Paniek door de herbelevingen - deel VII

Green, sterkte!

Hier ook puinhoop.
Hopelijk gaat het gauw beter met ons allemaal.

Hier gaat het mwoah.
Als ik bezig ben gaat het wel, als ik niks doe, ga ik nadenken.

Werk: m'n zelfvertrouwen is bijna helemaal weg, dus solliciteren gaat moeilijk. Ook weet ik echt niet wat ik wil en denk ik dat ik dat eerst uit moet gaan zoeken, ben daar ook met de psych mee bezig, maar het is lastig met een UWV achter je aan. (ik heb al bijna een jaar WW)

Verder zit m'n hoofd behoorlijk vol van het feit dat we gaan verhuizen en alles wat daarvoor nog moet gebeuren. *weg*

Diva k heb je gelezen en als je het mij zou vragen dan zou ik je op het hart drukken om dit goed te bespreken in je eerstkomende gesprek met je psych. Persoonlijk zou ik dit echt grote prioriteit geven boven het hele diagnoseverhaal, dat zou wat mij betreft wel even kunnen wachten.
Maar ik besef heel goed dat dit een ongevraagd advies is en dat jij hier misschien heel anders over denkt. Het is aan jou.

@ Dana: ik heb dit al eens aangestipt bij de psych. Het past heel goed in waar ik mee aan de slag moet: voelen wat ik zelf wil (en dat vervolgens uitspreken).

Nadat ik het er even met haar over gehad had, heb ik het er later met man over gehad (dat hij 3 stappen voorlag op mij etc.). Vlak voordat we naar de makelaar van het nieuwe huis zouden gaan, dus de timing was niet zo goed, maar ik moest het toch kwijt. Het viel nogal rauw op z'n dak. Maar dan zitten we daar bij die makelaar en dan klinkt het allemaal mooi wat ze zegt en dan weet ik hoe graag man het wil en dan vergeet ik mezelf weer helemaal. En dan ben ik weer helemaal enthousiast over het nieuwe huis, totdat ik thuis weer zie wat ik ervoor moet opgeven en dan begin ik pas weer te voelen wat ik er zelf van vind.

En op een moment dat ik moe ben (zoals gisteren) zie ik het helemaal niet zitten omdat er nog zoveel op me af gaat komen. Gelukkig regelt man alles nu en dat is maar goed ook, want ik zou er veel teveel stress van krijgen. Ik denk ook wel dat als het eenmaal achter de rug is hier en we zitten daar, dat het wel goed is voor mij. Maar toch voelt het nog steeds alsof dit mans beslissing is en ik maar mee ga.
En het is nu echt te laat om terug te krabbelen, aangezien we al hebben toegezegd te willen kopen en ons huis over een paar weken te koop komt te staan.

Wat de diagnostiek betreft hebben we nu min of meer besloten het even te laten voor wat het is, omdat er van haar en collega's uit twijfels zijn over of het wel wat gaat toevoegen. Het begint nu langzaam door te dringen dat ik altijd maar met anderen bezig ben en mezelf continu vergeet en daardoor niet voel wat ik zélf wil. Naast mijn extreme perfectionisme en mijn idee dat ik even sociaal als anderen moet zijn (terwijl ik dat helemaal niet kan en wil). Dit zijn in het kort de zaken waar ik tegenaan blijf lopen en waar misschien / hopelijk mijn vermoeidheid en verminderde belastbaarheid ook uit voortkomen. De diagnostiek is niet van tafel, maar voor nu even wel.

Ik ben blij dat ik nu ook zelf begin te merken/voelen dat ik meer bij mezelf stil moet staan. Eerder wist ik dat alleen, maar kon ik het niet omdat ik het niet voelde. Wat dat betreft heb ik dus al wel een stap gezet. Nu het nog echt gaan doen. In mijn perfectionisme heb ik inmiddels ook wat meer inzicht gekregen. En ik heb nu al een paar keer mogen ervaren welk effect iets minder perfectionistisch zijn op de waarde van een prestatie (wat dan ook) heeft. En dat minder ook nog steeds goed genoeg is. Dus ik maak kleine stapjes.

