Psyche
alle pijlers
PTSS, naweeën relatie met een narcist
woensdag 1 april 2020 om 11:17
Edit/update:
Ik opende dit topic toen ik het allemaal even niet meer wist. Gelukkig kwamen jullie heldere en vrij eensgezinde reacties goed bij me binnen en ik realiseerde me heel snel: dit vertel ik NIET aan m'n kind. Gewoon niet. Punt.
Dank jullie wel daarvoor.
Maar er over schrijven liet me realiseren hoe moeilijk ik het vind, hoe diep ik zit. Ik heb al veel verwerkt, ben al ver gekomen. Maar de hoeveelheid ellende en narigheid die ik had weggestopt en dus nog niet verwerkt, daar schrok ik van. En nu is de deksel van die beerput en zit ik er mee. Moet ik er iets mee. Want die deksel terug op de beerput lukt me niet, en lijkt me ook niet verstandig. Dus hou ik het topic maar gaande, als een van de vele manieren om er mee te dealen.
*************
Hoeveel en wat vertel ik mijn net volwassen zoon over wat zijn vader heeft gedaan?
Situatie: paar jaar geleden gescheiden. 1 kind dat toen puber was en co-ouderschap wilde. Ik ben weg gegaan mbv Veilig Thuis ivm geestelijke mishandeling. Co-ouderschap is toen ingezet, omdat ex in therapie ging, kind nauwelijks iets mee leek te hebben gekregen van wat er allemaal was voorgevallen en ex in het oude huis bleef wonen. Pedagoog en psycholoog en andere experts van Veilig Thuis vonden dit het beste omdat het anders een jaren durende strijd via de rechter om het kind zou worden, die het kind óók zou schaden (en waarschijnlijk pas zou stoppen als kind 18 werd). Op deze manier zouden de ogen van het kind langzaam geopend worden en zou ik de "veilige ouder" blijven waar het kind op terug zou kunnen vallen. Bij een strijd via de rechtbank zou het kind misschien eerst kant van vader kiezen en dan naderhand misschien niet "terug" durven naar mijn kant of zelfs maar neutraal. En school en huisarts en Veilig Thuis bleven meekijken hoe het met kind ging.
Ik vond het vréselijk, maar ben er in mee gegaan omdat het de beste keus uit twee kwaden leek.
En het is inderdaad zo gelopen: de ogen van mijn zoon zijn langzaam open gegaan. Ex heeft therapie gehad maar dat had niet zo heel lang effect. Hoe ex met mij omging, sloeg deels over op het kind, hij ging ook zo met hem om. Stukje bij beetje kwam kind in verzet tegen zijn vader, daarbij gesteund door heel veel mensen in zijn omgeving.
Ik heb NIET gestookt in die ouder-kind relatie. Maar ik heb ook niet gelogen tegen mijn kind. Een paar keer is er een conflict geweest waarbij kind naar mij kwam terwijl hij bij zijn vader zou zijn. Ik heb dan steeds mijn best gedaan om kind te steunen (als hij gelijk had, want er waren óók de ruzies over kamer opruimen etc, de puber-ruzies zeg maar, en dan gaf ik ex gelijk als ik vond dat hij dat had), maar er óók steeds op ingezet dat kind en ex bleven praten en proberen het conflict op te lossen. Want wat ik ook van mijn ex vind, hij is wel de enige vader die dat kind heeft en dan moet er iig geprobeerd worden om de band in stand te houden.
Afijn, dat escaleerde meer en meer, en op z'n 18e verjaardag is er zo'n enorme ruzie geweest, zelfs op straat, dat zoon de knoop heeft doorgehakt en nu voltijds bij mij woont. Er is inmiddels wel weer app-contact en als de corona-crisis achter de rug is, wil zoon af en toe een paar dagen naar z'n vader maar meer ook niet.
Kind weet deels wat er tussen mij en z'n vader is gebeurd, maar lang niet alles.
Zo weet hij niet dat de epilepsie waar ik aan leek te lijden, inmiddels door artsen wordt betwijfeld. Ik kreeg epilepsie tijdens mijn huwelijk. Aanvallen in mijn slaap. Die, naar nu blijkt uit mijn dossiers, nooit door iemand anders zijn waargenomen dan door mijn ex. Er is geen medische oorzaak gevonden, geen medisch/klinisch bewijs dat ik epilepsie heb. Verschillende artsen hebben de afgelopen maanden mijn dossiers uitgeplozen. En er is alleen het verhaal van mijn ex. Toch heb ik jarenlang verschillende medicijnen geslikt tegen epilepsie.
