Paniek door de herbelevingen - deel VII

@Tobbert: het youtubekanaal heet AntsCanada! Ik kijk het nog steeds, heerlijk vind ik het.

Het duurt nu langer ivm onderbezetting. Ik heb ook geen mogelijkheid om buiten de grote reguliere ggz instelling behandeling te zoeken, dus ik kan het slechts accepteren. Nu ik weer wat stabieler ben gaat dat wel, al baal ik er soms wel enorm van... van de ruim twee jaar dat ik nauwelijks functioneer heb ik maar een aantal maanden echt gericht behandeling gehad, en dat is pijnlijk om te zien. Steeds zijn er 'omstandigheden' in het spel, vaak oorzaken die buiten mij liggen, waardoor het niet kan. Dat versterkt bepaalde cognities en kan een negatieve spiraal veroorzaken. Daarom is het zo belangrijk voor me om te kijken naar wat wel lukt en wat wel kan, waar ik wel invloed op heb en waarop niet. Accepteren is een groot thema geweest (en nog steeds)

@Diva,
Ah sorry, dat had ik niet begrepen. Zal ik mijn bericht van gisteren even aanpassen? Bedankt voor je openheid, ik herken er heel erg veel in. Doordat het zo herkenbaar is wil ik het liever niet hier posten, maar ik herken het stuk wat betreft mogelijk autisme en de zoektocht. Ik denk ook niet rigide en kwam altijd (tot een bepaald punt) goed mee in het leven. Ik weet ook niet of dat zinvol is en of het in een behandeling past, wel lijkt het me voor jezelf fijn om wat meer duidelijkheid te krijgen waar de psycholoog heen wil. Wellicht dat het al fijn is om van haar te horen dat ze inderdaad wil uitzoeken wat er diep onder de pakketjes speelt, zodat jij weet waar je aan toe bent en dat het dus onderdeel is van een proces.

@ Tobbert, bedankt dat je dat opmerkte. Dat deed iets met me gisteren. Niet quoten aub. Ik weet niet of ik echt in rustiger vaarwater ben gekomen, het intensieve traject is over en ik moet wachten op een telefoontje waarin ik zal horen wat we nu kunnen doen. De ptss klachten blijven te hoog en ik heb nog steeds klachten, weliswaar af en toe een betere dag maar dat is het. Dit klinkt een beetje vaag maar we zijn er een soort van achter gekomen dat mijn rustige, heel erg rationele ik, een soort van coping is. Zo heb ik mij vroeger staande kunnen houden en ook bij een later trauma mij erdoor heen kunnen slepen. Het gevoel schakelt alsware uit en mijn rationele ik neemt het over, hier liep ik vaak tegen aan in de behandeling waardoor het lastig werd om te voelen/de angst te beleven. Hoe is het met jou?

@ Green, daar mag je ook trots op zijn. Heel goed dat je dat lukt en dat je daar positief naar kan kijken/de acceptatie weet te vinden

Voor alle anderen die het nodig hebben

@ Lavenders: je hoeft je post niet aan te passen hoor! Ik heb even gemist of er bij jou wel aan autisme gedacht wordt of dat dat stuk nog uitgezocht gaat worden. Volgens mij schreef je daar laatst iets over, maar misschien ben ik nu in de war met een andere forummer. Ik probeer het zo goed mogelijk bij te houden hier, maar soms weet ik even niet meer wie wat precies schreef Je hoeft niet te antwoorden als het te persoonlijk is of anders in een pb.

Knuffels voor de voorraad

.

@Lavenders: Bedankt voor je compliment
Wat je schrijft over de 'rationele ik' als copingsmechanisme is erg herkenbaar. Het is inderdaad een overlevingsmechanisme, eentje die eruit ziet als iets heel gezonds, maar er is een verschil tussen relativeren en rationaliseren. Ook ik heb me daarmee jaren staande gehouden, tot het toch echt niet meer ging. Ik had er de laatste opname ook veel last van. Negatieve emoties zoals angst en verdriet waren zowat uitgeschakeld, prikkelbaarheid en boosheid komt er dan nog wel doorheen. Rationele ik zegt dan eigenlijk; daar hebben we niks aan, die emoties, dat destabiliseert alleen maar, gewoon doorgaan! Maar dat kleine meisje in mij moet alle emoties nog steeds gaan voelen. Erg lastig.

@Diva: Qua autisme... ik ben pas onlangs gediagnosticeerd. Bij mij ligt het er ook niet bepaald duimendik bovenop. Ik heb een goed ontwikkeld empatisch vermogen, ben verbaal sterk, sociaal kan ik me prima redden en ik kan ook flexibel zijn. De keerzijde is dat het me enorm veel energie kost. Daarbij komt - door mijn overlevingsmechanismen - de rekening pas later. Ik kon dus prima op het werk continue schakelen, een moeilijk gesprek voeren met een ondergeschikte, thuis dan nog beslissen wat te eten etc. Maar daarna kwam de vermoeidheid en prikkelbaarheid. Bij bedreigende situaties schakel ik de stress uit, waarna het in volle hevigheid eruit komt op een moment dat dat deel van mij zich veilig voelt, en dat is meestal thuis. Ik functioneer, tot ik niet meer functioneer.
Ik ben dan ook niet heel rigide in denken, maar heb wel baat bij veel structuur, houd niet van onvoorspelbare situaties etc.

