Psyche
alle pijlers
Postnatale depressie en nu op zoek naar positieve verhalen!,
dinsdag 8 januari 2013 om 13:56
Lieve moeders die dit lezen,
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
vrijdag 18 januari 2013 om 18:32
Een goede methode zazoethorn om elke dag een cijfer te geven en te benoemen wat er goed ging die dag. Een zes is te doen toch?!
Wat mij ook enorm heeft geholpen is schrijven. Hier op het forum, maar ook in een soort van dagboek.
Zwarte pietje, wat goed een zeven! en wat fijn dat je hebt kunnen genieten!
Kolki, wat houdt je nog tegen om hulp te vragen? Is het schaamte, vindt je dat je dat het zelf moet doen, voelt het als falen of ben je bang voor wat er komen gaat?
En hoe staat je partner hierin?
Wat mij ook enorm heeft geholpen is schrijven. Hier op het forum, maar ook in een soort van dagboek.
Zwarte pietje, wat goed een zeven! en wat fijn dat je hebt kunnen genieten!
Kolki, wat houdt je nog tegen om hulp te vragen? Is het schaamte, vindt je dat je dat het zelf moet doen, voelt het als falen of ben je bang voor wat er komen gaat?
En hoe staat je partner hierin?
zaterdag 19 januari 2013 om 13:37
@wibra; wat houdt mij tegen? Ik ben het gezeik zat. Ik wil gewoon net doen alsof er niks is. Dus naar de huisarts gaan, is geen optie. Mijn vriend belt maandag zelf wel naar de huisarts en met een beetje geluk en in een vlaag van positiviteit zal ik meewerken.
(Ik ben heeeeeeel moeilijk! Zelfs toen ik met 31 weken weeen kreeg heeft mijn vriend moeten bellen, ik bleef volhouden dat ik darmklachten had. De vk kwam kijken, deed inwendig onderzoek, vertelde vervolgens dat ik een blaasontsteking had en dat ik even naar het zh moest. Ze belde stiekem in de tuin naar het zh om paraat te staan. Ze lokte me er gewoon heen, en ik moest natuurlijk blijven. Na 3 dagen liep ik met mijn infuusje al bijna op het parkeerterrein.....)
Even een beeld schetsen over mijn eigenwijs zijn......
De huisarts weet dit en stapt daar makkelijk overheen.
@Zwarte piet; wat fijn dat je zo hebt genoten van je gezin!! Dat is het mooiste doel!
Mijn cijfer voor vandaag.: 4.
Ik wissel heeeeeel erg. Per minuut, per uur sla ik om. Totaal onvoorspelbaar. Bah.
(Ik ben heeeeeeel moeilijk! Zelfs toen ik met 31 weken weeen kreeg heeft mijn vriend moeten bellen, ik bleef volhouden dat ik darmklachten had. De vk kwam kijken, deed inwendig onderzoek, vertelde vervolgens dat ik een blaasontsteking had en dat ik even naar het zh moest. Ze belde stiekem in de tuin naar het zh om paraat te staan. Ze lokte me er gewoon heen, en ik moest natuurlijk blijven. Na 3 dagen liep ik met mijn infuusje al bijna op het parkeerterrein.....)
Even een beeld schetsen over mijn eigenwijs zijn......
De huisarts weet dit en stapt daar makkelijk overheen.
@Zwarte piet; wat fijn dat je zo hebt genoten van je gezin!! Dat is het mooiste doel!
Mijn cijfer voor vandaag.: 4.
Ik wissel heeeeeel erg. Per minuut, per uur sla ik om. Totaal onvoorspelbaar. Bah.
zaterdag 19 januari 2013 om 19:47
Daar ben ik weer... Gisteravond twee seroquel ingenomen, maar werd om 12.15 weer wakker. Toen maar een extra tabletje genomen, want werd helemaal zenuwachtig met het idee dat onze zoom volgende week jarig is. Uiteindelijk redelijk geslapen, maar werd wel zenuwachtiger hoe langer in bed bleef.... Druk maken over de verjaardag van mijn zoon, want ik wil gewoon dat ik me goed voel. Heb natuurlijk daar niet helemaal invloed op... Goed voelen betekent dat ik goed me slapen, dus er komt een druk om mijn slapen liggen.... Grrr kon mijn hoofd maar anders denken.
Gelukkig kregen we vanmiddag visite en kon ik me gedachten laten afleiden... Dus daar heb ik wel echt van genoten. Met de visite hebben we al een beetje de verjaardag gevierd.
Kolki ik heb ook die wisselende stemming gehad... Daar werd ik helemaal tureluurs van... Soms heb ik nog van die dagen, maar er zijn ook dagen dat me stemming stabieler is. Tja die eigenwijzigheid..... Je wilt het verstoppen, het is er niet, gewoon normaal doen... Ik zeg zelf wel eens morgen ben ik weer normaal... Soms helpt het maar helaas zo makkelijk gaat het niet bij mij. Het onder ogen zien dat dit nog wel even een tijdje duurt, is het enige wat ik kan doen. Ook er geen tijd aankoppelen, ik zie wel.
