Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zondag 18 augustus 2019 om 12:12
Frans, sterkte in het buitenland, maar ook straks als het gewone leven weer begint. Even niets doen is ook goed, want je hebt het ongetwijfeld fantastisch gedaan de afgelopen tijd.
En als ik inkoper bij Zara of h en m was, zou ik nu als een malle allerlei bloesjes, dekbedhoezen, of jurken of t-shirts met kraanvogels laten maken. The AnnA collection. Die worden geheid een hit, en wat een eerbetoon voor Anna zou dat dan zijn.
En als ik inkoper bij Zara of h en m was, zou ik nu als een malle allerlei bloesjes, dekbedhoezen, of jurken of t-shirts met kraanvogels laten maken. The AnnA collection. Die worden geheid een hit, en wat een eerbetoon voor Anna zou dat dan zijn.
zondag 18 augustus 2019 om 13:51
Ach Frans, ik kan me je gevoel zo goed voorstellen. Het klopt gewoon niet meer.
Hoe vaak ik de voicemail van mijn zus gebeld heb om nog even haar stem te horen is niet te tellen. En nu nog, na 8 jaar denk ik zo vaak: "Wat had R daarvan gevonden?"
Het is bizar dat alles gewoon door gaat. En in wat voor enorm tempo ook nog. Ik vond dat beangstigend omdat elke dag zonder haar, verder van haar vandaan voelt. Maar er is geen ver van haar vandaan als ze in liefde met je mee mag overal.
Hoe vaak ik de voicemail van mijn zus gebeld heb om nog even haar stem te horen is niet te tellen. En nu nog, na 8 jaar denk ik zo vaak: "Wat had R daarvan gevonden?"
Het is bizar dat alles gewoon door gaat. En in wat voor enorm tempo ook nog. Ik vond dat beangstigend omdat elke dag zonder haar, verder van haar vandaan voelt. Maar er is geen ver van haar vandaan als ze in liefde met je mee mag overal.
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
zondag 18 augustus 2019 om 20:36
Frans, wat fijn dat je nog een update gegeven hebt. Ik heb helaas weinig kunnen typen. Op vakantie in het buitenland had ik bijna alleen maar bad gateways.
Fijn dat je nog even vakantie hebt, zodat je niet gelijk door hoeft tot de orde van de dag, dat lijkt me zo raar!
Wat een hoop lieve reacties lees ik van verschillende forummers. Ik zag ergens een gedicht van Henry van Dyke 'Gone From My Sight' dat ik heel mooi vond.
Sterkte voor jullie allemaal de komende tijd!
Fijn dat je nog even vakantie hebt, zodat je niet gelijk door hoeft tot de orde van de dag, dat lijkt me zo raar!
Wat een hoop lieve reacties lees ik van verschillende forummers. Ik zag ergens een gedicht van Henry van Dyke 'Gone From My Sight' dat ik heel mooi vond.
Sterkte voor jullie allemaal de komende tijd!
zondag 18 augustus 2019 om 20:51
Phineas, ja mooi he?
Frans, het was mij helemaal ontgaan dat jij ook kinderen hebt. Wel mooi dat je zoon dezelfde leeftijd heeft als je neefjes, hopelijk kunnen ze elkaar tot steun zijn. En voor je dochter hoop ik dat ze minder aan het griezelige denkt maar dat dalijk de vrolijke en fijne herinneringen komen.
De dood is zo definitief. Je weet het rationeel gezien en toch ben je nog verbaasd dat je degene die je mist al zo lang niet gezien hebt. In het begin tel je de uren, dan de dagen, dan de weken en uiteindelijk de jaren. Net zoals bij de geboorte van een kind eigenlijk...
Ware liefde overschreidt de grenzen van afstand, tijd en dood. De liefde van je zus en de liefde voor je zus blijft bij je, ook al is je zus er fysiek niet meer.
