Psyche
alle pijlers
Postnatale depressie en nu op zoek naar positieve verhalen!,
dinsdag 8 januari 2013 om 13:56
Lieve moeders die dit lezen,
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
dinsdag 14 juli 2015 om 21:17
Hi lilliwilli wat fijn om te lezen dat het goed met je gaat. Ik hoop ook dat ik dit jaar me weer helemaal de oude ga voelen. Nog even de vakantie stress overleven
Nee hoor op zich voel ik me goed. Ik heb veel zin in de vakantie.
Grappig om te lezen dat jij ook last hebt tijdens je menstruatie. Dat heb ik ook en ook tijdens mijn eisprong. Ik kan het ook snel weer naast me neerleggen. Ik weet nu gewoon dat ik op die dagen een beetje prikkelbaar ben. Het slapen is bij mij ook goed. Ik weet nu dat je soms gewoon slecht slaapt, ik vind het de nacht erna dan wel weer even spannend. Maar val gelukkig dan toch zelf in slaap.
Super goed dat je helemaal van de medicijnen af bent. Ik ook nog steeds, neem ze wel mee op vakantie als een beetje zekerheid. Jij ook een hele fijne vakantie...
Nee hoor op zich voel ik me goed. Ik heb veel zin in de vakantie. Grappig om te lezen dat jij ook last hebt tijdens je menstruatie. Dat heb ik ook en ook tijdens mijn eisprong. Ik kan het ook snel weer naast me neerleggen. Ik weet nu gewoon dat ik op die dagen een beetje prikkelbaar ben. Het slapen is bij mij ook goed. Ik weet nu dat je soms gewoon slecht slaapt, ik vind het de nacht erna dan wel weer even spannend. Maar val gelukkig dan toch zelf in slaap.
Super goed dat je helemaal van de medicijnen af bent. Ik ook nog steeds, neem ze wel mee op vakantie als een beetje zekerheid. Jij ook een hele fijne vakantie...
dinsdag 22 september 2015 om 20:34
Hi Lilliwilli de vakantie was super. De reis er naar toe erg spannend en lang... Zuid Frankrijk. Eerste reis dag ging super. De 2e kwamen we iets te laat op de camping aan. De kids zijn lief gaan spelen en wij konden de tent op zetten.
Ik heb echt genoten, 3 wkn lekker weer en veel leuke dingen gedaan... De terugreis ging ook goed, hebben we s'nachts in 1 keer gedaan. De kids hebben geslapen, toen ze wakker werden waren we bijna in NL.
Nu alweer 1,5 maand thuis, weer bijna terug in het ritme Ik had na terugkomst wel wat last van spanningen in rug en nek maar slapen gaat goed, ook op de vakantie zonder medicatie. Ik ben blij...
Ik heb nog wel steeds last bij mijn menstruatie en eisprong, zo irritant. Ik hoop echt dat dat ooit over gaat. Maar al met al gaat het goed. Hoe is het met jou? Ook een leuke vakantie gehad?
Ik heb echt genoten, 3 wkn lekker weer en veel leuke dingen gedaan... De terugreis ging ook goed, hebben we s'nachts in 1 keer gedaan. De kids hebben geslapen, toen ze wakker werden waren we bijna in NL.
Nu alweer 1,5 maand thuis, weer bijna terug in het ritme
Ik had na terugkomst wel wat last van spanningen in rug en nek maar slapen gaat goed, ook op de vakantie zonder medicatie. Ik ben blij...Ik heb nog wel steeds last bij mijn menstruatie en eisprong, zo irritant. Ik hoop echt dat dat ooit over gaat. Maar al met al gaat het goed. Hoe is het met jou? Ook een leuke vakantie gehad?
zondag 13 november 2016 om 09:09
Lieve dames
Wat heb ik een steun gehad aan jullie verhalen, onschatbare waarde! Vorig jaar, na de geboorte van mn dochter begon de paniek en het 'niet' slapen. Wat een strijd heb ik gevoerd...uiteindelijk met AD, slaappillen en xanax er bovenop gekomen. Ik herkende mezelf in jullie verhalen en dat gaf mij kracht en hoop. Afgelopen juli AD afgebouwd en alles ging goed....tot 2 wkn geleden. Mn dochter werd ziek, slechte nachten en de paniek kwam helemaal terug! Een weekje afgewacht, maar nu weer aan de AD, slaappillen en xanax. Alle emoties en onzekerheden zijn terug, ondanks dat ik het al eens gedaan heb, ben ik toch weer aan het twijfelen. Ik put enorme hoop uit jullie verhalen, dat ook dit weer goedkomt.
