Paniek door de herbelevingen - deel VII

Dag lieve allemaal,

even een zwaaitje naar jullie allemaal om te laten weten dat ik jullie lees. Een ODS teken voor Dana, Lavendel en Green.
Fijn dat jullie delen.

Green, dank voor wat je schrijft over overtuigingen. Mooi dat je ze ook zo noemt. Het zijn maar overtuigingen. Hardnekkige overtuigingen, dat wel, maar toch. Dankjewel dat je ze zo hebt opgeschreven, het heeft me geholpen een aantal redelijk sterke, dwingende gedachten van de laatste tijd eens wat beter te bekijken en ze te herkennen als niets meer dan overtuigingen. En dat had ik even nodig...

voor iedereen!

voor de voorraad.

Bedankt allemaal voor de ondersteuning.

Ik heb prima geslapen, voordeel van megaverhoging van medicatie denk ik dan maar... het helpt goed. Ik ben weer wat helderder.

Sofie, fijn dat mijn schrijfsels je hebben geholpen

Ik heb een superlange mail geschreven naar mijn behandelaar. Mezelf echt bloot gegeven, opgeschreven wat ik denk, voel, gezond en ongezond, en nog belangrijker; wat ik nodig heb nu.

En heel mijn lijf schreeuwt GEVAAR! Maar ik heb hem toch gestuurd.

Bedankt voor jullie posts.
Lavenders, wat fijn om jou ook weer eens te lezen.

Sorry dit wordt verder weer een egopost. Het gaat nog steeds niet heel goed hier.
Peut gemaild. Jullie hadden het al eerder aangeraden, maar ik heb altijd tijd nodig om moed bij elkaar te rapen.

Green, hoe gaat het nu met jou?

Voor wat het waard is, want je hebt nu wel iets anders aan je hoofd, maar je formuleert prachtig.

"Als het donker is vergeet ik wel eens dat het soms ook licht is."

Dat raakt me. Al voelt het voor mij eigenlijk andersom. Als ik maar even een sprankje licht zie dan klamp ik me daaraan vast: zie je wel, niks aan de hand, anders zou ik dit niet zien. Maar als ik hier uit wil, dan zal ik toch een keer naar het donker moeten kijken. Dat begint me langzaam toch wel duidelijk te worden.

Ik draai me al zoveel jaren om als het donker opdoemt. Maar dat brengt me niet verder. En ik mag voorlopig niet met pensioen dus als ik ooit nog iets anders wil moet ik kijken naar wat me tegenhoudt. Maar dan komt precies dit, alweer zo'n rake uitspraak van Green: "heel mijn lijf schreeuwt GEVAAR!"

Ik weet het allemaal even niet meer.

@Dana: Ik vind het juist fijn om te lezen dat mijn posts anderen helpen, dan komt er ook nog wat goeds uit mijn crisis

Voor wat het waard is; ondanks dat mijn lichaam reageert vanuit trauma, en mijn hoofd soms ook, is het me gelukt om die mail te sturen. Mijn casemanager komt vandaag dus naar me toe om meteen te werken aan een crisissignaleringsplan. Donderdag heb ik weer een eerste gesprek met een psycholoog, en als één van de hulpverleners wil starten met psycho educatie (ze willen het niemand verplichten ivm Corona) sta ik boven aan de lijst.

Er komt dus hulp, als het goed is. Ik durf er nu (nog) niet op te vertrouwen dat dat echt zo is. Daarnaast wilde ik vooral naar autisme gaan kijken nu, maar wordt het pijnlijk duidelijk daf de trauma's nog een flinke rol spelen. Zoals mijn huisarts vorige week zei: misschien zijn je herbelevingen weg uit je hoofd, maar je hebt zoveel meegemaakt, je lichaam laat dat niet los. Dit is een weg die jaren gaat duren.

En ja, dat beangstigt me, want ik wil niet meer naar mijn trauma's kijken. Ik wil vooruit. En ik ben te bang ervoor, eerlijk gezegd.

Maar je hebt gelijk, zolang ik niet met mijn verleden aan de slag ga, is mijn toekomst op zijn best wankel. Ik heb het geprobeerd, heel hard, maar kom toch elke twee maanden weer in crisis. En nu probeer ik het weer.

Donker/Licht werkt bij mij ook andersom: Als het weer licht is denk ik niet meer aan het donkere; ik doe alsof het niet bestaat. En als de schaduwen langer worden en het donker weer naar me toekruipt merk ik het niet op. Zodat ik overvallen word door de nacht.

