Paniek door de herbelevingen - deel VII

@EV: Hoe is je intakegesprek gegaan? Hopelijk voel je je weer wat beter

@Snow: Hoe gaat het met jou?

@Moon: Wat Hanke zegt over emoties, vind ik heel scherp. Vertrouwen op het proces. (ik moet zeggen dat ik daar zelf nog wel wat in te leren heb hoor).
Vervelend dat je je zo slecht voelt. Ik moet zeggen dat toen ikzelf bezig was met EMDR, het heel veel van me vroeg. En lang niet altijd in de vorm van losgeslagen emoties en herrinneringen, maar vooral weinig energie. Of je hebt 'gewoon' iets anders te pakken natuurlijk. Uitkomst blijft hetzelfde, lief voor jezelf zijn

@Dana: Ik vind het zo knap, dat als je je down voelt, je altijd ook nog ziet/voelt dat het beter gaat worden. Ik weet even niet of ik het goed onder woorden breng. Het valt me op dat je - ook al gaat het helemaal niet goed - er ergens nog die balans zit en het besef dat het erbij hoort. Nou ja, volgens mij leg ik het niet goed uit, het is bedoeld als compliment in ieder geval


---

Ik weet niet zo goed waar ik sta op het moment. Heb het gevoel alle emoties weer netjes in een doosje te hebben gestopt en sta op 'aanpakmodus'. Gelukkig kan ik het aanpakken in de juiste richting sturen; niet de zolder opruimen, maar focussen op voor mezelf zorgen.
Ik sta versteld van mezelf de afgelopen dagen. Ik stuur mezelf bij als ik merk ergens 'verdwaald in te raken' (met een taak ofzo beginnen en teveel doordenken en plannen), en ga dan iets anders doen. Ik focus me vooral op mijn zelfzorg. De basis qua eten, persoonlijke hygiene, netjes houden van mijn leefomgeving. Maar OOK - en dat is nu heel anders - op mijn lichamelijke en mentale welzijn.

Balans houden lijkt soms een onmogelijke taak voor me. Ik ben nu - misschien een tikje obsessief, dat geeft ik toe - dus echt ALLES aan het bijhouden wat ik doe, label dit met kleurtjes (kost veel energie - kost wat energie - neutraal - levert energie - levert veel energie). Het bijhouden doe ik al een tijdje, en wat ik doe is voornamelijk energieslurpend. Ik probeer nu dan ook om er genoeg 'groene activiteiten' tegenover te zetten.

Het is wel lastig, want zaken zoals tanden poetsen kosten ook al energie. Ik blijf echter worstelen met basiszorg, al jaren nu.


Ik denk dat de omslag in mijn denkpatroon deels is gekomen door de kerstversiering. Klinkt gek, maar vorige week heb ik zo'n 10 tot 12 uur besteed aan kerstdecoratie (het is echt supergezellig nu in huis). Daarna dacht ik ineens; verdorie, dan moet het me toch ook lukken om 10 uur aan ontspanning te doen komende week? Of zoals man zei; in ieder geval 5?

Zondag en maandag was ik dus erg onder de indruk met hoe ik mezelf activeerde om de juiste dingen te doen, afremde als ik het verkeerde aan het doen was, en mezelf op de eerste plek zette ipv voor man te zorgen en mijn stemming van zijn sores af te laten hangen; hij vraagt het niet van me, maar ik doe het gewoon.

@ Green: wat leuk dat je het zo gezellig hebt gemaakt in huis met kerstversiering!
Wij vieren altijd eerst nog sinterklaas, dus zelf wacht ik er nog even mee. Viel het versieren wel onder 'ontspanning' eigenlijk?

Wat je schrijft over je man: het lijkt me echt super moeilijk om daar mee om te gaan als je zelf ook al niet lekker in je vel zit. En helemaal als het al zo lang speelt en je het alleen maar slechter ziet worden. Is het geen optie voor hem om zich gedeeltelijk of helemaal ziek te melden, in overleg uiteraard? Want als het nu al zo slecht gaat, is dit ook mét hulp straks niet meteen beter.

