Paniek door de herbelevingen - deel VII

@Farizia: fijn dat je schrijft! En wat een moedige stap.
Ik weet niet precies hoe jouw gevoel 'voelt', ik kan je wel schrijven hoe het destijds voor mij voelde: kwetsbaar, naakt. Alsof er een stukje van mijzelf zichtbaar geworden was, wat ik het liefst voor eeuwig onzichtbaar had willen houden. Het gevoel dat ze vanaf dat moment álles van me wist, ook al was dat feitelijk niet zo. Omdat ze vanaf dat moment iets van me wist wat zo persoonlijk was, dat ik het jarenlang voor mezelf had weggestopt. En daar heb ik een raakvlak met Tobbie. Het was ineens zo zichtbaar, ook voor mezelf. En dat was moeilijk, eng en ook ergens ontzettend bevrijdend.

Ik worstelde in het begin met die kwetsbaarheid (toen ik het moest gaan vertellen) maar nadien niet echt. Ik heb ook nog altijd niet het gevoel dat het mij is overkomen. Ik huilde ook niet ofzo toen ik het vertelde, enkel de angst van toen kwam terug. De schaamte herken ik wel, al voel ik die voornamelijk bij het verteld hebben van zulke vernederende dingen. Misschien voel ik nu de schaamte van tijdens het trauma terug en projecteer ik het. Voel me er erg ongemakkelijk bij. Maar wel blij dat ik de stap heb gezet natuurlijk.

Hoi Farizia, wat goed dat je het hebt verteld. Mij lukt dat niet. Weet niet of het ongemak hetzelfde is als bij jou, maar ik klap dicht als het ter sprake komt. Ik weet niet goed hoe dat kan of wat ik dan precies voel. Vooral heel veel tegelijk geloof ik en dan bevries ik. Misschien is dat inderdaad wel projecteren van angst van toen.

Daarnaast voelt het voor mij kwetsbaar. Als ik het niet vertel, kunnen anderen er ook geen mening over hebben of met andere ogen naar me gaan kijken. Wat dat betreft ben ik sowieso gesloten, snel bang voor onbegrip en oordelen van anderen, zodat ik liefst onopvallend door het leven ga.

Ik heb wel wat verteld aan vorige hulpverleners, maar nog steeds niets aan mijn huidige peut.

Dana, wat wil je weten over loopbaantrajecten? Ik heb wel eens een coach in die richting gehad.

Hoi Tobbert, goede vraag.

Ik vraag me vooral af of zo'n traject meerwaarde heeft boven alle informatie die al her en der op internet te vinden is (op sites als intermediair, carrièretijger). Maar dat is misschien een te brede, vage vraag...

Eronder ligt de vraag aan mezelf of ik er baat bij zou hebben om zo'n traject te gaan doen, of dat het eerder een uitvlucht voor mezelf zou zijn om nu niet door te pakken (want als ik 'veilig' in een traject zit hoef ik natuurlijk daarna pas échte stappen te zetten van mezelf). Maar die vraag zal ik uiteraard zelf moeten beantwoorden. Daar komt dat eeuwige getwijfel van me weer om de hoek kijken.

Dana, wat voor mij hielp om de stap te zetten:
- ik heb dat thuis in m'n hoofd geoefend dat ik het vertelde, wel honderd keer. Zo kon ik stilaan wennen aan het idee.
- ik heb gevraagd aan de therapeut om de vraag te blijven stellen om het te vertellen, omdat ik weet dat ik dat gepush nodig zou hebben (was uiteindelijk niet echt nodig)
- misschien een beetje fout maar ik heb vlak voor ik het vertelde tegen mezelf gezegd: het is jou niet overkomen, je vertelt het verhaal van iemand anders, wat het voor mij makkelijker maakte.

