Paniek door de herbelevingen - deel VII

Sorry dat ik niet op anderen reageer ik ken dit topic niet goed genoeg ik kom eigenlijk binnenvallen met iets dat misschien heel wat anders betreft.

MissMaran schreef: ↑

22-08-2020 22:06

Ik kan het niet veranderen, ik weet niet hoe en therapie wil ik ook niet meer. Ik kan die dromen niet sturen helaas.

Als je geen therapie meer wilt, heb je een aantal opties. Een daarvan is te accepteren dat je nachtmerries hebt en dat dit mogelijk niet meer verandert. Een andere optie is om te zoeken naar andere manieren waarop je kunt leren een droom te beïnvloeden. Ik weet ze niet, helaas.
Ik ken je nog niet zo goed en kan niet zo goed inschatten of je graag advies/tips wilt, of dat je het vooral fijn vindt om van je af te schrijven. Beiden dingen zijn prima, maar voor je het weet, zit je opgescheept met allemaal goed bedoelde adviezen van mijn kant, waar je helemaal niet op zit te wachten.
Overigens zou je wel (komt dus toch weer een tip), zonder de droom te beïnvloeden, aan jezelf kunnen vragen wat je misschien overdag in je leven tegenkomt, of meemaakt, of doet, waarvan je in de nacht aan jezelf vertelt dat je het niet fijn vindt. Of dat je wellicht in de nacht gewoon doorgaat met dat wat je overdag doet: heel hard (10 uur op een dag, 5 dagen per week) werken zonder dat er ooit een eind aan komt. Eens op die manier naar jezelf kijken, kan heel verhelderend werken. En leuk zijn.

@MissMaran, kan je overdag af en toe een minuut of 5 ergens rustig zitten zonder prikkels om je heen? Een stuk of 5 keer per dag? En dan die 5 minuten denk je je in dat je in bed ligt en rustig bent en concentreer je je op je ademhaling. Rustig, kalm.
Dit is iets wat mij heeft geholpen toen ik 's nachts wel eens wakker werd van mijn snurkende vriend en ik dan meteen heel erg boos werd. Door overdag mezelf te leren kalm en rustig te zijn als ik in bed zou liggen, lukte dat na een tijdje 's nachts ook.

En je hoeft op niemand te reageren. En niemand is verplicht op jou te reageren. Die vrijheid gaat beide kanten op.

"En je hoeft op niemand te reageren. En niemand is verplicht op jou te reageren. Die vrijheid gaat beide kanten op."

En zo is het maar net! Maran, ik 'mag' (nou ja, dat is wat sterk uitgedrukt) van mijn psych geen 'sorry' meer zeggen.
En ik oefen daarmee oa een beetje in dit topic. Want we hebben hier allemaal best veel aan ons hoofd en begrijpen dat van elkaar, en tóch hebben we dan maar steeds de neiging om ons te verontschuldigen. Helemaal niet nodig!

En verder doe ik ook even mee met het geven van tips terwijl we nog helemaal niet weten of je daar wel op zitten wachten (je raadt het al, ik slik een *sorry* in). Ik had van mijn oude psych een bestandje gekregen met verschillende ontspanningsoefeningen, ongeveer in de lijn van wat Snow hierboven noemt.

Voor ik ga slapen doe ik vaak een wat langere, waarbij je een voor een al je lichaamsdelen ontspant (van je tenen tot aan je kruin) en je dan voorstelt dat je op een voor jou aangename plek ligt (ik neem altijd het strand en stel me voor dat ik naar de golven luister en naar de wolken kijk).

Het werkt bij mij niet altijd, maar vaak val ik daarvan sneller in slaap en slaap ik ook ontspannener door.

Misschien voor jou ook de moeite waard om eens te proberen?

Jammer genoeg heb ik die geluidsopnamen nooit op internet terug kunnen vinden (denk dat ze nog van een heel oud cd'tje kwamen) dus ik kan ze niet linken. Er is op internet wel heel veel te vinden, varianten op mijn favoriet worden bijv. vaak getagd als Schultz, autogene of zelfsuggestieve methode. Maar als je zoiets zoekt is het misschien wel goed zoeken naar een fijne stem, vind ik. Zelf krijg ik van veel stemmen en manieren van voorlezen echt de rillingen, dus ik blijf vasthouden aan mijn oude bestandje, maar er is er vast wel ergens een te vinden die je prettig vindt klinken. (Ik ben een notoire zeikerd, vind het al snel te zijig, te afgemeten of veel te snel voorgelezen.)

Sofie, ik kan je heel goed volgen (maar ik ben ook óók een ingewikkelde denker)

"Op zulke momenten ervaar ik een enorme hoeveelheid aan mixed feelings en een miljoen gedachten (op zijn minst)." (...) "Dat is dus niet één gevoel, maar ook niet één verstand. Ik zie vaak dat dat wat ik denk, voortkomt uit dat wat ik er in basis over voel. En als ik dus meerdere dingen voel, denk ik ook meerdere dingen."

