Paniek door de herbelevingen - deel VII

@ Fortress: wat vervelend zeg! Ik hoop dat de psycholoog wat voor je kan betekenen!

@ Green: lekker hè, in de tuin werken! Voor mij is dat ook heel ontspannend.

En fijn dat je relax-kamer zo goed als af is. Ik heb er ook één en straks in het nieuwe huis ook weer. Dan ga ik hem wel helemaal zo inrichten als ik zelf wil, want nu staan er ook nog wat spullen van man in.

@ Dana: je reageert echt niet teveel op mij hoor. Ik vind het juist fijn, want je stelt soms echt goede vragen waar ik dan weer over na ga denken.

Toevallig heb ik het met psych gehad over boosheid als emotie. Omdat ik vorige week zo boos was op de huisarts (en op haar). Ze vroeg hoe het voor mij is om boos te zijn. Ik kwam tot de conclusie dat het eigenlijk wel fijn is omdat ik dan eens (eindelijk) ongenuanceerd kan zeggen wat ik ergens van vind zonder dat ik het eerst (zoals ik normaal doe) van alle kanten bekijk en iedereen (die in mijn ogen fout zat,) begrijp. Dit sluit eigenlijk wel mooi aan bij wat je zegt, 'boos mogen zijn bij de psych', maar je kunt het ook breder trekken en je afvragen wat er eigenlijk mis is aan boos zijn in het algemeen, zeker als dat zo zelden gebeurt als bij mij?

Ik denk altijd na over hoe ik iets zeg en wil niemand voor het hoofd stoten, zelfs als iets mezelf helemaal niet bevalt. Je zal dus nooit weten hoe ik me echt voel, omdat ik het altijd netjes zal verpakken. Pas als ik boos ben komt mijn gevoel er direct en ongenuanceerd uit. Dit was wel een eye opener.

Ik ben vandaag ook nog tot een mooi inzicht gekomen doordat ik wat aan het lezen was. Ik zal daar later nog wel eens wat over schrijven.

Sterkte met je rollercoaster, ik hoop dat-ie snel tot stilstand komt!

Snow

Tobbie, alles goed?

Knuffels voor iedereen

.

.

Fortress: wat naar!
Misschien helpt het te gaan slapen met rustige muziek op? Ik weet niet of dat voor jou werkt. Ik doe het alleen als ik echt heel veel stress heb of alleen maar zit te piekeren.

Binnenkort krijg je hulp toch?

.

Hoe gaat het nu fortress?

Knuffels voor iedereen

Even een ego post want het gaat met mij de afgelopen weken helemaal niet goed. Na de intensieve behandeling is alles dubbel zo hard terug gekomen en ik baal er echt ontzettend van. Ik voel me gewoon los gelaten, heb het aangegeven en ze geven aan niets te kunnen doen voor me. Ik heb even niet de puf uitgebreider te schrijven en weet ook niet goed waar ik nu terecht kan om te vragen wat ik nu het beste kan doen.

.

@Lavenders

Dat klinische traject waar ik naar heb gekeken gaf ook duidelijk aan geen nazorg te bieden, ik kan me voorstellen dat je dan nogal in een gat valt. Ben je nog ergens anders in behandeling? Anders is de huisarts altijd de eerste stap. Breng die sowieso op de hoogte van wat er nu speelt.

Heb je een crisissignaleringsplan waar je op terug kunt vallen? Verwacht even niet teveel van jezelf, overleven is prima voor nu.


@fortress: ach wat herkenbaar, boos/gefrustreerd vanwege omstandigheden. Geen schuldige aan kunnen wijzen en er dan mee blijven zitten. Ik mag het gewoon even voelen, balen, ventileren, om daarna inderdaad te accepteren dat de situatie is zoals hij is, ik het verleden en het heden niet kan veranderen, maar alleen kan werken aan de toekomst.