Ik wil jullie bedanken voor jullie eerlijke verhalen en mocht iemand nog positieve verhalen hebben, zijn die meer dan welkom!
Wat heb ik een steun gehad aan jullie verhalen, onschatbare waarde! Vorig jaar, na de geboorte van mn dochter begon de paniek en het 'niet' slapen. Wat een strijd heb ik gevoerd...uiteindelijk met AD, slaappillen en xanax er bovenop gekomen. Ik herkende mezelf in jullie verhalen en dat gaf mij kracht en hoop. Afgelopen juli AD afgebouwd en alles ging goed....tot 2 wkn geleden. Mn dochter werd ziek, slechte nachten en de paniek kwam helemaal terug! Een weekje afgewacht, maar nu weer aan de AD, slaappillen en xanax. Alle emoties en onzekerheden zijn terug, ondanks dat ik het al eens gedaan heb, ben ik toch weer aan het twijfelen. Ik put enorme hoop uit jullie verhalen, dat ook dit weer goedkomt.
Ik wil jullie bedanken voor jullie eerlijke verhalen en mocht iemand nog positieve verhalen hebben, zijn die meer dan welkom!
woensdag 16 november 2016 om 11:23
Ha lilliwilli,
Dank voor je berichtje. Ik zit nu op 10 dgn AD en weet met mijn volle verstand dat het uberhaupt nog niet kan werken, maar de angst dat dit nooit weggaat blijft. Die sombere gedachtes horen ook wel bij de ziekte, maar zo gek dat je jezelf zo voor de gek kan houden.
Ik slaap momenteel weer met slaappillen en ook die maken me onzeker ( vorige keer 6-7wkn geslikt en zonde moeite gestopt) op de 1 of andere manier ben ik nu weer zo negatief.
Dus put hoop uit alle verhalen en mijn eigen ervaring. Ik had destijds een fantastische vrouwelijke huisarts die letterlijk zei: al slik jij 1/2 jaar slaappillen, dat is op dit moment wel mn laatste zorg. Helaas is zij weg, en heb nu een wat 'sceptischere' huisarts.
Gelukkig lees ik ook verhalen van dames die ook zolang die pillen gebruikten, dus dat geeft hoop!
Overigens waren jullie tijdens mijn vorige pnd ook een enorme steun, maar toen zat ik zo diep dat reageren geen optie was. Onwijs bedankt!
Hoe is het met jou? Word het minder met de jaren?
Dank voor je berichtje. Ik zit nu op 10 dgn AD en weet met mijn volle verstand dat het uberhaupt nog niet kan werken, maar de angst dat dit nooit weggaat blijft. Die sombere gedachtes horen ook wel bij de ziekte, maar zo gek dat je jezelf zo voor de gek kan houden.
Ik slaap momenteel weer met slaappillen en ook die maken me onzeker ( vorige keer 6-7wkn geslikt en zonde moeite gestopt) op de 1 of andere manier ben ik nu weer zo negatief.
Dus put hoop uit alle verhalen en mijn eigen ervaring. Ik had destijds een fantastische vrouwelijke huisarts die letterlijk zei: al slik jij 1/2 jaar slaappillen, dat is op dit moment wel mn laatste zorg. Helaas is zij weg, en heb nu een wat 'sceptischere' huisarts.
Gelukkig lees ik ook verhalen van dames die ook zolang die pillen gebruikten, dus dat geeft hoop!
Overigens waren jullie tijdens mijn vorige pnd ook een enorme steun, maar toen zat ik zo diep dat reageren geen optie was. Onwijs bedankt!
Hoe is het met jou? Word het minder met de jaren?
woensdag 16 november 2016 om 22:14
Hoi Char,
Ik nu echt hardop zeggen; ja het wordt echt minder met de jaren. Sterker nog er komt een moment dat het echt over en weg is. Ik weet nog dat ik midden in mijn PND dacht dat het nooit maar dan ook nooit meer over gaat. Hoe hard mensen ook riepen dat het echt weer beter ging worden, ik wist zeker en voelde gewoon dat het voor altijd zo somber zou zijn. Nu 4 jaar later ben ik er echt van af. Ik ben verschillende keren 'teruggevallen' en heel lang heb ik nog angst gehad voor terugvallen. Met name als ik niet kon slapen. Dan was ik meteen weer terug bij de nachten dat ik vol paniek in mijn bed lag.