Ik herken wel wat je zegt over het 'praatuurtje', maar dan van de andere kant. Toen ik nog werkte en tegen mijn grens aanzat qua belastbaarheid had ik het daar ook veel over, ook vaak tijdens het wandelen, wat wij vaak doen. Man had er ook vaak geen zin om er wéér naar te luisteren en ik voelde me dan vaak niet gehoord. Verder zei ik er namelijk tegen niemand iets over, maar hij was dus de klos... Misschien kun je met hem afspreken dat hij even (10 minuten ofzo) mag 'spuien', maar dat jullie het daarna ergens anders over proberen te hebben. Of desnoods in stilte wandelen. Uiteindelijk ben je dan toch buiten en in beweging, wat vaak ook al helpt om je gedachten even te verzetten.

Ik heb vandaag een goed gesprek met de psych gehad over hoe ik er nu in sta en over de abstracte doelen etc. Al pratende ben ik tot andere, veel meer concrete doelen gekomen (terwijl ik vooraf nog zei dat ik het zo moeilijk vond die te bedenken). Ik ben er nu ook achter dat mijn aanvankelijke doelen eigenlijk ondergeschikt zijn aan mijn nieuwe doelen. Ik heb er nu wel weer wat meer vertrouwen in dat ik daar toch goed op mijn plaats zit.

@Diva: Ja, versieren was wel echt ontspannend, ik wachtte voornamelijk tot ik er zin in had en het is ook echt verspreid gegaan over de week

-weg-


Fijn dat het gesprek bij je psych zo goed is gegaan! Hopelijk geeft dat je wat rust.



Ik ben nu al chagrijnig. Auto moest naar de garage voor de APK, maar.... hij start niet. Typisch. Monteur komt hem nu gewoon ophalen, maar ik moet dus echt vaker gaan rijden. Het is een klein autootje met kleine accu, gooi er nog wat kou overheen en de accu is niet meer happy. Accu is overigens gloedjenieuw.
Ik rijd er wekelijks in ieder geval 1x mee over de snelweg, 25 minutetn heen en 25 minuten terug, maar dat is dus niet genoeg om hem op peil te houden.

En vanmiddag weer een gesprek bij de psycholoog die de vorige keer zo heftig reageerde, waar we het gaan hebben over die mail die ik had gestuurd mbt traumadelen. Waar ik het niet meer over wil hebben eigenlijk, maar dat is angst dus we doen het maar. Man gaat mee, en dat is wel fijn, aangezien ik me nu een beetje kwetsbaar voel.

Ik kan me voorstellen dat dat spannend was Green. Wat fijn dat je man mee is gegaan. Hoe is het gegaan?

Ik kom er nu eigenlijk achter dat mijn energie zich een aantal maanden naar buiten gericht heeft. Een soort onrust die zich dan vertaalde naar dat ik nieuwe mensen wilde ontmoeten, sportieve doelen behalen, een oppasgezin zoeken, goede dingen doen voor de wereld nu met Covid, etc. Een nog lopend project afmaken.

Het komt er nu op neer dat ik eigenlijk aan twee groepjes toegezegd heb vrijwilligerstaken te gaan doen.... maar nu sinds de laatste EMDR voelt het alsof ik al mijn energie bij mezelf wil houden. Ik weet niet of ik het duidelijk schrijf en of jullie dit herkennen.

Ik wil even niet wandelen om nieuwe vrienden te maken en al helemaal niet oppassen in een druk gezin. Brrr.

Ik ben flink aan het vermijden. Maar ik sta het mezelf toe, want volgende maand begint de therapie. Ik ga ook EMDR krijgen dit keer. Hopelijk werkt dat nu wel in tegenstelling tot vroeger. Verder ben ik heel erg moe constant en slaap ik veel te weinig. Wel lekker aan het werk, want dat helpt met vermijding van piekeren en boosheid. Dus ja, over het algemeen gaat het niet zo best, maar hulp is in aantocht en hopelijk komt die voordat ik helemaal opgebrand ben.