Terugkijkend had ik steeds een "aanval" als er iets stond te gebeuren: grote promotie, nieuwe opleiding, als ik op het punt stond "iemand" te worden, een ander pad in te slaan, misschien wel weg bij hem. Of iig minder thuis.
Dan werd ik weer wakker met zware benen en watten in mijn hoofd van de verdovende medicijnen die hij toe had "moeten" dienen om de aanval te stoppen en ging ik weer ziekenhuis in en kliniek uit, op zoek naar andere medicijnen die wel zouden werken.
Als ik wakker was, had ik soms episodes waarvan men dacht dat het kleine aanvalletjes waren waarbij ik niet het bewustzijn verloor en geen spiertrekkingen had.
In de jaren na de scheiding begon het me op te vallen dat die episodes vooral kwamen als ik geconfronteerd werd met mijn ex, of als ik (in gespreksgroepen/therapie bijvoorbeeld) moest praten over wat er allemaal was gebeurd in mijn huwelijk. Het kwartje viel: dat was geen epilepsie, maar dissociatie! M'n psyche kon niet aan wat er gebeurde en checkte eigenlijk gewoonweg uit.
Naar aanleiding daarvan zijn artsen dus m'n dossiers gaan doorspitten en inmiddels ben ik bijna helemaal van de medicijnen af (moet langzaam afgebouwd worden, duurt bij de medicijnen en hoeveelheid die ik slikte 4 maanden) en ik heb nergens last van.
Bewijs dat m'n ex gelogen heeft over die aanvallen is er niet. Maar bewijs dat ik die aanvallen wel gehad heb, is er ook niet.
Maar ik ging wel denken. Naast de manipulatie en gaslighting waar ik me al van bewust was en waarom ik weg was gegaan, begon ik vraagtekens te zetten bij andere dingen die voorgevallen waren.
Zo was ex erg controlerend als het om veiligheid ging. Ik had een GPS tracker op m'n telefoon. Mocht niet een dagje naar een andere grote stad voor een forummeet want ik kon wel overvallen worden.
Maar toen ex zelf de zomerbanden had gewisseld en me daarna op boodschappen uit stuurde met de auto, kwam ik terug met de mededeling dat er iets heel erg mis was met de auto want het stuur knoepte en de auto hobbelde. Bleek hij van ieder wiel maar 2 van de 4 bouten terug te hebben geplaatst. "oeps, foutje!" maar de missende bouten lagen niet nog op de oprit, maar in een bakje in de auto...
Of die keer dat hij de brandstofpomp had vervangen. En ik daarna boodschappen moest gaan doen. De auto stopte er mee. Ik belde de wegenwacht. Ik had al wel tegen ex gezegd dat ik vond dat het in de auto zo naar benzine rook, maar dat kwam volgens ex doordat hij er aan gewerkt had en er was niks aan de hand.
Wegenwacht arriveert, hoort m'n verhaal aan over die brandstofpomp, trekt de achterbank omhoog waar die pomp onder zit, en er stond een laag benzine van een paar centimeter onder die achterbank... De pomp zat niet vast, daardoor was de motor er mee gestopt want kreeg geen brandstof. De auto was van binnen vergeven van de benzinedampen, en ik rook... Goddank had ik geen sigaret opgestoken want dan was de auto ontploft...
En zo zijn er meer dingen. Veel meer. Door iets wat in m'n jeugd is gebeurd, heb ik ptss. Daar therapie voor gehad en ik kon er mee dealen. Maar dit alles triggert heel veel. Dus ik ga weer in therapie. Volgende week heb ik de eerste afspraak (via beeldbellen ivm corona). Het is zwaar, ik heb paniekaanvallen en slaap nauwelijks. Maar ik heb heel veel steun aan m'n nieuwe partner en ik heb er alle vertrouwen in dat ik hier ook wel weer doorheen kom.
