Paniek door de herbelevingen - deel VII

Lekker geslapen, zelfs met wat minder medicatie. Wel een onrustig gevoel bij het wakker worden. En weer heel veel gedroomd. Ik hoop dat ik vandaag wat daadkrachtiger kan zijn en wat actiepunten aanpakken.

.

Goed dat je de achterstallige dingen hebt gedaan!

Ik heb iets gedaan wat ik al jaren voor me uitschoof. Mijn lidmaatschap opgezegd van een club waar ik ooit een hele leuke tijd had. Vergelijkbaar bijv met een kerk waar je al jaren niet meer komt maar nog niet je lidmaatschap hebt opgezegd. Alsof ik bang was dat met het opzeggen vh lidmaatschap ook de herinneringen weg zouden zijn. Maar ik moest het al zó lang doen. Vanmorgen dacht ik opeens: Ik kan het vandaag doen.

Kan natuurlijk niet aantonen dat het door de EMDR komt dat het opeens minder moeite kostte. Maar het is wel opvallend dat na twee keer EMDR deze stap opeens lukt.

Anoniem, ik hoop dat het goed met je gaat.

De club die ik gisteren mailde had heel netjes terug gemaild. Ze wilden graag nog wat extra informatie om me te kunnen opnemen in het oud-leden-bestand. Dan kan ik uitgenodigd worden voor speciale activiteiten, wat ik wel leuk vind.
Maar dan vragen ze naar opleidingen, werkgever, etc. En aangezien ik al een tijdje geen werk heb, vind ik dat toch vervelend om in te vullen.

Vandaag niet zo'n goede dag. Moest vanmorgen vroeg naar de tandarts en ben de hele dag een beetje uit mijn ritme.

Hoi, ik hoop dat het oké is om hier even een vraag te stellen.

Ik ben sinds begin augustus gestart met een 'behandeling' in de specialistische GGZ. Er zijn een hoop onderzoeken geweest, vragenlijsten en ook een gesprek met een familielid. In eerste instantie was er een vermoeden van autisme maar vandaag werd dat in twijfel getrokken en wordt er eigenlijk vooral gesproken over PTSS. Dit had ik totaal niet zien aankomen en ik was ook eigenlijk wel overtuigd dat autisme wel zou kloppen. Er staat nog niets vast, maar ik moet zeggen dat ik het echt ontzettend moeilijk vind dat ze nu aan PTSS denken. Herkennen mensen dat hier? Ze gaan nu verder met het verslag en onderzoek en 16 november heb ik dan weer een afspraak om de uitslag te bespreken. Hoe groot is de kans dat ze er toch naast zitten?

Ik heb beide diagnoses, autisme en (complexe) ptss.

Enerzijds was de ptss beter te accepteren dan de autisme diagnose, omdat ptss 'te genezen' is, autisme niet. Ondertussen heb ik wel al veel traumatherapie gehad en lijkt de ptss bij mij vanwege de complexiteit moeilijk te behandelen en misschien chronisch, dus telt dat nu wat minder mee.

Aan de andere kant is autisme gewoon wie ik ben, zo ben ik geboren. De PTSS komt bij mij door interpersoonlijk trauma, dingen die mij zijn aangedaan. Vandaar dat de diagnose autisme dan weer beter te accepteren is.

Eerlijk is eerlijk; ik heb door de jaren heen al heel veel verschillende diagnoses gehad. De diagnose is voor mij dan ook niet eens heel erg van belang; het is slechts een startpunt of nieuw uitgangspunt voor mijn behandeling.

Mag ik vragen waarom je het moeilijk vind dat er aan ptss gedacht wordt?

@GreenLadyFern:

Dankjewel voor je snelle reactie. Eigenlijk noem je zelf al precies waar mijn probleem zit. Ik denk dat het voor mij makkelijker te accepteren zou zijn als het autisme is. Dan is dat gewoon wie ik ben. Maar PTSS is níet wie ik ben, zo ben ik niet geboren. Dat hoort niet en het voelt ook helemaal niet of het iets is waar ik van af kan komen. Als het nou aangeboren is lijkt het me (dit weet ik natuurlijk niet omdat niets officieel is) makkelijk te accepteren. Oké, mijn bedrading is niet helemaal goed gelopen en nu ben ik een beetje anders. Prima. Daar heb/had ik me al helemaal op ingesteld. Maar nu dan? PTSS is niet aangeboren. Dat betekent dat het niet bij me hoort. Wie ben ik dan zonder? En hoe kom ik daar in hemelsnaam vanaf na al die jaren? Ik vind dat een heel angstaanjagend idee.

Daar hoort inderdaad een acceptatieproces bij, en dat kan echt heel lastig zijn

Probeer het om te denken. Elke volwassene is gevormd door de gebeurtenissen in zijn of haar leven. Positief, negatief, en neutraal. Ook trauma vormt je tot wie je bent.

