PTSS, naweeën relatie met een narcist

Edit/update:
Ik opende dit topic toen ik het allemaal even niet meer wist. Gelukkig kwamen jullie heldere en vrij eensgezinde reacties goed bij me binnen en ik realiseerde me heel snel: dit vertel ik NIET aan m'n kind. Gewoon niet. Punt.
Dank jullie wel daarvoor.

Maar er over schrijven liet me realiseren hoe moeilijk ik het vind, hoe diep ik zit. Ik heb al veel verwerkt, ben al ver gekomen. Maar de hoeveelheid ellende en narigheid die ik had weggestopt en dus nog niet verwerkt, daar schrok ik van. En nu is de deksel van die beerput en zit ik er mee. Moet ik er iets mee. Want die deksel terug op de beerput lukt me niet, en lijkt me ook niet verstandig. Dus hou ik het topic maar gaande, als een van de vele manieren om er mee te dealen.

*************

Hoeveel en wat vertel ik mijn net volwassen zoon over wat zijn vader heeft gedaan?

Situatie: paar jaar geleden gescheiden. 1 kind dat toen puber was en co-ouderschap wilde. Ik ben weg gegaan mbv Veilig Thuis ivm geestelijke mishandeling. Co-ouderschap is toen ingezet, omdat ex in therapie ging, kind nauwelijks iets mee leek te hebben gekregen van wat er allemaal was voorgevallen en ex in het oude huis bleef wonen. Pedagoog en psycholoog en andere experts van Veilig Thuis vonden dit het beste omdat het anders een jaren durende strijd via de rechter om het kind zou worden, die het kind óók zou schaden (en waarschijnlijk pas zou stoppen als kind 18 werd). Op deze manier zouden de ogen van het kind langzaam geopend worden en zou ik de "veilige ouder" blijven waar het kind op terug zou kunnen vallen. Bij een strijd via de rechtbank zou het kind misschien eerst kant van vader kiezen en dan naderhand misschien niet "terug" durven naar mijn kant of zelfs maar neutraal. En school en huisarts en Veilig Thuis bleven meekijken hoe het met kind ging.
Ik vond het vréselijk, maar ben er in mee gegaan omdat het de beste keus uit twee kwaden leek.

En het is inderdaad zo gelopen: de ogen van mijn zoon zijn langzaam open gegaan. Ex heeft therapie gehad maar dat had niet zo heel lang effect. Hoe ex met mij omging, sloeg deels over op het kind, hij ging ook zo met hem om. Stukje bij beetje kwam kind in verzet tegen zijn vader, daarbij gesteund door heel veel mensen in zijn omgeving.

Ik heb NIET gestookt in die ouder-kind relatie. Maar ik heb ook niet gelogen tegen mijn kind. Een paar keer is er een conflict geweest waarbij kind naar mij kwam terwijl hij bij zijn vader zou zijn. Ik heb dan steeds mijn best gedaan om kind te steunen (als hij gelijk had, want er waren óók de ruzies over kamer opruimen etc, de puber-ruzies zeg maar, en dan gaf ik ex gelijk als ik vond dat hij dat had), maar er óók steeds op ingezet dat kind en ex bleven praten en proberen het conflict op te lossen. Want wat ik ook van mijn ex vind, hij is wel de enige vader die dat kind heeft en dan moet er iig geprobeerd worden om de band in stand te houden.

Afijn, dat escaleerde meer en meer, en op z'n 18e verjaardag is er zo'n enorme ruzie geweest, zelfs op straat, dat zoon de knoop heeft doorgehakt en nu voltijds bij mij woont. Er is inmiddels wel weer app-contact en als de corona-crisis achter de rug is, wil zoon af en toe een paar dagen naar z'n vader maar meer ook niet.
Kind weet deels wat er tussen mij en z'n vader is gebeurd, maar lang niet alles.