@Dana: Hoe gaat je rollercoaster? Al aan het remmen?

@Diva: mooi dat inzicht over boos zijn. Ik vergeet ook wel eens dat dat mag. Mij helpt het vaak om van me af te schrijven (met heeeeeel veel scheldwoorden, waar ik niet mee spreek). Dan kom ik meer in mijn gevoel, in die boosheid of wanhoop of wat er dan ook speelt, en komt er veel meer uit mijn vingers dan wanneer ik alleen 'boos denk'.
Soms gaat het dan op de mail naar psych, zonder enige verandering erin, zodat ze zien hoe het er aan toe kan gaan in mijn hoofd.


Met mij gaat het best chill voor mijn doen. Al ben ik nu wel moe, hoofdpijn, misselijk van de dag en weet ik even niet hoe rust te pakken.
De ritalin werkt erg fijn moet ik zeggen, het lukt me beter om te focussen en bezig te zijn, in plaats van te blijven hangen in gedachten.

Ik heb ook een boek gekregen van mijn verpleegkundige 'overprikkeling voorkomen'. Hoe ik overprikkeling kan herkennen, en dus kan voorkomen. Ik heb het in één (nou ja, twee) ruk uitgelezen, opgeschreven wat ik herken, en de opdrachten opgeschreven. Volgende stap is een prikkelplan maken, vergelijkbaar met een crisissignaleringsplan.

Ik moet zeggen dat ik van heel veel symptomen niet wist dat het overprikkeling was. Daarnaast meer inzicht in welke zintuigen over- of ondergevoelig zijn. Het plan maken lukt denk ik wel, het toepassen wordt denk ik een stuk moeilijker. Maar ik heb goede hoop!

Daarnaast (EINDELIJK) een startdatum voor de psycho educatie in groep. Het klinkt suf maar ik heb er echt zin in. Weer eens gericht aan de slag ipv pappen en nathouden, bijna twee jaar lang.

Ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven, Green. Vind het lief dat je het vraagt. En Diva, ik ben blij te lezen dat je mijn vragen niet vervelend vindt.

Lavenders, wat erg dat het nu dubbel zo hard terugkomt. Heb je wel mensen bij wie je terecht kunt voor wat steun? Waar zou je behoefte aan hebben?

Ik zit nog in de rollercoaster. Fortress, wat jij zegt over accepteren wat je niet kunt veranderen en tegelijkertijd toch zo boos zijn dat je er lichamelijk onrustig van wordt daar worstel ik momenteel ook erg mee.

Er gebeurt in mijn leven nu heel veel en het roept de meest uiteenlopende emoties op. En eigenlijk wil ik die allemaal onderdrukken want elke emotie brengt weer risico's met zich mee. Maar ik heb ervoor gekozen om de situatie waar ik nu in zit en die ik (helaas) zelf in gang heb gezet door te zetten. Ondanks al mijn vermijdingsmechanismen die de hele tijd roepen 'doe het niet, doe het niet, je maakt zoveel oude pijn wakker'. Het voelt ronduit slecht en 90% van mij heeft ongelooflijk veel spijt dat ik hier ooit aan begonnen ben. Sorry dat ik het zo vaag omschrijf ivm evt herkenbaarheid maar het heeft iets te maken met opkomen voor mezelf.

Maar het maakt me zo kwetsbaar en het lijkt nog een strijd die ik ga verliezen ook.

Toch zegt 10% van mij: maar als ik opgeef heb ik weer over me heen laten walsen. En die 90% die heeft al zo lang mijn leven bepaald en waar heeft me dat gebracht? Ook niet veel verder. Ik zit nog steeds met hetzelfde trauma. Dus al verlies ik deze strijd, dan heb ik in elk geval toch ook iets gewonnen, wat eigenlijk veel belangrijker is: ik ben de strijd met mijn angsten en mijn vermijdingsmechanismen aangegaan.