Je zei dat het een tijdje beter met je ging, wat maakt dat het nu minder gaat?
De cijfer voor vandaag blijft een 6:
- ik heb genoten vd visite en ook van mijn zoon.
- ik heb beneden en de badkamer schoongemaakt
Gelukkig kregen we vanmiddag visite en kon ik me gedachten laten afleiden... Dus daar heb ik wel echt van genoten. Met de visite hebben we al een beetje de verjaardag gevierd.
Kolki ik heb ook die wisselende stemming gehad... Daar werd ik helemaal tureluurs van... Soms heb ik nog van die dagen, maar er zijn ook dagen dat me stemming stabieler is. Tja die eigenwijzigheid..... Je wilt het verstoppen, het is er niet, gewoon normaal doen... Ik zeg zelf wel eens morgen ben ik weer normaal... Soms helpt het maar helaas zo makkelijk gaat het niet bij mij. Het onder ogen zien dat dit nog wel even een tijdje duurt, is het enige wat ik kan doen. Ook er geen tijd aankoppelen, ik zie wel.
Je zei dat het een tijdje beter met je ging, wat maakt dat het nu minder gaat?
De cijfer voor vandaag blijft een 6:
- ik heb genoten vd visite en ook van mijn zoon.
- ik heb beneden en de badkamer schoongemaakt
zaterdag 19 januari 2013 om 19:51
Lilea: het hakt er in als er iets met je kind is. Onze zoon heeft ook een vervelende start gehad... En dat maakte dat ik uiteindelijk uitgeput was. Ook at ik de eerste maanden weinig omdat er gewoon geen tijd was..., met al dat gekolf, bijvoeden en borstvoeding. Ben ook enorm afgevallen, nu weer aangekomen... Dus een samenloop van omstandigheden kan een pnd worden... De ene pnd is de andere ook weer niet denk ik..., maar allemaal vervelend.
zaterdag 19 januari 2013 om 20:10
oh zazoethom wat herken ik je weer.......wat maakte ik me gisteravond druk om vandaag! Ik moest en zou me goed voelen van mezelf, en natuurlijk heb je hier geen invloed op.
Uiteindelijk geef ik vandaag een 8, merk dat ik echt kan genieten van kleine dingen van mijn zoon, heerlijk!
Alles verliep goed alhoewel het mega druk was.....lig nu voor pampers op de bank.
Wat prachtig om dat kleine koppie zo blij te zien....taartje eten en vooral de chippies waren vandaag favoriet, hij plukte ze bij alle andere kindjes uit het bakje hihi
Ik ben sinds donderdag mijn risperdal aan het afbouwen, dit heb ik in de crisis tijd naast mijn clomipramine van de psychiater gekregen..... maar nu naar maanden van slikken blijf ik me er erg down en vooral afgevlakt voelen, het werd dus tijd het zelf weer te doen en de risperdal af te bouwen.
Kreeg bij het idee om te moeten afbouwen al bijna een paniekaanval.....maar het valt me absoluut niet tegen.
Merkte de eerste dagen wel weer wat sneller paniek en kon mezelf weer wat sneller angsten aanpraten!
Eigenlijk ben ik best een beetje trots op mezelf nu.
Vanavond maar vroeg op bed morgen nog een dagje met visite gaaaap....
Meiden maak er weer wat van dit weekend!
Uiteindelijk geef ik vandaag een 8, merk dat ik echt kan genieten van kleine dingen van mijn zoon, heerlijk!
Alles verliep goed alhoewel het mega druk was.....lig nu voor pampers op de bank.
Wat prachtig om dat kleine koppie zo blij te zien....taartje eten en vooral de chippies waren vandaag favoriet, hij plukte ze bij alle andere kindjes uit het bakje hihi
Ik ben sinds donderdag mijn risperdal aan het afbouwen, dit heb ik in de crisis tijd naast mijn clomipramine van de psychiater gekregen..... maar nu naar maanden van slikken blijf ik me er erg down en vooral afgevlakt voelen, het werd dus tijd het zelf weer te doen en de risperdal af te bouwen.
Kreeg bij het idee om te moeten afbouwen al bijna een paniekaanval.....maar het valt me absoluut niet tegen.
Merkte de eerste dagen wel weer wat sneller paniek en kon mezelf weer wat sneller angsten aanpraten!
Eigenlijk ben ik best een beetje trots op mezelf nu.
Vanavond maar vroeg op bed morgen nog een dagje met visite gaaaap....
