Psyche
alle pijlers
Postnatale depressie en nu op zoek naar positieve verhalen!,
dinsdag 8 januari 2013 om 13:56
Lieve moeders die dit lezen,
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
dinsdag 8 januari 2013 om 14:01
Hoi zazoethom,
Herken dit helemaal. Bij mij is het zelfs na twee zwangerschappen tot een opname gekomen. Ik twijfelde ook erg aan het krijgen van een tweede kindje. Vind het wel wat om mijn verhaal hier helemaal te doen. Uiteindelijk weer helemaal goed gekomen na en paar jaar.
Heb je een emailadres, kan ik je persoonlijk mailen.
Herken dit helemaal. Bij mij is het zelfs na twee zwangerschappen tot een opname gekomen. Ik twijfelde ook erg aan het krijgen van een tweede kindje. Vind het wel wat om mijn verhaal hier helemaal te doen. Uiteindelijk weer helemaal goed gekomen na en paar jaar.
Heb je een emailadres, kan ik je persoonlijk mailen.
dinsdag 8 januari 2013 om 14:19
Hoi zazoethom
hier geen moeder, maar wil je toch graag sterkte wensen en een verhaal van een vriendin van mij delen.
Misschien om je op te vrolijken?
Een vriendin van mij had dit nl ook na de bevalling van haar eerste kindje. Zij was ook erg bang dat ze hierdoor niet nog een keer durfde te bevallen.
Inmiddels is haar tweede kindje ook geboren en het is niet weer gebeurd.
Zij heeft wel tijdens haar tweede zwangerschap een antidepressivum geslikt die zij ook mocht gebruiken tijdens zwangerschap.
En het gaat heel goed met haar, ook met de kleine.
Waarom dit gebeurt, weet ik niet, je hoort het vaak, en ook vaak was er voor de bevalling geen aanleiding.
Maarja, het is toch wel heftig, een bevalling, hormonaal, lichamelijke en ook psychisch.
Niet boos zijn op jezelf, jij kan er niks aan doen, het enige wat je kan doen is hulp zoeken en dat heb je gedaan!
Wat de antidepressiva betreft denk ik, dat je er soms niet voor weg komt. Als je je daardoor beter voelt en je volledig kan richten op de liefde voor jouw zoon, waarom zou je het dan laten?
Veel sterkte!
hier geen moeder, maar wil je toch graag sterkte wensen en een verhaal van een vriendin van mij delen.
Misschien om je op te vrolijken?
Een vriendin van mij had dit nl ook na de bevalling van haar eerste kindje. Zij was ook erg bang dat ze hierdoor niet nog een keer durfde te bevallen.
Inmiddels is haar tweede kindje ook geboren en het is niet weer gebeurd.
Zij heeft wel tijdens haar tweede zwangerschap een antidepressivum geslikt die zij ook mocht gebruiken tijdens zwangerschap.
En het gaat heel goed met haar, ook met de kleine.
Waarom dit gebeurt, weet ik niet, je hoort het vaak, en ook vaak was er voor de bevalling geen aanleiding.
Maarja, het is toch wel heftig, een bevalling, hormonaal, lichamelijke en ook psychisch.
Niet boos zijn op jezelf, jij kan er niks aan doen, het enige wat je kan doen is hulp zoeken en dat heb je gedaan!
Wat de antidepressiva betreft denk ik, dat je er soms niet voor weg komt. Als je je daardoor beter voelt en je volledig kan richten op de liefde voor jouw zoon, waarom zou je het dan laten?
Veel sterkte!
dinsdag 8 januari 2013 om 17:15
Herkenbaar.
Ik heb al eerder een topic erover geopend, ik heb twee kindjes, en bij allebei de kindjes een PND gehad. Inmiddels weer op de weg terug van de tweede, het was een diep dal en een zware weg maar het is (weer) goedgekomen!