Eerst klapte ik dicht en dat heb ik ook benoemd. Toen besefte ik dat ik gewoon aan het verhaal moest beginnen en de rest vanzelf wel kwam, ik ben begonnen bewust met de daden die minder expliciet waren en zo opgebouwd naar de ergste dingen die gebeurd waren.

Het is heel eng, maar het is het wel waard om het te doen. Ik hoop echt dat je de kracht vindt om je verhaal te doen.

Sorry, even geen puf om te reageren.

Voelen jullie de knop soms omgaan van gezonde gedachten naar ongezond? Het voelt nu voor mij alsof dat net is gebeurd en alsof de afgelopen weken, die zwaar waren, maar niet ongelukkig, een naïeve droom waren.
Trigger en hopsakee alle ongezonde gedachten en (neigingen tot) gedrag stromen binnen en ik wil nu alleen maar in slaap vallen (conform crisisplan extra medicatie) en morgen wakker worden en weer normaal doen. En niet weer depressief worden, zijn. Wat een kutpatroon.

Trigger was een woordenwisseling met mijn man dus die kan ik nu niet inlichten.

En ik heb geen psychiater meer want wisseling van afdeling en toen was er corona dus verder weet ik nu even niet hoe of wat.

Slapen. Morgen verder kijken. Ik word zo moe van mezelf. Snap mn man ook wel soms maar ben ook boos op m nu.

Farizia, goed om te lezen hoe je je erop voorbereid hebt. Zeker je laatste stap kan ik misschien wel iets aan hebben want ik ben voor anderen meestal milder dan voor mezelf.

Maar ik vind je hoe dan ook dapper. Voel je je er nog steeds zo ongemakkelijk over, of is de onrust al een beetje aan het zakken?

Green, ik ken dat gevoel van die knop die ineens omgaat heel goed. Ik weet niet of het hetzelfde is als bij jou, maar ik ben als het om mezelf gaat nogal geneigd om zwart-wit te denken. Alles gaat goed, of alles is waardeloos.

Maar ik kom er wel langzamerhand wat makkelijker weer uit dan voorheen. Therapie én dit topic helpen me heel erg om meer in stapjes te denken en minder in zwart/wit. 'Okay, dit was niet fijn en ik voel me niet goed. Misschien was het een stap terug. Misschien wel drie stappen terug. Maar ik heb daarvoor ook stapjes vooruit gezet en die zijn niet ineens waardeloos geworden omdat ik nu even weer terug ga.'

Het is niet erg als je straks niet uitgerust wakker wordt en het is ook niet erg als je dan nog steeds boos bent op je man. Maar dat maakt de afgelopen weken niet waardeloos of naief.

Het maakt wel dat je nu even een stap terug kunt doen en proberen aan jezelf te denken, uit te rusten en even accepteren dat het nu misschien niet het beste moment is om verder te ruzieën - al weet ik natuurlijk niet wat er op het spel staat en hoe belangrijk dat nu op dit moment is. Maar kennelijk heb je de afgelopen weken de vruchten kunnen plukken van een stapje vooruit. Dat heb je dan maar mooi binnen en hopelijk lukt het om met die ervaring toch om opnieuw de weg vooruit te vinden.

Ik gooi weer even wat knuffels op de voorraad, voor iedereen die er nog een (of meer!) kan gebruiken.

Dana, als het goed is, heb je pb

Bedankt Tobbie, en pb terug.

Dana, dankjewel voor je reactie. Mijn herstel gaat ook wel sneller. Maar dan komt de vraag nu naar boven wat voor zin het heeft als ik toch telkens weer in de put beland.
Snap er geen snars van ook. Wel eerlijk geweest tegen mijn nieuwe casemanager gisteren. Maar ik ben net van afdeling geswitcht, en hier is dus geen bereikbaarheidsdienst. Wat betekent dat als er iets is alles meteen via de huisartsenpost moet, en ik ben niet zo'n held met hulp vragen. Ook eerlijk aangegeven. Dus al met al doe ik nu wat ik kan.

