Paniek door de herbelevingen - deel VII

Dana, dat is inderdaad lastig. Want je kunt het met je partner delen maar die kende hem waarschijnlijk niet of nauwelijks...

Mijn eigen ervaring is soms ook dat je schrikt als iemands overlijden zo onverwacht komt. Of je nou een hele persoonlijke band hebt of iets minder.... iemand is zomaar 'weg' en dat is een vreemde gewaarwording.
Volgens mij is het niet altijd gebruikelijk om (meteen) iets terug te horen van de nabestaanden. Die zitten vast volop in de regel-roes. Hier komt vaak na lange tijd nog een kaartje in de brievenbus, als je je adres erbij gezet hebt. Dan is de richtlijn zes weken maar vaak wordt het later door 'alles'. Anyway mooi dat je iets gestuurd hebt.

Ik zou het gewoon af en toe aankaarten bij je huidige behandelaar, als je verdriet hebt hierover. Je geeft zelf aan dat daar ruimte voor is.

Vanmorgen weer op het randje van herbeleving gezeten. Ik logeerde bij een date, bij wie ik al vaak geslapen heb. Ik was al wakker, hij nog niet dus ik bleef liggen en zakte af en toe weer even weg. Alleen op een gegeven moment voelde ik dat ik in een soort 'gebied' kwam wat geen droom was, niet wakker was maar anders voelde. Vrij onschuldig hoor, ik vroeg me af of ik eens kleding zou maken voor het kindje van mijn zus. En toen dacht ik aan mijn tante die dat vroeger voor ons deed (heel lief). En toen voelde ik dat ik 'terug' kon gaan naar mijn jeugd en hoe we vaak bij tante kwamen.
Ik was me ervan bewust en kon mezelf in het hier en nu houden. Misschien too much information maar ik lijk vatbaarder voor herbelevingen als ik intiem ben geweest. Bij deze date heb ik het nog niet gehad maar bij een vorige een heel heftige. Dat werd ook meteen de laatste date met hem en daarna heb ik lang niet durven daten.

Nouja ik heb dus contact gezocht met een psychologe en zij neemt na haar vakantie contact op.

(Hoewel het ergens best gezellig zou zijn om weer ns limonade te drinken bij tante )

- Toch te privé -

Thanks

Niet quoten aub

-weg-

@Moon: ik heb niet kunnen lezen wat je geschreven hebt.

@Dana: het lijkt me heel moeilijk om te dealen met het overlijden van een fijne therapeut waarmee je een goede band had. Een condoleance stuur je in mijn beleving met de bedoeling nabestaanden een hart onder de riem te steken en hen te laten weten dat de overledene betekenis voor je had. Ik heb nog nooit een schriftelijke reactie op condoleances gehad. Misschien is het iets wat ooit, volgens bepaalde beleefde protocollen, 'moest', maar ik ben er niet mee bekend. En het is ook niet nodig, want je hebt het niet geschreven om er een reactie op te krijgen. Jouw troosten, steun en erkenning kun je zeker ergens anders krijgen.

@Green: je zou er denk ik goed aan doen hetgeen je hier hebt geschreven in je laatste post (ik zal niet quoten) te laten lezen aan je behandelaar. Het heeft geen zin niet te delen, dat komt je behandeling niet ten goede.
Ik heb het idee dat je het 'voelen' en 'doordraaien' aan elkaar gekoppeld hebt. Wat je zou kunnen leren, in de kliniek, is gedoseerd te voelen, het voelen te reguleren, zodat je niet perse doordraait. Er bestaat ook zoiets als 'een beetje voelen'. Natuurlijk wil je niet doordraaien in de kliniek (of ergens anders, doordraaien lijkt me sowieso niet zo heel gezond) maar dat hoeft dus ook niet. Iets minder extreem, dat kan onder begeleiding prima. Maar als je jezelf gevangen houdt, doordat je wel eens vergeten of niet gezien wordt, dan blijft het zo als het nu is. Dat je niet bent teruggebeld, is @#$%* en op zijn zachtst gezegd onhandig, en jij vult dit in als 'vergeten' (of misschien niet belangrijk genoeg?), zonder dat je weet of dit zo is. Dus je zou dit ook kunnen vragen zodra je je regiebehandelaar ziet: 'Goh, ik zou teruggebeld worden, dat was voor mij heel belangrijk. Wat is de reden dat dit niet is gebeurd?'.
Dat is ook een manier van jezelf laten zien, zonder dat het opdringerig of vervelend is. Dat kan gewoon en dat mag jij ook gewoon.

