Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 16 augustus 2019 om 21:40
Ik pluk voorzichtig verder...
- dochter was zo blij met haar nieuwe danspakje dat ze er de hele dag in rondgelopen heeft. En er nu in slaapt...
- samen met zoon zijn boeken gekaft. Gewoon gezellig samen aan de keukentafel vooruitgeblikt op het komende schooljaar in de brugklas.
- fijne wandeling in het zonnetje met mijn vriend.
- eindelijk een Grimer gevangen, die ik moest evolven voor een field research!
- dochter was zo blij met haar nieuwe danspakje dat ze er de hele dag in rondgelopen heeft. En er nu in slaapt...
- samen met zoon zijn boeken gekaft. Gewoon gezellig samen aan de keukentafel vooruitgeblikt op het komende schooljaar in de brugklas.
- fijne wandeling in het zonnetje met mijn vriend.
- eindelijk een Grimer gevangen, die ik moest evolven voor een field research!
vrijdag 16 augustus 2019 om 23:18
Hier stevig geplukt. Buurt- (eigenlijk straat-)barbecue (ik zat in de organisatie), de hele week angstvallig het weerbericht in de gaten gehouden, maar pas net begon het zachtjes te regenen. Het was supergezellig, mensen gesproken die je anders nooit spreekt, leuke setting, lekker eten, een echt feestje. We wonen hier zo fijn!
streepjessokken wijzigde dit bericht op 17-08-2019 14:10
8.25% gewijzigd
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
In memoriam AnnA_C
In memoriam AnnA_C
zaterdag 17 augustus 2019 om 12:56
Ik werk in een speelgoedwinkel en sinds gisteren verkopen wij nu ook Exploding Kittens.
Ik hoef niet te vertellen aan wie ik het eerst dacht toen ik het in het schap zag staan.
Ik zal vaak aan AnnA denken als ik dat spel af moet rekenen.
Fijn dat alles is verlopen zoals jullie het voor ogen hadden.
Heel veel sterkte voor Frans, man, zonen en ouders de komende tijden.
Ik hoef niet te vertellen aan wie ik het eerst dacht toen ik het in het schap zag staan.
Ik zal vaak aan AnnA denken als ik dat spel af moet rekenen.
Fijn dat alles is verlopen zoals jullie het voor ogen hadden.
Heel veel sterkte voor Frans, man, zonen en ouders de komende tijden.
zaterdag 17 augustus 2019 om 13:37
zaterdag 17 augustus 2019 om 15:53
zaterdag 17 augustus 2019 om 19:54
Fijn dat hier geplukt wordt!! Ik vind het leuk om jullie plukmomenten te lezen .
Ik heb zelf inderdaad ook 2 kinderen. Een jongen van 10, hij is 8 weken ouder dan Anna's oudste. We waren tegelijk zwanger en kregen toen allebei een jongetje
. Mijn zoon kan het erg goed vinden met zijn neven. Het liefst zijn ze iedere dag samen. De laatste anderhalve week is dat goed gelukt omdat ik veel bij hen thuis was. Hij is dus ook bijna overal bij geweest toen zijn tante stierf en opgebaard lag thuis. Hij lijkt er vrij relaxt onder. Dat heel natuurlijk naast de kist. Hij vindt het vooral heel erg zielig voor andere mensen. Dat zijn neefjes nu geen moeder meer hebben, raakt hem diep. Hij is nu ook even heel zuinig op mij. Wil goed voor me zorgen en veel knuffelen. Het besef dat je zomaar je moeder kwijt kan zijn is hard binnengekomen bij hem.
Mijn dochter is 13. Zij vond het allemaal heel griezelig. Een hele zieke tante en later een dode tante in de woonkamer. Hoewel ze wel wist dat ze gewoon nog tante Anna was, durfde ze niet meer zo goed in de buurt te komen. Ze is nu erg bezig met de "zin van het bestaan" en ziet die niet zo. Daar kan ze met vlagen wat neerslachtig over zijn. Ze vindt het ook heel erg voor haar neefjes dat hun moeder overleden is. Of voor haar oom, dat hij alles alleen moet doen.