Ik snap gewoon niet waarom, een week geleden heb ik nog gezegd dat ik me niet kon inbeelden hoe ik me voelde als ik zo diep in de put zat. Ik heb vrijwel niks van mezelf verwacht, ben lief geweest voor mezelf. Het lijkt wel alsof ik niks meer kan hebben, en ik niet genoeg hersteltijd krijg om tussendoor die buffer op te bouwen.

Woordenwisseling/ruzie met man was pittig. Wel uitgepraat. Of in ieder geval, hij bood zijn excuses aan en ik heb gezegd dat excuses niet meer genoeg zijn, dat hij nu actief hulp moet zoeken en dat ik het niet meer pik dat hij zijn problemen op mij afreageert. En dat begreep hij en hij heeft beloofd nu 'echt erachteraan te gaan', maar ik moet het eerst maar eens zien.

Het probleem nu is dat ik me nu ook afvraag in hoeverre zijn gedrag echt niet door de beugel kan. Laat ik me weer misbruiken? Maar ik weet ook dat ik aan alles twijfel als ik me zo voel. Het is moeilijk leven als je niemand, inclusief jezelf, kunt vertrouwen. Je eigen gedachten niet.

Nou ja, het is allemaal behoorlijk donker nu. Maar ik doe wat ik kan.

Green, wat heftig wat je schrijft. Heb je mensen met wie je over die twijfels kunt praten? En hebben jullie weleens relatietherapie overwogen, en/of is hij betrokken bij jouw therapie?

Kan me voorstellen dat dit soort twijfels een enorme wissel op je relatie trekt. En dat het belangrijk is om te onderzoeken of je twijfels terecht zijn en wat voor conclusies je daar voor jezelf uit wilt trekken.

Maar in je eentje is het moeilijk erachter te komen of het je eigen gedachten zijn die met je op de loop gaan, of dat de situatie niet goed is en de pluspunten niet meer opwegen tegen de minpunten. Heb je wel een vervolgafspraak staan in je behandeling?

We zouden relatietherapie krijgen, en hij zou zelf ook in therapie gaan maar door corona staat dat nu on hold. Ik denk dat het nu meer de druppel was, als ik zo terugkijk zie ik ineens alle signalen dat het weer deze kant op ging.

Vandaag weer veel gepraat met man, vandaag kon hij er heel goed voor me zijn. Morgen gaan we samen de huisarts bellen over hoe verder (voor mij). Hij had al op het werk aangegeven dat het niet goed ging met me (ik dacht nog; als ik normaal doe merkt hij niks en ben ik hem niet tot last).

Nogmaals ik weet het ook even niet hoor. Nu denk ik weer, Green, niet zo overdreven. Hij communiceert niet handig en soms gaat hij een grens over, maar dan geef je dat aan en dan komen jullie er samen weer uit.
Maar goed hij moet er nog steeds aan werken.

Eerst maar eens focus op mezelf, grootste probleem nu.

Hier ook niet helemaal jofel. Ik probeer een soort getuigschrift te krijgen van de periode in mijn leven kort voordat er ineens van alles misliep. En ik zat met wat papieren in mijn handen vanavond en dacht opeens: het is zó duidelijk. Zo ongelooflijk duidelijk. Een jonge vrouw die het eigenlijk op alle fronten heel goed deed en dan ineens een aantal maanden in een situatie terechtkomt waarna het plots totaal niet meer lukt om aan de verwachtingen van zichzelf en anderen te voldoen. Hoe kan het nou in hemelsnaam dat er nooit iemand dacht: hee dat is toch raar, wat zou er eigenlijk gebeurd zijn in die maanden? Als een kind op school na jaren prima cijfers ineens totaal niet meer functioneert, dan gaan er toch ook alarmbellen af? Waarom bij iemand die net een paar jaar geacht wordt volwassen te zijn dan niet?