Laat je even weten als ik dit weg moet halen?

Green wat veel allemaal Ik kan me voorstellen dat thuis alles er uit komt als je 'even gaat oefenen met thuis zijn'. Wat je schrijft over de kinderkamer raakt me. Dat alleen al is reden om erg emotioneel en van slag door te zijn. Al weet ik niet je hele situatie, ik denk hieruit een heleboel te lezen. Ik kan er ook niks over zeggen verder.... het is rot allemaal dat het nu is zoals het nu is.

Ik kan wat ik gisteren schreef nu wat korter schrijven. Wat ik gisteren schreef was lange versie. Een psycholoog raadde aan om intern te gaan om mijn trauma te verwerken. En dat zag ik helemaal niet aankomen, ik had voor mezelf bedacht dat het om losse gesprekken ging, elke twee weken (bijvoorbeeld) en dan op mijn fietsje daar naartoe en daarna een mooie wandeling, zoiets. 8 dagen intern kwam nogal rauw op mijn dak vallen. Ik ga er wel over nadenken.

Vanmorgen sprak ik iemand die ook opgenomen geweest is bij GGZ, zelfde plek, zelfde verpleging. Vervolgens wist ik niet meer waar ik was (gewoon bekende plek) en weer later begon mijn buik te rommelen wat ook vaker gebeurt als iets heel emotioneel is. Ik schrijf dit soort dingen nu allemaal op in mijn telefoon, dan kan ik dit noemen bij een evt intakegesprek.

Het is goed hoor Sofie, laat maar staan

-weg-

Over het oefenen met voelen, daar heb ik het al wel over gehad hier. Het is echter bedoeld als korte opname om te stabiliseren, dus we zijn er nog niet helemaal uit wat nu het handigste is daarmee, dat zullen we morgen ook wel bespreken denk ik

@Moon
Kinderen is nog niet helemaal van de baan gelukkig, maar het blijft moeilijk. De komende tijd in ieder geval niet, ik zal toch eerst stabiel genoeg moeten worden en langere tijd blijven. het maakt alles twijfelachtig, en op de een of andere manier voelt die kamer als iets definitiefs, ook al is dat niet zo

Ik heb niet zo veel tekst.... maar het worstelen met de kinderwens is heftig hoor. Dat alleen al is genoeg om door van slag te zijn.

Voor mij geldt dat ik met mijn huidige medicatie geen kinderen kan krijgen... maar afbouwen lukt niet want dan raak ik weer instabiel. En dan hoop ik van het trauma af te komen met therapie.... en dan van de pillen... maar ik word wel ouder en ouder. Het is zoiets levensbepalends...

Ik hoop echt dat je stabieler wordt en dat de toekomst weer wat meer mogelijkheden biedt. Maar ook niet haasten

Ik ben zo verdrietig... toen ik 2 was heb ik een maand in het ziekenhuis gelegen. En later nog een keer een aantal dagen. Heb altijd gedacht dat dat best leuk was, heel veel bezoek, cadeautjes en de operatie was geslaagd. (boven verwachting zelfs)

Maar wat ik me herinner is dat er nog een meisje lag, met bijna mijn naam. Dus als ik Annemieke de Vries heet, was dat meisje Mieke de Vries. Ik heb een paar jaar terug, toen ik al lang en breed volwassen was, nog aan mijn moeder voorzichtig gevraagd of er nog een meisje De Vries lag met ongeveer dezelfde klachten. Nee dat kon mijn moeder zich niet herinneren.

En ik weet nog dat ik al een tijd uit het ziekenhuis was, dat die ouders van dat meisje op bezoek zouden komen (thuis dus). Achteraf meen ik me te herinneren dat ze eruit zagen als collega's van mijn vader... whatever. Ik had gehoopt dat ze hun dochter mee zouden nemen maar die kwam niet mee. Alleen die mensen.

