Psyche
alle pijlers
Postnatale depressie en nu op zoek naar positieve verhalen!,
dinsdag 8 januari 2013 om 13:56
Lieve moeders die dit lezen,
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
dinsdag 13 december 2016 om 20:58
Hi Char wat fijn om te lezen dat onze ervaringen en verhalen je hebben geholpen. Het heeft mij toen ook erg goed geholpen. Zeker om te lezen dat je niet de enige bent. Even met mensen te praten die je echt begrijpen.
Het is voor mij nu ook bijna 4 jaar geleden. Ik heb een jaar AD geslikt plus bijna 5 maanden slaappillen. Ik dacht werkelijk dat ik nooit meer zou slapen. Gelukkig kan ik nu weer heerlijk slapen ondanks dat ik af en toe echt nog wel stress en paniek heb. Gelukkig niet meer zo heftig.
De dokter adviseerde toen dat ik minimaal een jaar AD moest slikken. Ik ben na dat jaar heel langzaam gaan afbouwen en ben sindsdien zonder AD. Ik heb zeker terugvallen gehad, maar deze waren veel minder diep en lang dan daarvoor.
Ik voel me iedere november minder goed dan normaal. Ik voel dan toch weer wat spanning in mijn lijf???? Ik kan het nu wel beter relativeren allemaal. Ik weet wanneer ik op de rem moet trappen. Mijn lijf geeft dat goed aan tegenwoordig????
Je komt hier echt sterker uit. Ik kon het toen ook echt niet geloven, ik dacht dat ik nooit meer normaal zou worden.
Het is voor mij nu ook bijna 4 jaar geleden. Ik heb een jaar AD geslikt plus bijna 5 maanden slaappillen. Ik dacht werkelijk dat ik nooit meer zou slapen. Gelukkig kan ik nu weer heerlijk slapen ondanks dat ik af en toe echt nog wel stress en paniek heb. Gelukkig niet meer zo heftig.
De dokter adviseerde toen dat ik minimaal een jaar AD moest slikken. Ik ben na dat jaar heel langzaam gaan afbouwen en ben sindsdien zonder AD. Ik heb zeker terugvallen gehad, maar deze waren veel minder diep en lang dan daarvoor.
Ik voel me iedere november minder goed dan normaal. Ik voel dan toch weer wat spanning in mijn lijf???? Ik kan het nu wel beter relativeren allemaal. Ik weet wanneer ik op de rem moet trappen. Mijn lijf geeft dat goed aan tegenwoordig????
Je komt hier echt sterker uit. Ik kon het toen ook echt niet geloven, ik dacht dat ik nooit meer normaal zou worden.
donderdag 15 december 2016 om 18:51
Lieve meiden
Dank voor de steun. Ik heb het sterke vermoeden dat ik ook zeker te vroeg ben gestopt met de AD (heb het 7 mnd geslikt). Nu slik ik het weer bijna zes weken en bedacht me vd week ineens dat ik me overdag eigenlijk weer de oude voel. Het zijn nu puur de nachten nog waar ik vrede mee moet krijgen.
Ik slik nog 2 xanax voor de nacht. Ik heb geen spanning meer, maar kennen jullie dat gevoel dat als je het niet slikt, je het rot gevoel zelf gaat opwekken. Denk dat het puur betekent dat ik me misschien wel goed voel, maar nog iets te vroeg voor afbouwen.
En de slaappillen gebruik ik soms. Op zich kan ik dat een plekje geven, maar zal vrees ik voorlopig een zwakke plek blijven.
Wel een heerlijk vooruitzicht zoals jullie schrijven, dat de terugvallen duidelijk minder worden. Ik kan me er gewoon een beetje op verheugen.
Hebben jullie misschien advies: op den duur wil ik wel graag antwoorden, maar hoe pak ik dit aan? Of zeggen jullie op voorhand, maak je niet druk.
Ik heb zelf het vermoeden dat hormonen mij veel doen, maar bv ook het seizoen en slapeloosheid.