Wat vervelend dat het met jullie ook niet goed gaat

Bij mij loopt het nooit lekker met crisisdienst en bereikbaarheidsdienst. Op de een of andere manier zijn ze niet bereikbaar als ik bel of vergeten ze me.
Mijn eigen behandelaren zijn vandaag niet aan het werk, maar ben vanochtend door iemand anders uit het team gebeld die de bereikbaarheidsdienst heeft vandaag, er was afgesproken dat er toch zsm een intake komt voor opname zodat ik opgenomen kan worden zodra iemand weggaat. Ik zou rond de lunch een terugkoppeling krijgen, niet geweest ik heb gebeld (heel goed van mij, want heb er nogal moeite mee), bereikbaarheidsdienst is *suprise* niet bereikbaar. Receptie heeft een terugbelverzoek gedaan.

Ik heb heel veel moeite met hulp vragen. Als kind kreeg ik weinig hulp of werd ik afgesnauwd als ik er om vroeg, dus heb ik geleerd er niet om te vragen. Ik was erg kwetsbaar en anderen die 'hulp' aanboden gaven me in plaats daarvan een stel trauma's mee.

Natuurlijk kan er wat fout gaan bij de crisisdienst en de bereikbaarheidsdienst, maar het is bij mij in ieder geval nog nooit goed gegaan, juist op de moeilijkste momenten, juist als ik dan wél om hulp vraag gaat er weer wat mis.

Maar ja, ik doe er niks aan.

Ik vind het heel goed van mezelf dat ik er nu zelf achteraan heb gebeld, dat had ik eerder nooit gedaan.

Hoi allemaal,

Ik ben bezig met bijlezen/inlezen. Niet alle topics hoor, gewoon de laatste dagen Ik hoop dat het snel beter gaat met degenen die het nu moeilijk hebben.

Schrijf binnenkort weer wat meer.

Knap dat je tóch gebeld hebt Green!
Ik heb ook een hekel aan bellen.

Mijn psych gaat in het najaar weg bij de praktijk waar ik nu ben en ik wil met haar mee naar de andere praktijk, maar daarvoor moet ik weer een nieuwe verwijsbrief opvragen en naar de zorgverzekeraar bellen.

Verder druk met opruimen en schoonmaken. Ik merk wel dat ik zolang ik lichamelijk bezig ben, niet aan nadenken toe kom. Dat is ook wel eens fijn!

Fijn weekend voor iedereen!

Hoe gaat het nu met iedereen?

Dankjewel, Diva. Fijn dat je een beetje afleiding kunt vinden. Wel heel vervelend dat je psych weggaat, maar immens fijn dat je mee kan.


Ik zit in overlevingsstand. Leef in traumaland op het moment, word overweldigd erdoor. Ik doe mijn uiterste best niet zelfdestructief te zijn, en het ergste gedrag kan ik binnen de perken houden maar ik smokkel. Neem het mezelf niet kwalijk, zoals ik al zei, overlevingsstand. Behandelaren zijn op de hoogte, eentje is nu met vakantie, de andere over twee weken. Volgende week een intake voor een eventuele opname. Hopelijk hebben ze snel ruimte en kom ik in aanmerking ervoor.

Maandag gesprek bij de arbeidsdeskundige gehad. Volledige gesprek gedissocieerd, dus weet er eigenlijk niet veel meer van. Jobcoach heeft achteraf wel gezegd dat ik het goed heb gedaan, dus daar vertrouw ik maar op.

Geenlady, vervelend dat het allemaal zo overweldigend is. Ik hoop dat, als het nodig is, er snel ruimte is voor opname. Geen fijn idee ook van de vakantie van je behandelaren, lijkt me.

Wat een nare ervaring lijkt me dat dat je het gesprek niet meer weet. Gelukkig is het kennelijk wel goed gegaan.

Ik moest vandaag een eind fietsen naar een afspraak. Op de terugweg zat ik wat te mijmeren en moest denken aan een weekend weg zomer 2009. Om vervolgens te beseffen dat ik van dat jaar, en van die zomer, niet zoveel meer weet. Ik heb meestal best een goed geheugen dus als er zomaar een jaar is wat ik niet meer terug kan halen is dat toch vreemd. Later herinnerde ik me dat ik wel veel op het forum was die zomer, weliswaar met een hele oude nick. Topic snel gevonden... en ja hoor... gaat voornamelijk over '2005' mijn trauma-jaar. Ik kan het niet zo goed lezen, valt me op hoe weinig ik opgeschoten ben. Toen had ik nog een soort strijdlust, wilde ik er boeken over schrijven, etc. Nu is het 15 jaar na '2005' en doet het eigenlijk nog niet minder pijn.

Misschien ga ik binnenkort alsnog dat hele topic lezen. Dat ik er misschien een weekend voor uit trek, ik weet het nog niet.