Autisme is niet simpel, ziet er al heel anders uit bij vrouwen, intelligentie speelt een rol, en dan zijn er misschien ook nog andere psychische stoornissen in het spel.

Mij wilden ze dan ook alleen laten onderzoeken door een gespecialiseerd centrum voor autisme, omdat ik een moeilijk geval was. Et voila, autisme diagnose.

@Fortress: Welkom! Vervelend dat je zo'n rotnacht hebt gehad, maar wel fijn dat je dit topic hebt gevonden. Wat rot dat het nu weer een tijd zo slecht gaat, al klinkt het alsof je toch al heel wat stappen hebt gezet in je herstel. In ieder geval, je bent welkom hier


Met mij gaat het vandaag wel lekker. Man is de hort op en een paar dagen weg, en ik had het denk ik even nodig om alleen te zijn. Gisteren was hij al weg en toen kon ik alleen maar op de bank liggen en bijkomen van de eerste vier dagen van de week. Ik ga continue over mijn grenzen heen als hij thuis is (wat ik helemaal zelf doe), dus het is fijn even alleen te zijn. Vandaag geklust (yes, trots op mezelf!) en mijn ouders zijn komen eten.

Energiebalans blijft wel moeilijk. Ik heb al mijn afspraken (4 per week), heb als doel 5x in de week yoga te doen en 5x in de week iets creatiefs te doen, als deel van mijn herstel. Daarnaast nog het huishouden, dingen regelen, en een half uurtje per dag klussen.
Het is eigenlijk veel te veel. Maar alles is belangrijk op zijn eigen manier.
Therapie is belangrijk voor mijn herstel (duh)
Yoga en creatief bezig zijn is ontspannend en van vitaal belang voor mijn herstel
Uitstellen van huishoudelijke taken en regeldingen leveren op termijn alleen maar meer stress op, dus dat bijhouden is belangrijk voor mijn herstel
Klussen doe ik in de kamer wat MIJN kamer word, mijn plekje, mijn veilige haven, ook heel belangrijk.

Ik merk dat ik dan al snel ga 'korten' op yoga en creatief zijn, terwijl dat het probleem is; ontspannen doe ik niet genoeg.

Toch maar een prioriteitenlijstje maken met mijn begeleider denk ik.

Ik heb wel een verhoging van mijn wmo indicatie gekregen naar 4 uur per week. Ik denk dat ik ga vragen of hier ook huishoudelijke hulp bij kan komen ipv thuisbegeleiding, die komen al twee keer en dan heb ik nog een afspraak met de verpleegkundige én nog eentje met de psycholoog.

.

Welkom Fortress

@ Green: herkenbaar wat je schrijft over de overprikkeling. Ik heb de afgelopen 3 jaar ook hectisch werk gehad en ik gaf ook nog eens 200%. Ik werkte niet fulltime, heb een tijdje zelfs een ideaal rooster gehad met 24 uur verspreid over 4 dagen en woensdag vrij, m'n hersteldag. Daarna 24 uur over 5 dagen...maar ik merkte dat het eigenlijk toch teveel was. Een aantal jaar geleden ook fulltime gewerkt in een andere baan en sector, ook altijd moe. Op het werk ging het goed, net als bij jou, maar zodra ik thuis was, kwam de vermoeidheid en was ik de rest van de dag niks meer waard en dat kon dus ook al aan het begin van de middag zijn. Zo ging ik ook naar de psycholoog: waarom ben ik altijd moe / kan het misschien autisme zijn? Ik herkende ook nog wel andere aspecten, maar ik had het meeste last van de vermoeidheid waardoor "normaal werken" erg lastig was.

Maar ja, het onderzoek is nu helemaal van de baan. Het gesprek met mijn ouders over mijn ontwikkeling gaf volgens mij nauwelijks aanknopingspunten. Kwam daar bij jou nog iets uit waardoor er toch aan autisme werd gedacht?

Ik heb nu praattherapie (psychodynamica) om meer inzicht te krijgen in waar de problemen vandaan komen en blijkbaar heb ik moeite met voelen en gevoelens te benoemen. Hoe vaak ik de vraag krijg "wat voel je daarbij" en hoe vaak ik moet zeggen "geen idee". Terwijl ik wel heel veel voel en ook heel empathisch kan zijn (als ik het voel, want vaak komt een bepaalde emotie wat later binnen lijkt het, behalve bij "triggers" van vroeger dan, die zijn er meteen. Medeleven tonen vind ik wel vaak lastig, ik ben ook vaak bang het "niet goed" te doen. Dat denk ik vaak en er hangt ongetwijfeld ook veel samen met mijn pestverleden.

Maar het zou mij ook niks verbazen als er bij een specialistisch centrum bij mij wel autisme uit zou komen...

Oja, nog bedankt voor je tip over het boek over Schematherapie. Ik heb alleen de inleiding nog maar gelezen en ben nu heel benieuwd naar de rest. Het is nu al heel herkenbaar.

Mij is nu ook schematherapie voorgesteld. En aangezien ik dat nog nooit geprobeerd heb, denk ik dat dat wel goed is om te doen. Wachtlijst is iets van 2 maanden.

Ik weet dat het oké is hier, maar toch spijt het me dat ik geen ruimte heb voor jullie verhalen momenteel. Ik wilde alleen wel even kort delen waar ik nu zit qua therapie.
voor jullie allemaal.