Maar.... Ivm corona zitten m'n zoon en ik behoorlijk op elkaars lip nu. Ik kan die paniekaanvallen nauwelijks meer voor hem verbergen. Hij weet wel dat ik weer in therapie ga om te verwerken wat er in m'n huwelijk met z'n vader allemaal is gebeurd. Maar hij weet niet van de dingen die ik hier opgeschreven heb. Hij weet heel veel niet. De dingen waar z'n vader me van heeft beschuldigd, dingen die hij heeft gezegd, hoe z'n vader me mentaal kapot heeft gemaakt.
En nu? Vertel ik dit aan mijn kind? En zo ja, hoe? En zo nee, wat zeg ik dan tegen hem over waarom en hoe ik er zo slecht aan toe ben nu? Verbergen dat ik er slecht aan toe ben, lukt me niet meer.
Ik opende dit topic toen ik het allemaal even niet meer wist. Gelukkig kwamen jullie heldere en vrij eensgezinde reacties goed bij me binnen en ik realiseerde me heel snel: dit vertel ik NIET aan m'n kind. Gewoon niet. Punt.
Dank jullie wel daarvoor.
Maar er over schrijven liet me realiseren hoe moeilijk ik het vind, hoe diep ik zit. Ik heb al veel verwerkt, ben al ver gekomen. Maar de hoeveelheid ellende en narigheid die ik had weggestopt en dus nog niet verwerkt, daar schrok ik van. En nu is de deksel van die beerput en zit ik er mee. Moet ik er iets mee. Want die deksel terug op de beerput lukt me niet, en lijkt me ook niet verstandig. Dus hou ik het topic maar gaande, als een van de vele manieren om er mee te dealen.
*************
Hoeveel en wat vertel ik mijn net volwassen zoon over wat zijn vader heeft gedaan?
Situatie: paar jaar geleden gescheiden. 1 kind dat toen puber was en co-ouderschap wilde. Ik ben weg gegaan mbv Veilig Thuis ivm geestelijke mishandeling. Co-ouderschap is toen ingezet, omdat ex in therapie ging, kind nauwelijks iets mee leek te hebben gekregen van wat er allemaal was voorgevallen en ex in het oude huis bleef wonen. Pedagoog en psycholoog en andere experts van Veilig Thuis vonden dit het beste omdat het anders een jaren durende strijd via de rechter om het kind zou worden, die het kind óók zou schaden (en waarschijnlijk pas zou stoppen als kind 18 werd). Op deze manier zouden de ogen van het kind langzaam geopend worden en zou ik de "veilige ouder" blijven waar het kind op terug zou kunnen vallen. Bij een strijd via de rechtbank zou het kind misschien eerst kant van vader kiezen en dan naderhand misschien niet "terug" durven naar mijn kant of zelfs maar neutraal. En school en huisarts en Veilig Thuis bleven meekijken hoe het met kind ging.
Ik vond het vréselijk, maar ben er in mee gegaan omdat het de beste keus uit twee kwaden leek.
En het is inderdaad zo gelopen: de ogen van mijn zoon zijn langzaam open gegaan. Ex heeft therapie gehad maar dat had niet zo heel lang effect. Hoe ex met mij omging, sloeg deels over op het kind, hij ging ook zo met hem om. Stukje bij beetje kwam kind in verzet tegen zijn vader, daarbij gesteund door heel veel mensen in zijn omgeving.
Ik heb NIET gestookt in die ouder-kind relatie. Maar ik heb ook niet gelogen tegen mijn kind. Een paar keer is er een conflict geweest waarbij kind naar mij kwam terwijl hij bij zijn vader zou zijn. Ik heb dan steeds mijn best gedaan om kind te steunen (als hij gelijk had, want er waren óók de ruzies over kamer opruimen etc, de puber-ruzies zeg maar, en dan gaf ik ex gelijk als ik vond dat hij dat had), maar er óók steeds op ingezet dat kind en ex bleven praten en proberen het conflict op te lossen. Want wat ik ook van mijn ex vind, hij is wel de enige vader die dat kind heeft en dan moet er iig geprobeerd worden om de band in stand te houden.
Afijn, dat escaleerde meer en meer, en op z'n 18e verjaardag is er zo'n enorme ruzie geweest, zelfs op straat, dat zoon de knoop heeft doorgehakt en nu voltijds bij mij woont. Er is inmiddels wel weer app-contact en als de corona-crisis achter de rug is, wil zoon af en toe een paar dagen naar z'n vader maar meer ook niet.
