Psyche
alle pijlers
Postnatale depressie en nu op zoek naar positieve verhalen!,
dinsdag 8 januari 2013 om 13:56
Lieve moeders die dit lezen,
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
donderdag 20 februari 2014 om 18:09
Kipje, wat vreselijk dat ook jij door de hel van een postnatale depressie moet. Sorry dat ik het zo noem, maar jouw verhaal klinkt in mijn oren niet als een PND op het randje....je verhaal is heel herkenbaar en mocht je ooit de tijd en de rust hebben: lees hier wat verhalen en je zal hetzelfde zeggen. En wat Katoe zegt: hoe onvoorstelbaar het nu ook is: dit gaat over! Echt er komt een moment dat je je weer jezelf voelt, dat je geniet van het leven en van je kleintje. Dit zal niet morgen zijn, en ook niet volgende week maar dit moment komt echt. Belangrijk is dat he hulp zoekt en je even 100 procent op jezelf richt. Ritme, rust, regelmaat en AD hebben mij door mijn PND geholpen. En dat betekent ook soms je kind 'uitbesteden'. Ik heb gejankt en gebruld toen de kleine man opgehaald werd (en maakte me stiekem vooral zorgen dat ik hem helemaal niet zou missen of hem eigenlijk niet terug zou willen...) maar het deed me wel goed. En het is heel simpel: als je nu een zware en besmettelijke griep te pakken had, moest de kleine ook even naar de oppas. Je bent nu even ziek, iets waar je niks aan kan doen, vergeet dat niet! Wees niet te streng voor jezelf!
Ik zal hier weer wat vaker komen kijken, dus uit je zorgen, stel je vragen en drop je frustraties....en je zal zien er komt snel weer een momentje dat je even blij bent en met een glimlach trots staat te zijn!
Hoe is het met de rest van de dames? Zazoethom, hoe is het? Hier alles lekker. Nu 12 weken zwanger en ik barst uit mijn broeken
)
Ik zal hier weer wat vaker komen kijken, dus uit je zorgen, stel je vragen en drop je frustraties....en je zal zien er komt snel weer een momentje dat je even blij bent en met een glimlach trots staat te zijn!
Hoe is het met de rest van de dames? Zazoethom, hoe is het? Hier alles lekker. Nu 12 weken zwanger en ik barst uit mijn broeken
)
zondag 23 februari 2014 om 23:04
Ik heb hier een tijdje met horten en stoten gelezen. Mijn zoon is nu 3,5 en m'n dochter 6mnd. Ben van post maar prenataal gegaan.
Vorige week dinsdag AD van 100 naar 200 gegaan. En vandaag .... Heb ik sinds een jaar een goede dag gehad.
En dát durf ik dan ineens wel hier te zeggen. En omdat ik hier steeds even ben en denk ow jullie verhalen zijn veel erger en ik het allemaal doodeng vind post ik dit nu maar gelijk.
Vorige week dinsdag AD van 100 naar 200 gegaan. En vandaag .... Heb ik sinds een jaar een goede dag gehad.
En dát durf ik dan ineens wel hier te zeggen. En omdat ik hier steeds even ben en denk ow jullie verhalen zijn veel erger en ik het allemaal doodeng vind post ik dit nu maar gelijk.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
maandag 24 februari 2014 om 20:09
Zazoethom,ik heb hier niets te zoeken want ik kan geen kinderen krijgen (nog niet) maar ik wilde je alleen zeggen dat ik je ontzettend dapper vind en knap en dat je een fantastische moeder bent. Denk ik dan. Als ik je openingspost lees en wat je hebt meegemaakt en hoe je je staande hebt gehouden kan ik alleen maar zeggen: respect.
dinsdag 25 februari 2014 om 18:49
dinsdag 25 februari 2014 om 19:23
Gister al iets minder goed en vandaag nog slechter.
Wél om 9u klein rondje gewandeld en brood gehaald. Winkel is maar 2min Max van m'n huis.
