik heb veel last van dingen van vroeger en veel angsten die weer opspelen. Alleen erover praten lost het niet voor mij op. Heb dat met zoveel woorden tegen haar gezegd, maar toen was het net tijd en kon ik weer naar huis, een uur is zo kort altijd. Ik denk dat ik dit maar na mijn overgang naar de andere praktijk op moet gaan pakken.

Ik ben heel kwetsbaar de laatste tijd, kan niet veel hebben. Het wordt tijd dat ik alles weer wat positiever in ga zien. En meer ga ondernemen, want dat lukt nu ook niet zo goed en zo blijf ik in een cirkeltje ronddraaien.

hanke321 schreef: ↑

09-08-2020 17:53

Is er een regiebehandelaar daar?

Bedankt voor je bericht Hanke, ik heb het ondertussen besproken met de regiebehandelaar.

@Sofie
Ontzettend bedankt voor de tip die je me gaf .
Precies wat je scheef over het gezond/ongezond vermijden daar struggel ik af en toe mee. De behandelaren gaven soms aan dat ze dingen als vermijden zagen, die ik zelf niet zo zag. Heb dit ook een aantal keer naar voren gebracht, dat ik het nu nog lastiger vind om het onderscheid te maken omdat niet alles zoals traumagerelateerde vermijding voelt. Ik heb jouw tip de afgelopen week toegepast en dat vond ik erg fijn. Het zorgde er inderdaad voor dat ik meer in het hier en nu was maar ook dat ik niet constant hoefde te bedenken: ‘is dit nu vermijden of niet?’
Nogmaals ontzettend bedankt voor de nuttige tip!

@Dana
Wat een moeilijke paar dagen. Hoe gaat het nu? Heb je gisteren het voorstel van de adviseur gekregen en aan kunnen geven dat je toch graag door wil met de procedure?

Ondanks dat het voor jou wellicht voelt als een opwelling en teveel vanuit je gevoel, vond ik het ontzettend knap dat je de oude kennis op de hoogte hebt gesteld en ik hoop dat zij/hij er vertrouwelijk mee omgaat en dat ze op je terug reageert. Het is heel herkenbaar zo tussen gevoel en gedachten vast te zitten. Is er iemand buiten de adviseur om, die van de situatie weet en bij wie je je vertrouwd voelt? Lijkt me zwaar om dit alleen te moeten doen. Je poot toch stijf houden ondanks je eerdere verzoek is niet stom en ik ben blij dat je dat beseft. Logisch dat je wispelturiger wordt als al die gebeurtenissen weer omhoog komen. Ik vind het oprecht heel knap dat je doorzet en ik gun het je dat je dit uiteindelijk positiever kan afsluiten.

Voor iedereen . Sorry dat ik niet op iedereen reageer, ik zal vandaag of morgen even op de laptop inloggen.

‘Herkenbaar’ maar dat bereiken pakt niemand me dan meer af.

Wat een mooie posts weer

Nog steeds weinig ruimte, ooit ga ik weer reageren, beloofd

Ik ben sinds maandag thuis. Alles was rond qua ambulante hulp, maar gisteren hoorde ik alweer dat er toch geen vervanging gaat komen voor de vakantie van mijn SPV'er en dat mijn psycholoog weinig ruimte (meer) heeft, dus dat ook daar niet zeker van is of ik er de komende tijd terecht kan. Even slikken dus, ik ben zo goed voor mezelf opgekomen, alles was rond, en door omstandigheden loopt het toch weer spaak. Bed op recept wordt inmiddels wel aangevraagd, dus als ik in crisis kom kan ik in ieder geval een paar nachten naar de kliniek. Daarnaast is de WMO ondersteuning naar 2x per week gegaan, en daar hebben ze de boel gelukkig wel op orde.

Daarnaast gisteren een telefonische intake gehad voor klinische traumabehandeling. Ik heb er gemixte gevoelens over. Kortgezegd kun je mijn trauma's opdelen in preverbaal trauma, opvoedingstrauma met emotionele verwaarlozing, en nog seksueel misbruik als tiener. Nu doen ze daar geen preverbaal trauma, ze werken ook niet met dingen die 'missen', zoals de emotionele verwaarlozing, en eigenlijk kunnen ze dus alleen wat met het seksueel misbruik, waar ik al tientallen emdr sessies voor heb gehad. Ik begin dus te twijfelen of het wel de juiste keuze is. Daarnaast - en van mijn man mag ik het niet mee laten wegen, maar toch - betaal ik ook nog een eigen bijdrage van bijna 2000 euro voor een week behandeling. Ik weet niet of het het wel waard gaat zijn. Ik ga het toch maar weer overleggen met mijn huidige behandelteam.

