PTSS, naweeën relatie met een narcist

Edit/update:
Ik opende dit topic toen ik het allemaal even niet meer wist. Gelukkig kwamen jullie heldere en vrij eensgezinde reacties goed bij me binnen en ik realiseerde me heel snel: dit vertel ik NIET aan m'n kind. Gewoon niet. Punt.
Dank jullie wel daarvoor.

Maar er over schrijven liet me realiseren hoe moeilijk ik het vind, hoe diep ik zit. Ik heb al veel verwerkt, ben al ver gekomen. Maar de hoeveelheid ellende en narigheid die ik had weggestopt en dus nog niet verwerkt, daar schrok ik van. En nu is de deksel van die beerput en zit ik er mee. Moet ik er iets mee. Want die deksel terug op de beerput lukt me niet, en lijkt me ook niet verstandig. Dus hou ik het topic maar gaande, als een van de vele manieren om er mee te dealen.

*************

Hoeveel en wat vertel ik mijn net volwassen zoon over wat zijn vader heeft gedaan?

Situatie: paar jaar geleden gescheiden. 1 kind dat toen puber was en co-ouderschap wilde. Ik ben weg gegaan mbv Veilig Thuis ivm geestelijke mishandeling. Co-ouderschap is toen ingezet, omdat ex in therapie ging, kind nauwelijks iets mee leek te hebben gekregen van wat er allemaal was voorgevallen en ex in het oude huis bleef wonen. Pedagoog en psycholoog en andere experts van Veilig Thuis vonden dit het beste omdat het anders een jaren durende strijd via de rechter om het kind zou worden, die het kind óók zou schaden (en waarschijnlijk pas zou stoppen als kind 18 werd). Op deze manier zouden de ogen van het kind langzaam geopend worden en zou ik de "veilige ouder" blijven waar het kind op terug zou kunnen vallen. Bij een strijd via de rechtbank zou het kind misschien eerst kant van vader kiezen en dan naderhand misschien niet "terug" durven naar mijn kant of zelfs maar neutraal. En school en huisarts en Veilig Thuis bleven meekijken hoe het met kind ging.
Ik vond het vréselijk, maar ben er in mee gegaan omdat het de beste keus uit twee kwaden leek.

En het is inderdaad zo gelopen: de ogen van mijn zoon zijn langzaam open gegaan. Ex heeft therapie gehad maar dat had niet zo heel lang effect. Hoe ex met mij omging, sloeg deels over op het kind, hij ging ook zo met hem om. Stukje bij beetje kwam kind in verzet tegen zijn vader, daarbij gesteund door heel veel mensen in zijn omgeving.

Ik heb NIET gestookt in die ouder-kind relatie. Maar ik heb ook niet gelogen tegen mijn kind. Een paar keer is er een conflict geweest waarbij kind naar mij kwam terwijl hij bij zijn vader zou zijn. Ik heb dan steeds mijn best gedaan om kind te steunen (als hij gelijk had, want er waren óók de ruzies over kamer opruimen etc, de puber-ruzies zeg maar, en dan gaf ik ex gelijk als ik vond dat hij dat had), maar er óók steeds op ingezet dat kind en ex bleven praten en proberen het conflict op te lossen. Want wat ik ook van mijn ex vind, hij is wel de enige vader die dat kind heeft en dan moet er iig geprobeerd worden om de band in stand te houden.

Afijn, dat escaleerde meer en meer, en op z'n 18e verjaardag is er zo'n enorme ruzie geweest, zelfs op straat, dat zoon de knoop heeft doorgehakt en nu voltijds bij mij woont. Er is inmiddels wel weer app-contact en als de corona-crisis achter de rug is, wil zoon af en toe een paar dagen naar z'n vader maar meer ook niet.
Kind weet deels wat er tussen mij en z'n vader is gebeurd, maar lang niet alles.

