Paniek door de herbelevingen - deel VII

Niet quoten ajb

De vraag van de peut die zo raakte... Ik snap dat het je heel erg raakt en er iets mee resoneert.

Ik heb in dit topic over mijn flinters geschreven. Dat geflinter is er allemaal nog steeds en ik leer in de behandeling die ik nu heb steeds meer samenwerken met alles in mij. Flinters, lijf, hoofd...alles.

Maar ik vind het lastig, qua besef (de methode zelf voelt raar genoeg heel natuurlijk en prettig en eigen) want ik heb op dit gebied in de psychiatrie van alles meegemaakt.

Ik heb de de harde lijn van 'pas je maar aan en doe gewoon' als eerste echte behandelplek gehad. Voor mij een herhaling van zetten want zo werd ik psychisch thuis mishandeld. Het was bewijs voor nog meer wantrouwen naar medemensen en behandaars, nog meer verdeeldheid en argwaan naar wat ik van binnen waarnam, én oorzaak van ontstaan van nieuwe flinters.

Ook op de behandelplek waar ze mensen met dis behandelden, paste ik er niet echt tussen. En kreeg ik toen ik vertrok een nagebootste stoornis opgeplakt, want het beeld dat ik had was nog niet erkend/had nog geen taal. Geen dis'ser, geen borderliner, geen autist (want ook daar ging ik aan twijfelen door mijn rigide manier van reageren, mijn angst voor contact en mijn prikkelgevoeligheid - en een vader die achteraf gezien duidelijk kenmerken van ass vertoonde). Mijn klachten waren ook zo raar... Ik kon me vol in een behandeling storten en dan leek het even goed te gaan en ik een normaal mens te zijn...maar ergens liep er altijd iets scheef - werd ik door lijf, door mijn hoofd vol gillende oordelen, of door wat dan ook in mij onderuit gehaald, belemmerd. Had ik onverklaarbare pijnklachten, viel mijn motoriek uit, had ik maar energie voor een deel van de dag (en dus niet voor betaald werk) en kreeg ik de meest basale zelfzorg niet op orde.

Ik heb me zo lang onbegrepen gevoeld. Dat er nu een nadruk ligt op herstel van mijn innerlijke gehechtheid, en daarbij met name ook mijn lijf aan bod komt lijkt heel op die dis plek maar destijds was emdr ong niet uitgevonden. En was een lichaamsgerichte benadering nog decennia weg.

Die lichaamsgerichte benadering (b)lijkt een manier die veel meer recht doet aan mijn klachten. Want ptss zoals in Geraldine en de vrouwen wordt neergezet als een angststoornis met vermijding en intrusies.
Het probleem bij mij is veel meer mijn hechting. Ik ben in eerste instantie niet beschadigd door enkelvoudige trauma's, maar door ernstig psychisch geweld in combinatie met een hoge mate van verwaarlozing.

Ik verwacht dat in de volgende aflevering juist de deelnemers die in hun ontwikkeling bedreigd zijn geweest, die zich als klein kind niet veilig hebben kunnen hechten, het het zwaarst hebben eenmaal thuis.

Want ook ik heb al een aantal rondes emdr achter de rug en ja, geen intrusies meer hebben is fijn.

Maar ik kan me een aantal afleveringen geleden herinneren dat één van de deelnemers op de grond moest liggen tijdens exposure en dat de behandelaar zei 'ik ga je niks doen, dat hebben we afgesproken, vertrouw me nu maar'. En dat die deelneemster boos werd toen haar onvermogen tot vertrouwen werd weggewuifd. Want juist dát was haar verteld voordat daders hun ding deden bij haar.

Die onmacht en dat je niet gehoord voelen, dat herken ik enorm. Hoe kan ik erop vertrouwen dat je niks doet? Als ik keer op keer daarin nare ervaringen heb opgedaan. Dan is dat geen fobie, vermijding of weerstand maar een basale afwezigheid van mogelijkheid tot hechting. En dus ook geen stevigheid van binnen. Er is niks van binnen om op terug te vallen. Geen veilig hechtingsbeeld. Wel innerlijke verdeeldheid. En een onvermogen om emoties goed te reguleren.

Ik leer nu in deze behandeling dat ik het qua hechting niet bij anderen moet zoeken. En ook niet ook niet in het allerlei prikkels opzoeken, alsof ik daar dan we mijn belastbaarheid zou kunnen oprekken, uitbouwen, trainen..