Meiden maak er weer wat van dit weekend!
zondag 20 januari 2013 om 16:58
Hallo allemaal
Even voorstellen: ook ik zit met een PND na de geboorte van mijn jongste dochter (nu ruim 4mnd). De eerste verschijnselen traden al op in de kraamweek: niet slapen, vooral 'snachts paniekaanvallen, hyperventileren, even totaal de weg kwijt. Met dank aan erg lieve, oplettende en daadkrachtige verloskundigen (in de praktijk hier werken ze met z'n drieen) die op controle kwamen bij de huisarts terechtgekomen die me meteen aan de antidepressiva wilde zetten 'maar dan moet je wel met borstvoeding stoppen, dat is nu toch teveel voor je'. Hier ging ik tegen in protest, de verloskundigen stonden achter mij en kreeg uiteindelijk temazepam voorgeschreven. Zodat ik in ieder geval weer zou slapen. Dit heeft wel goed geholpen (het werkt ook angstverminderend), maar is verslavingsgevoelig, dus ik wilde er ook weer snel vanaf (bovendien was het ook wel gedoe, ik moest overdag extra afkolven voor de nachtvoeding, omdat dan het slaapmiddel nog in de melk aanwezig zou zijn, mijn man moest dan 's nacht het flesje met afgekolfde melk geven en ik afkolven (om de productie wel op gang te houden) en deze melk weggooien). Uiteindelijk na drie weken gestopt met de pilletjes, en overgestapt op melatonine (om in slaap te vallen) en passieflora (werkt rustgevend). Dit werkte soms wel en soms niet. Hele nachten opgezeten, tijdschriften gelezen, sudoku's gedaan, alles om maar rustig te worden. En aan de buitenwereld maar volhouden dat het zo ontzettend goed ging (waarom eigenlijk). Uiteindelijk had ik ook met yogaoefeningen voor het slapengaan wel een soort van (wankel) evenwicht om toch nog redelijk normaal te functioneren en toen.... gingen we met vakantie. Dat was genoeg om me weer helemaal terug bij af te laten zijn. Weer angstaanvallen. mijn dochters lagen daar allebei op een eigen kamer (de jongste met babyfoon), ik lag in bed zowat met de babyfoon tegen m'n oor aangeklemd om maar te horen ademhalen, ik was ervan overtuigd dat ze zou gaan stoppen met ademhalen... irreeel natuurlijk, maar dat zijn angsten vaker. Uiteindelijk paar nachten maar bij haar op de kamer gaan slapen. Dit vond mijn man weer niet leuk. Toen het babybedje maar weer naast ons bed neergezet. En met behulp van wat slaapmedicatie paar nachten wel kunnen slapen. Terug thuis dacht ik met het oppakken van m'n 'normale' ritme wel weer terug te kunnen krabbelen, maar het ging van kwaad tot erger. Ik werd agressief, erg kort lontje, maakte ruzie met m'n man om niks, angsten, durfde niet meer met m'n dochter in bad omdat ik bang was dat ze zou verdrinken, was ervan overtuigd dat ze niet goed groeide/at/ontwikkelde (volgens CB cijfers is het allemaal prima, typisch hollands welvaren baby, groot en mollig). Pas op het punt dat ik mezelf betrapte dat ik tegen m'n oudste dochter aan het schreeuwen was (zij is vijf) besefte ik dat ik er niet alleen uitkom. Volgende dag bij de huisarts (nu m'n eigen, niet de vervanging die ik eerst had) m'n hele verhaal gedaan en na overleg begonnen met AD en verwijsbrief voor de psycholoog. Ik geef nog steeds borstvoeding, dus ik wilde een AD dat ermee te combineren was. Dat heb ik nu, Parexotine, 10 mg. Nu anderhalve week. Was erg bang voor de bijwerkingen, maar omdat ik een hele lage dosering heb (dokter wil het langzaam opbouwen eventueel) valt het mij alleszins mee. Eerste dagen weer paniekaanvallen en slecht slapen en overdag errrug somber, dat laatste blijft nog wel, maar af en toe heb ik een momentje dat ik me weer een beetje mezelf voel, en daar doe je het voor. Slapen gaat nu in ieder geval goed, nu ook zonder aanvullende middelen.
Herkenning vinden in jullie verhalen en het op deze manier van je afschrijven helpt!
