Psyche
alle pijlers
Postnatale depressie en nu op zoek naar positieve verhalen!,
dinsdag 8 januari 2013 om 13:56
Lieve moeders die dit lezen,
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
zondag 25 augustus 2013 om 21:08
Liliwilli las net je bericht toen ik mijn stuk tekst had geplaatst. Gek dat ik t niet eerder heb gezien. Met mij gat t wel redelijk we krabbelen weer beetje onhoog maar je weet t slapen pff k haat. Gewoon. Maar heb t soort van geacepteerd. Zo van ik ben moeder en je hebt nu minder slaap. De dag kom ik gewoon door ben niet super moe ofZo.
En liliwilli ik hb ook heel verl getwijfeld. Ik hb zelfs eilee. Engels een email verstuurd. Maar ik hb zoiets van k heb nu deze pad gvolgd van ggz en loop dit af. Mocht het ni lukken dan plan b. En ik wil ook graag een tweede kind. Maar dcht wacht ik even mee. En idd wat is de preventie hiervoor? Goeie vraag liliwille aan eva. Ik ben benieuwd....
En liliwilli ik hb ook heel verl getwijfeld. Ik hb zelfs eilee. Engels een email verstuurd. Maar ik hb zoiets van k heb nu deze pad gvolgd van ggz en loop dit af. Mocht het ni lukken dan plan b. En ik wil ook graag een tweede kind. Maar dcht wacht ik even mee. En idd wat is de preventie hiervoor? Goeie vraag liliwille aan eva. Ik ben benieuwd....
zondag 25 augustus 2013 om 22:33
Dag dames,
Ik lees af en toe met dit topic mee en wil graag om jullie mening vragen. Ik zie nl wel wat overeenkomsten met de klachten die ik heb of heb gehad.
Ik zal in het kort ff achtergrond geven..
Ik heb een dochter van nu 2 jaar. Sinds vorig jaar oktober is het eigenlijk begonnen dat ik niet lekker in mijn vel zit. Het begon met slecht slapen, angst voor het slapen en angst voor de meest suffe dingen. Ik ben toen naar een praktijkondersteuner vd huisarts geweest en naar een haptonoom. Zij geven aan een combi van stress, weinig tijd voor mezelf en drukte de afgelopen periode en hormoononbalans, te weinig serotonine. Ik heb by the way na de keizersnede nooit klachten gehad die duiden op een ppd of wat, mijn dochter is een makkelijk kind en sliep snel door. Wel ben ik een erg bezorgde moeder, vind het moeilijk om tijd voor mezelf te nemen, doe het wel meer nu maar voel me dan snel schuldig.
Het ging medio maart wel ietsjes beter met me, alleen toen ging de angst voor het slapen wat nu weer goed gaat in een keer over in dwanggedachten mbt mijn dochter en soms oook andere dingen. Ik vond dit zo beangstigend! Ook in een keer erg opzien tegen de verantwoordelijkheden enzo..
Ik heb inmiddeld geleerd om de gedachten te laten komen en het gaat redelijk. Ik heb een orthomoleculair therapeut geraadpleegd die toch denkt dat ik een verlate ppd heb gehad. Maar ik twijfel gewoon of het niet een normale angststoornis is.
Ik heb nooit AD geslikt, wil de het eerst op eigen kracht proberen en met sporten en een natuurlijke AD.
Ik heb wel het idee dat het iets helpt, maar helaas heb ik nu ook te maken met een hoop stress door de gezondheid van mijn vriend, dus dat zorgt er ook voor dat ik nog steeds kamp met angsten.
Wat denken jullie, toch een ppd of normale angststoornis? Ik twijfel soms erg of ik niet an de AD moet gaan om hieruit te komen. Ben nog zo snel angstig om van alles en nog wat.
Ik lees af en toe met dit topic mee en wil graag om jullie mening vragen. Ik zie nl wel wat overeenkomsten met de klachten die ik heb of heb gehad.
Ik zal in het kort ff achtergrond geven..
Ik heb een dochter van nu 2 jaar. Sinds vorig jaar oktober is het eigenlijk begonnen dat ik niet lekker in mijn vel zit. Het begon met slecht slapen, angst voor het slapen en angst voor de meest suffe dingen. Ik ben toen naar een praktijkondersteuner vd huisarts geweest en naar een haptonoom. Zij geven aan een combi van stress, weinig tijd voor mezelf en drukte de afgelopen periode en hormoononbalans, te weinig serotonine. Ik heb by the way na de keizersnede nooit klachten gehad die duiden op een ppd of wat, mijn dochter is een makkelijk kind en sliep snel door. Wel ben ik een erg bezorgde moeder, vind het moeilijk om tijd voor mezelf te nemen, doe het wel meer nu maar voel me dan snel schuldig.
Het ging medio maart wel ietsjes beter met me, alleen toen ging de angst voor het slapen wat nu weer goed gaat in een keer over in dwanggedachten mbt mijn dochter en soms oook andere dingen. Ik vond dit zo beangstigend! Ook in een keer erg opzien tegen de verantwoordelijkheden enzo..
Ik heb inmiddeld geleerd om de gedachten te laten komen en het gaat redelijk. Ik heb een orthomoleculair therapeut geraadpleegd die toch denkt dat ik een verlate ppd heb gehad. Maar ik twijfel gewoon of het niet een normale angststoornis is.
Ik heb nooit AD geslikt, wil de het eerst op eigen kracht proberen en met sporten en een natuurlijke AD.
Ik heb wel het idee dat het iets helpt, maar helaas heb ik nu ook te maken met een hoop stress door de gezondheid van mijn vriend, dus dat zorgt er ook voor dat ik nog steeds kamp met angsten.
Wat denken jullie, toch een ppd of normale angststoornis? Ik twijfel soms erg of ik niet an de AD moet gaan om hieruit te komen. Ben nog zo snel angstig om van alles en nog wat.
maandag 26 augustus 2013 om 21:31
Hoi Zomer, psychiaters e.d. Hanteren de 'regel' dat een PPD binnen een jaar na de bevalling moet ontstaan. De DSM-4 geeft zelfs aan binnen 4 weken na de bevalling. Maar ik weet van een vriendin die ook na ruim een jaar klachten kreeg die veel leken op een PPD. Waarom is het voor jou belangrijk om te weten wat precies de onderliggende oorzaak is?
dinsdag 27 augustus 2013 om 20:36
Hey meiden,
Hier ben ik weer even. Goed om te lezen dat het goed gaat met jullie. Met mij gaat het ook goed. Alleen stel ik het afbouwen steeds uit, durf het nog niet goed aan of het moment is niet juist. Maar ja wanneer is het de juiste moment?
