Psyche
alle pijlers
Postnatale depressie en nu op zoek naar positieve verhalen!,
dinsdag 8 januari 2013 om 13:56
Lieve moeders die dit lezen,
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
zondag 17 november 2013 om 15:20
Hi Katoe ik herken het helemaal. Ik had het ook altijd. Mijn hele lichaam stond dan in stress stand inclusief hartkloppingen:( Ik heb zelfs periode gehad, dat ik niet kon eten en als ik dan uit bed kwam moest ik spugen van de spanning. Ik heb temazepam gebruikt, van de een op de andere dag kon ik zonder slaapmedicatie. Heb 4 maanden temazepam gebruikt. Daardoor weer paniek of ik ooit wel zonder slaappil zou kunnen.
Ben nu bezig met de afbouw AD. Best weer pittig, spanning in mijn nek enzzzz... Maar het verschil nu is dat ik kan relativeren. Ik heb ook meer last met eisprong en ongesteldheid:(
@lilliwillie wat een rot nieuws zeg... Sterkte
Ben nu bezig met de afbouw AD. Best weer pittig, spanning in mijn nek enzzzz... Maar het verschil nu is dat ik kan relativeren. Ik heb ook meer last met eisprong en ongesteldheid:(
@lilliwillie wat een rot nieuws zeg... Sterkte
woensdag 25 december 2013 om 21:38
Lilliwillie sterkte...balen!
Hier ben ik weer even.... En ja hoor twee dipdagen/nachten. Ze komen zo aanwaaien. Het ging heel goed, totdat het maandagnacht enorm stormde. Ik kon niet in slaap komen en ja hoor in 1 keer werd ik enorm zenuwachtig!
Ik heb twee weken geleden mijn spiraaltje verwijderd. Het gaat na het afbouwen van de AD juist heel goed met mij. Ik slik alleen maar een kwart tabletje seroquel (6,75 mg) en heb samen met mijn arts besloten dat te blijven slikken ook tijdens de zwangerschap. Dus het ging goed en waarom komen de zenuwen nou weer terug!? Ik ben daar al maanden vanaf, voor je gevoel begin je weer van voor af aan. Dat is natuurlijk niet zo, maar toch.
Nu ik twee dagen slecht heb geslapen komen er allemaal pieker gedachtens naar boven. Ze waren daarvoor niet aanwezig. Maar nu denk ik als ik zwanger ben en het gaat niet goed met mij. Ik weer problemen met slapen e.d krijg, wat dan? Moet ik weer AD gaan slikken of meer seroquel. En wat betekent dit voor mijn zoon. Echt ik ben in 1 keer zo bang om weer terug te gaan naar de gevangenis in mijn hoofd. Maar straks begint het al in mijn zwangerschap, 9 maanden ellende en misschien daarna ook? En wat betekent het voor het ongeboren kindje.
Kortom pieker pieker pieker! Terwijl ik het daarvoor echt niet had. Ik had zoiets kom maar op met die tweede! Liever gisteren dan vandaag... En nu krijg ik dit weer. Ik wil graag een tweede, maar zie nu wel tegen de zwangerschap op. Want ik moet me goed voelen, want liever geen medicatie met het kindje. Daarnaast enorm bang dat er iets mis zal gaan met het tweede kindje...
Dus meiden als jullie er zijn graag reactie hoe ik hier mee om kan gaan. Lilliwillie heb jij dit ook gehad?
Oorzaak van deze dipdagen kunnen zijn:
- kerst en oud en nieuw: vorig jaar ging het mis, misschien dat ik er ook nu enorm tegen op zie.
- spiraaltje verwijderen: hormonen die door elkaar geschud worden?
- stom toeval?
Hier ben ik weer even.... En ja hoor twee dipdagen/nachten. Ze komen zo aanwaaien. Het ging heel goed, totdat het maandagnacht enorm stormde. Ik kon niet in slaap komen en ja hoor in 1 keer werd ik enorm zenuwachtig!
Ik heb twee weken geleden mijn spiraaltje verwijderd. Het gaat na het afbouwen van de AD juist heel goed met mij. Ik slik alleen maar een kwart tabletje seroquel (6,75 mg) en heb samen met mijn arts besloten dat te blijven slikken ook tijdens de zwangerschap. Dus het ging goed en waarom komen de zenuwen nou weer terug!? Ik ben daar al maanden vanaf, voor je gevoel begin je weer van voor af aan. Dat is natuurlijk niet zo, maar toch.
Nu ik twee dagen slecht heb geslapen komen er allemaal pieker gedachtens naar boven. Ze waren daarvoor niet aanwezig. Maar nu denk ik als ik zwanger ben en het gaat niet goed met mij. Ik weer problemen met slapen e.d krijg, wat dan? Moet ik weer AD gaan slikken of meer seroquel. En wat betekent dit voor mijn zoon. Echt ik ben in 1 keer zo bang om weer terug te gaan naar de gevangenis in mijn hoofd. Maar straks begint het al in mijn zwangerschap, 9 maanden ellende en misschien daarna ook? En wat betekent het voor het ongeboren kindje.
Kortom pieker pieker pieker! Terwijl ik het daarvoor echt niet had. Ik had zoiets kom maar op met die tweede! Liever gisteren dan vandaag... En nu krijg ik dit weer. Ik wil graag een tweede, maar zie nu wel tegen de zwangerschap op. Want ik moet me goed voelen, want liever geen medicatie met het kindje. Daarnaast enorm bang dat er iets mis zal gaan met het tweede kindje...
Dus meiden als jullie er zijn graag reactie hoe ik hier mee om kan gaan. Lilliwillie heb jij dit ook gehad?
Oorzaak van deze dipdagen kunnen zijn:
- kerst en oud en nieuw: vorig jaar ging het mis, misschien dat ik er ook nu enorm tegen op zie.
- spiraaltje verwijderen: hormonen die door elkaar geschud worden?