Het zal heus aan mijn eigen geslotenheid gelegen hebben en ik weet niet of ik veel had losgelaten als er eens iemand zou hebben doorgevraagd. Maar dat, voor zover ik me herinner, helemaal nooit iemand dat ooit op een geduldige, begripvolle manier geprobeerd heeft vind ik achteraf eigenlijk onvoorstelbaar. En met terugwerkende kracht verdomd eenzaam.

Green, ik hoop voor je dat het na de corona toch alsnog opgestart wordt. En ik wens je sterkte en warmte.

En dan nog in vervolg op mijn ego-post: en ik was gvd al kwetsbaar. Ik had al dingen meegemaakt die mensen wél wisten en waar je anno nu zonder meer slachtofferhulp en nazorg voor zou krijgen. Andere tijden, dat is duidelijk. Het heeft ook geen zin om daar met de kennis van nu naar te kijken natuurlijk, en ook nu maakt al die zorg en nazorg niet dat mensen daarna niet meer met de gevolgen van bepaalde gebeurtenissen kampen natuurlijk.

Maar zo heb ik het altijd al weggerelativeerd. Dat het zich de laatste jaren zo opdringt betekent waarschijnlijk toch dat ik er kennelijk nog iets mee moet.

Ach Dana, wat een pijnlijk en eenzaam inzicht. Probeer niet zo snel te zijn met jezelf maar de scbuld ervan geven. Dit soort dingen zijn zo ontzettend complex.
Ik weet bijvoorbeeld dat ik bij iedereen de schone schijn ophield omdat het te pijnlijk was om onder ogen te zien wat er echt gebeurde; dat kon ik niet, want ik was dusdanig gehersenspoeld dat ik alles verdiende. Kan ik het mezelf nu kwalijk nemen dat ik niks heb gezegd? Dat doe ik niet (meer).

Daarnaast liggen er nog zoveel taboes op psyc ische problemen wat het voor anderen ook moeilijker maakt.

Dan nog, doet zo'n realisatie pijn. En dat mag.

Thnx, Green

@farizia: welkom in dit topic, fijn dat je meeschrijft. Voor mij was het ook heel moeilijk om te vertellen wat er was gebeurd. Ik heb het dus niet/nauwelijks gedaan. Ik heb steekwoorden gebruikt voor bepaalde herinneringen, ik heb wel heel kort wat opgeschreven erover, en dat aan mijn therapeut gegeven. We werkten dus met die steekwoorden als we een bepaalde herinnering aan het behandelen waren. Tijdens de emdr moest ik dan toch wel zeggrn wat ik het ergste vond van 'het plaatje', en dat omschrijven. Ook heel moeilijk, want ik kreeg de woorden bijna mijn strot niet uit. Het was genoeg om de herinneringen te behandelen zodat ik nu zelden nog een herbeleving heb.
Het is heel dapper waar je mee bezig bent, ontzettend moeilijk, en logisch dat dat zoveel gevoelens oproept. Je mag echt trots op jezelf zijn


@Iedereen: ik voel me een beetje heel erg schuldig naar jullie toe. Als ik over mijn toeren ben kan ik hier mijn ei kwijt en is er altijd iemand voor me. En ik heb het gevoel dat ik dat niet voor jullie doe. Dat als ik een beetje stabiel ben, ik niet geconfronteerd wil worden met deze kant van mezelf. Ik lees altijd, maar reageren is actie ipv passief, ik denk dat ik het daarom moeilijk vind. Het spijt me. Ik lees altijd, ik denk dat ik in goede periodes eigenlijk niet zo heel goed ga maar weer uitstekend aan het vermijden ben.

En nu denk ik weer.... is het nodig om je zo schuldig te voelen? Nou ja, de laatste dagen zijn een constant gevecht tussen gezonde en ongezonde gedachten, dus ik weet het niet meer.