Dat slapen blijft bij kwetsbaar. Het kan zo een tijd goed gaan met een halve seroquel en dan in 1 keer lig ik wakker en raak gefrustreed en zenuwachtig. Vooral het zenuwachtige gevoel is irritant. Soms ook niet te verklaren waar het vandaan komt....
Ook ik heb van alles gelezen over ppd. Zelfs het boek pnd voor dummies gelezen. Ook gekeken naar eileen engels en mijn voeding. Uiteindelijk ook het pad gekozen en dat was vd poli psychiatrie... Heb wel een poos op mijn voeding gelet, dat wordt nu minder. Drink weer koffie en cola. En vergeet soms mijn fruit.
Wij hebben nog wel een wens voor een tweede kindje. Wil medicatievrij zijn alhoewel mijn psychiater zegt dat dit niet hoeft. De angst voor een terugval zal er altijd zijn als we een tweede kindje krijgen. De angst mag er voor mij ook zijn.
Er zij bij mij meerdere oorzaken waarom ik pnd heb gekregen:
- onvoldoende rust nemen tijdens de zwangerschap.
- zwangerschapsdiabetes
- 20 weken alleen maar overgeven en wel door werken
- hormonen
- bloedingen tijdens zwangerschap
- de heftige start van onze zoon (highcare afdeling)
- onze zoon eerste drie maand een huilbaby
- te graag borstvoeding willen geven
- stoppen met borstvoeding na drie maand, hormoonschommeling hierdoor
- stress op werk
- werk toepassen thuis (kinder en jeugdpsychiatrie)
- in braak in ons huis
- het moederschap op zich
- manlief die te snel weer in het gewone ritme wilde zijn
- mijn karakter: niet opgeven, groot verantwoordelijkheidsgevoel, opkropper, altijd sterk willen zijn, gevoeligheid voor piekeren/angst, behoefte aan momenten voor mijzelf.
Kortom ik denk dat pnd een combinatie is van meerdere dingen en dat de hormonen daar niet in helpen.... Eva van waar je interesse?
Hier ben ik weer even. Goed om te lezen dat het goed gaat met jullie. Met mij gaat het ook goed. Alleen stel ik het afbouwen steeds uit, durf het nog niet goed aan of het moment is niet juist. Maar ja wanneer is het de juiste moment?
Dat slapen blijft bij kwetsbaar. Het kan zo een tijd goed gaan met een halve seroquel en dan in 1 keer lig ik wakker en raak gefrustreed en zenuwachtig. Vooral het zenuwachtige gevoel is irritant. Soms ook niet te verklaren waar het vandaan komt....
Ook ik heb van alles gelezen over ppd. Zelfs het boek pnd voor dummies gelezen. Ook gekeken naar eileen engels en mijn voeding. Uiteindelijk ook het pad gekozen en dat was vd poli psychiatrie... Heb wel een poos op mijn voeding gelet, dat wordt nu minder. Drink weer koffie en cola. En vergeet soms mijn fruit.
Wij hebben nog wel een wens voor een tweede kindje. Wil medicatievrij zijn alhoewel mijn psychiater zegt dat dit niet hoeft. De angst voor een terugval zal er altijd zijn als we een tweede kindje krijgen. De angst mag er voor mij ook zijn.
Er zij bij mij meerdere oorzaken waarom ik pnd heb gekregen:
- onvoldoende rust nemen tijdens de zwangerschap.
- zwangerschapsdiabetes
- 20 weken alleen maar overgeven en wel door werken
- hormonen
- bloedingen tijdens zwangerschap
- de heftige start van onze zoon (highcare afdeling)
- onze zoon eerste drie maand een huilbaby
- te graag borstvoeding willen geven
- stoppen met borstvoeding na drie maand, hormoonschommeling hierdoor
- stress op werk
- werk toepassen thuis (kinder en jeugdpsychiatrie)
- in braak in ons huis
- het moederschap op zich
- manlief die te snel weer in het gewone ritme wilde zijn
- mijn karakter: niet opgeven, groot verantwoordelijkheidsgevoel, opkropper, altijd sterk willen zijn, gevoeligheid voor piekeren/angst, behoefte aan momenten voor mijzelf.
Kortom ik denk dat pnd een combinatie is van meerdere dingen en dat de hormonen daar niet in helpen.... Eva van waar je interesse?
zondag 1 september 2013 om 12:43
Ha dames,
Zazoethom; fijn dat het goed met je gaat. En heel begrijpelijk dat je het afbouwen uitstelt hoor! Zeker als je eerder ervaren hebt dat het door het afbouwen minder gaat. Raar he die kleine terugvalletjes; heb je wel eens je menstruatiecyclus in de gaten gehouden? Ik merk dat zowel rond mijn eisprong als voor mijn menstruatie mijn hormonen echt aan het schommelen zijn met altijd wat emotionele strubbelingen zeg maar misschien eens goed om een kalendertje bij te houden of zo? En goed dat je weet wat voor jou de triggers zijn geweest, vooral handig wanneer er een 2e mag komen, kun je er rekening mee proberen te houden.
Haring hoe is het met jou?
En de anderen?
Zazoethom; fijn dat het goed met je gaat. En heel begrijpelijk dat je het afbouwen uitstelt hoor! Zeker als je eerder ervaren hebt dat het door het afbouwen minder gaat. Raar he die kleine terugvalletjes; heb je wel eens je menstruatiecyclus in de gaten gehouden? Ik merk dat zowel rond mijn eisprong als voor mijn menstruatie mijn hormonen echt aan het schommelen zijn met altijd wat emotionele strubbelingen zeg maar misschien eens goed om een kalendertje bij te houden of zo? En goed dat je weet wat voor jou de triggers zijn geweest, vooral handig wanneer er een 2e mag komen, kun je er rekening mee proberen te houden.
Haring hoe is het met jou?
En de anderen?
zondag 1 september 2013 om 14:23
Zomer32.. Ik heb ook een PPD gediagnotiseerd gekregen. (waarschijnlijk komt dit doordat ik ADHD heb dit is ook dit jaar gediagnotiseerd)
Mijn dochter is in juli 2jr geworden. Eerste paar maanden na de bevalling gingen wel redelijk. Maar ik dacht ook gewoon dat t erbij hoorde , bovendien zeiden ze op het CB 9 maanden op 9maanden af. Dus daar hield ik mij aan vast. Toen dochter 1 jaar werd zat ik al lange tijd niet in mijn vel , maar was toen dochter 10mnd was nog bij de huisartrs geweset en die zei joh ene is met 9mnd weer klaar , andere doet er langer over. Dus gaf mijzelf weer een half jaartje.. En toen ging het steeds slechter en slechter en is afgelopen januari 2013 de bom zo'n beetje gebarsten , ik kreeg steeds meer angst en paniekaanvallen.
Dochter was dus toen al 1,5jr oud. !!