En ik ben het met wel met je oude huisarts eens hoor; die slaappillen daar kom je echt wel weer van af. Dat is je eerder gelukt en gaat je weer lukken. Nu is gewoon slapen even het belangrijkste; dat heb je nodig om je hersenen 'op te ruimen'.
Ik heb overigens op mijn diepste momenten ook echt niet mee kunnen schrijven, maar wel heel veel gelezen ja. Heeft mij toen ook geholpen. Later vond ik het schrijven wel fijn. En nu vind ik het vooral fijn om te kunnen vertellen dat je echt weer de oude kan worden! Dus mocht je willen spuien of vragen hebben; roep gerust!!
Ik nu echt hardop zeggen; ja het wordt echt minder met de jaren. Sterker nog er komt een moment dat het echt over en weg is. Ik weet nog dat ik midden in mijn PND dacht dat het nooit maar dan ook nooit meer over gaat. Hoe hard mensen ook riepen dat het echt weer beter ging worden, ik wist zeker en voelde gewoon dat het voor altijd zo somber zou zijn. Nu 4 jaar later ben ik er echt van af. Ik ben verschillende keren 'teruggevallen' en heel lang heb ik nog angst gehad voor terugvallen. Met name als ik niet kon slapen. Dan was ik meteen weer terug bij de nachten dat ik vol paniek in mijn bed lag.
En ik ben het met wel met je oude huisarts eens hoor; die slaappillen daar kom je echt wel weer van af. Dat is je eerder gelukt en gaat je weer lukken. Nu is gewoon slapen even het belangrijkste; dat heb je nodig om je hersenen 'op te ruimen'.
Ik heb overigens op mijn diepste momenten ook echt niet mee kunnen schrijven, maar wel heel veel gelezen ja. Heeft mij toen ook geholpen. Later vond ik het schrijven wel fijn. En nu vind ik het vooral fijn om te kunnen vertellen dat je echt weer de oude kan worden! Dus mocht je willen spuien of vragen hebben; roep gerust!!
donderdag 17 november 2016 om 08:02
Altijd fijn te horen, maar vind het zo knap hoe jij dan met die terugvallen omgaat. Ik heb het een week aangekeken en merkte dat het niet veel beter ging. Ik ben absoluut niet tegen anti depressiva, maar stelde mezelf teleur dat ik er weer zo snel naar greep. Voor mij zat maar 1 gedachte in mn hoofd: wat de vorige keer hielp, moet nu ook werken! Op zo'n moment ben ik zo paniekerig dat ik niet langer kan afwachten, terwijl ik het miss ook een paar weken langer had kunnen aankijken.
Maar dat moet ik loslaten! Had hele drukke dagen gehad en toen ineens 2 zieke kinderen (psuedokroep en griep), de trigger 'slaap tekort' zorgde dat alles terugkwam.
Heb een schat van een man die de nachten nu doet (dochter 13 mnd is onrustig sinds ze ziek is geweest) zodat ik rustig kan slapen. Bijwerkingen van mn AD vind ik pittig, soms tegen het plafond, maar gelukkig inmiddels herkenbaar. De vorige keer kreeg ik bij week 3-4 resultaat en ging het toen flink veel beter. Ik geniet wanneer dat lukt en verder hoef ik niks!
Heb jij nig adviezen betreffende ooit stoppem AD. Ik ben gestopt na 6 maanden stabiel geweest te zijn en afbouwen was geen enkel probleem. Maar wellicht dat het nu handiger is om het langer te slikken, bv een jaar.
Ohja iets dat mij ook op viel bij mezelf en bij de anderen. Vaak zij terugvallen zo rond de herfstperiode. Nu kan ik nergens iets vinden over verbanden tussen bv pnd en herfstdip, maar herkent iemand zich erin.
Overigens zegt mijn psycholoog heel wijs: oorzaak ga je nooit vinden, is net een gatenkaas, wanneer ineens alle gaten over elkaar liggen kam je voor de bijl gaan......dus miss moet ik die herfstdip ook maar gewoon loslaten
Maar dat moet ik loslaten! Had hele drukke dagen gehad en toen ineens 2 zieke kinderen (psuedokroep en griep), de trigger 'slaap tekort' zorgde dat alles terugkwam.