Ik weet het niet, ik hoop erg op een hiernamaals voor iedereen en ook voor Anna
Frans, het was mij helemaal ontgaan dat jij ook kinderen hebt. Wel mooi dat je zoon dezelfde leeftijd heeft als je neefjes, hopelijk kunnen ze elkaar tot steun zijn. En voor je dochter hoop ik dat ze minder aan het griezelige denkt maar dat dalijk de vrolijke en fijne herinneringen komen.
De dood is zo definitief. Je weet het rationeel gezien en toch ben je nog verbaasd dat je degene die je mist al zo lang niet gezien hebt. In het begin tel je de uren, dan de dagen, dan de weken en uiteindelijk de jaren. Net zoals bij de geboorte van een kind eigenlijk...
Ware liefde overschreidt de grenzen van afstand, tijd en dood. De liefde van je zus en de liefde voor je zus blijft bij je, ook al is je zus er fysiek niet meer.
Ik weet het niet, ik hoop erg op een hiernamaals voor iedereen en ook voor Anna
zondag 18 augustus 2019 om 23:53
Heel veel sterkte Frans 
. Ook voor haar kinderen, haar man en ouders.
Mooi dat je zoon het zo natuurlijk oppakt. En heerlijk dat hij meer wil knuffelen. Van je dochter kan ik me dat heel goed voorstellen dat ze met die vraag zit. Blijft ook wel moeilijk .
Mijn pluk momenten: paar weken geleden is m'n dochter
komen logeren. Zo fijne dagen gehad met haar. Heel ontspannen, gekletst en gelachen .
M'n man die zo veel begip heeft voor de dingen die niet kunnen. Weer bezig geweest in de tuin. Wordt steeds mooier en steeds meer eigen. M'n schoonmoeder die me 3 x op 1 middag een compliment geeft over m'n outfit ( ze is behoorlijk dementerend vandaar 3 x ) Zo lief hoe ze het zei.
. Ook voor haar kinderen, haar man en ouders.Mooi dat je zoon het zo natuurlijk oppakt. En heerlijk dat hij meer wil knuffelen. Van je dochter kan ik me dat heel goed voorstellen dat ze met die vraag zit. Blijft ook wel moeilijk .
Mijn pluk momenten: paar weken geleden is m'n dochter
komen logeren. Zo fijne dagen gehad met haar. Heel ontspannen, gekletst en gelachen .M'n man die zo veel begip heeft voor de dingen die niet kunnen. Weer bezig geweest in de tuin. Wordt steeds mooier en steeds meer eigen. M'n schoonmoeder die me 3 x op 1 middag een compliment geeft over m'n outfit ( ze is behoorlijk dementerend vandaar 3 x ) Zo lief hoe ze het zei.
maandag 19 augustus 2019 om 13:09
Dat was een mooie dag en wat hebben we sindsdien af ge-appt.BowGirl35 schreef: ↑05-08-2019 20:53Lieve Anna, vorig jaar hebben we elkaar ontmoet tijdens een kleine pokemon meeting. Wat een gezellige dag was dat, wat hebben we met het groepje gelachen en heerlijk in de zon genoten van het vangen van pokemon. Die dag heb je veel indruk op me gemaakt. Het groepje bestaat nog steeds, maar wat een gemis zal het zijn dat jij er niet meer bent.
Sterke moedige vrouw, echtgenote en moeder van 2 stoere jongens, de hele dag ben je al in mijn gedachte en wil je heel veel sterkte wensen, ook aan je gezin en familie en alle mensen die dicht bij je staan. Het gaat je goed, en wie weet ontmoeten we elkaar ooit weer. Dag lieve Anna
Ik volgde je eigenlijk alleen via de app,
wist stom genoeg niet dat je zo'n humoristisch topic had,
al zit ik nu wel te huilen.
Zal even duren voor ik het hele topic doorgenomen heb.
Maar ook hier lieve, Anna, die zo mooi in het leven stond,
het was een eer om je te leren kennen
dinsdag 20 augustus 2019 om 00:01
Hoop dat het weerzien met familie en vrienden je toch wat goed heeft gedaan Frans.