Sinds januari 2013 in de medische molen van de GGZ. THANK GOD !!! Eerst AD gekregen , dit hielp aardig maar in mijn hoofd bleeft t een warboel. Uiteindelijk t vermoeden van ADHD en ik scoorde vrij hoog. Gestopt met AD en gestart met Ritalin. Mijn wondertabletje... En door het starten met Ritalin ben ik er weer boven op gekrabbeld. Maar ook door t starten van de AD kwam er meer rust in mijzelf, waardoor ik helderder kon nadenken en beter functioneerde. Wanneer er geen ADHD was geconstateerd had ik nu nog aan de AD gezeten vermoedelijk. Het heeft mij echt geholpen in de 1e 10 weken tot de uiteindelijk diagnose van ADHD.
Waarschijnlijk kwam ik door mijn ADHD giga in de knoop met mijzelf , teveel prikkels , teveel dingen moeten plannen. En toen dochter nog klein was , had ik een schema , om de 4 uur voeden en daar leefde ik daags op. Dat was mijn schema , maar Dochter werd ouder en wilde steeds meer.. En tja schema's qua voeden werden steeds minder en ik kwam steeds meer in de knoop daardoor.
PPD kan dus ook later onstaan , vaak gebeurd het bij de moeders die een makkelijke baby hebben in de 1e paar maanden. Bij iets minder makkelijke baby's (bv huilbaby's) zijn moeders eerder op , omdat ze gewoon door t ernstige slaaptekort erbij niet meer kunnen functioneren daags.
Met een *gemakkelijke* baby die bv snachts met 6 weken doorslaapt (zoals mijn dochter) dan duurt het langer voor de *bom* barst.
ALthans dat was de uitleg van mijn psych
Mijn dochter is in juli 2jr geworden. Eerste paar maanden na de bevalling gingen wel redelijk. Maar ik dacht ook gewoon dat t erbij hoorde , bovendien zeiden ze op het CB 9 maanden op 9maanden af. Dus daar hield ik mij aan vast. Toen dochter 1 jaar werd zat ik al lange tijd niet in mijn vel , maar was toen dochter 10mnd was nog bij de huisartrs geweset en die zei joh ene is met 9mnd weer klaar , andere doet er langer over. Dus gaf mijzelf weer een half jaartje.. En toen ging het steeds slechter en slechter en is afgelopen januari 2013 de bom zo'n beetje gebarsten , ik kreeg steeds meer angst en paniekaanvallen.
Dochter was dus toen al 1,5jr oud. !!
Sinds januari 2013 in de medische molen van de GGZ. THANK GOD !!! Eerst AD gekregen , dit hielp aardig maar in mijn hoofd bleeft t een warboel. Uiteindelijk t vermoeden van ADHD en ik scoorde vrij hoog. Gestopt met AD en gestart met Ritalin. Mijn wondertabletje... En door het starten met Ritalin ben ik er weer boven op gekrabbeld. Maar ook door t starten van de AD kwam er meer rust in mijzelf, waardoor ik helderder kon nadenken en beter functioneerde. Wanneer er geen ADHD was geconstateerd had ik nu nog aan de AD gezeten vermoedelijk. Het heeft mij echt geholpen in de 1e 10 weken tot de uiteindelijk diagnose van ADHD.
Waarschijnlijk kwam ik door mijn ADHD giga in de knoop met mijzelf , teveel prikkels , teveel dingen moeten plannen. En toen dochter nog klein was , had ik een schema , om de 4 uur voeden en daar leefde ik daags op. Dat was mijn schema , maar Dochter werd ouder en wilde steeds meer.. En tja schema's qua voeden werden steeds minder en ik kwam steeds meer in de knoop daardoor.
PPD kan dus ook later onstaan , vaak gebeurd het bij de moeders die een makkelijke baby hebben in de 1e paar maanden. Bij iets minder makkelijke baby's (bv huilbaby's) zijn moeders eerder op , omdat ze gewoon door t ernstige slaaptekort erbij niet meer kunnen functioneren daags.
Met een *gemakkelijke* baby die bv snachts met 6 weken doorslaapt (zoals mijn dochter) dan duurt het langer voor de *bom* barst.
ALthans dat was de uitleg van mijn psych
zondag 1 september 2013 om 15:00
Hey meiden,
Ben ik weer terug van een heerlijke bijna paniekloze vakantie in Frankrijk:) Ik heb hier en daar wel moeilijke momentjes gehad. Zeker met het weggaan, veranderingen stress noem ik het maar. Voor de rest heerlijk genoten, mijn kleine meisje heeft een sprong gemaakt ze wil alleen nog maar zitten en overal bij zijn:) ze is nu alweer 6 maanden. De jongens hebben zich super vermaakt.
Morgen begint het gewone leven weer met school end. Vind ik ook best wel weer spannend! Ik kan het allemaal wel weer handelen tegenwoordig. Ik hoopte deze maand mijn eerste afbouw stap te gaan nemen, maar ik ben nog niet stabiel genoeg heb ik het idee. Even afwachten wat de psy vind??
Wat fijn lilliewillie dat het zo goed gaat zonder AD, ik kan ook niet wachten tot ik weer gewoon mezelf ben, zonder medicatie. Maar ja alles op zijn tijd.
Haring wat fijn dat het met jouw ook weer de goede kant op gaat. Wanneer is je zoontje geboren, mijn dochtertje op 7 maart?
Zazoethom jij ook weer terug van een heerlijke vakantie. Goed om te lezen dat je ook een fijne vakantie hebt gehad.
Ben ik weer terug van een heerlijke bijna paniekloze vakantie in Frankrijk:) Ik heb hier en daar wel moeilijke momentjes gehad. Zeker met het weggaan, veranderingen stress noem ik het maar. Voor de rest heerlijk genoten, mijn kleine meisje heeft een sprong gemaakt ze wil alleen nog maar zitten en overal bij zijn:) ze is nu alweer 6 maanden. De jongens hebben zich super vermaakt.
Morgen begint het gewone leven weer met school end. Vind ik ook best wel weer spannend! Ik kan het allemaal wel weer handelen tegenwoordig. Ik hoopte deze maand mijn eerste afbouw stap te gaan nemen, maar ik ben nog niet stabiel genoeg heb ik het idee. Even afwachten wat de psy vind??
Wat fijn lilliewillie dat het zo goed gaat zonder AD, ik kan ook niet wachten tot ik weer gewoon mezelf ben, zonder medicatie. Maar ja alles op zijn tijd.
Haring wat fijn dat het met jouw ook weer de goede kant op gaat. Wanneer is je zoontje geboren, mijn dochtertje op 7 maart?
