PTSS, naweeën relatie met een narcist

Edit/update:
Ik opende dit topic toen ik het allemaal even niet meer wist. Gelukkig kwamen jullie heldere en vrij eensgezinde reacties goed bij me binnen en ik realiseerde me heel snel: dit vertel ik NIET aan m'n kind. Gewoon niet. Punt.
Dank jullie wel daarvoor.

Maar er over schrijven liet me realiseren hoe moeilijk ik het vind, hoe diep ik zit. Ik heb al veel verwerkt, ben al ver gekomen. Maar de hoeveelheid ellende en narigheid die ik had weggestopt en dus nog niet verwerkt, daar schrok ik van. En nu is de deksel van die beerput en zit ik er mee. Moet ik er iets mee. Want die deksel terug op de beerput lukt me niet, en lijkt me ook niet verstandig. Dus hou ik het topic maar gaande, als een van de vele manieren om er mee te dealen.

*************

Hoeveel en wat vertel ik mijn net volwassen zoon over wat zijn vader heeft gedaan?

Situatie: paar jaar geleden gescheiden. 1 kind dat toen puber was en co-ouderschap wilde. Ik ben weg gegaan mbv Veilig Thuis ivm geestelijke mishandeling. Co-ouderschap is toen ingezet, omdat ex in therapie ging, kind nauwelijks iets mee leek te hebben gekregen van wat er allemaal was voorgevallen en ex in het oude huis bleef wonen. Pedagoog en psycholoog en andere experts van Veilig Thuis vonden dit het beste omdat het anders een jaren durende strijd via de rechter om het kind zou worden, die het kind óók zou schaden (en waarschijnlijk pas zou stoppen als kind 18 werd). Op deze manier zouden de ogen van het kind langzaam geopend worden en zou ik de "veilige ouder" blijven waar het kind op terug zou kunnen vallen. Bij een strijd via de rechtbank zou het kind misschien eerst kant van vader kiezen en dan naderhand misschien niet "terug" durven naar mijn kant of zelfs maar neutraal. En school en huisarts en Veilig Thuis bleven meekijken hoe het met kind ging.
Ik vond het vréselijk, maar ben er in mee gegaan omdat het de beste keus uit twee kwaden leek.

En het is inderdaad zo gelopen: de ogen van mijn zoon zijn langzaam open gegaan. Ex heeft therapie gehad maar dat had niet zo heel lang effect. Hoe ex met mij omging, sloeg deels over op het kind, hij ging ook zo met hem om. Stukje bij beetje kwam kind in verzet tegen zijn vader, daarbij gesteund door heel veel mensen in zijn omgeving.

Ik heb NIET gestookt in die ouder-kind relatie. Maar ik heb ook niet gelogen tegen mijn kind. Een paar keer is er een conflict geweest waarbij kind naar mij kwam terwijl hij bij zijn vader zou zijn. Ik heb dan steeds mijn best gedaan om kind te steunen (als hij gelijk had, want er waren óók de ruzies over kamer opruimen etc, de puber-ruzies zeg maar, en dan gaf ik ex gelijk als ik vond dat hij dat had), maar er óók steeds op ingezet dat kind en ex bleven praten en proberen het conflict op te lossen. Want wat ik ook van mijn ex vind, hij is wel de enige vader die dat kind heeft en dan moet er iig geprobeerd worden om de band in stand te houden.

Afijn, dat escaleerde meer en meer, en op z'n 18e verjaardag is er zo'n enorme ruzie geweest, zelfs op straat, dat zoon de knoop heeft doorgehakt en nu voltijds bij mij woont. Er is inmiddels wel weer app-contact en als de corona-crisis achter de rug is, wil zoon af en toe een paar dagen naar z'n vader maar meer ook niet.
Kind weet deels wat er tussen mij en z'n vader is gebeurd, maar lang niet alles.