Dat herken ik heel erg. Wat dat aangaat zijn er inderdaad die vele adviseurs in mijn hoofd. Al hielp het me van de week wel om ze even tot de essentie van gevoel en verstand terug te brengen. Ik zat nog te denken over wat Snow daarover schreef. Herken ik ook wel, deed me denken aan wat ik zoal gelezen heb over schematherapie (heb dat zelf niet gevolgd). Dit was wel vrij helder terug te brengen tot een kind, een volwassene en een soort bestraffende ouderfiguur of zo. Hoewel ik dat niet helemaal op die manier voel, met die precieze rollen, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik al ouder was in die periode en geen kind meer. Hoewel ik deze term eigenlijk nooit heb willen gebruiken en bijna niet over m'n lippen of uit m'n toetsenbord krijg, begin ik het steeds meer te zien als de rollen van mezelf als 'slachtoffer' ("word niet boos, doe me geen pijn, ga weg en vergeet me, dan neem ik de schuld wel op me"), als 'volwassene' daar waar ik nu sta ("het is doodeng maar misschien moet het maar eens benoemd worden, ik was/ben niet alleen maar schuldig, dom en stom") en als hoe ik (terecht of onterecht) de 'rest van de wereld' altijd heb ervaren/voorgesteld ("doe nou maar normaal dan doe je al gek genoeg, het is handig als je doet wat er van je verwacht wordt maar we zitten echt niet op jouw onnavolgbare en onzinnige hersenspinsels te wachten en al helemaal niet op gezeur en gejank, dat doe je maar ergens anders, mislukkeling, en ga nou maar weer gewoon aan het werk voor je de boel weer in de soep laat lopen").

Wat je schrijft over de spiegel en je grenzen, vind ik mooi. Ik denk dat ik dat aan het leren ben. Om ook mezelf te zien. Ik heb altijd gezegd: het belangrijkste vind ik dat ik mezelf recht in de spiegel aan kan kijken. Maar daar bedoel ik eigenlijk altijd mee: dat ik me niet hoef te schamen dat ik anderen bewust (of tegen beter weten in) tekort heb gedaan.

Mezelf echt aankijken, en ook mijn eigen grenzen meenemen daarin, dat gaat eigenlijk een hele stap verder, besef ik nu.

Wat jij beschrijft vind ik heel dapper. Ik zag het voor het eerst vorig jaar in de documentaire over Sylvana Simons, zij gaat daar elke dag voor zitten (voor de spiegel) en dat vond ik heel bijzonder. Later zag ik het haar doen met jongeren in Dream School en was ik er opnieuw door geraakt. Al vond ik het ook wat weird en niks voor mijzelf.

Maar nu ik jou zo lees en er een paar dagen over heb nagedacht, denk ik dat het wel iets heel moois is. Ik geloof niet dat ik het nu al durf. Ben erg gewend om in de spiegel alleen maar te kijken hoe ik eruitzie en dat doe ik liever niet te lang, want hoe langer ik kijk hoe kritischer mijn blik wordt.

Maar ik vind het wel iets om naar te gaan streven. Met of zonder (echte) spiegel. Het past denk ik wel erg bij waar ik nu sta.

Sorry (ja, deze kan ik even niet inslikken), ik gebruik dit topic wel heel erg als een soort therapieruimte momenteel. Heb dus wel een nieuwe psych, en die is ook heel fijn, maar dat is maar af en toe, als een soort overbrugging om te kijken hoe verder nu mijn oude psych ineens is weggevallen. Terwijl er nu zoveel gebeurt, ook in mijn hoofd, en ik er zoveel baat bij heb om dat niet te laten malen in mijn hoofd maar te delen/uiten zonder bang te hoeven zijn voor allerlei harde oordelen.

Ik heb geloof ik nog nooit in mijn leven zoveel gehuild als in de weken nadat mijn psych overleed en als de afgelopen dagen, sinds ik dat mailtje verstuurd heb en het antwoord ontving. En ik voel me, ondanks alles wat het losmaakt aan angsten en nare herinneringen, enorm opgelucht. Dat eindelijk die enorme last van het eeuwige geheim van mijn schouders is gevallen. En ik heb nog steeds het gevoel dat ook als dat mailtje uiteindelijk toch tegen me gebruikt blijkt te gaan worden, die opluchting dat het hoge woord er eindelijk eens uit is dat er wel iets meer aan de hand was dan alleen maar 'dat ik ineens niet meer functioneerde en weg moest', dat niemand me die opluchting meer afneemt. Zelfs als het niet zou worden geloofd of aanstellerij gevonden worden of (vanwege de timing) achterbaks gemanipuleer of simpelweg ongelooflijk domme eigen schuld waar ik niet over moet zeuren - dan nog heb ik het in elk geval maar eens gezegd. En kan ik behalve de rest van de wereld misschien eindelijk ook (echt) mezelf eens in de ogen kijken.

En nu mag ik van mezelf dus eigenlijk ook weer geen 'sorry' zeggen voor mijn lange lap tekst. Maar dan wil ik toch wel even nog een keer extra benadrukken dat niemand het hoeft te lezen, laat staan dat iemand zich verplicht zou moeten voelen erop te reageren!

@Dana, dat om de beurt ontspannen van de lichaamsdelen terwijl je naar een stem luistert heet een 'bodyscan'. Hier zijn heel veel filmpjes van te vinden op YouTube.

Ik heb je andere berichten ook gelezen. Gun jezelf maar de tijd om nieuwe dingen te leren die goed voor je zijn.

@Dana, ik gebruik het hier ook als therapieruimte momenteel en heb zelfs 4 dagen in de week afspraken staan, soms is het gewoon allemaal een beetje veel, en dan is het fijn dat we hier terecht kunnen.

Een bekende bodyscan CD was trouwens van Tineke de Nooij, daar heb je er drie van op YouTube staan: Het Bos, De Zee, De Bergweide. Misschien is dat wat je had vroeger?


Ik heb hier nogal kortsluiting. Ik ben echt trots op mezelf als ik terugkijk naar afgelopen week. Zoveel weer opgepakt; en dan vooral héél véél zelfzorg. Huishouden onder controle zonder te veel te doen, heerlijk gekookt, elke dag twee keer mijn tanden gepoetst. Dat soort dingen.