Maar juist om te oefenen met binnen mijn window of tolerance te blijven en daarin zo slim mogelijke keuzes te maken. En de onderhandeling met 'van binnen' aan te gaan.

Maar daarvoor heb je wel echt iemand met kennis van zaken nodig. Niet iemand die grenzen overschrijdt of verwijten bij je neerlegt.

Veiligheid, respect en leren samenwerken zou voorop moeten staan.

O en lieve Knuff wat heerlijk je te lezen. Over jou, en je gezin, jullie prachtige kind, en ook over je lichaam. Ik hoop zo dat ik (liefst op korte termijn) ook zo over mijn lijf kan praten.

Vraagje: heeft iemand hier ervaring met een centrum voor vroegkinderlijke traumatisering? Ik heb binnenkort hier een intakegesprek. Mijn idee is dat dit nog het laatste is wat ik zou gaan proberen qua behandeling, omdat in die basis alles al verkeerd is gegaan.

Ja dat decompenseren heb ik ook zie gebeuren in mijn omgeving. (bij een ander, niet bij mezelf)

Acht dagen intensief emdr en expisure in combinatie met sport en 'uitdagingen', uit de vermijding. Maar de puinhoop daarna (lijf klachten, onverbondenheid, eenzaamheid, ontreddering, nieuwe oude trauma's die bovendrijven ) is dan opeens wel 'heel vreemd' en 'tsja dat is lastig' en 'goh dan moet je ergens anders in behandeling' en 'o jammer er is een wachtlijst, zelfs een wachtlijst voor de intake'.

Dan baal ik dat er wel kennis is, maar veel organisaties daarin niet willen of kunnen vernieuwen. En zie ik mensen half verzuipen.

Knuff, het gesprek gisteren was oké. Ik zou gebeld worden voor evt een laagdrempelige vrijwilligersklus. Het was een kort telefoongesprek en ik heb gezegd volgende week te komen kijken. Dat was gisterenmiddag. Vandaag ben ik al iets minder enthousiast maar ik moet het maar een paar dagen aankijken. Of het beter gaat voelen of juist als teveel.

Mij was idd ook verteld dat EMDR een trucje is. Wat ik bij mijn therapeute ervaar is dat ze juist heel goed wat ze doet, door jarenlange ervaring, en dat het zeker geen trucje is. Want ik kan enorm afdwalen en zij blijft me terugbrengen naar de essentie. Ze toont ook geen eigen emotie. Ze vindt dingen niet heftig en ik kan me ook niet voorstellen dat ze boos zou worden over iets.

Wat mij opvalt is dat ik de laatste weken nog meer moeite heb met bepaalde plekken. Mijn vervelende periode speelde zich af in het lokale ziekenhuis. Gisteren bij mijn hardloopclub zei iemand dat hij een rondje liep richting ziekenhuis, er omheen (hu) en dan weer terug. En ik dacht: Ik ga nooit met jou dat rondje lopen. Kennelijk is dat stuk nog niet voldoende behandeld. De voorkant van het ziekenhuis vind ik niet zo erg, maar de achterkant wel.

Ik heb de laatste aflevering van Geraldine al vooruit gekeken dus moet even opletten dat ik daar niks over zeg. Het lijkt me vooral zo veel, in korte tijd. Op vakantie moet ik uberhaubt na de reis al 1 a 2 dagen bijkomen. En als je ziet hoe ik nu een dag of 6 naweeën heb van een uurtje EMDR, dan lijkt het me bijna niet te doen daar.
Het lijkt me (maar dat is persoonlijk) ook heel moeilijk, als je een aantal dagen alles samen gedaan hebt, weer terug te gaan naar je eigen huis. Ze wonen waarschijnlijk een heel eind uit elkaar.

Hier thuis moet een verwarmingsbuis nagekeken worden. Ik stel het al een tijdje uit maar er zit een zwakke plek en er moet gewoon naar gekeken worden. Ik heb daar moeite mee, om een vreemde zo binnen te laten in huis. Maar er is geen keus... het moet!

Enorme crosspost, ik heb er vrij lang over gedaaan...

Ha EV, ik heb geen ervaring daarmee. Vervelend dat er zoveel mis gegaan is, ik hoop dat dit je kan helpen.