Mijn dochter lijkt trouwens zoveel op mijn zusje dat als er gegokt moest worden, mensen zouden gokken dat ze haar dochter is. En niet de mijne .
Ik voel me zelf erg neerslachtig sinds donderdag. Ik merk ook dat ik steeds eraan denk om mijn telefoon te checken op een berichtje, zodat ik weet hoe het met Anna gaat. En of ze misschien opgepept moet worden. En dan denk ik: oh ja. Maar ik blijf die telefooncheckdrang voelen.
Gisteren zijn we teruggereden naar vakantieland. Ik heb nog een week vakantie en wij hebben een eigen huisje daar. Omdat we zo halsoverkop vertrokken zijn was het een enorme bende (En van de stress had ik op maandagochtend allemaal irrelevante spullen wel ingepakt en was ik essentiëlere dingen vergeten
). Ik had totaal geen zin, maar nu ik hier ben is het fijn. Morgen zien we hier weer voor het eerst familie (van man) en vrienden. Daar zie ik dan wel weer een beetje tegen op.
Dus tja, zo proberen we maar door te gaan.
.Ik heb zelf inderdaad ook 2 kinderen. Een jongen van 10, hij is 8 weken ouder dan Anna's oudste. We waren tegelijk zwanger en kregen toen allebei een jongetje
. Mijn zoon kan het erg goed vinden met zijn neven. Het liefst zijn ze iedere dag samen. De laatste anderhalve week is dat goed gelukt omdat ik veel bij hen thuis was. Hij is dus ook bijna overal bij geweest toen zijn tante stierf en opgebaard lag thuis. Hij lijkt er vrij relaxt onder. Dat heel natuurlijk naast de kist. Hij vindt het vooral heel erg zielig voor andere mensen. Dat zijn neefjes nu geen moeder meer hebben, raakt hem diep. Hij is nu ook even heel zuinig op mij. Wil goed voor me zorgen en veel knuffelen. Het besef dat je zomaar je moeder kwijt kan zijn is hard binnengekomen bij hem.Mijn dochter is 13. Zij vond het allemaal heel griezelig. Een hele zieke tante en later een dode tante in de woonkamer. Hoewel ze wel wist dat ze gewoon nog tante Anna was, durfde ze niet meer zo goed in de buurt te komen. Ze is nu erg bezig met de "zin van het bestaan" en ziet die niet zo. Daar kan ze met vlagen wat neerslachtig over zijn. Ze vindt het ook heel erg voor haar neefjes dat hun moeder overleden is. Of voor haar oom, dat hij alles alleen moet doen.
Mijn dochter lijkt trouwens zoveel op mijn zusje dat als er gegokt moest worden, mensen zouden gokken dat ze haar dochter is. En niet de mijne
.Ik voel me zelf erg neerslachtig sinds donderdag. Ik merk ook dat ik steeds eraan denk om mijn telefoon te checken op een berichtje, zodat ik weet hoe het met Anna gaat. En of ze misschien opgepept moet worden. En dan denk ik: oh ja. Maar ik blijf die telefooncheckdrang voelen.
Gisteren zijn we teruggereden naar vakantieland. Ik heb nog een week vakantie en wij hebben een eigen huisje daar. Omdat we zo halsoverkop vertrokken zijn was het een enorme bende (En van de stress had ik op maandagochtend allemaal irrelevante spullen wel ingepakt en was ik essentiëlere dingen vergeten
). Ik had totaal geen zin, maar nu ik hier ben is het fijn. Morgen zien we hier weer voor het eerst familie (van man) en vrienden. Daar zie ik dan wel weer een beetje tegen op. Dus tja, zo proberen we maar door te gaan.