Zo weet hij niet dat de epilepsie waar ik aan leek te lijden, inmiddels door artsen wordt betwijfeld. Ik kreeg epilepsie tijdens mijn huwelijk. Aanvallen in mijn slaap. Die, naar nu blijkt uit mijn dossiers, nooit door iemand anders zijn waargenomen dan door mijn ex. Er is geen medische oorzaak gevonden, geen medisch/klinisch bewijs dat ik epilepsie heb. Verschillende artsen hebben de afgelopen maanden mijn dossiers uitgeplozen. En er is alleen het verhaal van mijn ex. Toch heb ik jarenlang verschillende medicijnen geslikt tegen epilepsie.
Terugkijkend had ik steeds een "aanval" als er iets stond te gebeuren: grote promotie, nieuwe opleiding, als ik op het punt stond "iemand" te worden, een ander pad in te slaan, misschien wel weg bij hem. Of iig minder thuis.
Dan werd ik weer wakker met zware benen en watten in mijn hoofd van de verdovende medicijnen die hij toe had "moeten" dienen om de aanval te stoppen en ging ik weer ziekenhuis in en kliniek uit, op zoek naar andere medicijnen die wel zouden werken.
Als ik wakker was, had ik soms episodes waarvan men dacht dat het kleine aanvalletjes waren waarbij ik niet het bewustzijn verloor en geen spiertrekkingen had.

In de jaren na de scheiding begon het me op te vallen dat die episodes vooral kwamen als ik geconfronteerd werd met mijn ex, of als ik (in gespreksgroepen/therapie bijvoorbeeld) moest praten over wat er allemaal was gebeurd in mijn huwelijk. Het kwartje viel: dat was geen epilepsie, maar dissociatie! M'n psyche kon niet aan wat er gebeurde en checkte eigenlijk gewoonweg uit.
Naar aanleiding daarvan zijn artsen dus m'n dossiers gaan doorspitten en inmiddels ben ik bijna helemaal van de medicijnen af (moet langzaam afgebouwd worden, duurt bij de medicijnen en hoeveelheid die ik slikte 4 maanden) en ik heb nergens last van.

Bewijs dat m'n ex gelogen heeft over die aanvallen is er niet. Maar bewijs dat ik die aanvallen wel gehad heb, is er ook niet.
Maar ik ging wel denken. Naast de manipulatie en gaslighting waar ik me al van bewust was en waarom ik weg was gegaan, begon ik vraagtekens te zetten bij andere dingen die voorgevallen waren.
Zo was ex erg controlerend als het om veiligheid ging. Ik had een GPS tracker op m'n telefoon. Mocht niet een dagje naar een andere grote stad voor een forummeet want ik kon wel overvallen worden.
Maar toen ex zelf de zomerbanden had gewisseld en me daarna op boodschappen uit stuurde met de auto, kwam ik terug met de mededeling dat er iets heel erg mis was met de auto want het stuur knoepte en de auto hobbelde. Bleek hij van ieder wiel maar 2 van de 4 bouten terug te hebben geplaatst. "oeps, foutje!" maar de missende bouten lagen niet nog op de oprit, maar in een bakje in de auto...
Of die keer dat hij de brandstofpomp had vervangen. En ik daarna boodschappen moest gaan doen. De auto stopte er mee. Ik belde de wegenwacht. Ik had al wel tegen ex gezegd dat ik vond dat het in de auto zo naar benzine rook, maar dat kwam volgens ex doordat hij er aan gewerkt had en er was niks aan de hand.
Wegenwacht arriveert, hoort m'n verhaal aan over die brandstofpomp, trekt de achterbank omhoog waar die pomp onder zit, en er stond een laag benzine van een paar centimeter onder die achterbank... De pomp zat niet vast, daardoor was de motor er mee gestopt want kreeg geen brandstof. De auto was van binnen vergeven van de benzinedampen, en ik rook... Goddank had ik geen sigaret opgestoken want dan was de auto ontploft...

En zo zijn er meer dingen. Veel meer. Door iets wat in m'n jeugd is gebeurd, heb ik ptss. Daar therapie voor gehad en ik kon er mee dealen. Maar dit alles triggert heel veel. Dus ik ga weer in therapie. Volgende week heb ik de eerste afspraak (via beeldbellen ivm corona). Het is zwaar, ik heb paniekaanvallen en slaap nauwelijks. Maar ik heb heel veel steun aan m'n nieuwe partner en ik heb er alle vertrouwen in dat ik hier ook wel weer doorheen kom.