Ik lees jullie. Maar mijn hoofd is zo vol, het lukt niet echt om te reageren.

Green, bedankt voor je compliment. Lief dat je dat zegt, en helemaal terwijl je zelf al zoveel aan je hoofd hebt. Het voelt inderdaad echt als groeien. Minder ontwijken.

Afgelopen twee weken contact gehad met twee mensen van vroeger, die belangrijk zijn voor nu, voor m'n eigen reconstructie van 'toen' en daarmee ook voor de hele rechtszaak waar ik in verwikkeld ben. Die niet rechtstreeks gaat over 'toen', maar anderzijds ook niet nodig zou zijn geweest als er niet 'toen' zoveel mis was gegaan.

Heel erg moeilijk om dat contact te zoeken. Toch pakte het goed uit. In die zin dat beiden in elk geval vriendelijk en meelevend reageerden. Maar tegelijk was het ook weer zo confronterend, dat ik de afgelopen dagen letterlijk ziek was van wat het allemaal oproept. De herinneringen, de emoties. Alles zo lang weggestopt.

Nog 1 zo'n contact te gaan. Nog 1 iemand van wie ik wil weten: wat wist je er toen van, heb je echt niets doorgehad, herinner je je nog iets van mij en van hoe de hele situatie toen was? Deze derde stond op grotere afstand, grote kans dat het antwoord op alle vragen 'niets' is.

Ik weet niet eens of ik het daardoor moeilijker of makkelijker vind om dat contact aan te gaan. Het roept hoe dan ook enorm veel spanning en angst op.

Maar ik heb heel sterk het gevoel dat ik het moet. Alsof de afgelopen maanden 1 grote spoedcursus 'opkomen voor mezelf' is waar ze allemaal op hun eigen manier een bijdrage aan leveren. Of eigenlijk: opkomen voor 'mezelf van toen'.

Mijn (huidige) psych zei in het begin een keer iets over compassie voelen met het meisje van toen. En dat vond ik zó niet van toepassing, zó veel meer iets voor mensen met (vroeg)kinderlijke trauma's. Ik was immers geen kind meer, maar 'gewoon' een net-volwassene die alle alarmsignalen negeerde en met open ogen in de ene na de andere val liep. Gewoon een dom wezen.

Kort geleden is een kennis van me overleden, een fotograaf. In zijn online portfolio bleek hij nog altijd een portretfoto te hebben staan die hij lang geleden van mij heeft gemaakt, zag ik na zijn overlijden. Ook confronterend. Ik weet nog dat ik die foto indertijd weleens heb gezien en mooi vond, zeker omdat ik meestal allesbehalve fotogeniek ben, maar dat ik er toen het geld niet voor (over) had om 'm te kopen. Nu heb ik 'm gedownload van zijn site. De resolutie is waarschijnlijk te laag om echt af te kunnen drukken, maar ik heb 'm wel geprint en in een lijstje gedaan. Realiseerde me daarbij dat ik geen enkele foto van mezelf ergens heb staan, ik heb niet veel foto's van mezelf en wat ik heb, zit in dozen op zolder.

Nu staat die foto op mijn bureau en als ik bezig ben met alles rond die rechtszaak kijk ik mezelf aan, mezelf 'van toen'. En denk: dit is voor jou. Ik moet het voor jou doen, ik moet jou ooit recht in de ogen kunnen kijken - en misschien ook ooit mezelf van nu.

En voor het eerst, in al die jaren, voel ik soms zoveel medelijden als ik naar die foto kijk. Ik kan het vaak ook niet aan en dan leg ik 'm weg.

Terwijl ik dit schrijf, vecht ik alweer tegen de schaamte. Maar ik wil dit toch laten staan. Weer een stap. Een stap om ooit tegen dat meisje van toen te kunnen/durven zeggen: je had het niet verdiend.

