PTSS, naweeën relatie met een narcist

Edit/update:
Ik opende dit topic toen ik het allemaal even niet meer wist. Gelukkig kwamen jullie heldere en vrij eensgezinde reacties goed bij me binnen en ik realiseerde me heel snel: dit vertel ik NIET aan m'n kind. Gewoon niet. Punt.
Dank jullie wel daarvoor.

Maar er over schrijven liet me realiseren hoe moeilijk ik het vind, hoe diep ik zit. Ik heb al veel verwerkt, ben al ver gekomen. Maar de hoeveelheid ellende en narigheid die ik had weggestopt en dus nog niet verwerkt, daar schrok ik van. En nu is de deksel van die beerput en zit ik er mee. Moet ik er iets mee. Want die deksel terug op de beerput lukt me niet, en lijkt me ook niet verstandig. Dus hou ik het topic maar gaande, als een van de vele manieren om er mee te dealen.

*************

Hoeveel en wat vertel ik mijn net volwassen zoon over wat zijn vader heeft gedaan?

Situatie: paar jaar geleden gescheiden. 1 kind dat toen puber was en co-ouderschap wilde. Ik ben weg gegaan mbv Veilig Thuis ivm geestelijke mishandeling. Co-ouderschap is toen ingezet, omdat ex in therapie ging, kind nauwelijks iets mee leek te hebben gekregen van wat er allemaal was voorgevallen en ex in het oude huis bleef wonen. Pedagoog en psycholoog en andere experts van Veilig Thuis vonden dit het beste omdat het anders een jaren durende strijd via de rechter om het kind zou worden, die het kind óók zou schaden (en waarschijnlijk pas zou stoppen als kind 18 werd). Op deze manier zouden de ogen van het kind langzaam geopend worden en zou ik de "veilige ouder" blijven waar het kind op terug zou kunnen vallen. Bij een strijd via de rechtbank zou het kind misschien eerst kant van vader kiezen en dan naderhand misschien niet "terug" durven naar mijn kant of zelfs maar neutraal. En school en huisarts en Veilig Thuis bleven meekijken hoe het met kind ging.
Ik vond het vréselijk, maar ben er in mee gegaan omdat het de beste keus uit twee kwaden leek.

En het is inderdaad zo gelopen: de ogen van mijn zoon zijn langzaam open gegaan. Ex heeft therapie gehad maar dat had niet zo heel lang effect. Hoe ex met mij omging, sloeg deels over op het kind, hij ging ook zo met hem om. Stukje bij beetje kwam kind in verzet tegen zijn vader, daarbij gesteund door heel veel mensen in zijn omgeving.

Ik heb NIET gestookt in die ouder-kind relatie. Maar ik heb ook niet gelogen tegen mijn kind. Een paar keer is er een conflict geweest waarbij kind naar mij kwam terwijl hij bij zijn vader zou zijn. Ik heb dan steeds mijn best gedaan om kind te steunen (als hij gelijk had, want er waren óók de ruzies over kamer opruimen etc, de puber-ruzies zeg maar, en dan gaf ik ex gelijk als ik vond dat hij dat had), maar er óók steeds op ingezet dat kind en ex bleven praten en proberen het conflict op te lossen. Want wat ik ook van mijn ex vind, hij is wel de enige vader die dat kind heeft en dan moet er iig geprobeerd worden om de band in stand te houden.

Afijn, dat escaleerde meer en meer, en op z'n 18e verjaardag is er zo'n enorme ruzie geweest, zelfs op straat, dat zoon de knoop heeft doorgehakt en nu voltijds bij mij woont. Er is inmiddels wel weer app-contact en als de corona-crisis achter de rug is, wil zoon af en toe een paar dagen naar z'n vader maar meer ook niet.
Kind weet deels wat er tussen mij en z'n vader is gebeurd, maar lang niet alles.

