Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
donderdag 27 juni 2019 om 16:21
Lieve Anna, Ik lees je af en toe - maar reageer zelden en twijfel(de) ook of ik nu zomaar even kon 'inbreken' tussen de vaste meeschrijvers en zichtbare volgers...
Wat herinner ik me je OP uit het eerste topic destijds in 2016/7 nog goed - dat je die middag zou horen of je dood zou gaan... Ik kan me amper voorstellen hoe dat moet zijn, een gezin met kinderen achter te moeten laten, naast je man, vrienden en overige familie. Zelfs als ik er alleen al aan denk word ik er akelig verdrietig van - voor jou straks de harde realiteit.
Dat gezegd hebbende: ik heb diepe bewondering voor hoe jij de afgelopen jaren, maanden, weken bent doorgekomen en nog steeds door komt. En als ik me soms gigantisch druk maak over relatief kleine dingen denk ik soms ook even aan jou en hoe jij met de dingen omgaat. Dit alles maakt dat ik voor jou een diepe buiging maak.
Wat herinner ik me je OP uit het eerste topic destijds in 2016/7 nog goed - dat je die middag zou horen of je dood zou gaan... Ik kan me amper voorstellen hoe dat moet zijn, een gezin met kinderen achter te moeten laten, naast je man, vrienden en overige familie. Zelfs als ik er alleen al aan denk word ik er akelig verdrietig van - voor jou straks de harde realiteit.
Dat gezegd hebbende: ik heb diepe bewondering voor hoe jij de afgelopen jaren, maanden, weken bent doorgekomen en nog steeds door komt. En als ik me soms gigantisch druk maak over relatief kleine dingen denk ik soms ook even aan jou en hoe jij met de dingen omgaat. Dit alles maakt dat ik voor jou een diepe buiging maak.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 27 juni 2019 om 18:49
Tijdje niet gelezen hier omdat ik zelf niet helemaal goed in mijn vel zit, maar dit is schrikken.
Plaatst alles hier bij mij weer wat in perspectief.
Je hebt en maakt op mij een grote indruk, ik lees al vanaf het eerste bericht van je mee en denk regelmatig aan je.
Ik wens je nog een boel mooie plukmomenten en verder voor je naasten en jou veel sterkte ook. Er wordt aan jullie gedacht .
Plaatst alles hier bij mij weer wat in perspectief.
Je hebt en maakt op mij een grote indruk, ik lees al vanaf het eerste bericht van je mee en denk regelmatig aan je.
Ik wens je nog een boel mooie plukmomenten en verder voor je naasten en jou veel sterkte ook. Er wordt aan jullie gedacht .
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
donderdag 27 juni 2019 om 20:06
Och Anna, wat heb ik het met je te doen. Je bent zo'n dappere, sterke, mooie vrouw met een hele lieve man en twee prachtige zoons. Je schrijft met zoveel humor en liefde. Ik vind het knap hoe je met de situatie omgaat.
Ik probeer te omschrijven wat ik voel, maar geen woord, geen zin dekt de lading. Ik vind het behoorlijk *** wat jou overkomt. Ook al kennen wij elkaar niet, ik word oprecht verdrietig hoe het met je gaat. Ik hoop heel erg dat je, samen met al je naasten, nog heel veel mooie, dierbare plukmomenten mag beleven.
Ik denk aan je.
Ik probeer te omschrijven wat ik voel, maar geen woord, geen zin dekt de lading. Ik vind het behoorlijk *** wat jou overkomt. Ook al kennen wij elkaar niet, ik word oprecht verdrietig hoe het met je gaat. Ik hoop heel erg dat je, samen met al je naasten, nog heel veel mooie, dierbare plukmomenten mag beleven.
Ik denk aan je.
In this mad house we must all survive
donderdag 27 juni 2019 om 20:48
Lieve Anna,
Ook ik kom toch uit de meeleesstand.
Ik ontdekte je vorige topic toen dat al een tijdje liep en heb je sindsdien gevolgd.
Ik ben niet zo’n reageerder, vind vaak dat anderen beter kunnen verwoorden wat ik zou willen zeggen.
Maar wil je toch laten weten dat ik iedere keer weer met bewondering je berichten lees. En dat ik me niet kan voorstellen hoe het moet zijn om in jouw schoenen te staan. En dat het me raakt dat het nu zo snel slechter met je lijkt te gaan.
Ik wens je nog heel veel mooie plukmomenten met je dierbaren.
Ook ik kom toch uit de meeleesstand.
Ik ontdekte je vorige topic toen dat al een tijdje liep en heb je sindsdien gevolgd.