Wat fijn dat je zoon grote vriend is met zijn neefjes. En dat hij extra knuffelig is nu. Wat moet het raar zijn voor die kleine mannetjes, het verliezen van je tante en moeder en om iedereen zo verdrietig te zien.
En je dochter, ik voel met haar mee. Dat ze het best eng vond, de dood opeens zo dichtbij. En al de vragen en gevoelens die boven komen nu.
Ik verloor 40 jaar terug op mijn 12e plotseling mijn lievelingsoom, die heel vaak bij ons kwam. Het was zo zwaar voor mijn vader, ze waren beste vrienden. Maar ook voor ons kinderen. Helaas was daar toen geen aandacht en ruimte voor.
Dus fijn te lezen dat je in de gaten hebt hoe ze reageren.
Knuffels ze maar veel en vaak. En voor jou ook een extra dikke digitale knuffel.
Wat fijn dat je zoon grote vriend is met zijn neefjes. En dat hij extra knuffelig is nu. Wat moet het raar zijn voor die kleine mannetjes, het verliezen van je tante en moeder en om iedereen zo verdrietig te zien.
En je dochter, ik voel met haar mee. Dat ze het best eng vond, de dood opeens zo dichtbij. En al de vragen en gevoelens die boven komen nu.
Ik verloor 40 jaar terug op mijn 12e plotseling mijn lievelingsoom, die heel vaak bij ons kwam. Het was zo zwaar voor mijn vader, ze waren beste vrienden. Maar ook voor ons kinderen. Helaas was daar toen geen aandacht en ruimte voor.
Dus fijn te lezen dat je in de gaten hebt hoe ze reageren.
Knuffels ze maar veel en vaak. En voor jou ook een extra dikke digitale knuffel.
woensdag 21 augustus 2019 om 17:06
Alles gaat door. Zelfs ik... En zo snel! 2 weken geleden is ze overleden. Vorige week de crematie. Zo vaak al iets meegemaakt dat ik dacht: even Anna appen. Oh nee... En dan kan ik ook niemand anders appen. Want wie zou er net zo blij zijn als ik met de gesmolten milkachocoladereep op het gerecht in de berghut, bijvoorbeeld.
Raar hoor.
Raar hoor.
frans3 wijzigde dit bericht op 21-08-2019 17:15
0.29% gewijzigd
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
woensdag 21 augustus 2019 om 17:12
Zo close, ik denk dat weinigen dat hebben, ik niet in die mate in elk geval. Dat je dat hebt gekend is heel mooi, maar daar heb je nu niks aan natuurlijk... Ik hoop wellicht later. Dat je daar met dankbaarheid (wat een zuigwoord, waar is die braaksmiley) op terugkijkt. Voor nu
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
In memoriam AnnA_C
In memoriam AnnA_C
woensdag 21 augustus 2019 om 17:19
Mijn arme man moet nu al die dingen die ik normaal naar Anna zou appen aanhoren 
.
Ik kan me nu nog goed haar stem herinneren en ook nog wel inschatten hoe zij over dingen zou denken of wat ze terug zou appen (denk ik dan hè). Maar Wiezel, ik vraag me inderdaad ook af wanneer de tijd komt dat ik filmpjes terug moet kijken om haar stem weer te herinneren. Ik vind het ook zo'n gek idee dat ik nu het enige levende kind van mijn ouders ben. Ik heb mijn zusje niet meer met wie ik een "wij" was. Ik ben nu een "ik" binnen mijn oude gezin. Heb jij nog andere broers en zussen?
.Ik kan me nu nog goed haar stem herinneren en ook nog wel inschatten hoe zij over dingen zou denken of wat ze terug zou appen (denk ik dan hè). Maar Wiezel, ik vraag me inderdaad ook af wanneer de tijd komt dat ik filmpjes terug moet kijken om haar stem weer te herinneren. Ik vind het ook zo'n gek idee dat ik nu het enige levende kind van mijn ouders ben. Ik heb mijn zusje niet meer met wie ik een "wij" was. Ik ben nu een "ik" binnen mijn oude gezin. Heb jij nog andere broers en zussen?