Zo weet hij niet dat de epilepsie waar ik aan leek te lijden, inmiddels door artsen wordt betwijfeld. Ik kreeg epilepsie tijdens mijn huwelijk. Aanvallen in mijn slaap. Die, naar nu blijkt uit mijn dossiers, nooit door iemand anders zijn waargenomen dan door mijn ex. Er is geen medische oorzaak gevonden, geen medisch/klinisch bewijs dat ik epilepsie heb. Verschillende artsen hebben de afgelopen maanden mijn dossiers uitgeplozen. En er is alleen het verhaal van mijn ex. Toch heb ik jarenlang verschillende medicijnen geslikt tegen epilepsie.
Terugkijkend had ik steeds een "aanval" als er iets stond te gebeuren: grote promotie, nieuwe opleiding, als ik op het punt stond "iemand" te worden, een ander pad in te slaan, misschien wel weg bij hem. Of iig minder thuis.
Dan werd ik weer wakker met zware benen en watten in mijn hoofd van de verdovende medicijnen die hij toe had "moeten" dienen om de aanval te stoppen en ging ik weer ziekenhuis in en kliniek uit, op zoek naar andere medicijnen die wel zouden werken.
Als ik wakker was, had ik soms episodes waarvan men dacht dat het kleine aanvalletjes waren waarbij ik niet het bewustzijn verloor en geen spiertrekkingen had.

In de jaren na de scheiding begon het me op te vallen dat die episodes vooral kwamen als ik geconfronteerd werd met mijn ex, of als ik (in gespreksgroepen/therapie bijvoorbeeld) moest praten over wat er allemaal was gebeurd in mijn huwelijk. Het kwartje viel: dat was geen epilepsie, maar dissociatie! M'n psyche kon niet aan wat er gebeurde en checkte eigenlijk gewoonweg uit.
Naar aanleiding daarvan zijn artsen dus m'n dossiers gaan doorspitten en inmiddels ben ik bijna helemaal van de medicijnen af (moet langzaam afgebouwd worden, duurt bij de medicijnen en hoeveelheid die ik slikte 4 maanden) en ik heb nergens last van.

Bewijs dat m'n ex gelogen heeft over die aanvallen is er niet. Maar bewijs dat ik die aanvallen wel gehad heb, is er ook niet.
Maar ik ging wel denken. Naast de manipulatie en gaslighting waar ik me al van bewust was en waarom ik weg was gegaan, begon ik vraagtekens te zetten bij andere dingen die voorgevallen waren.
Zo was ex erg controlerend als het om veiligheid ging. Ik had een GPS tracker op m'n telefoon. Mocht niet een dagje naar een andere grote stad voor een forummeet want ik kon wel overvallen worden.
Maar toen ex zelf de zomerbanden had gewisseld en me daarna op boodschappen uit stuurde met de auto, kwam ik terug met de mededeling dat er iets heel erg mis was met de auto want het stuur knoepte en de auto hobbelde. Bleek hij van ieder wiel maar 2 van de 4 bouten terug te hebben geplaatst. "oeps, foutje!" maar de missende bouten lagen niet nog op de oprit, maar in een bakje in de auto...
Of die keer dat hij de brandstofpomp had vervangen. En ik daarna boodschappen moest gaan doen. De auto stopte er mee. Ik belde de wegenwacht. Ik had al wel tegen ex gezegd dat ik vond dat het in de auto zo naar benzine rook, maar dat kwam volgens ex doordat hij er aan gewerkt had en er was niks aan de hand.
Wegenwacht arriveert, hoort m'n verhaal aan over die brandstofpomp, trekt de achterbank omhoog waar die pomp onder zit, en er stond een laag benzine van een paar centimeter onder die achterbank... De pomp zat niet vast, daardoor was de motor er mee gestopt want kreeg geen brandstof. De auto was van binnen vergeven van de benzinedampen, en ik rook... Goddank had ik geen sigaret opgestoken want dan was de auto ontploft...

