Paniek door de herbelevingen - deel VII

Dank je Green. Lief van je. Ik weet het zelf ook niet. Het komt heus ooit wel weer goed maar ik had nooit gedacht dat dit zo'n pijn kon doen.

@ Dana: je hebt PB (2e poging)

@ Snow:

Ik heb het slaaponderzoek vorige week gehad en deze week de uitslag en is er eigenlijk niks uitgekomen wat mijn klachten kan verklaren. Bij de psych ben ik nu bezig met mijn rij-angst. Ik heb nog nooit zoveel autogereden als de laatste 2 weken. Gisteren voor het eerst sinds lange tijd weer eens alleen in de auto gezeten en het ging goed! Vandaag moet ik nog, ik moet me er wel steeds echt toe zetten.

Verder zit ik erg met het zoeken naar een nieuwe baan in m'n maag. Vannacht droomde ik dat ik (op mijn oude baan) aan het werk was en toen ik wakker werd, vroeg ik me af of ik er nou spijt van had dat ik daar weg ben of niet. Ik weet het wel, spijt is het niet, maar het is gewoon zo jammer dat het zo ver moest komen dat ik nog maar één beslissing kon maken. Inhoudelijk vond ik het echt heel leuk maar alle randvoorwaarden en neventaken braken me op.

Ik weet alleen echt niet wat ik nu moet. Er zijn op het moment geen vacatures in die richting en ook niet in de richting die ik op wil. Mijn contactpersoon van het UWV gelooft niet dat ik er alles aan doe om iets anders te vinden, ondanks dat hij wel begrijpt dat het met mijn profiel moeilijk is. Dan moet ik me ook nog tegenover hem gaan zitten te verdedigen. Alsof ik niks doe en het zo makkelijk is. Ik zit nu weer over omscholen te denken, maar wat dan? Ik weet het echt niet.
En een heel traject bij een loopbaancoach is te duur.

Pb ontvangen, en eentje terug. Thnx Diva!

Hoe gaat het nu met je Dana?

Diva, ik heb nog op je gereageerd in het autisme topic

En hoe gaat het met verder iedereen?

Hier is het even rustig.

Heb het er nog steeds erg moeilijk mee.
Het roept heel veel op. Er gebeurt ook net weer heel veel in mijn leven, dat zul je altijd zien.
Lichtpuntje: ik begrijp tot op zekere hoogte waarom het me allemaal zo aangrijpt, zie verbanden. Dat heeft peut me dan toch maar mooi helpen inzien in de loop der tijd.

@GreenLadyFern, bedankt voor je reactie van donderdag. Je hoeft je reactie niet weg te halen. Jouw issues doen er net zo goed toe als die van mij. Ik ben gewoon af en toe één bonk hormonen en emoties en ik weet dan niet goed wat ik met mezelf aan moet, behalve mezelf enorm zielig vinden. Ik heb me in geen 10 jaar zo down gevoeld als de laatste 2 à 3 maanden. Maar het voelt nu toch alsof er een paar dagen geleden een knop is omgegaan. Ik hoop dat ik nu weer op het pad naar boven ben aangekomen.

Ik reageer later verder, maar ik wilde dit nu even typen.

@ Dana: ik heb je pb ontvangen! Ik ga er nog op reageren.

@ Green: ik heb je reactie in het andere topic gelezen. Dankjewel! Ik reageer later nog terug.

@ Snow:

Alle anderen:

Ik heb nogal een zware week. Eerstejaarsevaluatie en functionele mogelijkhedenlijst zijn ingevuld, hierna krijg ik een andere bedrijfsarts. Ik krijg ook arbeidsdeskundig onderzoek. Gelukkig heb ik nu een jobcoach, want ik sta vanaf maandag bijna continue in paniekmodus.

Ik heb zo vaak 'moeten' re-integreren de afgelopen twee jaar, dat elke keer in een crisis eindigde tot ik afgelopen februari dacht: Genoeg. Therapeutisch werken is te veel nu, ik moet me focussen op mijn behandeling. En nu ben ik bang dat ik weer enorm overschat word en de arbeidsdeskundige met iets aankomt wat ik absoluut nog niet kan.

Ik ben ook bang dat anderen denken dat ik niet wíl werken. En dat is niet zo. Ik zou niets liever willen dan klachtenvrij zijn en 'gewoon' werken. Op dit moment is dat geen goed idee, mijn behandeling moet nog starten en ik ben compleet overvraagd - van elk onverwachts ding. Ik moet aan mijn herstel werken, een basis leggen, en dan pas gaan nadenken over werk.