Maar.... Ivm corona zitten m'n zoon en ik behoorlijk op elkaars lip nu. Ik kan die paniekaanvallen nauwelijks meer voor hem verbergen. Hij weet wel dat ik weer in therapie ga om te verwerken wat er in m'n huwelijk met z'n vader allemaal is gebeurd. Maar hij weet niet van de dingen die ik hier opgeschreven heb. Hij weet heel veel niet. De dingen waar z'n vader me van heeft beschuldigd, dingen die hij heeft gezegd, hoe z'n vader me mentaal kapot heeft gemaakt.

En nu? Vertel ik dit aan mijn kind? En zo ja, hoe? En zo nee, wat zeg ik dan tegen hem over waarom en hoe ik er zo slecht aan toe ben nu? Verbergen dat ik er slecht aan toe ben, lukt me niet meer.

Nouschi schreef: ↑

15-06-2021 18:02

Ik vind het allemaal wel heel herkenbaar voor zoon. Lijkt mij geen goed idee om zoveel over hem te schrijven hier.

Herkenbaar? Een jongvolwassene die net zijn relatie heeft verbroken en met vrienden aan het feesten slaat? En toevallig gescheiden ouders heeft? Nah, ik geloof nooit dat hij de enige is, dat herkenbare valt m.i. reuze mee.

Moiren schreef: ↑

15-06-2021 18:05

Als hij verbitter is glijdt het natuurlijk niet van hem af.

Of hij verbitterd is... weet ik niet. Hij reageert soms wel bitter. En het lijkt van hem af te glijden, geen idee of het dat ook werkelijk doet.

Wat hij wel doet: zo af en toe (voor mij) compleet onverwacht ineens benoemen dat hij vindt dat ik het goed heb aangepakt allemaal. Hem de ruimte heb gelaten, en nog laat, maar hem wel steun. Dat komt dan ineens in een gesprek over iets compleet anders (het weer, of boodschappen, of zijn werk, in ieder geval niet over z'n pa). Ik vat dat maar op als dat ik maar best zo door kan doen als ik doe.

Nouschi schreef: ↑

15-06-2021 18:20

Nou joh, er staat toch veel en veel meer over zoon in? Weet hij dat je een topic over hem hebt?

Hij weet dat ik hier over schrijf soms, maar voor zover ik weer heeft hij dit topic nooit gelezen.
En om herkenning te voorkomen heb ik wel aanpassingen gedaan in mijn verhaal hoor, vanaf het begin van dit topic.

S-Groot schreef: ↑

15-06-2021 21:29

Heeft je zoon het nog doorgezet om naar een psych te gaan eigenlijk?

Nee, dat is er niet meer van gekomen. Jammer, vind ik persoonlijk, want het zou hem héél erg helpen. Wat ik al eerder schreef: het is veel allemaal en een beetje hulp is fijn. Hij doet het nu zelf, en naar mijn idee doet hij dat heel goed. Hij staat er niet negatief tegenover, integendeel. Maar hij heeft het druk en het is er niet van gekomen. Wat ergens ook wel weer een goed teken is, want als het hem enorm dwars zat dan had hij wellicht al eerder hulp ingeroepen. Ik heb het idee dat hij wel zo links en rechts zijn eigen hulptroepen heeft ingeschakeld, zijn eigen praatpalen heeft. En dat is ook mooi, hij is zijn eigen weg aan het vinden. Het gaat gewoon goed met hem en daar ben ik ontzettend blij om.

S-Groot schreef: ↑

15-06-2021 21:54

Dat klinkt ook goed inderdaad. En hij stond er in elk geval al open voor, dus als hij toch meer vastloopt is de kans best aanwezig dat hij alsnog verder hulp zoekt, dat lijkt me ook een geruststellende gedachte.

Dat zeker! Ik ben blij dat ik dat op hem heb kunnen overbrengen: als je been gebroken is laat je dat in het ziekenhuis fixen, en als je mentaal wat mankeert ga je naar een psych. Dat dat voor hem "same difference" is, dat er wat hem betreft geen stigma op rust.

Dusssss.... komt er binnenkort een einde aan het vivaforum.

Sinds dat bommetje gedropt is door het opperhoofd hier, heb ik terug zitten lezen zo links en rechts. En hebben veel herinneringen de revue gepasseerd. Wat ik in een ander topic al schreef: ik verdring veel. Sommige dingen onthou ik bizar goed, en sommige dingen herinner ik me pas weer als ik terug lees wat ik er over opgeschreven heb.

In eerste instantie dacht ik dat het me zwaar zou vallen als ik de dingen die er in mijn huwelijk zijn gebeurd niet meer terug zou kunnen lezen. Mijn lief opperde dat ik er van de week een dagje voor ga zitten om dingen uit te printen, als dat me zo dwars zit.

Maar meer en meer denk ik dat het juist wel goed voor me zal zijn. Ik hoef niks meer te bewijzen, ik hoef me niet meer te verantwoorden, ik hoef niks meer uit te leggen. Ik mag dingen naar de achtergrond laten zakken, er mogen dingen in de vergetelheid raken. Ik mag dóór. Dat zal de ene dag makkelijker zijn dan de andere, maar dat geeft niet. Dat komt ook wel goed. Na een moeilijke dag komt weer een andere dag, en die is misschien wel weer fijn en makkelijk.

Rest me om jullie allemaal te bedanken voor jullie steun, adviezen, schoppen onder m'n kont en knuffels. In dit topic en in andere topics. En via andere kanalen. Tot ooit en het ga jullie goed!!

Boem... en toen zat ik ineens weer rock bottom, keihard in elkaar geklapt. Klote-PTSS.

Ik kan duiden waar het vandaan komt. Wat de paniekaanvallen triggerde. En weet inmiddels ook dat ik nog, of weer, een hoop werk te verzetten heb.

De paniekaanvallen waren in december, op reis met familie. Familie en partner reageerden heel lief en praktisch en steunend. Herbeleving na herbeleving. Besef dat opnieuw in therapie een goed plan is.
Begin januari huisarts gebeld, verwijsbrief was zo geregeld. Therapeut blijkt niet meer werkzaam bij de praktijk waar ik eerst heen ging. Geprobeerd therapeut te vinden, maar die blijkt in heel ander werkveld te werken nu en kan me niet helpen. Sta nu op een wachtlijst van 4 maanden bij praktijk waar ik me op zich goed bij voel.

En de afgelopen dagen gaat het heel snel bergafwaarts met me. Ik ben niet wanhopig als in dat ik bang ben dat het nooit meer goed komt met me, want dat komt het wel. Maar die 4 maanden wachtlijst, terwijl ik nu al iedere dag de ene huilbui na de andere heb, amper slaap...
Huisarts weer gebeld en straks afspraak voor intake bij de praktijkondersteuner. Huisarts is wel lekker kordaat in het regelen van wat ze wèl kan doen, dat voelt goed.

Ik ben zo moe....

Dank je wel S-Groot. De intake bij de POH was vandaag al, uurtje zitten praten daar. Dat deed al goed. Fijn gesprek, ze stelde vragen waar ik wat mee kon en liet me ook een beetje ratelen soms.
Tot ik aan de beurt ben voor therapie kan ik iedere 2 weken 'n half uurtje bij de POH komen. Denk dat dat wel helpt bij het overeind blijven.

Toen ik weer naar huis liep belde m'n partner, en die zei blij te zijn om te horen dat ik al zoveel beter klonk. Dat liet me realiseren dat dat inderdaad zo was, dat ik na dat gesprek me al beter voelde. Dat de tranen me niet achter m'n ogen hingen en dat ik me niet meer zo moe voelde.

De rest van de dag een beetje in huis gekeuteld, wat kleine dingetjes gedaan, hond in bad gedaan ook (en da's leuk!! Want ze geniet er echt van, zo fijn om te zien!). Partner is inmiddels thuis en mijn plannen voor het avondeten zijn doorgeschoven want hij staat nu uitgebreid te koken. Heerlijk, echte verwennerij is dat want hij kookt super lekker.

Ja, ik kan de zon weer een beetje in het water zien schijnen. Blij dat ik vanochtend de huisarts gebeld heb.

Candy schreef: ↑

27-01-2022 19:01

Misschien heb je hier iets aan. Ik had dat wel...

https://youtu.be/w_B7PL9xWdY

"CPTSD: how to heal from it (WITHOUT getting frustrated with yourself!)"

Ik zal eens kijken, dank je wel

Ik vind het moeilijk allemaal. Weet bijvoorbeeld dat het schrijven van morning papers me zou helpen, maar durf er niet aan te beginnen. Kind is thuis (draait onregelmatige diensten) en ik wil niet gierend van het janken in elkaar klappen terwijl hij thuis is. Maar als hij niet thuis is, doe ik het ook niet. Bang.