En zo zijn er meer dingen. Veel meer. Door iets wat in m'n jeugd is gebeurd, heb ik ptss. Daar therapie voor gehad en ik kon er mee dealen. Maar dit alles triggert heel veel. Dus ik ga weer in therapie. Volgende week heb ik de eerste afspraak (via beeldbellen ivm corona). Het is zwaar, ik heb paniekaanvallen en slaap nauwelijks. Maar ik heb heel veel steun aan m'n nieuwe partner en ik heb er alle vertrouwen in dat ik hier ook wel weer doorheen kom.

Maar.... Ivm corona zitten m'n zoon en ik behoorlijk op elkaars lip nu. Ik kan die paniekaanvallen nauwelijks meer voor hem verbergen. Hij weet wel dat ik weer in therapie ga om te verwerken wat er in m'n huwelijk met z'n vader allemaal is gebeurd. Maar hij weet niet van de dingen die ik hier opgeschreven heb. Hij weet heel veel niet. De dingen waar z'n vader me van heeft beschuldigd, dingen die hij heeft gezegd, hoe z'n vader me mentaal kapot heeft gemaakt.

En nu? Vertel ik dit aan mijn kind? En zo ja, hoe? En zo nee, wat zeg ik dan tegen hem over waarom en hoe ik er zo slecht aan toe ben nu? Verbergen dat ik er slecht aan toe ben, lukt me niet meer.

lindaatje1900 schreef: ↑

01-04-2020 11:48

Je kan zeggen dat het even niet zo lekker met je gaat en dat je met iemand/een deskundige gaat praten.
Houd de boot af als hij met jou over je problemen wil gaan praten. Dat is niet zijn taak.
Laat merken dat je vindt dat je zelf verantwoordelijk bent voor je problemen.

Sterkte

Ja, dit ga ik zeggen tegen hem. Dat is het beste.

viva-amber schreef: ↑

01-04-2020 11:54

Er zijn toch al best wat tips gegeven. Waarom bespreek je dit niet ook in therapie?
Dus je therapeut vragen wat je zegt en hoe. In therapie kan je ook oefenen. Daar is therapie voor.

Het klinkt alsof je wil spuien maar dat kun je niet doen bij een kind van 18. Hij is nog een tiener.

Ik ga het zeker in therapie bespreken ook. De eerste afspraak is over een week, en ik zat er heel erg mee wat te doen tot ik het er in therapie over kan hebben, daarom opende ik dit topic.

En ik ben blij dat ik dit topic heb geopend, want door jullie tips en opmerkingen heb ik de boel wat meer helder nu. Ik had gisteren een heel slechte dag en wist me even geen raad.

Ik heb idd heel erg de behoefte om te spuien, dat klopt. Maar ook wel het besef dat ik dat niet bij m'n kind moet doen. Tegelijkertijd wil ik ook niet dat m'n kind zich onnodig zorgen maakt om z'n moeder dus vroeg ik me af of ik misschien niet toch iets moest zeggen.

Maar ik ga dit maar hanteren:"kinderen mogen alles eten maar hoeven niet alles te weten", dat zei mijn moeder vroeger tegen mij als ik te nieuwsgierig was naar haar zin.

Ik besef me maar al te goed dat het heftige dingen zijn en dat voor veel dingen bewijs inderdaad ontbreekt. Dat draagt ook bij aan hoe zwaar het is.
Is het wel zo gebeurd? Heeft hij dat wel zo gezegd? Heeft hij die aanvallen verzonnen, of verkeerd geïnterpreteerd, of waren ze er wel? En als ze er wel waren, waarom dan op die momenten?

Op het moment dat ik artsen ging vragen mijn dossiers door te spitten, had ik met mezelf al afgesproken dat ik er niks mee ging doen als bleek dat er geen bewijs was dat ik die aanvallen had gehad. Want wat kun je er mee doen? Helemaal niks.
Ik wilde gewoon weten of iemand anders dan m'n ex die aanvallen had gezien, meer niet.
Toen ik kort daarna bij de specialist op controle kwam, besloten we dat ik zou gaan afbouwen. Wat de specialist al jaren riep, maar m'n ex nooit wilde. Want het was voor m'n ex zo vreselijk als ik toch weer een aanval zou krijgen.