Zo weet hij niet dat de epilepsie waar ik aan leek te lijden, inmiddels door artsen wordt betwijfeld. Ik kreeg epilepsie tijdens mijn huwelijk. Aanvallen in mijn slaap. Die, naar nu blijkt uit mijn dossiers, nooit door iemand anders zijn waargenomen dan door mijn ex. Er is geen medische oorzaak gevonden, geen medisch/klinisch bewijs dat ik epilepsie heb. Verschillende artsen hebben de afgelopen maanden mijn dossiers uitgeplozen. En er is alleen het verhaal van mijn ex. Toch heb ik jarenlang verschillende medicijnen geslikt tegen epilepsie.
Terugkijkend had ik steeds een "aanval" als er iets stond te gebeuren: grote promotie, nieuwe opleiding, als ik op het punt stond "iemand" te worden, een ander pad in te slaan, misschien wel weg bij hem. Of iig minder thuis.
Dan werd ik weer wakker met zware benen en watten in mijn hoofd van de verdovende medicijnen die hij toe had "moeten" dienen om de aanval te stoppen en ging ik weer ziekenhuis in en kliniek uit, op zoek naar andere medicijnen die wel zouden werken.
Als ik wakker was, had ik soms episodes waarvan men dacht dat het kleine aanvalletjes waren waarbij ik niet het bewustzijn verloor en geen spiertrekkingen had.

In de jaren na de scheiding begon het me op te vallen dat die episodes vooral kwamen als ik geconfronteerd werd met mijn ex, of als ik (in gespreksgroepen/therapie bijvoorbeeld) moest praten over wat er allemaal was gebeurd in mijn huwelijk. Het kwartje viel: dat was geen epilepsie, maar dissociatie! M'n psyche kon niet aan wat er gebeurde en checkte eigenlijk gewoonweg uit.
Naar aanleiding daarvan zijn artsen dus m'n dossiers gaan doorspitten en inmiddels ben ik bijna helemaal van de medicijnen af (moet langzaam afgebouwd worden, duurt bij de medicijnen en hoeveelheid die ik slikte 4 maanden) en ik heb nergens last van.

Bewijs dat m'n ex gelogen heeft over die aanvallen is er niet. Maar bewijs dat ik die aanvallen wel gehad heb, is er ook niet.
Maar ik ging wel denken. Naast de manipulatie en gaslighting waar ik me al van bewust was en waarom ik weg was gegaan, begon ik vraagtekens te zetten bij andere dingen die voorgevallen waren.
Zo was ex erg controlerend als het om veiligheid ging. Ik had een GPS tracker op m'n telefoon. Mocht niet een dagje naar een andere grote stad voor een forummeet want ik kon wel overvallen worden.
Maar toen ex zelf de zomerbanden had gewisseld en me daarna op boodschappen uit stuurde met de auto, kwam ik terug met de mededeling dat er iets heel erg mis was met de auto want het stuur knoepte en de auto hobbelde. Bleek hij van ieder wiel maar 2 van de 4 bouten terug te hebben geplaatst. "oeps, foutje!" maar de missende bouten lagen niet nog op de oprit, maar in een bakje in de auto...
Of die keer dat hij de brandstofpomp had vervangen. En ik daarna boodschappen moest gaan doen. De auto stopte er mee. Ik belde de wegenwacht. Ik had al wel tegen ex gezegd dat ik vond dat het in de auto zo naar benzine rook, maar dat kwam volgens ex doordat hij er aan gewerkt had en er was niks aan de hand.
Wegenwacht arriveert, hoort m'n verhaal aan over die brandstofpomp, trekt de achterbank omhoog waar die pomp onder zit, en er stond een laag benzine van een paar centimeter onder die achterbank... De pomp zat niet vast, daardoor was de motor er mee gestopt want kreeg geen brandstof. De auto was van binnen vergeven van de benzinedampen, en ik rook... Goddank had ik geen sigaret opgestoken want dan was de auto ontploft...

En zo zijn er meer dingen. Veel meer. Door iets wat in m'n jeugd is gebeurd, heb ik ptss. Daar therapie voor gehad en ik kon er mee dealen. Maar dit alles triggert heel veel. Dus ik ga weer in therapie. Volgende week heb ik de eerste afspraak (via beeldbellen ivm corona). Het is zwaar, ik heb paniekaanvallen en slaap nauwelijks. Maar ik heb heel veel steun aan m'n nieuwe partner en ik heb er alle vertrouwen in dat ik hier ook wel weer doorheen kom.

Maar.... Ivm corona zitten m'n zoon en ik behoorlijk op elkaars lip nu. Ik kan die paniekaanvallen nauwelijks meer voor hem verbergen. Hij weet wel dat ik weer in therapie ga om te verwerken wat er in m'n huwelijk met z'n vader allemaal is gebeurd. Maar hij weet niet van de dingen die ik hier opgeschreven heb. Hij weet heel veel niet. De dingen waar z'n vader me van heeft beschuldigd, dingen die hij heeft gezegd, hoe z'n vader me mentaal kapot heeft gemaakt.