Je angstgedachtes herken ik heel erg, ik heb dat ook gehad. Ik was ontzettend bang om de kleine iets aan te doen. Ik heb naast serequel ook citalopram en slaappillen geslikt.
Ik had nooit gedacht dat ik me weer zo goed ben gaan voelen.
Die gedachte heeft me al die tijd op de been gehouden, juist omdat ik het al eens had meegemaakt wist ik dat het goedkwam. En dat gevoel had ik bij de eerste niet. Ik was er van overtuigd dat het nooit meer goed zou komen. Maar ik heb het overwonnen, het was niet makkelijk maar het komt goed!!!
Echt waar, je kunt weer gaan genieten van je kindjes, en je goed gaan voelen, maar tijd..
Ik zal mijn andere topic nog even voor je omhoog halen. Je kunt hier ook goed mijn weg die ik bewandeld heb teruglezen. Hoe diep je ook zit, hoe donker het ook is nu, het wordt weer licht!!!
Ik heb al eerder een topic erover geopend, ik heb twee kindjes, en bij allebei de kindjes een PND gehad. Inmiddels weer op de weg terug van de tweede, het was een diep dal en een zware weg maar het is (weer) goedgekomen!
Je angstgedachtes herken ik heel erg, ik heb dat ook gehad. Ik was ontzettend bang om de kleine iets aan te doen. Ik heb naast serequel ook citalopram en slaappillen geslikt.
Ik had nooit gedacht dat ik me weer zo goed ben gaan voelen.
Die gedachte heeft me al die tijd op de been gehouden, juist omdat ik het al eens had meegemaakt wist ik dat het goedkwam. En dat gevoel had ik bij de eerste niet. Ik was er van overtuigd dat het nooit meer goed zou komen. Maar ik heb het overwonnen, het was niet makkelijk maar het komt goed!!!
Echt waar, je kunt weer gaan genieten van je kindjes, en je goed gaan voelen, maar tijd..
Ik zal mijn andere topic nog even voor je omhoog halen. Je kunt hier ook goed mijn weg die ik bewandeld heb teruglezen. Hoe diep je ook zit, hoe donker het ook is nu, het wordt weer licht!!!
dinsdag 8 januari 2013 om 19:52
@wibra:
Dank voor je bericht. Elk positief bericht is weer hoop van mij. Hoe lang heeft het geduurd? En heb je je medicatie al afgebouwd.
Ik twijfel nu of ik antidepressiva ga slik. Ik heb een halfjaar geleden 1 tablet geslikt en zo enorm geschrokken daarvan. Ik voelde me leeg en kil. Alle liefde die ik voelde voor mij zoon en Thom was in 1 keer verdwenen... Dus ben direct gestopt.
Achteraf snap ik het effect. Door de antidepressiva werd ik rustiger in mijn hoofd, maar kwam de vermoeidheid naar boven en dat voelde leeg en koud.... Toch ben ik erg huiverig.... Dus wat is jou ervaring met het slikken van medicatie?
Dank voor je bericht. Elk positief bericht is weer hoop van mij. Hoe lang heeft het geduurd? En heb je je medicatie al afgebouwd.
Ik twijfel nu of ik antidepressiva ga slik. Ik heb een halfjaar geleden 1 tablet geslikt en zo enorm geschrokken daarvan. Ik voelde me leeg en kil. Alle liefde die ik voelde voor mij zoon en Thom was in 1 keer verdwenen... Dus ben direct gestopt.
Achteraf snap ik het effect. Door de antidepressiva werd ik rustiger in mijn hoofd, maar kwam de vermoeidheid naar boven en dat voelde leeg en koud.... Toch ben ik erg huiverig.... Dus wat is jou ervaring met het slikken van medicatie?
woensdag 9 januari 2013 om 16:49
De eerste PND heeft veel langer geduurd. Dat kwam mede doordat niemand het doorhad dat het om een PND ging. Ik kwam er pas een jaar na de geboorte achter..