Fijn Snowie, dankjewel voor het delen. En het klopt wat je schrijft, het is oké..

Klinkt goed snow! Hopelijk kan het je helpen.

@Diva: Ik weet eigenlijk niet meer of er uit dat onderzoek iets bijzonders kwam. Mijn ontwikkeling is op de meeste punten normaal verlopen, op sommige punten juist sneller, maar dat kan met mijn hogere intelligentie te maken hebben. Misschien dat er voor de kenner wel wat uit te halen viel, maar voor mij schreeuwde het nu niet bepaald AUTISME. Ik denk dat de diagnose vooral kwam uit het uitpluizen van mijn eigen wereldbeeld, en een groot stuk zelfreflectie. Bij mij zit het vooral in een soort controlebehoefte qua structuur en afspraken, overprikkeling en emotieregulatie.

Qua sociaal contact heb ik me meestal op één persoon gestort en eigenlijk veranderden mijn interesses (sporten, kledingstijl etc) samen met welke beste vriendin ik dan had. Achteraf was het een hoop na-apen.

Het is ook best moeilijk, want veel van de klachten kunnen ook te maken hebben met de cptss. Sommige hulpverleners hebben ook naar me uitgesproken dat ze denken dat ik helemaal geen autisme heb maar dat het alleen de ptss is, wat ik dan weer enorm verwarrend vind.

@fortress: Ja, yoga helpt me echt heel goed. Ik kan er de laatste tijd eigenlijk de rust niet voor vinden. Volgens psychiater hyperarousal alleen dan de andere kant op? Dus meer ideeën, energie, ipv waakzaam en boos.
Ook creatieve ideeën uitvoeren vind ik nu lastig. Nou ja, gaan zitten en iets maken vind ik lastig. Ik hoop dat als ik mijn creatieve-relax-yoga kamer af heb ik de vrijgekomen tijd en ruimte kan gebruiken om die voor mezelf te claimen en lief voor mezelf te zijn.


Gisteren met man naar de dierentuin geweest. Rekening kwam die avond, en werkt vandaag door. Het was wel een fijne dag maar ben er ontzettend moe en overprikkeld van. Ik wil dus heel graag meer balans en rust krijgen, maar ik heb het zowat opgegeven voorlopig, het lukt even echt niet. Gisteravond ging het wel echt weer even mis. Had bijna gebeld voor mijn bed op recept, uiteindelijk extra medicatie ingenomen en gaan slapen.

Ik probeer altijd positief te blijven, maar op het moment ben ik echt even moe. Moe van mezelf, mijn problemen, moe van positief blijven ondanks alle ellende die mijn leven nu vaak zo moeilijk maakt. Ik las een baaldag in denk ik.

@ Green: *stuk over ontwikkeling* is ook herkenbaar. Ik blijf ook veel herkennen mbt autisme als ik op blogs over autisme bij vrouwen lees. Soms lijkt het zelfs echt mijn verhaal te zijn! Het blijft wel een beetje knagen, merk ik.

Verder kost het me veel moeite om positief te blijven denken. Als ik afleiding heb / mensen om me heen, dan lukt het wel. Maar man is deze week veel buitenshuis aan het werk, en dan ben ik dus de hele dag alleen thuis en dan is het moeilijk. Ik ben ook steeds aan het denken wat ik nou wil qua werk en ik heb een beetje op een richting aan het komen lijkt het, maar ik twijfel dan weer of ik dat wel kan. Zodra we verhuisd zijn, wil ik in die regio vrijwilligerswerk gaan zoeken, zodat ik tenminste niet meer fulltime thuis zit te denken en dan kan ik die richting ook uitproberen.

@ Snow: fijn, je update. Ik ben wel benieuwd naar je ervaringen van schematherapie. voor jou!

Welkom, Fortress.

Green, baaldagen mogen er ook zijn. Mild naar jezelf betekent volgens mij ook dat je niet altijd maar positief hoeft te blijven maar moeheid ook gewoon mag toelaten.

Snow, fijn dat je even komt delen.

Diva, even een snelle reactie op jou. Zoals ik vaker gezegd heb, ik ben me er heel erg van bewust dat ik vaak dingen in jou denk te herkennen van hoe ik zelf door het proces heenga. Dus ik ga weer even schaamteloos projecteren en misschien heb je er helemaal niets aan, maar misschien herken je er ook iets in. Ik zie je heel vaak ontkennen dat je een trauma hebt. Dat kan ik natuurlijk helemaal niet inschatten, maar het valt me tegelijkertijd wel op dat je een verleden hebt met gepest worden. Dat is wel iets dat voor trauma kan zorgen, dat diepe invloed kan hebben gehad op hoe je nu in het leven staat. Zou het heel misschien kunnen dat jouw zoektocht naar 'ben ik autistisch' een van de manieren is waarop jij de traumatische kant van het gepest zijn bagatelliseert?
Zou het zo kunnen zijn dat het gepest zijn voor jou als beter hanteerbaar voelt als je jezelf ziet als iemand die op een of andere manier anders was dan de anderen die jou pestten?