Thuis zijn is moeilijk en succesvol tegelijk. Moeilijk omdat de spanning ontzettend hoog loopt, succesvol omdat ik goed voor mezelf zorg en daarnaast ook nog eens dingen oppak in het huishouden etc. Maar, inzet en gevoel staan los van elkaar, dat moet ik even in mijn oren knopen.

Fijn wat van je te horen green. Ik weet niet zo goed wat te zeggen. Ben een beetje leeg dus op dit moment heel rationeel. Sorry maar ik lees je

Enige waar ik toch even op wil reageren is dat van de behandeling. Ik heb ook een eigen bijdrage moeten betalen voor het intensieve deel van de trauma behandeling maar niet zo’n hoge bijdrage. Als je voor een groot deel van alles af zou zijn na voltooiing van de behandeling, dan is het in perspectief geen groot bedrag. Maargoed dat weet je niet van te voren dus ik snap je twijfels. Ik heb ervaring met wat je aangeeft wat betreft de keus die ze maken om geen verbale of emotioneelverwaarlozing trauma’s te behandelen. Mij is uitgelegd dat dit onder andere komt omdat die twee dingen officieel niet onder het A-criterium vallen om de diagnose te stellen en uiteindelijk de behandeling van de verzekering vergoed te krijgen. En dat exposure daar niet altijd goed op werkt. Ontzettend frustrerend en niet altijd terecht vind ik. Wellicht dat het bij jou nog een andere reden heeft, dat weet ik natuurlijk niet, hebben ze nog aangegeven waarom ze dat niet doen?

Goed dat je het gaat overleggen met je behandelaren, wellicht hebben zij nog andere ideeën.

Green en Lavenders, je hoeft niet te reageren hè, iedereen begrijpt het hier als je je handen en hoofd vol hebt aan jezelf. Tenminste dat is mij in dit topic vaak gezegd, dat het ook goed is als je hier vooral komt om van je af te schrijven, alles mag hier - en ik vind dat altijd een heel fijne gedachte.

Green, Ik sta ook te kijken van die enorme eigen bijdrage. Kan me goed voorstellen dat dat eraan bijdraagt dat je twijfelt. Hopelijk is het, ondanks de spanningen en moeite, toch ook wel een beetje fijn om weer thuis te zijn.

Lavenders, wat goed dat je met die studie bezig bent. Al ken ik het ook wel dat zulke dingen uit vermijding voort kunnen komen. Maar als je met die studie al zo ver gekomen bent, zou ik eerlijk gezegd ook denken: als het lukt, is het toch fantastisch als je die laatste 2 tentamens kunt halen. Precies wat je zegt: dat pakt niemand je meer af. Het lijkt mij juist iets heel moois om naar uit te kijken en naartoe te werken. Juist ook omdat het zoiets concreets is, met een duidelijk eindpunt waarop je echt heel trots kunt zijn als je het haalt. Ik heb er bewondering voor.

Diva Bedankt en sterkte.

MrsW, ook jij bedankt. Wat een lijst heb je nog te gaan. Betekent dat dan ook dat je elke keer weer iemand anders voor je neus krijgt? Lijkt mij best moeilijk eigenlijk. Of went dat?

Hier voorzichtig goed nieuws. Nadat ik het hier allemaal van me af had geschreven en uren gewandeld kon ik het behoorlijk loslaten, ook dankzij jullie fijne reacties. En gisteren dacht ik echt: we zien wel wat ervan komt, als ik het allemaal verpest heb dan is dat maar zo, er zijn ergere dingen.

De jurist gevraagd om een nieuw voorstel, waarin ik toch doorzet, en dat voelt wel echt als een enorme overwinning op mezelf. Hij vond het natuurlijk ook helemaal niet erg (of liet dat in elk geval niet merken) - maar ik vind dit soort dingen verschrikkelijk moeilijk.

En vanochtend een heel begripvol antwoord gekregen van degene die ik impulsief had gemaild. Dat doet me veel. Heel veel.

Het sluit ook heel erg aan bij wat Tobbert schreef, over voor mezelf opkomen, en delen, en mijn oude gealarmeerde stemmen gerust kunnen stellen.