Elk slaapje van dochter heb ik ook geslapen. Verder was zij gelukkig heel tam.
Helemaal niks in huis gedaan. Niks. Vriend vind het gelukkig niet erg en zegt dat hoort erbij. Voel ik me waardeloos door. Hij werkt wel de dag snoeihard.
Net lopend naar zwager en schoonzus. Daar nemen ze gelijk dochter van me over. En heb ik wat gegeten. Zit daar nu nog op de bank iedereen gezellig en ik met m'n telefoon.
Wél om 9u klein rondje gewandeld en brood gehaald. Winkel is maar 2min Max van m'n huis.
Elk slaapje van dochter heb ik ook geslapen. Verder was zij gelukkig heel tam.
Helemaal niks in huis gedaan. Niks. Vriend vind het gelukkig niet erg en zegt dat hoort erbij. Voel ik me waardeloos door. Hij werkt wel de dag snoeihard.
Net lopend naar zwager en schoonzus. Daar nemen ze gelijk dochter van me over. En heb ik wat gegeten. Zit daar nu nog op de bank iedereen gezellig en ik met m'n telefoon.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
maandag 3 maart 2014 om 20:17
Hey meiden,
Hier ff een berichtje van mij. Het gaat redelijk met mij. De spanning is wat omhoog gegaan, want ik ben zwanger. Ik slik preventief medicatie om de zwangerschap redelijk vol te houden en snel goed ingesteld worden na de bevalling. Ik vind het allemaal spannend, hoop echt dat het kindje gezond is ed. Dus piekeren is wel weer aan de orde. Misschien hoort dat er ook bij... Pfff was het maar november, dan hebben we de zwangerschap gehad
Kipje en Mies, wat vervelend dat jullie je zo voelen. Het komt goed! Anders was ik niet aan een tweede begonnen.
Accepteer de terugvallen, want die komen zo nu en dan. Het is twee stappen voor uit en 1 terug!
Tot snel!
Hier ff een berichtje van mij. Het gaat redelijk met mij. De spanning is wat omhoog gegaan, want ik ben zwanger. Ik slik preventief medicatie om de zwangerschap redelijk vol te houden en snel goed ingesteld worden na de bevalling. Ik vind het allemaal spannend, hoop echt dat het kindje gezond is ed. Dus piekeren is wel weer aan de orde. Misschien hoort dat er ook bij... Pfff was het maar november, dan hebben we de zwangerschap gehad
Kipje en Mies, wat vervelend dat jullie je zo voelen. Het komt goed! Anders was ik niet aan een tweede begonnen.
Accepteer de terugvallen, want die komen zo nu en dan. Het is twee stappen voor uit en 1 terug!
Tot snel!
dinsdag 4 maart 2014 om 09:23
Hey meiden,
Hier ook een berichtje van mij, hier gaat het goed.
Beginnen ook langzaam te denken aan een 2e, al vind ik het wel spannend, ik wil ook tijdens mijn eventuele zwangerschap een lage dosering anti depressivia blijven slikken, zodat ik na de tijd hopelijk een depressie kan voorkomen.
Helaas zijn wij aangewezen op IVF dus ook dat traject hakt er aardig in.
Zazoethom voel jij je minder door de hormonen nu of juist beter?
Tijdens mijn vorige zwangerschap voelde ik me heel sterk en goed dus kwam de klap erna extra hard aan.
Meiden die nu aan het vechten zijn tegen een PND zet hem op.....echt waar over een tijdje geniet je volop van je kleintje
Leuk om ook weer wat van de rest te horen
Hier ook een berichtje van mij, hier gaat het goed.
Beginnen ook langzaam te denken aan een 2e, al vind ik het wel spannend, ik wil ook tijdens mijn eventuele zwangerschap een lage dosering anti depressivia blijven slikken, zodat ik na de tijd hopelijk een depressie kan voorkomen.