Ik werp het op, overigens als retorische vraag hoor, je hoeft 'm natuurlijk niet hier te beantwoorden, omdat ik een heel klein beetje iets weet over kinderen/jongeren en pestgedrag. Een van de dingen die ik weet is dat het absoluut geen feit is dat kinderen die gepest worden altijd 'anders' zouden zijn, of iets zouden mankeren. Er zijn kinderen die op de ene school en in hun eigen woonwijk verschrikkelijk getreiterd worden - maar na een verhuizing en de bijbehorende verandering van school helemaal geaccepteerd blijken te worden door leeftijdgenoten in hun nieuwe omgeving.

Pesten is iets wat zich afspeelt tussen verschillende kinderen, met elk hun eigen verhaal en bagage. Het kan bijvoorbeeld ook zijn dat de ergste pester degene was die 'anders' was - en de gepeste eigenlijk een totaal willekeurig, misschien wat gevoelig kind dat toevallig 'op de verkeerde plek op het verkeerde tijdstip' was (namelijk in die wijk en op die school waar nou net dát kind of díe kinderen die anders waren een slachtoffer kozen).

Nogmaals, ik projecteer. Dus misschien heb je niks aan deze gedachte van mij en ik wil je natuurlijk ook geen trauma aanpraten als jij zelf twijfelt of je dat wel hebt. Maar ik zit zelf midden in het proces van (proberen te) stoppen met bagatelliseren. Ik heb andersoortige ervaringen en ik heb lang gedacht dat er iets mis was met mijzelf. Ik heb immers de signalen niet onderkend, ben te dom en te goedgelovig geweest, heb niet goed gecommuniceerd, etc etc etc.
En daarnaast was ik ook altijd heel druk met van alles, ik wilde niet praten en (vooral) niet voelen maar gewoon lekker aanpoten en zie - dan ging het ook altijd veel beter dan wanneer ik passief op de bank mezelf de put in zat te piekeren.

En wat er gebeurd is, was ook eigenlijk zo erg niet - het probleem is immers dat ik zo'n raar en ontoereikend mens ben en dat het me gewoon niet altijd voldoende lukt om maar bezig te blijven. Met andere woorden: dat het me niet altijd voldoende lukt om afleiding te vinden zodat ik er maar vooral niet aan hoef te denken.

Ik heb ook nog steeds het gevoel bij termen als trauma en herbelevingen dat dat eigenlijk niet over mij gaat. Want dat heeft betrekking op veel ergere gebeurtenissen en veel onschuldiger slachtoffers en veel heftiger gevoelens. Denk ik altijd. Die anderen hadden het niet verdiend maar ik was gewoon stom dus ergens verdiende ik het bijna, had ik me maar anders moeten gedragen, anders moeten zijn. (En mij houdt het op het moment erg bezig dat ik een tijdje ook wél dacht dat het allemaal niet klopte, en dat ook op een wat onhandige manier wel heb geprobeerd over te brengen en zelfs hulp gezocht heb, maar het werd niet opgepikt en dat voelt nog steeds eigenlijk als: zie je, ik overdrijf, anders had heus wel iemand het gezien/begrepen.)

Nou ja, op dit soort manieren heb ik het dus voor mezelf altijd een soort van gebagatelliseerd, weg-gerationaliseerd. En ik vind het trouwens ook gewoon eng om de gedachte toe te laten dat ik misschien niet 'alles fout doe' en dat het misschien niet zo is 'dat ik mensen en hun signalen en hoe je daar dan op moet reageren gewoon niet zo goed begrijp'. Want als dat allemaal misschien wel meevalt, dan wordt wat ik meegemaakt heb wel heel erg zinloos.

Inmiddels ben ik zoals gewoonlijk de draad een beetje kwijt van waar ik naartoe wilde met deze post. Maar lieve Diva, misschien herken je er iets in.

En anders is het maar gewoon een soort update van hoe het hier gaat.

Voor iedereen die meeleest en misschien al een tijdje (of nog helemaal) niet gepost heeft én voor iedereen die wel post en ze goed gebruiken kan, nog een stapeltje knuffels voor de voorraad.

@Diva: volgens mij kun je aan meerdere dingen tegelijk werken. Als je echt wilt weten of er sprake is van autisme, kun je je aanmelden voor onderzoek. Maar dit mag geen excuus zijn om niet met andere dingen aan de slag te gaan. Je hebt een psycholoog met wie je zaken gericht kunt aanpakken zodat je ook nu al wat meer grip krijgt op je leven. Daar hoef je niet mee te wachten tot zij in een nieuwe praktijk zit (want het is dezelfde psych, alleen in een andere ruimte).
Er zijn heel veel dingen die je nu al kunt doen, in afwachting van eventuele diagnoses en zo. Je hoeft niet nu te weten wat je perfecte, best passende baan voor je gaat zijn. Je kunt gewoon solliciteren, op van alles, je kunt vrijwilligerswerk doen, je kunt een (online) cursus volgen.
Ik schrijf dit omdat je de neiging hebt zaken uit de weg te gaan, te vermijden en dit op zo'n manier te beargumenteren dat het nog aannemelijk klinkt ook. En ondertussen brengt het je niet daar waar je wilt zijn.
Ik denk dat de oorsprong hiervan wel eens in hetgeen zou kunnen zitten wat Dana zo mooi heeft verwoord.
Dank @Dana, voor het delen van zo'n treffend (zelf)inzicht wat misschien wel op veel meer anderen hier van toepassing is, dan alleen jijzelf.
En nee Diva, het is géén aanstellerij, om last te hebben van pesterijen van vroeger. Het kunnen heel diepe, ingrijpende ervaringen zijn. Mocht je daar nog aan twijfelen, kijk dan vanavond naar het jeugdjournaal, het is niet voor niets dat daar aandacht aan wordt besteed. https://jeugdjournaal.nl/artikel/234899 ... esten.html. En ja, er is altijd iemand te vinden waarbij het erger was, en dan nog mag je onderkennen dat het voor jou ook verdrietig, eenzaam en ingewikkeld was.
En als je denkt: nee, dit slaat echt totaal niet op mij, dan zit ik mis en ben ik blij voor je dat dit geen impact heeft, en heb je in ieder geval al een stukje van je puzzel gelegd.