Of de diagnose nu uitvalt naar ptss of autisme; jij blijft wie je bent, welke naam er ook aan gegeven wordt. Jij bent jij, met al je positieve kanten, mindere kanten, en de klachten die je ervaart.

Hoi Starkid,

Ik kan me voorstellen dat het lastig is, die diagnoses. Want je hebt een diagnose nodig voordat je behandeld kunt worden, maar het voelt wel zwaar. Herken je jezelf in autisme?
Ik denk dat je niet 100% wel of 100% niet autistisch hoeft te zijn. Je kunt ook sommige dingen herkennen en andere niet.

Is er iets aanwijsbaars waarom aan PTSS gedacht wordt? Een duidelijke periode die traumatisch is geweest? Hoef je hier niet te vertellen natuurlijk.

Komt het ook doordat PTSS wat zwaar klinkt? Ik had zelf een beetje het idee dat het voornamelijk voorkomt bij ex-militairen en vluchtelingen. Ik bedoel jaren geleden he, ver voordat ik op dit topic schreef. Het woord PTSS voelt heel zwaar.

@GreenLadyFern:

Daar heb je gelijk in. Dankje, denk dat ik dat ook even nodig had om te horen. Ik praat er verder met niemand over dus dan ben ik er al gauw veel te veel mee bezig.

@Moon-Alisa:

Ja, ik herkende mezelf heel erg in autisme. Nu denk ik dat iedereen zich wel in bepaalde aspecten daarvan herkent omdat het zo breed is. Maar ook mijn omgeving noemde mij altijd 'de autist'.

Ja, er is een zeker een duidelijke periode en aanwijzing voor PTSS en ik heb het ook als traumatisch ervaren, maar wat je zelf zegt: het is geen oorlog geweest. Er zijn zo gigantisch veel dingen die heftiger zijn dan wat ik heb meegemaakt. Daar zou PTSS bij passen, niet bij mij.

Ze denken eraan omdat ik nog altijd iedere dag last heb van die traumatische periode. Ik heb me daar erg op aangepast en ben nog altijd op mijn hoede. Ook omdat ik ontzettend veel geheugenproblemen heb en een aantal 'typetjes' in mijn hoofd die mij met vlagen behoorlijk kunnen lastigvallen. Aanleiding voor de start van de therapie was een crisissituatie, waarvan ik dacht dat het mogelijk was veroorzaakt door een burn-out of gewoon gigantisch zwaar overprikkeld, maar wat ik nu niet meer kan terughalen.

(Mogelijk haal ik de laatste alinea over een poosje weer weg, is dat toegestaan?)

Dank je voor je eerlijke antwoord. Je mag een stuk later weghalen, dat is toegestaan. Weghalen is alleen verboden als het over de openingspost gaat.

Klinkt heftig hoor, wat je schrijft over de trauma's. Niet hetzelfde als oorlog inderdaad, maar ik denk wel dat het je dagelijks leven sterk beïnvloedt.

Het kan ook van allebei een beetje zijn. Zelf heb ik diagnose manisch depressief (al dacht mijn psychiater onlangs ook aan autisme). Waar ik veel aan gehad heb zijn psycho-educatielessen. Daar heb ik in een groep geleerd over valkuilen en risico's. Het is goed om te weten wat risicofactoren zijn, ook al is iedereen in de groep anders en hebben we andere gevoeligheden.

Ik kan me bij jou voorstellen dat het prettig is wat standaard tips en trics te weten over autisme.

Ik denk dat je het beste bij je behandelaar kunt vragen wat hij/zij adviseert bij de PTSS. Vaak wordt EMDR aangeraden. Maar wat je schrijft over de typetjes weet ik niet of dat ook onder EMDR valt. (laat maar weten als je liever hebt dat ik dit weghaal)

Misschien dit allemaal een paar dagen laten bezinken. Ik kan me voorstellen dat je nu heen en weer geslingerd wordt.

@ Dana: ik vind zo'n films altijd heel moeilijk om naar te kijken, maar wil ze toch altijd zien. Geen idee waarom, want ze komen altijd heel erg binnen. Ook al gebeurt er niet eens hetzelfde als bij mij vroeger, het gevoel is wel hetzelfde. Lief dat je 'voor mij' gehuild hebt.

@ Starkid: Ik heb laatst ergens gelezen dat ook een pestperiode kan leiden tot ptss. Terwijl ik ook dacht dat dat alleen om echt heftig trauma ging. Maar ik bagatelliseer altijd alles enorm (heb trouwens geen ptss), maar wel een pesttrauma dus. Maar ik wil er dus maar mee aangeven dat meerdere soorten trauma's ten grondslag kunnen liggen aan ptss.