Wat mooi, die foto en jouw intentie daarbij.

Wauw Dana wat mooi. Wat bijzonder dat die foto nog opdook én dat je het aankon om hem neer te zetten.
Geschenk uit de hemel bijna.

Dit is precies die compassie die je niet kon voelen maar via een omweg nu dus toch.

Zit nu te denken over een album van vroeger dat ik graag nog eens zou willen zien. Ik heb het vaak bekeken met de blik van de buitenstaanders, de mensen die er op staan en mijn vader die de foto gemaakt heeft. Nu zou ik willen kijken naar dat kleine meisje.

Ik heb mijn moeder gisteren geappt over dat album. Ze 'kon het zich vaag herinneren' (dat het bestond) en zou kijken of ze het nog kon vinden. Terwijl voor mij dat ziekenhuisboek (daar gaat het om) een soort uber-belangrijk was. Meer waard dan het trouwboek van mijn ouders of mijn baby-boek. Grappig dat het bij haar een beetje uit het hoofd is.

Anderhalve week geleden schreef ik hier dat ik wel zou willen huilen maar niet bij het verdriet kwam. Afgelopen week had ik al een paar keer dat een serie mij raakte. Zondag ben ik begonnen met wat dingen opschrijven voor mezelf en daarbij kwamen ook wat tranen.

En gisteren was ik bij een vriend. En hij ging even thee zetten en ik dacht al: Shit ik ga huilen. En ik kon het niet meer stoppen. Het bezoek zelf was geen aanleiding om te huilen maar gewoon dat iemand even vroeg hoe het ging en dat ik dat even niet wist.
(Vlak daarvoor in de AH ook al zo'n gevoel maar toen kon ik het nog wel tegenhouden gelukkig)

EMDR-therapeut raadt me aan elke dag een uur te wandelen. Nou had ik dat vandaag toevallig al gedaan met iets onhandigs van de bouwmarkt dat ik lopend-met-de-fiets mee moest nemen.

Die vriend kent mijn ouders niet maar ziet wel dat de manier van omgaan met emoties bij ons in de familie een beetje apart is. Ik zou daar ook nooooit zomaar een half uur op de bank gaan zitten huilen. Dan bellen ze de dokter denk ik. Maar gelukkig komt het nu een beetje los.

@ Dana: wat ga je door een rollercoaster momenteel! Zo knap van jou dat je ondanks alle herinneringen en emoties toch contact op hebt genomen met die mensen van vroeger. Is dat noodzakelijk voor de rechtszaak of doe je het puur voor jezelf? Echt goed dat je het aangaat, na het zolang weggestopt te hebben.

Verder heb ik een beetje moeite met de term 'dom wezen'. Ik heb op mijn 18e ook iets meegemaakt waarvan ik me achteraf afvraag hoe dat heeft kunnen gebeuren. Heb ook hele duidelijke signalen genegeerd. Ik was heel naïef en het had echt niet moeten gebeuren, maar hoewel ik over het algemeen niet al te positief over mezelf denk, zie ik mezelf (ondanks alles) niet als een dom wezen. Ik kan begrijpen waarom het heeft kunnen gebeuren, geredeneerd vanuit hoe ik op dat moment was en de moeilijke periode waar ik op dat moment net uit was en hoe ik me toen voelde. Dus wat er gebeurde was 'dom' en het had niet moeten gebeuren, maar ik kan mijn ik-van-toen er niet de schuld van geven. Sowieso was ik niet degene die fout bezig was, ookal was ik er wel bij.

Misschien heb je er wat aan en misschien zou je ook zo naar jezelf kunnen kijken. Ik geloof namelijk niet dat jij er iets aan kon doen (wat er ook gebeurd is). Waarschijnlijk heb je er toen ook alles aan gedaan wat toen mogelijk was.