Kind weet deels wat er tussen mij en z'n vader is gebeurd, maar lang niet alles.
Zo weet hij niet dat de epilepsie waar ik aan leek te lijden, inmiddels door artsen wordt betwijfeld. Ik kreeg epilepsie tijdens mijn huwelijk. Aanvallen in mijn slaap. Die, naar nu blijkt uit mijn dossiers, nooit door iemand anders zijn waargenomen dan door mijn ex. Er is geen medische oorzaak gevonden, geen medisch/klinisch bewijs dat ik epilepsie heb. Verschillende artsen hebben de afgelopen maanden mijn dossiers uitgeplozen. En er is alleen het verhaal van mijn ex. Toch heb ik jarenlang verschillende medicijnen geslikt tegen epilepsie.
Terugkijkend had ik steeds een "aanval" als er iets stond te gebeuren: grote promotie, nieuwe opleiding, als ik op het punt stond "iemand" te worden, een ander pad in te slaan, misschien wel weg bij hem. Of iig minder thuis.
Dan werd ik weer wakker met zware benen en watten in mijn hoofd van de verdovende medicijnen die hij toe had "moeten" dienen om de aanval te stoppen en ging ik weer ziekenhuis in en kliniek uit, op zoek naar andere medicijnen die wel zouden werken.
Als ik wakker was, had ik soms episodes waarvan men dacht dat het kleine aanvalletjes waren waarbij ik niet het bewustzijn verloor en geen spiertrekkingen had.
In de jaren na de scheiding begon het me op te vallen dat die episodes vooral kwamen als ik geconfronteerd werd met mijn ex, of als ik (in gespreksgroepen/therapie bijvoorbeeld) moest praten over wat er allemaal was gebeurd in mijn huwelijk. Het kwartje viel: dat was geen epilepsie, maar dissociatie! M'n psyche kon niet aan wat er gebeurde en checkte eigenlijk gewoonweg uit.
Naar aanleiding daarvan zijn artsen dus m'n dossiers gaan doorspitten en inmiddels ben ik bijna helemaal van de medicijnen af (moet langzaam afgebouwd worden, duurt bij de medicijnen en hoeveelheid die ik slikte 4 maanden) en ik heb nergens last van.
Bewijs dat m'n ex gelogen heeft over die aanvallen is er niet. Maar bewijs dat ik die aanvallen wel gehad heb, is er ook niet.
Maar ik ging wel denken. Naast de manipulatie en gaslighting waar ik me al van bewust was en waarom ik weg was gegaan, begon ik vraagtekens te zetten bij andere dingen die voorgevallen waren.
Zo was ex erg controlerend als het om veiligheid ging. Ik had een GPS tracker op m'n telefoon. Mocht niet een dagje naar een andere grote stad voor een forummeet want ik kon wel overvallen worden.
Maar toen ex zelf de zomerbanden had gewisseld en me daarna op boodschappen uit stuurde met de auto, kwam ik terug met de mededeling dat er iets heel erg mis was met de auto want het stuur knoepte en de auto hobbelde. Bleek hij van ieder wiel maar 2 van de 4 bouten terug te hebben geplaatst. "oeps, foutje!" maar de missende bouten lagen niet nog op de oprit, maar in een bakje in de auto...
Of die keer dat hij de brandstofpomp had vervangen. En ik daarna boodschappen moest gaan doen. De auto stopte er mee. Ik belde de wegenwacht. Ik had al wel tegen ex gezegd dat ik vond dat het in de auto zo naar benzine rook, maar dat kwam volgens ex doordat hij er aan gewerkt had en er was niks aan de hand.
Wegenwacht arriveert, hoort m'n verhaal aan over die brandstofpomp, trekt de achterbank omhoog waar die pomp onder zit, en er stond een laag benzine van een paar centimeter onder die achterbank... De pomp zat niet vast, daardoor was de motor er mee gestopt want kreeg geen brandstof. De auto was van binnen vergeven van de benzinedampen, en ik rook... Goddank had ik geen sigaret opgestoken want dan was de auto ontploft...
En zo zijn er meer dingen. Veel meer. Door iets wat in m'n jeugd is gebeurd, heb ik ptss. Daar therapie voor gehad en ik kon er mee dealen. Maar dit alles triggert heel veel. Dus ik ga weer in therapie. Volgende week heb ik de eerste afspraak (via beeldbellen ivm corona). Het is zwaar, ik heb paniekaanvallen en slaap nauwelijks. Maar ik heb heel veel steun aan m'n nieuwe partner en ik heb er alle vertrouwen in dat ik hier ook wel weer doorheen kom.
Maar.... Ivm corona zitten m'n zoon en ik behoorlijk op elkaars lip nu. Ik kan die paniekaanvallen nauwelijks meer voor hem verbergen. Hij weet wel dat ik weer in therapie ga om te verwerken wat er in m'n huwelijk met z'n vader allemaal is gebeurd. Maar hij weet niet van de dingen die ik hier opgeschreven heb. Hij weet heel veel niet. De dingen waar z'n vader me van heeft beschuldigd, dingen die hij heeft gezegd, hoe z'n vader me mentaal kapot heeft gemaakt.
En nu? Vertel ik dit aan mijn kind? En zo ja, hoe? En zo nee, wat zeg ik dan tegen hem over waarom en hoe ik er zo slecht aan toe ben nu? Verbergen dat ik er slecht aan toe ben, lukt me niet meer.
sweet_concubine wijzigde dit bericht op 11-04-2020 09:44
5.08% gewijzigd
Dulcissime, totam tibi sibdo me...
woensdag 1 april 2020 om 11:24
Ik vind normaal gesproken dat je de ellende over je huwelijk niet met je kind moet delen, maar je kind is 18. Misschien dat ik het daarom wel anders vind.
Ik vind je verhaal erg uitgebreid, misschien kun je het wat indikken zodat je een kort verhaal met kop en staart aan je kind kunt vertellen. Zorg ervoor dat je het verteld vanuit jouw gezichtspunt zonder je teveel te buiten te gaan aan interpretaties over het gedrag van je ex.
Ik denk dat wij hier op het forum best in staat zijn om je te helpen er een kort verhaal van te maken.
Ik vind je verhaal erg uitgebreid, misschien kun je het wat indikken zodat je een kort verhaal met kop en staart aan je kind kunt vertellen. Zorg ervoor dat je het verteld vanuit jouw gezichtspunt zonder je teveel te buiten te gaan aan interpretaties over het gedrag van je ex.
Ik denk dat wij hier op het forum best in staat zijn om je te helpen er een kort verhaal van te maken.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
woensdag 1 april 2020 om 11:24
Veel meer dan ik zit niet goed in mijn vel door het verleden en ik werk daar aan zou ik niet vertellen. Hij is 18 en heeft zijn eigen verleden met zijn vader. Hij mag voor zichzelf kiezen. Ik zou hem verder niet belasten met situaties op detailniveau en ook niet met volwassenproblemen uit jullie huwelijk.
Het verwerken doe je niet via je kind. Hij had als kind geen keuze en geen invloed op jullie huwelijk en dat is voor hem al erg genoeg geweest. Ga hem dus niet extra belasten met je eigen zorgen.
Het verwerken doe je niet via je kind. Hij had als kind geen keuze en geen invloed op jullie huwelijk en dat is voor hem al erg genoeg geweest. Ga hem dus niet extra belasten met je eigen zorgen.
viva-amber wijzigde dit bericht op 01-04-2020 11:26
18.68% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 1 april 2020 om 11:25
woensdag 1 april 2020 om 11:25
Nee hè? Dat zegt mijn gevoel en verstand ook. Maar wat zeg ik dan... Had gisteren gezegd dat ik hoofdpijn had. Met als gevolg dat toen ik een keer hoestte, hij al met z'n hand op m'n voorhoofd zat om te kijken of ik ook koorts heb want "hoofdpijn en hoesten zijn symptomen van corona hoor ma"...
Dulcissime, totam tibi sibdo me...
woensdag 1 april 2020 om 11:30
Och, wat lief van hem. Juist daarom zou ik dit zeker niet bij hem neerleggen. Ik zou alleen beknopt aangeven dat door gebeurtenissen in het verleden, je nu angstaanvallen hebt, ook omdat je door het thuis zijn ivm corona meer tijd hebt om over alles na te denken. Dat je hier hulpt voor krijgt (gaat krijgen) en dat dat even tijd nodig heeft maar dat er voor hem niets is om zich zorgen over te maken.
woensdag 1 april 2020 om 11:31
Hij weet dat je in therapie bent schrijf je. Heb je geen plek om je terug te trekken als je een paniekaanval hebt? Dan trek je je terug met de mededeling dat je even ontspanningsoefeningen gaat doen oid.Sweet_Concubine schreef: ↑01-04-2020 11:25Nee hè? Dat zegt mijn gevoel en verstand ook. Maar wat zeg ik dan... Had gisteren gezegd dat ik hoofdpijn had. Met als gevolg dat toen ik een keer hoestte, hij al met z'n hand op m'n voorhoofd zat om te kijken of ik ook koorts heb want "hoofdpijn en hoesten zijn symptomen van corona hoor ma"...
Honey, you should see me in a crown
woensdag 1 april 2020 om 11:31
Nee dit zou ik echt niet vertellen. Je zoon klinkt zorgzaam, je zou hem wel kunnen uitleggen dat je soms paniekaanvallen hebt door zaken uit het verleden. Je kan hem uitleggen wat een paniekaanval is zodat hij daar niet van schrikt. als hij Netflix heeft, op de mind explained is er een aflevering aan besteed. “the mind explained: anxiety”
Wie wat wil die moet wat.
woensdag 1 april 2020 om 11:33
In zulke situaties kom je er niet ongeschonden uit.
Je kan alleen het beste van twee kiezen.
Je hebt nu last van allerlei psychische klachten. Dat is heel vervelend, maar probeer verstandig te blijven.
Als je dergelijke problemen bij het kind neerlegt zal je het kind gaan schaden.
Jij zal je eigen problemen moeten gaan oplossen. Daar is je kind niet verantwoordelijk voor.
Zoek goede hulp en probeer aan een mooie toekomst te werken.
Je kan alleen het beste van twee kiezen.
Je hebt nu last van allerlei psychische klachten. Dat is heel vervelend, maar probeer verstandig te blijven.
Als je dergelijke problemen bij het kind neerlegt zal je het kind gaan schaden.
Jij zal je eigen problemen moeten gaan oplossen. Daar is je kind niet verantwoordelijk voor.
Zoek goede hulp en probeer aan een mooie toekomst te werken.
woensdag 1 april 2020 om 11:35
Jee, wat veel ellende heb je meegemaakt. Heel veel sterkte en succes met het verwerken.
Details zou ik niet geven, wat heeft jouw zoon eraan om die te weten, zeker nu hij zelf nog zo jong is.
Hij weet inmiddels wel dat zijn vader niet zo'n toffe gast is. Ik zou het als ik jou was laten bij "er is veel gebeurd in het huwelijk, ik voelde me niet altijd veilig. Ik merk dat ik daar nu soms nog last van heb en heb hulp ingeschakeld om dat een plek te geven"
Kijk, als hij straks lang een breed volwassen is, uit huis, eigen gezin e.d. En hij vraagt je om meer informatie, dan kan dat misschien. Dat ligt aan de relatie die jullie als volwassenen met elkaar opbouwen. Maar nu is het te vroeg.
Details zou ik niet geven, wat heeft jouw zoon eraan om die te weten, zeker nu hij zelf nog zo jong is.
Hij weet inmiddels wel dat zijn vader niet zo'n toffe gast is. Ik zou het als ik jou was laten bij "er is veel gebeurd in het huwelijk, ik voelde me niet altijd veilig. Ik merk dat ik daar nu soms nog last van heb en heb hulp ingeschakeld om dat een plek te geven"
Kijk, als hij straks lang een breed volwassen is, uit huis, eigen gezin e.d. En hij vraagt je om meer informatie, dan kan dat misschien. Dat ligt aan de relatie die jullie als volwassenen met elkaar opbouwen. Maar nu is het te vroeg.
woensdag 1 april 2020 om 11:36
ninanoname schreef: ↑01-04-2020 11:24Ik vind normaal gesproken dat je de ellende over je huwelijk niet met je kind moet delen, maar je kind is 18. Misschien dat ik het daarom wel anders vind.
Dat is ook waarom ik het me afvroeg. Die datum op de kalender is maar een getal natuurlijk, iemand is niet ineens volwassen omdat kalender en paspoort dat zeggen. En hoe oud ook, je blijft natuurlijk altijd kind van je ouders, al ben je 80.