Heb een schat van een man die de nachten nu doet (dochter 13 mnd is onrustig sinds ze ziek is geweest) zodat ik rustig kan slapen. Bijwerkingen van mn AD vind ik pittig, soms tegen het plafond, maar gelukkig inmiddels herkenbaar. De vorige keer kreeg ik bij week 3-4 resultaat en ging het toen flink veel beter. Ik geniet wanneer dat lukt en verder hoef ik niks!
Heb jij nig adviezen betreffende ooit stoppem AD. Ik ben gestopt na 6 maanden stabiel geweest te zijn en afbouwen was geen enkel probleem. Maar wellicht dat het nu handiger is om het langer te slikken, bv een jaar.
Ohja iets dat mij ook op viel bij mezelf en bij de anderen. Vaak zij terugvallen zo rond de herfstperiode. Nu kan ik nergens iets vinden over verbanden tussen bv pnd en herfstdip, maar herkent iemand zich erin.
Overigens zegt mijn psycholoog heel wijs: oorzaak ga je nooit vinden, is net een gatenkaas, wanneer ineens alle gaten over elkaar liggen kam je voor de bijl gaan......dus miss moet ik die herfstdip ook maar gewoon loslaten
zondag 20 november 2016 om 19:27
Hoe js het nu Char?
En inderdaad die teleurstelling in jezelf moet je loslaten. Bij mijn 2e terugval belde ik na een dag of 4 op zondag de crisisdienst. In mijn paniek kon ik echt geen dag langer wachten tot mijn huisarts, waar ik eerst onder behandeling was, weer werkte. Dus ik vind het al knap dat jij het een week hebt aangekeken. Volgens mij moet je het maar zo zien; in die paniek en ellende lijkt ieder uur een week en is iedere minuut er 1 te veel.
En wat betreft afbouwen van de AD heb ik eigenlijk maar 1 advies; vooral nu er nog niet mee bezig zijn. Ik weet dat dat makkelijker gezegd als gedaan is hoor....maar nu er mee bezig zijn helpt niks. Denk eerst maar eens na over morgen of deze week...
En wat betreft de herfst; volgens mij is het wel zo dat wanneer de blaadjes vallen er meer mensen depressief worden of terugvallen. Dus kan me voorstellen dat dat voor een PND ook zo werkt. Wel een mooie vergelijking van die gatenkaas. Denk ook wel dat het zo werkt. 1 gaatje is dan de herfst, 1 gaatje de drukte en 1 gaatje het slaaptekort. Zo zijn er nog meer gaatjes. Een daarvan is ook echt je interne chemie/hormoonhuishouding. Daar ben ik van overtuigd. Bij mijn 2e heb ik achteraf geteld dat ik tot op de dag nauwkeurig op hetzelfde moment klachten kreeg. Op momenten die bekend staan als hormonale wisselingen. Dus dan moet er toch ook iets fysieks aan ten grondslag liggen. Iets wat je met AD recht lan trekken. Dus ik hoop heel hard voor jou dat ze snel beginnen te werken en dat de bijwerkingen naar de achtergrond
En inderdaad die teleurstelling in jezelf moet je loslaten. Bij mijn 2e terugval belde ik na een dag of 4 op zondag de crisisdienst. In mijn paniek kon ik echt geen dag langer wachten tot mijn huisarts, waar ik eerst onder behandeling was, weer werkte. Dus ik vind het al knap dat jij het een week hebt aangekeken. Volgens mij moet je het maar zo zien; in die paniek en ellende lijkt ieder uur een week en is iedere minuut er 1 te veel.
En wat betreft afbouwen van de AD heb ik eigenlijk maar 1 advies; vooral nu er nog niet mee bezig zijn. Ik weet dat dat makkelijker gezegd als gedaan is hoor....maar nu er mee bezig zijn helpt niks. Denk eerst maar eens na over morgen of deze week...
