Psyche
alle pijlers
Postnatale depressie en nu op zoek naar positieve verhalen!,
dinsdag 8 januari 2013 om 13:56
Lieve moeders die dit lezen,
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
woensdag 23 januari 2013 om 16:23
@stop; bij mij werd ook eerst al het lichamelijke uitgesloten, dat is standaard protocol. Maar wat ongelooflijk dat je hier al 1,5 mee loopt!!!!!
Ik had ook hele nare gedachten, als ik 1,5 jaar had gewacht was ik er zeker weten zelf niet meer geweest.....
Heel goed dat er eindelijk iemand is die meteen stappen onderneemt, want dit kan natuurlijk niet. Wanneer krijg je je uitslag van de lichamelijke onderzoeken?
Ik had ook hele nare gedachten, als ik 1,5 jaar had gewacht was ik er zeker weten zelf niet meer geweest.....
Heel goed dat er eindelijk iemand is die meteen stappen onderneemt, want dit kan natuurlijk niet. Wanneer krijg je je uitslag van de lichamelijke onderzoeken?
woensdag 23 januari 2013 om 16:40
@Kolki Ik hoop morgen al iets meer te weten te komen. MAar wil eigenlijk beginnen met medicijnen.
Tja je gooit het eerst op andere dingen en na de 1e keer bij de huisarts vorig jaar maart kreeg ik t idee dat ik mij gewoon aanstelde. Het zal er allemaal wel bij horen 9 maanden op 9 maanden af. April , mei , juni , juli heb ik t uitgezongen, hoe geen idee eigenlijk meer. Weet heel veel dingen niet meer , weet dat in juli mijn dochter 1 jr is geworden. En ik weet nog dat ik dacht op haar verjaardag ,, dit is t dan haar verjaardag. Voelde mij niet blij , heel vlak en leeg weet ik mij nog te herinneren. Verder van die dag niets tot weinig , weet dat ik mij niet blij voelde.
Eind julil is de spiraal er uit gegaan , in de hoop dat mijn humeur en gedrag beter zou worden. Dat nu weer een half jaar aangezien en t wordt dus niet beter.
Wanneer ik t fotoboek bekijk van dochter haar 1e levensjaar sta ik er maar een paar keer in. Ik heb weinig nou zeg eigenlijk maar GEEN foto's van dochter en mij samen , wilde er nooit op staan omdat ik mij klote voelde. Wilde geen foto met dochter waar ik mij klote voelde.
Gelukkig wel t besef gehad om veel foto's van dochter te maken. Maar nu baal ik er van dat er geen fotos zijn van dochter en mij de 1e paar weken en maanden. Hooguit 5 stuk zijn er denk ik.
Tja je gooit het eerst op andere dingen en na de 1e keer bij de huisarts vorig jaar maart kreeg ik t idee dat ik mij gewoon aanstelde. Het zal er allemaal wel bij horen 9 maanden op 9 maanden af. April , mei , juni , juli heb ik t uitgezongen, hoe geen idee eigenlijk meer. Weet heel veel dingen niet meer , weet dat in juli mijn dochter 1 jr is geworden. En ik weet nog dat ik dacht op haar verjaardag ,, dit is t dan haar verjaardag. Voelde mij niet blij , heel vlak en leeg weet ik mij nog te herinneren. Verder van die dag niets tot weinig , weet dat ik mij niet blij voelde.
Eind julil is de spiraal er uit gegaan , in de hoop dat mijn humeur en gedrag beter zou worden. Dat nu weer een half jaar aangezien en t wordt dus niet beter.
Wanneer ik t fotoboek bekijk van dochter haar 1e levensjaar sta ik er maar een paar keer in. Ik heb weinig nou zeg eigenlijk maar GEEN foto's van dochter en mij samen , wilde er nooit op staan omdat ik mij klote voelde. Wilde geen foto met dochter waar ik mij klote voelde.
Gelukkig wel t besef gehad om veel foto's van dochter te maken. Maar nu baal ik er van dat er geen fotos zijn van dochter en mij de 1e paar weken en maanden. Hooguit 5 stuk zijn er denk ik.
woensdag 23 januari 2013 om 21:40
Welkom stop79:
Dat je al 1,5 jaar meeloopt! Wat heftig... Ik werd echt helemaal gek in mijn hoofd na nachten niet of vrijwel niet slapen... Dus wist dat ik echt hulp nodig had, want anders ging iets echt niet goed... Net alsof ik dan zal ontploffen... Maar goed daar ben ik gelukkig niet meer.
Ik weet nu waarom ik die enge gedachtes heb en dat maakt dat ik niet altijd meer schrik van die gedachtes...