Even voorstellen: ook ik zit met een PND na de geboorte van mijn jongste dochter (nu ruim 4mnd). De eerste verschijnselen traden al op in de kraamweek: niet slapen, vooral 'snachts paniekaanvallen, hyperventileren, even totaal de weg kwijt. Met dank aan erg lieve, oplettende en daadkrachtige verloskundigen (in de praktijk hier werken ze met z'n drieen) die op controle kwamen bij de huisarts terechtgekomen die me meteen aan de antidepressiva wilde zetten 'maar dan moet je wel met borstvoeding stoppen, dat is nu toch teveel voor je'. Hier ging ik tegen in protest, de verloskundigen stonden achter mij en kreeg uiteindelijk temazepam voorgeschreven. Zodat ik in ieder geval weer zou slapen. Dit heeft wel goed geholpen (het werkt ook angstverminderend), maar is verslavingsgevoelig, dus ik wilde er ook weer snel vanaf (bovendien was het ook wel gedoe, ik moest overdag extra afkolven voor de nachtvoeding, omdat dan het slaapmiddel nog in de melk aanwezig zou zijn, mijn man moest dan 's nacht het flesje met afgekolfde melk geven en ik afkolven (om de productie wel op gang te houden) en deze melk weggooien). Uiteindelijk na drie weken gestopt met de pilletjes, en overgestapt op melatonine (om in slaap te vallen) en passieflora (werkt rustgevend). Dit werkte soms wel en soms niet. Hele nachten opgezeten, tijdschriften gelezen, sudoku's gedaan, alles om maar rustig te worden. En aan de buitenwereld maar volhouden dat het zo ontzettend goed ging (waarom eigenlijk). Uiteindelijk had ik ook met yogaoefeningen voor het slapengaan wel een soort van (wankel) evenwicht om toch nog redelijk normaal te functioneren en toen.... gingen we met vakantie. Dat was genoeg om me weer helemaal terug bij af te laten zijn. Weer angstaanvallen. mijn dochters lagen daar allebei op een eigen kamer (de jongste met babyfoon), ik lag in bed zowat met de babyfoon tegen m'n oor aangeklemd om maar te horen ademhalen, ik was ervan overtuigd dat ze zou gaan stoppen met ademhalen... irreeel natuurlijk, maar dat zijn angsten vaker. Uiteindelijk paar nachten maar bij haar op de kamer gaan slapen. Dit vond mijn man weer niet leuk. Toen het babybedje maar weer naast ons bed neergezet. En met behulp van wat slaapmedicatie paar nachten wel kunnen slapen. Terug thuis dacht ik met het oppakken van m'n 'normale' ritme wel weer terug te kunnen krabbelen, maar het ging van kwaad tot erger. Ik werd agressief, erg kort lontje, maakte ruzie met m'n man om niks, angsten, durfde niet meer met m'n dochter in bad omdat ik bang was dat ze zou verdrinken, was ervan overtuigd dat ze niet goed groeide/at/ontwikkelde (volgens CB cijfers is het allemaal prima, typisch hollands welvaren baby, groot en mollig). Pas op het punt dat ik mezelf betrapte dat ik tegen m'n oudste dochter aan het schreeuwen was (zij is vijf) besefte ik dat ik er niet alleen uitkom. Volgende dag bij de huisarts (nu m'n eigen, niet de vervanging die ik eerst had) m'n hele verhaal gedaan en na overleg begonnen met AD en verwijsbrief voor de psycholoog. Ik geef nog steeds borstvoeding, dus ik wilde een AD dat ermee te combineren was. Dat heb ik nu, Parexotine, 10 mg. Nu anderhalve week. Was erg bang voor de bijwerkingen, maar omdat ik een hele lage dosering heb (dokter wil het langzaam opbouwen eventueel) valt het mij alleszins mee. Eerste dagen weer paniekaanvallen en slecht slapen en overdag errrug somber, dat laatste blijft nog wel, maar af en toe heb ik een momentje dat ik me weer een beetje mezelf voel, en daar doe je het voor. Slapen gaat nu in ieder geval goed, nu ook zonder aanvullende middelen.
Herkenning vinden in jullie verhalen en het op deze manier van je afschrijven helpt!
maandag 21 januari 2013 om 01:07
Inderdaad, maar je merkt ook dat mensen niet zo goed weten hoe erop te reageren. In mijn omgeving dan althans.
Nu weer achter de computer en beneden na weer een paniekaanval in bed. Ik hou mezelf nu maar voor dat het door de medicijnen komt en het binnenkort beter moet gaan, maar de ratio wint niet altijd (nu in ieder geval even niet). Hebben meer dames dat ze bijvoorbeeld helemaal van slag raken als ze het nieuws of iets dergelijks zien?
Nu weer achter de computer en beneden na weer een paniekaanval in bed. Ik hou mezelf nu maar voor dat het door de medicijnen komt en het binnenkort beter moet gaan, maar de ratio wint niet altijd (nu in ieder geval even niet). Hebben meer dames dat ze bijvoorbeeld helemaal van slag raken als ze het nieuws of iets dergelijks zien?
maandag 21 januari 2013 om 09:14
hé bah titania dat je op dit late tijdstip nog op bent door de paniekaanvallen! Echt het word beter en beter....! het heeft echt tijd nodig en die tijd is helaas niet een paar weken maar reken maar op een jaar! Het herstel gaat langzaam....ik ben nu 12 maanden verder en begin me nu pas momenten weer mezelf te voelen.
maandag 21 januari 2013 om 15:52
Welkom Titania75. Herkenbaar verhaal.
Ik ben net zo lang bezig met AD als jij en zit ook te wachten wanneer mijn ratio wint...
Het wisselend met mij enorm. Onrustig geslapen, zat ook om 1.15 beneden en heb toen maar extra medicatie ingenomen. Maar om 6.15 al weer zenuwachtig wakker (terwijl we de luxe hebben dat zonlief tot 7.30 slaapt). Nu ben ik wel aan het werk, en is dit mijn pauzemoment. Op het werk ben ik voornamelijk aanwezig en probeer ik een werkritme op te bouwen.