Las net op Facebook een artikel over celebs die wel of niet voor kinderen hadden gekozen. En weer kwam de realisatie dat ook daarin ik ex alles heb laten bepalen. Ik heb geen siblings, en hoewel ik een heel fijne band heb met mijn ouders en hen daarin niks verwijt, heb ik het altijd als een groot gemis ervaren. Ik weet ook dat dat niet voor alle enig kinderen geldt. Maar was altijd heel stellig: ik wil géén kinderen OF meer dan één (uiteraard als gegeven en gegund etc etc). En ik heb er één. Want ex had het zo zwaar tijdens die zwangerschap. Zo vreselijk voor hèm dat ik in het ziekenhuis belandde. En ja, die mannen die tegen de gyn zeggen dat ze maar een steekje extra moeten zetten als er na de bevalling een knip gehecht moet worden? Die bestaan. Ik was er met zo een getrouwd.

Mijn partner heeft een hok vol kinderen, inmiddels allemaal jongvolwassenen ook. Ik hou van ze, zielsveel. Ook van de kleinkinderen. Zou alles voor ze doen, doe ook alles wat ze me vragen. Helaas tolereren ze me slechts. Het is niet anders. Maar het doet wel zeer.

Vorige week tweede gesprek met de POH gehad. En dat was fijn, en toch ook niet. Want door de vragen die ze stelde realiseerde ik me dat ik, als ik alleen ben, eigenlijk altijd er aan denk. Mee bezig ben.

Afspraken POH zijn opgeschaald naar wekelijks. En de suggestie om na te denken over opname voor intensieve traumatherapie. En dat laatste kwam keihard binnen.

Net zoals toen de luisterlijn en dag daarna korrelatie me allebei voorstelden om Veilig Thuis te bellen. Zo erg was het toch niet? En toen ik dan toch Veilig Thuis belde, ze me acute noodopvang aanboden. Zo erg? Was het zo erg? Volgens de professionals kennelijk wel...

Was ik toen in denial, om overeind te blijven? Ben ik nog steeds in denial? Niemand kent het hele verhaal, ondanks de jaren die voorbij zijn gegaan en alle coaches van Veilig Thuis en alle therapeuten daarna. De POH is de eerste en voorlopig enige die weet dat ik er eigenlijk nog dag en nacht mee bezig ben, als ik alleen ben. POH heeft me aangeraden te zorgen dat ik minder alleen ben. Niet uit voorzorg ivm suïcidale gedachten of zo, want die heb ik gelukkig niet. Ik ben graag alleen. Want dan verwacht er tenminste niemand iets van me. Doe ik niks fout.

Ik heb mijn lieve, betrouwbare, eerlijke en niet-gemene partner niet verteld over wat de POH heeft aangeraden en voorgesteld. Loop er al een paar dagen op te kauwen.

Is het zó erg? Was het zó erg? Ik weet het niet.... en omdat niemand het hele verhaal kent kan niemand me het antwoord geven. Maar dat ik niemand àlles heb durven vertellen is misschien al wel het antwoord... ik weet het niet...

Nou, dat minder alleen zijn wordt lastig want ik testte vanochtend positief op Corona. De afspraak bij de POH van deze week gaat dus ook niet door. Ik heb m'n borduurwerk maar weer uit de kast gepakt, dan gaan m'n gedachten niet steeds die kant op want ik moet steekjes tellen...

Hanke, wat jij schreef is me de hele week min of meer bijgebleven. Dat ik me vast blijf houden aan mijn eigen waarnemingen en daar mijn eigen waarde aan toe ken en dat is het handvat waaraan ik mezelf overeind hou, zoiets. Maar dat dat niet perse de realiteit is. Ik weet niet of ik me duidelijk uitdruk zo. Nou ja, ik moet er wat mee, dat is me wel duidelijk.

Ik heb het gisteravond eindelijk aan m'n lief durven vertellen. En ik weet ook wel waarom ik het niet vertelde: hij is oorlogsslachtoffer en staat op de wachtlijst voor zo'n zelfde opname... Ergens was er een stemmetje dat me wijsmaakte dat hij zou vinden dat ik zijn "ding" zou kapen (wat stierenpoep is, zowel het kapen als dat hij dat zou vinden). En ook... als hij als oorlogsslachtoffer die opname nodig heeft, en ik heb die opname ook nodig, dan is het wel heel erg kennelijk...

