PTSS, naweeën relatie met een narcist

Edit/update:
Ik opende dit topic toen ik het allemaal even niet meer wist. Gelukkig kwamen jullie heldere en vrij eensgezinde reacties goed bij me binnen en ik realiseerde me heel snel: dit vertel ik NIET aan m'n kind. Gewoon niet. Punt.
Dank jullie wel daarvoor.

Maar er over schrijven liet me realiseren hoe moeilijk ik het vind, hoe diep ik zit. Ik heb al veel verwerkt, ben al ver gekomen. Maar de hoeveelheid ellende en narigheid die ik had weggestopt en dus nog niet verwerkt, daar schrok ik van. En nu is de deksel van die beerput en zit ik er mee. Moet ik er iets mee. Want die deksel terug op de beerput lukt me niet, en lijkt me ook niet verstandig. Dus hou ik het topic maar gaande, als een van de vele manieren om er mee te dealen.

*************

Hoeveel en wat vertel ik mijn net volwassen zoon over wat zijn vader heeft gedaan?

Situatie: paar jaar geleden gescheiden. 1 kind dat toen puber was en co-ouderschap wilde. Ik ben weg gegaan mbv Veilig Thuis ivm geestelijke mishandeling. Co-ouderschap is toen ingezet, omdat ex in therapie ging, kind nauwelijks iets mee leek te hebben gekregen van wat er allemaal was voorgevallen en ex in het oude huis bleef wonen. Pedagoog en psycholoog en andere experts van Veilig Thuis vonden dit het beste omdat het anders een jaren durende strijd via de rechter om het kind zou worden, die het kind óók zou schaden (en waarschijnlijk pas zou stoppen als kind 18 werd). Op deze manier zouden de ogen van het kind langzaam geopend worden en zou ik de "veilige ouder" blijven waar het kind op terug zou kunnen vallen. Bij een strijd via de rechtbank zou het kind misschien eerst kant van vader kiezen en dan naderhand misschien niet "terug" durven naar mijn kant of zelfs maar neutraal. En school en huisarts en Veilig Thuis bleven meekijken hoe het met kind ging.
Ik vond het vréselijk, maar ben er in mee gegaan omdat het de beste keus uit twee kwaden leek.

En het is inderdaad zo gelopen: de ogen van mijn zoon zijn langzaam open gegaan. Ex heeft therapie gehad maar dat had niet zo heel lang effect. Hoe ex met mij omging, sloeg deels over op het kind, hij ging ook zo met hem om. Stukje bij beetje kwam kind in verzet tegen zijn vader, daarbij gesteund door heel veel mensen in zijn omgeving.

Ik heb NIET gestookt in die ouder-kind relatie. Maar ik heb ook niet gelogen tegen mijn kind. Een paar keer is er een conflict geweest waarbij kind naar mij kwam terwijl hij bij zijn vader zou zijn. Ik heb dan steeds mijn best gedaan om kind te steunen (als hij gelijk had, want er waren óók de ruzies over kamer opruimen etc, de puber-ruzies zeg maar, en dan gaf ik ex gelijk als ik vond dat hij dat had), maar er óók steeds op ingezet dat kind en ex bleven praten en proberen het conflict op te lossen. Want wat ik ook van mijn ex vind, hij is wel de enige vader die dat kind heeft en dan moet er iig geprobeerd worden om de band in stand te houden.

Afijn, dat escaleerde meer en meer, en op z'n 18e verjaardag is er zo'n enorme ruzie geweest, zelfs op straat, dat zoon de knoop heeft doorgehakt en nu voltijds bij mij woont. Er is inmiddels wel weer app-contact en als de corona-crisis achter de rug is, wil zoon af en toe een paar dagen naar z'n vader maar meer ook niet.
Kind weet deels wat er tussen mij en z'n vader is gebeurd, maar lang niet alles.

Zo weet hij niet dat de epilepsie waar ik aan leek te lijden, inmiddels door artsen wordt betwijfeld. Ik kreeg epilepsie tijdens mijn huwelijk. Aanvallen in mijn slaap. Die, naar nu blijkt uit mijn dossiers, nooit door iemand anders zijn waargenomen dan door mijn ex. Er is geen medische oorzaak gevonden, geen medisch/klinisch bewijs dat ik epilepsie heb. Verschillende artsen hebben de afgelopen maanden mijn dossiers uitgeplozen. En er is alleen het verhaal van mijn ex. Toch heb ik jarenlang verschillende medicijnen geslikt tegen epilepsie.
Terugkijkend had ik steeds een "aanval" als er iets stond te gebeuren: grote promotie, nieuwe opleiding, als ik op het punt stond "iemand" te worden, een ander pad in te slaan, misschien wel weg bij hem. Of iig minder thuis.
Dan werd ik weer wakker met zware benen en watten in mijn hoofd van de verdovende medicijnen die hij toe had "moeten" dienen om de aanval te stoppen en ging ik weer ziekenhuis in en kliniek uit, op zoek naar andere medicijnen die wel zouden werken.
Als ik wakker was, had ik soms episodes waarvan men dacht dat het kleine aanvalletjes waren waarbij ik niet het bewustzijn verloor en geen spiertrekkingen had.