Door deze metafoor te gebruiken kom ik tijdens schrijven tot een inzicht; ik moet gaan accepteren dat de nacht evenveel bij mijn leven hoort als de dag, anders kan ik er nooit mee leren omgaan.

In mijn hoofd is het redelijk rustig nu. Gisteren voor het eerst weer alleen de tuin in geweest om de planten water te geven, voelde als een overwinning! Ook zitten tekenen, wat al weken een onmogelijke opgave was.
Medicijnen helpen zeker, gehoord worden en ervaren dat ik niet alleen ben, dat ik niet onbelangrijk ben, misschien nog wel meer.

@ Dana: wat je schrijft over eerst moed verzamelen, is heel herkenbaar!
Knap dat je uiteindelijk die mail gestuurd hebt en een stap gezet hebt!

Je hebt trouwens PB over je loopbaanvraag.

@ Green: wat goed dat je die uitgebreide mail naar je casemanager hebt gestuurd en dat de hulp nu ook opgestart wordt!

En je bent weer eventjes de tuin in geweest, fijn!
Hoe staan je plantjes erbij? Hier bloeit de salie en staan de knoppen van de lavendel op openbarsten! Binnenkort zijn de hommels en bijen niet meer te tellen!


Ik ben samen met psych bezig om mijn angst voor autorijden te overwinnen. Pure exposure-therapie, maar ik ben blij dat we nu eindelijk praktisch aan de slag gaan. Al past dit eigenlijk niet bij mijn hulpvraag, maar ja. Ik heb ook tegen man gezegd dat hij strenger voor mij moet zijn op dit gebied en niet altijd aan moet bieden dat hij wel rijdt. ik moet gewoon die auto in, op hele regelmatige basis. Wel gaat hij me helpen met het oefenen van de bijzondere verrichtingen die ik niet goed kan. Ik heb er wel vertrouwen in dat dit goed gaat komen en o wat zal ik blij zijn als ik die angst niet meer heb.

Dus ik ga nu maar weer even een rondje rijden, voor het eerst zonder man, dus toch wel spannend eigenlijk. Mantra: ik kan het, ik kan het, ik kan het.

@Diva: Dankjewel
Ja de tuin ligt er goed bij. In maart hebben we de borders opnieuw beplant, en het is heel leuk om te zien hoe er steeds meer in bloei komt! Hier zijn de bijen en hommels ook al heel actief. Salie staat er ook voor het eerst in en bloeit hier prachtig.
De mooiste verassing is de eerste engelse roos. Ik heb ook veel kruiden, en als ik de planten water geef ruik ik ook overal even aan, maakt me rustig. Heel bewust al het moois in de tuin ervaren

Casemanager is langs geweest en we zijn begonnen aan het crisissignaleringsplan. Ze had twee uur voor me uitgetrokken. Het was ook fijn om elkaar face to face te leren kennen. De manier waarop we met het crisissignaleringsplan om gaan vind ik heel fijn; we praten veel en komen al pratend tot inzichten. Met de vorige hulpverlener kreeg ik ellenlange lijsten waarbij ik aan moet kruisen wat van toepassing was, weinig specifiek en vooral heel onoverzichtelijk.

Ik begin weer wat mezelf te worden, verwacht van mezelf dat ik eet, mijn persoonlijke hygiëne op peil houdt en mijn leefomgeving leefbaar, en verder helemaal niks.

Diva, geen pb ontvangen. Heb geprobeerd jou er eentje te sturen, weet niet of die wel is aangekomen? Anders kan ik evt ook mijn oude viva-mailadres wel weer afstoffen.

Verder een stapeltje knuffels voor de voorraad maar even niet veel woorden vandaag. Ik lees jullie. Maar 't was een lange dag en ben moe.

Dana: ja, ik heb jouwe wel ontvangen.
Raar dat mijn bericht niet is aangekomen, het was best lang...
Ik probeer het binnenkort nog een keer. Ik zit er nu even niet zo lekker bij.

Knuffels voor wie wil

Diva, als het goed is staat jouw bericht nog wel ergens in je box post uit?
Mijn bericht aan jou staat iig wel bij verzonden berichten nu.