En dat levert iets op. Ik voel ook gewoon dat het iets oplevert. Dus kies ik voor die 10%.

Het is een bewuste keuze.

Maar dat maakt het nog geen makkelijke keuze en al helemaal niet makkelijk om door te zetten.

voor ons allemaal

"die ik (helaas) zelf in gang heb gezet"

Ook een piekerpuntje, trouwens. Heb ik het echt alleen maar zelf in gang gezet, of ligt er ook af en toe wel eens een stukje verantwoordelijkheid bij anderen?

Dat is ook zo'n eeuwige worsteling: had ik maar niet dit, had ik maar niet dat.

En ja, soms is er ook echt wel reden om ook eens boos te worden op anderen, in plaats van altijd maar op mezelf. Waarom hebben zij dan eigenlijk niet dit en niet dat? Hoezo ben ik eigenlijk altijd degene die zich moet verdedigen, zou het niet eens een keer van 2 kanten kunnen komen?

Maar ja, dan kom ik op accepteren wat ik niet veranderen kan. Vicieuze piekercirkel.

Ik kom er niet uit, maar ik weet wel dat ik deze keer eens een keer níét kies voor 'ach, ik kan het toch niet veranderen dus laat ik maar opgeven'. Nee, zelfs al leidt het nergens toe en levert het me alleen nog meer gezichtsverlies op - ik schreef het volgens mij al eens eerder: uiteindelijk wil ik niet alleen de rest van de wereld maar ooit ook een keer mezelf recht in de ogen kunnen kijken. Tegen mezelf kunnen zeggen: ja, ik kwam voor mezelf op, al was het nog zo kansloos. Dit keer heb ik het wel gedaan.

Ik ben nog lang niet toe aan die spiegel-oefening die hier al eens ter sprake kwam. Maar ik ben op weg.

Hallo allemaal, ik heb in juli/augustus geschreven. Het lukte me echter niet jullie teksten te lezen en de verhalen van de afzonderlijke forumsters te onthouden.

Misschien ga ik er voor zitten om dat alsnog te doen, even kijken of dat lukt.

Ik ben in ieder geval begonnen met EMDR afgelopen maandag. Het ging heel goed, veel gehuild maar wel rustig gehuild, niet zo overstuur. Maandag en dinsdag leek ik vleugels te hebben maar verder in de week werd de energie veel minder. Hoeveel behandelingen nodig zijn weten we nog niet. Ben in ieder geval blij dat ik de stap gezet heb.

Moon, je hoeft echt niet alles te onthouden hoor! Of te reageren, wat dat betreft. Je mag er gewoon zijn. Gewoon lezen, of gewoon schrijven. Allemaal goed.

Ik denk dat we allemaal wel eens de draad kwijt zijn hier en niet meer weten wie wat waar wanneer en hoe - ik in ieder geval wel. Ik neem het een ander dus ook niet kwalijk als 'volgen' even niet lukt.

@Dana: ondanks de achtbaan straalt je post heel veel kracht uit. Wat dapper dat je voor jezelf staat, ook al is de uitkomst onzeker. Zo dat statement maken, al is het voor jezelf, is nogal wat. Logisch dat het veel oproept
Vanochtend las ik je bericht toen ik net wakker was en dan ben ik nog niet zo spraakzaam. Maar was een inspirerend begin van de dag, echt waar.

Dank je Green. Qua schrijfstijl lijken veel forumsters ook op elkaar hier, daardoor haal ik ook mensen door elkaar. Ik lees een stukje mee en misschien kan ik weer aanhaken.

Dana schreef: ↑

10-10-2020 02:01

[...]

Maar ja, dan kom ik op accepteren wat ik niet veranderen kan. Vicieuze piekercirkel.

[...]