Zazoethom jij ook weer terug van een heerlijke vakantie. Goed om te lezen dat je ook een fijne vakantie hebt gehad.
maandag 2 september 2013 om 11:40
Dag damens,
Illiwili met mij gaat het gaat wel goed hoor. Ik doe het rustig aan. Het slapen gaat al iets beter en soms heb ik mindere dagen. Maar me angst hiervoor is gelukkig iets verminderd, maar is er altijd nog. Ach ja het went. Me arts geeft aan dat het slapen tussen me oren zit en dat ik mischien wel placebo pillen nodig heb haahga. Ik heb nu zoiets van laat het maar tussen me oren zitten totdat ik terug ben van me vakantie Hoe is het verder met jou.Ben je stabiel?
Zazathoem welkom weer lang niets van je gehoord. Ben blij om te horen dat het goed met je gaat en dat je ook kan weten wat de oorzaken zijn van je depressie. En wat t afbouwen betreft komt wel. Doe het lekker op jouw tempo. Wat niet kan kan gewoon niet. Denk aan je gezondheid nu.. En straks neem je lekker een tweede kind nou met of zonder medicatie er zijn medicatie die je kan slikken als je zwanger bent. Ik heb zoiets van beter aan de medicatie dan kapot gaan...
Vera lekker hoor dat je al zo snel op vakantie bent gegaan. Mijn zoontje is van 1 feb. ik hoop dat je hebt kunnen genieten wij gaan volgende week en ik vind het erg spannend. Ik heb gemengde gevoelens. Ik ben heel blij maar ook soort van bang. Maar gelukkig overheerst het positieve
EVA ik wacht nog met smart op je reactie.???
Ik hoor het graag van jullie damens. weer fijn dat iedereen reageert:)
Illiwili met mij gaat het gaat wel goed hoor. Ik doe het rustig aan. Het slapen gaat al iets beter en soms heb ik mindere dagen. Maar me angst hiervoor is gelukkig iets verminderd, maar is er altijd nog. Ach ja het went. Me arts geeft aan dat het slapen tussen me oren zit en dat ik mischien wel placebo pillen nodig heb haahga. Ik heb nu zoiets van laat het maar tussen me oren zitten totdat ik terug ben van me vakantie Hoe is het verder met jou.Ben je stabiel?
Zazathoem welkom weer lang niets van je gehoord. Ben blij om te horen dat het goed met je gaat en dat je ook kan weten wat de oorzaken zijn van je depressie. En wat t afbouwen betreft komt wel. Doe het lekker op jouw tempo. Wat niet kan kan gewoon niet. Denk aan je gezondheid nu.. En straks neem je lekker een tweede kind nou met of zonder medicatie er zijn medicatie die je kan slikken als je zwanger bent. Ik heb zoiets van beter aan de medicatie dan kapot gaan...
Vera lekker hoor dat je al zo snel op vakantie bent gegaan. Mijn zoontje is van 1 feb. ik hoop dat je hebt kunnen genieten wij gaan volgende week en ik vind het erg spannend. Ik heb gemengde gevoelens. Ik ben heel blij maar ook soort van bang. Maar gelukkig overheerst het positieve
EVA ik wacht nog met smart op je reactie.???
Ik hoor het graag van jullie damens. weer fijn dat iedereen reageert:)
vrijdag 6 september 2013 om 02:55
Hey dames,
Nou hier zit ik dan om half drie 's nachts. Vandaag naar de psychiater geweest en afgesproken om te stoppen met de seroquel. Hij geeft aan dat ik zo'n lage dosis slik, dat dit gewoon homeopathisch is.
Dus ik stop volle moed en benoem mijn angst voor het stoppen en misschien niet slapen als iets wat erbij hoort. In de hoop dat ik deze situatie accepteren.
Maar het valt tegen... Zucht... Alle oude angsten komen terug, alle nare herinneringen ook.... Draai draai draai, ik lijk bijna in slaap te vallen, maar dan val je in zo'n zwart gat (het achtbaaneffect, maar alleen stop het naar beneden niet) en schrik/schud je wakker... En vervolgens weer draai draai draai en tja dan ga ik nadenken. Ik voel de spanning in mijn lijf, schouders pijnlijk, kaak op slot en trillende benen. Probeer ze te ontspannen.... De angst is zo groot bij mij, dat ik allerlei manier en ook enge manieren, om deze angst te ontwijken, te vluchten of te vermijden.
Ik weet dat ik dit niet doe, maar alleen de gedachten maakt me nog angstiger. Kortom ik kom in een visieuze cirkel... Ik moet hier waarschijnlijk door heen, maar hoe!
Uiteindelijk raak ik heel verdrietig, maar tegelijkertijd is er ook iets moois....: ik wil me niet zo voelen en ik wil dit ook niet voor mijn zoon. Dus als ik de medicatie nodig heb om me goed te voelen, dan is dat maar zo. Ook als het betekent dat we nooit een tweede kindje gaan krijgen... Misschien ga ik die keus wel maken, want mijn zoon gaat voor... Ik merk nu hoeveel ik van hem hou!
Hoewel ik voor vannacht regelmatig aan onze wens voor een tweede kindje denk, benauwd het me nu. De slapeloze nachten, de onzekerheid, het ritme, het gevoel dat je gevangen zit...
Voor degene die gestopt zijn met medicatie voor het slapen.... Hoe hebben jullie het toch gedaan? En hoe zijn de eerste nachten gegaan? Is het gewoon doorzetten?
Hoe kom je vd zenuwen af? Ik hebal drie koppen slaapthee op...
Jeetje het is nu al 1,5 jaar geleden en nu heb ik nog steeds en obsessie voor slaap en allerlei angsten.... Wel minder dan voorheen, maar toch.
Nou hier zit ik dan om half drie 's nachts. Vandaag naar de psychiater geweest en afgesproken om te stoppen met de seroquel. Hij geeft aan dat ik zo'n lage dosis slik, dat dit gewoon homeopathisch is.
Dus ik stop volle moed en benoem mijn angst voor het stoppen en misschien niet slapen als iets wat erbij hoort. In de hoop dat ik deze situatie accepteren.
Maar het valt tegen... Zucht... Alle oude angsten komen terug, alle nare herinneringen ook.... Draai draai draai, ik lijk bijna in slaap te vallen, maar dan val je in zo'n zwart gat (het achtbaaneffect, maar alleen stop het naar beneden niet) en schrik/schud je wakker... En vervolgens weer draai draai draai en tja dan ga ik nadenken. Ik voel de spanning in mijn lijf, schouders pijnlijk, kaak op slot en trillende benen. Probeer ze te ontspannen.... De angst is zo groot bij mij, dat ik allerlei manier en ook enge manieren, om deze angst te ontwijken, te vluchten of te vermijden.
Ik weet dat ik dit niet doe, maar alleen de gedachten maakt me nog angstiger. Kortom ik kom in een visieuze cirkel... Ik moet hier waarschijnlijk door heen, maar hoe!