En net word ik ineens gebeld door een nieuwe arbodienst, met de mededeling dat het tweede spoor opgestart gaat worden. Dit terwijl de bedrijfsarts voor de arbeidsdeskundige beoordeling heeft geconcludeerd dat er geen reële arbeidsmogelijkheden zijn, en ik sindsdien zelfs ben verslechterd. Daarnaast heeft mijn behandelteam een brief gestuurd aan de bedrijfsarts dat reintegratieverplichtingen me nu alleen maar belemmeren in mijn herstel. Ik heb aangegeven eerst contact te willen met de bedrijfsarts (zal wel een nieuwe zijn denk ik?) en met mijn jobcoach, dan krijg ik als antwoord dat iemand van HR nog contact opneemt, al heb ik geen flauw idee waarom.

Ik ben in paniek. Waarom? Om mijn machteloosheid, het verlies van controle, het verlies van overzicht. Ik blijf mezelf eraan herinneren kleine stapjes te moeten zetten, maar steeds wil 'werk' dat ik sprongen ga maken, en zijn dan verbaasd over de volgende terugval.

Ik ben onlangs begonnen in een nieuwe bullet journal en heb het volgende gedicht erin geschreven, heel passend voor me:

"She said his life would be like walking upstream in a rushing river. The secret was to take small stepts and just keep moving forward. If he tried to take too big a step, the current would knock him off his feet and carry him back downstream"

Ik ben toegewijd, ik ben geduldig. Tiny steps add up. Maar die externe factoren he, hoe dan? Hoe ga ik hier weer tegen in? Ik heb mijn werkcoach gemaild als eerste stap. Hulp vragen, ook daar oefen ik mee.

@Dana: dankjewel voor het delen, je bent een lieverd en ik ben zo trots op jou. Je raakt me op meerdere manieren, iets wat ik nu even niet kan uitleggen in woorden, maar het roept zoveel bij me op. Dankjewel daarvoor.

@Green: goed zo, hulp vragen, en het liefst op zo'n manier dat andere mensen dit voor jou gaan oplossen, zodat jij je kunt bezighouden met écht belangrijke dingen. Goed gedaan dus.

snownow schreef: ↑

24-08-2020 10:06

[...]Gun jezelf maar de tijd om nieuwe dingen te leren die goed voor je zijn.

@lieve Snowie, deze is ook voor jou

Lieve allemaal, ik ben weer bijgelezen maar weet niet op iedereen wat te zeggen. Goed te zien hoe hard iedereen aan het werk is.

Green wat naar dat je nu bericht krijgt van Arbo. Ik snap heel goed dat je trots bent dat het huishouden lukt en tandenpoetsen etc. Maar dan is werk opeens van zo´n ander kaliber. Mijn arts (psychiater) zegt altijd dat zijn advies dat van het UWV overrulet. Maar het is nog niet nodig geweest, ik weet dus niet of dat echt altijd zo is.
Het lijkt me zonde van je behaalde resultaat als er nu zorgen over het werk bij komen.

Ik wilde schrijven dat het hier allemaal wat moeizaam gaat, maar as we speak krijg ik bericht van een therapeute dat ik bij haar zou kunnen starten. Heel opgelucht, ook omdat het een heel leuk bericht is. Ik moet wel heel veel betalen bij haar... maar ik moet íets. Tjee alsof ik 10 x meer lucht krijg nu.

Wat nog wel lastig is, zijn de vriendschappen. Ik schreef over twee lange afstandsvriendinnen die ik al een paar jaar als beste vriendinnen zie. Maar soms heb je gewoon meer aan een warme knuffel dan aan een appje. Of een wandeling waarbij je niets hoeft te zeggen. Eén van hen zit nu met een heel groot verdriet en de ander is veel bij haar, maar ik merk ook dat het stil valt. Omdat juist bij een lange afstand-band je niet zo veel kunt doen. En het zijn geweldig lieve mensen maar het dringt wel wederom door dat ik ook een vriendin in de buurt nodig zou hebben.

Ik heb soms het gevoel dat ik alles in één vriendin zoek, incl begrip voor het hele psychische stuk. Maar je kunt natuurlijk ook verschillende dingen met verschillende vriend(inn)en delen.

Vanaf begin mei, toen dit met de herbelevingen een paar weken speelde, heb ik gedate met een man. Al vrij snel kwamen we er achter dat hij óók het nodige te verwerken had, oa door wat hij in een zwaar beroep heeft meegemaakt. Het was prettig dit te kunnen delen en prettig dat hij niet zoveel van mij vroeg qua energie. Hij was ook vaak moe dus dan liepen we bijv een uurtje met de honden bij wijze van date of we reden naar het strand voor een ijsje.
Daardoor werd hij wel degene die het dichtst bij mij stond deze zomer. Dat het nog geen relatie was, kwam oa doordat het nog vaak over zijn ex ging en daardoor vond ik het nog geen tijd voor de volgende stap en leek het soms meer op een vriendschap. (we sliepen wel eens samen maar zeker niet na elke date)

Afgelopen weekend een hele leuke mooie date op een mooie plek... maar ik voelde dat ik teveel aan het geven was. Dat ik te graag wilde dat we verliefder zouden worden dan we eigenlijk zijn. Dat was vrijdag op zaterdag. Zaterdag ging ik naar huis en zondag was er weer iets met die ex waar hij verdrietig om was (dat appte hij) en daar ben ik dan weer heel boos en verdrietig om geworden. Altijd dat mens.

En nu ben ik moe, en ik ben heel vaak moe de hele zomer. En ik weet niet meer wat nou mijn eigen vermoeidheid is en wat die 'zwaarte' van hem. En misschien heeft hij dat andersom ook wel.