Zo weet hij niet dat de epilepsie waar ik aan leek te lijden, inmiddels door artsen wordt betwijfeld. Ik kreeg epilepsie tijdens mijn huwelijk. Aanvallen in mijn slaap. Die, naar nu blijkt uit mijn dossiers, nooit door iemand anders zijn waargenomen dan door mijn ex. Er is geen medische oorzaak gevonden, geen medisch/klinisch bewijs dat ik epilepsie heb. Verschillende artsen hebben de afgelopen maanden mijn dossiers uitgeplozen. En er is alleen het verhaal van mijn ex. Toch heb ik jarenlang verschillende medicijnen geslikt tegen epilepsie.
Terugkijkend had ik steeds een "aanval" als er iets stond te gebeuren: grote promotie, nieuwe opleiding, als ik op het punt stond "iemand" te worden, een ander pad in te slaan, misschien wel weg bij hem. Of iig minder thuis.
Dan werd ik weer wakker met zware benen en watten in mijn hoofd van de verdovende medicijnen die hij toe had "moeten" dienen om de aanval te stoppen en ging ik weer ziekenhuis in en kliniek uit, op zoek naar andere medicijnen die wel zouden werken.
Als ik wakker was, had ik soms episodes waarvan men dacht dat het kleine aanvalletjes waren waarbij ik niet het bewustzijn verloor en geen spiertrekkingen had.

In de jaren na de scheiding begon het me op te vallen dat die episodes vooral kwamen als ik geconfronteerd werd met mijn ex, of als ik (in gespreksgroepen/therapie bijvoorbeeld) moest praten over wat er allemaal was gebeurd in mijn huwelijk. Het kwartje viel: dat was geen epilepsie, maar dissociatie! M'n psyche kon niet aan wat er gebeurde en checkte eigenlijk gewoonweg uit.
Naar aanleiding daarvan zijn artsen dus m'n dossiers gaan doorspitten en inmiddels ben ik bijna helemaal van de medicijnen af (moet langzaam afgebouwd worden, duurt bij de medicijnen en hoeveelheid die ik slikte 4 maanden) en ik heb nergens last van.

Bewijs dat m'n ex gelogen heeft over die aanvallen is er niet. Maar bewijs dat ik die aanvallen wel gehad heb, is er ook niet.
Maar ik ging wel denken. Naast de manipulatie en gaslighting waar ik me al van bewust was en waarom ik weg was gegaan, begon ik vraagtekens te zetten bij andere dingen die voorgevallen waren.
Zo was ex erg controlerend als het om veiligheid ging. Ik had een GPS tracker op m'n telefoon. Mocht niet een dagje naar een andere grote stad voor een forummeet want ik kon wel overvallen worden.
Maar toen ex zelf de zomerbanden had gewisseld en me daarna op boodschappen uit stuurde met de auto, kwam ik terug met de mededeling dat er iets heel erg mis was met de auto want het stuur knoepte en de auto hobbelde. Bleek hij van ieder wiel maar 2 van de 4 bouten terug te hebben geplaatst. "oeps, foutje!" maar de missende bouten lagen niet nog op de oprit, maar in een bakje in de auto...
Of die keer dat hij de brandstofpomp had vervangen. En ik daarna boodschappen moest gaan doen. De auto stopte er mee. Ik belde de wegenwacht. Ik had al wel tegen ex gezegd dat ik vond dat het in de auto zo naar benzine rook, maar dat kwam volgens ex doordat hij er aan gewerkt had en er was niks aan de hand.
Wegenwacht arriveert, hoort m'n verhaal aan over die brandstofpomp, trekt de achterbank omhoog waar die pomp onder zit, en er stond een laag benzine van een paar centimeter onder die achterbank... De pomp zat niet vast, daardoor was de motor er mee gestopt want kreeg geen brandstof. De auto was van binnen vergeven van de benzinedampen, en ik rook... Goddank had ik geen sigaret opgestoken want dan was de auto ontploft...

En zo zijn er meer dingen. Veel meer. Door iets wat in m'n jeugd is gebeurd, heb ik ptss. Daar therapie voor gehad en ik kon er mee dealen. Maar dit alles triggert heel veel. Dus ik ga weer in therapie. Volgende week heb ik de eerste afspraak (via beeldbellen ivm corona). Het is zwaar, ik heb paniekaanvallen en slaap nauwelijks. Maar ik heb heel veel steun aan m'n nieuwe partner en ik heb er alle vertrouwen in dat ik hier ook wel weer doorheen kom.