Acceptatie is iets anders dan: 1) het goedkeuren 2) ja knikken 3) de andere kant opkijken.
Dus je kunt de cirkel doorbreken door én te accepteren, én voor jezelf op te komen. De gevoelens van boosheid en verontwaardiging zijn passende gevoelens bij hetgeen er gebeurd is. Opkomen voor jezelf en acceptatie van het gebeuren levert je waarschijnlijk geen 'ongedaanmaking van het gebeuren' op. En waarschijnlijk ook geen 'sorry' van de ander. Misschien ook geen erkenning van de ander.
Wat het je oplevert is veel GROTER dan dat.
Het is erkenning van jezelf voor jezelf, dat je de boosheid en het verdriet hierover mag voelen. De erkenning dat anderen jou leed hebben aangedaan en dat dit niet jouw schuld was.
En heel veel zelfrespect.
Alles wat je daarnaast van anderen krijgt is bijvangst, mooi meegenomen, maar niet meer dan dat.
Keep up the good work

Moon, wat goed dat je de weg terug naar dit topic gevonden hebt.

Green, het raakt me echt wat je schrijft. En ook je knuffel van vanochtend. Ik wilde wat ik vannacht geschreven had vanochtend eigenlijk weer wissen, schaamde me ervoor, maar jij helpt me er anders naar te kijken. De kracht te zien in plaats van (alleen maar) de zwakte. Ik zei het al, dat raakt me.

Sofie, heb ik hier al eens geschreven dat ik jou zo wijs vind? En hoe ik het waardeer dat je dit topic altijd nog bent blijven volgen en dan *pats* zulke waardevolle dingen zegt? Mocht ik dat al eens gezegd hebben, je verdient het best nog een keer.

Ik zie acceptatie inderdaad altijd vooral als 2 en 3. 'Het is niet anders dus laat ook maar, ik knik wel ja en het zal allemaal wel.' En misschien inderdaad ook wel als 1, want in mijn hoofd eindigt het uiteindelijk altijd in 'Ik moet me schamen. Wat er ook gebeurt, uiteindelijk ben ik degene die zich moet schamen. Want als het nou eenmaal niet anders is, dan had ik er anders mee om moeten gaan.' Dat is eigenlijk natuurlijk wel een soort (impliciet) goedkeuren dat het is zoals het is.

Ook jouw post helpt me enorm in het proberen te doorbreken van de eeuwige cirkels.

Hoe is het verder met iedereen? Ook degenen die niet meer zo vaak schrijven, redden jullie het nog een beetje in deze rare corona-tijden?

En waar is onze ping-koningin? Ik heb al een hele tijd geen pizza meer gegeten.

@ Dana: wat ben je goed bezig! Ik vind je allesbehalve zwak. Ik kan het niet zo mooi opschrijven als Sofie helaas, maar wilde even zeggen dat ik trots op je ben!

@ Fortress: hoe gaat het nu?

@ Lavenders:

@ Moon-Alisa: welkom terug! En verder wat Green zegt: voel je niet verplicht om hier alles te volgen, sluit maar gewoon weer aan. Er zijn hier verschillende schrijfsters: sommige lezen vooral en schrijven sporadisch, andere doen allebei en weer andere schrijven alleen. Alles is goed!

Ik probeer momenteel weer een beetje positief te denken en uit de put te klimmen. Binnenkort krijg ik het druk met de verhuizing, dus dan heb ik afleiding. Over ongeveer 4 weken moeten we het huis uit en gaan we een tijdje ergens anders wonen.

Morgen weer naar de psych. Vorige week gebeurde er iets heel raars. Ze riep me op een gegeven moment 'tot de orde' omdat ze vond dat ze er niet meer tussen kwam. Ik had het eigenlijk niet eens zo in de gaten. En toen zei ik sorry en toen zat ik daar bijna te huilen, zonder dat ik dat aan voelde komen. Ik voelde me zo schuldig dat ik blijkbaar te veel aan het woord was. Net alsof ik iets fout deed. Ik schaamde me echt. Zij vond het vooral 'interessant' wat er gebeurde (ook wel naar voor mij natuurlijk.)