De gedachtes zijn er om twee redenen... Ten eerste ben je uitgeput en kom je onvoldoende tot rust. Je kunt dan weinig hebben en zelfs je dochter is dan te veel. Ten tweede je ziet overal gevaar voor je kind en dat maakt je overbeschorgd... Door je vermoeidheid, heb je even geen zin in je kind... Daar begint je schuld gevoel en angst..., want dat kan toch niet... Je bent kind toch niet zat, je moet toch altijd van je kind houden...en dan ga je eens enge dingen denken... Want als jij je kind zat bent... Wat kun je dan nog meer voelen/denken over je kind ( dit laatste gaat onbewust). En uiteindelijk wordt je ontiegeli bang voor jezelf, je ziet jezelf als ergste vijand....
Nu blijk je gewoon een super overbeschermde moeder te zijn, die overal gevaren ziet... En omdat je zo alert bent is dit heel vermoeiend. Je bent geen slechte moeder, je wilt het gewoon te goed doen... Daarnaast hoor je toch van deze tijd te genieten? Dus komt daar weer druk op te staan....
Overigens is bewezen dat geen enkele moeder met pnd haar kind wat aan doet...
Misschien heb je hier wat aan.
Wat mij verder helpt is:
- plan standaard een dag(deel) voor jezelf in.
- eet gezond
- ga sporten of wandelen
- ga rusten als je dochter slaapt
- praat er over met je man
Werk je trouwens?
Dat je al 1,5 jaar meeloopt! Wat heftig... Ik werd echt helemaal gek in mijn hoofd na nachten niet of vrijwel niet slapen... Dus wist dat ik echt hulp nodig had, want anders ging iets echt niet goed... Net alsof ik dan zal ontploffen... Maar goed daar ben ik gelukkig niet meer.
Ik weet nu waarom ik die enge gedachtes heb en dat maakt dat ik niet altijd meer schrik van die gedachtes...
De gedachtes zijn er om twee redenen... Ten eerste ben je uitgeput en kom je onvoldoende tot rust. Je kunt dan weinig hebben en zelfs je dochter is dan te veel. Ten tweede je ziet overal gevaar voor je kind en dat maakt je overbeschorgd... Door je vermoeidheid, heb je even geen zin in je kind... Daar begint je schuld gevoel en angst..., want dat kan toch niet... Je bent kind toch niet zat, je moet toch altijd van je kind houden...en dan ga je eens enge dingen denken... Want als jij je kind zat bent... Wat kun je dan nog meer voelen/denken over je kind ( dit laatste gaat onbewust). En uiteindelijk wordt je ontiegeli bang voor jezelf, je ziet jezelf als ergste vijand....
Nu blijk je gewoon een super overbeschermde moeder te zijn, die overal gevaren ziet... En omdat je zo alert bent is dit heel vermoeiend. Je bent geen slechte moeder, je wilt het gewoon te goed doen... Daarnaast hoor je toch van deze tijd te genieten? Dus komt daar weer druk op te staan....
Overigens is bewezen dat geen enkele moeder met pnd haar kind wat aan doet...
Misschien heb je hier wat aan.
Wat mij verder helpt is:
- plan standaard een dag(deel) voor jezelf in.
- eet gezond
- ga sporten of wandelen
- ga rusten als je dochter slaapt
- praat er over met je man
Werk je trouwens?
woensdag 23 januari 2013 om 21:44
Titania wat vervelend van die bijwerking... Mijn stemming wisselde heel erg twee dagen geleden, maar merk nu dat ik stabieler lijk te zijn. Of dit nu AD is weet ik niet. Vrijdag slik ik het twee weken. Slaap nog wel onrustig ondanks dat ik hier seroquel voor slik...
Sterkte ik hoop dat je snel wat beter voelt...
Sterkte ik hoop dat je snel wat beter voelt...
woensdag 23 januari 2013 om 21:49
woensdag 23 januari 2013 om 21:59
Zazoethom.. Al die tips die je geeft doe ik al 1,5 jr . Ik loop 3x in de week hard, ik werk 24uur in de week. Van beide geniet ik erg , is echt mijn uitje.
Ik kom moeilijk in slaap , wanneer ik eenmaal slaap , slaap ik als een blok. En als ik s morgens wakker wordt dan wil ik tl iefst de hele dag in bed liggen. Wanneer ik er eenmaal uit ben en opgestart ben dat wil zeggen , dochter aangekleed , zelf gedouched en aangekleed. dat ik mijn dag aardig doorkom TOT dochter niet meer zelf gaat spelen. En ik haar moet gaan vermaken en daar heb ik geen zin. Ze moet zichzelf maar zien te redden. Ik zit op de bank of achter de laptop en zij moet zichzelf maar vermaken.