Maar.... Ivm corona zitten m'n zoon en ik behoorlijk op elkaars lip nu. Ik kan die paniekaanvallen nauwelijks meer voor hem verbergen. Hij weet wel dat ik weer in therapie ga om te verwerken wat er in m'n huwelijk met z'n vader allemaal is gebeurd. Maar hij weet niet van de dingen die ik hier opgeschreven heb. Hij weet heel veel niet. De dingen waar z'n vader me van heeft beschuldigd, dingen die hij heeft gezegd, hoe z'n vader me mentaal kapot heeft gemaakt.

En nu? Vertel ik dit aan mijn kind? En zo ja, hoe? En zo nee, wat zeg ik dan tegen hem over waarom en hoe ik er zo slecht aan toe ben nu? Verbergen dat ik er slecht aan toe ben, lukt me niet meer.

broekrok schreef: ↑

11-04-2020 10:18

Sweet_C

[poef ivm privacy]

Sterkte met alles

Je slaat de spijker op z'n kop. Al heeft hij me rondom de scheiding nog wel verweten dat ik hem zorg onthouden zou hebben. Goed dat hij dat zei, want met die lage opmerking doofde hij ieder laatste beetje gevoel dat ik nog voor hem had.
Zorg onthouden? Dag en nacht verpleegster gespeeld, Google keer op keer binnenstebuiten gekeerd op zoek naar reguliere en alternatieve remedies, de ene arts na de andere peut benaderd voor hem, maar HIJ wilde het allemaal niet. HIJ sloeg alles af, wees alles af.
Die opmerking is trouwens wel het enige geweest waar hij ooit excuses voor heeft gemaakt. Hij kon ook niet anders, want hij had het ook tegen een paar mensen gezegd die hem de wind van voren gaven, dat ik juist alles voor hem had gedaan wat ik kon, dat wat ik had gedaan het tegenovergestelde was van "zorg onthouden". Dus dat moest hij wel rechtbreien, denk ik.

Maar ik zit te denken waar ik jou ook al weer van ken, dat je dit nog weet. En ik kom er niet op. PB-tje zou fijn zijn, als je het wil vertellen tenminste

Marana schreef: ↑

11-04-2020 10:25

Lieverd

Fijn om te lezen dat je vriend er voor je is.

Wat rot dat je therapie uitgesteld is, terwijl jouw beerput open is gegaan. Ik vind het heel knap dat je zo goed aan jezelf denkt, en je niet verliest in junkfood, alcohol of verslonzing. Beweeg je ook genoeg? Helpt een wandeling om je hoofd een beetje leeg te krijgen? Hou je van dagplanningen? Net zoals je nu al vooraf hebt bedacht wat je gaat aantrekken en zo helpt het misschien ook om een beetje invulling voor de rest van de dag te maken? Wat je gaat eten en hoe laat, wanneer je naar buiten wilt (balkon of tuin), dat soort dingen?

Dagplanningen hebben de neiging te backfiren bij mij. Ik plan dan te veel, te strak, en dan gaat het mis. Ik stel wel doelen, kleintjes, en dat werkt wel aardig.
Qua eten heb ik de mazzel dat m'n vriend meestal kookt, want dat vindt hij leuk en hij kan het heel goed, en ik alleen hoef aan te schuiven. We wonen niet samen, maar eten meestal wel samen, met de kinderen (als die thuis zijn, die van hem zijn ook nu erg uithuizig allemaal ivm werk en stages).

Ik vind koken wel heel leuk om te doen. Ex had overal wel wat op aan te merken, die had me zover dat ik al zenuwachtig werd van water aan de kook brengen want dat deed ik ook verkeerd. Nu ben ik me aan het verdiepen in bijzondere recepten, desserts en andere bakdingen. Heel leuk om te doen, en m'n vriend geeft tips maar laat me verder lekker aanrommelen. Helaas zijn bepaalde producten waar ik woon nu lastig te krijgen, maar het blijft door m'n hoofd spoken.

ava75 schreef: ↑

11-04-2020 11:13

Als ik het goed lees vond jouw ex dat je er paranoide van werd?