En echt een paar dagen geleden pas heb ik me gerealiseerd dat dat meisje in mijn hoofd moet hebben gezeten. Dat het toch iets is geweest om het beter te kunnen handelen, wellicht zelfs dissociatie.

Ik was zo verdrietig dat ze toen niet met dat bezoek was meegekomen. In de volle overtuiging dat ze echt bestond.

Allemaal dingen waar ik jaren, tientallen jaren niet aan gedacht heb. Pas nu er meer dingen uit het verleden terugkomen komt dit ook terug. En besef ik nu eigenlijk pas dat dat meisje niet echt was.

Wel eens van een imaginairy friend gehoord? Dat is volkomen normaal bij kinderen.

Ja zo heb ik het eerst gezien. Maar icm meer herinneringen van het ziekenhuis... ik weet het niet zo goed. Werd gisteren heel verdrietig van het denken aan die tijd.

(heb er al 30 jaar nauwelijks meer aan gedacht ofzo)

Toevoeging: Ik denk dat het verdriet van meerdere ziekenhuisopnames er even uit kwam bij die herinnering.

Begrijpelijk Moon, dat het even allemaal omhoog kwam.
En volkomen normaal of niet, dat doet er volgens mij niet zoveel toe. De menselijke geest is tot wonderlijke dingen in staat om dingen beter te kunnen handelen. Zelfs dissociatie is an sich niet eens abnormaal en eigenlijk best een knap mechanisme om dingen te kunnen handelen.

Maar dat maakt niet dat je er niet ook last van kunt hebben. Of dat je niet meer zou mogen nadenken over wat er toen gebeurd is en waarom je het toen nodig had om manieren te zoeken om ermee te kunnen handelen. Of dat het niet op een of andere manier goed (en zelfs nodig) kan zijn om er nog iets mee te doen.

Ingrijpend waar jullie nu allemaal doorheen gaan, Green en Moon.
Ik weet even niet zoveel te zeggen, maar wel:

Dana dank je. Het maakt idd niet uit hoe het precies heet. Heb lang gedacht dat het idd een soort imaginair vriendje was, maar icm andere herinneringen (die iets te gevoelig zijn om online te zetten) werd ik er gewoon heel erg verdrietig van.

Ik heb vandaag in de familieapp een update gegeven en ook dat opname een optie is. Ik weet het sinds dinsdag maar mijn familie dat zijn niet de eersten die ik bel na zo'n bericht. Dan moet ik eerst nadenken hoe ik het aankleed.

Ik heb een nieuwe hobby... mensen die ik nog niet lang ken... en het hoort erbij dat er regelmatig vlogs gemaakt worden daar. Ik heb degene die de kar trekt gisteren geappt dat dit speelt en dat ik soms niet in de stemming ben om op de film te gaan. Zij reageerde heel goed.

Verder ben ik aan het daten, al een tijdje. Hij is heel begripvol voor mijn psychische gedoe... maar het rare is soms dat ik niet weet waar dit allemaal heen gaat, qua toekomst. Of het stabieler wordt of niet. En dan weet ik niet waar we het over hebben, qua dates. Of ik forever met mijn Wajong in een donker kamertje zal zitten of dat ik over een tijdje gewoon een leuke baan heb. Of iets ertussen.

Gisterenmorgen mijn familie geappt met een update van 'de psyche' zeg maar. En dat er een opname voorgesteld is. Zoiets laat ik ze al niet meteen weten, ik laat er al een paar dagen overheen gaan. En het is een heel rustig verhaal geworden, echt geen drama. Helaas van mijn moeder wel reactie maar van de overige vier niet. Vader heeft dagen dat hij lastig typt door lichamelijke klachten. Maar de 3 broers/zussen... daar ben ik wel teleurgesteld over. Al stuur je een knuffel...

Verder gaat het eigenlijk best goed. Er zijjn twee 'lagen'. De bovenste laag geniet van de zomer en heeft een hele sociale gezellige periode. De onderste laag droomt raar, huilt om dingen van 35 jaar terug en schrijft emotionele gedichten. Het kan naast elkaar, nu.