En nu? Vertel ik dit aan mijn kind? En zo ja, hoe? En zo nee, wat zeg ik dan tegen hem over waarom en hoe ik er zo slecht aan toe ben nu? Verbergen dat ik er slecht aan toe ben, lukt me niet meer.

Inderdaad Appeltaart, rust willen creëeren temidden van het omgaan met die dreiging. Dat is zó tegenstrijdig in mijn gevoel. Want bij rust (en da's zooooooo lekker, die rust) ben ik niet alert en alert moet wel want die dreiging. En die dreiging is dan misschien wel niet meer aanwezig, maar zo voelt het nog wel en mezelf keihard moeten herinneren aan het afwezig zijn van die dreiging gaat ook al niet samen met rust...

Vandaag is "niet alleen zijn" wel gelukt. Ben met lief bij iemand gaan helpen die aan het verbouwen en schilderen is. Behang van de muren gescheurd, verf gesmeerd, koffie gedronken, slap geouwehoerd, boodschappen gedaan. Was leuk.

Morgen POH. Voel me er al beter bij dan vanochtend.

Fijn om te lezen trouwens, dat mensen steun halen uit dit topic. Ik kan me tegelijkertijd ook voorstellen dat het moeilijk is om te lezen.

Ik heb dat met dingen die een lieve aangetrouwde nicht van me post op social media: ze is heel erg bezig met bewustwording creëren en met de effecten van narcisme en gaslighting op kinderen van een narcist/gaslighter. Ze verzamelt informatie van deskundigen en linkt daarnaar. Doet ze imho erg goed, nauwelijks sensationeel geschreeuw of geblaat voor de bühne maar gedegen artikelen door professionals.

En ik trèk het niet... ik kan zo'n artikel niet aflezen. Zelfs de korte teksten op afbeeldingen komen soms al te hard binnen.

Wat ik ook niet trek, maar wel briljant mooi vind: dat nummer van Meau, "dat heb jij gedaan". Jànken, niet te zuinig. En er zijn dagen dan lijkt alsof ik de radio maar aan hoef te zetten, of van zender te wisselen, of dat nummer komt voorbij.
Het kwam daarstraks ook op de radio, net toen lief uit de auto wilde stappen om te tanken. Laat maar lief, doe ik deze keer wel. En dan hopen dat de radio buiten bij het tankstation niet óók op sky radio staat...

Natuurlijk had ik lief gewoon kunnen laten tanken en zelf de radio op een andere zender kunnen zetten. Maar dat bedenk ik me serieus nu pas, nu ik dit opschrijf hier. Mijn eerste reactie was gewoon wegwezen.

Ik heb mijn vertrek ook stiekem voorbereid Discobar. Bizar hè? Dat dat nodig was?

Ik had toen al een coach via Veilig Thuis. Maar omdat we toen net in een tijd van het jaar waren die voor kind heel belangrijk was (en ik niet wilde dat de herinnering aan de scheiding dat alles zou overschaduwen voor kind) heb ik het een maand uitgesteld. Nu snap ik niet meer dat ik dat kon. Ex wist van niks.

Toen ik ex dan eindelijk vertelde dat ik weg ging, was het vreselijk. Ben een dag of wat elders geweest, en toen overstag gegaan en een paar weken terug geweest. Niet met doel om de relatie te lijmen, steeds duidelijk geweest dat dat er niet in zat. Maar waar ik verbleef was ver weg, en dichter bij huis (en kind) was er niks en niemand voor me. Huisdier van kind was "ineens" dood, en ex liet kind mij huilend bellen om dat te vertellen. Toen heb ik m'n spullen gepakt en ben tijdelijk terug gegaan. Huisdier was al begraven toen ik binnen stapte, was maar paar uur overheen gegaan.
Heb die weken in de logeerkamer geslapen, op een stretcher, deur kon niet op slot maar ik blokkeerde m wel (zoals in de film, kast voor de deur). Avond aan avond, nacht na nacht wilde ex praten. Ik had een soort van hotline met coach toen. Maar toen ex midden in de nacht een psychose fakete (compleet met schuim op z'n mond heen en weer wiegend onaanspreekbaar op de bank hangend) en alle 4 de professionals van de huisartsenpost die ik die nacht sprak me op het hart drukten om toch vooral 112 te bellen als ik dacht zelf in gevaar te zijn.... terwijl ik niks had verteld over de omstandigheden anders dan dat we in scheiding lagen... ja, toen heb ik de dag daarna m'n tas weer ingepakt en ben ik definitief vertrokken.