Nu ik dit zo aan het typen ben, denk ik: naast dat ik mezelf in die periode onzichtbaar probeerde te maken, heb ik al die nare gevoelens weggestopt, onderdrukt. Ze konden er niet zijn omdat ik van mezelf over moest blijven komen alsof het me niks deed. Ik weet dat ik één keer tijdens de pauze gehuild heb toen twee meisjes uit mijn klas me recht in m'n gezicht zeiden dat ze mij niet moesten. Toen 'mocht' ik bij een ander groepje komen dat normaal ook niks van me wilden weten, maar ze vonden het blijkbaar zielig voor me. Verder heb ik nooit iets laten merken, alles weggedrukt, nooit iets gezegd of gedaan.

De psych vroeg eens waar alle gevoelens dan bleven. In mij dus. Zolang niemand ernaar vroeg, hield ik alles voor mezelf. En vrijwel niemand was geïnteresseerd in mij, dus bleef het zo.

Even een overpeinzing die ik later misschien weer weghaal.

@ Fortress: ik heb veel niet meer van je kunnen lezen, maar ik hoop dat je hulp hebt en dat het snel beter met je gaat. Je kunt hier altijd weer terug komen, voel je niet bezwaard.

@ Lavenders en Snow:

@ Green: wat vervelend van je auto zeg!! Je hebt er wel veel pech mee de laatste tijd, al is dit je gewoon aangedaan. Echt vervelend, nu moet je weer aan de slag met verzekeringen en garages etc. Hoe gaat het verder met je?

@ Moon: ja, ik ben blij dat ik weer wat ruimte heb om me met zoiets als die thuisstudie bezig te houden. Het is wel zo dat de begeleiding eind deze maand stopt en dat ik hem af wil maken. Ik hou niet van deadlines maar zonder kom ik ook tot niks... En ik merk dat het me goed af gaat en dat ik misschien in deze richting verder wil.

De verhuizing komt dichterbij en ik merk dat ik het moeilijk vind om afscheid te nemen van het huis en de omgeving hier. Ik heb dat dus nooit gehad, ben vaak verhuisd, maar pakte dan gewoon m'n spullen en daar ging ik. Nu heb ik er echt veel meer moeite mee.

We zijn wel een beetje begonnen met inpakken, maar ik merk dat ik het nog wil uitstellen. Net als me inschrijven bij de nieuwe gemeente. Man wil dat graag z.s.m. regelen, terwijl ik het dan opeens heel echt vind worden... Over niet al te lange tijd zal het toch echt moeten.

Imaginary, wat moeilijk als de verhuizing zo tegen je gevoel in gaat. Vooral als je dat eerder nog niet gehad hebt. Begrijpt je partner dat je het moeilijk vindt?

Ik heb vanmorgen running therapy gehad. Loop eigenlijk ergens tegenaan met de verzekering. Toch maar proberen dat deze week op te lossen.

Morgen weer EMDR. Ik wil even stilstaan bij het overlijden van oma. Niet dat dat een trauma is... maar ik vind dat er zo weinig aandacht voor geweest is. Snel alles regelen (kaartje, advertentie, uitvaart), kamer leeghalen en door. Gisteren vertelde ik iemand dat oma begin dit jaar is overleden. Diegene wist dat ook idd niet. Ik werd heel verdrietig bij dat gesprek.

Verder heb ik na de vorige EMDR totaal geen behoefte iets aan mijn huishouden of uiterlijk te doen. Terwijl ik toch niet depressief ben. Ben dan benieuwd of dat normaal is.

@green, dana, diva: dankjewel voor het vragen en de knuffels. Heb echt weinig puf en kom tot niks dus mogelijk een korte egopost. Ronduit slecht en heel frustrerend, want heb nu 'de enig mogelijke behandeling' gehad en daar moet ik het maar mee doen. Althans volgens de behandelaren die me in het intensieve traject hebben behandeld. Ik ben het daar niet mee eens, en kan me niet voorstellen dat je er slechter vanaf hoor te komen. Heb nog een gesprek aangevraagd maar behalve het eind gesprek en horen hoe vervelend het is, kunnen ze niks bieden. Ik ga nu verder kijken of er iets anders te regelen is op korte termijn, zonder weer eerst ergens op de wachtlijst te moeten komen. Ik hoop het echt, dit is voor mij niet te doen. Ik slaap ondertussen bijna niet, veel herbelevingen en constante paniek. Maargoed, ergens probeer ik positief te blijven voor zover dat lukt, door te denken dat dit wel voorbij trekt en ik erdoorheen moet, maar fijn is het niet.