Veer ik vond het mooi te lezen dat jij je lichaam eigenlijk beter begrijpt en ingrijpt als het je teveel wordt. Daar valt bij mij denk ik ook winst te behalen.
Dank voor de steun. Ik heb het sterke vermoeden dat ik ook zeker te vroeg ben gestopt met de AD (heb het 7 mnd geslikt). Nu slik ik het weer bijna zes weken en bedacht me vd week ineens dat ik me overdag eigenlijk weer de oude voel. Het zijn nu puur de nachten nog waar ik vrede mee moet krijgen.
Ik slik nog 2 xanax voor de nacht. Ik heb geen spanning meer, maar kennen jullie dat gevoel dat als je het niet slikt, je het rot gevoel zelf gaat opwekken. Denk dat het puur betekent dat ik me misschien wel goed voel, maar nog iets te vroeg voor afbouwen.
En de slaappillen gebruik ik soms. Op zich kan ik dat een plekje geven, maar zal vrees ik voorlopig een zwakke plek blijven.
Wel een heerlijk vooruitzicht zoals jullie schrijven, dat de terugvallen duidelijk minder worden. Ik kan me er gewoon een beetje op verheugen.
Hebben jullie misschien advies: op den duur wil ik wel graag antwoorden, maar hoe pak ik dit aan? Of zeggen jullie op voorhand, maak je niet druk.
Ik heb zelf het vermoeden dat hormonen mij veel doen, maar bv ook het seizoen en slapeloosheid.
Veer ik vond het mooi te lezen dat jij je lichaam eigenlijk beter begrijpt en ingrijpt als het je teveel wordt. Daar valt bij mij denk ik ook winst te behalen.
vrijdag 23 december 2016 om 15:15
Nog even een korte vraag van herkenning. Alles ging hier super fijn, voelde me top, medicatie (kalmeringspillen, slaappillen) afbouwen was prima te doen. Sinds 2 dagen zieke kinderen met gebroken nachten en alle gevoelens komen terug. Dochter zit denk ik in haar '14 maanden' sprong en kan echt heel hard gillen. Ik merk dat ik heel sterk reageer op haar, zeker in combinatie met de korte nachten. Nu wordt ze vanzelf groot en zal die trigger terloops verdwijnen, maar herkennen jullie dat?
Fijne feestdagen meiden! Gaan er een mooi jaar van maken!
Fijne feestdagen meiden! Gaan er een mooi jaar van maken!
vrijdag 23 december 2016 om 16:33
Oma spreekt (nou dat dan nog niet maar mijn pnd is nu 19 jaar geleden). Ik heb heel lang bij 'psychische tegenslag' angst voor terugval gehad. Soms had ik meer angst voor mezelf dan voor t ziek zijn van mijn kinderen.
Ik ben er pas echt helemaal van afgekomen (van de angst voor verslechtering) door n training mindfullnes maar toen was de jongste al 5. Dus mocht je in de gelegenheid zijn gun jezelf zo'n training.
Voor nu rustig ademhalen, er komen echt betere tijden! Overigens mijn hele leven meer somberte in de winter en heb mezelf nu getrakteerd op n daglichtlamp voor lichttherapie aan huis. Had ik jaaaaren eerder moeten doen, het scheelt enorm.
Fijne dagen leg de lat lekker laag voor jezelf qua kerststress niets hoeft en elk lichtpuntje is er 1!
Ik ben er pas echt helemaal van afgekomen (van de angst voor verslechtering) door n training mindfullnes maar toen was de jongste al 5. Dus mocht je in de gelegenheid zijn gun jezelf zo'n training.
Voor nu rustig ademhalen, er komen echt betere tijden! Overigens mijn hele leven meer somberte in de winter en heb mezelf nu getrakteerd op n daglichtlamp voor lichttherapie aan huis. Had ik jaaaaren eerder moeten doen, het scheelt enorm.