Ik twijfelde toen al en nu nog steeds aan hoe dat huisdier aan haar eind is gekomen. Ja, was al een ouwetje, dat wel. Maar wel heul heul heul toevallig dat ze toen ineens, op mijn verjaardag nota bene, het hoekie om ging. Volgens het verhaal van ex in de slaap gestorven ook nog. En dus al begraven voor ik er weer was. Sure..

Ja, die mensen die achteraf vertellen dat ze wel zagen dat er iets was maar er de vinger niet op konden leggen. Die vertellen dat als ze hadden geweten dat, ze dan... Nja, het heeft me wel gesterkt in m'n gevoel dat ik gelijk had om te vertrekken, en dat hij in zijn inner circle van z'n voetstuk kletterde zonder dat ik iets hoefde te doen, ja dat was wel lekker ergens.

Maar de mensen die dan ineens willen praten over hun eigen ervaringen met hem, die komen vertellen wat hij nu weer gedaan heeft... Nee, die mensen heb ik uit mijn leven gezet. Ik hoef niet te horen wat hij nu doet, ik heb het al zwaar genoeg met wat hij met mij deed. "Maar we moeten elkaar steunen!" Echt niet. Ik moet helemaal niks, behalve goed voor mezelf en mijn kind zorgen. En dat kan ik niet als ik overstuur ben om wat hij een ander aandoet nu. Vreselijk, en hij moet stoppen, maar ik ben niet de aangewezen persoon om hem te stoppen.

Ik zit al anderhalf uur met de telefoon in m'n hand om m'n ouders te bellen. Om ze te vertellen hoe het nu gaat. Over die opname.

Ze zullen lief en steunend reageren. Dar hebben ze steeds gedaan. Maar, hoe ze ook proberen het te verbergen, het doet ze pijn dat hun dochter het zo moeilijk heeft, het doet ze pijn te beseffen wat hun dochter heeft meegemaakt. Ik vertel ze weinig hierover, want ik wil ze geen pijn doen. Ik hou zielsveel van mijn ouders, we hebben een heel fijne band. Ze wonen niet naast de deur, vandaar het bellen.
M'n vader lijkt last te hebben van het ouder worden, in die zin dat hij meer en meer lijkt te vergeten en gesprekken langzaamaan meer en meer eenrichtingsverkeer worden. Hij domineert telefoongesprekken en gaat soms nauwelijks in op wat ik zeg. Ik denk dat dat door de leeftijd komt, maar misschien kan hij het inderdaad niet aan om te horen. Linksom of rechtsom, ik vind het moeilijk. Maar ik heb gisteren afgesproken dat ik vandaag zou bellen (pa belde toen ik boodschappen in stond te laden in de parkeergarage) en om 11 uur moeten ze van huis voor een afspraak.

Ik ga zo toch maar bellen. Ik wil dat ze weten waarom ik zo weinig contact opneem momenteel, omdat ik er doorheen zit. Dan weten ze dat iig, hoeven ze zich niet af te vragen wat er is.

Vanmiddag POH.

Mag ik een schop onder m'n hol?

POH heeft de aanmelding bij Psytrec gedaan. Uitgebreid over gepraat eerst natuurlijk. Ik sta nog op de wachtlijst voor psycholoog, maar omdat ik goed weet wat er scheelt, de psychologenpraktijk mijn dossier al heeft (want eerder daar geweest), die praktijk samenwerkt met psytrec en ik ook goed weet wat het traject bij psytrec inhoud, is besloten me vast aan te melden in afwachting van een plek bij de psycholoog. Mooi.

Kreeg gisteren de mail van zorgdomein dat de verwijzing verstuurd is. En dat ik van psytrec ga horen en dat ik dan wrs eerst een vragenlijst in moet vullen. Prima.

Zorgverzekeraar gebeld om te vragen of het vergoed wordt. Dat wordt het. Mooi.

Vannacht rot wakker geworden, herbeleving en projectie.

Net een beetje bijgekomen. Mail van psytrec met vragenlijst. Kut. Nu al?

Ik wéét dat het goed voor me is. En dat ik er beter gewoon voor ga zitten en invullen. Want als ik dat niet doe, dan blijft het spoken. En toch krijg ik mezelf niet in beweging. Zo bang voor de herinneringen die gaan komen als ik die vragenlijst invul. Ik wil niet....

Hier opschrijven hielp al. Vragenlijst ingevuld, confronterend maar toch viel het ook mee omdat ze niet diep ingaan op wat er is gebeurd, maar alleen vragen naar of het is gebeurd.
Nou ja, stap genomen dus.