Knap dat je die foto ingelijst hebt. Ik kan ook niet naar kinderfoto's van mezelf kijken. Ik werd (ook) om mijn uiterlijk gepest en heb mezelf echt lange tijd lelijk gevonden. Vooral van de periode op de basisschool tot mijn 17e (met kort haar en bril) kan ik niks terug kijken. Als ik al eens een foto tegenkom en mijn man dan zegt dat hij dat hele korte haar ook niet zo leuk vindt (ik heb het nu wat langer), voelt dat ergens ook weer als een bevestiging. Soms zie ik een foto van na die periode en moet ik toegeven dat het allemaal wel meevalt en dat ik toen best knap was. Maar op dat moment voelde ik dat niet zo.

Ik heb nu nog steeds moeite om naar foto's van mezelf te kijken trouwens. Knap dat jij (en Moon) het nu gaan proberen.

@ Moon: goed idee dat uur wandelen. Moet ik zo ook gaan doen, want ik loop momenteel erg tegen mijn controlebehoefte aan en ik moet echt even ontstressen.

Vandaag beginnen de werklui in het nieuwe huis en ik mis even het vertrouwen dat alles goed komt, ook met de verdere planning.

Gelukkig heeft man er nu wel alle vertrouwen in...dat scheelt.

Imaginary, je komt best rustig over wat je verbouwing betreft. Althans zo lijkt het. Ondanks dat je niet helemaal zeker bent, lees ik geen paniek volgens mij.

Mja kort haar was lange tijd ook gewoon mode. Ik zie nu vrijwel geen jonge meiden met kort haar maar in mijn tienerjaren hadden veel meiden kort haar.
Je man zal er vast niet zoveel mee bedoelen maar ik snap dat het hard binnen komt.

Ik heb eerlijk gezegd andersom. Als ik nu foto's zie van mijn tienerjaren dan denk ik: Waar maakte ik me druk om. Ik had maat 40 of 42 ipv 36/38 maar was ook een heel stuk langer. Ik dacht altijd dat mensen eerst mijn grote neus zagen en dan een dikke buik en dan pas de rest maar ik zie er juist heel leuk uit.
Ik had echt het idee dat mijn vriendinnen mooier waren maar als ik nu kijk naar de foto's van toen waren we best 'gelijk' daarin. Allemaal knappe meiden maar ook weer geen model.
Waar ik wel vreselijk ongelukkig mee was, en dat zie je niet op de foto's, was mijn darmklachten. Wat er precies was konden ze destijds niet vinden maar ik produceerde enorm veel gas, laat ik het zo zeggen. Dat was echt niet leuk.

Het is dubbel, ik voel me best eenzaam af en toe, ook door alle dingen die met Corona stil liggen. Maar heb ook niet zoveel energie om mensen te zien en om nieuwe mensen te ontmoeten.

Ik dacht dat ik misschien ipv koor, naar een theatergroep kan gaan. En tegelijk moet ik er ff niet aan denken. Een groep nieuwe mensen staat me zo tegen, terwijl ik dat normaal niet zo moeilijk vind.

@moon: Met psych is goed gegaan. We hebben het eigenlijk niet lang over die mail gehad omdat ik me nauwelijks kan herinneren wat erin staat en peut zag dat ik me er ongemakkelijk bij voelde. Omdat man er dit keer bij was gepraat over wat er 'tussen ons' speelt (Uiteindelijk heeft man vooral zijn ei kwijt gekund over werk). Voorlopig geen gesprekken samen meer omdat mijn psych sowieso maar eens in de twee weken tijd voor mij heeft.
mbt mensen ontmoeten; je zegt dat je eenzaam bent, maar dat nieuwe mensen ontmoeten nu een beetje te veel is. Kan je een middenweg zoeken? Je hebt het veel over clubs en vrijwilligerswerk, maar misschien is er iets laagdrempeligers, één op één, zonder een (wekelijkse) verplichting?

@Snow: Ik hoop dat de EMDR dit keer gaat werken Al is het maar een klein beetje verlichting.