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
zaterdag 17 augustus 2019 om 22:07
Hele dikke *hug* voor jou, je man en je kinderen Frans.
Hopelijk kunnen jullie toch nog een beetje ontspannen deze week.
Plukmomentje vandaag:
Wij zijn op vakantie en maken een rondreis. Vandaag en morgen allebei reisdagen. Zoon kwam vanmorgen ziek zijn bed uit en wilde niets anders dan slapen. Na een middag en avond in een troosteloos hotel (met zoiets blijkt natuurlijk altijd dat je net op dat moment het minste hotel van de hele reis hebt) op gescheiden kamers (hij en man zitten met hun kamer in een ander deel van het hotel dan dochter en ik) kreeg Ik met een foto geappt van een wakker jochie dat heel blij was met de meegereisde kaakjes.
Hopelijk gaat het morgen echt wat beter met hem
Hopelijk kunnen jullie toch nog een beetje ontspannen deze week.
Plukmomentje vandaag:
Wij zijn op vakantie en maken een rondreis. Vandaag en morgen allebei reisdagen. Zoon kwam vanmorgen ziek zijn bed uit en wilde niets anders dan slapen. Na een middag en avond in een troosteloos hotel (met zoiets blijkt natuurlijk altijd dat je net op dat moment het minste hotel van de hele reis hebt) op gescheiden kamers (hij en man zitten met hun kamer in een ander deel van het hotel dan dochter en ik) kreeg Ik met een foto geappt van een wakker jochie dat heel blij was met de meegereisde kaakjes.
Hopelijk gaat het morgen echt wat beter met hem
Forever is a hell of a long time
te verliezen.
zondag 18 augustus 2019 om 08:56
Och, die kinderen, Frans, hoe lief. En ik kan me goed voorstellen dat het ingewikkeld was om weer naar jullie vakantieadres te gaan. Een dikke knuffel vanaf hier 
. Of hou je, net als je zus, eigenlijk ook helemaal niet zo van knuffelen?
Plukmoment: vandaag gaan we met de kinderen naar een speelpark. Gezellig een dagje met zijn vieren.
. Of hou je, net als je zus, eigenlijk ook helemaal niet zo van knuffelen? Plukmoment: vandaag gaan we met de kinderen naar een speelpark. Gezellig een dagje met zijn vieren.
zondag 18 augustus 2019 om 08:59
Heel herkenbaar Fransje. Ook het incomplete gevoel. Heel veel sterkte.
Veel tekst heb ik niet. Het raakt me behoorlijk en natuurlijk ook mijn eigen pijn.
Voor mij is er een leven voor het ongeval en een leven na het ongeval.
Ik vind het mooi om te lezen dat iedereen plukt. Zelf kan ik dat niet verenigen met de situatie. Het lukt me niet om te schrijven over plukmomenten terwijl er zoiets verschrikkelijks is gebeurd.
Daarom zal ik nog zeker aan Anna en haar familie denken maar laat ik het topic rusten.
Veel tekst heb ik niet. Het raakt me behoorlijk en natuurlijk ook mijn eigen pijn.
Voor mij is er een leven voor het ongeval en een leven na het ongeval.
Ik vind het mooi om te lezen dat iedereen plukt. Zelf kan ik dat niet verenigen met de situatie. Het lukt me niet om te schrijven over plukmomenten terwijl er zoiets verschrikkelijks is gebeurd.
Daarom zal ik nog zeker aan Anna en haar familie denken maar laat ik het topic rusten.
zondag 18 augustus 2019 om 09:09
Nee, een donkerblauwe met roze kraanvogels, net een andere print ook dan jouw mooie jurk.
Eis niet teveel van jezelf, ook niet daar in vakantieland! En een extra knuffel voor M omdat zij het er ook even moeilijk mee heeft!
Liefs, Caro
Pluk de dag! - In loving memory A.C. ❤
zondag 18 augustus 2019 om 11:07
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
