Postnatale depressie en nu op zoek naar positieve verhalen!,

Lieve moeders die dit lezen,



Vorig jaar 27 januari ben ik bevallen van een prachtige zoon! Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, waarbij ik veel misselijk ben geweest een zwangerschapsdiabetes heb ontwikkeld. Ondanks de zwangerschap is mijn bevalling positief verlopen en kijk ik fijn op terug. Helaas is hij na een halfuur bij mij gelegen te hebben, met spoed opgenomen geweest op de highcare afdeling ivm ademhalingsproblemen en vermoeden van epilepsie. Na een paar dagen ging alles gelukkig goed en mocht hij mee naar huis. Na een week thuis moest hij weer naar het ziekenhuis ivm geelzucht. Kortom geen leuke start! Onze zoon huilde bijna 24 uur per dag en spuugde heel veel. Geregeld de huisarts aan de lijn gehad en het consultatiebureau. Eenmaal bij de kinderarts blijkt hij enorm veel aangekomen te zijn en zij vermoedden dat hij te veel melk (borstvoeding) binnen kreeg. Proberen hier een oplossing voor te vinden was niet simpel en doordat ik vrijwel niet meer sliep, hebben we besloten om naar drie maanden borstvoeding over te gaan op flesvoeding! Dit was voor onze zoon de oplossing. Hij werd eindelijk een rustige, vrolijke baby..., maar toen stortte ik in....

Ik dacht eindelijk rust we kunnen nu meer slaap pakken, maar ik was zo hyper, ik kon niet de rust en ontspanning meer vinden.

Onze zoon aan iemand anders overlaten vond ik verschrikkelijk, maar het moest wel om bij te komen. Tegelijkertijd was ik verschrikkelijk bang. Bang om gek te worden, bang om psychotisch te worden, bang om onze zoon wat aan te doen of mezelf, de bizarste gedachtes kwamen in mij op, bang voor scherpe voorwerpen etc....Bij de POP-poli terecht gekomen en goed opgevangen door en fijne psychiater. Hij zette me op seroquel (is een antipsychotica, maar in lage dosering slaapmedicatie). Langzaamaan ging ik weer beter slapen. Ik ging (ga) ook naar een psycholoog om aan mijn dwanggedachtes af te komen.



Vanaf september ging ik langzaamaan beter met me. Ik ging weer werken en durfde de nachten dat mijn man niet thuis was alleen met onze zoon in huis slapen. Ontspannen over slaap was ik nog altijd niet, dus afbouwen van medicatie wilde ik wel maar kan nog.



Nu ben ik na de kerstdagen weer ingestort. De enge gedachtes over mijn zoon kwamen in een klap weer terug. Ik vind dat verschrikkelijk en ben dan enorm teleurgesteld dat alles weer terugkomt. Waarom kan ik nu alleen de liefde voor mijn zoon voelen. ik weet dat ik enorm van hem hou en waarschijnlijk deze gedachtes te maken hebben dat ik zo bang ben om hem kwijt te raken, maar toch dit is niet wat ik wil!

Ik ben nu van 50 mg naar 75 mg seroquel gegaan. Ik zit te denken om toch aan de antidepressiva te gaan, maar twijfel enorm. Stel dat ik er nooit meer van af kom. En hoe kan ik hier in vredesnaam in terechtkomen. Ik was voor mijn zoon een super sterk mens die alles aan kon en een enorme doorzetter. Waar is dat gebleven, waarom ben ik zo verschrikkelijk bang. Ook ben ik bang dat antidepressiva een symptoombestrijder is en ik dan op een later moment moet dealen met de depressie en angsten. Ik wil zo graag beter zijn en lekker genieten van mijn leven en allerbelangrijkst mijn gezin! Daarnaast heb ik nog steeds een wens voor een tweede kindje...alleen ben ik bang dat dat er nooit meer van komt.... Raar dat die wens er nog steeds is, terwijl ik het al moeilijk heb met 1 lief kindje....



Kortom zijn er moeders die dit hebben overwonnen? Hoe dan en hoe lang? Wat is het traject geweest? En hebben jullie ook van die enge gedachtes gehad? Graag positieve verhalen, want op internet lees ik met name veel negatieve verhalen!!



By the way: ik weet wat de oorzaak is van mijn terugval. (Over mijn grenzen heen gaan, te veel willen en niks missen, enthousiast om overal een mee te willen doen, me aanpassen aan anderen)

Zwartepietje: sporten helpt inderdaad goed. Ik loop 1 keer in de week hard (5 km), doe aan moderne dans en wandel veel. En daarna voel ik me altijd... Had alleen gisteren echt geen puf, dus de bank was dit keer welkom. Net wel een stuk gewandeld met man en zoon, en zoon op de slee... Volgens mij vonden wij het leuker dan hij.... Niet dat huilde, maar zo'n blik van wat is hier nou bijzonder aan.... Wel grappig.... Verder tot twee uur gewerkt...

Kolki: wat heftig allemaal. mag ik vragen wat jij lichamelijk hebt en daardoor misschien niet zwanger mocht raken?

Wat voor hulp heb je verder?

Ik herken ook dat ik heel graag mijn zoon mee naar huis wilde nemen toen hij op de highcare afdeling lag.... Ik was zo blij dat ik het thuis wilde delen als gezin en met familie... hij ging achteraf zelfs nog te vroeg naar huis, want een week later zaten we weer in het ziekenhuis en moest hij weer een maagsonde... Ik ben zelf verpleegkundige en werk nu in de kinder-en jeugdpsychiatrie, maar die ziekenhuisopnames waren echt heftig... Op het moment kon ik het allemaal handelen, maar later kreeg ik de klap en kreeg ik allerlei bizar angsten.



Is er een aanleiding dat je aan het afzakken bent?

Kolki hoe is het nu met je? Goed gesprek gehad?

Hey zwartepietje herkenbaar... Soms overvalt mij die paniekerig gevoel ook... Meestal 's nachts of 's ochtends. 'S nachts vind ik nog steeds moeilijk om daar mee om te gaan. Ze zeggen dat je het beste iets ontspannends kan gaan doen. Dus ik speel dan maar spelletjes op de ipad of schrijf wat van me af (heb heel wat schriftjes afgeschreven). 'S ochtends kan ik het beste uit bed gaan, het word erger als ik in bed blijf liggen.... Ik ga dan iets actiefs doen (behalve de verzorging van mijn zoon, ga ik bv de was doen of stofzuigen) of onder de mensen zijn. Zorgen voor afleiding werkt voor mij het beste...



Tja tegen het gevoel vechten werkt averechts, dus ik zeg dan steeds tegen mezelf: het gevoel verdwijnt wel weer, het is nu even zo.



Succes hoop dat het gevoel snel verdwijnt... Ik zit er nu ook een beetje in

Hey Kolki,



Balen dat het minder gaat... Ik lees dat je een dochter hebt van 9. Hoe is het toen gegaan of kreeg je naderhand die lichamelijk klachten. Dat maakt het natuurlijk extra zwaar. Gelukkig dat je man je steunt. Kun jij je kinderen een keer een nachtje onderbrengen? Zodat je twee dagen hebt om bij te tanken. Ik heb dat toen gedaan, mijn zoon ging nacht in de week naar opa & oma en bleef daar slapen. Als het minder met mij ging was dat het puntje van licht, waarvan wist dat ik bij kon tanken.



Ik heb niet lichamelijke klachten die jij hebt, maar sinds ik zwanger ben geweest, zijn er weinig momenten dat ik lekker lig. Deze periode ook weer. Ik lig om 11 uur in bed en slaap in 1 ruk tot 4 uur, vervolgens kan ik niet meer liggen. Min hele rug/schouders doet zeer en stijf. Val dan nog wel in doezel slaapjes.... Ik mis dat wel, want vroeger vond ik slapen/liggen in bed heerlijk! Dus ik kan me voorstellen dat het bij jou helemaal vervelend is!! Heb je ook pijnmedicatie?



Overigens had ik naar de zwangerschap ook problemen met mijn menstruatie. Ik ben na drie maanden aan de pil gegaan, 1 keer de pil vergeten en toen continu ongesteld. Dit 2 maanden aangekeken en daarna van de huisarts een kuur gekregen en moest ik een stopweek inlasten. De kuur heeft geholpen, maar na die tijd weer steeds ongesteld. Uiteindelijk gekozen voor een spiraaltje in de hoop dat ik helemaal niet ongesteld meer zal worden. Nu bijna een halfjaar later heb ik daar profijt van. Ik ben 1 dag in de maand ongesteld en het kan zijn dat het wegblijft. Heeft wel even geduurd dat er met spiraaltje een ritme in kwam.



Als ik een slechte dag/dagen heb dan voel ik mega schuldig tov Thom. Het beste is dat ik de zorg over laat nemen, maar daar voel ik dan ook schuldig over. Ook na mijn man vind ik het vervelend dat het zo gaat. Hij zegt tegen mij dat de dagen dat ik me goed veel meer aanwezig zijn dan slechte dagen. Ook ziet hij steeds meer verbetering... Het is voor mij wel de reden geweest dat ik aan de antidepressiva ben gegaan. Ook al wil mijn omgeving nog helpen. Ik wil het zelf niet meer! Ik wil niet continu afhankelijk zijn.



En Kolki het wordt echt ooit beter!!

Vitamine B... Is daar ook hoeveelheid aan verbonden. Ik slik nu multivitamine met visolie... Kijk straks even of daar ook vitamine B in zit...

Mamamine dank voor je verhaal... Welke AD had jeen was het afbouwen lastig?

Dank wibra en zwarte pietje.... Wat een dag vandaag...

Eerst naar het consultatiebureau. Alles goed met onze zoon en dan ben ik zo trots, ook op mij zelf. Tja het voelt toch als een compliment als ze zeggen dat mijn zoon zo'n relaxed tevreden mannetje is... Dan doe ik samen met paps toch goed!

Eenmaal thuis, is mijn man thuis met zijn been omhoog. Door zijn enkel gegaan op het werk.

'S middags naar huisarts en toen door naar het ziekenhuis voor foto's. Gelukkig niks bijzonders... Tussen de middag ging mijn zoon naar oma toe, zodat ik de middag heb om bij te komen. Hmmm had wat anders verwacht van bijkomen....



Heb wel weer een vervelende pieker gedachte. Misschien hebben jullie een tip: volgende week zondag is mijn zoon jarig... Dit willen zaterdag vieren. Ik durf nog geen uitnodiging te versturen, want ik ben bang dat ik vanaf dan slecht ga slapen... Ik hoop natuurlijk dat het voor mijn zoon een perfecte dag wordt... Nu ben ik bang door mijn gekke hoofd dat ik het verpest.... Ook weer 1 van mijn bizarre gedachtes...grrrrrrr...



Alvast bedankt voor de tips...

Kolki wat naar dat jij je zo voelt. Je bent te hard voor jezelf en dat maakt dat je juist een heel lief mens bent, omdat je andere meer of beter wenst. Wees niet te hard voor jezelf en gun jezelf iets wat prettig is voor jou. Hou je van massage, lekkere bodylotion of een bos tulpen, koop het. Waar kon je vroeger van genieten of mee relaxen?



Ik was ook altijd sterk en had veel doorzettingsvermogen, maar door deze ziekte is dat nou net eigenschappen die je niet helpen. Je wilt zo graag vechten en tegen die ziekte vechten werkt niet echt, ergens moet je het loslaten en geen controle meer willen uitoefenen. Zoals mijn ouders altijd zeiden je bent een sterk en een evenwichtig meisje. Dit was me kracht en nu ben ik het kwijt dat is zo frustrerend.



Ik snap dat je niks meer wilt doen, omdat het niet direct effect heeft. Ik baalde ook van die terugval, want had het gevoel dat ik weer opnieuw moet beginnen. Ergens moet je beginnen, verwacht niet direct resultaat dat is pas op langertermijn.



Weet je wat mee 4 maanden geleden geholpen. Ik ga elke dag een cijfer over hoe ik me voelde en benoemde twee positieve momenten van die dag. Misschien kunnen we dat met zijn allen doen... Toen het lange tijd beter met me ging, stopte ik er mee. Dat is achteraf wel jammer.... O en 1 doel per dag en niet meer. Ik ga douchen of ik ga een bos tulpen halen. Wij hebben thuis een goede voornemen, om elke dag tussen half 8-8 uur te ontbijten met twee stuks fruit per dagen en we houden nog steeds vol.



Ik zal straks beginnen. Als je mee doe verwacht niet direct effect... Baad het niet, schaadt het niet....

Ik geef vandaag een cijfer 6.

Positief aan de dag:

- krijg een compliment van mijn man dat ik een creatief idee heb over het vastmaken van een traphekje.

- ik heb voor het eerst de vrijdagochtend gewerkt.

Wibra gefeliciteerd met het slapen zonder slaapmedicatie: super, is weer een stapje dichterbij...

Ieder maakt zo zijn eigen reis in dit proces, maar van ervaringen van andere krijg ik steeds hoop en positieve moed... Dank dat je dit met ons wilt delen!

Zwartepietje: gefeliciteerd met je kleine... Ik ga zo de stad in op een tweede cadeautje voor onze zoon te kopen... We hebben al een meegroeischommel gekocht... Nu nog iets leuks erbij.