Ik heb wel het idee dat ik nu wat verder aan het komen ben.

Knuffels voor de voorraad

Heel erg bedankt voor dit warme welkom. Ik heb 3 weken geleden de therapeut ontmoet. Zij is hypnotherapeute en combineert dit met EMDR. Een vriend van mij raadde haar aan, hij had haar ook weer via iemand die heel tevreden was.
De vriend heeft een moeilijk verleden en heeft veel kunnen verwerken.

Vorige week maandag de eerste behandeling en ik vond het erg goed gaan. Achteraf ook geen erge vermoeidheid. Gewoon zoals ik wel vaker een offday heb maar niet extreem. Ik ga volgende week maandag weer heen. Heb echt het gevoel dat er dingen helder worden en alsof er een knoop aan het ontwarren is.

Helaas vandaag een gesprek met mijn psychiater. Ik heb al een tijdje niet zoveel baat bij GGZ, althans niet bij de gesprekken. (heb ook running therapy en daar ben ik wel blij mee). Ik vind dat alles erg in het licht van diagnoses word gezien. Of je nou eenzaam bent, bang bent voor Corona, of er iemand ziek is... alles wordt vertaald in dat de medicatie maar eens verhoogd moet worden. Dit is niet altijd zo geweest maar bij mijn huidige behandelteam wel.

Vandaag was via Zoom. Hij begon al vrij snel dat ik er moe en down uitzag terwijl ik dat zelf echt niet zo zag. Misschien wat vlekkerige huid maar dat ligt aan mijn huid.
Ik vertelde dat ik contact het met UWV om op termijn weer te gaan werken. Die mw is erg aardig en begripvol (arbeidsdeskundige). Eerder in het gesprek had ik al laten vallen dat het lastig rondkomen is met mijn uitkering.
Hij begon erg op mij in te praten dat werken niet zo verstandig is (?!) En dat hij genoeg mensen kent die niet werken en daar geen probleem mee hebben en die ook prima rondkomen. En dat ik best een rondje kan bellen naar vrijwilligersorganisaties of ze met een vrijwilligersvergoeding werken want dan kan ik dat doen.

Ik was echt uit het lood geslagen en had ook geen zin dit gesprek voort te zetten. Heb dat ook gezegd.

In mijn ogen ben ik dingen aan het opruimen en heb ik daarna weer meer energie en ruimte in mijn hoofd. Werken is in het verleden niet vlekkeloos gegaan, maar ook weer niet dat ik na 3 dagen buiten stond omdat het niet lukte. Telkens parttime en dan 1 a 1,5 jaar volgehouden, en tot afgelopen december een studie gedaan.

Ik heb geen partner, geen kinderen en krijg ze wellicht ook niet. Ik weet bij God niet wat ik de hele dag moet doen tot mijn 88e als ik ook nog eens weinig geld heb. En dat bedoel ik net veroordelend. Ik heb fijne jaren gehad toen ik nog alleen woonde en nog niet de behoefte had om te werken. Ik heb in die tijd dingen uit mijn verleden laten bezinken en toen was ik ook bereid zuinig te doen met geld. Ik deed toen vrijwilligerswerk en dat was toen oké.

Vond de psychiater erg betweterig. Mijn vaatwasser is bijv stuk en dat is niet zo'n probleem want afwassen kan ook met de hand. Maar mijn koelkast valt ook uit elkaar na 10 jaar (was al tweedehands). Nouja het maakt niet zoveel uit waar het geld aan op gaat, maar ik vind het vervelend als ik zeg dat het moeilijk rondkomen is en hij gaat dat tegenspreken. Want anderen redden het ook.

Het is nu heel tegenstrijdig. De groei die ik doormaak door EMDR. Ik heb een goede vriend (diegene waar ik eerst mee aan het daten was) die mij sinds mei vaak meemaakt en die ziet ook dat dit werkt.