En Fortress, welkom uiteraard

@Snow:

@ Dana en Sofie: het pesten (buitengesloten worden) is zeker een traumatische gebeurtenis voor mij geweest! Ik heb het hier ook met mijn psych over gehad en gezegd dat deze periode een belangrijke oorzaak is voor een aantal van mijn problemen.

@ Dana:

Zou het heel misschien kunnen dat jouw zoektocht naar 'ben ik autistisch' een van de manieren is waarop jij de traumatische kant van het gepest zijn bagatelliseert?

ik denk het niet. De vraag of ik misschien autistisch ben stel ik mezelf pas sinds 2 jaar, omdat ik op zoek was (ben) naar een verklaring waarom ik zo snel overprikkeld raak . Ik had/heb daarbij ook moeite heb met sociale contacten. Dit laatste is ook vast een gevolg van de pestperiode, waarin ik heel angstig ben geworden op sociaal vlak. Ik heb lange tijd gedacht dat ik een sociale fobie had en waarschijnlijk had ik die ook en helaas heb ik er nog regelmatig last van. Ik herkende nog wat 'autistische' dingen bij mezelf, zo ben ik hierbij gekomen.

Ik moet toegeven dat ik wel blij zou zijn als er één verklaring zou zijn voor waarom ik me voel zoals ik me zo voel. Maar vooralsnog is die er niet.

Je tweede vraag over anderszijn: aanvankelijk voelde ik me niet echt anders dan de kinderen die mij pestten, behalve dat ik toen al wel een negatief zelfbeeld had (door pesten op de basisschool vanwege mijn uiterlijk, ik had als kind namelijk kort haar). Op een gegeven moment vond ik wel dat het 'logisch' was dat ik gepest werd, want ik was toch ook saai en stom omdat ik nooit wat zei.

Inmiddels begrijp ik beter hoe groepen kinderen werken en waarom ze mij eruit gepikt hebben. Begrijpen kan ik het, maar het nare gevoel gaat daar helaas niet mee weg.

Is een van je ouders toevallig autistisch, @Imaginary_Diva?

.

Ha Diva, hoe gaat het eigenlijk met de voorbereiding van de verhuizing? Heb je nog even de tijd, of ben je al aan het plannen en pakken?

Vreselijk om een verleden met pesten te hebben. Ik heb de uitzending van Jeugdjournaal waar Sophie naar verwees bekeken en hoewel ik het eigenlijk wel weet, schrik ik toch altijd weer van de gevolgen.

Over al of niet autisme kan ik natuurlijk niet veel zeggen. Ik denk altijd: de dsm (waar al die diagnoses op gebaseerd worden) is niets meer of minder dan een beschrijving van symptomen. Dus ja, misschien val je (of ik, of wie dan ook) op basis van die symptomen en gedragingen in een bepaald vakje. Maar wat zegt dat dan? Waar komt dat dan vandaan en wat kun je er vervolgens aan doen? Maar dat is misschien een te simpele visie. Of een andere visie dan de jouwe. Ik ben wat dat aangaat wel nieuwsgierig wat het je zou opleveren om bijv. autisme of sociale fobie als 'die ene verklaring' te zien voor alles wat je voelt. Dat lijkt mij (maar ja, wie ben ik) een thema om in je therapie eens goed door te spreken. Want nu lijk je het gevoel te hebben dat je therapeut het te makkelijk van tafel veegt, dus ik zou eens goed op tafel leggen waarom jij het zo'n belangrijk onderwerp vindt. Zodat zij beter kan begrijpen waar zo'n eventuele diagnose voor jou voor staat en jullie eens goed kunnen bespreken in hoeverre jouw verwachtingen daarvan realistisch zijn.

Immers, als je je niet serieus genomen voelt, is de beste manier om wel serieus genomen te worden ervoor te zorgen dat je het gesprek erover aangaat - met aan beide kanten een open oor voor alle verwachtingen en alle argumenten daarvoor en daartegen.

Fortress, ik heb vaker gehoord dat een sigaret opsteken een manier kan zijn om emoties te onderdrukken. Je leidt jezelf even af met het hele ritueel van sigaret pakken of draaien, aansteken en inhaleren, je weet even waar je je handen moet laten, etc. En dan natuurlijk nog de hele verdovende troep die je binnenkrijgt, de nicotine en zo. Ik hoop dat je toch een beetje slaapt. Ontwenningsverschijnselen zijn kl*te, maar nemen na verloop van tijd wel af. Misschien geeft die gedachte wat troost. En ik vind het wel mooi wat je schrijft, dat je jezelf een rookvrij leven gunt. Klinkt motiverend.

@ Snow: nee, geen autisme in het gezin. Wel iemand in de familie. Hoogfunctionerend verstandelijk beperkt met een vorm van autisme.