Dan veroorzaakt de vaatwasser nog een paar keer kortsluiting, ik ben weer in contact met de rechtsbijstand bezig omdat mijn werkgever me weer financieel aan het naaien is. Gisteren ben ik naar mijn psycholoog gereden terwijl ik niet eens een afspraak had (ik weet niet waar ik zat met mijn hoofd, ik dacht van wel).

Ik ben wel heel blij met mijn behandelteam nu, ik voel me gehoord en begrepen. Morgen naar de psychiater, om te kijken of mijn medicatie anders ingesteld kan worden, en ook of ik iets kan gaan slikken wat langdurig kan en ook icm zwangerschap. Telkens als ik afbouw gaat het weer mis, maar wat ik nu slik mag dus niet in combinatie met zwangerschap. Ik word dan liever stabiel op iets wat wél mag, dan dat ik alles op de rit heb en dan nog af moet kicken. Ik weet niet hoe lang dat duurt en of het moment gaat komen dat ik stabiel genoeg ben, maar die vragen (en alle toekomstvragen) probeer ik steeds maar te parkeren.

Ik probeer steeds rustig te worden, maar mijn lijf zit in overlevingsstand. Hoge spierspanning, ik zweet als een otter en krijg geen hap door mijn keel. Ik kan me focussen op korte stukjes dus zoek afleiding hier op het forum, een kort artikeltje ergens, een youtubefilmpje van minder dan 5 minuten. Dit gaat al vanaf maandag zo en eerlijk gezegd ben ik helemaal op.

Ik heb mijn crisissignaleringsplan erbij gepakt, maar in deze fase is er nog niet zoveel dat ik kan doen. 3 maaltijden eten: Lukt niet. Ochtend en avondroutine: Ik douche eens in de drie dagen, tandenpoetsen soms, aankleden als ik de deur uit moet wel, maar echt alleen het hoognodige want ik heb nul energie. Het enige wat er nog instond was: Op het forum van me afschrijven.

Dus holadiejee, hier ben ik dan.

Ik weet alleen helemaal niet wat er mis is, behalve dan externe factoren waar ik geen controle over heb die die paniek triggeren. Het zijn zaken waar ik nog heel lang geen duidelijkheid over ga hebben, maar ik krijg ze niet teruggestopt in een doosje met het dekseltje erop.

Dinsdag en gisteren had ik een paar uurtjes dat het wat beter ging. Gisterenavond met man ook een spelletje op de playstation gespeeld (overcooked, dan moet je wel reageren), maar zelfs dat leidde me niet af, terwijl het normaal goed werkt. Ik denk niet eens aan rottige dingen, maar mijn lijf! Dat stomme lijf! Doe eens normaal! Dat wil ik schreeuwen tegen mijn lijf.

Koken word hem niet meer vandaag. Man haalt friet (wij hebben de afgelopen weken de plaatselijke horeca in ieder geval ondersteund...). Ik weet echt niet wat ik met mezelf aan moet nu. Bah. Alles wat op mijn lijstje met 'dingen waarvan ik ontspan' staat is nu onmogelijk.

Green, als ik je laatste bericht lees, denk ik vooral: wat véél allemaal! Ik ben blij dat je je gehoord en begrepen voelt door je behandelteam, maar dan nog is het allemaal veel wat er op je afkomt.

Snow

Diva, voel je niet verplicht om te reageren op mijn pb, hoor. Volgens mij was mijn pb nogal warrig. Ben zelf ook nogal warrig. Vind het fijn om te lezen hoe anderen het contact met een loopbaancoach hebben ervaren.

Ik moet er gewoon iets mee, met dat hele werk/studie-thema. Maar ik weet even niet hoe. Durf ook gewoon niet zo goed meer, ben er op het moment weer van overtuigd dat toch niemand me de moeite waard vindt of op me zit te wachten. (Maar dat mag ik van mezelf eigenlijk ook weer niet denken, want dan voel ik me een aansteller - en zo blijf ik maar in kringetjes rondpiekeren.)

@ Dana: het laatste wat je schrijft, heb ik ook. Ik zag vandaag een paar vacatures die wel wat zouden kunnen zijn. Maar ik ben al zo vaak afgewezen dat ik niet eens meer zin heb om erop te reageren. Ik moet wel, want ik heb sollicitatieplicht.

Ik denk ook wel aan (weer) een omscholing, maar weet niet of dat werk bij me past. Het behoort wel tot de krapteberoepen, er is ook werk genoeg in. Werken-leren (bbl) is ook prima, misschien ook iets voor jou om naar te kijken. Dan heb je toch iets van een salaris. Maar het is moeilijk om over een carrièreswitch na te denken als je negatief over jezelf denkt. Herkenbaar.