We zijn na een lang gesprek wel soort van oké. Maar ik heb hem nu ook meegemaakt als hij heel emotioneel is en zijn manier van ruziemaken daar valt voor mij niet mee te leven.

Maar het was wel mijn 'maatje' de hele zomer. En de 'penvriendinnen' zijn nu ook ver weg. Het voelt raar.

Sofie... ik bloos maar vind het heel erg lief

Snow en Green: bedankt voor de tips! Bodyscan inderdaad. En die opnames van Tineke de Nooij zijn niet dezelfde die ik heb, maar ik vind haar stem en manier van voorlezen wel heel fijn om naar te luisteren. Die ga ik voor de afwisseling ook regelmatig gebruiken.

MissMaran, misschien kan jij er ook iets mee? Om eens te proberen of het je helpt rustiger te slapen?
https://www.youtube.com/watch?v=Pu7LQw6Joro

Green, wat een mooi gedicht en wat een ellende, die externe factoren. Ik hoop voor je dat het zo'n vaart niet loopt en dat de bedrijfsarts ze vertelt hoe het met je gaat en dat je dit er nu niet bij kunt hebben.

Moon, fijn gevoel om ineens extra lucht te hebben, hè. Maar lastig,, met die vriendschappen. Alles in 1 persoon zoeken, is inderdaad zoeken naar een speld in een hooiberg. En misschien is het wel goed om nu zeker te weten dat je met die date nooit een relatie zou willen; dan kun je altijd nog kijken of je wel bevriend met hem wilt/kunt blijven, als jullie het erover eens kunnen worden dat meer er echt niet in zit.

Hier gaat het de laatste dagen eigenlijk best goed. Hoewel ik nog steeds in de achtbaan zit en snel geëmotioneerd raak, voel ik me over de hele linie toch rustiger dan de afgelopen tijd. Nog steeds het gevoel alsof er een jarenlange loden last van mijn schouders is gevallen. Hopelijk blijft dat zo.

Voor iedereen nog een hele berg knuffels voor de voorraad.

Dank je Dana. Het zou gek zijn om degene met wie ik zoveel besproken heb, niet meer te zien. Maar na onze clash over de ex zou ik niet meer intiem met hem willen/kunnen zijn. Niet alleen om de ex, maar hoe dat verliep.

Klinkt als een goed gevoel Dana, die loden last die weg is. Misschien moet de emotie er gewoon nog uit.

Ik ga zo een dag vrijwilligerswerk doen. Soort losse klus. Voel me erg moe maar misschien trekt dat weg als ik er ben.

Moon: zou je met die "date" niet ook een mooie vriendschap kunnen hebben? Of lukt dat nu niet meer voor jou?

Ik heb afgelopen week bij psych aangegeven hoe ik over de behandeling tot nu toe denk. Het was mijn laatste sessie daar voordat ik met haar naar de nieuwe praktijk ga. Ik heb o.a. aangegeven dat ik een meer concrete behandeling wil. Alleen praten over waar ik tegenaan loop is niet genoeg. Waar ik dan aan dacht. Ik geef dat aan, maar eigenlijk zag ze dat niet zitten of ze vond het niet nodig, dat vraag ik me nu af. Ik heb echt voluit gesproken en om een gerichte behandeling gevraagd maar ze denkt niet met mij mee en het blijft allemaal zo 'hangen'. Ik vraag me echt af of het zin heeft om op deze manier door te gaan. Misschien heb ik nog meer aan een of andere coach.

Afgelopen week ben ik dus naar een workshop geweest van iemand die werkt met opstellingen. Ik vond dat wel heel bijzonder, al weet ik nog niet of dit ook bij mij zou kunnen werken. Ik wil graag weten hoé zoiets werkt en dat kon niemand mij vertellen.

Heeft hier iemand ervaring met opstellingen (systemisch werken) en kun je er iets meer over vertellen? Mag ook in een pb.

Wat naar Diva dat het er zo tussen in blijft hangen en ze niet lijkt mee te willen denken voor een concrete behandeling.

Ik heb ervaring met systemisch werken, maar geen persoonlijke ervaring vanuit therapie. Mocht je daar iets aan hebben dan laat het maar weten. Ik zal dan even mijn laptop erbij pakken, dan typt makkelijker.

@ Lavenders: ik ben toch wel benieuwd naar jouw ervaring. Ik zit nu te dubben of ik me voor de vervolgtraining ga opgeven, waarin ook met opstellingen wordt gewerkt.

Ik denk dat ik zoveel meer ga hebben aan een therapievorm waarin m'n ratio wordt uitgeschakeld...

Imaginary_Diva schreef: ↑

31-08-2020 15:54

@ Lavenders: ik ben toch wel benieuwd naar jouw ervaring. Ik zit nu te dubben of ik me voor de vervolgtraining ga opgeven, waarin ook met opstellingen wordt gewerkt.

Ik denk dat ik zoveel meer ga hebben aan een therapievorm waarin m'n ratio wordt uitgeschakeld...

Ik zal proberen kort de dingen uit te leggen die ik weet over systemisch werken en dan met name familieopstellingen. Het is natuurlijk afhankelijk van de coach hoe hij/zij werkt. Sommigen werken heel erg in het hier en nu (zoals systemisch werken in principe bedoelt is), sommige coaches werken ook deels vanuit vroegere patronen/systemen en dan lijk het in sommige aspecten veel op schematherapie.