- stom toeval?
woensdag 25 december 2013 om 21:40
vrijdag 27 december 2013 om 22:05
zaterdag 28 december 2013 om 16:01
Hoi Zazoetom,
Heb nu effe weinig tijd maar toch een korte reactie. Het lijkt me verstandig om de AD even gewoon door te nemen. Ik neem ze van april en mijn psychiater zei dat ik ze best een jaar kon nemen en dan kijken om stilaan af te bouwen. Dat is beter voor jou en zo ook beter voor je baby'tje. Het zijn drukke dagen en ik had het eergisteren ook weer dat ik niet kon slapen. Probeer jezelf niet voorbij te lopen en tracht niet teveel te piekeren. Ik reageer morgen meer uitgebreid morgen... Kop op he meid, die dipjes komen maar gaan ook weer weg...
Heb nu effe weinig tijd maar toch een korte reactie. Het lijkt me verstandig om de AD even gewoon door te nemen. Ik neem ze van april en mijn psychiater zei dat ik ze best een jaar kon nemen en dan kijken om stilaan af te bouwen. Dat is beter voor jou en zo ook beter voor je baby'tje. Het zijn drukke dagen en ik had het eergisteren ook weer dat ik niet kon slapen. Probeer jezelf niet voorbij te lopen en tracht niet teveel te piekeren. Ik reageer morgen meer uitgebreid morgen... Kop op he meid, die dipjes komen maar gaan ook weer weg...
zondag 29 december 2013 om 13:16
Dank Katoe dat je nog even reageert....
Tja ik had deze dip niet verwacht. Ik zit bijna weer op mijn oude dosis medicatie. Ik mag met deze medicatie mee zwanger. Ik ben alleen bang dat ik steeds meer nodig heb.... En daar zit natuurlijk wel een grens aan. Kortom ik pieker me suf.
Hoe kan het dat ik een week geleden me super goed voelde en 1 keer zak ik weer een put. Ik zoek naar antwoorden...., maar niks kan ik met zekerheid zeggen.... Mijn spiraal is sindskort verwijderd, dus ligt het misschien aan dat mijn hormonen door de war zijn? Of dat we nu bezig zijn met een kindje maken? Of drukte van de kerst ed.... Vorig jaar opende ik deze topic.... Toen kwam het door de drukte van de kerst.... Maar nu hebben we bewust juist rustig aan gedaan. Kortom ik ben weer angstig, zenuwachtig en boos dat me dit weer overkomt.
Het gevoel dat ik weer opnieuw moet beginnen. Nu zijn de angsten mn gericht op een evt zwangerschap, terwijl ik twee weken geleden daar positief over was.... En ook dat ik over een week me beter wil voelen, omdat ik weer moet werken en dus fit moet zijn.... Kortom alles begint weer opnieuw.... Een neerwaartse spiraal waar ik in terecht ben gekomen... Bah... Daarnaast moet de AD nog zijn werk doen. Ik hoop alleen dat 10 mg genoeg is.
Tja ik had deze dip niet verwacht. Ik zit bijna weer op mijn oude dosis medicatie. Ik mag met deze medicatie mee zwanger. Ik ben alleen bang dat ik steeds meer nodig heb.... En daar zit natuurlijk wel een grens aan. Kortom ik pieker me suf.
Hoe kan het dat ik een week geleden me super goed voelde en 1 keer zak ik weer een put. Ik zoek naar antwoorden...., maar niks kan ik met zekerheid zeggen.... Mijn spiraal is sindskort verwijderd, dus ligt het misschien aan dat mijn hormonen door de war zijn? Of dat we nu bezig zijn met een kindje maken? Of drukte van de kerst ed.... Vorig jaar opende ik deze topic.... Toen kwam het door de drukte van de kerst.... Maar nu hebben we bewust juist rustig aan gedaan. Kortom ik ben weer angstig, zenuwachtig en boos dat me dit weer overkomt.
Het gevoel dat ik weer opnieuw moet beginnen. Nu zijn de angsten mn gericht op een evt zwangerschap, terwijl ik twee weken geleden daar positief over was.... En ook dat ik over een week me beter wil voelen, omdat ik weer moet werken en dus fit moet zijn.... Kortom alles begint weer opnieuw.... Een neerwaartse spiraal waar ik in terecht ben gekomen... Bah... Daarnaast moet de AD nog zijn werk doen. Ik hoop alleen dat 10 mg genoeg is.
zondag 29 december 2013 om 13:44
Arme Zazoetom, ik ken het gevoel, maar probeer je te focussen op positieve ervaringen. Van AD heb je niet meer en meer nodig, dus echt verslaafd kan je er niet van worden. We hebben gewoon allemaal hier de zwarte, donkere kant van een depressie gezien en dat maakt dat we bang zijn om er terug in te zakken. Iets wat andere mensen, die het niet hebben meegemaakt, niet hebben. Probeer elke avond aan 5 positieve dingen te denken en knuffel je kind en je man.
Misschien is de combinatie van al die factoren je teveel geworden. Door te piekeren wekken we de angst weer op.
Kom je uit België of Nederland? Je mag me ook altijd mailen als je wilt, stuur dan effe je email door in een pm.
Wat ik ook soms doe als ik mezelf op piekeren betrap, is de zin "het zijn maar gedachten" herhalen in mezelf. Want het zijn "maar" gedachten... Misschien moet je toch nog even wachten voor een tweede? Je hebt toch nog tijd? Tot je echt weer op je plooi zit?
Knuf
Misschien is de combinatie van al die factoren je teveel geworden. Door te piekeren wekken we de angst weer op.
Kom je uit België of Nederland? Je mag me ook altijd mailen als je wilt, stuur dan effe je email door in een pm.
Wat ik ook soms doe als ik mezelf op piekeren betrap, is de zin "het zijn maar gedachten" herhalen in mezelf. Want het zijn "maar" gedachten... Misschien moet je toch nog even wachten voor een tweede? Je hebt toch nog tijd? Tot je echt weer op je plooi zit?