@Dana: Ook mij raakt het wat je zegt over 'dom wezen'. Als ik een periode meer gegrond ben kan ik objectief kijken naar 'mezelf van toen'. Als ik wankel ben niet meer, dan komt de twijfel, de zelfveroordeling. Wat ontzettend knap dat je die foto hebt neergezet! Daar kun je echt trots op zijn!

@Diva: Vertrouw op je man wat betreft die verbouwing, en probeer het - voor zover dat kan natuurlijk - los te laten.

@Knuff: Wat een mooi stuk vertel je weer Soms vraag ik me af of het feit dat ik niet vooruit kom te maken heeft met hoeveel ik van psycholoog/hoofdbehandelaar wissel - buiten mijn keuze om overigens. Ik hoop echt dat de pscycholoog waar ik nu op zit te wachten het wel met me aan wil (blijven) gaan.

Over ptss/autisme:
Bij mij was er inderdaad eerst traumabehandeling. Sloeg onvoldoende aan, dus verder kijken. ASS diagnose gekregen, maar daartussen zat anderhalf jaar. Omdat de trauma's nog vaak de kop opsteken en ik dan makkelijk in crisis raak wilden ze dat ik dus toch weer eerst traumabehandeling weer ging doen. Ik heb zelf aangedrongen op een tweesporenbeleid dit keer, want ik ben wel stabiel genoeg gebleven om niet zelfdestructief te worden, heb geleerd om hulp in te schakelen, ik heb nu de tools. Nu dus ook bezig met de pscyho educatie 1 op 1 en nu rest de vraag of autisme nu wel of niet speelt. Ik denk ook dat het pas duidelijk wordt als de traumaklachten echt verminderen. Ik heb alleen niet de hoop dat dat binnen een paar jaar is.


Bij mij gaat het op zich wel goed, al heb ik het idee dat ik wat aan het vermijden ben. Wel op een 'gezonde' manier, door de juiste dingen te doen.
Vorige week klikte er iets mbt de problemen van mijn man, wat het tegelijkertijd moeilijker én makkelijker maakt. Makkelijker omdat ik het nu beter begrijp, moeilijker omdat dit een lang proces gaat worden.

Januari heb ik een afspraak staan met de nieuwe psycholoog.
Ondertussen heeft het UWV geoordeeld dat ik geen tweede spoor reintegratie hoef te doen momenteel, eerste spoor was al eerder van de baan. Dat geeft wel wat rust, maar het maakt me ook verdrietig.

Knuffel wat mooi wat je schrijft over de foto's. Maar wat verschrikkelijk van dat misbruik op die plek.... echt walgelijk. Ik kan me voorstellen dat je vertrouwen in de mensheid een deuk oploopt dan.

Het is gek eigenlijk want ik heb hier een foto staan van mezelf als peuter. Die kwam ingelijst en wel uit oma's spullen en het is op zich een leuke foto. Maar toch heb ik er een beetje een hekel aan, dat besef ik nu ineens. Waarom weet ik niet zo goed.

Green fijn dat het contact bij de psych nu beter ging.

Mja ik klink nu waarschijnlijk als een ouwe zeur maar ik weet ook niet zo goed waar ik 1 op 1 contacten zonder verplichtingen vandaan haal.

Ik ben afgelopen jaar erg teleurgesteld in een paar mensen. En misschien sta ik nog niet eens echt open voor nieuwe contacten. Zoals je na een relatie eigenlijk vooral nog bezig bent met de relatie en niet zozeer met nieuwe mogelijkheden. Misschien ben ik nog een beetje moe van de dingen die gebeurd zijn met de oude contacten. Ik schrijf nu ook in een ander topic erover. Ik had wel op een FB-vriendensite contact gelegd met iemand maar zij bleek enorme problematiek te hebben maar dan op een heel ander gebied dan ik. Ik denk dat we in deze fase weinig voor elkaar kunnen betekenen.

Dus ik weet het zelf ook nog niet zo goed....

ik wil zo graag reageren maar het lukt niet, mijn hoofd is te vol om veel woorden te vormen

bijzonder om te lezen dat een foto bij jullie ook zoveel kan oproepen

ik lees jullie en ik ben zo blij met dit topic

en het ontroert me ook, als ik al jullie posts lees, het raakt me diep

warmte en liefde voor jullie allemaal die hier schrijven en delen, dappere lieverds

.