Is het in een groep? Dan worden vaak anderen gebruikt om een persoon uit je familie/verleden te weerspiegelen, die jij dan neer moet zetten in de ruimte of instructies kan geven over de interacties. Jij bent dan jezelf en het is meestal de bedoeling dat je dan een situatie na voren brengt, die vervolgens opgesteld/nagespeeld wordt. Is het individueel? Dan kan de coach/therapeut soms een ander spelen of kunnen er bijvoorbeeld objecten worden gebruikt.

De opstelling is er voornamelijk voor bedoelt om inzicht te krijgen in de onbewuste dynamiek die vanuit je familie/verleden/mensen om je heen is ontstaan. Vaak zijn daar dan dingen (symptomen) die je nu in het dagelijks leven ervaart aan te koppelen. Het onderliggende principe is dat je door de opstellingen en fictieve interacties met de personen tijdens de coaching, leert om dingen die je doet te herkennen, waardoor je ze uiteindelijk kunt doorbreken.

Je familie kan deels vergeleken worden met een groep; er ontstaat door verstoringen of dingen in het dagelijks leven een bepaalde dynamiek. Als deze dynamiek bijvoorbeeld door trauma of ruzies niet goed verloopt, dan kunnen er symptomen bij jezelf onstaan zoals angst of verantwoordelijkheidsgevoelens. De opstelling kan ervoor zorgen dat je symptomen bij jezelf herkent door een bepaalde situatie na te bootsen en op die manier ervoor te zorgen dat je er anders mee kan omgaan. Het is (mijn mening) vooral fijn als je je niet goed bewust bent van bepaalde dingen. Het kan ervoor zorgen dat je ontdekt wat de oorzaak is van bepaalde symptomen die zijn ontstaan, waardoor je ze daarna anders kan benaderen of er anders mee kan leren omgaan. Het is de bedoeling dat je de dingen uiteindelijk niet alleen op rationeel niveau opmerkt maar ook dat je bepaalde patronen zelf kan ervaren door het na te bootsen en ze hierdoor een duidelijkere plek kan geven.

Ik moet zo werken dus heb helaas geen tijd om precies in te gaan op jouw situatie, dit is meer algemene informatie. Wellicht heb je er niets aan of heb je het zelf al kunnen vinden, dus sorry daarvoor. Als je specifieke vragen hebt mag je me altijd pb'en of het hier vragen, het is dan denk ik makkelijker om de informatie die ik weet te koppelen. Persoonlijk denk ik dat deze coaching/therapie goed kan werken als je last hebt van de dynamieken of rolpatronen die eerder speelden en jouw rol hierin. Voornamelijk als jouw rol in het hier en nu nog steeds hetzelfde is door deze vroege patronen. Deze rol of uitingen van dingen die je door de patronen doet, kunnen hierdoor omhoog komen. Vaak is het wel zo dat je daarna weer met specifiek dingen aan de slag kan. Ik denk dus dat de coaching met opstellingen een toevoeging kan zijn, die bepaalde symptomen of patronen van je zelf naar voren kan brengen, waar je daarna weer mee aan de slag kan in een therapie. Tenzij de coach ook zelf nog een traject aanbiedt, voor dingen die naar boven komen.

Imaginary_Diva schreef: ↑

31-08-2020 15:11

Heeft hier iemand ervaring met opstellingen (systemisch werken) en kun je er iets meer over vertellen? Mag ook in een pb.

Diva, wat jammer dat het met je psycholoog zo blijft hangen. Het klinkt voor mij alsof jij zou willen doorpakken en de psych daar niet aan meewerkt. Goed dat je nadenkt over een ander. Je hoeft het niet eens echt te doen maar dan heb je wel de keuze.

Ik heb zowel positieve als negatieve ervaring met opstellingen. De eerste gelukkig heel positief. Via via kwam ik op haar site, het voelde heel positief, en ze had eerst een dag die als een soort kennismaking diende met korte opstellingen, nog niet meteen heel persoonlijk. Een paar maanden later heb ik zelf een opstelling gedaan. Het is wel goed als je enigszins stabiel bent. Dus als je zelf voelt dat je het aan kunt en liefst ook wat mensen in je omgeving kunt vertellen dat je er mee bezig bent.

De andere was via een vriend, die erg fan was van een stel dat opstellingen deed. Situatie was dat ik al niet zo stabiel was en nog meer ging twijfelen toen vlak daarvoor oma overleed. Volgens die man was het juist goed om het wel te doen want dat was ook goed voor oma (?). Toen ik daar was viel me al op dat die mensen zelf niet zoveel uitstraalden voor mij. Vermoeidheid, verveeldheid. Het klikte niet goed tussen mij en hen. Ze zouden nazorg leveren indien nodig. Dat was ook wel passend bij het bedrag dat ik betaald heb. Toen ik thuiskwam was ik eerst een soort manisch een week of twee en toen belandde ik in een diep dal. Een vriendin vond het zorgelijk en toen heb ik die mensen nog gemaild met haar in CC maar het werd niet zo'n vriendelijke mailwisseling.

Verschillende verwachtingen denk ik. Als je wilt kan ik je de naam geven van de vrouw waar ik goede ervaringen mee heb, in PB. Ze heeft soms ook een soort light-versie.

Met de date heb ik nog wel (zeer) veel appcontact. We hebben elkaar nu 1,5 week niet gezien. Morgen gaan we weer even wat drinken. Ik ga een lang weekend weg v.a. donderdag en vind het prettig hem toch even te zien nadat het begin vorige week bepaald niet gezellig was op app.

Verder was ik vanmorgen bij de kerkmevrouw. Zij is iemand die vanuit een kerk hier, gesprekken heeft met mensen die dat nodig hebben. Ik heb haar nu een aantal keer gesproken, ze is geen psycholoog oid maar de gesprekken hebben echt veel diepgang, eerlijk gezegd veel meer dan de GGZ-gesprekken.