Er zijn dagen bij dat ik haar bewust eerder op bed leg zodat ik eerder rust heb. Dat lukte natuurlijk prima toen ze jonger wa s, nu ze 1,5 is zit ze natuurlijk in een vast ritme. En daar krijg ik dan steeds vaker moeite mee. Begin tegen haar te schelden , zeg tegen haar dat ze een idioot is wanneer ze per ongeluk haar fles laat vallen. etc..En dan weer enorm schuldgevoel dat ik haar idioot noem of op haar loop te schelden. Barst in tranen uit en t beroerde is dat ze t doorheeft nu dat ik moet huilen en slaat ze haar armpjes om mijn nek en zegt ze mama en geeft ze mij kusjes. VERSCHRIKKELIJK vind ik dat , wil niet dat ze mij dan kusjes geeft mijn schuldgevoel wordt dan alleen maar groter en nog harder huilen.
Ik kom moeilijk in slaap , wanneer ik eenmaal slaap , slaap ik als een blok. En als ik s morgens wakker wordt dan wil ik tl iefst de hele dag in bed liggen. Wanneer ik er eenmaal uit ben en opgestart ben dat wil zeggen , dochter aangekleed , zelf gedouched en aangekleed. dat ik mijn dag aardig doorkom TOT dochter niet meer zelf gaat spelen. En ik haar moet gaan vermaken en daar heb ik geen zin. Ze moet zichzelf maar zien te redden. Ik zit op de bank of achter de laptop en zij moet zichzelf maar vermaken.
Er zijn dagen bij dat ik haar bewust eerder op bed leg zodat ik eerder rust heb. Dat lukte natuurlijk prima toen ze jonger wa s, nu ze 1,5 is zit ze natuurlijk in een vast ritme. En daar krijg ik dan steeds vaker moeite mee. Begin tegen haar te schelden , zeg tegen haar dat ze een idioot is wanneer ze per ongeluk haar fles laat vallen. etc..En dan weer enorm schuldgevoel dat ik haar idioot noem of op haar loop te schelden. Barst in tranen uit en t beroerde is dat ze t doorheeft nu dat ik moet huilen en slaat ze haar armpjes om mijn nek en zegt ze mama en geeft ze mij kusjes. VERSCHRIKKELIJK vind ik dat , wil niet dat ze mij dan kusjes geeft mijn schuldgevoel wordt dan alleen maar groter en nog harder huilen.
woensdag 23 januari 2013 om 22:32
Stop 79: dat klinkt heftig. Ik vind het knap van je dat je toch werkt en 3 keer in de week hardloop. Excuus voor mijn goed bedoelde adviezen.
Ik herken dat ik ook de momenten dat mijn zoon zich niet vermaakt, ik niet altijd de energie en inspiratie heb om met hem te spelen... Dan kijk ik ook echt uit naar het moment dat hij naar bed gaat... Sterkte...
Ik herken dat ik ook de momenten dat mijn zoon zich niet vermaakt, ik niet altijd de energie en inspiratie heb om met hem te spelen... Dan kijk ik ook echt uit naar het moment dat hij naar bed gaat... Sterkte...
woensdag 23 januari 2013 om 23:42
donderdag 24 januari 2013 om 12:46
Heel herkenbaar Stop... Ik wist dat ik actie moest gaan ondernemen op het moment dat ik mezelf betrapte dat ik tegen m'n 5 jaar oude dochter stond te schreeuwen (om niks...) en zij tegen me zei 'mama, ik vind je niet meer zo lief'. Duidelijke taal en natuurlijk een mega schuldgevoel. Wat je zegt dat je het onderscheidt niet meer weet tussen wat nu normaal is en wat niet... Het is normaal dat je als moeder wel 's een dag hebt dat je je kind wel achter het behang kan plakken, dat had ik met de eerste ook (en toen geen sprake van PPD), en blij bent als ze op bed liggen 's avonds.