ST eindelijk weer eens een keer dat ik een post van je lees voor ie gewist is.
Wat fijn dat je vertrouwen groeit. En wat lief dat je nog aan dit topic denkt.

ST, wat fijn dat je even een update geeft! Ik zat van de week nog aan je te denken, toevallig. Goed dat je een nieuwe therapeut hebt die meer vertrouwen in het proces en de toekomst oproept.

Op de andere berichtjes probeer ik later te reageren.

Ik lees hier ook nog steeds en denk aan jullie.
Zelf intakegesprek gehad bij het TRTC (centrum voor vroegkinderlijke traumatisering) en ik ben intussen gestart met een halfjaarlijks oriëntatietraject. Daarna, als de verwachtingen van beide kanten overeenstemmen, een intensieve behandeling.

Ja, jeugd kan een hele hoop verzieken...
Ik heb het gevoel dat mijn hele leven op een gladde losliggende ijsschots 'gebouwd' is.

@ ST: fijn om je weer te lezen! Die nieuwe therapeut klinkt goed.

@ Tobbie en EV:

Hier nog steeds veel stress. Ik krijg het niet goed van me af eigenlijk.

*verwijderd*

voor iedereen.

Nog even over de overlap met autisme. Mijn psychiater kaartte dat aan voornamelijk doordat ik op het werk niet zo goed kon schakelen tussen verschillende taken. Bijv ik ben bezig de bestellingen in te voeren, Jantje komt zeggen dat de printerinkt op is, Pietje zegt dat het lekt in de keuken en op dat moment knalt de stroom eraf.
Volgens mij kan het ook wel met PTSS te maken hebben dat je wat eerder in de modus schiet van 'ik weet het even niet'.
Daarnaast denk ik dat de medicatie, met name Seroquel, mijn denken ook vertroebelt.

Vrijdagavond even erg gehuild, wat ik ook een beetje opzocht. Bij de kerk nemen ze einde van het jaar afscheid van alle mensen die dat jaar overleden zijn, dan steekt de familie kaarsen aan en worden de namen weer voorgelezen. Ik ging die dienst terugkijken bij mijn ouders maar werd meteen emotioneel.... heb het uitgezet en ben thuis gaan kijken.
Het ging niet eens over de overledenen maar over die hele kerk. Ik heb daar zoveel herinneringen, vrijwilligerswerk, reizen, weekenden weg, musicals. Helaas is vrijwel iedereen daar nu 55+ en heb ik twee jaar geleden besloten geen taken meer op me te nemen maar alleen eens in de paar weken naar een dienst te gaan. Alleen.... door Corona zijn er geen gewone diensten. En bij het kijken van die film werd ik zo verdrietig.... zoveel herinneringen en tegelijk is iedereen nu druk met andere dingen en hebben ze inmiddels bijna allemaal kleinkinderen. Wel lekker om even zo te huilen, dat wel.

Gisteren moest ik even iets wegbrengen naar broer. Hij vroeg hoe het ging en ik ging vertellen over de EMDR. Alleen toen kwam schoonzus thuis en die zat even in een andere vibe en ging op haar telefoon zitten en dingen laten zien die grappig waren etc. Toen kwamen de tranen ook weer bijna... we hebben niet echt lekker verder kunnen praten.

Dikke knuffel voor iedereen

Ik reageer even kort, heb weinig energie of ruimte voor andere dingen. Nogmaals ontzettend bedankt voor al jullie tips een tijdje terug, daar heb ik zo ontzettend veel aan gehad en het ontroerde me echt dat jullie zo mee wilden denken . Ik ben inmiddels op zoek gegaan naar een psycholoog zoals jullie hadden aangeraden. In januari heb ik een intake, hopelijk kom ik daar wat mee vooruit.