@diva, ik hoop dat je ondanks dat het moeilijk is, de tijd van jezelf en voor jezelf mag/kan nemen om stil te staan bij het afscheid nemen. Ik kon ook altijd goed mijn spullen pakken en weg van een plek maar ergens bewust afscheid van nemen, is toch lastiger. Afscheid nemen is ook moeilijk, maar bewust afscheid nemen kan heel waardevol zijn. Hopelijk mag je van jezelf accepteren dat het moeilijk mag zijn en dat het niet erg is.

@:fortress: ik heb je berichten niet kunnen lezen, maar hopelijk krijg je hulp.

@Moon, wat ben je druk bezig! EMDR kan verschillend uitpakken; als het een paar keer voorkomt en je je verder niet perse down voelt dan kan het er bij horen denk ik hoor. Lief voor jezelf zijn, zolang je het niet doet uit 'depressiviteit' (weet even geen ander woord), dan is het denk ik niet erg.

@snow, fijn dat het lukt af en toe wat te lezen

Dana, green , en de anderen

Lavenders, als ik het goed begrepen heb heb je een kortdurend intensief trauma traject gedaan toch?

De psychiater met wie ik nu werk heb ik een tijd geleden gevraagd of zoiets ook voor mij wat zou zijn en het misschien ook eea zou versnellen.

Zij raadt het me ten zeerste af omdat mijn trauma's vooral in de hechting zitten. Dat ik door mijn dissociatie me alleen maar meer aan zou passen en nog verder van mezelf zou vervreemden. Er een trauma bij heb dan, en een sterkere innerlijke verdeeldheid en derhalve dan ook ernstigere dissociatie.

Ik heb de indruk dat ze patiënten/cliënten heeft gehad die daadwerkelijk op die manier schade hebben ondervonden. Mag ze natuurlijk niet zeggen ivm vertrouwelijkheid enzo, maar ik kon het er duidelijk uit opmaken.

Naast schematherapie en EMDR met exposure en rescripting heb je dus ook de methode die uit de hoek van Bessel van der Kolk komt, (die net genoemde methoden ook daarbij inpast) die trauma en de neveneffecten ervan niet zozeer als een angststoornis ziet waarvan de vermijding miet worden aangepakt. Hij (en Pat Ogden en Janina Fischer) zien het veel meer als verstoorde samenwerking tussen de 3 gedeelten van het brein. Primair brein, limbisch systeem en de prefrontale cortex.

Het blijkt erg belangrijk om via je lijf je emoties te reguleren zodat het voorste stuk van je hersenen dat over taal, logisch redeneren, interpersoonlijke relaties en zelfinzicht gaat, weer geactiveerd wordt en gaat samenwerken met het gevoelsdeel van je hersens. En met dat primaire stuk van het brein.

Heel basale vaardigheden die ik nooit heb geleerd (door verwaarlozing) of die gekoppeld zijn aan trauma's (mishandeling) waardoor ik die vaardigheden niet kon toepassen.

En bij mij speelt er ook nog het extra dissociatiegeflinter. Deze aanpak helpt me om waar te nemen en te reguleren. Samen te werken met van binnen. Verder te kijken dan de herbeleving zelf, maar naar wat de trigger is en wat nodig is voor het systeem om niet op elkaar in te haken en zo de reactie op de triggers te versterken. Juist kijken naar wat kan helpen, hoe ik 'elkaar' kan steunen.

Goede behandeling is lastig te vinden.

Ik baal er eerlijk gezegd stevig van dat bepaalde ggz instellingen wanneer ze iets niet in huis hebben, een cliënt vertellen dat er dan geen andere mogelijkheden zijn. Zoals de wc eend reclame... niet verder kunnen en willen kijken dan zijn eigen manier van wc's reinigen.

De boodschap die je dan als patiënt/client kunt krijgen is dat je een hopeloos geval bent. Lastig. Duur. Moeilijk. Uitbehandeld. Te afhankelijk van de zorg.

En dat is vaak gewoon helemaal niet waar! Alleen kan die instelling niet bieden wat er nodig is. Hebben ze de know how niet in huis of heeft de organisatie een verdien- of financieringsmodel dat zulke langerdurende trajecten liever niet aanbiedt.

En gaat het veel meer over marktwerking, financiering en zorgmodel dan over benodigde zorg.

@Moon-Alisa:

Ja, het is nu zeker even een geslinger. De 16e krijg ik officieel de 'uitslag' en pas dan gaan we het hebben over een vervolg. Dat voelt nu zo onzeker. Heb de opdracht gekregen om me wat in te lezen om te kijken of ik me er in kan vinden. Had dat eigenlijk liever helemaal niet willen doen, heb vannacht een vreselijke nacht gehad en vandaag was ook niet fantastisch. Ga er ook niets meer over lezen. EMDR heb ik eens gehad, dit was toen geen succes, maar ik was er toen ook helemaal niet klaar voor en ben daar eigenlijk gewoon van weggelopen. Dat was veel te heftig toen.

@Imaginary_Diva:
Ik herken heel erg wat je zegt. Ik zal er niet teveel op in gaan voor het geval je het weer weghaalt, maar ja, zo is het bij mij precies zo. Alleen is dus een paar maanden geleden toch die bom gebarsten, helaas.

Dankjewel voor je bericht Hanke, je slaat echt de spijker op zijn kop met de dingen die je zegt. Ik werd er even emotioneel van dat je precies de woorden die alsware uit mijzelf zouden kunnen komen daar had neergezet en ik voelde me ineens compleet begrepen (oké dit klinkt een beetje vaag maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel).

Heb inderdaad dat traject gedaan. Van te voren aan mijn behandelaar van toen meerdere malen aangegeven dat ik bang was voor wat jouw psychiater aangaf. Ook dat ik me toch wel zorgen maakte over of het niet teveel was voor mij waarbij ik me in die dagen heel erg op de ‘overlevingsstand’ kon zetten, alles ondergaan, en dat dan thuis de klap kwam. Zij verzekerde me toen dat dat bijna niet voor kwam. Ik heb toen toch besloten het te doen omdat ik al zo lang op en af trauma therapie had. Rationeel begreep/begrijp ik heel goed dat ze niet kunnen zeggen van te voren hoe het uitpakt en dat het bij sommigen juist heel goed kan werken maar ik had op zijn minst verwacht dat als dit zou gebeuren, zij wel de expertise hadden om te weten hoe te handelen. Later las ik reviews waarin dit soort dingen wel vaker naar voren komen, maargoed dat is achteraf. Ik weet in iedergeval dat dit niet heeft gewerkt en ik nu iets wil zoeken waar ik 100% achtersta en waar ik zelf van denk dat het me kan helpen.

Wat fijn dat ze zo met je meedenkt en ook kan uitleggen wat er dan mogelijk kan gebeuren. Klinkt als een hele fijne behandelaar. Ik denk ook dat het wel vaker voorkomt. Voor sommigen werkt het heel goed , dus ik wil ook zeker geen mensen afschrikken met mijn ervaring maar voor mij helaas niet.

(verzekeringstechnisch staat zon korte behandeling inderdaad ook heel goed en uit onderzoek komen mooie cijfers dus marktwerking en financiering hebben er zeker een aandeel in. Als ik soms de verhalen hoor van een kennis die in de GGZ werkt bij de administratie dan sta ik er versteld van)

Wat toevallig dat je Bessel van der Kolk noemt, ik ben twee weken geleden op zijn website terecht gekomen. Ik dacht toen nog, wat zou ik graag eens met hem willen sparren. Heb je misschien enig idee of er een specifieke naam is voor de soort therapie/theorie die hij aandraagt? Ik wist namelijk niet dat dit in Nederland ook uit werd gedragen. Ik kan me heel erg vinden in het stuk dat je schrijft dus ben erg benieuwd of ik misschien iemand in NL kan vinden die volgens dat principe behandelt. Mag eventueel ook in pb als dat makkelijker is. Het stukje wat je schrijft van verse kijken dan de herbelevingen... kan steunen, is precies hetgeen waar ik tegen aan blijf lopen.

Nogmaals bedankt

Hoi allemaal, ik 'breek' even in in dit topic... ik heb laatst uitgebreide diagnostiek gehad en ze hebben het vermoeden van PTSS (naast andere diagnoses). Nu denk ik zelf niet dat dat het is, maar ik heb wel last van meerdere trauma's en daar ook herbelevingen van. Wat helpt jullie om daaruit te komen?

@Starkid. Veel mensen met PTSS bagatelliseren hun eigen klachten, zo van: anderen hebben het erger gehad. Maar ook zonder oorlog meegemaakt te hebben kun je PTSS oplopen. Ook van een eenmalige situatie bijvoorbeeld.

Lieve Lavenders,
Een aantal weken terug toen je beschreef hoe het met je ging vreesde ik al dat er iets dergelijks aan de hand was. Maar hoopte ik, net als jij, dat je er uit zou krabbelen of dat de peuten daar je gericht door konden verwijzen.

Maar helaas kunnen en willen ze niet verder kijken dan hun eigen behandelkader.

Zelf ben ik er in gerold bij deze peut, via mijn vorige peut. Die merkte het werken met mijn dissociatie niet in de vingers te hebben. Ze wilde óf supervisie hierin óf me gericht doorverwijzen. Huidige peut werd door peut destijds benaderd of ze mee kon kijken. Ik werd daar aangemeld voor een 2nd opinion (kostte me achteraf een paar honderd euro omdat niet alles werd vergoed) en al snel kwamen we er achter dat een samenwerking met haar was wat ik nodig had en wat zij ook zag zitten.

Vervolgens heb ik als de wiedeweerga mijn polis aangepast naar een passende restitutie polis omdat deze peut geen contract heeft met zorgverzekeraars.

Veel peuten met goede vakkennis beginnen de laatste jaren parttime hun eigen praktijk omdat ze dan kunnen behandelen zoals zij denken dat nodig is, en niet zoals de zorgverzekeraar of de ggz instellingsmanager voorschrijft.

Ik was opgelucht dat deze peut met me aan de slag wilde want ik kwam er een tijdje geleden achter dat het betreffende TRTC (top referent trauma centrum) waar ik anders op aangewezen zou zijn mocht ik een multidisciplinair team nodig zou hebben (en waar ik op de site al had gelezen dat het aanbod zeer beperkt was wanneer je verder weg woonde- hoe krom kun je het hebben) was opgeheven.

In jouw positie, met de herkenning die je aangeeft, zou ik het toch veel meer in de hoek van behandeling van structurele secundaire (en tertiaire) dissociatie gaan zoeken, (evt in combinatie met een lichaamsgerichte aanpak zoals sensorimotore therapie). Ik weet dat er psychiaters en psychotherapeuten zijn met knowhow rond trauma die zich hebben laten scholen bij bijv. de binnenkijk en daar supervisie en trainingen volgen. Zo leren ze én dissociatie aan te pakken, in te zetten op innerlijke samenwerking én emdr of exposure te gebruiken als verwerkingstechnieken.

(2e post volgt nog, anders wordt 'ie zo lang)

Ik heb dus een peut die verstand heeft van hechting, die weet hoe groepspsychotherapie werkt (handig met dat geflinter, lijkt soms echt op groepstherapie met 1 cliënt), die stukken schematherapie toepast op de flinters.

De specifieke scholing waar ik in de vorige post naar hintte heeft ze volgens mij niet gedaan, maar wel dus sensorimotore therapie, en emdr beheerst ze ook kennelijk.

We zijn begonnen met het boek 'herstel van innerlijke gehechtheid' van Janina Fisher en die samenwerking met flinters staat ook centraal nu we van kaft tot kaft het boek 'sensorimotore therapie' van Pat Ogden doornemen.

Het allerbelangrijkste is dat ze me wijst op dat ik voor mij moet zorgen. Het liefst had ik die hele bliksemsebende aan geflinter en herbelevingen weg geemdrt. Maar in plaats daarvan worden intrusies en herbelevingen gezien als middelen tot communicatie van oud stukken van mij die vast zitten in traumatijd. Door mijn fobie voor contact daarmee te overwinnen kom ik tot samenwerken, en kan dat van mij wat ik door trauma heb moeten achterlaten, weer aanhaken.

Ik heb het geluk dat ik amper meer in crisis raak en een goed steunsysteem heb. Naast deze therapie volg ik namelijk ook zelfhulpgedoe mbt mijn eetverslaving. Daardoor heb ik veelvuldig lotgenotencontact, ben ik op dagelijkse basis bezig met zelfzorg, mindfulness, emotieregulatie, schrijfwerk, online bijeenkomsten en heb ik regelmatig contact met mijn zelfhulppersoon. Zo blijf ik in contact met anderen en blijf ik alert op hoe het met me gaat en wat ik nodig heb.

Zowel in zelfhulp gedoe als in therapie betekent het dat wanneer ik haast heb, dat ik moet vertragen. Ik had gewild dat ik die les eerder had geleerd. Dat had me een pak forceren, bakken onmacht en teveel aanpassen gescheeld.

Blijven bij mijn waarnemingen is essentieel. Het psychische geweld waar ik mijn hele jeugd aan ben bloot gesteld heeft me gedwongen daar van weg te gaan. Via mijn lijf leer ik nu dat terug te pakken.

Het inslijten van basale vaardigheden kost tijd. Het is vermoeiend, want ik leg nieuwe hersenverbindingen aan. De emoties die loskomen moet ik leren ook via mijn lijf te reguleren.

Kortom ik zou zoeken rond kennis hebben van vroegkinderlijke traumatisering, trauma in hechting kunnen hanteren, ervaring hebben met dissociatieve stoornissen, ift (internal family therapie), sensorimotore therapie, schematherapie, emdr.

Niet alles hoeft met 1 peut. Ik gebruik dus ook lotgenoten contact. Soms is een fysio die weet van haptotherapie, weer wonen in je lijf een mooie aanvulling.

Het is zoeken wat bij jou specifiek past. Dat kan wat anders zijn dan wat ik nu heb.

Maar de hele structurele dissociatie in combinatie met een lichaamsgerichte aanpak is tamelijk nieuw en geeft in mijn beleving betere en structurelere resultaten.

Ben benieuwd hoe het is voor je om dit te lezen. Pb'en (mocht dat lukken, de wegen van het viva forum zijn ondoorgrondelijk) kan ook.

IFT en Janine Fischer zou ik dus echt niet aanraden als je een dissociatieve stoornis hebt (dis of disnao). De manier waarop delen beschreven worden en waarop er mee gewerkt wordt doet echt onrecht aan het systeem.
Zelfde geldt voor schema therapie trouwens.

Wat voor tips heb jij dan wel?

Ik deel mijn ervaring. Ik heb én een dissociatieve stoornis én ik werk deels met methode Janina Fisher. Het boek zelf vind ik idd soms tekortschieten de beschrijvingen . Maar als basisinsteek innerlijk samenwerken, daar kan ik me goed in vinden.

Wat zou het systeem wel recht doen volgens jou?

@Iedereen: Mijn auto is weer thuis, veel onderdelen van de stort en de rekening viel wel mee. Aangifte online gedaan, niet verzekerd. Het is nu gelukkig weer afgehandeld.

@Moon: Ten eerste, goed dat je hier zoveel blijft schrijven, ik weet dat je dat moeilijk vind/vond
Wat me opvalt aan je berichten, is dat je je steeds afvraagt of hoe je je voelt, wat je wel of niet doet etc, te maken heeft met de EMDR. Niet dat daar iets mis mee is, ik herken een stukje van mezelf erin; overanalyseren. Ik kan nogal doorslaan in analyseren wat ik doe, waarom ik me een bepaalde manier voel, overal wil ik een bijna meetbare verklaring voor hebben. Als ik dat doe, heb ik het niet door, maar na zo'n periode zie ik altijd weer in dat ik eigenlijk voorbij ga aan het ervaren. Stilstaan bij hoe ik me voel, zonder verklaringen, oordelen, het is gewoon zo. Misschien dat ik megahard aan het projecteren ben en dit voor jou niet van toepassing is, misschien dat je er wat aan hebt.

@Diva: voor je overpeinzing. Als dit te herkenbaar is en ik moet het weghalen, laat het even weten. Mijn man heeft een pestverleden waar hij nauwelijks over praat. Toevallig hadden we het er gisteren over. Mijn peut merkt heel scherp op dat hij niet laat zien wat hij voelt. Hij vond dat volstrekt normaal - vanuit zijn pestverleden - maar ziet wel in dat het op de een of andere manier toch uitkomt, en bij hem is dat boosheid. Wat voor mij dan weer niet zo tof is, want ik ben de enige waarbij het veilig voelt om ook maar iets te laten zien, en de boosheid is tegenwoordig alomtegenwoordig. Het raakte me wat je schreef, en het helpt me om meer begrip voor mijn man te hebben, dus dankjewel voor het delen.

@Lavender: Wat verschrikkelijk klote dat je je zo voelt, wel fijn dat in ieder geval de huisarts inmiddels betrokken is, goed gedaan Overleven is nu goed genoeg, je hoeft helemaal niks verder

Over het kortdurend intensieve traject; Ik vind het echt belachelijk dat ze gewoon de handen van een cliënt aftrekken na zoiets intensiefs. Ik heb ook een paar maanden terug een soortgelijk traject overwogen. Psytrec leek me niks, omdat hoofdonderwerp daar 'vermijding' lijkt te zijn, en het me geen verstandig idee leek om me zover te (laten) pushen dat ik weer psychotische verschijnselen kreeg. Ik heb me toen voor een intake aangemeld bij Trauma Centrum Nederland, aangezien zij traumatherapie zouden combineren met lichaamsgerichte therapie, creatieve therapie en psycho educatie. Ik had het idee dat het meer 'de zachte hand' was vs de 'harde aanpak' met het vele sporten bij psytrec.
Na de intake kreeg ik ontzettende twijfels. De helft van mijn trauma's wilden ze namelijk niet eens in behandeling nemen, aangezien ze geen preverbaal trauma aanpakten en geen trauma's waarbij 'iets mist'. Bij het doorvragen bleek dat ze duidelijke beelden wilden hebben omdat EMDR de voornaamste behandeling is. De 'rest' van de trauma's heb ik al veel EMDR voor gebruikt, ook intensieve EMDR, en dat heeft alleen de scherpe randjes eraf gehaald. Daarbij bleek dat bijvoorbeeld Lichaamsgerichte therapie niet eens standaard werd gegeven.
Ik kreeg eigenlijk sterk de indruk dat ze 'wat makkelijke dingen willen weg-EMDR'en'. En voor sommigen met PTSS, bijvoorbeeld een enkelvoudig trauma, zal dat vast een goede aanpak zijn. 18 jaar aan trauma, dat dacht ik niet.
Ze zeiden zelf dat dissociatie geen probleem was en dat ik vast wel profijt zou hebben van de behandeling. Ik ben toch blij dat ik het niet heb gedaan.