Ik ben niet zo’n reageerder, vind vaak dat anderen beter kunnen verwoorden wat ik zou willen zeggen.
Maar wil je toch laten weten dat ik iedere keer weer met bewondering je berichten lees. En dat ik me niet kan voorstellen hoe het moet zijn om in jouw schoenen te staan. En dat het me raakt dat het nu zo snel slechter met je lijkt te gaan.
Ik wens je nog heel veel mooie plukmomenten met je dierbaren.
donderdag 27 juni 2019 om 21:05
AnnA, ik weet geen woorden alleen .
Mijn vader is overleden toen ik in de puberteit zat. Ik heb 'm vragen gesteld en we hebben wat zitten kletsen. Dit heb ik opgenomen met een cassette recorder. Ook heb ik nog een band opname van hem van toen ik een peutertje was. Waren/zijn me heel dierbaar . Ik ben alleen het cassette bandje kwijt geraakt in alle verhuizngen erna...
. Ik weet daardoor nog een beetje hoe zijn stem klonk.
Zou denk ik heel fijn zijn voor je kinderen. Een opname van je stem. Je denkt dat je het onthoud maar ergens raak je dat kwijt.
.Mijn vader is overleden toen ik in de puberteit zat. Ik heb 'm vragen gesteld en we hebben wat zitten kletsen. Dit heb ik opgenomen met een cassette recorder. Ook heb ik nog een band opname van hem van toen ik een peutertje was. Waren/zijn me heel dierbaar . Ik ben alleen het cassette bandje kwijt geraakt in alle verhuizngen erna...
. Ik weet daardoor nog een beetje hoe zijn stem klonk.Zou denk ik heel fijn zijn voor je kinderen. Een opname van je stem. Je denkt dat je het onthoud maar ergens raak je dat kwijt.
donderdag 27 juni 2019 om 21:53
Jeetje Anna. Ook ik schrijf niet veel hier,maar lees altijd wel mee. Het lezen van jouw meest recente bericht hier geeft mij tranen in mijn ogen. De hele situatie is zo oneerlijk, je bent zo'n fijne vrouw, lieve moeder en partner. Ik zou je zo graag nog zoveel mooie momenten met jouw dierbaren wensen en vind het ronduit *** om te lezen dat je nu echt achteruit gaat.
Wel heel fijn dat je zo gesteund wordt door de huisarts. Klinkt als een fijne arts die meedenkt met haar patiënte.
Ik hoop dat je in de aankomende periode, naast alle ongemakken toch ook nog fijne pluk momenten mag beleven met elkaar.
Wel heel fijn dat je zo gesteund wordt door de huisarts. Klinkt als een fijne arts die meedenkt met haar patiënte.
Ik hoop dat je in de aankomende periode, naast alle ongemakken toch ook nog fijne pluk momenten mag beleven met elkaar.
donderdag 27 juni 2019 om 22:29
Precies dit.
donderdag 27 juni 2019 om 22:33
Nog wel een grappige van vandaag:
Het ziekenhuisbed wat beneden staat is eigenlijk net te hoog. Op de laagste stand kan ik niet goed met mijn voeten bij de grond om op te staan. Man had een plank neer gelegd, maar nu ik nauwelijks kan staan is dat nogal gevaarlijke oplossing. Er zijn lagere bedden, maar, zo vertelde de ergotherapeut vanochtend, die krijg je alleen bij een indicatie van dementie.
Eh.... Wat?
En dat ben ik dus niet
Uurtje later is de thuiszorg er voor het douchen (voor het eerst weer) en die kijkt eens naar mij en naar die plank en hoort dat verhaal aan en gaat dan toch maar even bellen. Goed dat zij belde en niet ik, want zij weet de juiste dingen aan te dikken.
Maar conclusie: morgen wordt het bed omgewisseld! Zonder dat ik dement ben!
Het ziekenhuisbed wat beneden staat is eigenlijk net te hoog. Op de laagste stand kan ik niet goed met mijn voeten bij de grond om op te staan. Man had een plank neer gelegd, maar nu ik nauwelijks kan staan is dat nogal gevaarlijke oplossing. Er zijn lagere bedden, maar, zo vertelde de ergotherapeut vanochtend, die krijg je alleen bij een indicatie van dementie.
Eh.... Wat?
En dat ben ik dus niet
Uurtje later is de thuiszorg er voor het douchen (voor het eerst weer) en die kijkt eens naar mij en naar die plank en hoort dat verhaal aan en gaat dan toch maar even bellen. Goed dat zij belde en niet ik, want zij weet de juiste dingen aan te dikken.
Maar conclusie: morgen wordt het bed omgewisseld! Zonder dat ik dement ben!