Uiteindelijk raak ik heel verdrietig, maar tegelijkertijd is er ook iets moois....: ik wil me niet zo voelen en ik wil dit ook niet voor mijn zoon. Dus als ik de medicatie nodig heb om me goed te voelen, dan is dat maar zo. Ook als het betekent dat we nooit een tweede kindje gaan krijgen... Misschien ga ik die keus wel maken, want mijn zoon gaat voor... Ik merk nu hoeveel ik van hem hou!
Hoewel ik voor vannacht regelmatig aan onze wens voor een tweede kindje denk, benauwd het me nu. De slapeloze nachten, de onzekerheid, het ritme, het gevoel dat je gevangen zit...
Voor degene die gestopt zijn met medicatie voor het slapen.... Hoe hebben jullie het toch gedaan? En hoe zijn de eerste nachten gegaan? Is het gewoon doorzetten?
Hoe kom je vd zenuwen af? Ik hebal drie koppen slaapthee op...
Jeetje het is nu al 1,5 jaar geleden en nu heb ik nog steeds en obsessie voor slaap en allerlei angsten.... Wel minder dan voorheen, maar toch.
vrijdag 6 september 2013 om 15:55
Hey,
@zazoethom jeetje wat vervelend voor je... Ik herken het helemaal. Die symptomen had ik ook allemaal:( Ik heb 4 maanden temazepam geslikt.
Op een gegeven moment afgesproken met mezelf dat als ik niet in slaap zou vallen dan mag ik mijn pammetje alsnog innemen. Hij lag op mijn nachtkastje en deze afspraak werkte. Ik dronk in die tijd geen koffie, cola light of wat dan ook met cafeïne, en inderdaad slaap thee en ontspanning thee. Dit drink ik nu nog steeds.
Ik heb meerdere pogingen gedaan maar die waren zonder succes. Dan kwamen inderdaad alle vervelende en zenuwachtige gevoelen gelijk terug. De volgende dag was dan ook een zooitje. Ik hoop voor je dat je je gedachtes rustig krijgt en lekker in slaap kunt vallen... Misschien als je weet, ik kan hem altijd nog innemen. Ga jezelf niet lopen kwellen. Slaap is belangrijk. Succes....
@zazoethom jeetje wat vervelend voor je... Ik herken het helemaal. Die symptomen had ik ook allemaal:( Ik heb 4 maanden temazepam geslikt.
Op een gegeven moment afgesproken met mezelf dat als ik niet in slaap zou vallen dan mag ik mijn pammetje alsnog innemen. Hij lag op mijn nachtkastje en deze afspraak werkte. Ik dronk in die tijd geen koffie, cola light of wat dan ook met cafeïne, en inderdaad slaap thee en ontspanning thee. Dit drink ik nu nog steeds.
Ik heb meerdere pogingen gedaan maar die waren zonder succes. Dan kwamen inderdaad alle vervelende en zenuwachtige gevoelen gelijk terug. De volgende dag was dan ook een zooitje. Ik hoop voor je dat je je gedachtes rustig krijgt en lekker in slaap kunt vallen... Misschien als je weet, ik kan hem altijd nog innemen. Ga jezelf niet lopen kwellen. Slaap is belangrijk. Succes....
vrijdag 6 september 2013 om 22:25
Zazathoem, ik vind het echt erg voor je dat dat je dit meemaakt. Het lijkt me echt verschrikkelijk. Het is bij jou dat gemaal je zorgen maken dat je niet kan slapen. Dit heb ik ook terwijl je wel kan slapen. Me arts stelde laatst placebo pillen voor. Maak je geen zorgen al moet je desnoods een halve seroquel. Al doet t heel weinig voor je maar meer om je gerust te stellen. Bij de een duurt t langer het herstel en bij de ander wat sneller. Maar het komt excht wel weer goed. Miss niet deze week of volgende week maar er komt een dag dat het gaat lukken. Houd de moed niet op!! Ik ziy precies in t zelfde schuitje. Ik sta veelste veel stil bij datstonme slapen. Terwjjl als we goed gaan nadenken slaat t nergens op! Het zijn maar gedachten. Ik sta nu op de wchtlijst voor cognitieve gedragstherapie en slaapcursus voor mijn stomme slapen. Wellicht kun je ook een cursus volgen oid.
Hou je sterk en probeer aan leuke dingen te dneken als je gaat slapen en niet aan t slapen. Ik weer dat t moeilijk is maar jij bent de baas over je gedachten. En voor je t weet ben je weg. Probeer ernaast te sporteb waardoor je moe van wordt. En of een sauna pakken. Dit helpt wel bij mij. Het komt egt goed. En wat betreft een tweede kind die ga jij okk gewoon straks krijgen als het ment to be is. Je bent een sterke vrouw en bent van heel ver gekomen dua een tweede kind kom maar op!! En k denk dat je niet meer zoals de eerste zal meemaken nu ben je voorbereid. Probeer in het nu te leven wat komt komt. Eerst jezelf en se rest komt vanzelf. Niet in het negatieve. Sterkte en we horen het van je
Hou je sterk en probeer aan leuke dingen te dneken als je gaat slapen en niet aan t slapen. Ik weer dat t moeilijk is maar jij bent de baas over je gedachten. En voor je t weet ben je weg. Probeer ernaast te sporteb waardoor je moe van wordt. En of een sauna pakken. Dit helpt wel bij mij. Het komt egt goed. En wat betreft een tweede kind die ga jij okk gewoon straks krijgen als het ment to be is. Je bent een sterke vrouw en bent van heel ver gekomen dua een tweede kind kom maar op!! En k denk dat je niet meer zoals de eerste zal meemaken nu ben je voorbereid. Probeer in het nu te leven wat komt komt. Eerst jezelf en se rest komt vanzelf. Niet in het negatieve. Sterkte en we horen het van je
zondag 8 september 2013 om 09:29
Zazoethom, meisje wat rot voor je. En zo herkenbaar: toen ik helemaal stopte met de seroquel heb ik 2 nachten niet geslapen inclusief alle oude angsten en paniek die terug kwamen + daarbij de angst dat ik nooooooooit meer zonder medicatie zou kunnen. Wat geholpen heeft? Opnieuw een deadline met mezelf afspreken in de trant van 'als ik dan niet slaap dan neem ik.....' En dat zo'n lage dosering seroquel niets meer doet....dikke lulkoek....sorry hoor maar mijn ervaring is in ieder geval anders! Ik hoop zo dat het vannacht beter is gegaan en anders gaat het vanavond beter...of ga je een afbouwstap toevoegen: eerst om de dag en later om de 2 dagen....zazoethom jij komt er echt wel....en dat 2e kindje...daar heb je de tijd voor, toch?