Ik ben er al wel uit eigenlijk, ik vertel hem nu iig niks over wat er gebeurd is. Is beter voor hem. Blijft over de vraag wat ik dan wel vertel.
Dulcissime, totam tibi sibdo me...
woensdag 1 april 2020 om 11:39
Ik weet nog niet of ik emdr ga krijgen. De psycholoog is wel gespecialiseerd in waar ik mee te kampen heb, dat geeft me vertrouwen. Emdr ben ik bekend mee. Heb het zelf nooit gehad maar mensen waar ik close mee ben wel, en heb me er daarom ooit in verdiept. Als de psycholoog het voorstelt, ga ik er wel in mee.viva-amber schreef: ↑01-04-2020 11:27Prima toch! Evt zeg een x, ik heb wat angstklachten uit het verleden maar ik werk daar aan. Heb je EMDR?
Dulcissime, totam tibi sibdo me...
woensdag 1 april 2020 om 11:40
Nee, niet aan kind vertellen, want dit is zulk groot leed, dat kun je hem niet aandoen. Ondanks alles ligt er nog veel loyaliteit bij zijn vader. Hoe moeilijk ook, doe het niet.
Maar mijn hemel, wat een ellendig verhaal. Heel goed dat je hulp gezocht hebt en veel sterkte! En praktisch: gewoon wat Maud zegt lijkt me heel passend.
Maar mijn hemel, wat een ellendig verhaal. Heel goed dat je hulp gezocht hebt en veel sterkte! En praktisch: gewoon wat Maud zegt lijkt me heel passend.
woensdag 1 april 2020 om 11:46
Ik ben het inderdaad eens met alle anderen, en met jou ook.
Je kunt je kind wél vertellen dat je in therapie zit voor je paniekaanvallen maar dat ze nog niet opeens weg zijn. Als hij vraagt waarom dan kun je hem vertellen dat er dingen in je verleden zijn gebeurt die je op moet lossen en dat je daar hulp van een professional bij nodig hebt.
Je kunt je kind wél vertellen dat je in therapie zit voor je paniekaanvallen maar dat ze nog niet opeens weg zijn. Als hij vraagt waarom dan kun je hem vertellen dat er dingen in je verleden zijn gebeurt die je op moet lossen en dat je daar hulp van een professional bij nodig hebt.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
woensdag 1 april 2020 om 11:48
Je kan zeggen dat het even niet zo lekker met je gaat en dat je met iemand/een deskundige gaat praten.Sweet_Concubine schreef: ↑01-04-2020 11:36Dat is ook waarom ik het me afvroeg. Die datum op de kalender is maar een getal natuurlijk, iemand is niet ineens volwassen omdat kalender en paspoort dat zeggen. En hoe oud ook, je blijft natuurlijk altijd kind van je ouders, al ben je 80.
Ik ben er al wel uit eigenlijk, ik vertel hem nu iig niks over wat er gebeurd is. Is beter voor hem. Blijft over de vraag wat ik dan wel vertel.
Houd de boot af als hij met jou over je problemen wil gaan praten. Dat is niet zijn taak.
Laat merken dat je vindt dat je zelf verantwoordelijk bent voor je problemen.
Sterkte
woensdag 1 april 2020 om 11:53
Dit zou ik ook zeggen. Dat, door deze hele Corona crisis, bepaalde angsten/gevoelens uit het verleden weer naar boven komen, en dat je daarom af en toe je zo rot voelt, maar dat je er aan werkt. Dat je blij bent dat hij er is, en zich verder geen zorgen hoeft te maken.angelica1408 schreef: ↑01-04-2020 11:30Och, wat lief van hem. Juist daarom zou ik dit zeker niet bij hem neerleggen. Ik zou alleen beknopt aangeven dat door gebeurtenissen in het verleden, je nu angstaanvallen hebt, ook omdat je door het thuis zijn ivm corona meer tijd hebt om over alles na te denken. Dat je hier hulpt voor krijgt (gaat krijgen) en dat dat even tijd nodig heeft maar dat er voor hem niets is om zich zorgen over te maken.
Ik zou zéker niet in details treden. A; je hebt geen hard bewijs (hoewel ik je vermoedens zeer zeker wel snap hoor!) en B; daar moet je hem echt niet mee op zadelen. Dat z'n vader een lul is, heeft ie inmiddels zelf ook wel door