We hadden het over najaar 2005. Ik had toen, aansluitend aan de opname, dagbehandeling. In het lokale ziekenhuis, direct naast de crisisafdeling dus je kon alles gewoon nog zien/volgen.
Ik woonde weer bij mijn ouders nadat ik uit mijn studentenkamer gezet was. Het is een tijd waar ik niet zo vaak meer bewust aan gedacht heb. Het is ook een tijd waarin vrienden trouwden, afstudeerden etc. Ik was echt niet in staat om daar naartoe te gaan (andere kant vh land) maar ik voel me nog steeds een soort schuldig dat ik zoveel gemist heb toen, op dat gebied.

Op een gegeven moment ze kerkmevrouw 'ok en nu even naar het hier en nu' en toen voelde ik dat ik moest wakker worden uit iets, dat ik toch diep in een herbeleving zat. Bijna hypnose. Dat is niet waar zij mee werkt maar door de aard van het gesprek was ik even in het 'toen'.

Dit is wel het verschil tussen met iemand samen er doorheen te gaan of wanneer het thuis de kop op steekt. Ik moest allemaal dingen knutselen in die tijd en als ik daar per ongeluk nog iets van tegen kom, kan dat ook al voor een herbeleving zorgen.

14 september heb ik een kennismaking met iemand die wel EMDR doet en de technieken daarvoor heeft. Ben heel benieuwd.

Dankje Lavenders, voor je uitgebreide post!
Bij de coach waar ik het over had, gaat het om groepscoaching. De volgende training gaat over familieopstellingen, specifiek over je vader en moeder en grootouders. Iedereen komt aan de beurt voor een opstelling. Ik vraag me af of je ook iets uit een opstelling kunt halen als voor je gevoel (op voorhand) vroeger alles goed was? Ik ervaar juist meer nu 'problemen' tussen mij en m'n ouders en het verdere gezin. Het onderwerp van de training is wel te onderzoeken waar je als persoon vandaan komt, uit wat voor soort gezin etc. Hoe dat je gemaakt heeft zoals je nu bent. Dus in dat opzicht is het misschien toch wel interessant.

Vorige week zijn er 2 opstellingen gedaan, bij 1 was ik toeschouwer en bij de tweede was ik ook opgesteld omdat er veel representanten nodig waren. Ik vroeg me bij de eerste opstellingen af hoe het kan dat de representanten zo goed kunnen invoelen waar het probleem van de aanvrager lag. Ik dacht echt dat ik naar een toneelstukje aan het kijken was. Ik heb dat ook gevraagd en toen kreeg ik als antwoord dat het allemaal met energie te maken heeft en dat ik dat ook zou kunnen als ik representant zou zijn. In de tweede opstelling was ik dus representant en hoewel ik het wel treffend vond dat juist ík die plek moet innemen (had met mijn eigen thema te maken), voelde ik niet wat andere personen in de opstelling kennelijk wel voelden. Ik mocht wat zeggen, maar wist niet wat, omdat ik het niet voelde. Dit is eigenlijk mijn grootste twijfel om me op te geven voor de training: werkt het bij mij wel hoe het zou moeten werken? Het is behoorlijk prijzig en ver weg, maar als ik denk dat ik er wat aan heb, zou ik het doen.

@ Moon-Alisa: ook jij bedankt voor je informatie! Ik ben wel benieuwd naar die mevrouw waar je een goed gevoel over had, hoewel de kans groot is dat zij niet bij mij in de buurt zal zitten. Ik heb nu wel zoiets van, ik zou het nog eens een keer wat dichter bij huis (en wat goedkoper) moeten uitproberen, om te kijken of het wel echt bij mij past. Gisteren heb ik wat lopen zoeken hier in de buurt, maar ik heb nog niet echt iets gevonden.

Ik ben wel echt op zoek naar andere manieren die mij kunnen helpen. Lavenders noemde schematherapie, dus ik op internet kijken wat dat inhoudt en dan denk ik meteen dat dat mij ook wel eens zou kunnen helpen, want dat is volgens mij precies wat er bij mij gebeurt: er hoeft maar dit of dat te gebeuren en ik reageer vanuit zo'n schema. Zelf noem ik het triggers waardoor ik weer aan 'vroeger' moet denken. Maar ik snap dan niet waarom mijn psych denkt dat praten genoeg is.

Voor mijn gevoel ligt alles nu als (metaforisch) losse pakketjes voor me op tafel: het pesten, m'n chronisch minderwaardig voelen, diverse angsten, perfectionisme, bewijsdrang etc. Zo heb ik het haar ook uitgelegd. De ene keer praat ik over pakketje A en aan het einde van het gesprek leggen we het op tafel. De volgende keer pakketje B etc. Pakketje F is heel heftig, maar desondanks leggen we het er gewoon bij en komen er niet op terug. Als ik haar was, zou ik denk ik op een gegeven moment zeggen: ik zie dat er nu meerdere pakketjes met hetzelfde thema op tafel liggen (de angsten) en een pakketje wat je erg van slag maakt (het pesten). Zullen we die eens oppakken en kijken of we daar gericht iets mee kunnen? Maar dat doet zij niet, daar moet ik zelf mee komen. En vervolgens moet ik ook nog zelf zeggen waar ik aan zit te denken. Omdat het vooral om sociale angsten gaat, stelde ik een soort angstladder voor. Ik heb dit wel eens eerder gehad en dit ken ik en dit werkte toen ook wel. Na het er even over gehad te hebben, zei ze dat we dit wel konden doen als ik dat wilde, maar dat ze het zelf nog niet wist. En niet mijn stok achter de deur wilde zijn bij de uitvoering ervan. Terwijl ik die stok wel echt nodig heb. Ze vraagt zich namelijk af hoe graag ik het wil als zij mijn stok moet zijn. Ik heb dat wel geprobeerd uit te leggen (zonder stok ga ik het vermijden, net als nu), maar hier komen we dus niet echt uit. Zelf heb ik zoiets van, als je andere ideeën/therapieën weet om de behandeling concreter te maken, dan is dat ook goed. Maar zij komt dus met niks en wil liever met praten doorgaan. Ook als ik zeg dat door praten mijn angsten niet verdwijnen. Dus voor mijn gevoel zit ik een beetje vast