Rest van de dames: sorry ff geen tijd meer voor een persoonlijke noot...er is een duplobouwwerk wat mijn aandacht vraagt
Rest van de dames: sorry ff geen tijd meer voor een persoonlijke noot...er is een duplobouwwerk wat mijn aandacht vraagt
maandag 9 september 2013 om 07:54
Dames
Wat een verhalen, ik heb er heel veel gelezen met tranen in m'n ogen. Ik zelf heb een zoontje van 2. Ik was heel bang voor ppd en pnd. Heb een angststoornis.
Nu is pnd bij mij reuze meegevallen op wat vervelende dwanggedachten na. Maar nu twee jaar later, na een relatiebreuk ben ik in een soort van depressie beland en weer (opnieuw) aan de AD na 4 jaar zonder te hebben gekund.
Ik heb ook angst voor slapeloosheid en daardoor nachten wakker gelegen. Dit heb ik eerder gehad, en het is over gegaan maar nu weer een terugval met alle gevolgen van dien. Soort van overspannen/depressie. Constant angst en een verschrikkelijk schuldgevoel naar m'n zoontje toe.
Ik slik voor het slapen mirtazapine, een ad die als bijwerking lekker slapen heeft. En af en toe temazepam. Maar ben ontzettend bang voor verslaving en bang er nooit meer vanaf te raken.
Ook ik heb een wens voor een tweede kindje, maar nu dus geen partner meer dus dat zal nog even duren.
Ik herken zoveel in jullie verhalen, al is het bij mij geen pnd. Al zit ik nu midden in mijn angstperiode, wb slapen vooral, ik weet dat het goed kán komen. Ik weet alleen niet hoe en wanneer en kan me niet meer herinneren hoe ik er 4 jaar geleden vanaf ben gekomen.
Ik zal deze forum blijven volgen, ik volg therapie, misschien heb ik eens wat tips voor de angst-voor-niet-slapers...
Heel veel sterkte lieve moeders!! Het komt goed, hoe dan ook!!
Wat een verhalen, ik heb er heel veel gelezen met tranen in m'n ogen. Ik zelf heb een zoontje van 2. Ik was heel bang voor ppd en pnd. Heb een angststoornis.
Nu is pnd bij mij reuze meegevallen op wat vervelende dwanggedachten na. Maar nu twee jaar later, na een relatiebreuk ben ik in een soort van depressie beland en weer (opnieuw) aan de AD na 4 jaar zonder te hebben gekund.
Ik heb ook angst voor slapeloosheid en daardoor nachten wakker gelegen. Dit heb ik eerder gehad, en het is over gegaan maar nu weer een terugval met alle gevolgen van dien. Soort van overspannen/depressie. Constant angst en een verschrikkelijk schuldgevoel naar m'n zoontje toe.
Ik slik voor het slapen mirtazapine, een ad die als bijwerking lekker slapen heeft. En af en toe temazepam. Maar ben ontzettend bang voor verslaving en bang er nooit meer vanaf te raken.
Ook ik heb een wens voor een tweede kindje, maar nu dus geen partner meer dus dat zal nog even duren.
Ik herken zoveel in jullie verhalen, al is het bij mij geen pnd. Al zit ik nu midden in mijn angstperiode, wb slapen vooral, ik weet dat het goed kán komen. Ik weet alleen niet hoe en wanneer en kan me niet meer herinneren hoe ik er 4 jaar geleden vanaf ben gekomen.
Ik zal deze forum blijven volgen, ik volg therapie, misschien heb ik eens wat tips voor de angst-voor-niet-slapers...
Heel veel sterkte lieve moeders!! Het komt goed, hoe dan ook!!
dinsdag 10 september 2013 om 08:04
Zazoethom hoe gaat het nu met het slapen?
Ik sliep alweer een week goed met alleen m'n ad savonds, die volgens velen zo goed werkt voor de slaap.
Vannacht echter kon ik de slaap niet vatten, dus toch weer temazepam 10 mg, lukte daarna nog niet dus nog een halve. Ben tussen 4 en 6 in een soort doezelstaat geraakt.
Het ging zo goed, en nu weer dit, voel me nu weer zo rot. Ik haat dat rot slapen, wil d'r helemaal niet iets voor slikken. Heb weer de hele ochtend huilbuien, waarvan ik liever niet heb dat m'n zoontje dat ziet. En vraag me nu weer af wat die AD eigenlijk voor me doet. Slik het nog maar 4,5 week maar merkte toch echt al verbetering, en nu dit
Ik weet dat ik niet echt een pnd heb, maar herken zoveel van jullie verhalen dat ik hier m'n ei even kwijt wou.
Ik sliep alweer een week goed met alleen m'n ad savonds, die volgens velen zo goed werkt voor de slaap.
Vannacht echter kon ik de slaap niet vatten, dus toch weer temazepam 10 mg, lukte daarna nog niet dus nog een halve. Ben tussen 4 en 6 in een soort doezelstaat geraakt.
Het ging zo goed, en nu weer dit, voel me nu weer zo rot. Ik haat dat rot slapen, wil d'r helemaal niet iets voor slikken. Heb weer de hele ochtend huilbuien, waarvan ik liever niet heb dat m'n zoontje dat ziet. En vraag me nu weer af wat die AD eigenlijk voor me doet. Slik het nog maar 4,5 week maar merkte toch echt al verbetering, en nu dit
Ik weet dat ik niet echt een pnd heb, maar herken zoveel van jullie verhalen dat ik hier m'n ei even kwijt wou.
dinsdag 10 september 2013 om 10:53
He Roanna welkom, wat rot voor je dat je je zo rot voelt:( het niet kunnen slapen is zo frustrerend. Daar wordt je letterlijk gek van. Ik slikte naast mijn AD ook temazepam 20mg vond het vreselijk, dacht dat ik nooit meer zelf zou kunnen slapen. Ik had ook niet het gevoel dat ik zelf sliep. Toen ik op een gegeven moment stabiel genoeg was, heb ik een afspraak met mezelf gemaakt ik probeer zonder slaappil lukt het niet jammer, dan neem ik hem om 24.00 alsnog. Het is ook niet ineen keer gelukt hoor en dan baalde ik ontzettend en was ik de dag erna weer extra rot.
Ik hoop dat je wat hebt aan alle verhalen hier en weet dat het goed komt, hoe ver je ook bent. Ik was achteraf toch ook best ver, wilde het niet zien, maar als ik terug kijk:(
Gelukkig gaat het ook met mij een heel stuk beter. Met vallen en opstaan kom je er....