Wat ik nu heb is dat ik vreselijk opzie tegen de woensdagmiddag, want dan is de oudste vrij en ze kan wel even alleen spelen, maar wil ook veel met mij spelen en dat trek ik momenteel erg slecht. Het liefste heb ik dat ze stil is en geen geluid maakt (wat uiteraard onmogelijk is voor een vijfjarige) en dan voel ik me weer schuldig uiteraard dat ik zo'n slechte moeder ben en dan wil ik weer knuffelen en zo gaat dat de hele tijd door. 'savonds uitgeput en 'blij' dat ze dan naar haar vader gaat (waar ze donderdag en vrijdag is) en dan voel ik me daar weer schuldig over, want welke moeder wil haar kind nu wegdoen. Echt een vicieuze cirkel waar ik nu uit moet komen. Hoop dat de medicijnen gaan werken samen met de therapie, zo kan het niet langer, dan beschadig ik dat lieve meisje. De jongste is een droombaby, huilt nooit (tenzij er echt iets is), is altijd blij en aan het lachen. Eet goed (borstvoeding loopt als een trein), slaapt goed, ontwikkelt zich goed. Geen enkele reden voor een ppd zou je zeggen...
Goed dat je je weer stabieler voelt Zazoethom! Hopen dat dat doorzet, maar daar gaan we wel vanuit.
Stop: goed dat je werkt en hardloopt! Moet er zelf nog even niet aan denken, maar dat komt wel weer. Zit zonder werk nu en moet solliciteren, maar ik krijg niet eens normaal een boodschappenlijstje op papier, laat staan een sollicitatiebrief..
Zo even de deur uit met de kinderwagen. Even wat boodschappen doen, medicijnen ophalen bij de apotheek. En een frisse neus halen.
Wat ik nu heb is dat ik vreselijk opzie tegen de woensdagmiddag, want dan is de oudste vrij en ze kan wel even alleen spelen, maar wil ook veel met mij spelen en dat trek ik momenteel erg slecht. Het liefste heb ik dat ze stil is en geen geluid maakt (wat uiteraard onmogelijk is voor een vijfjarige) en dan voel ik me weer schuldig uiteraard dat ik zo'n slechte moeder ben en dan wil ik weer knuffelen en zo gaat dat de hele tijd door. 'savonds uitgeput en 'blij' dat ze dan naar haar vader gaat (waar ze donderdag en vrijdag is) en dan voel ik me daar weer schuldig over, want welke moeder wil haar kind nu wegdoen. Echt een vicieuze cirkel waar ik nu uit moet komen. Hoop dat de medicijnen gaan werken samen met de therapie, zo kan het niet langer, dan beschadig ik dat lieve meisje. De jongste is een droombaby, huilt nooit (tenzij er echt iets is), is altijd blij en aan het lachen. Eet goed (borstvoeding loopt als een trein), slaapt goed, ontwikkelt zich goed. Geen enkele reden voor een ppd zou je zeggen...
Goed dat je je weer stabieler voelt Zazoethom! Hopen dat dat doorzet, maar daar gaan we wel vanuit.
Stop: goed dat je werkt en hardloopt! Moet er zelf nog even niet aan denken, maar dat komt wel weer. Zit zonder werk nu en moet solliciteren, maar ik krijg niet eens normaal een boodschappenlijstje op papier, laat staan een sollicitatiebrief..
Zo even de deur uit met de kinderwagen. Even wat boodschappen doen, medicijnen ophalen bij de apotheek. En een frisse neus halen.
donderdag 24 januari 2013 om 12:46
Heel herkenbaar Stop... Ik wist dat ik actie moest gaan ondernemen op het moment dat ik mezelf betrapte dat ik tegen m'n 5 jaar oude dochter stond te schreeuwen (om niks...) en zij tegen me zei 'mama, ik vind je niet meer zo lief'. Duidelijke taal en natuurlijk een mega schuldgevoel. Wat je zegt dat je het onderscheidt niet meer weet tussen wat nu normaal is en wat niet... Het is normaal dat je als moeder wel 's een dag hebt dat je je kind wel achter het behang kan plakken, dat had ik met de eerste ook (en toen geen sprake van PPD), en blij bent als ze op bed liggen 's avonds.
Wat ik nu heb is dat ik vreselijk opzie tegen de woensdagmiddag, want dan is de oudste vrij en ze kan wel even alleen spelen, maar wil ook veel met mij spelen en dat trek ik momenteel erg slecht. Het liefste heb ik dat ze stil is en geen geluid maakt (wat uiteraard onmogelijk is voor een vijfjarige) en dan voel ik me weer schuldig uiteraard dat ik zo'n slechte moeder ben en dan wil ik weer knuffelen en zo gaat dat de hele tijd door. 'savonds uitgeput en 'blij' dat ze dan naar haar vader gaat (waar ze donderdag en vrijdag is) en dan voel ik me daar weer schuldig over, want welke moeder wil haar kind nu wegdoen. Echt een vicieuze cirkel waar ik nu uit moet komen. Hoop dat de medicijnen gaan werken samen met de therapie, zo kan het niet langer, dan beschadig ik dat lieve meisje. De jongste is een droombaby, huilt nooit (tenzij er echt iets is), is altijd blij en aan het lachen. Eet goed (borstvoeding loopt als een trein), slaapt goed, ontwikkelt zich goed. Geen enkele reden voor een ppd zou je zeggen...
Goed dat je je weer stabieler voelt Zazoethom! Hopen dat dat doorzet, maar daar gaan we wel vanuit.
Stop: goed dat je werkt en hardloopt! Moet er zelf nog even niet aan denken, maar dat komt wel weer. Zit zonder werk nu en moet solliciteren, maar ik krijg niet eens normaal een boodschappenlijstje op papier, laat staan een sollicitatiebrief..
Zo even de deur uit met de kinderwagen. Even wat boodschappen doen, medicijnen ophalen bij de apotheek. En een frisse neus halen.
Wat ik nu heb is dat ik vreselijk opzie tegen de woensdagmiddag, want dan is de oudste vrij en ze kan wel even alleen spelen, maar wil ook veel met mij spelen en dat trek ik momenteel erg slecht. Het liefste heb ik dat ze stil is en geen geluid maakt (wat uiteraard onmogelijk is voor een vijfjarige) en dan voel ik me weer schuldig uiteraard dat ik zo'n slechte moeder ben en dan wil ik weer knuffelen en zo gaat dat de hele tijd door. 'savonds uitgeput en 'blij' dat ze dan naar haar vader gaat (waar ze donderdag en vrijdag is) en dan voel ik me daar weer schuldig over, want welke moeder wil haar kind nu wegdoen. Echt een vicieuze cirkel waar ik nu uit moet komen. Hoop dat de medicijnen gaan werken samen met de therapie, zo kan het niet langer, dan beschadig ik dat lieve meisje. De jongste is een droombaby, huilt nooit (tenzij er echt iets is), is altijd blij en aan het lachen. Eet goed (borstvoeding loopt als een trein), slaapt goed, ontwikkelt zich goed. Geen enkele reden voor een ppd zou je zeggen...
Goed dat je je weer stabieler voelt Zazoethom! Hopen dat dat doorzet, maar daar gaan we wel vanuit.
Stop: goed dat je werkt en hardloopt! Moet er zelf nog even niet aan denken, maar dat komt wel weer. Zit zonder werk nu en moet solliciteren, maar ik krijg niet eens normaal een boodschappenlijstje op papier, laat staan een sollicitatiebrief..
Zo even de deur uit met de kinderwagen. Even wat boodschappen doen, medicijnen ophalen bij de apotheek. En een frisse neus halen.
donderdag 24 januari 2013 om 13:22
Titania.. wat je schrijft komt heel herkenbaar voor.
Ik heb ook t liefst dat ze stil is en zoet gaat spelen.. Tja onmogelijk voor een 1,5jarige.
Vanmorgen bij huisarts geweest , ik moet naar de GGZ en start met seroxat 20mg 1x dd.
Vind het best wel eng om met AD te beginnen. Beroerde is dat ik a.s dinsdag ook nog een sollicitatiegesprek heb. Ben ik dan wel in staat om heen te gaan ? Eigenlijk wil ik die baan enorm graag.. Dus zit echt in twijfelmodus wat dat betreft. Wacht ik tot na dinsdag met t starten of begin ik nu al. Ik heb nu een vaste baan , wanneer ik ergens anders ga werken heb je altijd 2 mnd proeftijd.. Kom ik die wel door wanneer ik aan de AD ben en PPD heb ?
Kortom enorm twijfelmodus en besluiteloos.
Ik heb ook t liefst dat ze stil is en zoet gaat spelen.. Tja onmogelijk voor een 1,5jarige.
Vanmorgen bij huisarts geweest , ik moet naar de GGZ en start met seroxat 20mg 1x dd.
Vind het best wel eng om met AD te beginnen. Beroerde is dat ik a.s dinsdag ook nog een sollicitatiegesprek heb. Ben ik dan wel in staat om heen te gaan ? Eigenlijk wil ik die baan enorm graag.. Dus zit echt in twijfelmodus wat dat betreft. Wacht ik tot na dinsdag met t starten of begin ik nu al. Ik heb nu een vaste baan , wanneer ik ergens anders ga werken heb je altijd 2 mnd proeftijd.. Kom ik die wel door wanneer ik aan de AD ben en PPD heb ?