Knuf
zondag 29 december 2013 om 17:22
He zazoethom,
Ik lees weleens mee op jullie topic, omdat ik mezelf erg herken in jullie verhaal. Ik herken me ook in jouw specifieke verhaal en de manier waarop je nu reageert op het feit dat het wat minder gaat. Je bent je zo aan het verzetten tegen wat er is (namelijk dat je je rot voelt), waardoor je adrenaline aan het aanmaken bent en je je alleen maar nog rotter en opgefokten gaat voelen. Je slaapt daardoor slecht, gaat daar weer over piekeren en de cirkel is rond. Je bent opzoek naar antwoorden en wil verklaren waarom het nu gaat zoals het gaat. Ook dit zet je lichaam in de actie stand en maakt dat je je er niet beter van gaat voelen. Ik heb inmiddels geleerd dat je geen antwoorden krijgt op je vragen, want die zijn er gewoonweg niet. Er over na denken maakt dat je denkt controle te krijgen over de situatie, terwijl die er alleen maar door verslechterd. Het klinkt heel simpel, maar accepteer dat je je nu zo voelt. Dit gevoel wordt vanzelf weer minder, de nachten opeens weer wat beter. En waarom? Omdat het zo gaat!
Praat over je piekergedachten, zodat je ze kwijt raakt. Maar inderdaad: het zijn maar gedachten!
Mindfullnes helpt mij hier trouwens heel goed bij!
Succes, het komt goed!
Ik lees weleens mee op jullie topic, omdat ik mezelf erg herken in jullie verhaal. Ik herken me ook in jouw specifieke verhaal en de manier waarop je nu reageert op het feit dat het wat minder gaat. Je bent je zo aan het verzetten tegen wat er is (namelijk dat je je rot voelt), waardoor je adrenaline aan het aanmaken bent en je je alleen maar nog rotter en opgefokten gaat voelen. Je slaapt daardoor slecht, gaat daar weer over piekeren en de cirkel is rond. Je bent opzoek naar antwoorden en wil verklaren waarom het nu gaat zoals het gaat. Ook dit zet je lichaam in de actie stand en maakt dat je je er niet beter van gaat voelen. Ik heb inmiddels geleerd dat je geen antwoorden krijgt op je vragen, want die zijn er gewoonweg niet. Er over na denken maakt dat je denkt controle te krijgen over de situatie, terwijl die er alleen maar door verslechterd. Het klinkt heel simpel, maar accepteer dat je je nu zo voelt. Dit gevoel wordt vanzelf weer minder, de nachten opeens weer wat beter. En waarom? Omdat het zo gaat!
Praat over je piekergedachten, zodat je ze kwijt raakt. Maar inderdaad: het zijn maar gedachten!
Mindfullnes helpt mij hier trouwens heel goed bij!
Succes, het komt goed!
zondag 29 december 2013 om 19:41
Hoi katoe,
Fijn dat je mee leest. Ik woon in nederland. Jij?
Deze dip is nog niet zo erg als de vorige, het is te handelen. Tijdens het wandelen had ik met mijn man over dat ik vaak een dip nodig heb om weer tot inzichten te komen. Het is mij wel duidelijk dat ik nog een tijdje medicatie nodig heb en ws ook in een zwangerschap... Dit om pnd zo veel mogelijk te voorkomen. Ik sta ook minder sceptisch tegenover medicatie, dus zal ook na een bevalling ook sneller ophogen. Dus het wordt wel steeds duidelijk hoe ik het graag wil. Het belangrijkste is dat ik me oke voel, zodat ik er voor mijn gezin er ben. Het scheelt dat ik weet wat ik kan doen om me beter te voelen en dat je dus sneller kan handelen.
Alleen moet de AD nog wel even zijn werk doen.
Daarnaast zijn er gegevens bekend dat je na het verwijderen van de minerva spiraal, een minerva crash kan krijgen met de symptomen die ik nu heb... De psychiater legde me uit dat de minerva er voor zorgt dat het lichaam denkt dat je zwanger bent, nu moet het weer ontzwangeren ofzo...
Eerst maar ff weer tot rust komen, voordat we verder gaan voor een zwangerschap. Mijn gevoel is wel sterk dat we niet te lang moeten wachten...., dit omdat je er anders er zo tegen aan hikt zeg maar.... Onze wens is alleen nog een tweede kindje krijgen en daar blijft het dan bij.
Voor heen had ik nooit psychische problemen, dus een kindje krijgen, zwangerschap e.d. zijn de grootste triggers voor mijn angsten. Ik heb het idee dat als er een tweede komt, dat ik sneller weer op de been ben, omdat er minder triggers zijn.
Misschien schat ik het verkeerd in, maar zo voelt het heel sterk. Daarnaast was ik een halfjaar stabiel...nu alleen ff niet helaas.
Ik zal zo mijn mailadres na je sturen
Ik bel wel benieuwd hoeveel kinderen je hebt en heb je ook een wens voor een tweede?
Fijn dat je mee leest. Ik woon in nederland. Jij?
Deze dip is nog niet zo erg als de vorige, het is te handelen. Tijdens het wandelen had ik met mijn man over dat ik vaak een dip nodig heb om weer tot inzichten te komen. Het is mij wel duidelijk dat ik nog een tijdje medicatie nodig heb en ws ook in een zwangerschap... Dit om pnd zo veel mogelijk te voorkomen. Ik sta ook minder sceptisch tegenover medicatie, dus zal ook na een bevalling ook sneller ophogen. Dus het wordt wel steeds duidelijk hoe ik het graag wil. Het belangrijkste is dat ik me oke voel, zodat ik er voor mijn gezin er ben. Het scheelt dat ik weet wat ik kan doen om me beter te voelen en dat je dus sneller kan handelen.
Alleen moet de AD nog wel even zijn werk doen.
Daarnaast zijn er gegevens bekend dat je na het verwijderen van de minerva spiraal, een minerva crash kan krijgen met de symptomen die ik nu heb... De psychiater legde me uit dat de minerva er voor zorgt dat het lichaam denkt dat je zwanger bent, nu moet het weer ontzwangeren ofzo...