Ik hoop dat je wat hebt aan alle verhalen hier en weet dat het goed komt, hoe ver je ook bent. Ik was achteraf toch ook best ver, wilde het niet zien, maar als ik terug kijk:(
Gelukkig gaat het ook met mij een heel stuk beter. Met vallen en opstaan kom je er....
dinsdag 10 september 2013 om 11:24
Veer dankjewel voor je reactie. Slik jij nu helemaal geen medicijnen meer? Zit hier nu gewoon te huilen doordat ik nu weet dat ik niet de enige ben, wist ik ook wel maar het is fijn om even persoonlijk een reactie te krijgen. Zo stom, ben helemaal niet zo'n jankerd, maar de laatste tijd pfff. Ik wens dit gewoon niemand toe. Het stomme is, dat ik dit 6 jaar geleden ook heb gehad maar toen slikte ik naast de AD geen slaappillen. En ook dat geeft me dan weer het gevoel dat ik er nu niet uitkom net zoals toen wel.
Het is nu gewoon erg wisselend, heb ook meer het idee dat ik overspannen ben. Maar dat gevoel ebt weer weg als ik een paar dagen goed geslapen heb (zonder temazepam) Maar idd vallen en opstaan. Vandaag even keihard gevallen dus. En moet straks ook nog lessen voorbereiden (loop afstudeer stage als docent). Nu even gevoel dat ik dat allemaal niet aankan. Maargoed toch maar even proberen...
Het is nu gewoon erg wisselend, heb ook meer het idee dat ik overspannen ben. Maar dat gevoel ebt weer weg als ik een paar dagen goed geslapen heb (zonder temazepam) Maar idd vallen en opstaan. Vandaag even keihard gevallen dus. En moet straks ook nog lessen voorbereiden (loop afstudeer stage als docent). Nu even gevoel dat ik dat allemaal niet aankan. Maargoed toch maar even proberen...
dinsdag 10 september 2013 om 13:18
@roanna ik ben blij voor je dat ik je een beetje kan steunen in deze kl%# tijd. Ik heb ook veel steun gehad aan dit forum. Zeker om positieve verhalen te lezen. En dat je weet dat je niet de enige bent. Het is fijn om te lezen dat andere moeders dezelfde klachten hebben en er ook weer bovenop zijn gekomen. Bij iedereen gaat het met 5 passen voorruit en weer 2 terug.
Ik slik nog steeds AD Venlafaxine 75 mg, ik wil binnenkort gaan afbouwen. Ik slik het nu bijna 6 maanden. Soms weet ik ook niet of ik me nu rot voel door de AD of dat ik toch nog niet helemaal stabiel ben? Ik ben gewoon onwijs benieuwd hoe ik zelf nu weer ben. Ik wil je gewoon weer mezelf voelen.
Ik heb van alles geprobeerd om weer te kunnen slapen. Ik dronk geen cafeïne, at geen chocola s'avonds geen groene thee (schijnt opwekkend te zijn) ik drink slaapthee, ik heb melatomine geprobeerd 5 mg van de dokter. Niets hielp een paar maanden geleden. Je kan pas stoppen als je lichaam weer een beetje stress vrij is overdag. Dat hielp bij mij, toen dat eenmaal was kon ik weer slapen zonder temazepam. Ik hoop voor je dat je dipje van korte duur is en dat je je snel weer beter voelt.
Ik slik nog steeds AD Venlafaxine 75 mg, ik wil binnenkort gaan afbouwen. Ik slik het nu bijna 6 maanden. Soms weet ik ook niet of ik me nu rot voel door de AD of dat ik toch nog niet helemaal stabiel ben? Ik ben gewoon onwijs benieuwd hoe ik zelf nu weer ben. Ik wil je gewoon weer mezelf voelen.
Ik heb van alles geprobeerd om weer te kunnen slapen. Ik dronk geen cafeïne, at geen chocola s'avonds geen groene thee (schijnt opwekkend te zijn) ik drink slaapthee, ik heb melatomine geprobeerd 5 mg van de dokter. Niets hielp een paar maanden geleden. Je kan pas stoppen als je lichaam weer een beetje stress vrij is overdag. Dat hielp bij mij, toen dat eenmaal was kon ik weer slapen zonder temazepam. Ik hoop voor je dat je dipje van korte duur is en dat je je snel weer beter voelt.
dinsdag 10 september 2013 om 14:39
Veer bedankt weer voor je reactie. Ik heb 6 jr. Geleden ook ad gebruikt (net als nu mirtazapine) en na ruim een jaar afgebouwd. Viel me toen reuze mee. Maar toch nu weer die angst terug dat me dat geen tweede keer zal lukken.
Ik heb ook steeds nachten tussendoor dat het me zonder temazepam lukt. Al denk ik dan nog wel steeds: dan komt het door de mirtazapine dat ik slaap, niet door mezelf. En dan na een paar dagen heb ik toch weer een nacht dat ik niet slapen kan en ik durf het niet aan een hele nacht wakker te liggen dus dan toch weer een slaappil. Maar achteraf dan weer zo'n faalgevoel daardoor, bah!
Knap dat je het weer helemaal zonder slaappillen kan!!
Ik heb ook steeds nachten tussendoor dat het me zonder temazepam lukt. Al denk ik dan nog wel steeds: dan komt het door de mirtazapine dat ik slaap, niet door mezelf. En dan na een paar dagen heb ik toch weer een nacht dat ik niet slapen kan en ik durf het niet aan een hele nacht wakker te liggen dus dan toch weer een slaappil. Maar achteraf dan weer zo'n faalgevoel daardoor, bah!
Knap dat je het weer helemaal zonder slaappillen kan!!
donderdag 12 september 2013 om 10:38
Zazoethom, hoe is het met je?? Hopelijk is geen nieuws goed nieuws....
Roanne, welkom hier! Zoals je zelf zegt: je bent er eerder doorheen gekomen, dus dat gaat je nu ook lukken al voelt dat nu heel anders.
Wat een enorm gevecht is dat slapen toch hè...las laatst dat te weinig slaap direct zorgt voor een tekort aan serotoninereceptoren waardoor je een tekort aan het gelukstofje serotonine krijgt, wat je weer nodig hebt om normaal in slaap te vallen. Een enorme vicieuze cirkel dus....die soms alleen te doorbreken is met medicatie. Ingewikkeld maar klinkt wel logisch toch?
Roanne, welkom hier! Zoals je zelf zegt: je bent er eerder doorheen gekomen, dus dat gaat je nu ook lukken al voelt dat nu heel anders.