Kortom enorm twijfelmodus en besluiteloos.
donderdag 24 januari 2013 om 13:39
hey meiden,
Titania dat stukje wat je schrijft over wat is normaal is een hele goede.....het is inderdaad waar dat iedere moeder wel eens een enorme baaldag heeft! zelfs wij..... maar dat mag dan weer niet van ons zelf.....wat maken we het ons zelf moeilijk he!
stop 1979, een nieuwe baan....tis natuurlijk wel weer allemaal extra spanning die het met zich mee brengt ook al is het positief, trek je dat op dit moment? wat betreft je medicatie gerbuik, ik zou dan idd beginnen na het sollicitatiegesprek, je kan je de eerste weken behoorlijk k voelen namelijk......bij mij werden de angsten de eerste weken enorm versterkt!
Hier gaat het vandaag wat beter
Titania dat stukje wat je schrijft over wat is normaal is een hele goede.....het is inderdaad waar dat iedere moeder wel eens een enorme baaldag heeft! zelfs wij..... maar dat mag dan weer niet van ons zelf.....wat maken we het ons zelf moeilijk he!
stop 1979, een nieuwe baan....tis natuurlijk wel weer allemaal extra spanning die het met zich mee brengt ook al is het positief, trek je dat op dit moment? wat betreft je medicatie gerbuik, ik zou dan idd beginnen na het sollicitatiegesprek, je kan je de eerste weken behoorlijk k voelen namelijk......bij mij werden de angsten de eerste weken enorm versterkt!
Hier gaat het vandaag wat beter
donderdag 24 januari 2013 om 13:47
ZwartPietje. \. ja ik ben er dan ook bang voor..
Beetje 2strijd met die nieuwe baan. Stel dat ik de baan wel krijg (ook vast contract wat ik nu ook heb) Dan werk ik mooi stukken dichterbij mijn werk kan het bijna lopend doen. Op zich allemaal voordelen. Maar ... je hebt altijd 2 mnd proeftijd , stel dat ik die niet doorkom dan ben ik alles kwijt qua baan. En kan t mij echt niet veroorloven om geen baan te hebben qua financien.
Ene kant denk ik.... eerst beter worden ... waar ik nu werk heb ik t ook prima naar mijn zin.
Beetje 2strijd met die nieuwe baan. Stel dat ik de baan wel krijg (ook vast contract wat ik nu ook heb) Dan werk ik mooi stukken dichterbij mijn werk kan het bijna lopend doen. Op zich allemaal voordelen. Maar ... je hebt altijd 2 mnd proeftijd , stel dat ik die niet doorkom dan ben ik alles kwijt qua baan. En kan t mij echt niet veroorloven om geen baan te hebben qua financien.
Ene kant denk ik.... eerst beter worden ... waar ik nu werk heb ik t ook prima naar mijn zin.
donderdag 24 januari 2013 om 14:43
Oei, moeilijk dilemma Stop! Ik zou nu echt geen sollicitatiegesprek kunnen voeren, ben normaal al slecht in mezelf 'verkopen', maar mijn zelfvertrouwen staat nu helemaal op een laag pitje. Maar: als je in de ziektewet zit in je proeftijd en je raakt daardoor je baan kwijt dan blijf je een ziektewetuitkering krijgen totdat je weer beter bent (geen zorgen over financien dus). Ik heb nu ook AD, 10 mg Paroxetine (wat in Seroxat ook de werkzame stof is) en de bijwerkingen zijn inderdaad even pittig, maar wel te doen. Jij begint meteen aan een twee keer zo sterke dosis, weet niet wat de bijwerkingen dan zijn (en bovendien van mens tot mens verschillend). Maar mijn prioriteit ligt nu ook op eerst beter worden en dan zien we wel weer verder.
Zou inderdaad dan pas dinsdag na het gesprek met de medicijnen beginnen, dan duurt het toch even voordat je daadwerkelijk met de baan begint waarschijnlijk en ben je door de ergste bijwerkingen heen.
Vandaag is het voor mij 2 weken geleden dat ik met de AD ben begonnen, het lijkt vandaag wat rustiger te zijn in m'n hoofd (wel giga hoofdpijn). Ben trouwens 's nachts een echt kacheltje, lig enorm te zweten onder m'n zomerdekbedje met het raam open... Best raar voor de grootste koukleum van het westelijk halfrond.
Zou inderdaad dan pas dinsdag na het gesprek met de medicijnen beginnen, dan duurt het toch even voordat je daadwerkelijk met de baan begint waarschijnlijk en ben je door de ergste bijwerkingen heen.