Eerst maar ff weer tot rust komen, voordat we verder gaan voor een zwangerschap. Mijn gevoel is wel sterk dat we niet te lang moeten wachten...., dit omdat je er anders er zo tegen aan hikt zeg maar.... Onze wens is alleen nog een tweede kindje krijgen en daar blijft het dan bij.
Voor heen had ik nooit psychische problemen, dus een kindje krijgen, zwangerschap e.d. zijn de grootste triggers voor mijn angsten. Ik heb het idee dat als er een tweede komt, dat ik sneller weer op de been ben, omdat er minder triggers zijn.
Misschien schat ik het verkeerd in, maar zo voelt het heel sterk. Daarnaast was ik een halfjaar stabiel...nu alleen ff niet helaas.
Ik zal zo mijn mailadres na je sturen
Ik bel wel benieuwd hoeveel kinderen je hebt en heb je ook een wens voor een tweede?
zondag 29 december 2013 om 20:41
Hoi marlou,
Het klopt ik zit weer te vechten. Waarschijnlijk omdat deze dip vrij onverwachts kwam. Ik voelde me zo sterk en zeker. Het is ook een jaar geleden dat ik me zo voelde, in de mate van heftigheid zeg maar. Ergens heb ik toen ook geleerd om los te laten, het is zoals het is, niets is wat het lijkt, gedachtes zijn maar gedachtes... Nu lijkt het dat ik weer op zoek moet naar dat stukje loslaten en accepteren... Heb jij ook een pnd gehad en hoe is dat gegaan? Slik je medicatie?
Het klopt ik zit weer te vechten. Waarschijnlijk omdat deze dip vrij onverwachts kwam. Ik voelde me zo sterk en zeker. Het is ook een jaar geleden dat ik me zo voelde, in de mate van heftigheid zeg maar. Ergens heb ik toen ook geleerd om los te laten, het is zoals het is, niets is wat het lijkt, gedachtes zijn maar gedachtes... Nu lijkt het dat ik weer op zoek moet naar dat stukje loslaten en accepteren... Heb jij ook een pnd gehad en hoe is dat gegaan? Slik je medicatie?
zondag 29 december 2013 om 20:53
He zazoethom,
Logisch toch dat je hier even van schrikt! En ik denk dat je gelijk hebt. Een terugval doet je weer even realiseren hoe het ook alweer zat en brengt je weer nieuwe inzichten! Daar heb je straks ook weer zoveel aan. Alhoewel het minder overzichtelijk is als je er middenin zit.
Ik heb last van angstklachten rondom slecht slapen. In mijn zwangerschap heb ik dit heel heftig gehad. Ik herken mezelf in jouw gedachten en bijkomende angst hierover.
Ik slik nu 5 mg amytriptaline voor het slapen.
Marlou
Logisch toch dat je hier even van schrikt! En ik denk dat je gelijk hebt. Een terugval doet je weer even realiseren hoe het ook alweer zat en brengt je weer nieuwe inzichten! Daar heb je straks ook weer zoveel aan. Alhoewel het minder overzichtelijk is als je er middenin zit.
Ik heb last van angstklachten rondom slecht slapen. In mijn zwangerschap heb ik dit heel heftig gehad. Ik herken mezelf in jouw gedachten en bijkomende angst hierover.
Ik slik nu 5 mg amytriptaline voor het slapen.
Marlou
maandag 30 december 2013 om 12:32
Hoi Marlou,
Ik heb vannacht wat aan je tekst gehad! Dit regelmatig herhaald: ik heb niks onder controle, dus stop met alles onder controle houden en laat het los... Het heeft me geholpen. Ik ben in slaap gevallen. Wel een paar keer wakker geweest, maar dat vind ik niet erg.... Ik vind het vervelender als het inslapen niet lukt.
Ik voel me vandaag ook een stuk beter! Dat is erg fijn! Hoeveel kinderen heb je en heb je medicatie ook geslikt tijdens je zwangerschap?
Groet Stefanie
Ik heb vannacht wat aan je tekst gehad! Dit regelmatig herhaald: ik heb niks onder controle, dus stop met alles onder controle houden en laat het los... Het heeft me geholpen. Ik ben in slaap gevallen. Wel een paar keer wakker geweest, maar dat vind ik niet erg.... Ik vind het vervelender als het inslapen niet lukt.
Ik voel me vandaag ook een stuk beter! Dat is erg fijn! Hoeveel kinderen heb je en heb je medicatie ook geslikt tijdens je zwangerschap?
Groet Stefanie
maandag 30 december 2013 om 17:19
Fijn dat je vannacht weer kon inslapen! Het scheelt al enorm als je niet onrustig/ paniekerig wordt, vind ik zelf. Het zorgen maken en piekeren kost de meeste energie. Sinds ik er echt van overtuigd ben dat piekeren niks oplost, slaap ik ook een stuk beter. Dat heeft bij mij lang geduurd. Ik ben er een lange tijd van overtuigd geweest dat analyseren en strategieën bedenken wel goed zou zijn en een oplossing kon betekenen voor mijn probleem (dus controle). Sinds ik dat wat meer loslaat en vertrouwen heb in mezelf en wat er komt, slaap ik nog steeds vaak beroerd maar ga ik hier veel relaxter mee om. Dat maakt mij alleen al minder moe.
Ik heb een zoon van 1,5 en heb geen medicatie gebruikt in de zwangerschap.
Groetjes!
Ik heb een zoon van 1,5 en heb geen medicatie gebruikt in de zwangerschap.
Groetjes!
dinsdag 31 december 2013 om 18:56
Hey meiden en zazoethom in het bijzonder,
Zie toevallig dat ons onderwerp weer hoog staat en hoopte dat dat goed nieuws zou brengen, maar helaas. Wat zwaar balen voor je zazoethom! Kan me zo voorstellen dat je toe was aan deze volgende stap en dat het erg rauw op je dak komt dat je een stapje terug moet doen. En ik denk dat wat Marlou zegt helemaal klopt: je vindt de oorzaak niet, antwoorden zijn er niet en juist door er tegen te vechten maak je het jezelf erg moeilijk. Je hebt wel eens gezegd dat het elke x als je toegeeft dat het iets minder gaat, dat het begin van het herstel is. Dus hoe moeilijk ook; leg je neer bij je huidige klote-gevoel...en misschien moet je je inderdaad neerleggen bij het feit dat je in deze levensfase AD nodig hebt. Zoals je zelf zegt het is zo gelinkt met zwanger zijn...en dat hoef je gelukkig niet je hele leven, dus jij komt wel we er van de AD af!