Ja, zoiets denk ik...
Wat ik dacht en meende te zien, dat was volgens hem niet zo. En nadat hij de bijsluiter van die pillen had gelezen, was hij heel stellig: het kwam niet door wat hij wel of niet had gedaan, maar door die pillen.
Wij naar de huisarts. Die het ook wel vergezocht vond geloof ik, maar paranoia was inderdaad een van de mogelijke erg zeldzame bijwerkingen. En dus werd ik versneld van die pillen gehaald.

Dank jullie wel voor jullie steun, en lieve reacties

[Poef]

Een aantal weken verder inmiddels. Ik heb twee intakegesprekken achter de rug voor therapie. Twee, omdat dat beleid is van die praktijk. Eerste intake met degene die waarschijnlijk je behandelaar gaat worden, en tweede intake met een collega van die behandelaar zodat er overlegd kan worden over een behandelplan. En ze zien het wel zitten met me
Ik schijn goed inzicht te hebben in wat er scheelt, realistische verwachtingen van therapie en kan me goed uitdrukken. Beide therapeuten zien het hetzelfde als ik: ik heb een duw in de goede richting nodig en begeleiding bij het eens goed overdenken bij wat er nou gebeurd is zodat ik dat daarna op een zinnige manier ergens kan parkeren zodat de herinneringen me niet meer om de haverklap in m'n nek springen. En dat komt wel goed, is hun idee. Fijn, dat geeft al rust.

Ook fijn: die tweede therapeut heeft jarenlang de rechtbank geadviseerd in zaken rondom co-ouderschap. En heeft me dikke complimenten gegeven dat ik het indertijd zo heb aangepakt, co-ouderschap heb laten doorgaan en de veilige ouder zijn zodat zoon zelf zijn eigen ervaringen met zijn vader kon hebben en er mee kan leren omgaan op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo.

Zoon heeft de summiere uitleg dat ik paniekaanvallen heb door wat er ooit gebeurd is, zonder meer geaccepteerd. Hij is steunend zonder er teveel in te duiken, vraagt niet naar het hoe en wat. Dat lijkt ook goed te gaan dus.

broekrok schreef: ↑

11-04-2020 21:59

Sweet_C, heb je een pb gestuurd. Hoop dat het gelukt is.

Ik zie m nu pas.... Ga gelijk reageren, merci!!

Therapie loopt. Niet hard, ivm corona en vakanties en familieomstandigheden zijn er de nodige afspraken gesneuveld, maar het loopt en ik heb goede hoop dat er de komende maanden meer ritme in komt en ik echt stappen kan gaan maken. Kan het goed vinden met de therapeut, kan m'n ei kwijt en ook dingen die ik moeilijk vind om te vertellen komen uiteindelijk toch aan bod.
Ben wel "gepromoveerd" van afspraken via beeldbellen naar afspraken in de praktijk, ivm de zwaarte van de problematiek. Was te heftig om via beeldbellen te doen en dan ook nog EMDR. Vond de therapeut beter, en ik ben er blij mee wel. Al is het maar omdat ik zoon dan niet weg hoef te sturen om privacy te hebben. Want m'n huisje heeft bordkartonnen muren en je kunt twee kamers verderop gesprekken nog woordelijk verstaan.

EMDR was een bijzondere ervaring, maar ook bij mij lijkt het te werken. En dat lucht op.

Intussen krijgt kind wel meer en meer een inkijkje in hoe z'n vader is, en daar heb ik totaal niets mee van doen.
Ik wist al wel dat hoe ex met mij om ging, overgesprongen leek te zijn op hoe hij met z'n moeder om gaat nu. Omdat kind goed overweg kan met m'n ex-schoonma, en zij begon te snappen wat er in m'n huwelijk zich afgespeeld had en dat voor mij heel naar vond, had ik zo af en toe prettig contact met haar. Vooral fijn voor kind, zeker in de periode dat hij zo met z'n vader overhoop lag en volledig bij mij kwam wonen. Opoe snapte kind en steunde hem luid en duidelijk.
Maar opoe begon mij ook te vertellen wat ex haar allemaal aandoet tegenwoordig, hoe hij met haar omgaat. En dat vind ik heel naar, maar ik kan het niet aan om dat steeds te horen. Dat snapte ze ook wel, en ons contact ging op het waakvlammetje. Kind heeft wel nog veelvuldig en goed contact met haar.