In de jaren na de scheiding begon het me op te vallen dat die episodes vooral kwamen als ik geconfronteerd werd met mijn ex, of als ik (in gespreksgroepen/therapie bijvoorbeeld) moest praten over wat er allemaal was gebeurd in mijn huwelijk. Het kwartje viel: dat was geen epilepsie, maar dissociatie! M'n psyche kon niet aan wat er gebeurde en checkte eigenlijk gewoonweg uit.
Naar aanleiding daarvan zijn artsen dus m'n dossiers gaan doorspitten en inmiddels ben ik bijna helemaal van de medicijnen af (moet langzaam afgebouwd worden, duurt bij de medicijnen en hoeveelheid die ik slikte 4 maanden) en ik heb nergens last van.

Bewijs dat m'n ex gelogen heeft over die aanvallen is er niet. Maar bewijs dat ik die aanvallen wel gehad heb, is er ook niet.
Maar ik ging wel denken. Naast de manipulatie en gaslighting waar ik me al van bewust was en waarom ik weg was gegaan, begon ik vraagtekens te zetten bij andere dingen die voorgevallen waren.
Zo was ex erg controlerend als het om veiligheid ging. Ik had een GPS tracker op m'n telefoon. Mocht niet een dagje naar een andere grote stad voor een forummeet want ik kon wel overvallen worden.
Maar toen ex zelf de zomerbanden had gewisseld en me daarna op boodschappen uit stuurde met de auto, kwam ik terug met de mededeling dat er iets heel erg mis was met de auto want het stuur knoepte en de auto hobbelde. Bleek hij van ieder wiel maar 2 van de 4 bouten terug te hebben geplaatst. "oeps, foutje!" maar de missende bouten lagen niet nog op de oprit, maar in een bakje in de auto...
Of die keer dat hij de brandstofpomp had vervangen. En ik daarna boodschappen moest gaan doen. De auto stopte er mee. Ik belde de wegenwacht. Ik had al wel tegen ex gezegd dat ik vond dat het in de auto zo naar benzine rook, maar dat kwam volgens ex doordat hij er aan gewerkt had en er was niks aan de hand.
Wegenwacht arriveert, hoort m'n verhaal aan over die brandstofpomp, trekt de achterbank omhoog waar die pomp onder zit, en er stond een laag benzine van een paar centimeter onder die achterbank... De pomp zat niet vast, daardoor was de motor er mee gestopt want kreeg geen brandstof. De auto was van binnen vergeven van de benzinedampen, en ik rook... Goddank had ik geen sigaret opgestoken want dan was de auto ontploft...

En zo zijn er meer dingen. Veel meer. Door iets wat in m'n jeugd is gebeurd, heb ik ptss. Daar therapie voor gehad en ik kon er mee dealen. Maar dit alles triggert heel veel. Dus ik ga weer in therapie. Volgende week heb ik de eerste afspraak (via beeldbellen ivm corona). Het is zwaar, ik heb paniekaanvallen en slaap nauwelijks. Maar ik heb heel veel steun aan m'n nieuwe partner en ik heb er alle vertrouwen in dat ik hier ook wel weer doorheen kom.

Maar.... Ivm corona zitten m'n zoon en ik behoorlijk op elkaars lip nu. Ik kan die paniekaanvallen nauwelijks meer voor hem verbergen. Hij weet wel dat ik weer in therapie ga om te verwerken wat er in m'n huwelijk met z'n vader allemaal is gebeurd. Maar hij weet niet van de dingen die ik hier opgeschreven heb. Hij weet heel veel niet. De dingen waar z'n vader me van heeft beschuldigd, dingen die hij heeft gezegd, hoe z'n vader me mentaal kapot heeft gemaakt.

En nu? Vertel ik dit aan mijn kind? En zo ja, hoe? En zo nee, wat zeg ik dan tegen hem over waarom en hoe ik er zo slecht aan toe ben nu? Verbergen dat ik er slecht aan toe ben, lukt me niet meer.

yette schreef: ↑

01-04-2020 13:25

Weet je neuroloog van je angstaanvallen?

Ja, ik bouw de medicatie af volgens een schema dat door mijn behandelend neuroloog van SEIN is opgesteld en tijdens het afbouwen is er geregeld telefonisch contact.

viva-amber schreef: ↑

01-04-2020 14:28

Dat vraag ik mij ook af maar men gaat soms op verhalen van naasten af. Heb je geen EEG gehad of andere testen? Heeft hij de neuroloog een opname van de aanval laten zien op zijn mobiel? Dat soort zaken kunnen namelijk ingezet worden bij het stellen van een diagnose.