Ik moet zeggen dat ik bij de zwangerschap die eindigde in een miskraam, best veel bezig was met: was dit wel verstandig, wat als ik weer in die hel belandt etc. Heb er echt wel wakker van gelegen, maar kon het ook wel weer relativeren. Nu ben ik opnieuw zwangeren en s dit veel meer naar de achtergrond door de angst voor een nieuwe miskraam, maar denk dat de angst voor een PND of zelfs een prenatale depressie wel weer terug komt wanneer we de 12 weken zijn gepasseerd. Als je eenmaal door het ijs bent gezakt, weet hoe verwchrikkelijk dat is, blijft die angst altijd denk ik.
Overigens als we het dan toch hebben over een oorzaak: het verwijderen van je spiraaltje kan bijna geen toeval zijn....maar misschien projecteer ik wel mijn situatie op die van jou omdat er bij mij bij iedere terugval wel een hormoonschommeling te ontdekken viel.
zazoethom: hopelijk kan je wat genieten van de jaarwisseling. Ik wens je een geweldig en rustig 2014, met een fijne zwangerschap, een lief babytje en vooral een normale kraamtijd en start.
andere dames: geniet van 2014, hopelijk mogen stijgende lijnen doorzetten!
Zie toevallig dat ons onderwerp weer hoog staat en hoopte dat dat goed nieuws zou brengen, maar helaas. Wat zwaar balen voor je zazoethom! Kan me zo voorstellen dat je toe was aan deze volgende stap en dat het erg rauw op je dak komt dat je een stapje terug moet doen. En ik denk dat wat Marlou zegt helemaal klopt: je vindt de oorzaak niet, antwoorden zijn er niet en juist door er tegen te vechten maak je het jezelf erg moeilijk. Je hebt wel eens gezegd dat het elke x als je toegeeft dat het iets minder gaat, dat het begin van het herstel is. Dus hoe moeilijk ook; leg je neer bij je huidige klote-gevoel...en misschien moet je je inderdaad neerleggen bij het feit dat je in deze levensfase AD nodig hebt. Zoals je zelf zegt het is zo gelinkt met zwanger zijn...en dat hoef je gelukkig niet je hele leven, dus jij komt wel we er van de AD af!
Ik moet zeggen dat ik bij de zwangerschap die eindigde in een miskraam, best veel bezig was met: was dit wel verstandig, wat als ik weer in die hel belandt etc. Heb er echt wel wakker van gelegen, maar kon het ook wel weer relativeren. Nu ben ik opnieuw zwangeren en s dit veel meer naar de achtergrond door de angst voor een nieuwe miskraam, maar denk dat de angst voor een PND of zelfs een prenatale depressie wel weer terug komt wanneer we de 12 weken zijn gepasseerd. Als je eenmaal door het ijs bent gezakt, weet hoe verwchrikkelijk dat is, blijft die angst altijd denk ik.
Overigens als we het dan toch hebben over een oorzaak: het verwijderen van je spiraaltje kan bijna geen toeval zijn....maar misschien projecteer ik wel mijn situatie op die van jou omdat er bij mij bij iedere terugval wel een hormoonschommeling te ontdekken viel.
zazoethom: hopelijk kan je wat genieten van de jaarwisseling. Ik wens je een geweldig en rustig 2014, met een fijne zwangerschap, een lief babytje en vooral een normale kraamtijd en start.
andere dames: geniet van 2014, hopelijk mogen stijgende lijnen doorzetten!
maandag 6 januari 2014 om 19:25
Lilliwillie nog gefeliciteerd met je zwangerschap. Hier gaat het ook weer een stuk beter. Het idee dat ik medicatie in neem en mag innemen tijdens zwangerschap, maakt het al dat het veel beter gaat. Het geeft me rust.
Nu afwachten wanneer het bij ons raak is, spannend maar ik heb er ook zin... Ik voel me precies zoals twee maanden geleden... En heb er weer vertrouwen in...
En verder iedereen gelukkig jaar! Laat het een fijne 2014 worden!
Nu afwachten wanneer het bij ons raak is, spannend maar ik heb er ook zin... Ik voel me precies zoals twee maanden geleden... En heb er weer vertrouwen in...
En verder iedereen gelukkig jaar! Laat het een fijne 2014 worden!
dinsdag 7 januari 2014 om 18:39
Ow wat fijn om te horen Zazoethom! Was al benieuwd hoe je de afgelopen week doorgekomen was!
Hier ben ik langzaam wat aan het inlezen over het voorkomen van een 2e PND en over de POP-poli. Heeft 1 van jullie ervaring bij een POP poli? Zo ja waar? Wat was de meerwaarde? Kortom ben nieuwsgierig of het voor mij ook handig kan zijn om een doorverwijzing te vragen. Uiteraard ga ik deze vraag ook stellen aan de VK, maar ga graag voorbereid naar de intake
Hier ben ik langzaam wat aan het inlezen over het voorkomen van een 2e PND en over de POP-poli. Heeft 1 van jullie ervaring bij een POP poli? Zo ja waar? Wat was de meerwaarde? Kortom ben nieuwsgierig of het voor mij ook handig kan zijn om een doorverwijzing te vragen. Uiteraard ga ik deze vraag ook stellen aan de VK, maar ga graag voorbereid naar de intake
woensdag 8 januari 2014 om 13:09
Hoi lilliwillie,
Door mijn pnd ben ik bij de pop-poli terecht gekomen. En dit bevalt me prima. Wanneer ik zwanger zal worden, kom ik in een speciale team met psychiater, psycholoog, verloskundige, gynaecoloog, fysiotherapeut, en hapnotherapeut. Niet dat je overal gebruik van hoef te maken, maar iedereen weet iig van je situatie af. Samen maken ze een plan met je om pnd zo veel mogelijk te voorkomen. Het idee dat er proffesionele mensen om je heen staan, geeft me rust.... Dus ik zeg alleen maar goed...