Hanke dat klinkt ook ellendig. Dat je ergens 'niet lekker' uit komt maar dan weer op een wachtlijst moet.

Elmervrouw schreef: ↑

17-11-2020 15:25

Vraagje: heeft iemand hier ervaring met een centrum voor vroegkinderlijke traumatisering? Ik heb binnenkort hier een intakegesprek. Mijn idee is dat dit nog het laatste is wat ik zou gaan proberen qua behandeling, omdat in die basis alles al verkeerd is gegaan.

Hey lieve EV, ik weet niet welk centrum je precies bedoelt. Maar jou (een beetje) kennende zou 't misschien iets kunnen zijn. Als de behandeling gaat over hechting, innerlijk de boel op 1 lijn krijgen, lijf en traumaverwerking/vaardiger stabiliseren.

Ik ben anderhalf jaar geleden een cliënt van een dergelijke instelling tegengekomen, die herkende ik van een info filmpje. Er ontstond spontaan een gesprek, midden op een station. Ik was op vakantie in die buurt. Ze had echt baat gehad bij de behandeling.

Maar goed, dat is anekdotisch.

Voor iedereen is weer anders, wat past. Is ook afhankelijk van veel factoren.

Ja, ik bedoel idd de plaats die je noemt, Hanke (wil je die even verwijderen?). Goede dingen die je daar noemt, ik zal ze noteren en meenemen naar het gesprek. Want ik ben zo chaotisch van binnen, er reageert steeds zoveel op van alles en nog wat, het is zovéél en het kan me zo overspoelen. Teveel gebeurd in mijn leven en het breekt me op. Met vorige therapeute vier gesprekken gehad om te kijken waar ik nu sta, en zij heeft me hierheen doorverwezen. Ze schat in dat ik dit nu aankan. En zij kent me goed, dus ik vertrouw op haar kijk.

EV, wat mij aansprak aan de aanpak daar (dat heb ik uit de info online en het anekdotische contact) zijn dingen die ik ook leerde van het zelfhulpgedoe. Om zelf regie te blijven houden over het proces, om lotgenotencontact in te zetten om vaardigheden te oefenen en taken te wisselen om niet vast te roesten in 1 manier van doen. Daarbij ernaast een behanderelatie een op een.

Zo ben ik dat zelfhulpgedoe ook gaan doen. En ik merk nu in de een op een met psych wat mij dat aan positiefs heeft opgeleverd. Ik heb inmiddels een werkhouding tav dagelijks werken aan herstel. Ik zie ook hoe belangrijk het is om eerlijk te delen wat speelt, relevante info te geven.

Wat naar dat je zo'n last hebt van de onrust van binnen. Het is niet niks allemaal..

Het gaat een beetje wisselend.
M'n thuiscursus is er inmiddels maar ik heb nog geen rust gehad om ermee te beginnen. In het weekend bezoek gehad en in de buurt gewandeld en het is hier mooi en rustig!

Maar ik ben de laatste tijd veel bezig met me af te vragen of mijn behandeling wel tot iets gaat leiden. Het haalt wel veel dingen op van het pesten van vroeger en in dat opzicht gaat het dan nu eigenlijk slechter in plaats van beter. Toch denk ik dat ik die periode nog niet echt verwerkt heb, maar dat gaat in mijn huidige therapie ook niet gebeuren, terwijl ik denk dat ik daar juist wel bij gebaat ben.

Ik vind het ook zo lastig hoe het nu gaat. Ik heb het gevoel dat mijn psych het ook ingewikkelder maakt dan nodig. Ze vindt alles wat ik zeg 'interessant' terwijl ik me zelf vaak afvraag waarom we het over een bepaald onderwerp moeten hebben, omdat het soms toch ook normaal is dat ik bepaalde zaken niet fijn vind. Bijvoorbeeld dat een sessie geen duidelijk begin en einde heeft.

Ik vraag me af hoe een sessie bij jullie (degene die therapie hebben) eruit ziet, zonder het over de inhoud te hebben. Je komt daar binnen, zegt hallo, gaat zitten en dan?