Ik ben nu alleen maar bezig met de nachten... Als ik maar goed slaap..., tja en dan leg ik daar weer de druk op. Ik weet dat dit geen zin heeft, maar ik wil me zo graag goed voelen a.s. zaterdag. Was het maar zo ver, want nu voel ik me nog redelijk.
Ik kan ook moeilijk naar het nieuws kijken en alles wat met geweld te maken heeft. ik word paniekerig als er weer een familiedrama heeft afgespeeld....
Gisteren geef ik een 6 en vandaag ook (maar het wisseld van 5, naar 6,5).
- van een spelletje spelen genoten
- gelachen om de katten.
en als iemand nog praktischer tips heeft om rustig te worden mbt tot het slapen en de nacht, graag...
Ik ben net zo lang bezig met AD als jij en zit ook te wachten wanneer mijn ratio wint...
Het wisselend met mij enorm. Onrustig geslapen, zat ook om 1.15 beneden en heb toen maar extra medicatie ingenomen. Maar om 6.15 al weer zenuwachtig wakker (terwijl we de luxe hebben dat zonlief tot 7.30 slaapt). Nu ben ik wel aan het werk, en is dit mijn pauzemoment. Op het werk ben ik voornamelijk aanwezig en probeer ik een werkritme op te bouwen.
Ik ben nu alleen maar bezig met de nachten... Als ik maar goed slaap..., tja en dan leg ik daar weer de druk op. Ik weet dat dit geen zin heeft, maar ik wil me zo graag goed voelen a.s. zaterdag. Was het maar zo ver, want nu voel ik me nog redelijk.
Ik kan ook moeilijk naar het nieuws kijken en alles wat met geweld te maken heeft. ik word paniekerig als er weer een familiedrama heeft afgespeeld....
Gisteren geef ik een 6 en vandaag ook (maar het wisseld van 5, naar 6,5).
- van een spelletje spelen genoten
- gelachen om de katten.
en als iemand nog praktischer tips heeft om rustig te worden mbt tot het slapen en de nacht, graag...
maandag 21 januari 2013 om 18:23
pfff wat een druk weekend.... ik heb vandaag mn dag niet zo.....hoe zou dat nou komen.
Toch ben ik op zulke dagen weer enorm bang dat alle ellende weer begint....herkennen jullie dit?
Wat betreft het slapen ik heb dat ok een hele tijd gehad wat mij ook altijd wel hielp was voor het na bed gaan slaap thee van de kruidvat.....combinatie van lavendel en rooibos ofzo.
Misschien ook een idee om 's nachts als je wakker bent je mp3 speler op je hoofd te zetten met muziek, dit leidde mij dan altijd af en ik viel dan vaak weer in slaap!
Veel succes vannacht
Toch ben ik op zulke dagen weer enorm bang dat alle ellende weer begint....herkennen jullie dit?
Wat betreft het slapen ik heb dat ok een hele tijd gehad wat mij ook altijd wel hielp was voor het na bed gaan slaap thee van de kruidvat.....combinatie van lavendel en rooibos ofzo.
Misschien ook een idee om 's nachts als je wakker bent je mp3 speler op je hoofd te zetten met muziek, dit leidde mij dan altijd af en ik viel dan vaak weer in slaap!
Veel succes vannacht
maandag 21 januari 2013 om 19:04
Ow die druk op slapen... zeeeer herkenbaar... Heel soms viel ik wel in slaap zonder medicatie, maar dat moest dan 'per ongeluk' gebeuren, als ik expres niks nam dan voelde ik zo'n druk om in slaap te vallen dat het dan uiteraard niet lukte. Ook met medicatie soms niet hoor. Wat mij soms hielp was het volgende luisteren op youtube, koptelefoon op en op m'n telefoon afspelen. Omdat je precies verteld wordt wat je moet doen heb je geen tijd om je gedachten af te laten dwalen of in paniek te raken. Het is een yoga oefening:
http://http://www.youtube.com/watch?v=whDLg6Q5jGc
Bij mij werkte dit best een paar keer, totdat ik wist wat er ging komen, toen gingen mijn gedachten weer alle kanten op.Met alle gevolgen vandien.
En inderdaad, goede nachtrustthee, flink sterk laten trekken en twee koppen tijdje voor slapen gaan.
Vandaag geef ik een 5. Niet vooruit te branden, maar toch:
-lopend door de sneeuw m'n dochter naar school gebracht en opgehaald (totaal zo'n 5 km gelopen)
- eerste groentehapje voor jongste (pompoen) was een succes en grappig om te zien
http://http://www.youtube.com/watch?v=whDLg6Q5jGc
Bij mij werkte dit best een paar keer, totdat ik wist wat er ging komen, toen gingen mijn gedachten weer alle kanten op.Met alle gevolgen vandien.