En toen vertelde kind me iets... Ik wist al wel dat de buren van opoe al wel eens opmerkingen gemaakt hadden dat ex zo tekeer kon gaan als hij bij opoe op bezoek was. Maar opoe is een struise dame en redt zich wel, hij is verbaal "gewelddadig" maar niet fysiek en ze heeft haar woordje wel klaar en pikt lang niet zo veel van hem als ik deed.
Maar kennelijk is het zo uit de hand gelopen dat de buurtjes het sociale team van de woningbouw hebben ingeschakeld. Die stonden bij opoe op de stoep om te vragen of het allemaal wel ging met opoe... Want de buren hoorden zo vaak geschreeuw en gescheld als ex daar is...
Opoe heeft dat niet aan kind willen vertellen, maar kind belde opoe net op het verkeerde moment en hoorde aan haar dat er wat was en toen heeft ze het hem toch verteld want kind bleef aandringen.

En dat gaat kind natuurlijk ook niet in de kouwe kleren zitten. Ik heb naar hem geluisterd, hem zijn verhaal laten doen, gezegd dat ik misschien niet de juiste persoon ben om hem te adviseren want ik ben verre van neutraal al zou ik dat nog zo graag willen. Heb kind gewezen op sensoor en korrelatie, want kind wil weten of hij er beter aan doet om óók een melding te maken...
Heb ook proberen er achter te komen of opoe nog met andere mensen praat die haar kunnen helpen en adviseren, en dat blijkt gelukkig zo te zijn. Er is nog wat familie en vrienden waar ze goed contact mee heeft en die aan haar kant staan en haar helpen. Dus ze staat er niet alleen voor, en kind hoeft haar niet hierin te ondersteunen en te helpen. Dat mag kind overlaten aan die familie, die zijn van mijn leeftijd en niet net volwassen, en hebben wat meer levenservaring en bagage om dit te kunnen handelen. Dat heb ik ook zo met kind besproken en dat is kind ook met me eens. Hij wil misschien toch nog melding doen, maar denkt daar nog over.
Helaas heeft dit alles dus wel z'n vader in een nog slechter daglicht gezet voor hem, sommige zaken vergelijkbaar met mijn situatie indertijd. Maar kind heeft dat dus niet jaren later van mij gehoord, maar kort na het gebeuren van opoe en van de buren, en dat maakt het niet minder vreselijk, maar wel anders. Denk ik.

Heb net nog even met kind gebabbeld, ook nav jullie opmerkingen. En kind zat zelf al te denken om idd eens bij de huisarts langs te gaan, samen wat over doorgebabbeld en hij gaat morgen bellen voor een afspraak. Want het is idd wel veel en pittig allemaal. En daar mag best wat professionele hulp en ondersteuning bij gevraagd worden.

Nu kan en mag hij dat zelf regelen want meerderjarig. Gelukkig. Toen hij nog minderjarig was, was er akkoord nodig van m'n ex en die gaf dat niet. Tenminste.... Die praatte op kind in dat naar een psych gaan het stomste was wat kind kon doen qua carrière, want met een "psychisch verleden" zou kind z'n droombaan wel kunnen vergeten.
Stierenpoep natuurlijk, maar meer als af en toe met huisarts babbelen wilde kind daarna niet meer. Ook niet toen huisarts aangaf dat een psych een goed idee zou zijn. Ook niet toen huisarts en andere "mensen die het weten kunnen" kind keer op keer uitlegden dat een paar gesprekken met een psych z'n carrière echt niet in de weg zouden staan, al was het maar vanwege geheimhoudingsplicht en privacywetgeving etc.