De tweede was anders, omdat we allemaal alert waren en ik ook uit voorzorg AD kreeg en bij de POP poli kwam. Ondanks de preventieve medicatie kreeg ik toch weer een PND. Ik ben nu een half jaar verder, en binnen dat half jaar ben ik al een heel eind op de goede weg gekomen. De AD moet ik minstens een jaar blijven gebruiken, en de antipsychotica ook, maar ik weet nog niet of ik dat wel wil afbouwen. Ben veel te bang dat het terugkomt, en dat wil ik echt niet meer. Slaappillen ben ik wel aan het afbouwen.
Ik ben erg blij dat er zoiets bestaat als AD. Het is soms even zoeken welke soort het beste bij je past en welke dosering. Ik gebruik nu citalopram 40 mg en dat gaat erg goed. Ik voel er juist meer van. Het vlakt mij niet af of iets dergelijks. Kan me goed voorstellen dat je angst hebt maar je kunt er erg veel baat bij hebben. Het effect duurt vaak even, ongeveer 4-6 wkn.
De tweede was anders, omdat we allemaal alert waren en ik ook uit voorzorg AD kreeg en bij de POP poli kwam. Ondanks de preventieve medicatie kreeg ik toch weer een PND. Ik ben nu een half jaar verder, en binnen dat half jaar ben ik al een heel eind op de goede weg gekomen. De AD moet ik minstens een jaar blijven gebruiken, en de antipsychotica ook, maar ik weet nog niet of ik dat wel wil afbouwen. Ben veel te bang dat het terugkomt, en dat wil ik echt niet meer. Slaappillen ben ik wel aan het afbouwen.
Ik ben erg blij dat er zoiets bestaat als AD. Het is soms even zoeken welke soort het beste bij je past en welke dosering. Ik gebruik nu citalopram 40 mg en dat gaat erg goed. Ik voel er juist meer van. Het vlakt mij niet af of iets dergelijks. Kan me goed voorstellen dat je angst hebt maar je kunt er erg veel baat bij hebben. Het effect duurt vaak even, ongeveer 4-6 wkn.
donderdag 10 januari 2013 om 09:29
Naar een hele zware bevalling met de nodige complicaties kwam onze zoon gezond ter wereld, de eerste paar weken voelde ik me goed, ik was in de wolken met onze kleine man.
Naar een aantal weken toen de vermoeidheid op kwam zetten ging het mis ik voelde me onrustig, kreeg enge gedachtes en sliep erg slecht, na dit een paar weken te hebben aangezien (domdom) uiteindelijk naar de huisarts gegaan, daarna gestart met antidepresivia en gesprekken met de psycholoog. Nu na een jaar gaat het al stukken beter maar ik ben er nog niet maar ik ben in ieder geval hartstikke blij met mijn knaapje, het blijft echter een weg met grote hobbels. De ene dag is de andere niet, in de ziektewet heb ik nooit gezeten, ik moest en zou aan het werk hoezwaar dit ook was met mijn angsten. Op het werk wel open kaart gespeeld trouwens. Dit is in een vogelvlucht mijn verhaal.
Naar een aantal weken toen de vermoeidheid op kwam zetten ging het mis ik voelde me onrustig, kreeg enge gedachtes en sliep erg slecht, na dit een paar weken te hebben aangezien (domdom) uiteindelijk naar de huisarts gegaan, daarna gestart met antidepresivia en gesprekken met de psycholoog. Nu na een jaar gaat het al stukken beter maar ik ben er nog niet maar ik ben in ieder geval hartstikke blij met mijn knaapje, het blijft echter een weg met grote hobbels. De ene dag is de andere niet, in de ziektewet heb ik nooit gezeten, ik moest en zou aan het werk hoezwaar dit ook was met mijn angsten. Op het werk wel open kaart gespeeld trouwens. Dit is in een vogelvlucht mijn verhaal.