Wat een enorm gevecht is dat slapen toch hè...las laatst dat te weinig slaap direct zorgt voor een tekort aan serotoninereceptoren waardoor je een tekort aan het gelukstofje serotonine krijgt, wat je weer nodig hebt om normaal in slaap te vallen. Een enorme vicieuze cirkel dus....die soms alleen te doorbreken is met medicatie. Ingewikkeld maar klinkt wel logisch toch?
donderdag 12 september 2013 om 11:50
@Lilliwillie
Bedankt ja dat heb ik idd ook gelezen. Dat maakt me juist extra angstig om niet te slapen. Terwijl je juist weet dat wanneer je niet angstig bent voor slapeloosheid je ook beter slaapt. Het houdt elkaar dan zo in stand. Het is een kwestie van je zelfvertrouwen weer vinden in dat je wel in slaap zult vallen. Of de angst doorbreken om het niet zo erg te vinden om wakker te liggen.
Maar dat lukt gewoon niet altijd. Blijft constant in m'n achterhoofd.
Bedankt ja dat heb ik idd ook gelezen. Dat maakt me juist extra angstig om niet te slapen. Terwijl je juist weet dat wanneer je niet angstig bent voor slapeloosheid je ook beter slaapt. Het houdt elkaar dan zo in stand. Het is een kwestie van je zelfvertrouwen weer vinden in dat je wel in slaap zult vallen. Of de angst doorbreken om het niet zo erg te vinden om wakker te liggen.
Maar dat lukt gewoon niet altijd. Blijft constant in m'n achterhoofd.
zaterdag 14 september 2013 om 19:38
Hey meiden.
Twee nachten zonder medicatie geprobeerd. Maar moest ongesteld worn en had familieweekend... En dan is het moment niet zo handig... Dus uiteindelijk de derde nacht om 2.00 uur ' snachts toch een tabletje genomen.
Maandag psych gebeld voor overleg..., hij wil in oktober een plan maken, nu de vorige dosis weer slikken. Het voelt ook als falen..., maar denk nog altijd da het wel een keer gaat lukken. Misschien toch wat lilliwillie zegt, een deadline stellen. Zal bij mij wel 1.00 uur zijn, want ik ben sowieso een late slaper.
Voorlopig eerst herstellen en dan. Moed verzamelen om het een keer te proberen. Ik heb dus nog hoop.
Hebben jullie nog tips om beter in je gevoel te zitten dan in je verstand. Ik wil graag janken omdat ik merk dat er verdriet zit, maar het lukt niet.
Roanna het is je ooit gelukt, dus dan lukt het je nog wel een keer. Eerst herstellen en neem daar de tijd voor.
Veer mooi om te horen hoe je opknapt!
Twee nachten zonder medicatie geprobeerd. Maar moest ongesteld worn en had familieweekend... En dan is het moment niet zo handig... Dus uiteindelijk de derde nacht om 2.00 uur ' snachts toch een tabletje genomen.
Maandag psych gebeld voor overleg..., hij wil in oktober een plan maken, nu de vorige dosis weer slikken. Het voelt ook als falen..., maar denk nog altijd da het wel een keer gaat lukken. Misschien toch wat lilliwillie zegt, een deadline stellen. Zal bij mij wel 1.00 uur zijn, want ik ben sowieso een late slaper.
Voorlopig eerst herstellen en dan. Moed verzamelen om het een keer te proberen. Ik heb dus nog hoop.
Hebben jullie nog tips om beter in je gevoel te zitten dan in je verstand. Ik wil graag janken omdat ik merk dat er verdriet zit, maar het lukt niet.
Roanna het is je ooit gelukt, dus dan lukt het je nog wel een keer. Eerst herstellen en neem daar de tijd voor.
Veer mooi om te horen hoe je opknapt!
zaterdag 14 september 2013 om 21:25
Zazoethom,
Jammer dat het niet gelukt is. zoals je zelf al zegt: dit was blijkbaar niet het moment. En das zeker geen falen hoor! En ik oktober nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Wat betreft je vraag; zou je daar niet mee kunnen helpen. Ik ben ook niet zo'n voeler zeg maar. Merk wel dat ik sinds ik moeder ben en die hele PND meer open sta voor gevoel en emotie, maar daar heb ik niets speciaals voor gedaan. Kun je benoemen waar het verdriet wat je hebt vandaan komt? Of wat het is wat je verdrietig maakt? Tijdens 1 van mijn stages ben ik ooit eens een haptonoom tegen gekomen. Zij hielp mensen hun lijf, en daarmee hun emoties,, beter te voelen. Misschien kun je daar eens op googlen?
Jammer dat het niet gelukt is. zoals je zelf al zegt: dit was blijkbaar niet het moment. En das zeker geen falen hoor! En ik oktober nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Wat betreft je vraag; zou je daar niet mee kunnen helpen. Ik ben ook niet zo'n voeler zeg maar. Merk wel dat ik sinds ik moeder ben en die hele PND meer open sta voor gevoel en emotie, maar daar heb ik niets speciaals voor gedaan. Kun je benoemen waar het verdriet wat je hebt vandaan komt? Of wat het is wat je verdrietig maakt? Tijdens 1 van mijn stages ben ik ooit eens een haptonoom tegen gekomen. Zij hielp mensen hun lijf, en daarmee hun emoties,, beter te voelen. Misschien kun je daar eens op googlen?
dinsdag 17 september 2013 om 13:10
hallo allemaal, hoe gaat het dames.
Zazoethom jij weer wat aan de betere hand.
Hier alles goed, net op vakantie geweest wat heerlijk was.
Afentoe eens wat een mindere dag maar over het algemeen mag ik niet klagen, grote triggers zijn hier nog; ongesteld worden, te druk hebben, onverwachtse dingen en weinig/slecht slapen. dan merk ik de volgende dag dat ik me toch wat depri voel en sneller in de paniek schiet. Zoontje gaat super, kletst rent en zingt heel wat af, heerlijk jochie! zou leuk zijn weer wat te horen van elkaar
Medicijnen ben ik nog steeds heel rustig aan het afbouwen, blijf dit spannend vinden en zoals ik het lees ben ik niet de enigste die dit eng vind, misschien kunnen we elkaar hier in steunen en adviezen geven. Meestal is het de angst voor de angst. Meiden tot snel.
Zazoethom jij weer wat aan de betere hand.
Hier alles goed, net op vakantie geweest wat heerlijk was.
Afentoe eens wat een mindere dag maar over het algemeen mag ik niet klagen, grote triggers zijn hier nog; ongesteld worden, te druk hebben, onverwachtse dingen en weinig/slecht slapen. dan merk ik de volgende dag dat ik me toch wat depri voel en sneller in de paniek schiet. Zoontje gaat super, kletst rent en zingt heel wat af, heerlijk jochie! zou leuk zijn weer wat te horen van elkaar
Medicijnen ben ik nog steeds heel rustig aan het afbouwen, blijf dit spannend vinden en zoals ik het lees ben ik niet de enigste die dit eng vind, misschien kunnen we elkaar hier in steunen en adviezen geven. Meestal is het de angst voor de angst. Meiden tot snel.