Succes xx
Door mijn pnd ben ik bij de pop-poli terecht gekomen. En dit bevalt me prima. Wanneer ik zwanger zal worden, kom ik in een speciale team met psychiater, psycholoog, verloskundige, gynaecoloog, fysiotherapeut, en hapnotherapeut. Niet dat je overal gebruik van hoef te maken, maar iedereen weet iig van je situatie af. Samen maken ze een plan met je om pnd zo veel mogelijk te voorkomen. Het idee dat er proffesionele mensen om je heen staan, geeft me rust.... Dus ik zeg alleen maar goed...
Succes xx
zaterdag 15 februari 2014 om 19:56
Hallo dames,
Ik zie dat het al een wat ouder topic is maar ik hoop dat iemandmijn verhaal wilt leen voor herkenning en tips.
Ik heb jullie verhaal in iedergeval met herkenning en tranen gelezen,
Ik heb een kindje van negen maanden oud en ben sinds enige tijd niet meer gelukkig. Laten we gerust zeggen diep ongelukkig.
Ik houd een masker voor naar de buitenwereld en doe of alles goed is. Alleen kan ik sinds twee weken dat masker niet meer ophouden.
Ik heb een kindje dat zeer veel kan huilen. Eerste maanden verboren reflux meet veel heel veel huilen. Dit hakt er bij mij in. Sinds enige tijd is mij kind onwijs lief, maar ik zie dat niet. Ik heb gedachten om mij kind te laten stoppen met huilen ( dmv slaan, schoonmaakmiddel laten staan waar zij bij kan ed).
Ik ben hier erg van geschrokken en heb mijn partner dit verteld. Hij schrok ook en ik ben ( omdat ik als maar kan huilen en m,e verdoofd voel) naar de huisarts gegaan.
Ik blijk tegen het randje aan te zitten. Eerst rust voor mij dmv ziekmelden en gesprek met psycoloog.
Mijn werk heeft geen begrip en denkt dat ik mijn ten onrechte ziekmeld omdat er al enkele op mij werk overspannen zijn.
Ze denken dat ik mij ook ziekmeld omdat het allemaal zo makkelijk zou zijn...
Maat goed, ik slaap bijna niet. Snds gister slaaptableten gekregen van de huisarts. Kan niets van mijn dochter hebben als ze huilt maar heb ook de kracht en geduld niet voor spelen en troosten met haar.
As maandag een gesprek op mn werk voor werkhervatting(?). Ik kan dit niet maar zij denken, omdat het nie werkgerelateerd is, dat ik juist kan en moet werken ter afleiding.
Btw het is veels te druk, mis twee collegas op de afdeling en kan me gewoon echt niet concentreren.
Veel huilen, somber en een gevoel vanpaniek/verdrinken heel de dag in mijn lichaam.
Van de week ook naar de arboarts en pyscoloog(dit laatste voelt goed).
Kortom, hebben jullie tips voor omgaan met mijn gevoel en de stress vanaf mijn werk?
Sorry voor mijn warrige vehaal. Kind ligt op bed en ik probeer snel te typen voordat zij weer...wakker wordt.
Ik zie dat het al een wat ouder topic is maar ik hoop dat iemandmijn verhaal wilt leen voor herkenning en tips.
Ik heb jullie verhaal in iedergeval met herkenning en tranen gelezen,
Ik heb een kindje van negen maanden oud en ben sinds enige tijd niet meer gelukkig. Laten we gerust zeggen diep ongelukkig.
Ik houd een masker voor naar de buitenwereld en doe of alles goed is. Alleen kan ik sinds twee weken dat masker niet meer ophouden.
Ik heb een kindje dat zeer veel kan huilen. Eerste maanden verboren reflux meet veel heel veel huilen. Dit hakt er bij mij in. Sinds enige tijd is mij kind onwijs lief, maar ik zie dat niet. Ik heb gedachten om mij kind te laten stoppen met huilen ( dmv slaan, schoonmaakmiddel laten staan waar zij bij kan ed).
Ik ben hier erg van geschrokken en heb mijn partner dit verteld. Hij schrok ook en ik ben ( omdat ik als maar kan huilen en m,e verdoofd voel) naar de huisarts gegaan.
Ik blijk tegen het randje aan te zitten. Eerst rust voor mij dmv ziekmelden en gesprek met psycoloog.
Mijn werk heeft geen begrip en denkt dat ik mijn ten onrechte ziekmeld omdat er al enkele op mij werk overspannen zijn.
Ze denken dat ik mij ook ziekmeld omdat het allemaal zo makkelijk zou zijn...
Maat goed, ik slaap bijna niet. Snds gister slaaptableten gekregen van de huisarts. Kan niets van mijn dochter hebben als ze huilt maar heb ook de kracht en geduld niet voor spelen en troosten met haar.
As maandag een gesprek op mn werk voor werkhervatting(?). Ik kan dit niet maar zij denken, omdat het nie werkgerelateerd is, dat ik juist kan en moet werken ter afleiding.
Btw het is veels te druk, mis twee collegas op de afdeling en kan me gewoon echt niet concentreren.
Veel huilen, somber en een gevoel vanpaniek/verdrinken heel de dag in mijn lichaam.
Van de week ook naar de arboarts en pyscoloog(dit laatste voelt goed).
Kortom, hebben jullie tips voor omgaan met mijn gevoel en de stress vanaf mijn werk?
Sorry voor mijn warrige vehaal. Kind ligt op bed en ik probeer snel te typen voordat zij weer...wakker wordt.
maandag 17 februari 2014 om 21:20
Hi kipje07 wat een rot situatie zeker omdat je op je werk niet de juiste steun krijgt. Die je wel zou moeten krijgen. Het is in ieder geval belangrijk om hulp te zoeken, je kan en hoeft dit niet alleen te door staan.