In het algemeen
Ik hoef dat labeltje helemaal niet, ik wil alleen maar serieus genomen te worden met mijn 'klachten/problemen.'
Ik heb mijn psych weken geleden over het pesten verteld, moest daar huilen (ik huil nooit in het openbaar, vind ik echt verschrikkelijk), ze zegt dat ze kippenvel krijgt etc. Ze vroeg waarom ik het vertel. Omdat het volgens mij een belangrijke oorzaak is van mijn klachten/gedrag nu. Sessie is afgelopen (ik ging ook niet zo lekker weg na zo'n onderwerp). De week erna rept ze er met geen woord meer over. Alsof het iets eenmaligs was of dat ik er na het verteld te hebben geen last meer van heb. Ik begrijp dat niet. Ik vertel in mijn optiek hele cruciale/relevante dingen die ik verder nooit aan iemand vertel en dan is het besproken en dan blijft het erbij. Ik heb dit ook aangegeven in mijn laatste sessie / evaluatie bij die praktijk.

Maar als ik dan aangeeft dat ik meer concreet naar een oplossing toe wil werken, moet ik zelf aangeven welke dan. Hoe moet ik dat weten? Zij is toch de professional?

@ Dana: de verhuizing is al over een paar weken. Ik ben nog niet aan het pakken, maar dat zal niet lang meer duren...

@Diva: Heb je wel vertrouwen in je therapeut? Ik lees vooral dat je je niet serieus genomen voelt, dat er niet wordt teruggekomen op wat je hebt besproken en dat vragen van jouw kant eigenlijk steeds opzij worden gezet. Is het niet beter om een andere therapeut te vinden waar je je in ieder geval gehoord voelt?
Ik zou het ook behoorlijk frustrerend vinden als de dingen waar ik mee zit - wat toevallig ook autisme en trauma is, al is het per persoon natuurlijk anders - steeds geparkeerd worden om de lijn van peut te volgen terwijl die lijn mij niet eens duidelijk wordt gemaakt.

@Fortress: Zo hee, wat knap dat je bent gestopt met roken! Ik zou ook erg graag willen stoppen, de afgelopen twee jaar met veel moeite voor enkele maanden gelukt, maar zodra de klachten oplopen toch weer begonnen. Van de huisarts mag ik ook niet stoppen tot ik stabieler ben, maar dat hoor ik al jaren dus ik was koppig. Echt heel knap van je!


mbt autisme diagnose heeft het voor mij wel wat rust gegeven. Heeft niet eens met de diagnose zelf te maken, heb er immers nog niet eens psycho educatie voor gehad, maar meer met mezelf wat ruimte geven. Voor de diagnose moest ik veel meer van mezelf. Autisme verklaart echter voor mij meer dat ik moet om leren gaan met mijn eigenaardigheden/beperkingen ipv proberen 'er geen last meer van te hebben en alles gewoon maar te moeten kunnen'. Daar is een diagnose natuurlijk niet per sé voor nodig.

Verder gaat er binnenkort het e.e.a. eindelijk starten na anderhalf jaar wachtlijsten en corona en opname. Over een maand ongeveer psychoeducatie in groep, daarnaast op laag tempo weer traumabehandeling. Ook ergens de komende tijd gaan man en ik samen begeleiding krijgen over communicatie en man heeft ook eindelijk hulp gezocht (hoera!). Volle weken worden dat dan, van maandag tm vrijdag elke dag wel iets aan behandeling.
Komende donderdag weer een gesprek met de bedrijfsarts (nieuwe dit keer). Wel erg zenuwachtig, omdat deze een beslissing gaat nemen over of ik met het tweede spoor traject moet starten of niet. Dat uitstellen moet een hele goede reden hebben wil het uwv niet moeilijk gaan doen na twee jaar Ziektewet. Nu denk ik dat ik wel onder de categorie EPA val en dat dat geen probleem zou moeten zijn, maar toch ben ik bang voor allerlei reintegratieactiviteiten waar ik echt nog niet klaar voor ben.

Relaxkamer is bijna af, zometeen de laatste kast in elkaar schroeven, morgen naar de ikea om nog wat accesoires te halen en dan zaterdag alles vastschroeven wat vastgeschroefd moet worden met manlief. Even blik op oneindig en die kamer afkrijgen!

Ik wist trouwens niet dat ik spierpijn kon krijgen in mijn biceps van het draaien aan een schroevendraaier, maar wat blijkt, ja. Dat kan.

Oh wat frustrerend, Diva. Ik herken het wel een beetje, heb dat gevoel ook weleens gehad. Ik leer langzaam om er zélf op terug te komen, als ik zoiets verteld heb of als me iets dwarszit, al vind ik dat nog steeds vreselijk moeilijk.

Maar ik kan niet echt zeggen waarom dat gevoel op een gegeven moment bij mij zo veranderd is.

Ik denk toch door de klik die ik met mijn oude psych had, en doordat vanwege die klik ik me langzaam ook meer gezien voelde en ik meer zelfvertrouwen heb gekregen. Dat laatste ben ik me pas gaan realiseren nu die (oude) psych is weggevallen. Dat die me het gevoel gaf een aantal dingen waarvan ik het vanzelfsprekend vind dat ik ze kan of doe en dat ze weinig voorstellen, te waarderen en zich te verbazen dat ik ze zo bagatelliseer - en dat ik er dus eigenlijk zélf ook (iig mede) debet aan ben als ik me ongezien voel, want ik zie mezelf immers ook niet echt.