De tijd gaat aan de ene kant heel snel voorbij, aan de andere kant niet.

Allereerst wat warmte en knuffels voor de voorraad, want die slinkt wel onrustbarend als we allemaal in de put zitten.


Lavenders, fijn dat je de weg naar dit topic weer gevonden hebt. Ik hoop dat je traject snel start en verlichting kan bieden.

Green, dat afbouwen van bedden in de ggz is ook alleen maar een bezuinigingsmaatregel van de regering, niet ingegeven door zorg voor de mensen. Ik ken meerdere mensen die in de ggz werken en zij vinden het allemaal verschrikkelijk dat dit al jaren gaande is. Ik hoop dat je toch een passende opnameplek kunt vinden, als dat nodig is om even door de ergste crisis heen te komen.
Ellendig dat je dan juist nu ook nog allerlei arbeidsgesprekken aan moet gaan, maar wel fijn dat de jobcoach zegt dat het goed is gegaan.
Zorg goed voor jezelf, voor zover dat lukt.

Diva, ik heb je pb ontvangen over het werkgedeelte en geprobeerd te antwoorden. Maar mijn berichten aan jou komen wel in ons 'draadje' te staan maar niet in mijn sent-box, dus heb een vermoeden dat ze niet aankomen.

Moon, wat toevallig dat je dit schrijft, over het niet meer herinneren en dan dat topic. Ik heb ook van die gaten in mijn herinnering die dan ineens blijken samen te hangen met 'mijn 2005'. Ik stop dat toch altijd weer snel weg, als het maar even kan. En toevallig had ik vandaag net even een niet helemaal hetzelfde, maar toch ook wel (voor mij) verhelderend oh-ja-momentje. Ik moest saaie dingen doen en zat tussendoor regelmatig even te forummen ter afleiding. Er kwam iets ter sprake over topics hier over victim blaming en ik herinnerde me een reeks topics hier die me heel erg getriggerd hebben en waarvan ik dacht dat het nog niet zo lang geleden was.
Ik vond er eentje terug en die bleek uit 2013 te zijn... Zeven jaar geleden, ik kon mijn ogen niet geloven, dacht dat ik er eigenlijk pas vrij recent mee was gaan worstelen (en eigenlijk überhaupt weer eens wat meer dan oppervlakkig aan terug had gedacht).

Nou ja, dat brengt me op hoe het hier gaat. Peut komt dus niet meer terug, is al sinds half maart praktisch niet bereikbaar en ik heb er een hard hoofd in dat overdracht van de praktijk op korte termijn rond is.

Ben daarom zelf op zoek gegaan naar iemand anders en dat heeft wel wat voeten in de aarde. O.a. vanwege de wachtlijsten voor tweedelijns. Lang verhaal kort, ik kan binnenkort ergens in de eerstelijns terecht, voor overbrugging en eventuele specifiekere doorverwijzing zodat ik niet álles weer zelf uit hoef te vinden.

Was met allemaal slagen om de arm omdat ik waarschijnlijk een te zwaar geval ben, of iets van die strekking. Moest en moet daar erg van slikken, want ik beschouw mezelf eerlijk gezegd helemaal niet als een zwaar geval. Ik heb juist het idee dat ik zo veel geleerd heb in therapie dat ik eindelijk begrijp dat de invloed van 'mijn 2005' op mijn leven toch wel veel groter is geweest dan ik altijd heb willen toegeven, zelfs beslissend voor een heel aantal cruciale keuzes die ik heb gemaakt.

Maar ik kan (nog altijd) ontzettend goed al die gevoelens en herinneringen parkeren, zoals ik dat altijd gedaan heb, en verdergaan met overleven.

Dus door dat gevoel van 'ik moet niet te zwaar overkomen, want dan gaat de deur naar de eerstelijns weer dicht, ik moet laten zien dat ik het heel goed doe en alles eigenlijk best wel onder controle heb', was ik de laatste dagen eigenlijk alweer op het punt beland van 'waarom zoek ik eigenlijk überhaupt hulp, ik heb daar helemaal geen recht op, ik functioneer toch nog, ik moet me schamen, ik voel me nu even een paar weken slecht maar normaal gesproken heb ik n-e-r-g-e-n-s last van dus laat mijn plek maar naar iemand gaan die het écht nodig heeft'.

Want zo gaat dat bij mij...