En wat betreft de herfst; volgens mij is het wel zo dat wanneer de blaadjes vallen er meer mensen depressief worden of terugvallen. Dus kan me voorstellen dat dat voor een PND ook zo werkt. Wel een mooie vergelijking van die gatenkaas. Denk ook wel dat het zo werkt. 1 gaatje is dan de herfst, 1 gaatje de drukte en 1 gaatje het slaaptekort. Zo zijn er nog meer gaatjes. Een daarvan is ook echt je interne chemie/hormoonhuishouding. Daar ben ik van overtuigd. Bij mijn 2e heb ik achteraf geteld dat ik tot op de dag nauwkeurig op hetzelfde moment klachten kreeg. Op momenten die bekend staan als hormonale wisselingen. Dus dan moet er toch ook iets fysieks aan ten grondslag liggen. Iets wat je met AD recht lan trekken. Dus ik hoop heel hard voor jou dat ze snel beginnen te werken en dat de bijwerkingen naar de achtergrond
maandag 21 november 2016 om 13:19
Vandaag zit ik 2 wkn aan de ad, periode van bijwerkingen zal dan redelijk voorbij zijn en hoop snel wat te merken van de voordelen. Ik heb van de vorige keer een dagboek bijgehouden, dat geeft me houvast maar ook een soort onrealistische hoop. Toen ging het in week 4 extreem goed en dat schept nu verwachtingen. Gelukkig heb ik een super psych en zij helpt mij wel heel veel in dit proces.
Ik had het er vandaag nog met mn psych over, nu lijkt alles donker, maar als straks de knop om is kan je je nauwelijks nog voorstellen hoe erg het was. Blijf het een hele rare 'aandoening' vinden. Maar ik snap wel steeds beter waarom dit een valkuil kan zijn voor de huidige vrouw.
Mag ik je vragen hoe die terugval van jou ongeveer verliep? Ik merk namelijk dat ik niet zo diep zat als de aller eerste keer, maar dat schept ook verwachtingen dat ik weer sneller 'er bovenop' ben.
Ik had het er vandaag nog met mn psych over, nu lijkt alles donker, maar als straks de knop om is kan je je nauwelijks nog voorstellen hoe erg het was. Blijf het een hele rare 'aandoening' vinden. Maar ik snap wel steeds beter waarom dit een valkuil kan zijn voor de huidige vrouw.
Mag ik je vragen hoe die terugval van jou ongeveer verliep? Ik merk namelijk dat ik niet zo diep zat als de aller eerste keer, maar dat schept ook verwachtingen dat ik weer sneller 'er bovenop' ben.
maandag 21 november 2016 om 19:53
Klopt hoor, ik hoor dat ook overal. Terug vallen zijn minder diep en duren minder lang. Das wel mijn ervaring en hoor en lees ik overal. Dus wat dat betreft geen onrealistische hoop denk ik. Ik heb in totaal 2 terugvallen gehad waarbij de diepte en duur telkens korter werden. Al weet ik wel dat mijn wanhoop bij de 2e terugval behoorlijk groot was. Want had toen echt het idee dat ik maar bleef terugvallen en 'er nooit meer vanaf' zou komen. Achteraf gezien was dat dus niet zo, maar dat gevoel herinner ik me nog wel.
dinsdag 22 november 2016 om 17:06
donderdag 24 november 2016 om 08:25
Sorry heb ff alle steun nodig die er is! Ik zit er zo doorheen en voel me zo rot! Ga zo even naar de huisarts en die moet mij ook even een peptalk geven! Gister toegegeven dat het allemaal gewoon niet meer gaat (heb een dochter van 1, zoon van 2,5 en een hond te logeren) hond gaat zo weg en wil ook voor
Mn kids meer hulp! Mn man is heel veel
Weg dus ben veel alleen, kan het even niet aan.
Heeft iemand hier ervaring mee: ik heb de vorige keer fluoxetine geslikt en dat werkte erg goed na ong 4 wkn, nu zit er een demoon in mn hoofd die zegt dat het deze keer misschien niet helpt! Kan iemand iets positiefs daarover zeggen. Vandaag slik ik het 18 dgn, maar het is zo'n lijdensweg, ik ben zo moe en voel
me rot. Pfff sorry maar moest het even kwijt!
Mn kids meer hulp! Mn man is heel veel
Weg dus ben veel alleen, kan het even niet aan.
Heeft iemand hier ervaring mee: ik heb de vorige keer fluoxetine geslikt en dat werkte erg goed na ong 4 wkn, nu zit er een demoon in mn hoofd die zegt dat het deze keer misschien niet helpt! Kan iemand iets positiefs daarover zeggen. Vandaag slik ik het 18 dgn, maar het is zo'n lijdensweg, ik ben zo moe en voel
me rot. Pfff sorry maar moest het even kwijt!
donderdag 24 november 2016 om 09:30
Char, lees even terug naar wat je de 22e hebt geschreven. Toen voelde je je weer even helemaal rustig en kon je genieten. De AD is zijn werk aan het doen, echt dat gaat je helpen! Juist omdat je je weer even goed hebt gevoeld, valt dit gevoel je rauw op je dak.