Maar aan de andere kant GGZ waardoor ik me zooo klein voel. Ben vandaag even verdrietig maar hoop morgen weer de vibe van de EMDR te voelen.

En zo werd het meteen een hele lange post...

Wauw @Dana, wat een krachtige post van 10 oktober om 2.01 uur. Het komt op me over dat je er nu klaar mee bent. En je komt voor jezelf op, niet om jezelf te verdedigen maar omdat die kracht in je zegt: en nou is het genoeg. Wauw!

@Moon-Alisa, alles bijlezen en iedereen uit elkaar houden is echt geen taak die je erbij hoeft te nemen. Misschien is het wel een idee om ons onszelf aan het begin van een topic in een paar zinnen opnieuw voor te stellen of zo. Dan kun je altijd even terugkijken.
Fijn dat je bent begonnen met EMDR. Ik hoop dat het je goede dingen gaat brengen.

Dank je Snow. Leuk idee evt voor degenen die dat willen. En anders zal het na verloop van tijd ook wel lukken iedereen te onthouden.

Vanmorgen had ik mijn hardloopgroep van GGZ. Ik werd wederom met een rotgevoel wakker, vooral over dat gesprek van maandag. Heb de trainer geappt of hij even 10 minuten tijd had omdat ik iets wilde bespreken. Meteen aan het begin gingen we even apart zitten. Ik vertelde van het gesprek en wat het met me gedaan had. Eigenlijk waren het twee onderdelen: mijn zorgen over de financiën die voor mijn gevoel door de psychiater van tafel werden geveegd. En het feit dat hij vindt dat ik niet betaald moet werken.

Dat van de financiën vond trainer ook wat vreemd. Van het betaalde werk legde hij uit dat als je steeds vaker manisch of depressief wordt, het ook erger wordt. En dat mijn behandelaar daar bang voor is.

Ik heb er verder over nagedacht. Het verschil is dat ik er vanuit ga dat het na de EMDR beter zal gaan. Terwijl mijn psychiater vindt: Je bent vroeg ziek geworden en dat wordt alleen maar erger.

Maar ik zou van thuisblijven ook depressief worden. Ik ben eind 30, geen partner, geen kinderen. Het vliegt me enorm aan als ik ook geen werk zou hebben. (en dat kan voor een ander anders werken, het hoeft geen discussie te worden over daginvulling... zoals mijn arts die wel aanging)

Ik heb trouwens ook geen tuin en geen auto. Het wordt nu een mega klaagzang (en dat was niet de bedoeling want ik heb ook een heleboel wél). Maar het valt niet mee om alleen in een appartement met klein budget de dagen te vullen. Ik heb altijd gedacht dat het tijdelijk was en dat vind ik eigenlijk nog steeds.

Oh en ik heb ook geen huisdieren

Ik vind gewoon dat een psychiater niet moet doen alsof het allemaal wel meevalt omdat hij een paar cliënten heeft die er senang mee zijn. Voor de rest is het namelijk wél moeilijk.

Ik denk dat je er nog een keer met je psychiater over moet praten ipv met anderen. Je vult nu namelijk heel veel in voor je psychiater. Hij zei niet wat je wilde horen of nodig had in het gesprek en dat is jammer maar dat maakt niet dat hij er over denkt zoals jij nu schetst. Dat zijn echt jouw gedachten.