Goed van je dat je aan de bel trekt. Ik zou aan de arbo arts duidelijk de situatie uitleggen en ik kan me niet voorstellen dat je dan moet blijven werken. Het is belangrijk om nu je rust te pakken en even alleen aan jezelf te denken en te werken. Probeer ook de zorg van je dochtertje een beetje uit te besteden als je die mogelijkheid hebt.
Het is belangrijk dat je nu echt even aan jezelf denkt. Ik moest van mijn psycholoog egoïstisch zijn. Dat is heel moeilijk met 3 kids. Als je het even niet trekt, praat erover en voel je niet schuldig dat is makkelijker gezegd dan gedaan hoor. Ik hoop dat ze je op je werk begrijpen en de tijd kunnen geven die je nodig hebt nu.
Goed van je dat je aan de bel trekt. Ik zou aan de arbo arts duidelijk de situatie uitleggen en ik kan me niet voorstellen dat je dan moet blijven werken. Het is belangrijk om nu je rust te pakken en even alleen aan jezelf te denken en te werken. Probeer ook de zorg van je dochtertje een beetje uit te besteden als je die mogelijkheid hebt.
Het is belangrijk dat je nu echt even aan jezelf denkt. Ik moest van mijn psycholoog egoïstisch zijn. Dat is heel moeilijk met 3 kids. Als je het even niet trekt, praat erover en voel je niet schuldig dat is makkelijker gezegd dan gedaan hoor. Ik hoop dat ze je op je werk begrijpen en de tijd kunnen geven die je nodig hebt nu.
maandag 17 februari 2014 om 21:30
Hoe is het met de andere meiden??
Hier gaat het goed. Ik ben sinds 3 weken medicijn vrij. Heb heel langzaam afgebouwd en dat is goed gegaan. Ik heb de nodige afkickverschijnselen gehad maar kon al die tijd relativeren.
Ben nu 1 keer ongesteld geweest zonder medicatie was spannend. Ik heb toen ook wel wat spanningen gevoeld en was wat sneller geïrriteerd. Maar goed so far so good.
Ben heel blij om weer mijn oude zelf te zijn en soms zelfs wat sterker:) Ik maak me niet meer zo druk of alles wel goed is. Ik kan nu soms de boel de boel laten. En ja 3 kids is en blijft druk maar ik kan mezelf terug fluiten als ik weer spanningen enz voel. Mijn kleine meisje wordt over 3 wkn alweer 1 jaar... Het jaar is voorbij gevlogen. Ben benieuwd hoe het met jullie gaat??
Hier gaat het goed. Ik ben sinds 3 weken medicijn vrij. Heb heel langzaam afgebouwd en dat is goed gegaan. Ik heb de nodige afkickverschijnselen gehad maar kon al die tijd relativeren.
Ben nu 1 keer ongesteld geweest zonder medicatie was spannend. Ik heb toen ook wel wat spanningen gevoeld en was wat sneller geïrriteerd. Maar goed so far so good.
Ben heel blij om weer mijn oude zelf te zijn en soms zelfs wat sterker:) Ik maak me niet meer zo druk of alles wel goed is. Ik kan nu soms de boel de boel laten. En ja 3 kids is en blijft druk maar ik kan mezelf terug fluiten als ik weer spanningen enz voel. Mijn kleine meisje wordt over 3 wkn alweer 1 jaar... Het jaar is voorbij gevlogen. Ben benieuwd hoe het met jullie gaat??
dinsdag 18 februari 2014 om 10:51
Veer1981, dank voor je reactie. Inmiddels krijg ik van mijm werk de rust en ruimte om beter te worden. Dit haalt veel stress weg.
Al blijf ik me nog druk maken om een gesprek met de arboarts en psycholoog. Waarom weet ik niet..
Nu ik thuis zit voel ik me verder afzakken. Ik kom met moeite mijn bed uit. Zie op tegen alle dingen die moeten gebeuren (want alles voelt als moeten).
En gister voelde ik voor het eerst dat ik het leven niet meer leuk vind. En of ik het erg vond als ik bijv werd overreden bij oversteken...gelukkig besef ik me dat er mensen zijn die me nodig hebben maar heb maakt me wel bang...
Ik zie enorm op tegen de dagen dat ik alleen ben met mijn kind en voor haar moet zorgen. Dit zorgt voor veel huilbuilen.
De zorg afstaan zoals door familie wordt aangeboden (dus een dag logeren ect) kan ik niet accepten. Ik vind dit zo moeilijk.
Ik kan het niet aan om dr te verzorgen maar ook niet onderbrengen bij familie. Herkenbaar? Iemand tips?
Goed dat je medicijn vrij bent veer1981. Je grenzen kennen en jezelf soms zo veel sterker dan eerst voelen moet fijn zijn, lijkt me.
Nog andere die baat hebben bij dit topic, of tips hebben?
Al blijf ik me nog druk maken om een gesprek met de arboarts en psycholoog. Waarom weet ik niet..
Nu ik thuis zit voel ik me verder afzakken. Ik kom met moeite mijn bed uit. Zie op tegen alle dingen die moeten gebeuren (want alles voelt als moeten).
En gister voelde ik voor het eerst dat ik het leven niet meer leuk vind. En of ik het erg vond als ik bijv werd overreden bij oversteken...gelukkig besef ik me dat er mensen zijn die me nodig hebben maar heb maakt me wel bang...
Ik zie enorm op tegen de dagen dat ik alleen ben met mijn kind en voor haar moet zorgen. Dit zorgt voor veel huilbuilen.
De zorg afstaan zoals door familie wordt aangeboden (dus een dag logeren ect) kan ik niet accepten. Ik vind dit zo moeilijk.
Ik kan het niet aan om dr te verzorgen maar ook niet onderbrengen bij familie. Herkenbaar? Iemand tips?
Goed dat je medicijn vrij bent veer1981. Je grenzen kennen en jezelf soms zo veel sterker dan eerst voelen moet fijn zijn, lijkt me.