Helaas zijn wij aangewezen op IVF dus ook dat traject hakt er aardig in.
Zazoethom voel jij je minder door de hormonen nu of juist beter?
Tijdens mijn vorige zwangerschap voelde ik me heel sterk en goed dus kwam de klap erna extra hard aan.
Meiden die nu aan het vechten zijn tegen een PND zet hem op.....echt waar over een tijdje geniet je volop van je kleintje
Leuk om ook weer wat van de rest te horen
dinsdag 4 maart 2014 om 18:25
Eff snel: Zazoethom: van harte met je zwangerschap! Jammer dat het nu extra spanning oplevert...ik hoop dat wanneer het nieuws wat ingezonken is en je lijf wat meer ingesteld is op de hormonen dit weer wat afneemt...en anders aan de bel trekken he!
En zwarte Pietje goed om te horen dat het zelfs zo goed met he gaat dat ook jullie aan een 2e denken!
En zwarte Pietje goed om te horen dat het zelfs zo goed met he gaat dat ook jullie aan een 2e denken!
donderdag 6 maart 2014 om 19:37
Hey zwarte pietje,
Wat goed dat je aan een tweede denkt! Het is even spannend, maar moet zeggen dat ik me nu redelijk voel. Ik heb alles een beetje op een rijtje kunnen zetten. En wekelijks preventief een gesprek met mijn therapeut gepland, totdat ik wat meer vertrouwen heb dat ik deze nieuwe situatie aan kan. Dit geeft me meer rust! Succes,
Lilliwillie hoe gaat het met jou? Hoe ver ben jij?
Wat goed dat je aan een tweede denkt! Het is even spannend, maar moet zeggen dat ik me nu redelijk voel. Ik heb alles een beetje op een rijtje kunnen zetten. En wekelijks preventief een gesprek met mijn therapeut gepland, totdat ik wat meer vertrouwen heb dat ik deze nieuwe situatie aan kan. Dit geeft me meer rust! Succes,
Lilliwillie hoe gaat het met jou? Hoe ver ben jij?
vrijdag 7 maart 2014 om 02:56
Hart onder de riem voor jullie allemaal! Knap!! Ik heb niet zo'n fijne zwangerschap gehad met nogal wat stemmingswisselingen, sombere/rare gedachten en depressieve buien. Dat terwijl ik nooit ergens last van had en zó positief in het leven stond. Hoe raar kan het lopen? Ik ben maandag bevallen en dat is echt heel erg goed gegaan. Ik ben verliefd en gelukkig. Ik ben helemaal niet somber meer en voel me ineens een stuk vrijer. Heel raar, maar vooral een ontzettende opluchting! Ik kan alleen nog maar genieten en het voelt heel onrealistisch aan!
vrijdag 7 maart 2014 om 20:14
Ha Zazoethom, ik ben net 14 weken en voel me heerlijk. Lekker rond aan het worden en eindelijk weer wat energie. En bij jou? Misselijk? Moe? Volgens mij zit er maar 2 maandjes tussen ons in of niet?
Sooph, gefeliciteerd met je kleine! En wat fijn dat je nare gevoelens weg zijn. En natuurlijk het zou kunnen dat die gevoelens terug komen, maar de kans dat dat noet gebeurd is velen malen groter, dus ik zou zeggen: verdrink lekker in de verliefdheid
Sooph, gefeliciteerd met je kleine! En wat fijn dat je nare gevoelens weg zijn. En natuurlijk het zou kunnen dat die gevoelens terug komen, maar de kans dat dat noet gebeurd is velen malen groter, dus ik zou zeggen: verdrink lekker in de verliefdheid
zondag 9 maart 2014 om 09:15
Een vraagje: hebben jullie soms nog slaapproblemen?