En inderdaad, goede nachtrustthee, flink sterk laten trekken en twee koppen tijdje voor slapen gaan.
Vandaag geef ik een 5. Niet vooruit te branden, maar toch:
-lopend door de sneeuw m'n dochter naar school gebracht en opgehaald (totaal zo'n 5 km gelopen)
- eerste groentehapje voor jongste (pompoen) was een succes en grappig om te zien
maandag 21 januari 2013 om 21:45
Ach Kolki bah die griep... Duurt ook wel 10 dagen heb ik gehoord. In ieder geval beterschap.
Ik weet nu ook waarom ik pieker..... Ongesteld geworden... Bah bah bah, maar weet nu ook wat de oorzaak.... Dus ik hoop dat ik me bij het gepieker kan neerleggen. Titania ik kan dan van youtube niet openen....
Ik weet nu ook waarom ik pieker..... Ongesteld geworden... Bah bah bah, maar weet nu ook wat de oorzaak.... Dus ik hoop dat ik me bij het gepieker kan neerleggen. Titania ik kan dan van youtube niet openen....
dinsdag 22 januari 2013 om 09:32
dinsdag 22 januari 2013 om 19:35
Hey zwartpietje,
Ik probeer je wat helpende gedachtes te geven... Wat ik ook tegen mezelf zeg... Misschien heb je er wat aan. Regelmatig dit benoemen als die piekergedachtes opkomen... Dan ga je ze op een gegeven moment geloven. Hier komen ze dan:
- een postnatale psychose komt voor in de eerste 2 -4 weken na je bevalling. Dit is voor jou niet meer aan de orde.
- zelden wordt een postnatale depressie een psychose (anders kan dan wel) Meestal ben te alert en is het vaak de angst voor de angst. Dat is wat mij Psychiater verteld heeft en wat ik gelezen heb ik boeken
Als je aan het afbouwen bent , zorg dan voor afleiding zodat je minder gefocust bent met wat er met je lichaam gebeurt...
Heb vertrouwen, het is vaak de angst voor de angst.... Wat heeft je arts verder als advies gegeven?
Ik probeer je wat helpende gedachtes te geven... Wat ik ook tegen mezelf zeg... Misschien heb je er wat aan. Regelmatig dit benoemen als die piekergedachtes opkomen... Dan ga je ze op een gegeven moment geloven. Hier komen ze dan:
- een postnatale psychose komt voor in de eerste 2 -4 weken na je bevalling. Dit is voor jou niet meer aan de orde.
- zelden wordt een postnatale depressie een psychose (anders kan dan wel) Meestal ben te alert en is het vaak de angst voor de angst. Dat is wat mij Psychiater verteld heeft en wat ik gelezen heb ik boeken
Als je aan het afbouwen bent , zorg dan voor afleiding zodat je minder gefocust bent met wat er met je lichaam gebeurt...
Heb vertrouwen, het is vaak de angst voor de angst.... Wat heeft je arts verder als advies gegeven?
woensdag 23 januari 2013 om 09:38
hey zazoethom,
Hier gaat het redelijlk, de psychiater zei dat ik niet zoveel van de afbouw zou voelen omdat het maar zo'n lage dosis was!
't kan dus ook zijn dat ik mezelf wat zit op te fokken ik weet het niet, voel me idd geval niet helemaal oké, ik zal er wel even doorheen moeten.
Een 7 wat goed! lekker he dat je weer wat meer kan en durft!
Ik geef gister een 5
positief:
ik heb de hele avond alleen gewerkt op een voor mij nieuwe locatie.
Hier gaat het redelijlk, de psychiater zei dat ik niet zoveel van de afbouw zou voelen omdat het maar zo'n lage dosis was!
't kan dus ook zijn dat ik mezelf wat zit op te fokken ik weet het niet, voel me idd geval niet helemaal oké, ik zal er wel even doorheen moeten.
Een 7 wat goed! lekker he dat je weer wat meer kan en durft!
Ik geef gister een 5
positief:
ik heb de hele avond alleen gewerkt op een voor mij nieuwe locatie.
woensdag 23 januari 2013 om 10:27
@Zazoet; wat prettig dat je zonder zenuwen bent opgestaan, en wat een mooi cijfer!
@zwartepiet; Ik denk ook wel dat je er even door heen moet, ongeacht een lage dosering of niet.... Knap van je dat een positief moment hebt kunnen zien. En vind je alleen werken juist prettig nu, of heb je liever mensen om op terug te vallen tijdens je werk?
@titiana; fijn dat je ook mee komt schrijven.
Sorry dat ik weinig inhoudelijk reageer, dat krijg ik nog niet voor elkaar. Ik lees iets en ben het meteen weer kwijt.