Hier ben ik weer. Het gaat nog steeds niet echt goed met mij, maar ik hou vol. En ik mis het schrijven en lezen hier en jullie.

als het niet gaat, gaat het niet snow, Maar je bent altijd welkom, als je dat maar weet

Dag lieve snowie

.

Snow!

En Small, een klein zonnestraaltje, wat fijn.

Knuffels voor ieder die ze kan gebruiken:

Hier nog steeds moeilijk allemaal. Moet er doorheen. Nu gelukkig even wat rust vanwege Pinksteren. En kreeg onverwacht een lief berichtje van een vriendin die ik al lang niet meer gezien heb. Voelde me op slag wat minder eenzaam. Ik kom er wel weer, maar zal wel tijd nodig hebben en niet 'vanzelf' gaan, ben ik bang.

x

Ik snap je snow, ik worstel vaak met dezelfde gevoelens
Qua emoties is de crisis weer afgewend. Ik kom er wel steeds sneller uit, hopelijk kun je ook merken dat je misschien ergens wel kleine stapjes hebt gemaakt - als ik er middenin zit kan ik dat niet, maar als ik langzaam weer opkrabbel zie ik toch wel dat ik wel degelijk minder diep of lang in die gevoelens zat.
Het gevoel dat niet weggaat is angst. Angst voor de toekomst. Ik ben bang dat ik niet stabiel genoeg kan worden, en tegelijkertijd niet teveel medicatie gebruik, om een gezin te kunnen beginnen. Die droom kan en wil ik nog niet loslaten. Mijn man heeft het er ook heel moeilijk mee, maar het is moeilijk om erover te praten omdat dat bij mij een enorm schuldgevoel teweeg brengt.

@Dana: Fijn dat je dat berichtje kreeg, en goed dat je nog naar de positieve dingen kan kijken. Is het voor jou ok dat het niet vanzelf gaat, mag je de tijd nemen?

@Small: Fijn om goed bericht te horen!


Hier gaat het nog niet denderend, maar de emotionele storm lijkt voor bij. Ik kan verder niks hebben, dus het is even heel hard oefenen met grenzen aangeven. Man staat me bij daarin, en dat is fijn. Ik kan het tegenwoordig van hem aannemen als hij zegt dat mijn to do lijstje veel te lang is, en dat kan ik ook aannemen. Als ik eet en douche op een dag, is het een goede dag. Door een paar weken helemaal weer aan de grond te zitten ben ik mijn zorgvuldig opgebouwde routines weer grotendeels kwijt. Ik hoop dat ik komende week daar weer voorzichtig wat van kan oppakken.

Positief puntje: Man is erachter gekomen dat ik toch best goed kan koken, nu hij het twee weken heeft moeten overnemen en we voornamelijk kant en klaar maaltijden aten. Fijn, dat stukje waardering

Vandaag was best goed.

Komende week weer drie fysieke contactmomenten met verpleegkundige, psycholoog, en begeleider... en dat in deze tijden. Ik voel me eigenlijk voor het eerst echt gehoord door de hulpverlening, er word actie ondernomen op mijn hulpvraag, en dat voelt goed. Ik geef mezelf ook wel een schouderklopje voor mijn mail. Het was moeilijk mijn hulpverleners onder ogen te komen, omdat ik bang was dat ze wat ik schreef als kritiek opnamen, maar het is goed gegaan.

Met de verpleegkundige word hard gewerkt aan mijn crisissignaleringsplan. Mijn begeleider komt thuis en we kijken vooral naar het opbouwen van zelfzorg, energiebalans. En met de psycholoog... komen we toch weer uit bij onderliggende thema's die met mijn trauma's te maken hebben. En daar ben ik even heel boos om want ik wil niks meer met die stomme trauma's te maken hebben. Ik wilde 'hoofdstuk trauma' afsluiten, deurtje dicht, op slot en de sleutel weggooien, en op naar hoofdstuk 'afrekenen met autisme', maar het begint nu een beetje te dagen dat die deurtjes echt niet op slot gaan én blijven. Ermee leren omgaan is het beste wat ik kan doen. Maar wat is dat eng.

Ik heb eergisteren te horen gekregen dat ik een andere bedrijfsarts krijg. Komt toch even als een klap. De bedrijfsarts die ik nu heb zie ik al twee jaar, hij had me een beetje leren kennen, en dat hielp. Nu krijg ik net een nieuwe bedrijfsarts terwijl ik het tweede spoor in ga, ik weet niet wat voor iemand dat is, ik weet niet in hoeverre deze bekend is met mijn diagnoses, ik weet niet of hij/zij wil dat ik toch weer ga proberen te werken nu. Eigenlijk ben ik gewoon megabang enorm overschat te worden. Ik kan echt niks aan op het moment, verleden en heden is al moeilijk genoeg, de toekomst moet echt wachten.