Van mij krijg je een dikke knuffel, @Moon-Alisa.

Lief!

IK heb vaak gedacht dat het aan mij lag als dingen moeilijk bespreekbaar waren. Die gedachte moet ik maar loslaten. En 'leren' andere mensen op te zoeken als er iets is.

Moon-Alisa
Ik begrijp alleen niet waarom je schrijft "Helaas van mijn moeder wel reactie maar van de overige vier niet. " Was de reactie van je moeder ook nog eens teleurstellend, naast het uitblijven van reacties van anderen?

Ook voor Selune en Hanke, volgens mij komen er moeilijke dagen aan voor jullie.

Thanks. Ongelukkig gekozen volgorde van de zin, denk ik. Zat er al naar te kijken. Maar misschien wel een beetje... want ze veegde het beetje van tafel, soort van. Alsof ik die optie maar niet moest overwegen en toch kiezen voor losse gesprekken.

Voor mij is het bericht van dinsdag wel een soort bevestiging dat er wel degelijk iets aan de hand is. Ik slaap al 15 jaar niet zonder medicatie. Mijn huishouden loopt niet en er mag hier niemand naar binnen. Werken is lastig. Zelf kijk ik meestal naar de dingen die wel lukken. Maar iemand die daar doorheen kijkt en ziet dat het een hele struggle is soms... dat is ook wel prettig. Iemand die feitelijk zegt: Er moet wel iets gebeuren want zo gaat het niet.

En dat stukje lijkt moeder een beetje omheen te gaan.

voor iedereen hier.
Selune en Hanke, ik denk ook aan jullie moeilijke dagen.

Moon, ik herken wat van je lagen en je struggle die niet gezien wordt.

Wat mijzelf betreft, ik zit in een soort achtbaan. Ben al maanden intensief bezig met iets praktisch uit het verleden. Schreef er al eerder iets over, probeer zwart op wit erkenning te krijgen, een soort getuigschrift, voor iets van voor mijn moeilijke periode aanbrak. En schrik er keer op keer weer van hoeveel emoties dat losmaakt.

Tegelijk ben ik bezig met de toekomst, met het opstarten van een loopbaantraject (stond even 'on hold' vanwege corona maar gaat er nu echt van komen). En al mijn bekende innerlijke mechanismen spelen op en roepen om het hardst dat ik 'dus' niet met het verleden bezig moet zijn. Laat het rusten, richt je op de toekomst, met omkijken bereik je niks, ga door door door en vergeet het.

Maar ik weet, mede dankzij de therapie, dat dat blok verleden altijd als een enorm obstakel, een drempel voor die toekomst blijft liggen als ik er nu weer mijn ogen voor sluit. Ik moet hiermee verder, ik moet de praktische en (vooral ook) de innerlijke brokstukken opruimen en verwerken als ik écht een ander pad in wil slaan en niet alleen maar alles achterlaten en vluchten, zoals voorheen. Ik moet het onderzoeken, het kan niet anders. Want anders verandert er niks, niks wezenlijks in elk geval. Dan ga ik in een andere baan op dezelfde manier door en blijf ik steeds maar tegen dezelfde dingen aan lopen.

Tegelijkertijd heb ik mijn handen vol aan het heden. Bergen werk komen op mijn pad en ook daar schreef ik eerder over: dat blijft gevoelsmatig de makkelijkste uitweg - ik kan niet met al die andere dingen bezig zijn, verleden en toekomst doen er niet toe, ik moet gewoon nu mijn aandacht bij mijn werk zien te houden en als dat af is (maar het is nooit af), dan zie ik wel weer verder.

Mijn aandacht verdelen over die drie veeleisende periodes van verleden, nu en toekomst voelt als een schier onmogelijke opgave maar ik probeer het op te delen in concrete stappen en brokjes. En ik heb op verschillende delen hulp ingeschakeld, wat voelt als een belachelijke luxe (aanstellerij, ben ik niet waard, zwakte, ik moet toch overal zelf het wiel op uit kunnen vinden) maar ook die gedachte probeer ik los te laten. Want ik denk echt dat het verstandig is en dat als ik nu een aantal dingen niet goed aanpak, ik daar de rest van mijn leven spijt van ga krijgen.

