Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zaterdag 24 augustus 2019 om 09:27
Zo herkenbaar, en dat blijft vrees ik. Mijn moeder is nu bijna 2 jaar geleden overleden aan dezelfde ziekte op dezelfde plek als Anna, en nog steeds denk ik regelmatig ‘even mama bellen’ om dan tot het besef te komen dat dat niet meer kan. En dan niemand anders kunnen bellen want niemand zou het snappen of zo reageren als zij. En dat gevoel gaat (bij mij in ieder geval) dus (nog?) niet weg. Maar het wordt wel iets minder rauw en pijnlijk. Soms. Ik wens je sterkte en kracht. Iemand verliezen die zo dicht bij je staat is vreselijk.frans3 schreef: ↑21-08-2019 17:06Alles gaat door. Zelfs ik... En zo snel! 2 weken geleden is ze overleden. Vorige week de crematie. Zo vaak al iets meegemaakt dat ik dacht: even Anna appen. Oh nee... En dan kan ik ook niemand anders appen. Want wie zou er net zo blij zijn als ik met de gesmolten milkachocoladereep op het gerecht in de berghut, bijvoorbeeld.
Raar hoor.
zaterdag 24 augustus 2019 om 22:42
Ik kwam op AnnA haar forum toen ik aan het zoeken was naar deze ziekte waaraan mijn vader ook leed. Hij is hier eind vorig ook aan overleden. Ik had zo de hoop dat het AnnA beter zou vergaan, heb heel erg genoten van haar humor en doorzettingsvermogen. Ik wil de familie van haar heel erg veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.Lente19251003 schreef: ↑24-08-2019 09:27Zo herkenbaar, en dat blijft vrees ik. Mijn moeder is nu bijna 2 jaar geleden overleden aan dezelfde ziekte op dezelfde plek als Anna, en nog steeds denk ik regelmatig ‘even mama bellen’ om dan tot het besef te komen dat dat niet meer kan. En dan niemand anders kunnen bellen want niemand zou het snappen of zo reageren als zij. En dat gevoel gaat (bij mij in ieder geval) dus (nog?) niet weg. Maar het wordt wel iets minder rauw en pijnlijk. Soms. Ik wens je sterkte en kracht. Iemand verliezen die zo dicht bij je staat is vreselijk.
zondag 25 augustus 2019 om 16:48
zondag 25 augustus 2019 om 20:49
Plukmoment: jongste zoon gaat morgen op kamp, vandaag zijn alle tenten en alle gezamenlijke zooi (keuken enzo) opgezet. Daarna (mijn telefoon maakt hier Frans van, heel speciaal 
) lekker gezwommen, naar huis, ijsje gehaald met de puberzoon en lekker gegeten.
Ik hoop dat je hier nog af en toe leest, Frans, en dat het naar omstandigheden goed gaat met jou en Anna's kinderen en man en ouders.
) lekker gezwommen, naar huis, ijsje gehaald met de puberzoon en lekker gegeten.Ik hoop dat je hier nog af en toe leest, Frans, en dat het naar omstandigheden goed gaat met jou en Anna's kinderen en man en ouders.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
In memoriam AnnA_C
In memoriam AnnA_C
dinsdag 27 augustus 2019 om 22:50
Plukmomentje gisteren: om 23 uur nog naar het strand gegaan, want er waren kleine blauw-fluoriserende ‘flubbertjes’ in het water. Het bleken knikker-grote kwalletjes te zijn. En het water lichtte een beetje op als je er flink doorheen stampte. Zeevonk schijnt dat te zijn.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
dinsdag 27 augustus 2019 om 22:56
Hoe is het met je Frans? Al weer terug in Nederland? Hoe was het om nog even op vakantie te zijn? En om weer thuis te komen? Hoe is het nu met man en jongens van Anna, en met jouw kinderen en man?
Wat je beschreef klinkt hartverscheurend, juist ook in die kleine dingen waarin je je zus zo mist
Vandaag geplukt: naar het zwembad met de kinderen en vriendinnen en vriendjes van ons, ze hebben zich goed vermaakt
Wat je beschreef klinkt hartverscheurend, juist ook in die kleine dingen waarin je je zus zo mist
Vandaag geplukt: naar het zwembad met de kinderen en vriendinnen en vriendjes van ons, ze hebben zich goed vermaakt
lizzie84 wijzigde dit bericht op 27-08-2019 22:56
Reden: Typefouten
Reden: Typefouten
1.05% gewijzigd
donderdag 29 augustus 2019 om 12:16
donderdag 29 augustus 2019 om 12:23
Ik denk dat school in hun regio maandag a.s. weer start.
“They slipped briskly into an intimacy from which they never recovered.” ― F. Scott Fitzgerald, This Side of Paradise
vrijdag 30 augustus 2019 om 21:13
Blijven plukken. Daarvoor was AnnA dit topic toch ook begonnen. Maar snap wel wat je zegt.
Wij missen Anna allemaal hier. Kun je nagaan hoe haar gezin en familie dit zullen beleven.
zaterdag 31 augustus 2019 om 00:16
Ik kom nog vaak hier, maar schrijf meestal niet. Vind het zo raar nu en het is steeds moeilijk om woorden te vinden.
Maar ik denk nog veel aan Anna, haar 3 mannen, aan Frans en haar ouders en andere familie.
Wat zullen jullie haar missen. Het is hier al zo stil, hoe oorverdovend stil moet het in jullie harten zijn...?
Maar ik denk nog veel aan Anna, haar 3 mannen, aan Frans en haar ouders en andere familie.
Wat zullen jullie haar missen. Het is hier al zo stil, hoe oorverdovend stil moet het in jullie harten zijn...?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