Nog andere die baat hebben bij dit topic, of tips hebben?
donderdag 20 februari 2014 om 09:12
Hoi Kipje07
Ik las toevallig je berichtje en dacht vanmorgen: hier MOET ik op reageren.
Ikzelf ben ook, toen mijn zoontje 8 maanden was, geveld door een PND. Eén ding kan ik je met volle 200% zeggen: HET KOMT GOED!! Je zal op een gegeven moment terug met volle teugen van je kindje kunnen genieten ook al lijkt het op dit moment niet zo te zijn. Lees het forum eens van het begin tot einde, zo kan je zien hoe het met iedereen evolueerde. De reden dat het hier een beetje stil is, is omdat iedereen nu stilletjesaan opgeknapt is.
Ik weet dat ik in het begin bijna gek werd van het piekeren: waarom voel ik mij zo slecht, ik ben een slechte moeder, had ik niet beter kinderloos gebleven,....
De eerste stap is om het te accepteren hoe het is. Een PND overvalt je, door je hormonen die in onbalans zijn en het enorme gevoel van verantwoordelijkheid ed krijg je stemmingsstoornissen, daar kan je niets aan doen!
In jouw geval zou ik zeker hulp vragen, want uit ervaring weet ik dat het laten aanmodderen van die gevoelens het alleen maar erger maakt. We hebben allemaal twijfels gehad, ook over medicatie: "mijn god, moet IK nu echt aan de antidepressiva?? IK???" Ik ben blij dat de AD bestaan... ook al wilde ik er eerst niet aan beginnen, zonder was het me niet gelukt. Ben ook bij een psychiater geweest (en nog steeds) om me te ondersteunen. Nu zijn we een dik jaar verder. Ik neem nog steeds medicatie, maar die blijf ik nog een tijdje nemen. Je moet ze zeker een half jaar of een jaar nemen of je hervalt (zoals in mijn geval). Mijn zoontje wordt volgende maand twee. Ik geniet met volle teugen van hem! Ik ben al enkele maanden stabiel, geen sombere gevoelens meer, alleen het slapen loopt soms nog wat moeilijk, maar kan het allemaal veel beter relativeren. Ik voel me terug sterk (een jaar geleden was ik een tijd een angstig hoopje mens). ben zelf 6 weken thuis geweest van het werk en dit was ook nodig. Je moet nu even aan jezelf denken, en niet aan werk. En alsjeblieft, af en toe je kindje aan anderen overlaten moet kunnen, mama heeft ook soms rust nodig! Mijn zoontje blijft 1x per week bij mijn ouders slapen. Dat is onze avond: even gezellig met de man op de zetel, rustig...
Lieve Kipje07, zoek zeker hulp, praat erover en voel je niet alleen. Het heeft tijd nodig, voor de ene al wat langer als voor de andere, maar neem de tijd. Een PND is niet op een maand voorbij, het is twee stappen vooruit, eentje achteruit, maar langzaamaan zal je sterker worden en beetje bij beetje ga je terug genieten van het leven en zeker van je kindje.
Heel veel moed!!!
Groetjes
Katoe
Ik las toevallig je berichtje en dacht vanmorgen: hier MOET ik op reageren.
Ikzelf ben ook, toen mijn zoontje 8 maanden was, geveld door een PND. Eén ding kan ik je met volle 200% zeggen: HET KOMT GOED!! Je zal op een gegeven moment terug met volle teugen van je kindje kunnen genieten ook al lijkt het op dit moment niet zo te zijn. Lees het forum eens van het begin tot einde, zo kan je zien hoe het met iedereen evolueerde. De reden dat het hier een beetje stil is, is omdat iedereen nu stilletjesaan opgeknapt is.
Ik weet dat ik in het begin bijna gek werd van het piekeren: waarom voel ik mij zo slecht, ik ben een slechte moeder, had ik niet beter kinderloos gebleven,....
De eerste stap is om het te accepteren hoe het is. Een PND overvalt je, door je hormonen die in onbalans zijn en het enorme gevoel van verantwoordelijkheid ed krijg je stemmingsstoornissen, daar kan je niets aan doen!
In jouw geval zou ik zeker hulp vragen, want uit ervaring weet ik dat het laten aanmodderen van die gevoelens het alleen maar erger maakt. We hebben allemaal twijfels gehad, ook over medicatie: "mijn god, moet IK nu echt aan de antidepressiva?? IK???" Ik ben blij dat de AD bestaan... ook al wilde ik er eerst niet aan beginnen, zonder was het me niet gelukt. Ben ook bij een psychiater geweest (en nog steeds) om me te ondersteunen. Nu zijn we een dik jaar verder. Ik neem nog steeds medicatie, maar die blijf ik nog een tijdje nemen. Je moet ze zeker een half jaar of een jaar nemen of je hervalt (zoals in mijn geval). Mijn zoontje wordt volgende maand twee. Ik geniet met volle teugen van hem! Ik ben al enkele maanden stabiel, geen sombere gevoelens meer, alleen het slapen loopt soms nog wat moeilijk, maar kan het allemaal veel beter relativeren. Ik voel me terug sterk (een jaar geleden was ik een tijd een angstig hoopje mens). ben zelf 6 weken thuis geweest van het werk en dit was ook nodig. Je moet nu even aan jezelf denken, en niet aan werk. En alsjeblieft, af en toe je kindje aan anderen overlaten moet kunnen, mama heeft ook soms rust nodig! Mijn zoontje blijft 1x per week bij mijn ouders slapen. Dat is onze avond: even gezellig met de man op de zetel, rustig...
Lieve Kipje07, zoek zeker hulp, praat erover en voel je niet alleen. Het heeft tijd nodig, voor de ene al wat langer als voor de andere, maar neem de tijd. Een PND is niet op een maand voorbij, het is twee stappen vooruit, eentje achteruit, maar langzaamaan zal je sterker worden en beetje bij beetje ga je terug genieten van het leven en zeker van je kindje.
Heel veel moed!!!
Groetjes
Katoe