Overigens is het geen gek idee om na te denken waar je meer rust kan krijgen hoor! 2 kinderen onder de 3 jaar is normaal al heel zwaar dus laat staan met een PND. Is er een opa of oma die een nachtje loges kan gebruiken? Een buurvrouw die best even naar de kinderboerderij wil? Kan je man dit weekend een tandje extra doen? Maak het jezelf even zo makkelijk mogelijk; vanavond niet koken maar Chinees, bestel de boodschappen, laat de boel de boel etcetera.
Hopelijk komt het gevoel van afgelopen dinsdag snel terug!
Overigens is het geen gek idee om na te denken waar je meer rust kan krijgen hoor! 2 kinderen onder de 3 jaar is normaal al heel zwaar dus laat staan met een PND. Is er een opa of oma die een nachtje loges kan gebruiken? Een buurvrouw die best even naar de kinderboerderij wil? Kan je man dit weekend een tandje extra doen? Maak het jezelf even zo makkelijk mogelijk; vanavond niet koken maar Chinees, bestel de boodschappen, laat de boel de boel etcetera.
Hopelijk komt het gevoel van afgelopen dinsdag snel terug!
donderdag 24 november 2016 om 09:30
Dat klinkt niet lekker Char. Goed dat je de huisarts vandaag ziet.
Wat vervelend voor je dat het niet de eerste keer is dat je je zo rot voelt.
Veel sterkte en hopelijk gaat de gauw weer schijnen en krijg je tussendoor goede hulp.
Misschien weet je nog van de vorige keer dat AD tijd nodig heeft om te werken en dat kan wel 6 weken duren.
Wat vervelend voor je dat het niet de eerste keer is dat je je zo rot voelt.
Veel sterkte en hopelijk gaat de gauw weer schijnen en krijg je tussendoor goede hulp.
Misschien weet je nog van de vorige keer dat AD tijd nodig heeft om te werken en dat kan wel 6 weken duren.
donderdag 24 november 2016 om 13:28
Net de huisarts gesproken en die beaamde ook dat 18 dgn nog heel kort is en ze zei: als je klachten nu toenemen betekent dat dat de ad wel iets doet, dus het gaat langzaam al werken. Ook zei ze: als het de eerte keer heeft gewerkt, dan werkt het nu ook!
Dank voor jullie lieve woorden, kan vandaag alleen maar huilen! Ben normaal niet zo'n huiler, dus lucht erg op, verdriet kwam uit mn tenen! Dit herken ik erg van de vorige keer...geduld!! En vanavond lekker pannenkoek buiten de deur eten...
Dank voor jullie lieve woorden, kan vandaag alleen maar huilen! Ben normaal niet zo'n huiler, dus lucht erg op, verdriet kwam uit mn tenen! Dit herken ik erg van de vorige keer...geduld!! En vanavond lekker pannenkoek buiten de deur eten...
vrijdag 25 november 2016 om 17:09
Ja pannenkoeken geslaagd en ook geslapen zonder slaappil, dus was mega blij vanmorgen!
Dit hoort allemaal bij het proces, maar dat kan je pas geloven als het even beter gaat. Ik accepteer gewoon dat het nog even gaat duren en in de tussentijd leuke dingen doen. Hahaha maar dat zeg ik nu ik me goed voel...elke dag opnieuw bekijken. Maar kijk zo onwijs uit naar de tijd dat ik me weer mezelf voel.
Vandaag een massage genomen en daar ontspande ik voor het eerst weer van, dan merk je pas hoe verkrampt je steeds bent.
Hoe gaan jullie tegenwoordig om met tegenslagen op dit gebied. Ik was namelijk helemaal afgebouwd en alles ging weer als vanouds, totdat de kids ziek werden. Ik snap zelf de triggers wel maar blijven die niet in ons hele leven voorbij komen, periodes van drukte, verdriet en weinig slaap. Zijn jullie ook niet altijd op je hoede voor een terugval, of slijt dat echt met de jaren?