@Dana: Ik vind het ook veel. Ik vind het wel heel wat dat ik dat ondertussen kan zien, dat ik het mezelf niet meer kwalijk neem.
Ik denk dat mijn autisme diagnose me daarbij veel heeft geholpen. Als al mijn problemen door mijn trauma's kwamen, waren het dingen die mij zijn aangedaan, en dus 'moest' ik dat overwinnen, en mijn leven niet laten bepalen door zeer nare personen uit mijn leven.
Nu ik ook de diagnose autisme heb, en er meer over leer, mezelf beter begrijp, zijn veel dingen waar ik tegenaanloop beter te verklaren. En dat heeft niks met anderen te maken, maar alles met wie ik ben.

Ik heb ook het geluk dat mijn zelfbeeld ondertussen goed is. Nou ja, ik heb er ook wel keihard voor gewerkt. Ik vind mezelf niet minder vanwege mijn autisme of trauma's. Integendeel, ik vind mezelf een ontzettend sterke vrouw. Mensen zien je in crisis en denken eerder; zwak. Maar het kost zo ontzettend veel kracht om telkens maar weer op te staan, verder te gaan, niemand die je perspectief kan geven, blijven vechten en overleven. Nee, ik vind mezelf sterk en een mooi persoon.

Vandaag bij mijn nieuwe psychiater; een verademing, ik heb een uur zitten praten met de man. Mijn eerdere psychiaters stelden vaak een paar vragen en ik was al weg voordat ik mijn koffie op had (loop ik heel ongemakkelijk met een bakje koffie naar mijn auto). Hij benoemde wat elke nieuwe behandelaar doet; dat ik al veel inzicht heb in mijn problemen en dat ik erg veel heb meegemaakt in mijn jeugd.

Ja, ik heb veel inzicht, ja, ik heb veel meegemaakt. Toepassen is nog een beetje een probleem.

Ik ben nog steeds moe. Heel slecht geslapen vannacht, maar niet door mezelf. Mijn man heeft de hele nacht nachtmerries gehad, ik werd wakker door geschreeuw of doordat hij om zich heen lag te slaan en ik dus klappen kreeg.

Medicijnen gaan juist weer naar beneden. Niet meer standaard, maar alleen 'zo nodig' bij paniek of psychotische verschijnselen. Klinkt goed. Ik word er suf van, kan me niet concentreren, kan niet goed bij mijn gevoel. Dat maakt het moeilijk om de dingen te doen waardoor ik de draad weer oppak.


@Dana en Diva: Ik heb zo enorm veel bewondering voor jullie zoektocht naar werk, ondanks alle hobbels in de weg.

@ Green: fijn dat jouw zelfbeeld goed is! Ik vraag me af of dat van mij ooit goed is geweest. Misschien totdat ik naar school ging. (Lees: totdat het gepest begon.)

Vandaag een goed gesprek bij de psych gehad over waar ik nu sta en hoe ik verder wil. Over diagnostiek gehad en hoe zij en ik daar nu instaan. Ik heb aangegeven dat ik toch wel graag die diagnostiek wil laten doen, ook al is de uitslag niet 100% en kan je dan met zekerheid iets zeggen, maar ik weet dat ik er, als ik het nu niet meer ga doen omdat zij denkt dat het niet nodig is, spijt van ga krijgen en altijd blijf denken, 'wat als'. Verder gaan we door met mijn perfectionisme, want daar zit ook een groot deel van het probleem.

Ik ben echt trots op mezelf dat mijn rij-angst zoveel minder is! Ik stap gewoon in en rij weg. Wel rij ik natuurlijk het liefst foutloos maar ik merk wel dat zolang het bij kleine dingetjes blijft (een bocht te ruim nemen, een schakelkwestie of niet in het 1 keer kunnen inparkeren) dat ik dat gewoon acceptabel mag vinden en er mezelf niet om hoef te veroordelen. Misschien is dit een goed iets om te oefenen met niet alles perfect te (hoeven) doen.

Hoe gaat het met jullie hier?

Diva wat goed dat je het met je psych erover hebt gehad, en dat het rijden nu goed gaat! Ik denk inderdaad dat het een mooie oefening is.

Mijn zelfbeeld, dat is pas de laatste jaren goedgekomen. Behalve in crisis, wanneer alle trauma overtuigingen naar boven komen, dan daalt het echt beneden nul.