Update over mezelf. Gisterochtend mocht ik naar de huisarts komen. Was heel erg confronterend. Huisarts was boos dat ik nu geen bereikbaarheidsdienst of iemand kon bellen en dat de behandeling nu zo stroef loopt. Ik voelde me door haar gehoord. Maar ze was ook heel duidelijk in: dit gaat vaker gebeuren. Je hebt meer behandeling nodig (ha denkt aan klinisch voor langere tijd). Dit is geen autisme. Je hebt zoveel trauma in je lijf, je hebt zoveel meegemaakt, dit is een hele lange weg.
Kan niet zeggen dat ik me er echt beter door voelde, maar ik voelde me wel gezien voor de puinhoop die ik toch zeer regelmatig ben. En die puinhoop heeft hulp nodig. Niet de andere, capabele Green.

Huisarts heeft dus de hele dag naar vanalles en nog wat zitten bellen om een behandelaar van mij te spreken en dat lukte niet.
Uiteindelijk contact gezocht met de crisisdienst en die schrokken er ook van dat niemand verder te bereiken was (Grote C is de boosdoener denk ik.) Vandaag een feestdag dus in overleg met mij afgesproken dat ze vrijdag contact opnemen voor een fysieke afspraak. Crisisdienst en ha denken aan open opname, ik ook.
Als het voor die tijd 'fout'gaat sta ik wel op een shortlist bij de crisisdienst maar gesloten opnames vind ik eerder traumatiserend dus ja.

Vandaag wel wat rustiger. Enerzijds fijn. Anderzijds voel ik me nu een oplichter die geen recht heeft op hulp. Verwarrend allemaal.

Mijn man is er voor me, op zijn werk zijn ze gelukkig heel begripvol en kan hij weg wanneer het nodig is.

Ik hoop vandaag nog wat in de tuin te kunnrn werken, en als dat niet kan, ook prima.

Green, voel je ajb niet schuldig. In dit topic mag je altijd kiezen tussen je eigen ei achterlaten of reageren op dat van een ander - in elk geval, zo heb ik het hier altijd ervaren.

Goed dat je bij je ha bent geweest én dat je man er nu voor je is.

Verder weet ik eigenlijk ook even niets te schrijven - en ik probeer me daar niet schuldig over te voelen.

Het is zoals het is en ik vind het leven op dit moment niet makkelijk. Vooral omdat ik terug moet naar een tijd die symbool staat voor de nare dingen die er toen gebeurd zijn. Vandaag weer een dagje zitten graven in oude papieren omdat ik die ergens voor nodig heb en dat blijft best pijnlijk. Oude angsten flakkeren op, mijn zelfvertrouwen zakt tot onder nul en ik weet niet hoe ik daar ooit vanaf moet komen. Maar het zal me lukken, ooit.

@ Green: je hoeft je niet schuldig te voelen. Typ het hier alsjeblieft van je af.
Goed dat je naar de huisarts bent geweest. Ik denk trouwens dat het niet meer zolang duurt voordat jouw therapieën opgestart worden. Hier begint de reguliere zorg weer op gang te komen en ook de psych gaat weer op locatie werken. En wij wonen ook in een erg door corona getroffen gebied.

Hoe gaat het met je kersenboompje?

Dana
(Ik ga je nog antwoorden op je vraag over mijn loopbaantraject.)

Hier gaat het wel. Druk met afscheid nemen. A.s. maandag m'n spullen inleveren op het werk en dat was het dan. Iedereen vindt het jammer dat ik wegga, dat doet me wel goed. Ik vind het zelf ook jammer, maar het is goed zo.

Hier gaat het nog niet veel beter. Man is gisteren rondom de lunch maar naar huis gegaan. Hele dag zitten wachten op het telefoontje vd crisisdienst, maar het kwam maar niet. Man dus vlak voor sluitingstijd weer naar de huisarts bellen, die weer naar de crisisdienst bellen, zijn ze me dus vergeten.