(En ook dat ik op een gegeven moment ook zo'n ongeduldig gevoel had van: wat doe ik hier nou eigenlijk, ik wil concrete handvatten. En toen kreeg ik een zelfhulpboekje mee met een aantal principes van de cognitieve gedragstherapie - maar toen ik dat las kwam ik erachter dat dat nou juist was wat ik al die jaren zelf heb zitten doen en waar ik geen steek verder meer mee kwam.)

Maar dat kan voor jou natuurlijk weer heel anders zijn. En misschien kom ik op een gegeven moment ook weer terug bij dat frustrerende gevoel, want jij bent zo te lezen een heel stuk verder in openheid en onder ogen zien wat je verleden betekent dan ik.

Ben wel benieuwd of ze terugkomt op wat je aangaf bij die evaluatie; als ze dat niet doet lijkt me dát zeker iets om op tafel te leggen.

Green, sterkte donderdag! Kan me toch haast niet voorstellen dat als je de komende tijd elke werkdag wel iets van behandeling op de agenda hebt staan er nog intensieve reïntegratie-activiteiten voorgeschreven worden door de bedrijfsarts, maar k ga voor je duimen. En sterkte met je spierpijn, ik ben sowieso altijd weer verbaasd waar we allemaal spieren blijken te hebben die pijn kunnen doen.

Dana schreef: ↑

23-09-2020 00:00

Ben wel benieuwd of ze terugkomt op wat je aangaf bij die evaluatie; als ze dat niet doet lijkt me dát zeker iets om op tafel te leggen.

Ja, dit is wel iets dat ik in het oog moet houden. Ik ben er een beetje bang voor eigenlijk. Ik ben dus overgestapt naar een andere praktijk, met haar. Twee maanden geleden al gebeld voor een nieuwe verwijsbrief en ik had er een hard hoofd in dat die er op tijd zou zijn, ook gezien hoe lang ik daar de eerste keer op heb moeten wachten. Dus ik had in juli en augustus al een paar keer gezegd dat zij of de nieuwe praktijk me van tevoren nog maar even moest laten weten als de brief er nog niet was. Ja, dat zou de administratie wel in de gaten houden.

Krijg ik deze week op de dag van mijn 1e afspraak een mailtje van psych dat 'de brief er nog niet is'. Ik werd echt woedend (ben ik zelden). In eerste instantie op de doktersassistente die al zo onverschillig klonk toen ik erover belde (2 maanden geleden), maar eigenlijk ook op haar omdat ik het meerdere keren had gevraagd om mij vóór mijn eerste afspraak even te bellen hierover.

Uiteindelijk heb ik dat ook (heel voorzichtig) tegen haar gezegd. Vooral omdat zij er min of meer naar vroeg. En toen zei ze dat ze wel wist dat we het erover gehad hadden, maar dat ze niet wist of ze het er met haar collega over gehad had.

Achteraf is het allemaal niet zo'n probleem, want die brief komt er uiteindelijk wel. Maar ik ben gewoon boos over hoe het gegaan is. Ik wist dat de kans groot was dat het mis zou gaan bij de huisarts (oké), dus ik geef bij haar aan dat ze het even in de gaten moeten houden en dan hoor je pas op de dag van de afspraak dat er geen brief is. Waarom vraag ik het dan nog?

Ze zei tegen mij, 'laat het los, dat komt wel goed' en dan doe ik dat en dan komt het toch niet goed... Ik was echt enorm gefrustreerd!

Maar het is wel belangrijk om in de gaten te houden wat ik in de evaluatie heb gezegd. Ik vind het wel heel moeilijk om haar erop aan te spreken als ze doorgaat op de oude voet. Dat is een van de dingen waar ik tegenaan loop. Dan voel ik wel dat ik het anders wil, maar dan weet ik niet goed hoe ik dat op een nette manier moet zeggen, zonder de ander voor het hoofd te stoten. Ik ben altijd bezig met 'de ander'.

Bedankt voor je lieve reacties trouwens steeds op mij!
Ik voel me af en toe echt een topic-vervuiler met die lange teksten over andere dingen dan ptss...

@ Green: je zegt het treffend: 'de lijn van de psych volgen die ze niet met mij bespreekt'.
Volgens mij is er helemaal geen lijn. Ze verwacht (zonder dat met mij besproken te hebben) dat ik zelf dingen inbreng. Terwijl ik dus liever wel een lijn zou volgen of in ieder geval meer rode draad.

Succes vandaag bij de bedrijfsarts! Eens met Dana: je hebt toch helemaal geen tijd om te gaan reintegreren met zo'n druk programma straks!

@ Fortress: ik heb nooit gerookt maar knap dat je gestopt bent. Lijkt me moeilijk dat er nu van alles boven komt wat je er eerst mee onderdrukt hebt.