Bij mij ging het afgelopen week zo: ik ging zitten, zij haalde thee en ging ook zitten en keek me langere tijd aan en ze zei niks. Ik word daar heel ongemakkelijk van, daar hadden we het al eens over gehad. Ik heb dat nog maar een keer gezegd en aangegeven dat ik het fijn zou vinden als zij de sessie zou inleiden, desnoods alleen maar met de vraag waar ik het die dag graag met haar over wilde hebben. Maar dan krijg ik als reactie dat ze zich afvraagt of ik daarbij geholpen ben. Eh, ja...anders vraag ik dat toch niet? En dan zijn we daar vervolgens zo weer 20 minuten over aan het praten. Het gaat voor mijn gevoel dan echt nergens over... Ik vind dat echt randzaken terwijl ik daar voor de inhoud kom.

Ik merk dat ik de losse structuur (nog steeds) niet fijn vind. Ik moet zelf met iets komen waar ik over wil praten (het heeft lang geduurd voordat ik wist dat dat de bedoeling was), maar het blijft bij praten en ik heb nu het idee dat ik vaak over hetzelfde praat maar dat het niks oplost. En dat het nog steeds losse onderwerpen zijn en dat er geen rode draad is. Deze week had ik weer over het feit dat ik moeite heb met een schoonzus, maar ik vertel haar voor mijn gevoel steeds hetzelfde. En vaak zit de tijd er al op voordat het onderwerp goed besproken is en dan kan ik halverwege mijn verhaal alweer vertrekken (en is er weer vanalles getriggerd (schoonzus triggert de periode van het pesten) en zit ik vervolgens huilend in de auto. Dat nare gevoel is later wel weer weg, maar het zou fijner voor mij zijn als er een duidelijk begin én einde van de sessie is.

Ik mis heel erg het ergens naartoe werken. Hier heb ik het laatst met haar over gehad (valt voor mij ook onder 'randzaken' maar is wel belangrijk omdat ik het nu niet fijn vind werken).

Ik heb een x-aantal doelen in mijn behandelplan maar ik weet niet hoe ik ze kan bereiken omdat ze te abstract zijn (o.a. minder perfectionistisch worden, minder sociale angst hebben) en omdat het ook niet meetbaar is wanneer ik een doel bereikt heb. Dit maakt het voor mij bijvoorbeeld ook heel moeilijk om te bepalen wanneer ik met de therapie kan stoppen. Nu heb ik het idee dat het nog wel jaren kan duren, maar dat ik dan nog steeds op hetzelfde punt sta als nu. Ik praat hier met haar over, maar het leidt tot niks. Ik wil concreet ergens naartoe werken en ik heb niet het idee dat deze 'praattherapie' me daarbij gaat helpen.

Laatst ook e.e.a. over EMDR gelezen ivm mijn pesttrauma. Toevallig hebben jullie er de laatste tijd veel over geschreven. Ik denk dat ik erg gebaat zou zijn om die pestperiode te verwerken, op welke manier dan ook, omdat veel van mijn klachten daartoe te herleiden zijn. Hoeft niet met EMDR te zijn, als het maar concreet is en enige kans van slagen heeft.

Ik heb al een paar keer aangegeven dat het pesten een grote oorzaak van mijn klachten is, maar behalve dat ze soms zegt kippenvel te krijgen als ik er iets inhoudelijks over zeg, gaan we daar niet mee aan de slag. Ik weet zelf ook niet hoe. Ik kan er met haar over praten en moet er thuis vaak om huilen maar daarmee gaan de nare herinneringen, gevoelens en triggers niet weg...

Solliciteren lukt momenteel echt helemaal niet. Ik geloof er eigenlijk ook niet meer in dat ik ooit nog wat ga vinden. Gelukkig heb ik nog een paar maanden uitkering maar het einde komt wel in zicht en wat moet ik dan?

Sorry voor de lange egopost. Later reageer ik weer op jullie.

@Diva: Ik kan heel goed begrijpen dat je meer behoefte hebt aan duidelijkheid en structuur. Ik zou de werkwijze die je beschrijft ook niet prettig vinden.
Welke reden geeft je therapeut voor haar werkwijze? Hoe ga je volgens haar je hersteldoelen bereiken? Ik blijf het gek vinden, het voelt bijna geheimzinnig. Misschien heeft ze een uitstekende reden om zo te doen, maar het is jouw behandeling, dus daar heb je zelf ook echt wat over te zeggen.