De ha heeft net gebeld en ik wordt verhoogd. Ik maak zelf het stofje nog niet voldoende aan, vandaar deze terugval. Morgen mee starten en dan zal ik meteen een stuk rustiger worden. De psych heeft blijkbaar speciaal de lexapro voorgeschreven ivm met mijn angsten en dwangmatig gedrag. Toen ik begon met de Ad merkte ik na een week al verschil. Weer zin in het leven, genieten enz. Dat is nu weer bijna weg. Dus veel te lang gewacht. Zucht. Ik leer het ook nooit.....
Hopelijk voel ik mij door de ophoging volgende week weer een stuk beter!
@zwartepiet; Ik denk ook wel dat je er even door heen moet, ongeacht een lage dosering of niet.... Knap van je dat een positief moment hebt kunnen zien. En vind je alleen werken juist prettig nu, of heb je liever mensen om op terug te vallen tijdens je werk?
@titiana; fijn dat je ook mee komt schrijven.
Sorry dat ik weinig inhoudelijk reageer, dat krijg ik nog niet voor elkaar. Ik lees iets en ben het meteen weer kwijt.
De ha heeft net gebeld en ik wordt verhoogd. Ik maak zelf het stofje nog niet voldoende aan, vandaar deze terugval. Morgen mee starten en dan zal ik meteen een stuk rustiger worden. De psych heeft blijkbaar speciaal de lexapro voorgeschreven ivm met mijn angsten en dwangmatig gedrag. Toen ik begon met de Ad merkte ik na een week al verschil. Weer zin in het leven, genieten enz. Dat is nu weer bijna weg. Dus veel te lang gewacht. Zucht. Ik leer het ook nooit.....
Hopelijk voel ik mij door de ophoging volgende week weer een stuk beter!
woensdag 23 januari 2013 om 10:30
Hai dames ,
Ik schrijf al lange tijd op t forum onder een andere nick.
Mijn dochter is 1,5jr oud (juli2011)en vanaf haar geboorte is het al niet goed met mij. Ik wijtte dat aan het hoort erbij het is wennen dat moederschap. Na 6 weken kreeg ik een spiraaltje (mirena) ik hoopte dat daarmee de klachten zouden verdwijnen.
Helaas.. in maart 2012 ben ik naar de huisarts geweest en gezegd dat t niet fijn met mij ging.Dat ik huilbuien had , dat ik mij niet goed voelde. Heel STOM heb ik toen verzwegen dat ik af en toe hele nare gedachten heb als : Ik sta op t balkon met dochter op de arm en denk kan mijn dochter er afgooien. En sec nadat ik dat gedacht heb ren ik naar binnen met haar doe de deur snel op slot en ga met haar op de bank zitten en barst in tranen uit , schuldgevoel dat ik die gedachten heb. Ik heb dat niet verteld toen aan de huisarts omdat huisarts toen zelf zwanger was en ik weet nog dat ik dacht .. Ik kan haar mooie zwangerschap toch niet verpesten met mijn nare gedachten.
Huisarts gooide het toen op *het is wennen dat moederschap, het heeft tijd nodig 9 maanden op 9 maanden af en bij de 1 duurt dat net wat langer dan bij de ander* ze schreef een verwijsbrief voor de psycholoog. Eenmaal thuis heb ik die envelop met brief aan de kant gesmeten , met de gedachte het is gewoon wennen het heeft tijd nodig er zijn meer moeder met dezelfde gedachten.
Juli 2012 heb ik mijn spiraat laten verwijderen omdat ik er gek van werd , ik wijtte die gedachten en huilbuien aan de spiraal. Inmiddels al 6mnd zonder die spiraal en het wordt gewoon niet beter. Eerder erger , gek wordt ik van mijzelf , gek van t schuldgevoel , gek van de gedachte dat ik mijn kind zat ben en breng haar snel naar mijn moeder voor 1 a 2 nachten. Als ze er niet is heb ik rust. En zo in eens in een gedachte mis ik haar en rij ik snel naar mijn moeder om haar weer op te halen etc.
Naar de huisarts geweest maandag , deze keer nam een ander waar en die nam t serieus. Moest dinsdag bloedprikken of het niet iets is met hormonen of schildklier of bloedarmoede. Arts wil eerst lichamelijke dingen uitsluiten voor hij iets anders gaat starten. Wel is PND gevallen en vermoedelijk is het dat.
Ondertussen dus nu wachten op meer info van de huisarts. Maar ik trek t niet meer , vanmorgen gebeld en kan morgenochtend terecht.
Baal er van zo'n leuke dochter zo'n leuke meid en ik kan alleen maar huilen uit schuldgevoel wanneer ik naar haar kijk. Waarom geniet ik er niet gewoon van ? Waarom zeg ik 1000x op een dag dat ik van haar hou en voel er niets bij ?
Ik schrijf al lange tijd op t forum onder een andere nick.
Mijn dochter is 1,5jr oud (juli2011)en vanaf haar geboorte is het al niet goed met mij. Ik wijtte dat aan het hoort erbij het is wennen dat moederschap. Na 6 weken kreeg ik een spiraaltje (mirena) ik hoopte dat daarmee de klachten zouden verdwijnen.