Kind bracht dat net zelf ter sprake, dat z'n pa hem een paar jaar geleden nog bij een psych weg wilde houden. En dat kind nu denkt dat dat was om te voorkomen dat hij zou gaan zien hoe z'n pa werkelijk is. Dat z'n pa z'n invloed op z'n kind niet wilde verliezen.
En daarin heb ik hem keihard gelijk gegeven. En verteld waar ik denk dat dat vandaan kwam: in de laatste jaren voor de scheiding ben ik in psychotherapie geweest, en daar heeft ex de schuld van de scheiding gelegd. Want die therapeut hield geen rekening met hem. Heeft ex me ook meerdere keren, terwijl ik nog in therapie was, schreeuwend van proberen te doordringen.
Verbanden en causaliteit waren altijd al lastige dingen voor ex.... Therapie heeft idd dingen getriggerd, maar de oorzaak lag toch echt in zijn gedrag en niet in therapie.
Maar ex zag iets soortgelijks natuurlijk alweer gebeuren als kind naar de psych zou gaan, en dat moest natuurlijk voorkomen worden. Daar net met kind over gehad, en die zag dat ook wel.

Kind staat er inmiddels anders in dus: met huisarts en evt psych gaan babbelen is ondersteuning die hij goed kan gebruiken en ook mag gebruiken want het is veel en pittig en hij hoeft het niet allemaal zelf en in z'n eentje te doen. En hij weet nu ook dat dat echt z'n carrière niet in de weg gaat staan. Beseft ook dat dat als reden om kind tegen te houden naar psych te gaan, manipulatie van de bovenste plank was omdat ex in een vakgebied opereert waar hij juist wéét dat dit soort informatie de dossiers van artsen en therapeuten nooit mag en kan en zal verlaten ivm wet- en regelgeving.

Wat vertel ik kind wel en niet.... Ik vertel hem nu dus soms dingen die aansluiten op wat hij meemaakt, zoals met die psych. Of als kind vertelt over dingen die voorvallen en die ik herken.
Ik hou het dan oppervlakkig, tenzij kind gericht doorvraagt. En dan nog bespaar ik hem de details, maar vertel hem wat grote lijnen.

Voor nu lijkt dat te werken. Ik hou niet alles koste wat kost bij hem weg of geheim, maar bombardeer hem ook niet met informatie en details waar hij niks mee kan. Ik laat hem zoveel mogelijk leidend zijn. En laat hem ook vaak genoeg maar gewoon van zich af praten zonder met nieuwe informatie te komen.

Hij is nog wel erg loyaal aan z'n pa, in die zin dat hij nog geregeld contact initieert (want z'n pa doet dat niet, begrijp ik van kind) en op bijzondere dagen een kop thee gaat drinken daar. Maar dat lijkt vooral te zijn omdat hij denkt/vindt dat dat zo "hoort".
Ik vind niet dat dat zo hoort, niet als het gaat om iemand die zo met jou en de mensen om wie je geeft om gaat, maar kind heeft nog alle tijd om zelf tot die conclusie te komen. Hij is daar nu nog niet aan toe, denk ik.

Dank jullie wel trouwens voor jullie berichtjes, de steun, maar ook de vragen die jullie stellen.

Zojuist gevraagd aan de mod om de titel van dit topic te veranderen.

Met kind gaat het lekker momenteel. Heeft mondjesmaat contact met z'n vader en geeft z'n grenzen dan ook aardig goed aan. Geen idee of hij het bewust doet, maar hij lijkt de Grey Rock Method toe te passen. Laat zoveel mogelijk van zich af glijden, reageert zo min mogelijk op provocaties en als het naar zijn idee te gortig wordt, dan gaat ie gewoon weer. Z'n pa neemt ook nauwelijks zelf contact op geloof ik, dus dan is het ook makkelijker om provocaties te vermijden. Wel is kind behoorlijk bitter naar en over z'n pa.

Relatie van kind zelf is overgegaan, en wat ik van de zijlijn meekreeg (was toch een jaartje of 2 die relatie) was dat er best wel gemanipuleerd werd ook in die relatie. Geprobeerd zoveel mogelijk niet mee te bemoeien, al zat ik bij sommige verhalen met kromme tenen in mijn schoenen. Maar als kind om mijn mening/advies vroeg, dan gaf ik die hem wel.
Inmiddels is kind wat aan het feesten geslagen, zou tijd worden ook. Met een paar vrienden bij elkaar, biertje er bij. Beetje loskomen en loslaten. Hij is en blijft super verantwoordelijk in zijn doen en laten (moet ook wel met zijn baan). Hopelijk kunnen de feestvakanties over niet al te lange tijd weer doorgang vinden en kan die knul eens flink los gaan op Ibiza of in een ander party-oord.