Hoe het bij mij eruit ziet, ik heb momenteel 2x per week thuisbegeleiding via de wmo, 1x per week een afspraak met een SPV'er en 1x per 2 weken bij mijn psycholoog. En dan nog eens in de paar weken met mijn psychiater.

Ik merkte dat ik bij iedereen met name mijn hart aan het luchten was, soms zelfs over dezelfde dingen, het gevoel dat iedereen ook 'op de hoogte moet zijn'.
Alle behandelaren zetten - natuurlijk - het plan opzij als de emotie hoog zit of er zijn heftige dingen gebeurd.

Paar maanden terug heb ik zelf aangegeven dit anders te willen en zelf een plan gemaakt hierin:
Wmo begeleiding: bespreken van weekplanning en energiebalans; is dit haalbaar, wat kan anders, waar loop ik tegenaan.
SPV: CSP, coping (en nu ook PE)
Psycholoog: dieper liggende problematiek (nu gaan we een tijdlijn maken)

Ik heb hierbij ook gevraagd aan iedereen om me tot de orde te roepen na een minuut of 10/20 als ik lang doorga op een ander onderwerp, zodat we nog iets kunnen doen voor de toekoms ipv in het verleden blijven werken. De een kan dat beter dan de ander, ik geef het zelf ook vaak aan: Nu ga ik er mee stoppen, want ik wil graag nog 'x' doen vandaag.

Dankjewel voor je reactie, Green!
Heb je zelf bij je hulpverleners aangegeven wat je met hen wilt doen of kwamen ze zelf ergens mee? Bijv. bij je psych dat je een tijdlijn wilt maken? Een tijdlijn van wat zou ik me dan afvragen (je hoeft niet inhoudelijk te antwoorden hoor). Ik merk gewoon dat ik het, los van de doelen uit het behandelplan, heel moeilijk vind om zelf richting te geven aan mijn therapie. Ik weet alleen dat ik van mijn klachten af wil, maar hoe...daar heb ik mijn psych voor, denk ik dan. Maar zij laat alles bij mij liggen.

Ik heb een aantal weken geleden aan haar gevraagd wat mogelijke eindresultaten van deze behandeling kunnen zijn en ook hoelang de behandeling duurt. Ik begrijp wel dat dat voor iedereen anders is, maar ik heb gewoon een kader nodig. Maar daar krijg ik dus geen antwoord op. Ze vraagt dan aan mij 'wat zou je graag willen bereiken?' En dan kom ik weer bij de doelen uit, maar hoe ik die zou kunnen bereiken en wanneer ik weet dat ze bereikt zijn, blijft alsnog vaag. Het lijkt wel een vicieuze cirkel.

Ik heb op internet gezocht hoelang mijn soort therapie (MBT) normaliter duurt en dan vind ik 6 tot 9 maanden. Maar op internet staat het ook veel preciezer omschreven dan hoe ik het nu ervaar. Het wordt vaak ingezet bij mensen met borderline en snel wisselende emoties, wat ik niet heb. Ik ben teveel op de ander gericht en sta niet stil bij wat ik zelf voel/wil of handel daar niet naar. Meestal veroorzaakt door angst voor afwijzing.

Ik heb nog steeds het gevoel dat ik met de therapie moet beginnen eigenlijk, terwijl ik nu al een jaar bij haar kom.

De enige reden die ik kan bedenken waarom het gaat zoals het nu gaat, is dat ik heel erg geneigd ben iemand anders te volgen en dat ik moeite heb om te voelen en doen wat ik zelf wil. De therapie is er ook op gericht mij meer bij mijn eigen gevoel en bij wat ik wil stil te laten staan. En dat ze daarom dus niks voor mij wil invullen of mij richting wil geven. Ik denk dat dit het is. Maar voor mijn gevoel is er nu dus een patstelling: ik weet niet hoe ik mijn doelen moet bereiken of op z'n minst iets van resultaat kan boeken en zij legt alles bij mij omdat de hele therapie juist draait om te leren voelen wat ik wil. Is het haar bedoeling dat ik dit op een gegeven moment wel ga weten?

Ik hou niet van zo'n vrije structuur. Het heeft echt meer dan een half jaar geduurd voordat ik erachter was dat ik zelf onderwerpen kon inbrengen. Heb dat ook in de evaluatie (bij de vorige praktijk) aangegeven. Dát weet ik nu, maar verder begrijp ik eigenlijk nog steeds niet hoe deze therapie 'werkt' en hoe ze ooit bij mij kan helpen als alles zo onduidelijk zonder enige structuur/handvatten blijft.