Over het algemeen slaap ik terug goed, neem nog wel trazolan voor het slapen gaan maar zo eens om de twee maanden ofzo lig ik toch weer zenuwachtig in mijn bed, en zoals gisteren moet ik dan toch weer een half tabletje kalmeringstablet nemen om in slaap te komen. Ben al lang niet meer depressief maar dat slapen blijft in mijn hoofd spoken...
Over het algemeen slaap ik terug goed, neem nog wel trazolan voor het slapen gaan maar zo eens om de twee maanden ofzo lig ik toch weer zenuwachtig in mijn bed, en zoals gisteren moet ik dan toch weer een half tabletje kalmeringstablet nemen om in slaap te komen. Ben al lang niet meer depressief maar dat slapen blijft in mijn hoofd spoken...
maandag 10 maart 2014 om 09:23
Hoi Katoe, ik kan gelukkig zeggen dat mijn slaapproblemen voorbij zijn. Inslapen lukt eigenlijk altijd wel en ik lig nog wel eens wakker maar dat heeft dan vaak een andere oorzaak als verkouden zijn of zo. Wel moet ik zeggen dat ik zodra ik wat langer wakker lig meteen weer terugdenk aan die verschrikkelijke nachten en de paniek die daarbij hoorde bijna weer kan voelen. Vervolgens heb ik standaard een rot nacht maar de volgende nacht gelukkig nergens last meer van. Niet kunnen slapen is een ziek psychologisch spelletje...echt vreselijk...en de angst om niet te kunnen slapen is nog erger..en dat cirkeltje doorbreken is heel lastig en heeft heel veel tijd nodig...
maandag 17 maart 2014 om 13:37
Dag allemaal, ik wil jullie ook graag allemaal een hart onder de riem steken. Mijn zoontje wordt bijna 1 en na negen maanden ging het een stuk beter maar ik ben van zover gekomen dat mijn zelfvertrouwen volledig weg is. We hebben de eerste vier maanden bij mijn schoonouders gewoond omdat ik volledig stijf stond van de stress. En ik kon altijd zoveel aan, ongelofelijk wat een verandering.
Nu willen we een ander huis gaan kopen, maar hoe kan ik nu verhuizen als ik al van de leg raak door een middag in het café en niet eens op vakantie durf? Ik kan helemaal niets meer aan, tijdens zo'n uitje vind ik het heel gezellig maar onbewust is het te veel en daarna kan ik weer niet slapen. Melatonine heeft me heel lang geholpen, maar dat werkt niet meer zo goed. Ook niet in hoge doseringen. Ik wil niet iemand worden met een gebruiksaanwijzing, vreselijk! Ik wil een opgeruimde en vrolijke moeder zijn. Gemiddeld twee dagen per week zijn slecht doordat ik te moe ben van het niet slapen 's nachts. De andere dagen gaat het meestal heel goed. Aan een tweede kind denk ik uberhaupt niet, nu niet althans. Als ik zo ben veranderd in negatieve zin en daar mee moet leven kan ik het zeker niet aan.
Nu willen we een ander huis gaan kopen, maar hoe kan ik nu verhuizen als ik al van de leg raak door een middag in het café en niet eens op vakantie durf? Ik kan helemaal niets meer aan, tijdens zo'n uitje vind ik het heel gezellig maar onbewust is het te veel en daarna kan ik weer niet slapen. Melatonine heeft me heel lang geholpen, maar dat werkt niet meer zo goed. Ook niet in hoge doseringen. Ik wil niet iemand worden met een gebruiksaanwijzing, vreselijk! Ik wil een opgeruimde en vrolijke moeder zijn. Gemiddeld twee dagen per week zijn slecht doordat ik te moe ben van het niet slapen 's nachts. De andere dagen gaat het meestal heel goed. Aan een tweede kind denk ik uberhaupt niet, nu niet althans. Als ik zo ben veranderd in negatieve zin en daar mee moet leven kan ik het zeker niet aan.