Al met al... er gebeurt veel om me heen, maar in mezelf zit maar een klein vonkje energie, dat al op is als ik mijn eerste bakje koffie van de dag heb gezet.

x

Gaat het, Snow?

Green, ik wil ook het deurtje weer dichtgooien. Maar dat gaat nu niet want ik heb iets in gang gezet waar ik echt op korte termijn even mee door moet gaan, anders is het weer voor niks. Maar gvd wat is dit zwaar. Ik slaap slecht en in gedachten schrijf ik alle brieven die geschreven moeten worden (vanwege datgene waar ik nu in verwikkeld ben en wat met vroeger te maken heeft). Maar zodra ik probeer het ook daadwerkelijk op papier te zetten, bevries ik en komt er geen woord meer uit. Net als in therapie. Van tevoren kan ik helemaal uitdenken wat ik wil zeggen en hoe. Maar eenmaal daar slaat alles dicht. Al werd dat langzaam steeds minder. En nu ik eindelijk het gevoel heb dat ik er klaar voor ben om het hele verhaal op tafel te gooien, omdat ik echt niet meer wil dat het zo nog jaren verder gaat, zit die stomme coronacrisis weer in de weg. Praktijk voorlopig nog dicht, peut ziek, en ik voel me egoïstisch dat ik daar wel bezorgd om ben maar toch vooral ook graag weer verder zou willen. Al die tijd om de hete brei heengedraaid en nu het niet kan denk ik ineens dat de situatie nu zó kut is dat de hele geschiedenis er wél uit zou komen.

Met slaap is het al hetzelfde als met woorden. De hele dag ben ik moe en heb ik slaap, ga ik naar bed dan is het weg en lig ik naar het plafond te kijken.

Dana, ik reageer even kort want ik zit op de tablet en dat typt niet fijn. Mij hielp het om dingen in het engels op te schrijven. Volgens peut is dat omdat je meer afstand hebt tot een andere taal en het dan minder binnenkomt (oid) Wellicht iets om te proberen

Nee, het gaat niet. Ik plaatste een bericht en nee, @GreenLadyFern, je worstelt niet met hetzelfde als ik. Een kinderwens in je eentje is compleet anders dan een kinderwens als je een relatie hebt, geloof mij maar. Dat maakte me boos om te lezen. Blijkbaar is het nog geen goed moment voor me om hier te zijn. Emoties zitten hoog.

Dank je Green, goede tip.

Snow De pijn en eenzaamheid spatten van je bericht. Ik weet niet of dat betekent dat het geen goed moment is om hier te zijn. Volg je gevoel, die emoties mogen eruit, hopelijk vind je een plek waar dat kan - hier of ergens waar het op dit moment beter voor je voelt.

Snow, fijn dat je er weer bent! Ik heb je bericht niet gelezen, maar ik denk niet dat Green het naar bedoelde. Zij heeft weliswaar een partner, maar rond haar kinderwens speelt natuurlijk ook het een en ander.

Overigens denk ik dat ik je gevoel wel begrijp, en het is een klotesituatie.

Verder heb ik geen puf veel te schrijven; het lukt even niet.

@snow: Sorry, het was absoluut niet mijn bedoeling om je zo te laten voelen. Je hebt gelijk, het is niet hetzelfde. Ik bedoelde niet te zeggen dat mijn situatie dezelfde is als de jouwe, ik had het slechts over het onderwerp 'kinderwens'. Ik zie nu in hoe het over heeft kunnen komen. Ik vind het fijn dat je het nu benoemt, je mag er ook boos om zijn, en je mag dat ook gewoon tegen me zeggen.

Of je meeschrijft of niet is aan jou, doe wat goed voelt voor nu!

Laat even weten of ik mijn berichten moet aanpassen en wat aan jou gericht is weg moet halen, als dat veiliger voelt voor je

Weet even niet meer waar ik het zoeken moet.
Therapeut komt niet meer terug. Wegens ziekte.
Voel me bezorgd en ontroostbaar.
Het voelt als rouw.
Rauw.
Rot.

Ik lees je, Dana ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen