Psyche
alle pijlers
Postnatale depressie en nu op zoek naar positieve verhalen!,
dinsdag 8 januari 2013 om 13:56
Lieve moeders die dit lezen,
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....
Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.
Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.
Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.
Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!
Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....
Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!
By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)
vrijdag 25 januari 2013 om 18:01
Paroxetine staat er om bekend om gewichtstoename en verdere niet leuke bijwerkingen.
Het is een oud medicijn een klassieker.
Ik heb gevraagd aan de psychiater of er ook alternatieven waren omdat ik net zoveel kg was afgevallen. En als ik nu nog kon overstappen dan heb ik dat liever.
Psych deed daar niet moeilijk over , beaamde ook dat huisartsen als 1e middel altijd Paroxetine inzetten. Het is goed maar heeft veel niet leuke bijwerkingen waaronder dus die enorme gewichtstoename.
Ik heb dus een achternichtje van de Paroxetine gekregen de Lexapro die heeft iets mindere bijwerkingen.
Het is een oud medicijn een klassieker.
Ik heb gevraagd aan de psychiater of er ook alternatieven waren omdat ik net zoveel kg was afgevallen. En als ik nu nog kon overstappen dan heb ik dat liever.
Psych deed daar niet moeilijk over , beaamde ook dat huisartsen als 1e middel altijd Paroxetine inzetten. Het is goed maar heeft veel niet leuke bijwerkingen waaronder dus die enorme gewichtstoename.
Ik heb dus een achternichtje van de Paroxetine gekregen de Lexapro die heeft iets mindere bijwerkingen.
vrijdag 25 januari 2013 om 21:18
vrijdag 25 januari 2013 om 22:02
Sorry niet aan toegekomen om t verhaal te vertellen hier .
Ik ben vanavond gestart met lexapro 10 mg half tabletje eerst komende 2 a 3 dagen daarna 1 tabl van 10mg
Er is bij mij als kind zijne ADHD geconstateerd. Ik heb toen van mijn 9e tot 12e Ritalin geslikt. In mijn puberteit ben ik er mee gestopt.(je kent het wel opstandige puber en ik zou t allemaal wel alleen doen ) En nooit meer mee begonnen. Het ging best goed , eigenlijk weinig last gehad van mijn ADHD. Dacht er ook *overheen* gegroeid te zijn.
Blijkbaar heeft mijn zwangerschap/bevalling er zodanig ingehakt dat ik dus wel last van mijn ADHD heb gehad maar dit is mij nooit zodanig opgevallen.
Door mijn bevalling die behoorlijk traumatisch was , ben ik angst en paniek gaan creeeren en wat dan is ontstaan in post partum depressie. Nu durft psychiater er niet met 100% te zeggen dat het een post partum depressie is , maar kan evt ook een gewone depressie zijn.
Ik moet volgende week vrijdag terug komen , dan zal ook waarschijnlijk mijn behandelplan klaar zijn. Ik moet ADHD test doen om opnieuw de diagnose te krijgen en wordt aangemeld voor stemmingstoornis . Voorlopig blijf ik aan de lexapro. Misschien ooit in de toekomst overstap naar medicijnen voor de ADHD. Maar kan ook zijn dat ik aan de lexapro blijf als dit goed bevalt.
Naja eerst maar afwachten wat de testen gaan uitwijzen en wat mijn behandelplan is.
Ben in iedergeval erg blij dat er nu actie is en achteraf is t allemaal wel te verklaren en de link met adhd te leggen. Heb er zelf alleen nooit meer aan gedacht.
Ik ben vanavond gestart met lexapro 10 mg half tabletje eerst komende 2 a 3 dagen daarna 1 tabl van 10mg
Er is bij mij als kind zijne ADHD geconstateerd. Ik heb toen van mijn 9e tot 12e Ritalin geslikt. In mijn puberteit ben ik er mee gestopt.(je kent het wel opstandige puber en ik zou t allemaal wel alleen doen ) En nooit meer mee begonnen. Het ging best goed , eigenlijk weinig last gehad van mijn ADHD. Dacht er ook *overheen* gegroeid te zijn.
Blijkbaar heeft mijn zwangerschap/bevalling er zodanig ingehakt dat ik dus wel last van mijn ADHD heb gehad maar dit is mij nooit zodanig opgevallen.
Door mijn bevalling die behoorlijk traumatisch was , ben ik angst en paniek gaan creeeren en wat dan is ontstaan in post partum depressie. Nu durft psychiater er niet met 100% te zeggen dat het een post partum depressie is , maar kan evt ook een gewone depressie zijn.
Ik moet volgende week vrijdag terug komen , dan zal ook waarschijnlijk mijn behandelplan klaar zijn. Ik moet ADHD test doen om opnieuw de diagnose te krijgen en wordt aangemeld voor stemmingstoornis . Voorlopig blijf ik aan de lexapro. Misschien ooit in de toekomst overstap naar medicijnen voor de ADHD. Maar kan ook zijn dat ik aan de lexapro blijf als dit goed bevalt.
Naja eerst maar afwachten wat de testen gaan uitwijzen en wat mijn behandelplan is.
Ben in iedergeval erg blij dat er nu actie is en achteraf is t allemaal wel te verklaren en de link met adhd te leggen. Heb er zelf alleen nooit meer aan gedacht.
zaterdag 26 januari 2013 om 16:42
Oh jeetje, kan me voorstellen dat je na zo'n lange tijd niet meer verwacht dat de ADHD nog speelt. Voel je bijwerkingen van de Lexapro?
Ben nu wel door de bijwerkingen van de Paroxetine heen, maar merk nog niet veel dat het ook iets doet (pas na 4 tot 6 weken zegt de huisarts), behalve dan dat ik nu wel goed slaap.
Heb alweeeeer een koortslip nu (vorige week ook al...), dus weer honderd keer handen wassen per dag en niet knuffelen/kussen met m'n dochters
Ik geef vandaag een 6 (gisteren ook)
- gezellig aan het cocoonen thuis (het heeft hier weer gesneeuwd)
- gisteren uit eten geweest, was lekker en gezellig
Ben nu wel door de bijwerkingen van de Paroxetine heen, maar merk nog niet veel dat het ook iets doet (pas na 4 tot 6 weken zegt de huisarts), behalve dan dat ik nu wel goed slaap.
Heb alweeeeer een koortslip nu (vorige week ook al...), dus weer honderd keer handen wassen per dag en niet knuffelen/kussen met m'n dochters
Ik geef vandaag een 6 (gisteren ook)
- gezellig aan het cocoonen thuis (het heeft hier weer gesneeuwd)
- gisteren uit eten geweest, was lekker en gezellig
zondag 27 januari 2013 om 08:30
Lieve moeders
Het is zo herkenbaar allemaal. Helemaal het verhaal van Zazoethom en het denken om niet te kunnen slapen.
Ik ben 5 mnd gelden bevallen van een prachtige dochter. Alles is heel voorspoedig verlopen. ZOwel de zwangerschap als bevalling. Na 3 mnd kon ik niet meer slapen, nooit last van gehad. Na een week niet of nauwelijks geslapen hebben kreeg ik in de nacht een paniekaanval. (partner was niet thuis door zijn werk). Toen heb ik echt heel de nacht niet geslapen en alleen maar angst gevoel, constant. Direct naar de huisarts en ik kreeg temazepam mee. Hier viel ik wel van in slaap maar werd bevend wakker na een paar uur van de angst. Na een paar dagen weer huilend naar de huisarts gegaan en die gaf Oxazepam mee en Paroxetine. Toen ik de bijsluiter las ben ik zo geschrokken dat ik daar niet aan begonnen ben ondanks mijn constante aanwezigheid van angst. Angst om niet te kunnen slapen en angst om daardoor gek te worden…
Ook door veel op internet te kijken en op forums terecht kwam waar mensen nauwelijks meer slapen kreeg ik zoveel angst en dacht ik dat dat mij ook zou overkomen. Huisarts heeft me doorverwezen naar een eerste lijns psycholoog. Ik moest 2 weken oxazepam nemen en daarna afbouwen. KReeg al de kriebels om af te bouwen. De ene keer sliep ik goed me de oxazepam en de andere keer neem ik 2 pilletjes. Ik word er wel rustig van maar kan de laatste dagen niet meer goed in slaap komen. Met als gevolg dat ik slecht slaap en me schuldig voel dat ik aan de medicijnen zit en me constant afvraag of het goed komt. Waardoor ik weer angst krijg. Ook ben ik super bang dat ik toch aan de AD moet beginnen.
Met ons 1e kindje hebben we veel problemen gehad in het begin. Zij was een huilbaby, ook in het ziekenhuis terecht gekomen wat uiteindelijk goed heeft geholpen. Ik was zo bang dat ons tweede kindje ook een huilbaby zou worden dat ik echt met een kloppend hart in bed lag te luisteren wanneer het huilen ging beginnen. Ook toen had ik na 3 mnd problemen met slapen maar die verdwenen snel weer.
Nu ben ik op zoek naar een job en heb al wat sollicitaties maar ben zo bang dat ik niet slaap.
Schuldgevoel ken ik helaas ook. Ik ben 1 avondje met vrienden op stap geweest en heb me zo schuldig gevoeld. Nooit last van gehad ook niet na het 1e kindje. Ik ging gewoon lekker op stap tot 3 uur. Ik wil echt weer de oude worden,
De 1e lijns psycholoog heeft me doorverwezen naar Psyq daar heb ik een intake gehad en krijg volgende week een adviesgsprek.
Kortom; mijn angsten heb ik zelf goed onder controle totdat het avond gaat worden. Kan ik wel slapen, zal ik een goede nacht hebben? Dit speelt allemaal in mijn hoofd.
Eigenlijk zou ik heel graag een pilletje willen hebben waarvan ik ga slapen en blijf slapen tot de volg morgen.
Ik weet dat mijn verhaal niet zo heftig is als die van jullie maar het houdt mij ook constant bezig. Ik hoop mee te kunnen schrijven.
Fijne zondag!
Het is zo herkenbaar allemaal. Helemaal het verhaal van Zazoethom en het denken om niet te kunnen slapen.
Ik ben 5 mnd gelden bevallen van een prachtige dochter. Alles is heel voorspoedig verlopen. ZOwel de zwangerschap als bevalling. Na 3 mnd kon ik niet meer slapen, nooit last van gehad. Na een week niet of nauwelijks geslapen hebben kreeg ik in de nacht een paniekaanval. (partner was niet thuis door zijn werk). Toen heb ik echt heel de nacht niet geslapen en alleen maar angst gevoel, constant. Direct naar de huisarts en ik kreeg temazepam mee. Hier viel ik wel van in slaap maar werd bevend wakker na een paar uur van de angst. Na een paar dagen weer huilend naar de huisarts gegaan en die gaf Oxazepam mee en Paroxetine. Toen ik de bijsluiter las ben ik zo geschrokken dat ik daar niet aan begonnen ben ondanks mijn constante aanwezigheid van angst. Angst om niet te kunnen slapen en angst om daardoor gek te worden…
Ook door veel op internet te kijken en op forums terecht kwam waar mensen nauwelijks meer slapen kreeg ik zoveel angst en dacht ik dat dat mij ook zou overkomen. Huisarts heeft me doorverwezen naar een eerste lijns psycholoog. Ik moest 2 weken oxazepam nemen en daarna afbouwen. KReeg al de kriebels om af te bouwen. De ene keer sliep ik goed me de oxazepam en de andere keer neem ik 2 pilletjes. Ik word er wel rustig van maar kan de laatste dagen niet meer goed in slaap komen. Met als gevolg dat ik slecht slaap en me schuldig voel dat ik aan de medicijnen zit en me constant afvraag of het goed komt. Waardoor ik weer angst krijg. Ook ben ik super bang dat ik toch aan de AD moet beginnen.
Met ons 1e kindje hebben we veel problemen gehad in het begin. Zij was een huilbaby, ook in het ziekenhuis terecht gekomen wat uiteindelijk goed heeft geholpen. Ik was zo bang dat ons tweede kindje ook een huilbaby zou worden dat ik echt met een kloppend hart in bed lag te luisteren wanneer het huilen ging beginnen. Ook toen had ik na 3 mnd problemen met slapen maar die verdwenen snel weer.
Nu ben ik op zoek naar een job en heb al wat sollicitaties maar ben zo bang dat ik niet slaap.
Schuldgevoel ken ik helaas ook. Ik ben 1 avondje met vrienden op stap geweest en heb me zo schuldig gevoeld. Nooit last van gehad ook niet na het 1e kindje. Ik ging gewoon lekker op stap tot 3 uur. Ik wil echt weer de oude worden,
De 1e lijns psycholoog heeft me doorverwezen naar Psyq daar heb ik een intake gehad en krijg volgende week een adviesgsprek.
Kortom; mijn angsten heb ik zelf goed onder controle totdat het avond gaat worden. Kan ik wel slapen, zal ik een goede nacht hebben? Dit speelt allemaal in mijn hoofd.
Eigenlijk zou ik heel graag een pilletje willen hebben waarvan ik ga slapen en blijf slapen tot de volg morgen.
Ik weet dat mijn verhaal niet zo heftig is als die van jullie maar het houdt mij ook constant bezig. Ik hoop mee te kunnen schrijven.
Fijne zondag!
zondag 27 januari 2013 om 13:04
julia 2013 fijn dat je meeschrijft, het is fijn hier steun te vinden!
Zazoethom hoe is het met jou en de rest?
Hier gaat het....ik merk dat ik weer wat drukker in mn hoofd ben door de afbouw van de risperdal, daarnaast voel ik me weer een stuk helderder, dus ik vind het erg moeilijk er wat van te denken....ik was zo blij dat ik mijn gedachten weer wat onder controle had maar ze gaan nu weer aardig met me aan de haal.....ik zie overal weer angst in.
Vind het moeilijk te denken wat ik nu moet, weer de medicatie verhogen of even aanzien, zijn het echt afkickverschijnselen?
als iemand tips heeft ik hoor het graag...ik weet het zelf even niet.
Zazoethom hoe is het met jou en de rest?
Hier gaat het....ik merk dat ik weer wat drukker in mn hoofd ben door de afbouw van de risperdal, daarnaast voel ik me weer een stuk helderder, dus ik vind het erg moeilijk er wat van te denken....ik was zo blij dat ik mijn gedachten weer wat onder controle had maar ze gaan nu weer aardig met me aan de haal.....ik zie overal weer angst in.
Vind het moeilijk te denken wat ik nu moet, weer de medicatie verhogen of even aanzien, zijn het echt afkickverschijnselen?
als iemand tips heeft ik hoor het graag...ik weet het zelf even niet.
zondag 27 januari 2013 om 16:13
Welkom Julia2013. Herkenbaar verhaal ook! Ik zat met precies hetzelfde als jij. Eerst Temazepam gehad, waar ik wel door sliep, maar na twee weken moest ik dat afbouwen ivm verslavingsgevaar (en je hebt er steeds meer van nodig om hetzelfde effect te bereiken). Doodeng vond ik dat. Ik had nog wel een stripje achter de hand voor de echt erge nachten, daar nam ik af en toe een halfje of een kwart tabletje van. Verder probeerde ik het zelf met melatonine, valeriaan, passieflora, goede nachtrust thee en yoga oefeningen. Slapen werd echt een groot 'ding' in m'n hoofd, maar zo heb ik het toch nog een paar maanden uitgehouden/uitgezongen. Toen toch weer dikke paniek/angstaanvallen en weer niet slapen 's nachts toch besloten (in overleg met de HA) aan de AD te gaan (paroxetine in lage dosering). Ik moet zeggen dat ik nu slaap als een roosje! (nu 2,5 week aan het slikken). Ik snap ook je gevoel dat je na het lezen van die lijst met bijwerkingen niet meer durft te slikken, vond het zelf ook doodeng. Maar ik ben heel blij dat ik heb doorgezet (eerste week werd het eerst wat erger). Niet dat ik je de AD wil aanpraten hoor, dat moet ieder voor zich afwegen. Ik redde het echt niet meer zonder, hoe moeilijk ik dat ook vond (en nog steeds vind) om dat toe te geven.
Zwarte Pietje: Och wat naar dat de angsten weer terugkomen. Maar wel fijn dat je weer wat helderder bent. Hoe lang ben je nu aan het afbouwen? Ik kan je niks zinnigs vertellen over of het afkickverschijnselen zijn, geen ervaring. Misschien is langzamer afbouwen een optie?
Zazoethom: hoe was de verjaardag van je zoontje? (gefeliciteerd!!)
Ben vandaag heel moe en somber. Nergens energie voor. Moet oppassen dat ik niet de hele dag doorbreng met uit het raam staren.
Positief: heb toch de badkamer schoongemaakt en wat verstelwerk gedaan.
Zwarte Pietje: Och wat naar dat de angsten weer terugkomen. Maar wel fijn dat je weer wat helderder bent. Hoe lang ben je nu aan het afbouwen? Ik kan je niks zinnigs vertellen over of het afkickverschijnselen zijn, geen ervaring. Misschien is langzamer afbouwen een optie?
Zazoethom: hoe was de verjaardag van je zoontje? (gefeliciteerd!!)
Ben vandaag heel moe en somber. Nergens energie voor. Moet oppassen dat ik niet de hele dag doorbreng met uit het raam staren.
Positief: heb toch de badkamer schoongemaakt en wat verstelwerk gedaan.
maandag 28 januari 2013 om 19:46
Hallo allemaal en welkom Julia,
Even niet geschreven door de drukte van de verjaardag van onze zoon. Het is heel goed gegaan! Ik voelde me zaterdag en zondag goed en heb kunnen genieten. Dus daar ben ik heel blij om.
Wel was ik zaterdagavond gesloopt met als gevolg dat ik nu weer verkouden ben... Pfff... Net vd griep af.
Vandaag ben ik bij de bedrijfsarts geweest... Meestaal kom ik daar minder vrolijk van terug. Ze beweerde eerder dat ik randpsychotisch ben geweest. Dat is helemaal niet het geval, mijn psychiater was boos toen hij dit hoorde. Toen ik de keer daarop vertelde dat ik een postnatale depressie heb en niet randpsychotisch ben of ben geweest, gaf ze aan dat vrouwen met pnd ook gekke dingen kan gaan doen... Tja zulke opmerkingen helpen mij niet en dan voel ik me echt een paar dagen slecht.
Vandaag beweerde ze dat ik altijd kwetsbaar zal blijven... Daar wordt ik echt niet blij van. Mijn psychiater zegt dat ik beter wordt en ook lees ik overl dat vrouwen met pnd beter worden... Dus hoe komt ze daarbij? Wat vinden jullie er van?
Morgennacht slaap ik alleen samen met mijn zoon. Mijn man werkt weer 24 uur en ik heb geen zin in logees. Ik hoop dat die nare gedachtes wegblijven... Of iig te hanteren zijn.
Het weekend een 8, vandaag een 6.
Positief:
- ben zelf naar de bedrijfsarts gereden (is een rit van een uur heen en een uur terug)
- mijn zoon een verhaaltje voorgelezen.
Zwartepietje hoe is het nu? Lastig dat afbouwen, misschien even een weekje aanzien?
Kolki hoe is het nu met je? Merk je al iets vd medicaite?
Julia goed dat je hulp zoekt, AD is een lastige keus... Heb het 9 maanden tegen gehouden, nu toch er maar mee begonnen. Voor als nog ben ik positief over AD... Terwijl ik echt een tegenstander was. Mijn ieder zo zijn weg/reis...
Ik ga nu nog even bij lezen...x
Even niet geschreven door de drukte van de verjaardag van onze zoon. Het is heel goed gegaan! Ik voelde me zaterdag en zondag goed en heb kunnen genieten. Dus daar ben ik heel blij om.
Wel was ik zaterdagavond gesloopt met als gevolg dat ik nu weer verkouden ben... Pfff... Net vd griep af.
Vandaag ben ik bij de bedrijfsarts geweest... Meestaal kom ik daar minder vrolijk van terug. Ze beweerde eerder dat ik randpsychotisch ben geweest. Dat is helemaal niet het geval, mijn psychiater was boos toen hij dit hoorde. Toen ik de keer daarop vertelde dat ik een postnatale depressie heb en niet randpsychotisch ben of ben geweest, gaf ze aan dat vrouwen met pnd ook gekke dingen kan gaan doen... Tja zulke opmerkingen helpen mij niet en dan voel ik me echt een paar dagen slecht.
Vandaag beweerde ze dat ik altijd kwetsbaar zal blijven... Daar wordt ik echt niet blij van. Mijn psychiater zegt dat ik beter wordt en ook lees ik overl dat vrouwen met pnd beter worden... Dus hoe komt ze daarbij? Wat vinden jullie er van?
Morgennacht slaap ik alleen samen met mijn zoon. Mijn man werkt weer 24 uur en ik heb geen zin in logees. Ik hoop dat die nare gedachtes wegblijven... Of iig te hanteren zijn.
Het weekend een 8, vandaag een 6.
Positief:
- ben zelf naar de bedrijfsarts gereden (is een rit van een uur heen en een uur terug)
- mijn zoon een verhaaltje voorgelezen.
Zwartepietje hoe is het nu? Lastig dat afbouwen, misschien even een weekje aanzien?
Kolki hoe is het nu met je? Merk je al iets vd medicaite?
Julia goed dat je hulp zoekt, AD is een lastige keus... Heb het 9 maanden tegen gehouden, nu toch er maar mee begonnen. Voor als nog ben ik positief over AD... Terwijl ik echt een tegenstander was. Mijn ieder zo zijn weg/reis...
Ik ga nu nog even bij lezen...x
maandag 28 januari 2013 om 19:52
Ow vannacht werd ik om 2.30 wakker... Ik droomde dat er een puber rond liep met een pistool in een gebouw waar ik bevond. Samen met een werkbegeleider van een stage die ik al 5 jaar niet meer heb gezien. Hij beschermde mij terwijl er geschoten werd... Op een gegeven moment bleef ik in de droon hangen en kwam ik niet verder en werd ik wakker. Uiteindelijk een extra tabletje genomen om nog wat te kunnen slapen, maar dit was met dommelen dan slapen. 'S ochtends weer een zenuwachtig gevoel.
Voor het slapen was ik vrij relaxed..., dus ik snap niet zo goed waarom ik dan 's nachts wakker wordt, niet kan slapen en vervolgens als ik weer een beetje slaap, zenuwachtig wakker wordt...
Dit vind ik zo frustrerend want ik wil het graag begrijpen... Als ik het snap, kan ik er misschien wat aan doen...
Voor het slapen was ik vrij relaxed..., dus ik snap niet zo goed waarom ik dan 's nachts wakker wordt, niet kan slapen en vervolgens als ik weer een beetje slaap, zenuwachtig wakker wordt...
Dit vind ik zo frustrerend want ik wil het graag begrijpen... Als ik het snap, kan ik er misschien wat aan doen...
dinsdag 29 januari 2013 om 03:52
Echt k*t... Ik ben vanaf 2.30 uur wakker. Extra pilletje ingenomen, maar het werkt niet... Ik snap er niks van. Ik draai draai draar, alleen mijn hoofd is zo druk... Maar ik denk nergens specifiek aan.
Ik val met gemak in slaap..., maar na drie uur slapen dus klaar wakker...
Doet de AD dit of is het de griep... Gebeurtenissen zoals mijn zoon zijn verjaardag en collega die op staande voet is ontslagen? Onze kat is krols, dus die miauwt keihard de hele avond, dus irritatie 's avonds...
Ik wordt weer zenuwachtig... Heb het niet onder controle, terwijl ik morgen alleen met mijn zoon slaap. Ik zag het echt gisteren zitten.... De nacht er voor ook vroeg wakker, maar zei tegen mezelf dit is gewoon iets eenmaligs... Nergens druk om te maken. Ik geloofde dit ook... Ik was echt rustig. Ik wilde om half 3 niet direct uit bed gaan, omdat ik dan het gevoel krijg dat ik dan helemaal klaar wakker wordt en helemaal niet lan slapen.
Ik ben moe genoeg dus daar lig het niet aan... Ik heb wel koppijn.
Misschien dat dit afschrijven helpt.... Neem zo een paracetamol in en ga weer een poging doen... Echt ik baal zo.... Denk je dat het goed gaat, krijgen we dit weer. Houdt het nou echt nooit op?
Ik val met gemak in slaap..., maar na drie uur slapen dus klaar wakker...
Doet de AD dit of is het de griep... Gebeurtenissen zoals mijn zoon zijn verjaardag en collega die op staande voet is ontslagen? Onze kat is krols, dus die miauwt keihard de hele avond, dus irritatie 's avonds...
Ik wordt weer zenuwachtig... Heb het niet onder controle, terwijl ik morgen alleen met mijn zoon slaap. Ik zag het echt gisteren zitten.... De nacht er voor ook vroeg wakker, maar zei tegen mezelf dit is gewoon iets eenmaligs... Nergens druk om te maken. Ik geloofde dit ook... Ik was echt rustig. Ik wilde om half 3 niet direct uit bed gaan, omdat ik dan het gevoel krijg dat ik dan helemaal klaar wakker wordt en helemaal niet lan slapen.
Ik ben moe genoeg dus daar lig het niet aan... Ik heb wel koppijn.
Misschien dat dit afschrijven helpt.... Neem zo een paracetamol in en ga weer een poging doen... Echt ik baal zo.... Denk je dat het goed gaat, krijgen we dit weer. Houdt het nou echt nooit op?
dinsdag 29 januari 2013 om 07:27
he bah zazoethom, wat vervelend dat je zo'n slechte nacht hebt!
Kijk terug op de dagen hiervoor dat het wel goed ging.....we zijn vaak geneigd in het negatieve te blijven hangen, niet doen!
vandaag maar een versnelling lager ! succes.
Wat betreft het afbouwen....het houd niet over maar het gaat weer wat beter!
Kijk terug op de dagen hiervoor dat het wel goed ging.....we zijn vaak geneigd in het negatieve te blijven hangen, niet doen!
vandaag maar een versnelling lager ! succes.
Wat betreft het afbouwen....het houd niet over maar het gaat weer wat beter!
dinsdag 29 januari 2013 om 07:28
hoi zazoethom,
wat fijn dat het weekend goed is verlopen! Het is goed voor je om ook positieve dagen/momenten te hebben.
Ik vind jouw bedrijfsarts niet kundig en zeker niet tactisch. natuurlijk kan je beter worden en dat gaat ook zeker gebeuren. het heeeft alleen tijd nodig.
Niet bij de pakken neer zitten dat je slecht heb geslapen hoor. Maak er vandaag een mooie dag van en vanavond ga je zonder angst naar je bed. Iedereen saapt af en toe onrustig (dat houd ik altijd in gedachte). Succes!
zwartepietje, ik hoop dat jij jealweer beter voelt. Ik zou het niet weten of je medicijnen zomaar kan af of opbouwen. Sterkte!!!
Titiana, ik herken wel dingen uit jouw verhaal. Zo heb ik met mijn oudste ook niet altijd geduld... Daar baal ik zo van!
Ik moet eerlijk bekennen dat het de laatste 2 dagen goed gaat met mij. Ik slaap lekker, wel dmv oxazepam.
Ik ben beieuwd wat de psycholoog as donderdag gaat zeggen.
Hele fijne dag allemaal.
wat fijn dat het weekend goed is verlopen! Het is goed voor je om ook positieve dagen/momenten te hebben.
Ik vind jouw bedrijfsarts niet kundig en zeker niet tactisch. natuurlijk kan je beter worden en dat gaat ook zeker gebeuren. het heeeft alleen tijd nodig.
Niet bij de pakken neer zitten dat je slecht heb geslapen hoor. Maak er vandaag een mooie dag van en vanavond ga je zonder angst naar je bed. Iedereen saapt af en toe onrustig (dat houd ik altijd in gedachte). Succes!
zwartepietje, ik hoop dat jij jealweer beter voelt. Ik zou het niet weten of je medicijnen zomaar kan af of opbouwen. Sterkte!!!
Titiana, ik herken wel dingen uit jouw verhaal. Zo heb ik met mijn oudste ook niet altijd geduld... Daar baal ik zo van!
Ik moet eerlijk bekennen dat het de laatste 2 dagen goed gaat met mij. Ik slaap lekker, wel dmv oxazepam.
Ik ben beieuwd wat de psycholoog as donderdag gaat zeggen.
Hele fijne dag allemaal.
dinsdag 29 januari 2013 om 09:31
Julia : welkom fijn dat je hier mee schrijft
Zazoet: wat een belachelijke bedrijfsarts. Kan je niet tegen hem/haar zeggen dat de dingen die hij/zij uitspreekt je niet erg helpen om op te krabbelen ?
Ik had het niet gepikt , maar goed ik ben een best wel fel type die dat soort dingen niet pikt en daar ook direct iets van zegt.
(mijn vader riep nl direct dat ik moest oppassen met dat GGZ want jeugdzorg en kinderbescherming stonden zo op de stoep om mijn dochter mee te nemen.. Ik geheel in de stress en heb mijn vader uitgescholden dat hij normaal moest doen dat dat gebeurde in de jaren 60 maar niet meer anno 2013 hoor)
Maar van mijn vader was het een schrikreactie de info die hij in eens van mij kreeg was iets te veel van t goede. Hij heeft later ook zijn excusses aangeboden. Van een bedrijfsarts zou je iets meer coulantie verwachten.
Ik ben nog niet bij de bedrijfsarts geweest , wel contact gehad met leidinggevende en die vond mijn situatie belangrijker dan werken. En we hebben pas weer voor a.s vrijdag afgesproken om te bellen met elkaar.
Tot die tijd blijf ik thuis.
@Slapen.. ik merk dat ik door de lexapro moe en lui word t, neem deze dan ook s avonds in rond uurtje of 18/19uur. Maar ik ben nu elke keer ver VOOR de wekker wakker ipv dat ik de wekker 10x snooze haha..
En echt ook klaarwakker.. Normaal hoor ik mijn dochter om 8uur en denk ik ooohhhh nog ff blijven liggen .. En nu zit ik om 6.30 klaar wakker recht op in bed.
Gisteravond heb ik de lexapro ingenomen rond 18uur en om 18.30 ging ik hardlopen.. dat was niet zo'n succes. Zweten , zweten zweten pffff terwijl ik daar normaal nooit zo'n last vna heb tijdens t hardlopen. Had nu een zeiknat shirt. Fijn die bijwerkingen.. Voortaan eerst maar hardlopen en daarna de lexapro innemen.
Ik word zenuwachtig wanneer ik in de rondte kijk thuis, huis is een zooi voor mijn gevoel. Volgens partner valt t nog wel mee , maar ik kan slecht tegen rommelig huis. Daar wordt ik onrustig van , ik heb alleen niet de puf om het schoon te maken . Ik stofzuig wel elke dag.. Maar ben verder nog te futloos om een doekje over de tv te halen.
Heel lief komen mijn moeder en zusje donderdag om t hele huis onder handen te nemen. Dat geeft mij wel iets meer rust
Zazoet: wat een belachelijke bedrijfsarts. Kan je niet tegen hem/haar zeggen dat de dingen die hij/zij uitspreekt je niet erg helpen om op te krabbelen ?
Ik had het niet gepikt , maar goed ik ben een best wel fel type die dat soort dingen niet pikt en daar ook direct iets van zegt.
(mijn vader riep nl direct dat ik moest oppassen met dat GGZ want jeugdzorg en kinderbescherming stonden zo op de stoep om mijn dochter mee te nemen.. Ik geheel in de stress en heb mijn vader uitgescholden dat hij normaal moest doen dat dat gebeurde in de jaren 60 maar niet meer anno 2013 hoor)
Maar van mijn vader was het een schrikreactie de info die hij in eens van mij kreeg was iets te veel van t goede. Hij heeft later ook zijn excusses aangeboden. Van een bedrijfsarts zou je iets meer coulantie verwachten.
Ik ben nog niet bij de bedrijfsarts geweest , wel contact gehad met leidinggevende en die vond mijn situatie belangrijker dan werken. En we hebben pas weer voor a.s vrijdag afgesproken om te bellen met elkaar.
Tot die tijd blijf ik thuis.
@Slapen.. ik merk dat ik door de lexapro moe en lui word t, neem deze dan ook s avonds in rond uurtje of 18/19uur. Maar ik ben nu elke keer ver VOOR de wekker wakker ipv dat ik de wekker 10x snooze haha..
En echt ook klaarwakker.. Normaal hoor ik mijn dochter om 8uur en denk ik ooohhhh nog ff blijven liggen .. En nu zit ik om 6.30 klaar wakker recht op in bed.
Gisteravond heb ik de lexapro ingenomen rond 18uur en om 18.30 ging ik hardlopen.. dat was niet zo'n succes. Zweten , zweten zweten pffff terwijl ik daar normaal nooit zo'n last vna heb tijdens t hardlopen. Had nu een zeiknat shirt. Fijn die bijwerkingen.. Voortaan eerst maar hardlopen en daarna de lexapro innemen.
Ik word zenuwachtig wanneer ik in de rondte kijk thuis, huis is een zooi voor mijn gevoel. Volgens partner valt t nog wel mee , maar ik kan slecht tegen rommelig huis. Daar wordt ik onrustig van , ik heb alleen niet de puf om het schoon te maken . Ik stofzuig wel elke dag.. Maar ben verder nog te futloos om een doekje over de tv te halen.
Heel lief komen mijn moeder en zusje donderdag om t hele huis onder handen te nemen. Dat geeft mij wel iets meer rust
dinsdag 29 januari 2013 om 13:22
@stop; Ik neem Lexapro in voor dat ik ga slapen. Waarom neem jij het om die tijd in?
@zazoet; wat klote dat je zo slecht slaapt!! Hoe gaat het nu met je? Het valt al niet mee met een partner in de ploegen/afwisselende diensten! Die van mij heeft deze week weer avonddiensten, dus elke avond alleen.
@zwartepiet; je hebt gelijk. We hangen blijkbaar toch vertrouwd en veilig in het negatieve, terwijl we heel goed weten dat het niet goed voor ons is.... Wat is het toch moeilijk om op te staan en positief om je heen te kijken....
@julia; welkom!
Ik kom er niet aan toe om hier vaak te lezen/schrijven. Het lukt me gewoon niet. Ik ben uitgeput. Zowel psychisch als fysiek. Door de verhoging heb ik nu ook ineens weer maagbeschermers nodig ivm met mijn andere medicijnen. Ik wordt gek van de pillen. En echt zo suf dat ik de hele dag maar hang en lig. Bah.....
@zazoet; wat klote dat je zo slecht slaapt!! Hoe gaat het nu met je? Het valt al niet mee met een partner in de ploegen/afwisselende diensten! Die van mij heeft deze week weer avonddiensten, dus elke avond alleen.
@zwartepiet; je hebt gelijk. We hangen blijkbaar toch vertrouwd en veilig in het negatieve, terwijl we heel goed weten dat het niet goed voor ons is.... Wat is het toch moeilijk om op te staan en positief om je heen te kijken....
@julia; welkom!
Ik kom er niet aan toe om hier vaak te lezen/schrijven. Het lukt me gewoon niet. Ik ben uitgeput. Zowel psychisch als fysiek. Door de verhoging heb ik nu ook ineens weer maagbeschermers nodig ivm met mijn andere medicijnen. Ik wordt gek van de pillen. En echt zo suf dat ik de hele dag maar hang en lig. Bah.....
dinsdag 29 januari 2013 om 14:10
Mij heeft het volgende geholpen; sertraline ( tegen de angst en paniekaanvallen, dwanggedachten,en hyperheid in mijn geval zijn erg effectief geweest. Wel slik ik een lage dosering) Icm structuur. Goede afspraken maken, oppas geregeld waardoor ik ook momenten voor mezelf heb. Een een fijne gestalttherapeut. ; en ook meer zelf gaan ondernemen. Zelfvertrouwen opbouwen enzo. ( positieve mensen om je heen) Heeft van een onzekere labiele moeder die geen moment alleen durfde te zijn... Mij nu veranderd in een moeder die er vaak alleen voor staat met 2 kinderen en dit gaat ( ondanks dat het vaak vermoeiend is lichamelijk ) helemaal goed! ( Ook Ik weet hoe moeilijk het is en hoe ongelukkig en schuldig je je kunt voelen en zou je even goed willen knuffelen! Het komt echt goed je komt hieruit! ( ook al voelt het nu echt niet zo) ik was nooit zo van de pillen. Maar de sertraline heeft mij echt "gered". ( Ik was soms zelfs suicidaal) Ik slik een heel lage dosis waardoor de scherpe kantjes eraf zijn maar ik ook weer geen zombie ben! Van de hoge dosis had ik ook nergens zin in. De eerste week was het wel erg heftig ( inwerken pillen) ik heb het toen ook echt nodig gehad om de verantwoordelijkheid van de kinderen aan mijn moeder over te dragen. ( een weekje) Slaappillen heb ik achter me gelaten.Omdat het mijn klachten verergerde. Na de inwerkweek was alles anders. positiever! en heb spijt gehad dat ik er niet eerder mee ben begonnen. ( Ik heb wel n poetstik overgehouden waar ik deze week een nieuwe therapie voor krijg) Je mag me altijd n berichtje sturen ik wil je graag helpen... Been there done that en het was echt een hel! Dus leef met je mee. Heel veel sterkte!En het komt echt goed. Vind het supermoedig van je dat je ( jullie) je verhaal doet en zo bikkelt om eruit te komen!
dinsdag 29 januari 2013 om 19:59
Ben de dag door gekomen.... Snotverkoude, spierpijn en erg vermoeid...
De dag wisselt qua stemming enorm. Van relativerende gedachtes tot angstwekkende gedachtes. Bang dat ik vannacht weer wakker lig te kijken.... Ik geloof wel dat ik in slaap val, maar ben bang dat ik weer tegen half 3 wakker wordt en mezelf dan wakker hou zeg maar... En dat ik dan verander in een monsterlijk wezen die haar zoon wat aan doet. Weet wel dat dit niet zo is, maar soms zo bang! Ik vind niet erg dat ik 's avonds alleen ben, maar het moment dat je alleen in bed ligt, vind ik heel vervelend...
Ik hoop zo dat de AD zijn werk gaat doen...
Cijfer voor vandaag 5,5: positief:
- leuk moment op het werk
- geknuffeld met mijn kat, die overigens enorm vervelend is daar haar krolsigheid...
Dat ik gemeend knuffel met mijn katten is wel weer en stap voorwaarts. Toen mijn zoon net geboren was, waren mijn katten de grootste irritatiebron. Ik wilde ze wel op marktplaatst zetten, terwijl ze voorheen mijn "kindjes" waren... Ook daar voel ik me schuldig over..., want ze zijn enorm gedaald op mijn prioriteiten lijstje zeg maar...
De dag wisselt qua stemming enorm. Van relativerende gedachtes tot angstwekkende gedachtes. Bang dat ik vannacht weer wakker lig te kijken.... Ik geloof wel dat ik in slaap val, maar ben bang dat ik weer tegen half 3 wakker wordt en mezelf dan wakker hou zeg maar... En dat ik dan verander in een monsterlijk wezen die haar zoon wat aan doet. Weet wel dat dit niet zo is, maar soms zo bang! Ik vind niet erg dat ik 's avonds alleen ben, maar het moment dat je alleen in bed ligt, vind ik heel vervelend...
Ik hoop zo dat de AD zijn werk gaat doen...
Cijfer voor vandaag 5,5: positief:
- leuk moment op het werk
- geknuffeld met mijn kat, die overigens enorm vervelend is daar haar krolsigheid...
Dat ik gemeend knuffel met mijn katten is wel weer en stap voorwaarts. Toen mijn zoon net geboren was, waren mijn katten de grootste irritatiebron. Ik wilde ze wel op marktplaatst zetten, terwijl ze voorheen mijn "kindjes" waren... Ook daar voel ik me schuldig over..., want ze zijn enorm gedaald op mijn prioriteiten lijstje zeg maar...
dinsdag 29 januari 2013 om 20:07
@zazoethom: wat een idioot is die bedrijfsarts zeg! Zijn doel moet toch zijn jou weer zo snel mogelijk aan het werk te krijgen en om jou dan zo in de put te praten lijkt me niet de goede weg... Natuurlijk kom je eruit en blijf je niet 'kwetsbaar'. Is een man zeker? Hij heeft echt geen benul waar hij het over heeft.
Balen zeg dat je weer zo slecht geslapen hebt. Hoop dat het snel beter gaat en je het vertrouwen hebt dat je het ook een nacht alleen kan. Je kan het!
Stop: ik wordt ook lekker loom van de Paroxetine, ik neem het dan ook zo'n anderhalf uur voor slapen gaan in, dan gaat inslapen vrij makkelijk. Verder zonder slaapmiddelen gelukkig.
Hier loopt het huishouden ook op achter. Ik doe wat ik kan, maar het achterstallige blijft zich opstapelen, heb je het ene aangepakt loopt het andere al weer achter. Nou ja, dat is dan maar even zo.
Mijn batterij voor vandaag is alweer een paar uur leeg, dinsdag is zo'n ren en vliegdag met oudste naar en van school en naar zwemles, ook al doe ik verder niet zoveel, ik ben nu echt aan het einde van m'n latijn. Ik ga zo lekker in bad en daarna naar bed. Welterusten voor straks, voor allen een goede nachtrust gewenst!
Balen zeg dat je weer zo slecht geslapen hebt. Hoop dat het snel beter gaat en je het vertrouwen hebt dat je het ook een nacht alleen kan. Je kan het!
Stop: ik wordt ook lekker loom van de Paroxetine, ik neem het dan ook zo'n anderhalf uur voor slapen gaan in, dan gaat inslapen vrij makkelijk. Verder zonder slaapmiddelen gelukkig.
Hier loopt het huishouden ook op achter. Ik doe wat ik kan, maar het achterstallige blijft zich opstapelen, heb je het ene aangepakt loopt het andere al weer achter. Nou ja, dat is dan maar even zo.
Mijn batterij voor vandaag is alweer een paar uur leeg, dinsdag is zo'n ren en vliegdag met oudste naar en van school en naar zwemles, ook al doe ik verder niet zoveel, ik ben nu echt aan het einde van m'n latijn. Ik ga zo lekker in bad en daarna naar bed. Welterusten voor straks, voor allen een goede nachtrust gewenst!
woensdag 30 januari 2013 om 10:49
hallo meiden hoe is het Zazoethom....voel je je weer wat rustig, denk ook dat het een uitwerking is van je drukke weekend.
Ik voelde me het weekend met de verjaardag van mijn zoon ook prima, daarna kwam de klap en voelde ik me een paar dagen weer wat minder! hier gaat het langzaam weer wat beter....heb vanmorgen al het hele huis schoongemaakt dus dat is heel wat!
vanmiddag begrafenis....dus nu wel wat spanning!