dinsdag 25 maart 2014 om 00:18
Ik sta ook bij alles te huilen. We gaan ook vaker naar het consultatiebureau. Dat hebben we vanmiddag afgesproken daar. Vanaf nu zouden we minder moeten komen maar ze vroegen zelf al of ik dat wel wilde. Vriend zei gelijk nee. Gelukkig. Ik ben erg onzeker over alles. Doet ze alles wel goed enzo
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
maandag 29 september 2014 om 13:38
Dag Zazoethom en andere dames,
Lang geleden dat we hier geschreven hebben! Vandaag werd ik opeens nieuwsgierig hoe het met je was Zazoethom! In je laatste berichten was je geloof ik net zwanger. Is alles goed verlopen? Nu bezig met de laatste loodjes? En aangezien je in dit topic vroeg naar positieve verhalen heb ik er hier nog 1: 5 weken geleden ben ik bevallen van een schitterend zoontje. Ik heb een paar hele spannende dagen gehad tijdens de kraamweek, waarin het paniekgevoel en het niet slapen weer compleet terug was. Maar met 3 dagen oxazepam ben ik hier doorheen gekomen en daarna was het over en kon het genieten beginnen. Inmiddels durf ik ook te geloven dat de PND deze x aan mij voorbij gaat! Hoera!!
Lang geleden dat we hier geschreven hebben! Vandaag werd ik opeens nieuwsgierig hoe het met je was Zazoethom! In je laatste berichten was je geloof ik net zwanger. Is alles goed verlopen? Nu bezig met de laatste loodjes? En aangezien je in dit topic vroeg naar positieve verhalen heb ik er hier nog 1: 5 weken geleden ben ik bevallen van een schitterend zoontje. Ik heb een paar hele spannende dagen gehad tijdens de kraamweek, waarin het paniekgevoel en het niet slapen weer compleet terug was. Maar met 3 dagen oxazepam ben ik hier doorheen gekomen en daarna was het over en kon het genieten beginnen. Inmiddels durf ik ook te geloven dat de PND deze x aan mij voorbij gaat! Hoera!!
maandag 29 september 2014 om 20:01
Hè lilliwillie wat een onwijs goed nieuws. Gefeliciteerd met je zoontje. En wat fijn voor je dat je je goed voelt. Leuk om weer wat te horen.
Hier gaat het iets minder:( Sinds vorige week weer even een flinke dip. Wat zich gelijk uit in het niet kunnen slapen. Zit nu dus weer aan de slaappillen en wordt gek van de spanning in mijn lijf. Ik zit er af en toe even doorheen. Maar heb gelukkig handvaten om mezelf er weer uit te halen. Maar die paniek grrrrrr.... Zo vervelend. Ik moet nu dus weer rustig aan doen, maar dit is zo moeilijk met 3 kinderen en mijn werk.
Volgend de dokter moet ik proberen om in mijn ritme te blijven. Hoe gingen jullie om met terug vallen. Kregen jullie ook nog begrip van de buitenwereld. Ben zo bang dat ze me niet begrijpen (werk) omdat het zo goed ging. Hoop wat van jullie te horen. Ben ook benieuwd hoe het met de rest van jullie is???
Hier gaat het iets minder:( Sinds vorige week weer even een flinke dip. Wat zich gelijk uit in het niet kunnen slapen. Zit nu dus weer aan de slaappillen en wordt gek van de spanning in mijn lijf. Ik zit er af en toe even doorheen. Maar heb gelukkig handvaten om mezelf er weer uit te halen. Maar die paniek grrrrrr.... Zo vervelend. Ik moet nu dus weer rustig aan doen, maar dit is zo moeilijk met 3 kinderen en mijn werk.
Volgend de dokter moet ik proberen om in mijn ritme te blijven. Hoe gingen jullie om met terug vallen. Kregen jullie ook nog begrip van de buitenwereld. Ben zo bang dat ze me niet begrijpen (werk) omdat het zo goed ging. Hoop wat van jullie te horen. Ben ook benieuwd hoe het met de rest van jullie is???