Fijne dagen leg de lat lekker laag voor jezelf qua kerststress niets hoeft en elk lichtpuntje is er 1!
denkmetjehart
vrijdag 30 december 2016 om 18:07
Dank voor je bericht, merk dat de angst nu weer slijdt naarmate het beter gaat. Maar bijvoorbeeld de kerstdagen en aankomende oud en nieuw zijn weer iets spanningsverhoging...vorig jaar zat ik op dit moment echt in een flink dal, dus herinneringen komen erg levendig terug helaas.
Mindfulness is een goeie tip, wil dat ook zeker gaan doen! En ook die lamp ga ik eens opzoeken. Mijn huis arts vond dat ook een goed idee, dus volgend jaar ga ik vol inzetten daarop.
Fijn oud en nieuw allemaal en nogmaals dank voor alle positieve hulp
Mindfulness is een goeie tip, wil dat ook zeker gaan doen! En ook die lamp ga ik eens opzoeken. Mijn huis arts vond dat ook een goed idee, dus volgend jaar ga ik vol inzetten daarop.
Fijn oud en nieuw allemaal en nogmaals dank voor alle positieve hulp
maandag 20 maart 2017 om 10:59
Dit topic is alweer even stil, maar ik ga toch proberen of er nog meelezers zijn. Ik heb namelijk veel gehad aan de verhalen.
Wat meer over mezelf. In augustus ben ik bevallen van een prachtige dochter. Zwangerschap was goed, bevalling reuze zwaar. Na 17 uur bevallen is over gegaan tot een spoedkeizersnede onder narcose. Wat bleek onze meid was 9,5 pond. Dat verklaarde meteen waarom het niet natuurlijk ging.
Na enkele weken ontstonden er spanningsklachten die wisselend aanwezig waren. Na 3 maanden gaan werken maar ik voelde me niet mezelf. Na een half jaar ingestort en me ziek gemeld. Gejaagd, gespannen, piekeren, angstig, somber, slecht slapen, misselijk, weinig eetlust wat een vreselijke klachten. Gedachten kan ik het moederschap wel aan, is het voor me weg gelegd.
Ik gebruik nu 5 weken antidepressiva. Na week 3 voelde ik vooruitgang en de laatste twee weken waren super.
Alleen... Nu weer een terugval en daar baal ik zo van! Dacht dat ik een heel eind was in m'n herstel maar het evenwicht is uiterst kwetsbaar. Gedachten zijn weer terug, piekeren en slechter slapen. Reden is denk ik voornamelijk buikgriep klachten (m'n vriend heeft t ook en dochter was vorige week ziek net als haar halve crèche groep) en vanochtend ongesteld geworden. Maar op de een of andere manier blijft dit niet hangen en blijf ik maar bezig met de angst voor een verdere terugval.
Hopelijk reageren hier nog mensen!
Wat meer over mezelf. In augustus ben ik bevallen van een prachtige dochter. Zwangerschap was goed, bevalling reuze zwaar. Na 17 uur bevallen is over gegaan tot een spoedkeizersnede onder narcose. Wat bleek onze meid was 9,5 pond. Dat verklaarde meteen waarom het niet natuurlijk ging.
Na enkele weken ontstonden er spanningsklachten die wisselend aanwezig waren. Na 3 maanden gaan werken maar ik voelde me niet mezelf. Na een half jaar ingestort en me ziek gemeld. Gejaagd, gespannen, piekeren, angstig, somber, slecht slapen, misselijk, weinig eetlust wat een vreselijke klachten. Gedachten kan ik het moederschap wel aan, is het voor me weg gelegd.
Ik gebruik nu 5 weken antidepressiva. Na week 3 voelde ik vooruitgang en de laatste twee weken waren super.
Alleen... Nu weer een terugval en daar baal ik zo van! Dacht dat ik een heel eind was in m'n herstel maar het evenwicht is uiterst kwetsbaar. Gedachten zijn weer terug, piekeren en slechter slapen. Reden is denk ik voornamelijk buikgriep klachten (m'n vriend heeft t ook en dochter was vorige week ziek net als haar halve crèche groep) en vanochtend ongesteld geworden. Maar op de een of andere manier blijft dit niet hangen en blijf ik maar bezig met de angst voor een verdere terugval.
Hopelijk reageren hier nog mensen!