Tjonge, wat roept dit allemaal veel op. Maar ik probeer het toch te zien als groei ipv als zwakte.

En ik probeer nu ook niet af te sluiten met 'sorry voor de ego-post' maar dat valt me erg moeilijk dus nu laat ik het op deze verkapte manier toch maar staan.

@Dana: dankjewel voor jouw egopost. Jouw manier van aandacht verdelen, zoals je schrijft, is voor mij de manier geweest waarop ik uiteindelijk mijn leven terug heb gekregen. Inclusief alle weerstandsgedachten die jij ook beschrijft. 'Struisvogel' was my middle name, ik was ontzettend goed in het vermijden, uit de weg gaan, ontvluchten. Ik kan je geruststellen: die vaardigheden verlies je niet. Je leert gewoon wanneer ze helpend zijn om in te zetten en wanneer niet. Je leert dat je zelf kunt kiezen of je ze gebruikt.
Doordat je je aandacht verdeelt over het hier en nu, de toekomst en het verleden, loop je minder risico dat je je in het verleden 'verliest'. Je wordt automatisch 'in het heden' gehouden en je focus op de toekomst geeft je een heel belangrijke boodschap: er is een toekomst die anders, beter, ongehinderd door het verleden kan zijn. Pittig maar ook helpend dus.
En ja, daar mag je hulp bij krijgen, dat helpt.

@Moon: Ik denk eigenlijk dat je moeder dit nooit, of in ieder geval niet snel, tegen je zal zeggen. Niet omdat ze niet om je geeft, maar omdat ze misschien geruststelling nodig heeft dat het wel goed komt met haar dochter. Dat het allemaal niet zo erg is, is wellicht iets wat ze heel graag wil geloven. Mijn moeder wilde het liefst van mij horen dat ik oké was, dat het wel meeviel, dat het goed met me ging. Ook toen ik er uit zag als een spook, deed ze alsof dit niet zo was. Ze kon mijn pijn en verdriet niet aanzien, ze kon dat wat dit in haar opriep niet verdragen. Dus werd ze stoer en sterk. Dat was moeilijk voor mij (en voor haar waarschijnlijk ook) tot het moment kwam dat ik voelde: 'ik heb haar steunende, lieve reactie niet nodig. Het ligt niet aan mij dat ik deze van haar niet krijg, ik heb niets verkeerd gedaan. Dit is iets wat zij niet kan, wat verdrietig is voor haar en verdrietig was voor mij als kind. Maar nu ben ik volwassen en kan ik mezelf de erkenning geven dat het pittig was. Ik kan andere mensen om me heen verzamelen die me hierin ondersteunen".
Het contact met mijn moeder is nu goed, maar emotionele steun, erkenning voor het leed, een kwetsbaar mooie binding, die heb ik niet met haar. Ik streef er niet meer naar, naar zoiets moet je allebei kunnen en durven streven om het haalbaar te laten zijn.


@Selune:

@Hanke:

@Green:

@EV: hoe is het met jou?

@Tobbie: hoe gaat het met jou?

@Snow:

Wat lief dat er aan me gedacht wordt . Denk ook aan jullie.

Inderdaad begint het hier al een beetje. Meer fysieke herbelevingen of wat het ook taalkundig zou moeten heten. Gisteren het daar met peut nog over gehad. Zij vindt herbelevingen/trauma gerelateerde pijn een prima bewoording. Ik worstel met oude ingegraveerde oordelen dat het wel juist moet zijn en volledig, als ik iets benoem. En ben er nog niet uit waar de fysieke pijn mee samenhangt, dus ik neig daarover de discussie aan te gaan. Die zij afkapt En dus is deze week o.a. mijn huiswerk om aandachtig te zijn of er triggers zijn die mijn fysieke klachten uitlokken.

En ja, alweer! een hulpverlener die juist die periode met vakantie is. Maar ook: dit jaar waarschijnlijk (net als vorig jaar) een fijn iemand over de vloer, die eerste dagen.

Tegelijkertijd komt er ruimte om te oefenen met nieuwe dingen. Dat sensorimotore gedoe werkt echt in combinatie met werken aan de innerlijke gehechtheid.