Helaas.. in maart 2012 ben ik naar de huisarts geweest en gezegd dat t niet fijn met mij ging.Dat ik huilbuien had , dat ik mij niet goed voelde. Heel STOM heb ik toen verzwegen dat ik af en toe hele nare gedachten heb als : Ik sta op t balkon met dochter op de arm en denk kan mijn dochter er afgooien. En sec nadat ik dat gedacht heb ren ik naar binnen met haar doe de deur snel op slot en ga met haar op de bank zitten en barst in tranen uit , schuldgevoel dat ik die gedachten heb. Ik heb dat niet verteld toen aan de huisarts omdat huisarts toen zelf zwanger was en ik weet nog dat ik dacht .. Ik kan haar mooie zwangerschap toch niet verpesten met mijn nare gedachten.
Huisarts gooide het toen op *het is wennen dat moederschap, het heeft tijd nodig 9 maanden op 9 maanden af en bij de 1 duurt dat net wat langer dan bij de ander* ze schreef een verwijsbrief voor de psycholoog. Eenmaal thuis heb ik die envelop met brief aan de kant gesmeten , met de gedachte het is gewoon wennen het heeft tijd nodig er zijn meer moeder met dezelfde gedachten.
Juli 2012 heb ik mijn spiraat laten verwijderen omdat ik er gek van werd , ik wijtte die gedachten en huilbuien aan de spiraal. Inmiddels al 6mnd zonder die spiraal en het wordt gewoon niet beter. Eerder erger , gek wordt ik van mijzelf , gek van t schuldgevoel , gek van de gedachte dat ik mijn kind zat ben en breng haar snel naar mijn moeder voor 1 a 2 nachten. Als ze er niet is heb ik rust. En zo in eens in een gedachte mis ik haar en rij ik snel naar mijn moeder om haar weer op te halen etc.
Naar de huisarts geweest maandag , deze keer nam een ander waar en die nam t serieus. Moest dinsdag bloedprikken of het niet iets is met hormonen of schildklier of bloedarmoede. Arts wil eerst lichamelijke dingen uitsluiten voor hij iets anders gaat starten. Wel is PND gevallen en vermoedelijk is het dat.
Ondertussen dus nu wachten op meer info van de huisarts. Maar ik trek t niet meer , vanmorgen gebeld en kan morgenochtend terecht.
Baal er van zo'n leuke dochter zo'n leuke meid en ik kan alleen maar huilen uit schuldgevoel wanneer ik naar haar kijk. Waarom geniet ik er niet gewoon van ? Waarom zeg ik 1000x op een dag dat ik van haar hou en voel er niets bij ?
woensdag 23 januari 2013 om 13:51
@stop79 Jezelf verwijten maken heeft geen zin (en dat is makkelijker gezegd dan gedaan... weet ik ook uit ervaring), maar onderkennen dat er iets met je aan de hand is en dat je er niks aan kan doen helpt al een heleboel. Er proberen tegen te vechten werkt alleen maar averechts. Goed dat je nu in ieder geval weer naar de huisarts bent gegaan en dat je nu wel serieus wordt genomen!!
AAAARGGGGHHH, ik had gisteren dus ook al iets geschreven, maar dat zie ik er nu niet meer tussenstaan (zal wel iets verkeerd hebben gedaan...)
Pfffft ben die bijwerkingen van de AD nu wel even zat (heb wel erg goed geslapen vannacht, lag om 9 uur al op bed, dochter kwam om half vier voor een voeding en toen weer geslapen tot half acht de wekker ging). Kan de hele dag door wel janken en kan niks hebben van mijn omgeving. Morgen is het twee weken dat ik de AD slik en dan zou het volgens de huisarts minder moeten worden. Slik nu 10 mg en heb weer een recept gekregen voor nog een maand (gisteren bij de ha geweest). Daarna gaan we overleggen of de dosis eventueel verhoogd moet worden. Moet ook zeggen dat de kou en sneeuw m'n stemming geen goed doet. Heb liever zon en warmte.
AAAARGGGGHHH, ik had gisteren dus ook al iets geschreven, maar dat zie ik er nu niet meer tussenstaan (zal wel iets verkeerd hebben gedaan...)
Pfffft ben die bijwerkingen van de AD nu wel even zat (heb wel erg goed geslapen vannacht, lag om 9 uur al op bed, dochter kwam om half vier voor een voeding en toen weer geslapen tot half acht de wekker ging). Kan de hele dag door wel janken en kan niks hebben van mijn omgeving. Morgen is het twee weken dat ik de AD slik en dan zou het volgens de huisarts minder moeten worden. Slik nu 10 mg en heb weer een recept gekregen voor nog een maand (gisteren bij de ha geweest). Daarna gaan we overleggen of de dosis eventueel verhoogd moet worden. Moet ook zeggen dat de kou en sneeuw m'n stemming geen goed doet. Heb liever zon en warmte.