Ik voelde me het weekend met de verjaardag van mijn zoon ook prima, daarna kwam de klap en voelde ik me een paar dagen weer wat minder! hier gaat het langzaam weer wat beter....heb vanmorgen al het hele huis schoongemaakt dus dat is heel wat!
vanmiddag begrafenis....dus nu wel wat spanning!
woensdag 30 januari 2013 om 17:35
Dag dames,
Al een tijdje lees ik mee in dit onderwerp en twijfel ik of ik ook een berichtje achter zal laten. Ben namelijk niet zo’n schrijver. Maar de titel van dit onderwerp luidt postnatale depressie en nu op zoek naar positieve verhalen. Ik ben zo’n positief verhaal en wil jullie dus graag een hart onder de riem steken. Voor ieder die zich nu in de hel, die een postnatale depressie heet, bevind: het komt goed; je kan hier doorheen komen! Hoewel het lijkt of het leven nooit meer normaal of leuk kan gaan worden: dit kan zeker! Ook ik ben er geweest: de angst om compleet gek te worden, complete paniek want wat als ik vannacht nu weer niet slaap?? Uren malend, staren naar het plafond. Het gevoel dat ik nooit moeder had moeten worden. Het eindeloze schuldgevoel naar mijn zoontje, mijn man en iedereen om me heen. De jaloezie naar vriendinnen waarbij het moederschap over rozen lijkt te gaan. Er waren momenten dat ik het niet voor elkaar kreeg om een simpele pan macaroni te maken, ik continue hulp kreeg bij de verzorging van mijn zoon omdat ik niet alleen kon en durfde te zijn en het uitruimen van de vaatwasser een onneembare berg leek. Nu ben ik 2 maanden later en geniet ik iedere dag van mijn heerlijke vrolijke knul. Ik ben mijn werk weer aan het opbouwen en dit gaat prima, en het thuiskomen voelt als een feestje. Ik voel me weer als mezelf. Sterker nog: al die 1000 dingen die voorheen zo belangrijk leken zijn dat niet meer, dus ik voel me relaxter en rustiger als ooit. In mijn relatie hebben we een paar belangrijke lessen geleerd waardoor ons respect naar elkaar nog groter is geworden dan het al was. Ons huwelijk is for better or for worse en samen genieten we volop van dit gezin.
Natuurlijk er ligt nog werk voor me; ik ben bezig met een traject bij een psycholoog. Mijn medicatie moet nog afgebouwd worden. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat dit goed gaat komen. Natuurlijk maak ik me wel eens zorgen over de vraag hoe dat zal gaan mocht er een tweede kindje mag komen. En natuurlijk dat stukje schuldgevoel naar mijn zoontje blijft. Evenals een klein stukje angst voor een nieuwe terugval, maar dit wordt met de dag kleiner.
De weg die wij allen (hebben) moeten doorstaan is verschrikkelijk en bijna niet te begrijpen voor omstanders, maar aan deze weg komt een einde. Ik heb het geluk gehad dat mijn omgeving en mijn man mij enorm gesteund hebben. Ook was ik zo gelukkig dat mijn medicatie (na een week zware verergering van de klachten) goed aansloeg en dat mijn zoontje gezond is en eigenlijk een erg makkelijk kind is, dit heeft allemaal bijgedragen aan mijn relatief korte herstel. Weet dus: het is mogelijk, houdt moed en wees niet te hard voor jezelf!
Liefs Lilliwilli
Al een tijdje lees ik mee in dit onderwerp en twijfel ik of ik ook een berichtje achter zal laten. Ben namelijk niet zo’n schrijver. Maar de titel van dit onderwerp luidt postnatale depressie en nu op zoek naar positieve verhalen. Ik ben zo’n positief verhaal en wil jullie dus graag een hart onder de riem steken. Voor ieder die zich nu in de hel, die een postnatale depressie heet, bevind: het komt goed; je kan hier doorheen komen! Hoewel het lijkt of het leven nooit meer normaal of leuk kan gaan worden: dit kan zeker! Ook ik ben er geweest: de angst om compleet gek te worden, complete paniek want wat als ik vannacht nu weer niet slaap?? Uren malend, staren naar het plafond. Het gevoel dat ik nooit moeder had moeten worden. Het eindeloze schuldgevoel naar mijn zoontje, mijn man en iedereen om me heen. De jaloezie naar vriendinnen waarbij het moederschap over rozen lijkt te gaan. Er waren momenten dat ik het niet voor elkaar kreeg om een simpele pan macaroni te maken, ik continue hulp kreeg bij de verzorging van mijn zoon omdat ik niet alleen kon en durfde te zijn en het uitruimen van de vaatwasser een onneembare berg leek. Nu ben ik 2 maanden later en geniet ik iedere dag van mijn heerlijke vrolijke knul. Ik ben mijn werk weer aan het opbouwen en dit gaat prima, en het thuiskomen voelt als een feestje. Ik voel me weer als mezelf. Sterker nog: al die 1000 dingen die voorheen zo belangrijk leken zijn dat niet meer, dus ik voel me relaxter en rustiger als ooit. In mijn relatie hebben we een paar belangrijke lessen geleerd waardoor ons respect naar elkaar nog groter is geworden dan het al was. Ons huwelijk is for better or for worse en samen genieten we volop van dit gezin.
Natuurlijk er ligt nog werk voor me; ik ben bezig met een traject bij een psycholoog. Mijn medicatie moet nog afgebouwd worden. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat dit goed gaat komen. Natuurlijk maak ik me wel eens zorgen over de vraag hoe dat zal gaan mocht er een tweede kindje mag komen. En natuurlijk dat stukje schuldgevoel naar mijn zoontje blijft. Evenals een klein stukje angst voor een nieuwe terugval, maar dit wordt met de dag kleiner.
De weg die wij allen (hebben) moeten doorstaan is verschrikkelijk en bijna niet te begrijpen voor omstanders, maar aan deze weg komt een einde. Ik heb het geluk gehad dat mijn omgeving en mijn man mij enorm gesteund hebben. Ook was ik zo gelukkig dat mijn medicatie (na een week zware verergering van de klachten) goed aansloeg en dat mijn zoontje gezond is en eigenlijk een erg makkelijk kind is, dit heeft allemaal bijgedragen aan mijn relatief korte herstel. Weet dus: het is mogelijk, houdt moed en wees niet te hard voor jezelf!
Liefs Lilliwilli