Er is meer samenwerking van binnen, de communicatie is over het algemeen vriendelijk en 'supportive' en dat vind ik erg fijn.

Er ontstaat bij mij langzaam steeds meer het besef dat ik niet anders kón dan versplinteren, nu ik meer meekrijg van waar de trauma's liggen. Het heel jonge stuk in mij dat veel fysiek trauma draagt, heb ik altijd weggeduwd. Ik kon schieten in ongeloof ('ik verzin dit, het is nooit gebeurd/dit gaat niet over mij') en nu er door de innerlijke compassie steeds meer ongeloof wegvalt, snap ik mijn dissociatie steeds meer. En gaat het misschien zowaar wél over mij.

Peut benadrukt minder te geloven in 'het is dan altijd zo' tav september en tegelijk is ze zo reëel om aan te geven dat - hoewel ik al aardig wat stabilisatie vaardigheden vaardig ben - het nog te vroeg is om aan traumaverwerking te gaan doen.

Ik ben veel moe, mijn hersenen vinden die nieuwe dingen erbij halen als ik in een herbeleving schiet, erg vermoeiend. Waardoor ik soms denk dat ik niks opschiet met dit therapie gedoe. Maar dat is alleen de activiteiten kant.

Sinds een aantal keer zwakt de fysieke pijn die me overvalt met oefenen zowaar af. Dat had ik eerder niet (decennia niet, moet je nagaan wat dat met mij en mijn toekomstperspectief gedaan heeft) . Of ik word wat minder moe wakker na een middagdutje (doe ik heel af en toe). Voorheen was het al heel wat als ik niet verder moe werd.

In interacties ben ik rustiger, steviger. Minder snel in paniek.

Mijn lijf reguleren vind ik nog een heidens karwei, maar krijg steeds meer hulp van van binnen. En ontdek ik dat ik een flink aantal fijne fysieke herinneringen heb die ik over mijn lijfkapingen heen kan plakken.

Dat ik begin dit jaar 2x een (nagenoeg gratis ) weekje aan zee heb doorgebracht, en dus nog vakantie herinneringen had, was fijn in het begin van de coronatijd. Momenteel heb weinig zin/fut om er op uit te gaan. Ik heb er oordelen over, maar thuis zijn is ook fijn. Ik heb een prettige woning, mooie omgeving vlakbij en de Stampertjes stampen minder of ik kan er beter tegen. Twee keer een week in een accomodatie met houten vloeren + plafonds én rondrennende kinderen zet de boel in perspectief

Het zelfhulpgedoe loopt gewoon door, dus telefoon bij de vleet en soms ook bezoekjes (met inachtneming van de afstand). Regelmatig telefoon op stil om energie voor mezelf over te houden. Verder kwam het virus even heel dichtbij toen familie van een dierbaar iemand overleed.

Aan de ene kant is er een raar soort richting D day gevoel en tegelijk voel ik de uitdaging en bereidheid om te oefenen en in te zetten op communicatie en samenwerking ipv alleen maar bang te zijn voor auto agressieve doorbraken, en die moeten onderdrukken.

Ik word meer nieuwsgierig naar van binnen, voel me er meer verwant mee.

GLF, hoe is het gegaan met je regiebehandelaar? Ben erg benieuwd

En Dana wat mooi dat je jezelf meer gunt ondanks je terughoudendheid daarin. Gecondoleerd met je peut, lastig zeg lijkt me dat. Dat het zo onaf en soort van eenzaam voelt, die persoon missen.

Moon, het advies van 2 wkn intensief trauma verwerking klinisch, is pittig. Ook lastig hoe er niet echt gereageerd wordt door familie. Kan me voorstellen dat die reactie niet nieuw is, maar niet minder eenzaam.

Als die acht dagen de boel vlot kan trekken, zou dat heel fijn zijn. Let wel op of je neiging to dissociatie erg groot is. Mijn peut heeft het mij daarom zo'n traject afgeraden.

Snow, gewoon fijn dat je er bent. Hoop dat je je wat meer op je gemak voelt na al die intensieve en verwarrende, unsettling tijden