Therapie heeft mij veel goeds gebracht. Ik vlieg inmiddels weer solo, zeg maar. En dat was in het begin doodeng. Maar ik heb veel goede tips en technieken aangereikt gekregen en het lukt me om het zelf te doen.

Al gaat het soms moeizaam. Soms springen herinneringen ineens in mijn nek. Of word ik (al dan niet met een omweg) geconfronteerd met ex. Niet in levende lijve gelukkig, en ook niet dat er contact is op een andere manier. Maar met een gedeeld verleden duiken soms dingen weer op.

Zo duurde het een paar dagen voor ik begreep waarom die rare actie van een vriend van mijn partner mij nu zo raakte.
Partner had die vriend een paar maanden geleden voor het eerst in jaren weer gezien. Paar toevallige ontmoetingen en afgelopen week een avondje de kroeg in met z'n allen. We zijn momenteel in een land waar dat allemaal weer legaal kan en mag, want de corona-cijfers zijn hier bijzonder goed en gunstig.

Anyway, alcohol vloeide rijkelijk en het was een supergezellige avond. Dachten wij dan toch. Zó gezellig dat die vriend, die vlakbij die kroeg woont, ons uitnodigde om in zijn huis te overnachten. Hoefden we niet een godsvermogen aan taxi te betalen om naar huis te gaan. Nou, super, fijn, graag, dank je wel!
Vriend moest vroeg op om te gaan werken , maar we moesten ons vooral thuis voelen en doen wat we wilden.
Hebben ons keurig gedragen, en voor we weg gingen heb ik het bed opgemaakt, afgewassen en gezorgd dat alle lichten uit waren en de ramen dicht etc.

En partner kreeg geen contact meer met die vriend. Die nam gewoon de telefoon niet op, reageerde niet op berichtjes, niks. Wederzijdse vriend die er ook bij was, wist te vertellen dat er wel iets was, maar als partner dat wilde weten dan moest hij zelf maar met die vriend praten. Nja, dat gaat lastig als die de telefoon niet opneemt hè?

Uiteindelijk dacht partner te weten wat het was, hij stuurde vriend daar bericht over. Dat als het dat was, dan 1000 excuses want nooit zo bedoeld en teveel gedronken en zou nooit meer voorkomen en nogmaals ontzettend bedankt voor de gastvrijheid en dat het zo'n leuke avond was geweest. Dag later antwoord: nee, dat was het niet. En partner moest maar eens goed bij zichzelf te rade gaan. Eh?

En die hele situatie vloog mij naar m'n strot. Ja, er was teveel gedronken maar behalve dronkemansgebral niks voorgevallen naar mijn idee. Dag na die nacht zijn we nog naar het betreffende café geweest, waar partner ook zijn excuses heeft gemaakt en die werden lachen weggewuifd door de kastelein. Ja, de hele groep had aardig gedronken maar iedereen, inclusief het personeel, had zich goed vermaakt en er was niks vervelends voorgevallen dus niks aan het handje.

En nee, mijn partner (of ik) maakt er geen gewoonte van om zoveel te drinken. En het is ook nooit nodig geweest om naderhand excuses te maken. Maar iets is hoe die vriend doet en deed, riep dat op.

Nou, na een paar dagen dichtgeknepen strot viel bij mij het kwartje: narcistisch gedrag is dit. " Jij hebt iets verkeerd gedaan in mijn ogen, en ik ga je niet vertellen wat maar je wel een rotgevoel geven. En je mag nu bedelen om contact, en je excuses aanbieden, maar je moet zelf er achter komen wat je verkeerd hebt gedaan".

Bah.

Misselijkmakend. Maar dan ook letterlijk, in mijn geval. Hallo flashbacks. Nu snap ik waar jullie vandaan kwamen deze keer.