@Moon: wat goed dat je na het korte gesprekje met je trainer al een beetje nuance kunt aanbrengen in het hele gebeuren. Je zou samen met je behandelaar kunnen kijken naar dat wat voorzichtig wel mogelijk is. Binnen de realiteit (en risico's) van de manische depressiviteit én het ongelukkige gevoel van jou over de invulling van jouw leven.
Waarbij ik als onderliggend probleem helemaal niet zo zeer de financiën zie, maar meer het gevoel dat je nu niet van het leven kunt maken wat je graag wilt en ook niet iets wat daarbij in de buurt komt. Ik geloof zeker dat er wel mogelijkheden voor je liggen, maar dat kan alleen als je in beslissingen ook zorgvuldig meeneemt wat aandachtspunten zijn.
Je kunt dit open met je behandelaar bespreken, zodat hij minder de neiging krijgt je af te remmen. Samen een realistisch plan maken van wat wel kan, kleine haalbare tussendoelen stellen, zodat hij ook kan zien dat je niet als een paard met oogkleppen op een doel afstormt om vervolgens met een flinke klap in de sloot te belanden. Vertrouwen opbouwen in herstel kan alleen als je alles serieus neemt. Dus zowel de risico's, de depressies, het manische, als het verdriet, de frustratie, het gebrek aan geld (en nee, dat dat niet meevalt), je wensen.

.

Dank jullie wel. Het gesprek liep ook erg door elkaar. Ik heb tijdens het gesprek aangegeven wat ik niet prettig vond. Voor nu laat ik het even.
Bij een live gesprek dat vervelend verloopt, voelt het toch anders. Soms ga ik bij GGZ op de andere verdieping nog even koffie drinken zodat alles kan landen. Dan naar buiten, naar huis, boodschappen doen of even naar het centrum. En dan waait het een beetje weg. Dit was zo pats boem de huiskamer in,

Fortress ik herken veel. Ik kan me voorstellen dat het afkeuren als een klap kwam. Waar ligt het aan dat de traumabehandeling niet van de grond komt? Nee met meer geld los je idd de manieën niet op (sterker nog dan kan je lekker veel kopen als je manisch bent ) Ik vind wel dat geld het leven wat kleurrijker kan maken. Wel die leuke hobby, wel een avondje weg, wel een sport. En idd dan ontmoet je ook makkelijker mensen. Ik heb gelukkig wel leuke dingen kunnen doen, vooral omdat ik door vrijwilligersvergoeding wel wat ruimer zat. Mijn zorgen zitten nu meer bij de kapotte apparaten. Een aantal dingen hier zijn bijna aan vervanging toe of zijn al stuk, dat red ik niet met een paar dubbeltjes.
Fortress het klinkt inderdaad alsof je het goed doet, al heb je dat al zo vaak gehoord.

Dank je Sophie, ik miste ook het benoemen van de positieve dingen. Dan voelt zo'n gesprek al anders. En hij vroeg of het misschien iets zou zijn om over een zelfhulpgroep na te denken. Maar daar zit ik al zes jaar in (bij GGZ). Ik heb al veel geleerd en vanuit de groep altijd veel feedback gehad.
De dingen die je noemt zijn denk ik meer iets om met de (nieuwe) SPV te bespreken. Daar is ook meer tijd en kan ik ook beter benoemen waar ik bang voor ben.

Allesmag ik laat het toch even bezinken. Ik had dit inderdaad niet verwacht omdat ik zelf het re-integreren als een positieve stap zag.

Moon-Alisa schreef: ↑

15-10-2020 20:01

[...]
Ik had dit inderdaad niet verwacht omdat ik zelf het re-integreren als een positieve stap zag.

Het is ook een positieve stap. Een positieve stap met risico's. Probeer eens grijs toe te voegen aan zwart en wit. Of nog beter, allerlei verschillende kleurtjes. Het is niet zo dat omdat een behandelaar de nadruk legt op de risico's, er opeens niets meer mogelijk is. Kleine stapjes met realistische verwachtingen kunnen je heel veel positiefs brengen. En die stapjes kun je mooi samen met je spv-er uitdenken en zetten. Dus misschien kun je er van maken: Ik had dit inderdaad niet verwacht omdat ik zelf het re-integreren als een grote positieve stap zag zie met allerlei kleine tussenstapjes

Voor iedereen: