Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VII
donderdag 1 november 2018 om 10:33
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
donderdag 29 oktober 2020 om 19:41
De delen bij ifs zijn veel te basaal en plat. Daarnaast gaat mw Fischer er steeds vanuit dat er 1 "hoofdpersoon" is die moet leren omgaan met de rest van de "delen" . Dat is niet hoe het werkt bij dis en een grote tekortkoming in de therapeutische benadering.
Fijn dat jij er baat bij hebt.
Fijn dat jij er baat bij hebt.
niks moet en alles mag
donderdag 29 oktober 2020 om 19:55
Hoi allemaal,
er is teveel om op te reageren voor mij, op dit moment. Ik lees veel waardevolle bijdragen. Fijn dat mensen elkaar hier weten te vinden.
Voor iedereen die twijfelt aan PTSS omdat trauma's altijd erger kunnen: je bent geen aansteller, ook al zeg je een miljoen keer tegen jezelf van wel. Niet erkennen dat er trauma speelde, is voor mij lange tijd een vorm van vermijding geweest. Ik moest me niet aanstellen, doorzetten, enzovoorts, allerlei redenen die er uiteindelijk toe hebben geleid dat ik het aangaan van (de verwerking van) het trauma heb uitgesteld. Tot ik het wel ben aangegaan. Misschien is dit voor jullie ook zo, los van welke andere diagnose dan ook.
Dus ook @Rebecca: als je trauma's hebt meegemaakt, te dealen hebt met herbelevingen, dan helpt traumatherapie. Ongeacht of je het wel of niet PTSS noemt.
@Lavenders: ik heb therapie gehad van een therapeute die bekwaam was in allerlei methodieken, en daarin ook keek naar wat aansloot bij het geen ik nodig had. Haar benadering bevatte veel elementen van Bessel van der Kolk, het idee: het verbinden van jezelf, hoofd, lichaam, geest. Mijn lichaam stond echt los van de rest van mij en inmiddels is het toch wel 90% in verbinding. Ze heeft verder gebruik gemaakt van exposure, EMDR, LGT, visualisatie, en Voice Dialogue. Het sluit aan op wat Hanke schrijft.
PTSS is bij mij inmiddels niet meer aan de hand, herbelevingen zijn tot bijna 0 gereduceerd, ik kan mezelf goed geruststellen en kalmeren als mijn stresssysteem op hol slaat, en alle 'delen' van mezelf zijn met elkaar in contact en vormen samen een 'gezonde' persoonlijkheid.
Is het dan alleen maar hosanna? Nee, dat niet.
Zoals het leven voor veel mensen soms moeilijk is, heb ik ook mijn pittige momenten, tegenslagen. En het opbouwen van een (liefdes)relatie is voor mij een uitdaging zoals het voor een flamingo zou zijn om de Mount Everest te beklimmen. Maar er is nooit bewezen dat het niet kan, ook al is het nog nooit een flamingo gelukt. Ik heb veel tools geleerd waarmee ik op mijn eigen manier dat pad kan behuppelen, ik heb vertrouwen dat ik daar wel een mooie weg in gevonden krijg. En omdat ik niet weet of dat weggetje uiteindelijk gaat leiden tot de top, geniet ik gewoon ook van het uitzicht onderweg.
voor iedereen, ik vond het fijn jullie weer te lezen.
er is teveel om op te reageren voor mij, op dit moment. Ik lees veel waardevolle bijdragen. Fijn dat mensen elkaar hier weten te vinden.
Voor iedereen die twijfelt aan PTSS omdat trauma's altijd erger kunnen: je bent geen aansteller, ook al zeg je een miljoen keer tegen jezelf van wel. Niet erkennen dat er trauma speelde, is voor mij lange tijd een vorm van vermijding geweest. Ik moest me niet aanstellen, doorzetten, enzovoorts, allerlei redenen die er uiteindelijk toe hebben geleid dat ik het aangaan van (de verwerking van) het trauma heb uitgesteld. Tot ik het wel ben aangegaan. Misschien is dit voor jullie ook zo, los van welke andere diagnose dan ook.
Dus ook @Rebecca: als je trauma's hebt meegemaakt, te dealen hebt met herbelevingen, dan helpt traumatherapie. Ongeacht of je het wel of niet PTSS noemt.
@Lavenders: ik heb therapie gehad van een therapeute die bekwaam was in allerlei methodieken, en daarin ook keek naar wat aansloot bij het geen ik nodig had. Haar benadering bevatte veel elementen van Bessel van der Kolk, het idee: het verbinden van jezelf, hoofd, lichaam, geest. Mijn lichaam stond echt los van de rest van mij en inmiddels is het toch wel 90% in verbinding. Ze heeft verder gebruik gemaakt van exposure, EMDR, LGT, visualisatie, en Voice Dialogue. Het sluit aan op wat Hanke schrijft.
PTSS is bij mij inmiddels niet meer aan de hand, herbelevingen zijn tot bijna 0 gereduceerd, ik kan mezelf goed geruststellen en kalmeren als mijn stresssysteem op hol slaat, en alle 'delen' van mezelf zijn met elkaar in contact en vormen samen een 'gezonde' persoonlijkheid.
Is het dan alleen maar hosanna? Nee, dat niet.
Zoals het leven voor veel mensen soms moeilijk is, heb ik ook mijn pittige momenten, tegenslagen. En het opbouwen van een (liefdes)relatie is voor mij een uitdaging zoals het voor een flamingo zou zijn om de Mount Everest te beklimmen. Maar er is nooit bewezen dat het niet kan, ook al is het nog nooit een flamingo gelukt. Ik heb veel tools geleerd waarmee ik op mijn eigen manier dat pad kan behuppelen, ik heb vertrouwen dat ik daar wel een mooie weg in gevonden krijg. En omdat ik niet weet of dat weggetje uiteindelijk gaat leiden tot de top, geniet ik gewoon ook van het uitzicht onderweg.
voor iedereen, ik vond het fijn jullie weer te lezen.
donderdag 29 oktober 2020 om 22:51
Ik haak ook alleen even aan op het punt van wegrelativeren.
Ik denk ook dat we dat vrijwel allemaal doen. Mijn situatie kwam behoorlijk dicht in de buurt van die van militairen in een oorlog maar ik heb ook heel lang heb gedacht dat het bij mij niet serieus was. Laat staan als ik hoor of lees over vroegkinderlijk trauma. Het heeft een tijd geduurd voor ik in deze topics mee durfde te schrijven want ik vond mijn eigen situatie daar zo bij in het niet vallen. En wat ik ook altijd denk: ach, bij mij is het allemaal al zo lang geleden...
Mijn beste vriendin ken ik al bijna mijn hele leven. Zij is een van de heel weinigen die ik indertijd al verteld heb wat er was gebeurd. Jaren later is zij psychotherapeut geworden en ze woont en werkt nu al lang buiten Nederland waardoor we niet zo vaak contact hebben.
Gisteren hadden we app-contact en appte ik haar over het geschil met mijn vroegere werkgever (wat indirect wel is gerelateerd aan mijn trauma's maar feitelijk gaat over iets van veel later datum). Een werkgever waar zijzelf trouwens ook nog voor heeft gewerkt indertijd.
Het bleef even stil en toen appte ze me iets in de trant van: 'Weet je dat ik pas nu, dankzij al mijn werk- en levenservaring, realiseer hoe het toen voor jou moet zijn geweest. Voormalig werkgever mag gvd wel blij zijn dat dát deel inmiddels verjaard is want wat hebben ze jou toen laten zitten.'
Het was maar goed dat ik thuis werk, want ik heb de hele dag elke keer als ik een pauze nam dat bericht herlezen en lopen huilen.
Nu ik het zelf eindelijk een beetje durf te gaan zien en uitspreken (het voelt nog steeds vreemd om hier een woord als trauma's te typen in relatie tot mezelf), houdt het me best wel bezig hoe het dan kan dat indertijd niemand het zag. Want dat heeft me ook heel lang ervan weerhouden om er aandacht aan te besteden: niemand zag het dus zo slecht ging het nog niet met me, dan zal het dus wel niet zo erg zijn geweest.
Daarom heeft die onverwachte 'erkenning' gisteren me zo diep geraakt. En ook ik kan alleen maar zeggen: neem het serieus. Het gaat niet vanzelf weg door het altijd maar weg te drukken.
Ik denk ook dat we dat vrijwel allemaal doen. Mijn situatie kwam behoorlijk dicht in de buurt van die van militairen in een oorlog maar ik heb ook heel lang heb gedacht dat het bij mij niet serieus was. Laat staan als ik hoor of lees over vroegkinderlijk trauma. Het heeft een tijd geduurd voor ik in deze topics mee durfde te schrijven want ik vond mijn eigen situatie daar zo bij in het niet vallen. En wat ik ook altijd denk: ach, bij mij is het allemaal al zo lang geleden...
Mijn beste vriendin ken ik al bijna mijn hele leven. Zij is een van de heel weinigen die ik indertijd al verteld heb wat er was gebeurd. Jaren later is zij psychotherapeut geworden en ze woont en werkt nu al lang buiten Nederland waardoor we niet zo vaak contact hebben.
Gisteren hadden we app-contact en appte ik haar over het geschil met mijn vroegere werkgever (wat indirect wel is gerelateerd aan mijn trauma's maar feitelijk gaat over iets van veel later datum). Een werkgever waar zijzelf trouwens ook nog voor heeft gewerkt indertijd.
Het bleef even stil en toen appte ze me iets in de trant van: 'Weet je dat ik pas nu, dankzij al mijn werk- en levenservaring, realiseer hoe het toen voor jou moet zijn geweest. Voormalig werkgever mag gvd wel blij zijn dat dát deel inmiddels verjaard is want wat hebben ze jou toen laten zitten.'
Het was maar goed dat ik thuis werk, want ik heb de hele dag elke keer als ik een pauze nam dat bericht herlezen en lopen huilen.
Nu ik het zelf eindelijk een beetje durf te gaan zien en uitspreken (het voelt nog steeds vreemd om hier een woord als trauma's te typen in relatie tot mezelf), houdt het me best wel bezig hoe het dan kan dat indertijd niemand het zag. Want dat heeft me ook heel lang ervan weerhouden om er aandacht aan te besteden: niemand zag het dus zo slecht ging het nog niet met me, dan zal het dus wel niet zo erg zijn geweest.
Daarom heeft die onverwachte 'erkenning' gisteren me zo diep geraakt. En ook ik kan alleen maar zeggen: neem het serieus. Het gaat niet vanzelf weg door het altijd maar weg te drukken.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
vrijdag 30 oktober 2020 om 06:50
@Dana: kippenvel hier, zo mooi. Dank voor het delen!
@Allesmag: ik ben nieuwsgierig naar je antwoord op de vraag die Hanke stelde: heb je ideeën van wat voor jou beter werkte? En misschien dus voor anderen hier ook kan werken?
Wat betreft dat weg relativeren, of bagatelliseren van het trauma, schoot me nog een ding te binnen. Volgens mij is het iets heel menselijks. Want ik heb het (in docu's op televisie weliswaar) soldaten uit oorlogsgebieden ook zien doen: ik ben hier voor opgeleid, ik ben hier samen met anderen geweest, ik moet wel een heel slap *vul hier elk willekeurig negatief woord in* persoon zijn dat ik hier een trauma aan overhoud, terwijl anderen nergens last van hebben.
@Allesmag: ik ben nieuwsgierig naar je antwoord op de vraag die Hanke stelde: heb je ideeën van wat voor jou beter werkte? En misschien dus voor anderen hier ook kan werken?
Wat betreft dat weg relativeren, of bagatelliseren van het trauma, schoot me nog een ding te binnen. Volgens mij is het iets heel menselijks. Want ik heb het (in docu's op televisie weliswaar) soldaten uit oorlogsgebieden ook zien doen: ik ben hier voor opgeleid, ik ben hier samen met anderen geweest, ik moet wel een heel slap *vul hier elk willekeurig negatief woord in* persoon zijn dat ik hier een trauma aan overhoud, terwijl anderen nergens last van hebben.
vrijdag 30 oktober 2020 om 10:24
Wat zijn jullie een lieverds . Heb vannacht een hele slechte nacht gehad dus vandaar dat het me nu niet lukt uitgebreid te reageren. Ik wilde toch even snel laten weten dat ik alles gelezen heb en het ontzettend lief en heel waardevol vind. Ik vind het heel fijn dat jullie met me meedenken en het zonder dat ik veel gezegd heb snappen. Ik kom er in ieder geval morgen even op terug.
Voor iedereen
. Heb vannacht een hele slechte nacht gehad dus vandaar dat het me nu niet lukt uitgebreid te reageren. Ik wilde toch even snel laten weten dat ik alles gelezen heb en het ontzettend lief en heel waardevol vind. Ik vind het heel fijn dat jullie met me meedenken en het zonder dat ik veel gezegd heb snappen. Ik kom er in ieder geval morgen even op terug. Voor iedereen
zaterdag 31 oktober 2020 om 19:52
Bedankt voor de reacties. Lees veel herkenbare dingen en ook wel confronterende dingen. Merk wel dat ik het voor nu even los moet laten, want ik moet nog ruim 2.5 week wachten op het vervolg en dan weet ik nog niet wanneer de behandeling van start gaat. Zo frustrerend. Ben nu meer dan een halfjaar geleden als 'spoed' aangemeld en heb nog geen één gesprek gehad waarin gevraagd werd hoe het nu met me gaat. Begint me wel een beetje op te breken zo. 
dinsdag 3 november 2020 om 20:33
voor iedereen!Na anderhalf jaar wachtlijsten en opschortingen vandaag eindelijk de eerste echte 'therapie' gehad bij centrum autisme, psycho educatie in groep.
Ik ben echt teleurgesteld. We hebben een werkboek meegekregen, ik heb het doorgebladerd en er staat echt niks nieuws in. Ik herken mezelf in het meeste niet eens.
Volgens mij gaan er drie hoofdstukken over communicatie, waar ik geen problemen mee heb. En dan alleen de basics, zender/ontvanger, wat is nonverbale communictatie etc. Hoofdstuk emoties/g schema's. Hoofdstuk kwaliteiten met kernkwadranten. Hoofdstuk probleemoplossing met een schema wat ik niet nodig heb. Eigenlijk is het een hele map vil met info waar een tienjarige nog mee uit de voeten zou kunnen, zo basic en summier dat ik de hele cursus zelf zou kunnen geven.
En wat komt het hard aan. Wat een loze beloftes dat als ik meer leer over mezelf het binnen 6 maanden vast wel beter zal gaan (had ik al mijn vraagtekens bij maar goed). Ik heb al zoveel geprobeerd, ik pas al zoveel toe. En ja het is iets verbeterd; het zelfdestructieve gedrag heb ik onder controle en ik verwacht minder van mezelf, bewaak mijn grenzen beter, kan beter hulp vragen en mijn emoties benoemen.
Maar toch. Ik heb even de energie niet om die stomme 'herstelgerichte aanpak mentaliteit' vol te houden. Want als ik zo goed bezig ben, zo goed weet wat ik zou moeten doen, dat doe, en alsnog een puinhoop ben, waar haal ik dan die veerkracht vandaan? Hoe blijf ik dan hoopvol? Als het niet lukt om weer 'betekenisvolle rollen' aan te nemen en ik alleen maar meer en meer moet opgeven in de hoop dat ik dan uiteindelijk weer meer kan?
Ik ben even klaar met optimisme.
Morgen een gesprek met mijn casemanager, ik ga dit ook wel aangeven. Als ik alles al weet kan ik misschien beter 1 op 1 psycho educatie doen om zo wat meer diepgang te vinden.
Maar heb eerlijk gezegd het idee dat mijn problemen en de complexiteit daarvan teveel zijn voor de meeste mensen bij centrum autisme.
En dus nu weer de twijfel hoe passend die diagnose is als ik het werkboek doorblader en mezelf niet lees in de informatie.
Dan denk ik toch weer terug aan een PMT'er die ik maar een paar keer heb gezien, maar dwars door de muur om me heen kon lopen en de kern kon raken, kon zien, waar IK me ook soms een beetje bloot kon geven.
Die zei dat ze niet dacht dat ik autisme had, maar dat ik door mijn trauma's behoefte aan duidelijkheid, voorspelbaarheid en controle had om zo alles veilig te houden voor mezelf. Ik weet het echt niet.
@Hanke: die pb komt nog, ik kan nog even niet de juiste woorden vinden.
dinsdag 3 november 2020 om 21:37
He wat een vervelende ervaring Green. Autisme is er in zoveel soorten en maten. Het kan inderdaad zijn dat een ander nog heel veel heeft aan de basisprincipes terwijl jij op een heel ander niveau functioneert.
Is het mogelijk om die PMT-er nog eens te contacten? Is het lang geleden dat je haar zag?
Ik heb geen vastgesteld autisme maar de psychiater heeft wel vermoedens. Bij mij ligt het vooral in moeite met schakelen tussen taken. En me moeilijk kunnen afsluiten voor prikkels. In mijn geval kan ik me voorstellen dat ik misschien 85% van die psycho-educatie niet nodig zou hebben maar dat de 15% waar ik moeite mee had, toch leerzaam zou kunnen zijn. Maar je had er waarschijnlijk veel meer van verwacht. Hoe zijn de andere cursisten?
Is het mogelijk om die PMT-er nog eens te contacten? Is het lang geleden dat je haar zag?
Ik heb geen vastgesteld autisme maar de psychiater heeft wel vermoedens. Bij mij ligt het vooral in moeite met schakelen tussen taken. En me moeilijk kunnen afsluiten voor prikkels. In mijn geval kan ik me voorstellen dat ik misschien 85% van die psycho-educatie niet nodig zou hebben maar dat de 15% waar ik moeite mee had, toch leerzaam zou kunnen zijn. Maar je had er waarschijnlijk veel meer van verwacht. Hoe zijn de andere cursisten?
Je kunt méér.
dinsdag 3 november 2020 om 21:45
De PMT'er werkt helaas niet meer waar ik haar als therapeut had. Misschien kan ik haar online vinden. Wilde toch mijn zorgverzekering aanpassen om ook buiten de grote instelling hier lichaamswerk te kunnen doen, aangezien de wachtlijst hier heel lang is.
De andere cursisten.. heb er niet echt een mening over. Ik ben de enige die al zo'n 20 daad draaideurcliënt is bij de sggz, de anderen wel eens een keer wat, maar voor iedereen daar de eerste groepstherapie.
Ik weet niet. Ik hoopte herkenning te vinden maar voel me juist eenzamer. Ik denk wel dat als je net een diagnose hebt en nog niet zoveel trajecten hebt gehad deze cursus waardevol kan zijn, maar voor mij niet, helaas.
De andere cursisten.. heb er niet echt een mening over. Ik ben de enige die al zo'n 20 daad draaideurcliënt is bij de sggz, de anderen wel eens een keer wat, maar voor iedereen daar de eerste groepstherapie.
Ik weet niet. Ik hoopte herkenning te vinden maar voel me juist eenzamer. Ik denk wel dat als je net een diagnose hebt en nog niet zoveel trajecten hebt gehad deze cursus waardevol kan zijn, maar voor mij niet, helaas.
dinsdag 3 november 2020 om 22:02
Dan zou ik inderdaad kijken of je kunt achterhalen waar die PMT-er nu werkt. Qua verzekering zit je precies goed nu. Hulpverleners sluiten rond deze tijd contracten en jij kunt nog 2 mnd overstappen. In het gunstigste geval dat je een verwijzing kunt krijgen.
in deze regio is de PMT-wereld klein en kennen de meesten elkaar wel. Ik kan me goed voorstellen dat iets anders dan praten jou nu kan helpen.
in deze regio is de PMT-wereld klein en kennen de meesten elkaar wel. Ik kan me goed voorstellen dat iets anders dan praten jou nu kan helpen.
Je kunt méér.
woensdag 4 november 2020 om 09:03
Green
Ik krijg steeds minder 'geloof' in al die wondertherapieën die iemand wel even in korte tijd volledig op zullen lappen. Ik geloofde sowieso al nooit zo in al die zorgverzekeraar-gestuurde vaststaande dbc's van etiketjes met een standaardbehandeling. Mensen zijn complexe wezens, die vang je niet zomaar in 1 hokje. Het is natuurlijk allemaal heel fijn, die zorgverzekeraar-darlings, voor de mensen die er wel baat bij hebben. Maar zeker voor de mensen bij wie er veel meer speelt, is volgens mij een flexibele aanpak veel belangrijker, door een heel wijze behandelaar die kijkt naar de unieke persoon en die kennis en ervaring heeft van álle mogelijke aanpakken en die creatief weet te combineren. In plaats van het afwerken van een standaardprotocol, omdat dat bij de diagnose zou passen. Ik krijg ook steeds meer de kriebels van uitspraken die je tegenwoordig overal leest en hoort 'je hebt niet de goede diagnose gehad en daarom ook niet de behandeling'. Zorgverzekeraar-praat vind ik dat, typisch voor het geloof dat mensen en hun problemen statisch en plat zijn en dus met een vast protocolletje wel even te 'behandelen' - en dan lopen ze zomaar fluitend weer naar buiten.
Fijn voor de mensen die er baat bij hebben, maar de mensen die veel complexer problemen hebben, zoals jij en Lavenders, staan daarna in de kou en mogen maar weer hopen op een niet al te lange wachtlijst omdat die 'wonder-instituten' meestal geen nazorg geven - want dat zou toch zomaar langduriger kunnen zijn en dan kunnen ze minder 'scoren' met hun supersnelle resultaten.
Nou ja, misschien ben ik nu wat al te cynisch, hoor. Ik snap gewoon helemaal dat je even klaar bent met optimisme. (Of misschien snap ik er wel niks van, maar ben ik er op mijn manier ook even klaar mee.)
Overigens ben ik voor mezelf op het moment wel best optimistisch. Jullie steun doet me goed, bedankt nog voor jullie reacties! En er komen de laatste tijd mooie dingen op mijn pad, wat maakt dat al mijn af en toe heel heftige emoties niet alleen maar negatief zijn maar soms juist ook positief en hoopvol. Al blijft dat laatste wat griezelig.
Moon, hoe gaat het met jouzelf?
Ik krijg steeds minder 'geloof' in al die wondertherapieën die iemand wel even in korte tijd volledig op zullen lappen. Ik geloofde sowieso al nooit zo in al die zorgverzekeraar-gestuurde vaststaande dbc's van etiketjes met een standaardbehandeling. Mensen zijn complexe wezens, die vang je niet zomaar in 1 hokje. Het is natuurlijk allemaal heel fijn, die zorgverzekeraar-darlings, voor de mensen die er wel baat bij hebben. Maar zeker voor de mensen bij wie er veel meer speelt, is volgens mij een flexibele aanpak veel belangrijker, door een heel wijze behandelaar die kijkt naar de unieke persoon en die kennis en ervaring heeft van álle mogelijke aanpakken en die creatief weet te combineren. In plaats van het afwerken van een standaardprotocol, omdat dat bij de diagnose zou passen. Ik krijg ook steeds meer de kriebels van uitspraken die je tegenwoordig overal leest en hoort 'je hebt niet de goede diagnose gehad en daarom ook niet de behandeling'. Zorgverzekeraar-praat vind ik dat, typisch voor het geloof dat mensen en hun problemen statisch en plat zijn en dus met een vast protocolletje wel even te 'behandelen' - en dan lopen ze zomaar fluitend weer naar buiten.
Fijn voor de mensen die er baat bij hebben, maar de mensen die veel complexer problemen hebben, zoals jij en Lavenders, staan daarna in de kou en mogen maar weer hopen op een niet al te lange wachtlijst omdat die 'wonder-instituten' meestal geen nazorg geven - want dat zou toch zomaar langduriger kunnen zijn en dan kunnen ze minder 'scoren' met hun supersnelle resultaten.
Nou ja, misschien ben ik nu wat al te cynisch, hoor. Ik snap gewoon helemaal dat je even klaar bent met optimisme. (Of misschien snap ik er wel niks van, maar ben ik er op mijn manier ook even klaar mee.)
Overigens ben ik voor mezelf op het moment wel best optimistisch. Jullie steun doet me goed, bedankt nog voor jullie reacties! En er komen de laatste tijd mooie dingen op mijn pad, wat maakt dat al mijn af en toe heel heftige emoties niet alleen maar negatief zijn maar soms juist ook positief en hoopvol. Al blijft dat laatste wat griezelig.
Moon, hoe gaat het met jouzelf?
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
woensdag 4 november 2020 om 18:00
Ik had hier nog niet op geantwoord. Dank je Green. Ik heb me vorige herfst en winter heel raar gevoeld. Voelde me down, wilde liever niet naar buiten, voelde me heel alleen. Ergens ben ik bang dat het deze herfst en winter 'gewoon' weer hetzelfde liedje is. Dus dan hoop ik eigenlijk dat mijn huidige gevoelens van verdriet, eenzaamheid, onrust, slecht slapen (of juist weer heel veel) allemaal bij de EMDR hoort en dat het niet weer zo'n ellende wordt als vorige winter. Daarom ben ik er misschien ook teveel mee bezig. Stel dat het niets met EMDR te maken heeft maar net als vorige winter zo k*t gaat dan weet ik eerlijk gezegd ook niet meer waar ik het zoeken moet en wat ik daar tegen kan doen.GreenLadyFern schreef: ↑29-10-2020 17:50@Moon: Ten eerste, goed dat je hier zoveel blijft schrijven, ik weet dat je dat moeilijk vind/vond
Wat me opvalt aan je berichten, is dat je je steeds afvraagt of hoe je je voelt, wat je wel of niet doet etc, te maken heeft met de EMDR. Niet dat daar iets mis mee is, ik herken een stukje van mezelf erin; overanalyseren. Ik kan nogal doorslaan in analyseren wat ik doe, waarom ik me een bepaalde manier voel, overal wil ik een bijna meetbare verklaring voor hebben. Als ik dat doe, heb ik het niet door, maar na zo'n periode zie ik altijd weer in dat ik eigenlijk voorbij ga aan het ervaren. Stilstaan bij hoe ik me voel, zonder verklaringen, oordelen, het is gewoon zo. Misschien dat ik megahard aan het projecteren ben en dit voor jou niet van toepassing is, misschien dat je er wat aan hebt.
Maar hoe het nu gaat... Ik heb 3 x EMDR gehad nu. Voor de derde keer zei ik tegen een vriend dat ik volgens mij iets rustiger ben en dat was hem ook opgevallen. Het lijkt of ik me minder erger. Ik heb me de laatste jaren zo verschrikkelijk druk gemaakt over alles wat niet volgens planning verliep. Omdat ik mijn weinige energie altijd moet afstemmen en als dingen dan anders lopen moet ik andere dingen weer anders plannen. En dan kan ik in mijn hoofd bijv erg bezig zijn met hoe ik dat kan zeggen tegen diegene etc etc. Het lijkt of dat nu allemaal stiller is in mijn hoofd.
Ook de boodschappen lijken opeens beter te gaan. Ik kon nog wel eens in de winkel lopen en het niet zo goed meer weten en dan werd het toch weer iets kant en klaars. Het lukt nu beter om maaltijden te koken en ook niet teveel extra dingen te halen. En ik had eens in de zoveel tijd (misschien eens in de drie weken) een craving dat ik graag alcohol wilde thuis en dan kocht ik iets lekkers. (Ik heb het nooit standaard in huis omdat ik het dan te makkelijk pak). Ik heb nu al weken geen alcohol meer gekocht, dat valt ook op.
De therapeute doet een combinatie van EMDR en hypnotherapie. De laatste keer hebben we het over oma gehad. Zij is begin dit jaar overleden. Ze was een gecompliceerde vrouw en dat maakt dat we ook niet echt samen kunnen rouwen. Iedereen kende een andere versie van oma zeg maar. Dat is geen trauma (ik heb ook goed afscheid kunnen nemen op haar sterfbed) maar het was wel de moeite waard om er een sessie aan te wijden. Later die week voelde ik ook weer hoe ik mij tussen de neven en nichten heb gevoeld en dat is misschien ook iets om nog eens te bespreken. Dus omdat het niet puur over trauma's gaat denk ik dat we nog best wel wat sessies kunnen hebben.
Je leest soms over 3 tot 5 keer EMDR maar dit gaat voor mij breder. Gelukkig vind ik het fijn om erheen te gaan. De fietstocht is prettig en ik vind de locatie ook heel fijn.
Oja ik ben gisteren met de trein geweest en toen leek het ook of ik onderweg minder last van prikkels had. Normaal op het station kreeg ik zoveel prikkels. Ook door allerlei lekkere broodjes/drankjes/interessante tijdschriften en boeken, gewoon bij alles even een kort moment dat ik dacht zal ik dat kopen voor onderweg of niet. Nu ben ik naar de trein gelopen eigenlijk zonder al die dingen te zien.
Ook nu veel analyse dus maar ik hoop het ook over een tijdje te kunnen teruglezen. Of als ik een keer het idee heb dat het toch niet werkt.
Je kunt méér.
donderdag 5 november 2020 om 11:13
@ Green: ik begrijp je teleurstelling. Als ik wel autisme zou hebben, zou het voor mij volgens mij ook geen zin hebben, omdat ik er zelf al zoveel over gelezen heb. Ik zou echt meer diepgang moeten hebben over hoe het bij míj werkt, geen standaardkost. En sowieso liever 1-op-1. Is dat wel mogelijk daar?
Ik heb iedereen gelezen en ik wil graag reageren, maar ik moet nu echt verder met inpakken. Morgen komen de verhuizers en we moeten nog veel doen. Ik reageer na het weekend weer, als ik meer rust heb.
Knuffels voor iedereen die ze nodig heeft:
Ik heb iedereen gelezen en ik wil graag reageren, maar ik moet nu echt verder met inpakken. Morgen komen de verhuizers en we moeten nog veel doen. Ik reageer na het weekend weer, als ik meer rust heb.
Knuffels voor iedereen die ze nodig heeft:
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 5 november 2020 om 23:28
Jee Diva, ineens is het zover! Veel succes en ik hoop voor je dat je inderdaad wat uit kunt rusten in het weekend (maar grote kans dat je dan nog druk bent met uitpakken, je draai vinden etc.)
Moon, goed dat je blijft schrijven, al was het inderdaad alleen al om af en toe terug te kunnen lezen. Kan heel helpend zijn, om na een tijd je eigen ontwikkelingen en ups & downs met wat afstand te bekijken. Wat fijn dat je wat minder last hebt van prikkels en ook wat minder geprikkeld bent. Hopelijk kom je deze winter beter door dan de vorige.
Green, hoe was je gesprek met de casemanager?
Ik heb zelf even niet zoveel te zeggen verder. Ik lees jullie, vind het fijn om de wisselwerking tussen oude bekenden en wat nieuwere namen in dit topic te lezen, allemaal met een heel eigen proces en heel eigen ervaringen en dan toch zoveel uitwisseling en herkenning. Dat kan me af en toe echt ontroeren.
Knuf, als je soms nog meeleest, nog altijd veel dank voor deze mooie topics. Ik hoop dat het goed gaat met jou en je kleine Knufje en dat jullie zo min mogelijk geraakt worden door corona-perikelen of andere problemen.
Moon, goed dat je blijft schrijven, al was het inderdaad alleen al om af en toe terug te kunnen lezen. Kan heel helpend zijn, om na een tijd je eigen ontwikkelingen en ups & downs met wat afstand te bekijken. Wat fijn dat je wat minder last hebt van prikkels en ook wat minder geprikkeld bent. Hopelijk kom je deze winter beter door dan de vorige.
Green, hoe was je gesprek met de casemanager?
Ik heb zelf even niet zoveel te zeggen verder. Ik lees jullie, vind het fijn om de wisselwerking tussen oude bekenden en wat nieuwere namen in dit topic te lezen, allemaal met een heel eigen proces en heel eigen ervaringen en dan toch zoveel uitwisseling en herkenning. Dat kan me af en toe echt ontroeren.
Knuf, als je soms nog meeleest, nog altijd veel dank voor deze mooie topics. Ik hoop dat het goed gaat met jou en je kleine Knufje en dat jullie zo min mogelijk geraakt worden door corona-perikelen of andere problemen.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
vrijdag 6 november 2020 om 12:07
vrijdag 6 november 2020 om 16:50
Ik heb jullie allemaal gelezen nog steeds weinig ruimte.
Bedankt voor de lieve woorden. Ik ga met mijn casemanager 1 op 1 de psycho educatie doorlopen zodat we specifiek op 'mij' in kunnen gaan. Maar toch begin ik steeds meer te twijfelen.
Ik weet dat ik mijn gedachten nu niet helemaal kan vertrouwen, en periodes zoals deze maken dat ik overal aan twijfel. Twijfel over diagnoses, over mogelijk herstel, over wat er nou echt gebeurd is aan trauma's. Ik twijfel over wat waar is, wat niet, besef me dat er geen objectieve waarheid is en dat ik niks kan weten. Als ik depressief ben denk ik rationeel met een andere uitkomst dan als ik niet depressief ben, het is een stuk perspectief. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen.
Vandaag met psychiater gesproken, heb de laatste weken ook wat stressoren bij moeten houden om te bepalen of de medicatie goed werkt of niet, maar het is zo'n shitshow dat er eigenlijk niks over te zeggen valt. Na het weekend dus van de medicatie af en kijken hoe dat gaat, onder het mom van 'veel erger kan toch niet'.
Ik moet wel zeggen dat mijn klachten voornamelijk op gevoelsniveau zitten, en niet zozeer in mijn gedrag. Op een enkele dag ga ik door een cyclus van uit elkaar vallen, mezelf bij elkaar rapen, iets doen, en weer uit elkaar vallen. Stiekem krijg ik toch nog wel wat gedaan. Al is de zelfzorg veel moeilijker dan stofzuigen.
Nou ja, ik zie even geen lichtje meer aan het eind van de tunnel. Ik heb er ook niks aan als er toch geen ass blijkt te zijn, en het allemaal aan de trauma's ligt, want op die afdeling was ik 'uitbehandeld'.
Standje overleven en op een dag gaat de zon wel weer schijnen. Dat is altijd zo.
nog steeds weinig ruimte.Bedankt voor de lieve woorden. Ik ga met mijn casemanager 1 op 1 de psycho educatie doorlopen zodat we specifiek op 'mij' in kunnen gaan. Maar toch begin ik steeds meer te twijfelen.
Ik weet dat ik mijn gedachten nu niet helemaal kan vertrouwen, en periodes zoals deze maken dat ik overal aan twijfel. Twijfel over diagnoses, over mogelijk herstel, over wat er nou echt gebeurd is aan trauma's. Ik twijfel over wat waar is, wat niet, besef me dat er geen objectieve waarheid is en dat ik niks kan weten. Als ik depressief ben denk ik rationeel met een andere uitkomst dan als ik niet depressief ben, het is een stuk perspectief. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen.
Vandaag met psychiater gesproken, heb de laatste weken ook wat stressoren bij moeten houden om te bepalen of de medicatie goed werkt of niet, maar het is zo'n shitshow dat er eigenlijk niks over te zeggen valt. Na het weekend dus van de medicatie af en kijken hoe dat gaat, onder het mom van 'veel erger kan toch niet'.
Ik moet wel zeggen dat mijn klachten voornamelijk op gevoelsniveau zitten, en niet zozeer in mijn gedrag. Op een enkele dag ga ik door een cyclus van uit elkaar vallen, mezelf bij elkaar rapen, iets doen, en weer uit elkaar vallen. Stiekem krijg ik toch nog wel wat gedaan. Al is de zelfzorg veel moeilijker dan stofzuigen.
Nou ja, ik zie even geen lichtje meer aan het eind van de tunnel. Ik heb er ook niks aan als er toch geen ass blijkt te zijn, en het allemaal aan de trauma's ligt, want op die afdeling was ik 'uitbehandeld'.
Standje overleven en op een dag gaat de zon wel weer schijnen. Dat is altijd zo.
vrijdag 6 november 2020 om 17:32
GreenLady
Ik kan alleen vertellen hoe ik het ervaar.
Bij mijn hypnotherapie/EMDR maakt het niet zozeer uit wat 'waar' is en wat niet. Er is iets van mijn tweede en daar wilde ik het graag over hebben (ziekenhuisopname). Tja daarvan weet ik niet of mijn herinneringen 'kloppen' en het is ook niet de bedoeling dat ik dat bij mijn ouders ga verifiëren. We gaan het langs, er komen dingen boven en dat is goed. Er kan ook een roze olifant op een fiets voorbij komen en dan is dat ook goed.
Ik ben zelf ook bezig geweest om tot in de puntjes dingen te herinneren omdat ik dacht dat dat de therapie ten goede zou komen (van tevoren). Maar dat maakt helemaal niet uit.
Ik hoop dat je gehoord zult worden bij je behandelaars en dat het dan weer wat rustiger en overzichtelijker wordt.
Ik kan alleen vertellen hoe ik het ervaar.
Bij mijn hypnotherapie/EMDR maakt het niet zozeer uit wat 'waar' is en wat niet. Er is iets van mijn tweede en daar wilde ik het graag over hebben (ziekenhuisopname). Tja daarvan weet ik niet of mijn herinneringen 'kloppen' en het is ook niet de bedoeling dat ik dat bij mijn ouders ga verifiëren. We gaan het langs, er komen dingen boven en dat is goed. Er kan ook een roze olifant op een fiets voorbij komen en dan is dat ook goed.
Ik ben zelf ook bezig geweest om tot in de puntjes dingen te herinneren omdat ik dacht dat dat de therapie ten goede zou komen (van tevoren). Maar dat maakt helemaal niet uit.
Ik hoop dat je gehoord zult worden bij je behandelaars en dat het dan weer wat rustiger en overzichtelijker wordt.
Je kunt méér.
maandag 9 november 2020 om 23:34
Mag ik inhaken bij jullie?
Ik ben in behandeling voor ptss. Ik heb momenteel 1 x per 2 weken een afspraak, de afgelopen maanden zijn we vooral bezig geweest met emdr. De afgelopen weken gingen best goed, maar sinds een paar dagen heb ik meer last van triggers. Momenteel is het amper vol te houden. Niemand in mijn omgeving weet er van, ik heb contact gezocht met mijn psycholoog, en ze belt woensdag even. De volgende sessie is volgende week pas. Ook heb ik de behoefte om pijn te voelen. Ik kan het nog tegenhouden, maar de drang is groot.
Ik ben in behandeling voor ptss. Ik heb momenteel 1 x per 2 weken een afspraak, de afgelopen maanden zijn we vooral bezig geweest met emdr. De afgelopen weken gingen best goed, maar sinds een paar dagen heb ik meer last van triggers. Momenteel is het amper vol te houden. Niemand in mijn omgeving weet er van, ik heb contact gezocht met mijn psycholoog, en ze belt woensdag even. De volgende sessie is volgende week pas. Ook heb ik de behoefte om pijn te voelen. Ik kan het nog tegenhouden, maar de drang is groot.
dinsdag 10 november 2020 om 09:03
Welkom Mrs. Vervelend dat je er zo alleen in staat. Is er niemand die je in vertrouwen kunt nemen?
Bijv mijn broers weten dát ik EMDR heb en soms spreken we ook af dat ik s avonds na de EMDR of de volgende dag erheen ga. Gewoon om niet zo alleen te zijn. Maar dan bespreek ik bijv wel of het makkelijk ging en of ik me moe voelde, maar ik ga niet de inhoud bespreken. Voor hun was 'het gebeurde' destijds ook moeilijk en ik hoef geen discussie oid daarover. Maar even daar TV kijken na een sessie is wel prettig.
Ik heb van mijn opname gedroomd
Het duurde even na het wakker worden, voor ik het weer wist. Werd doodmoe wakker. Het was vooral dat de verpleging mij vertellen wat ik wel en niet mocht. En ik wilde een afspraak afzeggen later deze week, omdat diegene anders niet wist waarom ik niet kwam. Maar ik mocht niet bellen. Toch wel goed dat ik er nu van droom, denk ik.
Bijv mijn broers weten dát ik EMDR heb en soms spreken we ook af dat ik s avonds na de EMDR of de volgende dag erheen ga. Gewoon om niet zo alleen te zijn. Maar dan bespreek ik bijv wel of het makkelijk ging en of ik me moe voelde, maar ik ga niet de inhoud bespreken. Voor hun was 'het gebeurde' destijds ook moeilijk en ik hoef geen discussie oid daarover. Maar even daar TV kijken na een sessie is wel prettig.
Ik heb van mijn opname gedroomd
Het duurde even na het wakker worden, voor ik het weer wist. Werd doodmoe wakker. Het was vooral dat de verpleging mij vertellen wat ik wel en niet mocht. En ik wilde een afspraak afzeggen later deze week, omdat diegene anders niet wist waarom ik niet kwam. Maar ik mocht niet bellen. Toch wel goed dat ik er nu van droom, denk ik.
Je kunt méér.
dinsdag 10 november 2020 om 10:22
Hoi lieverds!
Het liefst zou ik op jullie allemaal willen reageren, maar dat gaat mij niet lukken. Omdat ik zo’n tijd afwezig ben geweest zou ik niet weten waar te beginnen.
Ik lees wel nog altijd mee, en ik ben heel blij dat ik jullie dankzij dit topic altijd weer digitaal kan ontmoeten. Ik vind dat er vaak hele mooie, ontroerende, bijzondere, lieve, helpende, verbindende, troostende, steunende en/of fijne posts geschreven worden. Ik wil jullie bedanken voor het delen, want ik haal daar veel kracht uit
Mijn tijd wordt tegenwoordig wat meer in beslag genomen door mini-Knuf en dat vind ik ook helemaal niet erg. Ik geniet zo van ons geweldige kindje
Ik ben mij ervan bewust dat ik alles richting hem nogal door een roze bril zie; elk boertje, scheetje, kwijltje en brabbeltje vind ik prachtig en alles aan hem vind ik perfect
Maar dat zal ooit wel veranderen, al hoop ik dat het deels zal blijven bestaan, want dit gevoel is heerlijk. Ik geniet heel erg van zijn schattige babywangetjes, ondeugende capriolen en het waardevolle persoontje dat hij is en wij mogen leren kennen. Ik voel me elke dag rijk met het besef dat wij een hele tijd hem mogen begeleiden en ik zijn mama mag zijn Dus als jullie je soms afvragen waar ik gebleven ben: voornamelijk op die blauwe baby-wolk 
Maar daarnaast is er ook nog ruimte (nodig) voor heel veel anders. Afgelopen jaar heeft voor mij enorm in het teken gestaan van erkenning, en die heb ik op veel verschillende manieren mogen ontvangen.
Toen ik 4 jaar geleden hier een topic opende, had ik mij nooit een voorstelling kunnen maken van hoe mijn leven er nu uit ziet. Dit had ik niet voor mogelijk gehouden, toen ik suicidaal bij de huisarts zat, toen ik mijzelf nog verwondde, toen ik dagelijks mij door de paniek en hyperventilatie en herbelevingen en nachtmerries ploeterde, toen alles er donker en onmogelijk uitzag.
Toen was alles anders, terwijl heel veel gelijk gebleven is: de vogeltjes fluiten nog hun wijsjes, de seizoenen wisselen elkaar elke paar maanden af, eerste kerstdag valt nog altijd op 25 december en Rituals heeft nog steeds een heerlijke advent kalender Maar voor mij voelt alles anders. Ik kan die vogeltjes horen fluiten, en ik kan zien dat de natuur aan het veranderen is. Ik heb leren waarnemen. Ik ervaar dat ik enorm kan vertrouwen op mijn gevoel, op mijn lichaam, op mijzelf.
Ik oefen elke dag met een meer ontspannen, rustiger leven. Een leven dat veilig is, een leven dat van mij is. Er is mij heel veel leed aangedaan door andere mensen vroeger en dat is heel pijnlijk (geweest). Ik heb daar erkenning voor gekregen, niet van de daders, wel van anderen, en de allerbelangrijkste erkenning kwam en komt van mijzelf.
En toen ik heel langzaam begon met mijzelf te geven wat ik altijd gemist heb, smaakte dat naar meer. Sinds ik begrijp hoe belangrijk het is om liefdevol met mijzelf om te gaan, en om ook op die manier met anderen om te kunnen gaan, ben ik niet meer gestopt met oefenen, delen, verbinden, uiten, stilstaan en contact maken. Contact maken met mijzelf in eerste instantie, en dat is het zwaarste wat ik ooit heb gedaan, en tegelijkertijd het mooiste. En alle moeite blijkt het telkens weer waard te zijn.
Ik kwam even langs om hoi te zeggen, tegen jullie allemaal. Bedankt voor het schrijven en (mee)lezen lieverds
Het liefst zou ik op jullie allemaal willen reageren, maar dat gaat mij niet lukken. Omdat ik zo’n tijd afwezig ben geweest zou ik niet weten waar te beginnen.
Ik lees wel nog altijd mee, en ik ben heel blij dat ik jullie dankzij dit topic altijd weer digitaal kan ontmoeten. Ik vind dat er vaak hele mooie, ontroerende, bijzondere, lieve, helpende, verbindende, troostende, steunende en/of fijne posts geschreven worden. Ik wil jullie bedanken voor het delen, want ik haal daar veel kracht uit
Mijn tijd wordt tegenwoordig wat meer in beslag genomen door mini-Knuf en dat vind ik ook helemaal niet erg. Ik geniet zo van ons geweldige kindje
Ik ben mij ervan bewust dat ik alles richting hem nogal door een roze bril zie; elk boertje, scheetje, kwijltje en brabbeltje vind ik prachtig en alles aan hem vind ik perfect
Maar dat zal ooit wel veranderen, al hoop ik dat het deels zal blijven bestaan, want dit gevoel is heerlijk. Ik geniet heel erg van zijn schattige babywangetjes, ondeugende capriolen en het waardevolle persoontje dat hij is en wij mogen leren kennen. Ik voel me elke dag rijk met het besef dat wij een hele tijd hem mogen begeleiden en ik zijn mama mag zijn
Dus als jullie je soms afvragen waar ik gebleven ben: voornamelijk op die blauwe baby-wolk Maar daarnaast is er ook nog ruimte (nodig) voor heel veel anders. Afgelopen jaar heeft voor mij enorm in het teken gestaan van erkenning, en die heb ik op veel verschillende manieren mogen ontvangen.
Toen ik 4 jaar geleden hier een topic opende, had ik mij nooit een voorstelling kunnen maken van hoe mijn leven er nu uit ziet. Dit had ik niet voor mogelijk gehouden, toen ik suicidaal bij de huisarts zat, toen ik mijzelf nog verwondde, toen ik dagelijks mij door de paniek en hyperventilatie en herbelevingen en nachtmerries ploeterde, toen alles er donker en onmogelijk uitzag.
Toen was alles anders, terwijl heel veel gelijk gebleven is: de vogeltjes fluiten nog hun wijsjes, de seizoenen wisselen elkaar elke paar maanden af, eerste kerstdag valt nog altijd op 25 december en Rituals heeft nog steeds een heerlijke advent kalender
Maar voor mij voelt alles anders. Ik kan die vogeltjes horen fluiten, en ik kan zien dat de natuur aan het veranderen is. Ik heb leren waarnemen. Ik ervaar dat ik enorm kan vertrouwen op mijn gevoel, op mijn lichaam, op mijzelf. Ik oefen elke dag met een meer ontspannen, rustiger leven. Een leven dat veilig is, een leven dat van mij is. Er is mij heel veel leed aangedaan door andere mensen vroeger en dat is heel pijnlijk (geweest). Ik heb daar erkenning voor gekregen, niet van de daders, wel van anderen, en de allerbelangrijkste erkenning kwam en komt van mijzelf.
En toen ik heel langzaam begon met mijzelf te geven wat ik altijd gemist heb, smaakte dat naar meer. Sinds ik begrijp hoe belangrijk het is om liefdevol met mijzelf om te gaan, en om ook op die manier met anderen om te kunnen gaan, ben ik niet meer gestopt met oefenen, delen, verbinden, uiten, stilstaan en contact maken. Contact maken met mijzelf in eerste instantie, en dat is het zwaarste wat ik ooit heb gedaan, en tegelijkertijd het mooiste. En alle moeite blijkt het telkens weer waard te zijn.
Ik kwam even langs om hoi te zeggen, tegen jullie allemaal. Bedankt voor het schrijven en (mee)lezen lieverds
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