Nu ik dit zo schrijf, besef ik me dat het feit dat ik niet goed weet wat ik wil/voel mijn therapie bemoeilijkt, die daar nou net op gericht is dat meer boven water te krijgen.

Ik denk dat ik het hier toch nog maar eens met haar over ga hebben.

[...]

Hanke, bedankt voor je herkenbare post bovenaan deze pagina. Uit alles wat (o.a.) jij schrijft, wordt me duidelijker dat ik ook op zoek moet naar iemand die me bij het lichamelijke deel kan begeleiden... Jouw berichten geven me moed dat het mogelijk is, wat heel fijn is om te lezen.

EV, ik heb geen ervaring bij dat centrum, maar ik hoop dat ze je - met goede nazorg - kunnen helpen.

Weet iemand trouwens hoe het zit met (vroeg) trauma en ASS(-trekjes)? Ik lees het toch best vaak in dit topic, en vraag me af wat er bekend is over een link tussen die twee.

@Tobbie en Hanke: Bedankt voor het delen van jullie ervaringen Ik merk dat ik me daardoor wat comfortabeler begin te voelen bij het idee.

@Tobbert: mbt de ASS. Ik loop hier de laatste tijd erg tegenaan (ook met de psychoeducatie). Begin dit jaar is ASS bij mij vastgesteld bij een specialistisch centrum. Ik merk nu heel erg dat de medewerkers daar heel weinig kennis hebben van complex/vroegkinderlijk trauma. Zo ongeveer alles waar ik tegenaan loop wordr met een autismelens bekeken en aan autisme toegeschreven, terwijl deze dingen ook vanuit de traumahoek verklaard kunnen worden. Er zit een bepaalde overlap.

Autisme vs cptss (eigen perspectief)
Overprikkeling vs hyperarousal
Sociaal onhandig vs sociaal terugtrekken/vermijden
Motorisch onhandig vs loskoppelen van lijf
Rigiditeit vanwege verwerkingsproblemen vs rigiditeit vanwege controledrang/veiligheid

Verder nog overlap qua emotieregulatie, probleemoplossend vermogen, comorbide stoornissen etc.

Autisme moet natuurlijk vanaf de geboorte aanwezig zijn, maar als je al vroeg getraumatiseerd bent is er geen voor en na.

Wel toevallig dat je het noemt, want ik wilde dit ook gaan bespreken met mijn casemanager. Ik hoop dat als ik eenmaal van start kan bij de psychotherapeut gespecialiseerd in complex trauma, hij de rest van het team ook kan begeleiden in wat trauma allemaal in kan houden.

Eerlijk gezegd raak ik er steeds meer van overtuigd dat ik niet eens autisme heb.

Bedankt nog voor de reacties op mijn vraag. Het gaat de laatste dagen echt slecht. Stoot zelfs vriend af. Vrijdag a.s. het intakegesprek, ik hoop dat ik het allemaal duidelijk kan maken. Vriend gaat ook mee trouwens.

Sterkte voor iedereen die het nodig heeft, incl. mezelf.

@Imaginary_Diva, je kunt doelen concreter maken. Dat minder sociale angst hebben bijvoorbeeld, misschien kun je dan als concreet doel hebben dat je je op je gemak voelt bij een vriendin, dat je samen durft te eten, of dat je in je eentje naar een winkel durft. Ik noem maar wat voorbeelden. Ik denk zelf dat sociale angst nooit helemaal weggaat en dan je nooit klaar zijn met je therapie, maar ik denk dat het erom gaat dat de sociale angst niet bepaalt hoe jij je leven leidt.
(En datzelfde gaat op voor perfectionisme, maar sociale angst vind ik makkelijker om voorbeelden bij te bedenken.) Voor mij was exposure therapie trouwens lekker concreet wat betreft sociale angst.