Het maakt ook dat ik, in elk geval op dit moment, denk dat wat de uitkomst ook wordt, ik toch heel veel gewonnen heb voor mezelf. Wat anders niet mogelijk was geweest en ook nooit zou zijn gebeurd. Lavenders, ik jat even jouw woorden: dat pakt niemand me meer af.

Lieve allemaal,
wat ik zo lees, is heel veel hard werken om te proberen de goede kant op te gaan. Nee, het lukt niet altijd, dingen pakken niet altijd uit zoals we willen, we doen zelf niet altijd dat wat we zo graag zouden willen, maar hé, er wordt aan gewerkt, en flink ook! Ik ben trots op jullie, ook op zij die bang zijn misschien te kort te schieten, op zij die zelf op overleefstand staan en dan toch nog af en toe een glimpje van zichzelf laten zien. En ook op zij die dit nu even niet kunnen en de dappere keuze maken om even stil te zijn, of even niet op anderen te reageren. Fijn dit .

@Diva: een dingetje kon ik niet zo goed volgen. Je schrijft dat je altijd te weinig tijd hebt als je bij je psycholoog bent, en geeft als oplossing te wachten tot je wacht tot je in de nieuwe praktijk behandeld gaat worden. Verandert met de ruimte dan ook de hoeveelheid tijd per sessie mee? Want anders begrijp ik niet helemaal waarom je zou wachten met dit bespreekbaar maken tot dan...

@Dana: je hebt me aan het denken gezet met dat wat je de afgelopen tijd hebt geschreven, waarbij je vooral kijkt naar het verschil tussen je verstand en je gevoel. Waarbij Snow nog een mooie aanvulling heeft gegeven over kind en volwassene. Ik heb de indruk dat het soms niet helemaal klopt, dat onderscheid tussen verstand en gevoel. Dat er ook nog andere dingen te onderscheiden zijn. Misschien denk ik te ingewikkeld (dat is vaak zo), dus ik ga het aan je voorleggen met een voorbeeld van mezelf.
Ik werk met een collega die veel en vaak beren op de weg ziet en om die reden bij elke verandering in de weerstand schiet, de hakken in het zand zet. Ze doet dit op een heel lieve manier, door juist open te zijn over alles waar ze onzeker en bang voor is. Wat ze dan vervolgens probeert in te zetten om iets niet te doen of mij voor haar karretje te spannen. Emotionele manipulatie die zij niet eens gemeen bedoelt. Emotionele manipulatie die ik vanuit mijn kindertijd maar al te goed ken.
Op zulke momenten ervaar ik een enorme hoeveelheid aan mixed feelings en een miljoen gedachten (op zijn minst). Dat gaat van het schuldbewuste gevoel haar te moeten helpen, met allerlei gedachten erover die negatief zijn over mezelf van als ik dit niet doe, wat dit over mij zegt, of wat dit voor mijn toekomst kan betekenen, of wat andere mensen hier wel niet van vinden, enzovoorts, tot irritatie richting mezelf: ik laat me toch niet (opnieuw) door iemand manipuleren, stop nu maar eens met dit kinderlijke gedoe, tot heel verstandige gedachten: als ik dit van haar overneem, leer ik haar dat vermijden een goed idee is, enzovoorts.
Dat is dus niet één gevoel, maar ook niet één verstand. Ik zie vaak dat dat wat ik denk, voortkomt uit dat wat ik er in basis over voel. En als ik dus meerdere dingen voel, denk ik ook meerdere dingen.
Wat ik nu voortaan doe, is voor de spiegel gaan staan (soms letterlijk, soms in mijn hoofd) en rustig met mezelf praten. Wie ben ik, waar sta ik voor, en welke consequenties heeft dit. Dus: dit gaat over mijn grenzen, maar ik sta er wel voor deze op een vriendelijke manier te handhaven. En dat vind ik eng. Want misschien.... (en dan duizend gedachten en gevoelens). Die ik allemaal aanhoor, en die ik ook allemaal begrijp. Soms moet ik mezelf geruststellen: ik ben nu niet meer 'daar en daar', iets wat toen 'gevaarlijk' was, is het nu niet meer. Maar ook: ik hoef dus niet te grijpen naar middelen waardoor ik niet in de spiegel kan kijken. Ik hoef niet gemeen te zijn, maar wel duidelijk in waar ik voor sta.