Vergeten door de crisisdienst. Nou die hakt er wel even in, nu..

Toen is gisteravond nog iemand langsgeweest heb extra medicatie gekregen om het weekend door te komen, sta op de 'shortlist' van de crisisdienst vd huisartsenpost, heb belafspraken voor dit weekend en maandag moet mijn eigen behandelaar het overnemen. Gebeurt dat niet dan moet ik weer bellen.

Maar heb er niet echt vertrouwen in. Woensdag heeft de huisarts vier keer gebeld naar mijn behandelaar, geen gehoor. Crisisdienst had ook nog gebeld gisteren, geen gehoor.

Ik heb nog aan mijn behandelaar gevraagd waar ik naartoe moest bellen afgelopen week als het niet goed ging, maar ze zei zelf crisisdienst. En dat heb ik ook gezegd, maar iedereen bleef dus (wist ik niet) gewoon daarheen bellen en daarom 'gebeurde er nikd' en kreeg ik niks te horen.

Omdat het inmiddels vrijdagavond was was de enige andere optie een gesloten opname, en dat is dan ook net weer niet de juiste plek. Ik ben er al eerder geweest en dat was bijna traumatiserend.

Ze gingen er wel werk van maken dat er iets mis is gegaan bij mijn melding trouwens. En het gaat wel vaker mis wat dat betreft, wat extra vervelend is omdat één van mijn foute overtuigingen is "ik kan niet om hulp vragen. Ik krijg het toch niet. Ik ben onbelangrijk. Ik ben alleen".
Gezond: de huisarts heeft de hele dag gebeld voor je. Heel de familie biedt hulp aan. In het tegen tegel tuinen topic bieden mensen aan de planten water te komen geven. Dit weekend heb je elke dag een afspraak. Er is hulp. Het is geen magische hulp en het lost niet alles op, maar er is hulp en je bent niet alleen.

Het is de afgelopen dagen een continue gevecht tussen ongezonde, zelfdestructieve gedachten en neigingen, en de kant die wel door wil en gezond is, en het voelt alsof ik aan het verliezen ben. Ik wil niet horen hoe sterk ik ben, want ik ben het niet, niet sterk genoeg en ik help hulp nodig. En nu moet ik die hulp weer gaan vragen aan een behandelaar die ik niet ken, dan weer bij de open opname. En dat lukt alleen als ik mijn negatieve gedachten wegdruk en tegelijkertijd die gedachten uitspreek en laat zien.

Nou ja, nu 12 uur geslapen mbv medicijnen. Ergens tussendoor stond man aan mijn bed om te vragen of hij vanochtend met wat vrienden kon gaan voetballen.
(Gezonde gedachte: goed, hij zorgt nu voor zichzelf, voor hem is het ook zwaar. Hij doet zijn best)
(Ongezonde gedachte: dus dat hij gisteren zei dat hij niet vertrouwde dat ik mezelf niks aan zou doen was alleen omdat hij wilde dat ik opgenomen werd. Nu gaat hij gewoon weg. Hij wil gewoon van me af. We zouden proberen samen wat te doen, ik heb gevraagd of we samen wat konden doen, ik vraag om hulp, en hij gaat gewoon weg. Ik kan net zo goed niet om hulp vragen. Ik ben onbelangrijk. Ik ben alleen. )

Nou ja, dat dus, de hele tijd. Qua stemming is het pure wanhoop of dissociatie en niks voelen. Donderdagavond zag ik dingen die er niet waren en daarna heb ik bijna overgegeven van de angst, dus ik ben blij met de medicatie en hopelijk gebeurt dat niet meer.

Nu eerst door het weekend zien te komen. Vanaf de bank zet ik filmpjes op die ik niet kan kijken, ik forum, of staar wat voor me uit en als ik eraan denk eet ik wat. Het lijkt alsof ik niks doe, maar ik ben echt aan het vechten in mijn hoofd en probeer mezelf als ik gezond nadenk daar ook een schouderklopje voor te geven. Want ik doe heel veel, ook al lig ik de hele dag op de bank.