Ik had al met mezelf afgesproken dat ik niet zou gaan uitvlooien waarom hij dingen deed of zei. Want ook daar ga ik nooit achter komen. Hij is een nare man, en dat is alles wat ik ooit zeker ga weten.

Wat aan de ene kant vreselijk is, maar mij aan de andere kant heel erg sterkt : sinds ik bij hem weg ben, is dat hoe naar m'n ex met mij omging "overgesprongen" naar anderen. Waar hij vroeger alleen achter gesloten deuren zo met mij omging, gaat hij nu in alle openheid met andere mensen zo vreselijk om. Zijn hele familie heeft zich van hem afgekeerd, ze laten hem allemaal vallen. Ook vrienden. En ik heb ze niks verteld. Maar meer en meer krijg ik berichten van "zijn" mensen dat er dingen gebeurd zijn, of hij ook met mij zo omging, en dat ze helemaal snappen dat ik weg ben en dat het ze spijt dat ze het niet eerder gezien hebben.
Ik neem die berichten voor kennisgeving aan, ik haal de banden met die mensen niet aan. Ik kan dat niet meer. Dan willen ze over hem praten en dat trek ik niet. Maar dat hij van z'n voetstuk klettert zonder dat ik er ook maar iets mee van doen heb? Já, dat sterkt me. Want dat betekent dat ik dus niet gek ben, dat het niet aan mij lag.

viva-amber schreef: ↑

01-04-2020 12:12

Je kan toch zeggen. Ik voel mij nu even niet goed maar je hoeft je geen zorgen te maken want ik heb hulp gezocht en ik ga er gesprekken voor volgen.

Dat is dus ook wat ik ga doen.

Hij kan er verder inhoudelijk niets mee en hij is ook geen hulpverlener. Hij is een tiener.

Daarnaast vraag ik mij ook af: waarom krijg je pas jaren na je scheiding hulp?

Ik heb al hulp gehad. Therapie, groepsgesprekken met lotgenoten, ik heb een jaar lang een coach gehad van Veilig Thuis.
Pas de afgelopen maanden is dat van die epilepsie naar boven gekomen, en dat triggerde herinneringen aan andere voorvallen die ik in een ander licht ben gaan zien. En dat is een rollende sneeuwbal geworden. Ergo: opnieuw in therapie.

Nu komt je zoon 100% bij je wonen en overweeg je serieus om een bak modder mbt tot zijn vader bij hem te droppen...hoezo??? Daarmee bespaar je hem geen zorgen. Je brengt hem hooguit in een loyaliteitsconflict. Hij is weg bij zijn vader. Wat wil je nog meer?

Dat hij nu 100% bij me is komen wonen is niet waarom ik me afvroeg of ik het hem moest vertellen. Dat valt qua moment toevallig samen met de "veranderende inzichten" (laat ik het maar even zo noemen) maar is niet de reden.

Dat loyaliteitsconflict is waar ik altijd voor heb gewaakt en wat ik dus ook niet wil. Ik wil niets meer dan dat het goed met hem gaat.
En in de toestand waarin ik nu ben, vond ik het moeilijk om te bepalen hoe om te gaan hiermee. Dus opende ik dit topic. En ik heb inmiddels al meerdere keren aangegeven dat ik vind dat jij, en de anderen, gelijk hebben en ik het hem dus niet moet vertellen.
Jouw post komt op mij vreemd over, alsof je gas bij moet geven om mij op een steeds agressievere manier er van te overtuigen dat vertellen géén goed idee is, terwijl ik al meerdere keren heb aangegeven dat te beseffen en dat ik het dus ook niet ga vertellen.