Ik ben jarenlang ziekenhuis in en uit gegaan. Ben uiteindelijk beland bij SEIN, dat is een kliniek gespecialiseerd in epilepsie.
EEG's, MRI's, 24-uurs onderzoeken met electrodes op m'n hoofd, bloedonderzoeken, speciale diëten, you name it. Het hele scala aan onderzoeken is de revue gepasseerd, sommigen wel drie keer. En nee, m'n ex is verzot op allerlei electronica, maar die aanvallen filmen is hem gek genoeg nooit gelukt.
Uit dossiers is naar voren gekomen dat hij de huisartsenpost belde als ik een aanval had, en dan ging er een arts op pad, en nog voor de arts er dan was (en die hoefde niet ver, we woonden op nog geen kilometer afstand) belde hij de hap alweer dat de aanval voorbij was. Dan kwam zo'n arts toch nog en kon dan alleen constateren dat ik verdoofd was. En het verhaal van m'n ex aanhoren.

yette schreef: ↑

02-04-2020 05:44

Nogmaals @ Sweet_Concubine, weet je neuroloog van je angstaanvallen? Als die begonnen zijn na het afbouwen of sindsdien heftiger/frequenter worden, moet je dat echt snel vertellen!

Hij weet het dus. En het afbouwen van de medicatie die ik slik, schijnt niks te maken te hebben met mijn psychische toestand op dit moment. Deze medicatie heeft naar men zegt geen invloed op de psyche, ook niet bij het afbouwen. Daar heb ik vooraf ook naar gevraagd, want ik was daar wel bang voor.

En terwijl ik dit schrijf, komt er een ander voorval ineens in m'n gedachten naar voren...
Ik heb ooit met medicatie (en onder begeleiding van de huisarts) geprobeerd te stoppen met roken. En halverwege die kuur moeten stoppen met die pillen. Want ik werd er zo paranoïde van... Beschuldigde m'n ex van vreemdgaan, we hadden ruzies over geld dat verdween maar waar hij niets van wist.
Lag dat wel aan mij? Of was het weer een staaltje gaslighting?

Ook dit ga ik nooit zeker weten, ik ga ook niet proberen die waarheid boven tafel te krijgen. Maar dit is dus wel wat manipulatie en gaslighting met iemand doet. Je gaat aan alles twijfelen. Zelfs jaren later nog.
Wat had hij er bij te winnen dat ik niet zou stoppen met roken? Nou, dat hij zelf ook niet hoefde te stoppen, want dat wilde hij niet. En dit was ook weer een verhaal om goede sier te maken dat hij toch zo goed voor me zorgde en het toch maar mooi met me volhield, ondanks die paranoia. En ondanks de epilepsie, want dat was ook vooral voor hem heel erg zwaar. Ik wist er niks meer van, dus ik had er (volgens hem) ook geen last van. Maar voor hem was het vreselijk allemaal.

Bij SEIN is dus nu aangegeven dat ze het niet weten, dat ze idd alleen afgegaan zijn op de verhalen van mijn ex.
En dat neem ik ze ook niet kwalijk. Zoals Yette al schreef, is epilepsie soms heel lastig klinisch te bewijzen c. q. aan te tonen. SEIN heeft hierin niets verkeerd gedaan.
Mijn ex is wel jarenlang de aanjager geweest van nog meer onderzoeken, weer andere pillen. En ik ging daar in mee, ondanks dat ik nergens last van had, want anders had ik thuis geen leven. Want het was voor hem allemaal zo zwaar, het moest veranderen voor hem en als ik daar niet aan meewerkte was ik egoïstisch en kreeg ik de silent treatment.

himalaya schreef: ↑

02-04-2020 19:54

Ik blijf me verbazen dat je dan evengoed járen medicijnen krijgt.
Dat kan na al die onderzoeken toch niet alleen op basis van ‘de waarnemingen van je ex, waarnemingen die nooit door een ander zijn gezien of zijn gefilmd’?

En toch is dat hoe het gegaan is. Hoe bizar dat misschien ook lijkt.

IBIopviva schreef: ↑

01-04-2020 22:10

...

Dank je dat je dit wilde delen

En iedereen bedankt voor de steun en lieve woorden. Dit topic helpt me om de kalmte te bewaren / terug te vinden. Volgende week eerste gesprek met de psych, en het komt uiteindelijk wel goed, daar ben ik van overtuigd.

viva-amber schreef: ↑

02-04-2020 20:02

Je ex lijkt wel aan rare vorm van munchhausen by proxy te lijden.