@ Moon-Alisa: fijn dat je iemand hebt gevonden waar je zo goed mee kunt praten!
Zij klinkt wel erg waardevol voor je.

Graag gedaan Diva!

Het is afhankelijk van de coach maar ik herken wel dat het soms op een wat spiritueler vlak wordt uitgelegd en dat moet je maar net liggen. Het volgende moet maar net mogelijk zijn en aan het berichtje wat ik lees over de psycholoog weet ik niet of zij je dan kan doorverwijzen maar de huisarts misschien wel. Bij psychomotorische (groeps) therapie of bij een psycholoog zelf wordt ook wel eens gebruik gemaakt van familieopstellingen. Het voordeel daarvan is dat het dan uit de basisverzekering vergoed wordt en wellicht beter onderbouwt kan worden. Ik denk persoonlijk dat je dan misschien ook meer begeleiding kan krijgen op de dingen die wellicht omhoog komen en hoe je daar mee kan omgaan. Het is volgens mij wel mogelijk om opstellingen vanuit het hier en nu te oefenen, maar dat ligt maar net weer aan de coach. Het is jammer en frustrerend dat niemand kan zeggen of je er iets aan hebt. Kan je persoonlijk nog contact opnemen met die coach om je vragen nogmaals voor te leggen?

Schematherapie kan heel waardevol zijn als je vanuit bepaalde opgebouwde schema's reageert of als die in situaties telkens 'geactiveerd' worden. Misschien een rare en persoonlijke vraag dus als je er niet op wilt reageren dan snap ik dat. De triggers zoals jij het noemt, zijn dat triggers vanuit trauma dmv bijvoorbeeld herbelevingen of zijn het meer gedachtenpatronen/gedrag dat gelijk komt opzetten? Schematherapie is oorspronkelijk ontwikkeld voor de behandelingen van persoonlijkheidsstoornissen maar ik weet wel dat er onderzoeken gedaan zijn/worden om het te gaan combineren in behandelingen voor complexe ptss. Hier kan je eventueel meer lezen over de achtergrond en hoe schematherapie geintegreerd zou kunnen worden bij complexe ptss: https://www.tijdschriftgedragstherapie. ... oblematiek# .
Ik weet niet of schematherapie binnen een ggz instelling vergoed wordt als je niet aan het label voldoet voor persoonlijkheidsstoornissen, om het maar even stom te zeggen. Maar een vrijgevestigde gz-psycholoog of psychotherapeut zou dit mogelijk wel kunnen doen en dan zou het wel vergoed kunnen worden. Wellicht heb je hier helemaal niets aan hoor maar wellicht kan het je verder helpen.

Ik vind het echt jammer dat de psycholoog niet verder lijkt te denken of dieper op dingen ingaat. Ik denk juist dat een psycholoog een goede stok achter de deur kan zijn en dat je ook met de psycholoog dan kan gaan reflecteren op hoe dingen zijn gegaan of hoe het voelde. Ik weet er verder niet zoveel op te zeggen maar ik vind wel dat zij bereidt moet zijn om met je mee te denken over andere strategieen of behandelingen die je verder zouden kunnen helpen, als zij zelf dit je niet kan bieden. Heel frustrerend diva

@Diva: Je zou ook eens het boek 'Patronen doorbreken' kunnen lezen, een heldere uitleg van schematherapie, heel benaderbaar.
Inderdaad jammer dat je psycholoog niet echt meedenkt.

Ik ben vrij weinig op het forum te vinden, in mijn geval wel een goed teken. Afgelopen maandag was ik een beetje aan het mopperen omdat ik zoveel wilde op een dag en het niet allemaal lukte. Toen heb ik mezelf even een realitycheck gegeven: Voor het eerst in jaren poets ik consequent twee keer per dag mijn tanden. Een paar weken al. Dan kan ik nu wel zitten miepen over of het lukt om yoga én tekenen én klussen én poetsen te doen, maar ik ben liever trots op mezelf dat dat wel lukt!

Ik kabbel, en het gaat best goed. Geen klinische behandeling voor mij, we gaan de lange route bewandelen. Hoe precies is nog niet duidelijk. Manlief heeft nog steeds geen hulp gezocht, en het word me steeds duidelijker hoe belangrijk het is dat hij het doet. Ik heb een lange adem nodig hierbij.
Maar over het algemeen wel goed. Veel last van hyperarousal, de positieve of negatieve kant op. Niet dat de positieve kant fijn is hoor. Mijn hersenen staan vol aan, vrijwel de hele dag.

Ondertussen ben ik maximaal een half uurtje per dag bezig om een slaapkamer te strippen zodat het mijn relaxkamer kan worden, en heeft manlief drie weken vakantie.

Ik kabbel. Rustig. Ongeduldig, maar bewust daarvan. Het is prima zo.