Knuffels voor de voorraad:

Zo, even een update van mijn nu ik de laptop op schoot heb. Afgelopen donderdag met de bedrijfsarts is goed gegaan. Hij had expliciet de vraag vanuit mijn werkgever gehad of ik het tweede spoor moest gaan starten, wat hij nogal vreemd vond aangezien de arbeidsdeskundige had aanbevolen dit (nog) niet te doen.
Het tweede spoor wordt dus vooralsnog niet ingezet. Hij raad mijn werkgever wel aan een deskundigenoordeel bij het UWV aan te vragen. Bedrijfsarts hoopt dat werkgever me minder onder druk zet als het UWV hier achter staat, omdat ze dan niet bang hoeven te zijn voor een eventueel derde jaar doorbetalen. Of werkgever dit gaat inzetten is mij nog niet duidelijk.

Verder is mijn 'relaxkamer' ein-de-lijk af. En lukt er helemaal niks mee, want ik ben veel te druk in mijn hoofd, opgejaagd bijna. Of helemaal. N.a.v. dat drukke ga ik vanaf morgen starten met Ritalin om te kijken of dat helpt. Ik hoop van wel, we zullen zien.

Komende week staat in het teken van 'zaakjes op orde hebben' maar ook om elke dag even in mijn relaxkamer door te brengen en in ieder geval wat te proberen.

Verder had ik gisteren dan eindelijk het besluit genomen om mijn haar een andere kleur te verven (een uitgesproken kleur die ik al jaren wil), verf besteld, is de verkeerde kleur binnen gekomen Dus die moet retour en de nieuwe verf is alweer onderweg. Misschien dat ik vanavond nog mijn haar knip, anders morgen zodat ik weer een frisse coupe heb

Hoe het gaat... een stuk stabieler dan een paar maanden terug, als ik het daarmee vergelijk heb ik niks te klagen, mag ik heel trots zijn op mezelf. Ik moet wel oppassen dat ik niet in de go-go-go mentaliteit schiet en mezelf weer keihard voorbijloop. Ik ben me hier bewust van, maar mezelf bijsturen blijkt moeilijk.

Ik hoop op een paar weken kabbelen.

Diva, ik vind jouw bericht juist weer heel lief want ik voel me op mijn beurt hier vaak zelf een topic-vervuiler. Het laatste wat ik wil is hier het topic domineren dus ik hoop dat als iemand vindt dat ik te veel reageer of wat dan ook dat het geen belemmering is om hier zelf nog te posten. En ik ben ook vaak bang dat ik te veel op jou reageer, omdat ik zo vaak dingen denk te herkennen in wat je schrijft en daardoor zelf vaak een stap verder kom in hoe ik over mijn eigen situatie nadenk. Maar ook daarvoor geldt dat het laatste wat ik wil is dat ik daarmee te veel of te vaak of te dominant reageer op wat je schrijft.

Tegelijkertijd wil ik graag uitgebreider op jullie reageren maar het lukt me niet want ik zit weer even heel diep in mijn achtbaan. (Heden, verleden en iets wat toekomst zou kunnen zijn kruisen weer heftig deze en de komende week en dat roept een hoop op - sorry als het er wat cryptisch staat, het is even niet anders.)

Maar Diva, wat ik in elk geval wil zeggen: waarom zou je iets op een nette manier willen zeggen, zonder een ander voor het hoofd te willen stoten? Therapie is toch bij uitstek de plek waar je mag oefenen met vertellen wat je voelt, zónder je druk te hoeven maken over hoe je dat uit? Ik weet er allemaal niet zo heel veel van, maar geloof me, mijn oude peut heeft me weleens dingen verteld over dat mensen soms tegen hem schreeuwden en hem van weet ik wat allemaal beschuldigden.

Bij mij past dat ook niet, maar het heeft me wel geholpen beseffen dat het niet per se belangrijk is hóé ik iets uit - maar dat het vooral belangrijk is dát ik het uit en dat ik durf te voelen wat ik voel en daar open over ben.

Ik durf nu meer - en durf nu ook er een volgende keer nog eens op terug te komen en te zeggen: misschien kwam wat ik de vorige keer zei zus of zo over, maar dat vind ik vervelend want zo bedoelde ik het niet.

Green, hoe gaat het me je? Voelt je relaxkamer al wat meer als een plek om te ontspannen?

Iedereen:

@Dana: Ik vind het helemaal niet erg als je veel post. Ik lees je reacties graag, ze zetten me vaak op een goede manier aan het denken.
Succes de komende week Soms is het gewoon wachten tot de rit in de achtbaan voorbij is.

Relaxkamer is een heerlijke plek geworden. Er hangt alleen nog geen raambekleding, die wordt op maat gemaakt dus dat duurt nog even. In de avond zit ik er dus nog niet graag. De kunst is nu vooral mezelf een schop onder mijn kont geven om daar aan het bureau te gaan zitten met mijn koptelefoon op, als ik er eenmaal ben lukt het meestal wel om lekker creatief bezig te zijn.

Gisteren was helemaal een fijne dag. Heb voor het eerst sinds maanden weer lekker in de tuin gewerkt, buiten geluncht, bollenbeplantingsplan gemaakt en een vogelvoerstation opgezet.
Buiten zijn, in de natuur, doet me zo veel goeds. Gelukkig houd ik van een wilde natuurlijke tuin, aangezien ik soms een tijd niks kan doen in de tuin en het zo nog steeds 'ok' blijft.

Ik weet niet in hoeverre de ritalin een rol heeft gespeeld, of dat het toeval was, maar ik voelde me veel rustiger een groot deel van de dag. In de middag wel op bed gelegen met hoofdpijn, dat is een bijwerking dus dat kan kloppen. Wr zullen het wel merken de komende tijd.

.