Die gedachte is bij mij ook opgekomen ja. Heel raar allemaal.
Maar ja, ook daar kan ik niks mee doen. Z'n naasten zeggen ook wel dingen in die richting op dit moment. Dat hij het allemaal doet voor de aandacht.

yette schreef: ↑

02-04-2020 05:40

To is zelf pas later gaan twijfelen en heeft haar neuroloog destijds dus ook nooit gevraagd met de medicatie te stoppen.

Overigens heeft de neuroloog zelf wel verschillende keren voorgesteld te stoppen met de medicatie om te zien wat er zou gebeuren. Maar dat wilde mijn ex dan steeds niet. En hij zat er bij in de spreekkamer, hij ging overal mee naartoe. Wat, uiteraard, ook heel zwaar was voor hem, steeds naar al die artsen en onderzoeken moeten met mij. En in de gaten houden of ik m'n pillen wel nam.

Ik heb net een update/edit toegevoegd aan m'n OP. Want het is me heel helder: dit vertel ik dus NIET aan m'n kind. Punt.

Wil de topictitel laten wijzigen, maar ik weet nog niet waarin. Komt nog wel.

Afbouw van medicijnen gaat goed, erg goed. Ik heb een schema dat vier keer langzamer is dan zou kunnen, omdat ik het eng vond. Maar inmiddels zit ik op het laatste stapje, ik slik nog maar 1 van de voorheen 8 dagelijkse pillen, en heb totaal geen last van epilepsie.

Qua therapie... Nja, die is met 2 weken uitgesteld want de psycholoog is ook getroffen door corona. Wat ik eerst en vooral heel naar vind voor hem, en ik hoop vooral voor hemzelf dat hij er snel bovenop komt.
Maar ik kon er maar héél lastig mee omgaan, dat de therapie werd uitgesteld. In januari ben ik aan de bel gaan trekken dat het niet goed met me ging. Verwijsbrief geregeld, therapeut gevonden, en toen de administratieve mallemolen en wachtlijst. Terwijl er meer en meer herinneringen boven kwamen.

Ik red het wel, ik ga het redden. Dat weet ik zeker. Ik denk niet dat ik depressief ben. Maar ik zit wel heel diep in m'n paniek en herbelevingen en herinneringen die weer boven komen.

Ik doe m'n best om verstandige dingen te doen, dingen die helpen,dingen die ik geleerd heb te doen.

Heb haarverf gekocht om m'n uitgroei bij te werken, en na een week me er toe kunnen zetten dat spul ook werkelijk in m'n haar te smeren. Gun mezelf af en toe junkfood/comfortfood maar let er ook op dat ik genoeg fruit eet (en verwen mezelf dan met m'n favoriete fruit en maak daar echt een momentje van). Gun mezelf een biertje of wijntje in het zonnetje op het balkon, maar waak er voor dat ik niet iedere dag alcohol drink.
Als ik wakker lig, mag ik er even uit van mezelf maar ik pas er voor op dat ik niet de hele nacht op de bank lig te netflixen en ga na 'n kwartiertje weer terug naar bed. Ik kijk m'n favoriete comedy series en stand-up comedians, en verlies me niet in de ene nare docu na de andere jankfilm.
Ik probeer mensen te laten weten dat het niet goed met me gaat en hulp te vragen. Ik probeer m'n huisje op orde te houden, iedere dag af te wassen en de was bij te houden.

Maar ik red het maar nèt... Ik slaap amper, ik eet nauwelijks, ben enorm labiel (van dolgelukkig omdat de zon schijnt naar tranen van verdriet die over m'n wangen lopen zonder dat ik weet waarom, in 10 minuten tijd).
Ik weet vrij zeker dat schrijven me zou helpen (morning papers, heb ik in het eerste jaar na de scheiding veel gedaan), maar ik durf er niet aan te beginnen uit angst voor wat er allemaal los komt en dat ik dan helemaal in elkaar klap.
Mensen die ik om hulp heb gevraagd, laten het toch afweten ondanks toezeggingen. Ondanks herhaalde beloftes bellen ze niet. En ik probeer het contact van mijn kant op gang te houden, waak er actief voor ook oog te hebben voor hun sores, dat het niet alleen maar ellende is als we contact hebben, dat het niet alleen maar over mij gaat. En toch lukt het niet.

Nou ja, ik heb dit nu opgeschreven en da's ook een stap, denk ik. Ik heb voor vandaag bedacht wat ik aan ga trekken (een leuke jurk, hangt al klaar), en dat ik m'n haar extra leuk ga doen. Dat kost me een hoop tijd en moeite, maar die tijd en moeite ga ik in mezelf investeren. M'n vriend (die overigens absoluut mijn rots in de branding is) belde net dat hij nu naar me toe komt. Ik ga op m'n gemak lang douchen, misschien even lekker janken (want onder de douche heb ik daar tenminste privacy voor), vrolijke muziek aan en dan zie ik wel wat de dag gaat brengen...