Dit hoort allemaal bij het proces, maar dat kan je pas geloven als het even beter gaat. Ik accepteer gewoon dat het nog even gaat duren en in de tussentijd leuke dingen doen. Hahaha maar dat zeg ik nu ik me goed voel...elke dag opnieuw bekijken. Maar kijk zo onwijs uit naar de tijd dat ik me weer mezelf voel.
Vandaag een massage genomen en daar ontspande ik voor het eerst weer van, dan merk je pas hoe verkrampt je steeds bent.
Hoe gaan jullie tegenwoordig om met tegenslagen op dit gebied. Ik was namelijk helemaal afgebouwd en alles ging weer als vanouds, totdat de kids ziek werden. Ik snap zelf de triggers wel maar blijven die niet in ons hele leven voorbij komen, periodes van drukte, verdriet en weinig slaap. Zijn jullie ook niet altijd op je hoede voor een terugval, of slijt dat echt met de jaren?
donderdag 1 december 2016 om 08:35
Ha dames, even een update. Ging een paar dagen enorm goed, voelde me heel kalm en sliep ineens 2 nachten zonder slaappillen. Gister zijn beide kids weer ziek geworden (snachts beide spugen) en vandaag zijn mn man en ik ziek (en de kids weer beter)....voel mijn lijf weerr erg reageren maar denk dat dat nu even logisch is gezien de situatie.
Eerst maar even uitzieken en dan weer de draad oppakken.
Eerst maar even uitzieken en dan weer de draad oppakken.
vrijdag 2 december 2016 om 08:42
Mijn man en ik zijn gister ook ziek geworden, hielden niks binnen (ook geen pillen...) wat een paniek dan weer in mn hoofd. Snachts amper geslapen omdat de kids onrustig waren en ik de ene na de andere angstaanval kreeg. Ik snap dat deze dip te maken heeft met ziek zijn, maar het voelt alsof je weer terug bij af bent!
Zal je net zien dat ons hele sociale netwerk 'weg' was, dus dat bezorgd ons ook weer stress ivm de kinderen. Nu overdag maar even een xanax ingenomen, haalt hopelijk de scherpe randjes eraf!
Zal je net zien dat ons hele sociale netwerk 'weg' was, dus dat bezorgd ons ook weer stress ivm de kinderen. Nu overdag maar even een xanax ingenomen, haalt hopelijk de scherpe randjes eraf!
vrijdag 2 december 2016 om 17:28
Goed dat je dit kan koppelen aan ziek zijn. Het feit dat je het van de week al even zonder slaappillen hebt kunnen doen zegt zoveel meer dan dat je ze nu weer even nodig hebt hoor!
Veel sterkte met alle zieken. En ik kan oprecht zeggen; ja er komt een moment dat je echt niet meer bang bent voor terugvallen. Het duurt even, maar ik heb daar nu geen enkele angst meer voor.
Veel sterkte met alle zieken. En ik kan oprecht zeggen; ja er komt een moment dat je echt niet meer bang bent voor terugvallen. Het duurt even, maar ik heb daar nu geen enkele angst meer voor.
maandag 12 december 2016 om 19:27
Lief dat je het vraagt, ging vorige week stukken beter, sliep 5 nachten zonder slaappillen en was trots en blij. Maar ik begon onrust te merken toen mn man een paar dagen voor werk weg moest. Dus accepteerde ik de terugval, gaf mezelf de ruimte. Totdat mn hond gister plotseling overleed....wat een verdriet. Dit zijn triggers waar ik niet tegen kan/wil vechten. Dit verdriet geeft me het gevoel weer terug bij af te zijn, maar ik weet dat dat verdriet er ook 'mag' zijn nu.
Heb voor vrijdag een afspraak gemaakt met mijn huisarts en ben tot die tijd gewoon lief voor mezelf.
Over het algemeen gaat het zeker wel beter. Ben duidelijk rustiger en mn vertrouwen in herstel groeit. Ik moet even door deze fase heen. Merk rond mn menstruatie en ovulatie duidelijk dat de onrust toeneemt, hoop dat dat nog iets afvlakt.
Heb voor vrijdag een afspraak gemaakt met mijn huisarts en ben tot die tijd gewoon lief voor mezelf.
Over het algemeen gaat het zeker wel beter. Ben duidelijk rustiger en mn vertrouwen in herstel groeit. Ik moet even door deze fase heen. Merk rond mn menstruatie en ovulatie duidelijk dat de onrust toeneemt, hoop dat dat nog iets afvlakt.