Over een goede therapeut vinden... ik vind het ook lastig. De meeste therapeuten binnen de instelling waar ik nu (aan vast) zit, doen vooral het stukje EMDR, wat bij mij niet voldoende werkt. Ik heb ook een intake gehad met een therapeut die specialiseert in complex trauma en dat was een heel fijn gesprek. Hij ging inderdaad meer uit van het fysieke, de verschillende delen van het brein die reageren, werkt met verschillende methodes, ook met preverbaal trauma, dissociatie (en dissociatieve identiteitsstoornis) en had een hele andere kijk op traumaverwerking dan ik eerder heb gehoord. Die hele intake zijn we vrij weinig op wat er bij mij nou eigenlijk speelt ingegaan (Ik heb wat steekwoorden uit kunnen stoten), hij heeft me vooral verteld over zijn visie. Ik wacht nu tot hij plek heeft, en dan gaan we een erg langdurig proces in, maar ik denk echt dat het me kan helpen.
Hij werkt trouwens ook voornamelijk voor zichzelf, en is de ene dag in de ene instelling te vinden en de andere dag in de andere.

@starkid/Snow:
Ik sluit me aan wat Snow zegt. Ik slinger nog steeds heen en weer tussen 'het is echt erg wat mij is aangedaan' en 'blablabla valt wel mee.'
Gisteren begon mijn peut weer tegen mijn man te vertellen dat ik natuurlijk verschrikkelijke dingen heb meegemaakt, en dat ik ontzettend sterk ben hoe ik daar mee omga, en ik zat alleen maar te denken 'ja ja ja ga nou maar verder, niet interessant, valt wel mee, doet er niet toe'.

@Hanke: Ik vind het altijd ontzettend fijn om je posts te lezen en heb vaak ontzettend veel bewondering voor je Dat wilde ik even zeggen.
Zou ik je in een PB een keer een vraag mogen stellen mbt jouw ervaring met 'flinters'? Niet persoonlijk over jou, iets waar ik zelf mee worstel. Die therapeut waar ik binnenkort mee aan de slag ga (hopelijk) vroeg me tijdens de intake iets wat nogal wat heeft losgemaakt. Als je het niet wil, no hard feelings



Hoe het met mij gaat... overlevingsstand. Ik heb geprobeerd op de rem te trappen maar 'life keeps happening' en nu heb ik dus ineens een paar dagen de schilder over de vloer terwijl ik alleen maar wil slapen. En mijn man is jarig dus dat moet mbt de coronaregels over de hele maand uitgesmeerd worden. En medicatie is raar ingesteld. En nou ja. Ik ga alle kanten op, er lukt maar weinig, ik ga van zwaar depressief naar opgewekt en hoopvol poetsen om daarna van uitputting op de bank te slapen ondanks alle stimulerende middelen in mijn lijf. Ik weet niet meer waar ik mijn energie vandaan moet halen. Raak ineens stukjes tijd kwijt, waar ik pas achter kom als mijn man me probeert te herinneren aan een gesprek ofzo (en ik ben veel alleen thuis, dus misschien wel vaker). Ik heb het maar zelden gehad dat dat gebeurd, en dan ook vaak alleen maar als de trauma's heel erg opspelen, wat nu niet het geval is.
Maar ik ben vooral moe, en weet niet waar ik in vredesnaam rust moest vinden.
Dus ik doe mijn best, elke dag, elk moment, en soms is 'mijn best' op de bank slapen samen met de katten omdat het (HALLELUJAH) is gaan regenen en de schilder wegging zodat ik even rustig in kon storten.


Als ik iemand ben vergeten, en aan de meelezers

Even wat hapsnap reacties, omdat m'n concentratie te wensen overlaat.

Lavenders, ik denk ook niet dat je uitbehandeld bent nu dit traject is afgerond. Misschien ben je uitbehandeld door deze therapeuten, maar goed -- dat hielp sowieso al niet voldoende. Nu is het dus zaak een therapeut te vinden met een aanpak die jij ziet zitten, waardoor je dat nieuwe traject met vertrouwen aan kunt gaan. Bevraag mogelijke therapeuten kritisch voor je begint. Verwacht geen wonderen (en ren hard weg als die je wel worden beloofd). Maar verbetering is waarschijnlijk echt wel mogelijk.

Starkid, als je nog dagelijks last hebt van een traumatische gebeurtenis, en door typetjes (wat bedoel je precies? ik dnek dat ik het begrijp, maar vraag het voor de zekerheid even) in je hoofd wordt geregeerd, kan het best ptss zijn. En misschien ook ptss en autisme.

[...]