Maar ik heb het verteld. En hij reageerde steunend en liefdevol. "Als dat is wat je nodig hebt, als dat is wat goed is voor jou, dan denk ik dat je dat moet doen. Dat je die stap moet zetten. Ik doe het ook. En jij kunt het ook, als ik het kan kun jij het ook." zei hij terwijl ik in zijn armen lag te snotteren.

Als we gaan slapen, staat de tv altijd aan. De tv staat altijd aan in dit huis. Afleiding. Geen oorverdovende stilte waarin de herinneringen vrij spel krijgen. Heb steeds gedaan alsof dat vooral voor hem was, dat het voor mij niet perse hoefde maar dat ik er ok mee was. Maar nu is de tv in de slaapkamer kapot, en ik opper iedere avond dat ik de laptop wel aan kan zetten als hij tv wil kijken voor het slapen gaan. Hoeft voor hem niet zo, nee want hij heeft nieuwe slaappillen en die werken goed.
In de afgelopen week heeft hij veel op de bank geslapen toen ik Corona had. En ik zette in de slaapkamer steeds Netflix aan op m'n mobiel. Zal hem wel opgevallen zijn.
Gisteravond vroeg ik weer aan hem of hij de laptop aan wilde in de slaapkamer. Hij zei dat dat voor hem niet hoefde, maar als ik dat wilde moest ik dat doen. Ja, zei ik, wil ik eigenlijk wel. Want dan komen de herinneringen niet zo... En dat was kennelijk m'n opening, toen kon ik het vertellen van die opname.

Zo fijn gepraat nog daarna. En in zijn armen in slaap gevallen, zonder er nog aan te denken om de laptop aan te zetten...

Morgen weer afspraak bij de POH. Moet ook maar vertellen daar dat ik merk te willen vluchten in medicatie en alcohol. Ik doe het niet, op om de andere dag een wijntje tijdens het koken na. Maar de gedachte en het verlangen is steeds sterker. En da's niet goed.

Dinedi, inderdaad die allesoverheersende twijfel. Heb ik het wel goed gezien? Ligt het niet gewoon aan mij? En dan niet als in dat ik het over mezelf afgeroepen zou hebben of verdiend zou hebben of andere victim blaming shit, maar reageer ik niet hypergevoelig op iets wat niks voorstelt?

Een blauw oog omdat je een klap hebt gehad, dat is duidelijker dan blauwe plekken op je psyche. De bewijzen zijn anders bij fysieke mishandeling dan bij geestelijke mishandeling. Er is geen ander bewijs dan mijn kant van het verhaal. En da's zo subjectief als wat.

En dat huisdier... vreselijk...

Ook iets dat me bezighoudt: dat ik voorzichtig moet zijn met aan wie ik wat vertel want stel dat het bij ex terecht komt. Stel dat bij ex terecht komt wat ik er allemaal van vind, hoe ik het allemaal ervaren heb. Alsof ik zijn geheim dan verklap en ik zijn geheim geheim moet houden.

Ik woon nog in dezelfde stad. Grote stad, andere deelgemeente wel. De eerste jaren kwam ik hem nog wel eens per ongeluk tegen. Lijkt er op dat hij zich weer teruggetrokken heeft in "zijn" hoekje want ik heb hem al jaren niet meer gezien. En toch zijn er af en toe gebeurtenissen, uitstapjes, evenement en, waar ik van tevoren van denk dat hij er misschien ook wel zal zijn. Ik ben wel zover dat ik me daardoor niet tegen laat houden, die kracht heb ik wel gevonden. Wat ook helpt is dat een van de keren dat ik hem tegen kwam, m'n lief er ook bij was en ex letterlijk trilde als een rietje toen hij ons zag. We waren toen nog on speaking terms (vanwege kind vooral) en ex schudde ons de hand. Stotterde wat en maakt dat hij weg kwam.

Maar waarom heb ik dat gevoel toch nog steeds dat het allemaal een Groot Geheim moet zijn? Dat het mij aan te rekenen zal zijn als mensen uit de omgeving van ex er achter komen? Dat mij dat gezeik op zal leveren? Ik voel me nog steeds verantwoordelijk en ben nog steeds bang voor repercussies...