@Dana: Bedankt dat je me liet weten dat het ok is Wat goed van je dat je - ondanks alle moeilijke herinneringen en wat dat teweeg brengt - sterk blijft.

@Diva: Jij ook heel erg bedankt Afgelopen maandag nog gevraagd hoe of wat, maar door de overstap tussen twee afdelingen loopt er echt een hoop in de soep. Ik heb nu alleen een casemanager, nog geen psychiater of psycholoog wat niet echt handig is. Op die hele afdeling zijn twee spreekkamers beschikbaar en mijn casemanager is nog herstellende van corona en werkt dus maar twee dagen, en vanuit huis. Daarnaast ken ik haar nog niet goed en heb ik haar alleen via beeldbellen gezien, wat alles voor beide kanten natuurlijk lastiger maakt.


Net weer gesproken met de crisisdienst, en ondanks alle ellende ook wat inzichten. Ben nu echt wat rustiger en 'gezond' heeft voor nu (even?) de overhand. Gisteren aan de telefoon zei de hulpverlener ook: "Ik hoor het al. Je kunt nu geen keuze maken in belang van jezelf, ik maak de keuze voor je en kom naar je toe".

En dat realiseer ik me nu, dat hulpverleners, mijn man, ouders etc, altijd vragen: Wat kan ik voor je doen? En dan weet ik het even niet, want ik denk natuurlijk dat ik geen hulp verdien en durf nergens om te vragen. Pas op een totaal dieptepunt lukt het (omdat man dan beslist dat ik moet gaan bellen). Iets wat in mijn crisissignaleringsplan moet, maar meneer van de crisisdienst is ook even streng geweest en heeft gezegd dat ik het echt moet gaan leren aangeven. En duidelijk gemaakt dat ik voor nu ook mag bellen bij destructieve gedachten, want als ik in fase rood pas bel is het te laat.

Ik kan nu echt even denken; oke, er komen belangrijke dingen naar boven, daar moet ik aan gaan werken en daar moet ik dus op gaan staan. En niet als een behandeling niet doorgaat zeggen 'het maakt niet uit', want dat is dus wel. Hulp vragen voordat het te laat is zeg maar.

Crisissignaleringsplan is sowieso dramatisch bij mij. Ik hik er al twee jaar tegenaan, telkens wordt vastgesteld; dit moeten we gaan maken, met verschillende hulpverleners. Maar als ik diegene dan weer spreek is er weer iets anders 'dringends' en heeft dat aandacht nodig. We krijgen zo geen tijd voor diepere, onderliggende thema's. Daarom ligt de vraag bij de huisarts, crisisdienst en bij mij nu hoe de behandeling verder opgeschaald kan worden, want met 2x per week ambulante hulp kom ik toch telkens weer in crisis.

Ik sta versteld dat ik nu even zo helder na kan denken, na hele hele donkere dagen deze week. Vandaar dat ik het nu ook hier uittyp. Als het donker is vergeet ik wel eens dat het soms ook licht is.

Ben er nog niet, maar nu in ieder geval even wel weer.

Ik heb je gelezen, Green.
Heel veel sterkte voor jou.

Voor iedereen die het nodig heeft:
en natuurlijk ook en

Ik lees hier nog steeds mee maar heb meestal niet de puf om te reageren.

Dana wat lastig dat je terug moet na die nare tijd door de papieren die je uit moet zoeken. Hoe gaat het nu?

Greenlady, hopelijk kan je hier wat van je af blijven schrijven. En gaat het soepeler lopen binnen de instanties zodat je de juiste hulp geboden kan krijgen. Hoe is afgelopen nacht/vandaag gegaan? Ook voor jou

En voor iedereen die het nodig heeft