En toen zag ik dus vandaag dat topic uit 2013. Wat ik ook verder niet terug durf te lezen, uit angst voor wat het allemaal oproept en wat zó niet past bij mijn beeld van 'ik heb geen recht om hulp te zoeken want ik functioneer toch nog en eigenlijk denk ik er nooit aan behalve nu toevallig even'.

En dan die blinde vlekken inderdaad, hele passages, hele jaren die ik grotendeels kwijt ben.

Hopelijk lukt het me volgende week om het juiste, gerechtvaardigde punt te vinden op de balans tussen bagatelliseren en verdrinken.

En ergens denk ik ook wel, dankzij oude peut en dankzij jullie hier in dit topic, dat ik niet zo in dat soort termen moet denken. Dat ik misschien best voor mezelf op mag komen en dat ik zelfs een beetje trots mag zijn dat ik in elk geval stappen heb gezet om het in eigen hand te nemen en weer hulp te zoeken. Dat zelfs als blijkt dat ik een te licht of juist te zwaar geval ben voor deze hulp, ik het toch maar gedaan heb - en aangedurfd, terwijl ik dat zo verschrikkelijk moeilijk en beangstigend vind.

Maar het blijft lastig en veel gepieker.

En het gevoel dat de tijd aan de ene kant heel snel voorbij gaat en aan de andere kant niet, heb ik ook heel erg. Ik weet natuurlijk niet of ik het op dezelfde manier voel. Maar had het vandaag bijvoorbeeld weer heel sterk bij dat topic uit 2013. Aan de ene kant: is dat echt zo lang geleden, is de tijd echt zo snel gegaan? Aan de andere kant: ben ik dan echt nog maar zo weinig opgeschoten, is de tijd dan echt zo stil blijven staan? Zo voelde het vandaag voor mij.

@Moon: Ik ben het (helaas) wel gewend dat ik soms dingen kwijt ben (of meer dat het heel wazig is), dus ik kan me op het moment niet zo druk erover maken. Misschien is het zelfs beter, anders had ik misschien volop zitten piekeren erover...
Over de vakantie met mijn behandelaren, ik vind het jammer maar ik zat nog niet zo heel lang bij dit team. Omdat ik wel op de 'hotlist' sta krijg ik sowieso vervanging. Gelukkig ben ik er inmiddels wel aan gewend om veel verschillende hulpverleners te hebben, al is het vaak wel een beetje aftasten op het begin.

Wat vervelend dat je die tijd kwijt bent. Ook herkenbaar, ik heb hele jaren die ik 'kwijt ben'. Nu je het zo noemt, de ergste trauma's van mij zijn nu eigenlijk zo'n tien jaar geleden, de periode van april tm juli, 2010. Ik heb wel vaker dat het deze maanden wat slechter gaat, dit verklaart eigenlijk ook wel een hoop.

Dapper van je dat je dat topic misschien wil gaan lezen! Ik merk dat het mij helpt om terug te lezen hoe ik me eerder voelde/wat ik deed, omdat ik dat vaak niet meer echt kan herinneren. Het is lastig om te lezen, maar wel helpend voor mij persoonlijk. Zorg wel goed voor jezelf hierin

@Dana: O, ik denk dat ik het verkeerd verwoord heb. Ik neem de GGZ zelf hierin niks kwalijk, mijn hulpverleners roeien ook maar met de riemen die ze hebben. Ik had het inderdaad over hoe de overheid hiermee omgaat.

Doordat er zo weinig bedden zijn op het moment heb ik ook het idee dat ik het niet verdien om op die afdeling te zijn. Ik heb nu aan de bel getrokken voordat ik weer volledig op de bodem van de put zit, maar twijfel daarom nu over mijn recht op hulp en of ik wel echt hulp nodig heb/verdien. Allemaal gevoelsmatig, rationeel weet ik wel hoe het zit. Dat is dus heel herkenbaar.
Maar dan denk ik aan de anderen die ik daar de vorige keer heb ontmoet, mensen die uit een manie of psychosche kwamen bijvoorbeeld. Ik vind dat die zo'n plek meer verdienen dan ik zelf (aan de andere kant, ik zat er toen ook niet als opvulling bij ofzo, dus ja).

En naast al mijn twijfels over mezelf Dana, kan ik dan weer prima over jou zeggen; je hebt recht op hulp. En dat je nu redelijk functioneert en meer inzicht hebt wil juist zeggen dat je klaar bent voor verdere therapie en aan jezelf werken.
Wel echt heel erg balen dat je nu weer ergens anders verder moet, wel heel fijn dat er in ieder geval al iets is voor overbrugging.

@Lavenders: Hoe gaat het eigenlijk met jou?


Verder hier vandaag op zich ok. Ik heb zelfs wat getekend en heb een paar computerspelletjes gekocht die super simpel zijn (een aquariumspel waarbij je vissen voert bv), die ik ook al eerder heb gespeeld, en waarvan ik weet dat ze goed werken tegen dissociatie en flashbacks bij mij. Ik was blij dat ik dat aquariumspel nog kon vinden want hij komt uit 2006.

Gisteren wel met psycholoog gesproken. Er zou eindelijk een psycho educatie groep starten, maar aangezien ik er als een hoopje verdriet bij zat daar leek het peut niet verstandig om dat nu te doen. Ze gaat overleggen met een collega die gespecialiseerd is in complex trauma over hoe de behandeling voort te zetten. Ik ben boos en doodsbang dat ik nu nog steeds/weer met mijn trauma's te maken krijg. Ik wil niet, ik ben bang. Maar het wordt pijnlijk duidelijk hoe diep alles zit en op hoeveel verschillende lagen. Dus even afwachten hoe het behandelplan er verder uit komt te zien. Als ik maar niet weer op een wachtlijst moet, want ik denk niet dat ik dat trek.

Maar vandaag is ok. Niet grotendeels in traumaland, en zelf wel afleiding kunnen vinden. Dus dat is een overwinning.

Green, ik denk dat ik het was die zich niet handig uitdrukte want ik dacht niet dat je het de ggz kwalijk nam, hoor. Ik word er zelf zo boos om als ik erover nadenk, misschien klonk die boosheid door in mijn reactie maar dat was zeker niet tegen jou gericht.
Bedankt voor je reactie ook. Precies dat gevoel inderdaad, dat anderen de plek meer verdienen - en dan ook die tegenstrijdigheid van ja maar ik zit er ook niet als opvulling. Dat vliegt me wel een beetje naar de keel momenteel. Zal blij zijn als ik een week verder ben want ik zie er huizenhoog tegenop.

Die computerspelletjes, daar kan ik me trouwens ook iets bij voorstellen. Ik heb kort na 'mijn 2005' een tijdlang vaak als een zombie tetris zitten spelen. Tot mijn stomme verbazing las ik een poos geleden ineens iets over precies dát spelletje in relatie tot het verwerken van traumatische gebeurtenissen. Ik kan er nog steeds niet over uit.

Verder snap ik je angst.

En een pluim voor je overwining!

Nog niet helemaal bijgelezen. Gisteren een soort reunie gehad waarbij ik ineens zat te vertellen over ´2004´ oftewel de aanloop naar ´2005´. Ik dacht dat het iets kleins was maar gelukkig zag mijn gesprekspartner wel dat het helemaal niet iets kleins was. Heel veel gedroomd nu. Weet nog niet wat ik vandaag verder ga doen.

Ik kan me niet herinneren dat ze bij de opname ooit over 2004 begonnen zijn.

Nou de afgelopen dagen waren zwaar. Afleiding zoeken. Afleiding zoeken. Afleiding zoeken. Herbelevingen en dissociatie en heldere momenten, allemaal door elkaar.
Heel het gebeuren met napraat was een fijne en makkelijke afleiding.

Morgenochtend intake bij de kliniek. Ik denk nog steeds dat ze me niet willen helpen. Mix van wantrouwigheid, en vooral het compleet verlies van vertrouwen in mezelf en mijn oordeel over dingen.
Ik voel me een fraudeur, ik weet niet of ik vanalles heb verzonnen, of ik dingen nu anders ervaar, twijfel aan mijn eigen aandeel. Van peut moet ik elke dag tegen mezelf zeggen 'ik was een kind', maar het probleem is dat het voor mij niet zo voelt. Het stukje emotionele verwaarlozing komt hier weer extra bij om de hoek kijken, aangezien ik daardoor erg snel op eigen benen moest staan.
Verwarring. Aan de ene kant ben ik een puinhoop, aan de andere kant verdien ik geen hulp want het is mijn eigen schuld. Nou ja. Verwarring dus...

Sorry, ik heb niet zoveel woorden hier.

Green, sterkte morgen. (Waarschijnlijk als jij dit leest had er beter kunnen staan: sterkte straks)

Ik heb ook morgen eerste gesprek, niet voor opname maar met ander psych, en word ook gek van verwarring.

Volgens mij is het verlies van vertrouwen in jezelf en je eigen oordeel best kenmerkend voor traumatische ervaringen. Ik herken het zelf in elk geval heel sterk. Heb het in therapie ook weleens zo omschreven, dat is eigenlijk een van de weinige dingen die ik erover heb gezegd: het gevoel dat alles wat ik over mezelf dacht echt volledig niet meer bleek te kloppen. Niets. Het hele fundament was onder mijn identiteit uitgetrapt, ik kon mijn intuïtie niet meer vertrouwen, mijn gezond verstand niet, andere mensen niet, helemaal niets meer. Mijn toekomst lag aan diggelen en mijn verleden klopte ineens ook niet meer. Het basisvertrouwen was ook weg, het gevoel dat er echt niet elk moment een ramp uit de lucht kan komen vallen en dat ook na een ramp alles wel weer op z'n pootjes terecht zal komen.

En hoewel onze geschiedenissen heel anders zijn (ik was geen kind), vermoed ik dat in elk geval dat laatste voor ons beiden niet zo anders voelt: dat je nooit meer helemaal loskomt van het gevoel dat je altijd op je hoede moet zijn en dat je niet op je eigen oordeel durft te vertrouwen.

Maar wat ik wél zeker weet: jij verdient wel hulp. Echt Green, je bent het waard.

Het was niet je eigen schuld en zelfs al zou het je eigen schuld zijn (wat dus niet zo is) dan had je nog steeds recht op hulp, want het gaat niet goed met je. Punt. En een zoen en een knuffel.

Moon, weet degene met wie je in gesprek was dat er iets is met die periode?
Hopelijk ben je het weekend een beetje goed doorgekomen.

Snow en alle anderen met weinig woorden:

Dana ontzettend herkenbaar en ergens mooi omschreven wat je zegt over het vertrouwen op je zelf en dat kwijt zijn. Echt zo herkenbaar. Heel veel succes vandaag met je afspraak.

Green, bedankt dat je vroeg hoe het met me ging. Lief van je. Je verdient de hulp zeker en ik hoop dat je intake vandaag goed gaat. Heel veel succes straks


Moon, snow, Dina en alle anderen

@snow: woorden hoeft niet, fijn dat je meeleest

@Dana: die derde paragraaf beschrijft inderdaad precies hoe ik me vaak voel. Gisteren na mijn bericht nog een minibreakdown. Man was erbij en is er zo bij het gesprek ook bij, waar ik blij mee ben want ik weet niet of het lukt om het daar te vertellen. Bij man kreeg ik de woorden al nauwelijks mijn strot uit.

Jij ook veel succes vandaag

@lavenders: wat ongelofelijk dapper van je dat je dat traject ingaat. Daar mag je trots op zijn! Voel je niet verplicht om te schrijven he, alleen als jij je daar goed bij voelt.

@moon: dat geld ook voor jou, ook ik hoop dat je goed het weekend bent doorgekomen.

@alle anderen die meelezen: fijn dat jullie er zijn, hopelijk gaat het goed


Nu nog redelijk rustig. Nou ja, ik zit al wel te shaken, maar mijn hoofd is nog helder. Ik hoop zo dat ik kan laten zien hoe het echt gaat. Maar vaak switch ik automatisch naar een beschermingsmechanisme waar ik juist heel rustig en zakelijk uit leg wat ik voel - en daar heb ik geen controle over.
Gisteren in de minimeltdown stond ik juist als ik klein kind op een plek in de kamer aan de zoom van mijn shirt te friemelen, kon ik nauwelijks woorden vinden, man niet aankijken.

Laatst wel al die verschillende beschermingsmechanismen om het zo maar te noemen uitgetypt en naar peut gestuurd. Ik kom vaak zo beheerst over in therapie, maar dat is omdat ik dan niet anders kan.

en dan sluipt de twijfel dus binnen, want als ik zo beheerst kan zijn kunnen de problemen dus niet echt zijn en doe ik het mezelf aan

Pff, ik ben moe. Nog een paar uurtjes en dan hopelijk wat duidelijkheid.

Nou, ik kan vanmiddag al komen. Heb net mijn koffers ingepakt. Mix van gevoelens. Verdrietig dat het nodig is. Angstig omdat toch weer spannend is welke mensen er zijn en hoe de groepsdynamiek is. Maar vooral opluchting.

Fijn dat je vanmiddag al mag komen. Sterkte.

Sterkte, Green