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
woensdag 21 augustus 2019 om 21:52
woensdag 21 augustus 2019 om 22:48
Bij mij loopt er nu ook een traan...frans3 schreef: ↑21-08-2019 17:06Alles gaat door. Zelfs ik... En zo snel! 2 weken geleden is ze overleden. Vorige week de crematie. Zo vaak al iets meegemaakt dat ik dacht: even Anna appen. Oh nee... En dan kan ik ook niemand anders appen. Want wie zou er net zo blij zijn als ik met de gesmolten milkachocoladereep op het gerecht in de berghut, bijvoorbeeld.
Raar hoor.
Omdat ik het ontzettend erg vindt voor jou en dit zo goed herken.
Je schrijft mooi!
Wees maar niet bang dat je haar stem vergeet. Hier 15 jaar verder en hoor en zie nog duidelijk in gedachte. (geen zus maar wel liefste/beste vriend verloren)
woensdag 21 augustus 2019 om 23:40
Goed van je te horen, Frans
Bizar hè, dat het leven zo snel weer doorgaat. Twee weken geleden al weer.
Een lieve vriendin van mij overleed een aantal jaar geleden. In mijn hoofd praat ik nog steeds tegen haar als ik iets meemaak wat alleen zij zou begrijpen. Dat voelt vertrouwder voor me dan het tegen iemand anders te vertellen.
Bizar hè, dat het leven zo snel weer doorgaat. Twee weken geleden al weer.
Een lieve vriendin van mij overleed een aantal jaar geleden. In mijn hoofd praat ik nog steeds tegen haar als ik iets meemaak wat alleen zij zou begrijpen. Dat voelt vertrouwder voor me dan het tegen iemand anders te vertellen.
donderdag 22 augustus 2019 om 09:34
Helaas heb ik geen filmpjes van haar, dat was 8 jaar geleden nog helemaal niet normaal om te maken. Gek ook hoe de techniek zo snel gaat dan.frans3 schreef: ↑21-08-2019 17:19Mijn arme man moet nu al die dingen die ik normaal naar Anna zou appen aanhoren
Ik kan me nu nog goed haar stem herinneren en ook nog wel inschatten hoe zij over dingen zou denken of wat ze terug zou appen (denk ik dan hè). Maar Wiezel, ik vraag me inderdaad ook af wanneer de tijd komt dat ik filmpjes terug moet kijken om haar stem weer te herinneren. Ik vind het ook zo'n gek idee dat ik nu het enige levende kind van mijn ouders ben. Ik heb mijn zusje niet meer met wie ik een "wij" was. Ik ben nu een "ik" binnen mijn oude gezin. Heb jij nog andere broers en zussen?
Ik ben nu ook "alleen". En dat voelt soms als best een verantwoordelijkheid. Het "moet" nu wel goed gaan met mij, want anders hebben mijn ouders geen kinderen meer. Maar ook andersom, als er iets met mijn ouders gebeurd is er niemand die dat hetzelfde beleefd als ik.
Het is raar, onwerkelijk en het went nooit (sorry). Het gaat alleen met de jaren wat minder je dagelijks leven beheersen.
Dikke bos
voor jou
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
donderdag 22 augustus 2019 om 12:25
Dat gemis blijft alleen gaan de scherpe kantjes er ooit een keer van af. Ik ben zo blij dat er tegenwoordig ook veel meer en beter wordt stil gestaan bij kinderen die een ouder/broer/zusje verliezen. Hoe flexibel kinderen ook zijn en hoe goed ze zijn in verwerking, er is altijd toch dat gat in hun leven en is het toch heel belangrijk daar begeleiding in te geven.