Voor een gesprek bij de psycholoog heb ik meestal al een paar onderwerpen of gebeurtenissen die ik wil bespreken. Meestal gaan we dan door op één aspect en behandelen we dat uitvoeriger zodat er meer motieven of achtergrond uit naar voren komen. Daarna moet het gesprek meestal even bezinken bij mij en pas na een dag of twee kan ik zeggen of ik wat aan het gesprek heb gehad. Soms wil ik dan nog wat andere aspecten bespreken en soms is het goed zo.
De onderwerpen die ik wil bespreken heb ik soms in mijn hoofd en soms noteer ik die al in mijn telefoon, zodat ik het niet vergeet.

Even een ego-post. De EMDR was vorige week donderdag. Toen kwam ik op een punt dat ik enorm verdrietig werd.

Helaas schieten sindsdien mijn buien alle kanten op maar kom ik niet bij het verdriet. Ik heb me heel erg druk gemaakt over van alles en nog wat. Wel terecht hoor maar het was zo aanwezig dat er voor mijn eigen proces even geen plaats was. En na dagen van een soort onrust word ik nu weer heel rustig maar ook best down.

Het zou zo opruimen als het verdriet er eens uit kwam maar helaas. Soms als ik op TV iets zieligs zie komen er 1 of 2 tranen. Misschien moet ik een mega-zielige serie zoeken....

(tips welkom)

En wat als je accepteert dat het verdriet toeslaat pas als je weer in de spreekkamer bij peut stapt? Kan ook een manier van doseren en beschermen zijn namelijk.

Ik heb mezelf jaren gedwongen tot emoties. Ik durf steeds meer het proces te vertrouwen.

En ja als ik onderdruk voel ik ook minder vreugde. Down zijn als ik doseren moet hoort er daarom ook een beetje bij. Mij helpt dat besef.

Dank je Hanke.

Ik zit nu al zo lang in het ritme van me vreselijk druk maken over van alles en daarna weer in een gat van vermoeidheid vallen. Wat ik overigens vroeger (voor 2005) niet had.
Dan denk ik.... ik was bij dat verdriet... onverwacht... wat zou het fijn zijn als mijn lichaam dat ging opruimen.

Maar misschien heb je gelijk.

Ik realiseer me dat ik laatst wel gehuild heb. Bijna weer vergeten. Ik had heftig gedroomd en toen moest ik bloedprikken (met mondkapje) en het ging mis met het aanmelden en ik zat maar te wachten en te wachten en er kwam geen einde aan. Huilen met een mondkapje is best iets raars. Idd misschien komt het vanzelf.

voor iedereen

Met mij gaat het eigenlijk op het moment ook niet zo goed.
Al gebeurt er veel en komt er van alles op mijn weg, ook veel mooie dingen.

Ergens heb ik toch het gevoel dat ik bezig ben met een weg omhoog, hoezeer ik ook keer op keer geen vaste grond meer onder mijn voeten lijk te hebben en wegzink.

Sterkte en liefs voor jullie allen.

Dankje je Tobbie voor je reactie.
Therapeutische klik en vertrouwen in psych. Dat laatste is er wel in zoverre dat ik haar wel 'fijn' vind. Wat het eerste betreft vraag ik me af of deze therapievorm wel bij me past.

Het is inderdaad zo dat er doelen zijn maar dat wat er op dat moment speelt, centraal staat. En zo elke sessie. Ik mis daardoor een rode draad, ook omdat het steeds losse cases zijn en het bij praten blijft. Ik heb al weleens gezegd dat door alleen erover praten mijn klachten niet verdwijnen.

Bedankt voor de link trouwens, ik ga kijken of ik er wat aan heb. Het is in ieder geval al een stuk concreter dan therapie op dit moment.

@ Snow: bedankt voor je meedenken! Zoiets heb ik inderdaad nodig: kleinere doelen in een groter kader. Ik geloof namelijk ook niet dat ik ooit helemaal van mijn sociale angst en perfectionisme af kom.

En bedoel je met exposuretherapie dat ik bepaalde angsten bewust moet aangaan? Hoe ging dat bij jou?

Dana:

Ook voor de rest die wel een knuffel kan gebruiken

Weer even ego. Gisteren Corona-test gehad, deze was negatief.

Het zou op zich prettig geweest zijn een verklaring te hebben voor dat ik me zo futloos voel. Volgens mij begon het afgelopen vrijdag, met veel hoesten. Het leek me ook fijn een duidelijke reden te hebben om even alles af te zeggen.

Voel me down, verdrietig, alleen. Toch maar een beetje uitzieken thuis.