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
donderdag 27 juni 2019 om 22:37
Beter werk van de thuiszorg!AnnA_C schreef: ↑27-06-2019 22:33Nog wel een grappige van vandaag:
Het ziekenhuisbed wat beneden staat is eigenlijk net te hoog. Op de laagste stand kan ik niet goed met mijn voeten bij de grond om op te staan. Man had een plank neer gelegd, maar nu ik nauwelijks kan staan is dat nogal gevaarlijke oplossing. Er zijn lagere bedden, maar, zo vertelde de ergotherapeut vanochtend, die krijg je alleen bij een indicatie van dementie.
Eh.... Wat?
En dat ben ik dus niet
Uurtje later is de thuiszorg er voor het douchen (voor het eerst weer) en die kijkt eens naar mij en naar die plank en hoort dat verhaal aan en gaat dan toch maar even bellen. Goed dat zij belde en niet ik, want zij weet de juiste dingen aan te dikken.
Maar conclusie: morgen wordt het bed omgewisseld! Zonder dat ik dement ben!
donderdag 27 juni 2019 om 23:01
Ze deed alsof je toch een klein beetje dement bentAnnA_C schreef: ↑27-06-2019 22:33Nog wel een grappige van vandaag:
Het ziekenhuisbed wat beneden staat is eigenlijk net te hoog. Op de laagste stand kan ik niet goed met mijn voeten bij de grond om op te staan. Man had een plank neer gelegd, maar nu ik nauwelijks kan staan is dat nogal gevaarlijke oplossing. Er zijn lagere bedden, maar, zo vertelde de ergotherapeut vanochtend, die krijg je alleen bij een indicatie van dementie.
Eh.... Wat?
En dat ben ik dus niet
Uurtje later is de thuiszorg er voor het douchen (voor het eerst weer) en die kijkt eens naar mij en naar die plank en hoort dat verhaal aan en gaat dan toch maar even bellen. Goed dat zij belde en niet ik, want zij weet de juiste dingen aan te dikken.
Maar conclusie: morgen wordt het bed omgewisseld! Zonder dat ik dement ben!
?
vrijdag 28 juni 2019 om 09:50
Wat fijn dat je een beter bed krijgt!
Ik heb ook al een tijdje niet gereageerd, maar ik lees je elke dag. Ik weet gewoon niet wat te zeggen, want ondanks dat we elkaar niet kennen (behalve van die nacht dat ik je kelder heb schoongemaakt
) maak je ondertussen wel onderdeel uit van mijn leven. Ik wens je nog veel (pijnvrije) plukmomentjes.
Ik heb ook al een tijdje niet gereageerd, maar ik lees je elke dag. Ik weet gewoon niet wat te zeggen, want ondanks dat we elkaar niet kennen (behalve van die nacht dat ik je kelder heb schoongemaakt
) maak je ondertussen wel onderdeel uit van mijn leven. Ik wens je nog veel (pijnvrije) plukmomentjes.
vrijdag 28 juni 2019 om 09:50
Denk ook vaak aan je AnnA!
Misschien moet ik het niet vragen, maar anders negeer je het maar. Maar hoe gaan je man en kinderen om met de laatste ontwikkelingen? Beseffen je kinderen het, en hoe reageren zij erop.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het je nu zo hard achteruit gaat, vind het zo erg voor me. Het ene moment ben je nog bezig met het uitzoeken van een mooie (laatste...) vakantie en nu kun je alweer bijna niet lopen waardoor die vakantie op een lager pitje komt te staan.
Het lijkt me zo vreselijk moeilijk, dat besef en alles eromheen.
Misschien heb ik er even wat meer moeite mee omdat recent een lichamelijk gezond iemand met 2 jonge kinderen zelf uit het leven is gestapt. Ze was geestelijk weliswaar op, maar mijn gedachten gaan dan toch naar die kinderen. En naar jou.
Misschien moet ik het niet vragen, maar anders negeer je het maar. Maar hoe gaan je man en kinderen om met de laatste ontwikkelingen? Beseffen je kinderen het, en hoe reageren zij erop.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het je nu zo hard achteruit gaat, vind het zo erg voor me. Het ene moment ben je nog bezig met het uitzoeken van een mooie (laatste...) vakantie en nu kun je alweer bijna niet lopen waardoor die vakantie op een lager pitje komt te staan.
Het lijkt me zo vreselijk moeilijk, dat besef en alles eromheen.
Misschien heb ik er even wat meer moeite mee omdat recent een lichamelijk gezond iemand met 2 jonge kinderen zelf uit het leven is gestapt. Ze was geestelijk weliswaar op, maar mijn gedachten gaan dan toch naar die kinderen. En naar jou.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