We hebben wel afgesproken de traumas even te laten voor wat het is nu in de behandeling. Ik heb er al zoveel mee gedaan en ben moe, zo moe, om telkens maar stil te moeten staan in hoe alle nare ervaringen me gevormd hebben en nog zoveel impact hebben. Eerst de focus op de autisme, een wat stabielere basis.

Vanochtend raakte ik er wel weer in verzeild, denken aan wat er allemaal gebeurd is. Gelukkig geen herbelevingen, ik denk dat het nog steeds het rouwproces is. Verdriet en boosheid om wat me is aangedaan, en is afgenomen.
(Niet quoten aub)
Ik denk dat het met gisteren te maken heeft, *weg* Ik denk dat het logisch is dat dat vanalles oproept.

Discussie hier op het forum bood wat afleiding. Concentratie is bagger en dingen zijn nog steeds even moeilijk, maar deze week kan ik het beter accepteren dan vorige week, dus dat zie ik weer als een stapje vooruit.

Green je hebt een pbtje.

Pb terug

Diva, wat een assertief gesprek met je psych, klinkt een beetje stom als ik het zo opschrijf maar het lijkt me heel positief dat je zo duidelijk hebt aangegeven wat je wil. En dat autorijden klinkt ook goed. Wat een cadeau aan jezelf, als je met minder angst achter het stuur kunt gaan zitten.

Green

Voor de voorraad - omdat het hier de laatste tijd wat stil is en we er met ons allen misschien best wat extra van kunnen gebruiken:

Ik ben wat stabieler, maar voel me nog wel veel rot. Daarom hou ik wat afstand van dit topic, want ik ben bang dat ik jullie anders afstoot en dat wil ik helemaal niet. Het is of alle triggers aan de oppervlakte liggen. Maar op sommige dagen gaat het per ongeluk goed.

Snowie:

Vannacht een traumagerelateerde droom gehad. Ik heb deze vaker, in verschillende varianten. En die droom maakt me zo verschrikkelijk in de war.
Ik heb geprobeerd wat te kleuren, maar mijn handen trillen te erg.

Zometeen komt mijn spv'er op huisbezoek, maar vind het moeilijk om hierover te praten. Op mijn eigen verzoek zijn de trauma's voorlopig geparkeerd, en morgen gaat het vast wel weer. Ik weet oprecht niet wat beter is nu, wel of niet praten.

Ik baal zo van die dromen. Een half jaar geleden had ik ook een droom, maar heel anders, waarbij ik letterlijk opstond en de controle overnam, en zei: "Ik ben geen kind meer dat je kunt controleren, ik ben verdomme een volwassen vrouw". Waarbij ik de stok waarmee hij sloeg greep en dat ding doormidden brak.
Ik was blij met die droom, dacht dat dat het einde zou zijn van alle dromen.

Nu droom ik juist andersom.

GreenLadyFern schreef: ↑

23-06-2020 13:58

[...]
Nu droom ik juist andersom.

Lieve Green,

ik snap dat je daarvan geschrokken bent, zulke dromen zijn naar....
Het voelt dan ook heel realistisch, maar toch zijn het wat het zijn: nare dromen. Dat je ze al wel eens hebt kunnen omdraaien, zegt mij dat je dit weer kunt doen.
Sommige dromen moet je niet een keer omdraaien, maar wel tien keer.
Dat kun jij.
Je kon het een keer, je kunt het weer.
Misschien heb je het nodig, heeft een stukje Green het nodig, om te ervaren dat je het nog altijd voor elkaar krijgt. Dus ga het maar weer doen. Slapen. Zeg maar tegen de droom: kom maar, ik droom je graag. En dan ga je het anders maken.
Verzamel voor je gaat slapen die dingen om je heen die je helpen het zelf te doen.
Ik ben bij je, als je wilt. Net als anderen van hier, en meer van alles waardoor je je gesteund voelt. Bepaalde dieren, bloemen, de geur van iets wat je fijn vindt, de kracht van het mooie. Dat neem je mee als je gaat slapen, net als de gedachte van hoe je de droom gaat veranderen.
En als je dit in de nacht nog een beetje eng vindt, dan droom je je nieuwe droom overdag.
Gewoon, door te gaan zitten, met ons allemaal om je heen en jij die dan de droom droomt zoals je m wilt. Zonder te slapen.
En als je merkt dat het even wat teveel wordt, dan stop je met de droom.
Dit soort dingen kun je oefenen, trainen, in kleine stapjes, op het juiste moment.
Jij hebt de regie, een droom is niet meer dan wat het woord zegt: een droom.

Niet quoten, ik haal dit later weer weg.

Wat een ontzettend mooie post, Sofie.