Ik was 12 toen mijn grote en enige broer zomaar ineens op een bizarre manier overleed. Mijn moeder werd door de omgeving gepamperd want voor een moeder is het vast het ergste *kuch*. Mijn vader moest maar zien hoe hij er mee om ging want voor een vader is het minder erg blijkbaar en ik bungelde er zo'n beetje achteraan en niemand die naar mij omkeek. Maar het was toch ook mijn broer en ik zat ook zo bomvol verdriet. Nu, notabene 47! jaar later is hij nog elke dag in mijn gedachte, mis ik hem nog steeds en draag ik het gemis aan die arm om mij heen in die tijd nog steeds mee, het heeft namelijk mijn vertrouwen in mensen om me heen een hele stevige deuk gegeven, toen al.
Hoe ontzettend fijn dat de jongens van Anna zoveel mensen om zich heen hebben die er voor hun zijn en ze door dit vreselijke heen helpen, niet alleen nu maar zo lang als nodig.
Maar ook voor jou Frans, je ouders en absoluut voor Anna's man hoop ik (en ga ik er ook vanuit) dat mensen jullie blijven steunen en opvangen wanneer ook maar nodig.
Aan rouwverwerking zit geen tijdslimiet maar die arm, het luisterend oor, dat gebaar zijn zo belangrijk, nu maar zeker ook later.
Ik was 12 toen mijn grote en enige broer zomaar ineens op een bizarre manier overleed. Mijn moeder werd door de omgeving gepamperd want voor een moeder is het vast het ergste *kuch*. Mijn vader moest maar zien hoe hij er mee om ging want voor een vader is het minder erg blijkbaar en ik bungelde er zo'n beetje achteraan en niemand die naar mij omkeek. Maar het was toch ook mijn broer en ik zat ook zo bomvol verdriet. Nu, notabene 47! jaar later is hij nog elke dag in mijn gedachte, mis ik hem nog steeds en draag ik het gemis aan die arm om mij heen in die tijd nog steeds mee, het heeft namelijk mijn vertrouwen in mensen om me heen een hele stevige deuk gegeven, toen al.
Hoe ontzettend fijn dat de jongens van Anna zoveel mensen om zich heen hebben die er voor hun zijn en ze door dit vreselijke heen helpen, niet alleen nu maar zo lang als nodig.
Maar ook voor jou Frans, je ouders en absoluut voor Anna's man hoop ik (en ga ik er ook vanuit) dat mensen jullie blijven steunen en opvangen wanneer ook maar nodig.
Aan rouwverwerking zit geen tijdslimiet maar die arm, het luisterend oor, dat gebaar zijn zo belangrijk, nu maar zeker ook later.
donderdag 22 augustus 2019 om 21:05
Absurd hoe snel de tijd gaat. Een wereld die gewoon maar doorgaat. Zonder de dierbaren die er niet meer bij zijn.
Frans, fijn dat je hier nog schrijft. Hoop dat het jezelf ook goed doet. Schrijven kan helpen. En ja stemmen vervagen bij mij wel. Mijn ouders zijn al meer dan tien jaar dood. Maar heel soms hoor ik ze ineens. Of droom ik dat ze er gewoon nog zijn en ook praten. En ik zie steeds meer van mijn ouders in mijzelf en in mijn broer terug. En niet altijd hun mooiste punten....
Frans, fijn dat je hier nog schrijft. Hoop dat het jezelf ook goed doet. Schrijven kan helpen. En ja stemmen vervagen bij mij wel. Mijn ouders zijn al meer dan tien jaar dood. Maar heel soms hoor ik ze ineens. Of droom ik dat ze er gewoon nog zijn en ook praten. En ik zie steeds meer van mijn ouders in mijzelf en in mijn broer terug. En niet altijd hun mooiste punten....
vrijdag 23 augustus 2019 om 22:24
https://s.s-bol.com/imgbase0/imagebase3 ... 970209.jpg
Misschien is bovenstaand boek iets voor je dochter Frans.
Mijn kinderen vinden het prachtig (en ik ook).
Misschien is bovenstaand boek iets voor je dochter Frans.
Mijn kinderen vinden het prachtig (en ik ook).
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