Diva, even een paar losse flarden die bij me opkomen als ik je zo lees. Ten eerste over die groepscoaching over familieopstellingen. Dat klinkt alsof het vrij kortdurend is, en ook alsof je mazzel moet hebben met hoe goed je groepsgenoten jouw situatie aanvoelen. Gezien hoe lang jij al worstelt, denk ik niet dat een kortdurende training voldoende gaat helpen. Zeker als het dan ook nog eens duur en ver is, zou ik het persoonlijk voor nu even laten. Ten tweede, over je psycholoog... kan het zijn dat ze je wil laten ontdekken wat er diep in Diva speelt waardoor je tegen die pakketjes aanloopt? Jullie sessies klinken soms bijna psycho-analytisch, alsof je moet zelf moet zien te ontrafelen wat er in je onderbewuste speelt. Terwijl jij ook of misschien vooral behoefte hebt aan praktisch en tegelijk toepasbaar in meerdere situaties. Misschien is het goed om eens te vragen welke problematiek zij nou bij je ziet en welke aanpak ze gebruikt. Schematherapie, CGT, ACT, voice dialogue, of nog iets anders.

Green, goed te zien dat je weer stabieler bent. Wel stom om te lezen dat je blijkbaar nog steeds geen duidelijkheid hebt over een concreet plan van aanpak. Ik hoop (maar misschien ben ik te optimistisch, gezien je eerdere verhalen) dat dat een teken is dat ze er zeer zorgvuldig mee bezig zijn om dat op te stellen. Je man zal waarschijnlijk pas hulp zoeken als hij daar klaar voor is, dat kun je niet afdwingen. Wat/waar waren trouwens ook alweer die mierenfilmpjes waar je hier eerder over schreef?

Lavenders, je schrijft anders, alsof je in wat rustiger vaarwater bent gekomen? Klopt dat?

Moon-Alisa, ik hoop dat het klikt met die persoon die EMDR kan doen en je ook snel daadwerkelijk geholpen kan worden!

@ Lavenders: ik heb geen ptss. Ik ben lang geleden aangehaakt in dit topic omdat ik (andere) dingen die hier gezegd werden erg herkende.

Ik heb ongeveer een jaar geleden om een doorverwijzing gevraagd omdat ik veel last had van overprikkeling, met name op het werk, maar ook wel daarbuiten. Ik was altijd moe en lichamelijk kwam daar niks uit.

Sinds november ben ik bij een psycholoog die mijn klachten breed wilde bekijken. Zelf dacht ik dat er misschien autisme aan ten grondslag zou liggen, omdat ik daar veel in herken (o.a. moeite met sociale contacten en nieuwe situaties en de overprikkeling dus).

Het doel van mijn gesprekken is duidelijk krijgen hoe e.e.a. met elkaar samenhangt en hoe mijn vermoeidheid kan worden verklaard. Met de moeheid gaat het nu eigenlijk wel goed, ook omdat ik niet meer werk, maar ik merk dat ik toch nog wel veel last heb van andere zaken, zoals angsten en een chronisch minderwaardigheidsgevoel. Mijn jeugd was goed, maar ik ben van mijn 12e tot 18e gepest/buitengesloten en dat heeft nogal wat impact gehad (die ik altijd verdrongen heb, denk ik.)

Het diagnostisch onderzoek naar autisme is van de baan, omdat ik niet rigide genoeg denk en ze me in feite 'te goed' vindt daarvoor. Ik voel heel veel, maar kan het niet goed benoemen en ook niet goed uiten (door angst wat de ander daarvan vindt).

In mijn behandelplan staat dat ik een beperkt mentaliserend vermogen heb en ze past MBT op mij toe (mentalisation based treatment). Dit is een vorm van psycho-analyse. Ik denk dat dit ook wel zinvol is, want ik sta echt weinig bij mijn gevoel stil en vind haar terugkomende vraag 'wat voelde je toen?' nog steeds erg moeilijk te beantwoorden. Ik wil hier ook wel mee doorgaan, want ik ben er nog lang niet. Maar ik heb dus ook behoefte aan iets concreters. Of ik zou met haar doelen moeten gaan stellen, zodat het op die manier meer concreet voor me wordt waar ik naartoe aan het werken ben.

Ik weet niet of en hoe schema- of een of andere angsttherapie in de behandeling past en of dat zinvol is. Ik heb soms triggers die terug verwijzen naar de periode dat ik zo buitengesloten werd en waarin ik zo eenzaam en angstig was. Geen herbelevingen ofzo.

Ik denk ook dat jij Tobbie een punt hebt als je zegt dat ze wil uitzoeken wat er diep onder alle pakketjes speelt. Dat is ook onderdeel van die MBT.

Ik denk dat ik mijn traject bij de start bij de nieuwe praktijk wat concreter wil beginnen door het met haar te hebben over eventuele doelen en het nog eens te hebben over de vraag of het zinvol is iets te doen met de pakketjes die we nu hebben. Of zij denkt dat dat nodig is of dat we beter door kunnen gaan op de huidige weg. Of toch een tweesporenbeleid, waar ik vorige week om gevraagd heb.

@ Tobbie: de trainingen met de opstellingen zijn in het kader van een uitgebreid loopbaanprogramma. Misschien heb je gelijk en moet ik daar nu niet aan beginnen. Het is sowieso eigenlijk te duur om zelf te bekostigen, maar het heeft me toch nieuwsgierig gemaakt.

@ Green: bedankt voor de boekentip! Eens kijken of het als e-book beschikbaar is. Fijn trouwens dat je je in iets rustiger vaarwater begeeft.

(Sorry voor de lange lap tekst weer...)