Nou ja, wat ik probeer te vertellen, is dat voor mij, verstand en gevoel altijd met elkaar verbonden zijn, ook als je de verbinding even niet ziet, of niet voelt, of niet te pakken kunt krijgen. Dus ook jouw verstand wat zegt dat je ergens assertief mee om moet gaan, heeft daar een gevoel bij. Tenminste, bij mij dan. Wat niet wil zeggen dat dit voor jou ook geldt, maar ik wilde het je toch even meegeven.
En als je er niets mee kunt, is dat zo.


@Snow:

Voor iedereen:

Sofie1979 schreef: ↑

19-08-2020 09:30

Ik heb dit ook heel lang gehad. Uiteindelijk heb ik in therapie geleerd wat deze terugkerende nachtmerries (het waren vaak andere, maar wel op elkaar lijkende, of hetzelfde thema hebbende, dromen, variërend van gewoon heel eng tot ijzingwekkend) me wilden vertellen. Niet door er diepzinnige gedachten achter te zoeken, maar gewoon door ze als een stem van mezelf te zien die overdag niet genoeg ruimte en aandacht kreeg van mezelf. Therapie heeft de nachtmerrie een stem gegeven, waardoor het niet meer in de nacht hoefde te laten merken wat er was. Ik heb ook sommige dromen in therapie 'op nieuw gedroomd' als een soort exposure, waarbij ik de droom ging veranderen. Niet dat een enge droom dan geweldig werd, maar het heeft me wel veel info opgeleverd. Bijvoorbeeld: een droom waarin ik constant alleen maar aan het vluchten was, waarbij ik in therapie ben gestopt met rennen: stil staan (dood eng) en me vervolgens heb omgedraaid om te zien wie er achter me aan zat (nog veel enger). Toen ben ik er achter gekomen waar ik daadwerkelijk zo bang voor was, en dat was iets anders dan ik met mijn hoofd had bedacht.. In de sporadische nachtmerries die ik nu nog heb, doe ik dit soort dingen ook. Alsof ik mezelf ergens in de droom kan sturen om de angst aan te kijken, te zien wat er is, in plaats van blijven vluchten.

Nu ik dit zo na lees, klinkt het best vaag, ik hoop dat je me kunt volgen. De behandelmethode was Voice Dialogue in combinatie met exposure en EMDR., De wat 'oudere' lezers en schrijvers hier hebben me er vaker over gehoord.

@Dana: hoe is het bij jou?

@Green: ben je inmiddels thuis of nog daar?

@Mrs Williams:

Bedankt voor je bericht, dus je zegt dat therapie wel handig is hier bij?
Deze week ook weer, ik werk 5 dagen per week 10 uur per dag, en vlak voordat ik ga slapen zeg ik tegen mezelf, vannacht kan ik mijn dromen sturen of mijn dromen lopen positief af, maar dat werkt niet. Ik ben altijd aan het rennen maar mijn benen niet dus ik kom niet vooruit, wij hebben vroeger in een enorm huis gewoond en in mijn dromen wordt dat huis steeds groter, er komt een enorme zolder bij of een enorme kelder. Of een enorm grasveld en het gaat heel ver.. net GTST.
Elke nacht weer.

Tobbert schreef: ↑

19-08-2020 14:42

Dana, dat klinkt heftig. Maar... wel alsof je meer voor jezelf begint te kiezen en uit de vermijding probeert te komen en te delen en voor jezelf op te komen. Met alle pijn en zelftwijfel en paniek etc die daar bij komt kijken. Maar als je handelt vanuit wat jij belangrijk vindt -- voor jezelf opkomen ipv terugdeinzen en anderen tevreden houden, bijv -- dan kun je dat ook aan die andere stemmen uitleggen. Ze proberen je te helpen, maar zitten nog vast situatie waarin hun advies wel hielp. Dan kun je ze bedanken en zeggen dat je het -- hier, nu -- anders aanpakt. En wat de uitkomst dan ook zal zijn, dan heb je in ieder geval gehandeld zoals JIJ zou willen. Niet oude stemmen, niet anderen. En wat Snow zegt, misschien is het een goed idee om dit zsm te bespreken met je nieuwe peut.

Over de nachtmerries van mrs Williams en ms Maran, als het 'alleen' om nachtmerries gaat, is wakker worden of het script van de nachtmerrie leren veranderen misschien effectief. Maar als het ook doorsijpelt in het dagelijks leven, is een grondiger benadering zoals die van Sofie misschien geschikter.


Verder heb ik ook weinig woorden, maar ik denk aan jullie allemaal.

Ik kan het niet veranderen, ik weet niet hoe en therapie wil ik ook niet meer. Ik kan die dromen niet sturen helaas.