Vandaag is het voor mij 2 weken geleden dat ik met de AD ben begonnen, het lijkt vandaag wat rustiger te zijn in m'n hoofd (wel giga hoofdpijn). Ben trouwens 's nachts een echt kacheltje, lig enorm te zweten onder m'n zomerdekbedje met het raam open... Best raar voor de grootste koukleum van het westelijk halfrond.
donderdag 24 januari 2013 om 15:21
Ik werd net gebeld door de GGZ. Kan morgenochtend om 10.15 terecht.
Ben erg benieuwd wat er gaat gebeuren.
Ik hoor van een vriendin dat ik ook een erg hoge dosis heb om te starten. Ze raadt mij een opbouwschema te gebruiken. Maar goed.. Misschien moet ik een dagje wachten met starten en morgenochtend afwachten bij de GGZ ?
@Sollicitaties.. ik ga ze afzeggen. Heb net met partner overlegd. Ik heb nu een baan voor 28uur per week (4uur ouderschapsverlof en dus werk ik 24uur) Vast contract , 6 wekelijks vast rooster. Wt mij enorm goed bevalt. Ook het werken is erg leuk en geniet ik van.
Enige nadeel van die baan is dat het 20min met de auto rijden is. En de baan war ik op heb gesolliciteerd is 5min lopen/3min met de fiets.
Partner zegt ook , joh eerst beter worden , over 2 jaar is er weer een andere baan o.d. Dan nieuwe ronde nieuwe kansen. Eerst beter worden en daarna zien we wel verder.
Ben erg benieuwd wat er gaat gebeuren.
Ik hoor van een vriendin dat ik ook een erg hoge dosis heb om te starten. Ze raadt mij een opbouwschema te gebruiken. Maar goed.. Misschien moet ik een dagje wachten met starten en morgenochtend afwachten bij de GGZ ?
@Sollicitaties.. ik ga ze afzeggen. Heb net met partner overlegd. Ik heb nu een baan voor 28uur per week (4uur ouderschapsverlof en dus werk ik 24uur) Vast contract , 6 wekelijks vast rooster. Wt mij enorm goed bevalt. Ook het werken is erg leuk en geniet ik van.
Enige nadeel van die baan is dat het 20min met de auto rijden is. En de baan war ik op heb gesolliciteerd is 5min lopen/3min met de fiets.
Partner zegt ook , joh eerst beter worden , over 2 jaar is er weer een andere baan o.d. Dan nieuwe ronde nieuwe kansen. Eerst beter worden en daarna zien we wel verder.
donderdag 24 januari 2013 om 16:26
O dat besluiteloze ken ik ook. Terwijl ik normaal iemand ben die heel goed knopen kan doorhakken.
Goed dat je toch een besluit heb gemaakt, misschien dat het in je hoofd ook rustiger wordt.
Ik zelf kon bij een ander instantie met een studie beginnen nu in januari... 3 dagen werken en 1 dag studie. Toch maar niet gedaan, ook eerst beter worden daarna zien we wel verder. Ben toch al stuk minder ambitieus geworden.
Wat betreft AD, ik zit nu bijna 2 weken aan citolapram 10 mg. Ik moet zeggen dat de bijwerkingen mij erg meegevalllen zijn. Twee nachten gehad dat ik bezweet wakker werd, hoofdpijn en 1 dag meer last van angsten, alleen bij de laatste 2 kan ook aan mijn mestruatie gelegen hebben.
Heb een jaar AD tegengehouden, maar het proces duurde me te lang, dus besloten om het toch te proberen...
Succes en niets is wat het lijkt...
Verder gaat met mij steeds ok... Ik zag zo tegen deze week op, want dacht dat ik helemaal niet ging slapen ivm mijn zoons verjaardag.... Nou het valt dus erg mee.... Dat maakt me rustig en blij...
O ja wat normaal is... We mogen af en toe ons kind wel even zat zijn.... Dat heeft ieder moeder... Ik heb ook wel eens mijn zoon eerder naar bed gedaan (mijn man biechte dit laatst ook op), groot nadeel is dat hij dan ook eerder wakker wordt... Heb 1 keer tegen hem rotjoch geschreeuwd... En toen wist ik dat het niet goed met me ging... En van dat moment aan de beel getrokken.
Goed dat je toch een besluit heb gemaakt, misschien dat het in je hoofd ook rustiger wordt.
Ik zelf kon bij een ander instantie met een studie beginnen nu in januari... 3 dagen werken en 1 dag studie. Toch maar niet gedaan, ook eerst beter worden daarna zien we wel verder. Ben toch al stuk minder ambitieus geworden.
Wat betreft AD, ik zit nu bijna 2 weken aan citolapram 10 mg. Ik moet zeggen dat de bijwerkingen mij erg meegevalllen zijn. Twee nachten gehad dat ik bezweet wakker werd, hoofdpijn en 1 dag meer last van angsten, alleen bij de laatste 2 kan ook aan mijn mestruatie gelegen hebben.
Heb een jaar AD tegengehouden, maar het proces duurde me te lang, dus besloten om het toch te proberen...
Succes en niets is wat het lijkt...
Verder gaat met mij steeds ok... Ik zag zo tegen deze week op, want dacht dat ik helemaal niet ging slapen ivm mijn zoons verjaardag.... Nou het valt dus erg mee.... Dat maakt me rustig en blij...
O ja wat normaal is... We mogen af en toe ons kind wel even zat zijn.... Dat heeft ieder moeder... Ik heb ook wel eens mijn zoon eerder naar bed gedaan (mijn man biechte dit laatst ook op), groot nadeel is dat hij dan ook eerder wakker wordt... Heb 1 keer tegen hem rotjoch geschreeuwd... En toen wist ik dat het niet goed met me ging... En van dat moment aan de beel getrokken.
donderdag 24 januari 2013 om 19:23
zazoethom wat een mooi stuk heb je geschreven over de enge / rare gedachten, ik had er nog nooit op deze manier naar gekeken, misschien maakt dat het iets dragelijker......want oh oh wat blijf ik me hier schuldig over voelen.
Ik geef vandaag een 7
positieve punten
-rustig opgestaan
-uit eten geweest met man en kind wat heel gezellig was~!
Ik geef vandaag een 7
positieve punten
-rustig opgestaan
-uit eten geweest met man en kind wat heel gezellig was~!
donderdag 24 januari 2013 om 19:30
Wat mij wel beetje zorgen baart is dat Paroxetine bekend staat om t vele kgs aankomen.
Ik ben net 25kg kwijt na de zwangerschap met pijn en moeite (cambridge500 + sonjabakker)
Zit er niet op te wachten er weer zoveel kg bij aan te krijgen door gebruik van Seroxat/Paroxetine
Ik geef vandaag een 3 en een 8..
Een 3 omdat ik mij ene kant heel klote voel andere kant opgelucht omdat ik alles opgebiecht heb en hulp krijg weer een 8
Ik ben net 25kg kwijt na de zwangerschap met pijn en moeite (cambridge500 + sonjabakker)
Zit er niet op te wachten er weer zoveel kg bij aan te krijgen door gebruik van Seroxat/Paroxetine
Ik geef vandaag een 3 en een 8..
Een 3 omdat ik mij ene kant heel klote voel andere kant opgelucht omdat ik alles opgebiecht heb en hulp krijg weer een 8
vrijdag 25 januari 2013 om 12:09
Mbt gewicht aankomen, tsja, van mij mag er wel wat bij. Was met zwangerschap 14 kg aangekomen en nu met borstvoeding 17kg eraf. Kan me voorstellen dat als je met pijn en moeite bent afgevallen dat je er niet op zit te wachten. Het hoeft overigens niet he, zoveel aankomen. Lees bovendien dat dat extra gewicht er ook weer zo af is als je stopt met de medicijnen. We zien wel. Heb je nu de eerste pil al ingenomen? Ik neem ze 's avonds na het eten. ik word er wel een beetje slaperig van, dus dan is 's avonds een betere tijd voor mij. Ik heb overigens zelden zo vast en diep geslapen als nu. Lijkt alsof m'n lichaam aan het inhalen is.
Het is vandaag (en gisteren ook) erg stil in m'n hoofd. Geen gedachten die maar door en door razen, eigenlijk heel weinig gedachten, gewoon stil. Wel raar, maar voor nu wel even heel lekker. Geen afgevlakte emoties gelukkig (m'n man zei net iets heel liefs en toen barste ik in tranen uit
)Heb geen energie, maar ga mezelf ertoe zetten straks wel wat te doen, even de was wegwerken.
Kan voor vandaag nog geen cijfer geven maar voor gisteren een 6:
- lekker samen met m'n jongste in bad geweest
- genoten van m'n dansles gisteravond
Het is vandaag (en gisteren ook) erg stil in m'n hoofd. Geen gedachten die maar door en door razen, eigenlijk heel weinig gedachten, gewoon stil. Wel raar, maar voor nu wel even heel lekker. Geen afgevlakte emoties gelukkig (m'n man zei net iets heel liefs en toen barste ik in tranen uit
)Heb geen energie, maar ga mezelf ertoe zetten straks wel wat te doen, even de was wegwerken.Kan voor vandaag nog geen cijfer geven maar voor gisteren een 6:
- lekker samen met m'n jongste in bad geweest
- genoten van m'n dansles gisteravond
