Therapeut wil 'afspraken' maken over beweging

Associeer je het woord afspraak met: dan moet ik weer iets?
Dat is juist vaak de crux bij een burnout: dat je al veel te lang van jezelf van alles moest.
In die zin snap ik dat juist dat woord je tegen de borst stuit.
Weet je waar jij rust door krijgt in je hoofd? Heb je dat voor jezelf helder?

chamilla schreef: ↑

15-10-2020 20:45

Dat heb je heel mooi gezegd Kroonprinses.

Weet jij bijvoorbeeld wanneer er duidelijk onderscheid is met een bepaald zielsgevoel en een verdedigingsgevoel etc.? Zodat je je niet van alles wijs laat maken? Maw wanneer is iets vanuit je authentieke zelf?

Door jezelf?

chamilla schreef: ↑

15-10-2020 20:50

Ik vroeg het niet aan jou, maar goed, ook door jezelf, dat kan ook

Jeetje.

Maar je bedoelt dus eigenlijk vooral een ander? Je therapeut misschien?

chamilla schreef: ↑

15-10-2020 20:45

Dat heb je heel mooi gezegd Kroonprinses.

Weet jij bijvoorbeeld wanneer er duidelijk onderscheid is met een bepaald zielsgevoel en een verdedigingsgevoel etc.? Zodat je je niet van alles wijs laat maken? Maw wanneer is iets vanuit je authentieke zelf?

Het stomme is dat je authentieke zelf alleen gevonden en gevormd kan worden in relatie tot en met anderen. Daarom kun je je psycholoog als de ander "gebruiken" om precies dit hele je-moet-bewegen-volgens-dit-schema pijnpunt te bespreken en samen met je psycholoog eruit te komen of je weerstand hebt of dat je echt helder hebt waar je kunnen op dit moment ligt en dat je dat respecteert.

Uit je OP maak ik op dat mensen vroeger of in een recent verleden over je grenzen zijn gegaan en dat je nu voelt dat het met deze psycholoog weer gebeurt. Dat je daarom voelt dat hij/zij jou wil besturen. Alleen kan dit echt alleen in jouw hoofd zitten en is het misschien niet zo. Omdat iemand een psycholoog is, wil dat niet zeggen dat iemand integer is of zich bewust van de eigen rare kronkels dus check dat door zelf open te zijn over wat dit met je doet en wat je ervaart. Dat is authentiek ongeacht wat er uit komt.

Luci_Morgenster schreef: ↑

15-10-2020 20:52

Jeetje.

Maar je bedoelt dus eigenlijk vooral een ander? Je therapeut misschien?

Vind je dit echt nodig, dat steken en uitdagen? Iemand zit er doorheen en dit lijkt je het meest gepast?

Ook professionals kunnen een cliënt iets wijsmaken wat niet per se ten goede van de cliënt komt.

chamilla schreef: ↑

15-10-2020 21:07

Maar als datgene wat het met je doet en wat je ervaart in twijfel wordt gebracht door een ander, 'door bijvoorbeeld een vaak gebruikt excuus/zogenaamde verklaring, als 'je staat bekend met achterdochtigheid, en wantrouwen', wat dan? Hoe weet je dan nog wat waar is? Of je onderbuiksgevoel /instinct wel klopt?

Nou, als je psycholoog jouw beleving en ervaring in twijfel trekt....Dit is echt niet oké als het is zoals jij nu beschrijft. Zwaar niet oke. Maar...houd ook ruimte voor een spiegel die je voorgehouden wordt.

Vraagje; hoe is je relatie verder met psycholoog? Vertrouwen je hem/haar, heb je op andere gebieden wel steun en ervaar je vooruitgang?

TO, ik herken het gevoel van "moeten" erg goed. Ik ben zelf vorig jaar september ziek uitgevallen op mijn werk. Dit kwam mede door het niet kennen/aangeven van mijn grenzen, geen "nee" kunnen zeggen. Door meerdere factoren,niet alleen werkgerelateerd maar ook dingen uit mijn verleden/jeugd.

Wat bij mij ook speelde, was het gevoel dat ik zelf had, dat ik beter "moest" worden. Ik wilde te snel resultaat zien. Dat gevoel zat puur in mezelf.

Wat mij enorm heeft geholpen, naast begeleiding door een coach, is haptotherapie. Hierdoor heb ik echt geleerd om naar mijn eigen gevoel te luisteren en daardoor ook mijn grenzen te herkennen en aan te geven. En dat ik niet gelijk van alles "moet" maar dat elke stap, hoe klein ook, goed is.

chamilla schreef: ↑

15-10-2020 20:09

Ik heb helemaal geen excuusjes nodig joh. Ik heb redenen.. maar goed

Als jij je door die redenen goed voelt, dan snap ik dat je alles doet om dingen te laten zoals ze zijn. Maar je voelt je niet goed.
De redenen kun je misschien niet veranderen, de invloed misschien ook niet. Maar je kunt wel veranderen hoe jij daar mee omgaat, zodat je je wel beter gaat voelen.

Hoe ik het nu lees gebruik je je redenen als excuus om vooral niets te hoeven.

chamilla schreef: ↑

15-10-2020 20:55

Nou ik leer gaandeweg steeds meer over wat mij rust geeft. En soms moet ik ergens vervelends doorheen om aan de andere kant rust te ervaren. Zolang ik weet waarvoor ik het doe.

Het vergt veel geduld, herstellen van burnout. Sterkte!

Beste to, heb je een burn-out of een depressie? Zit toch wel een flink verschil in. Bewegen kan een heel positief effect hebben bij depressie. Kun je iets van beweging inpassen in je dagritme? Heb je überhaupt een dagritme?

chamilla schreef: ↑

15-10-2020 21:38

Ik kan nog niet zeggen dat ik diegene vertrouw, heb er nog geen zeker gevoel bij, pas een aantal keer gezien en de opstart verliep heel vervelend. Had daar ook een to over geopend. Voor de kennismaking weken gewacht op een belletje, diegene zou me wel gebeld hebben. Maar ik kreeg geen melding van gemiste oproep of voicemail dus ik geloofde het niet. Dat was een moeilijke tijd. Werd heel erg depressief daardoor.

Toch die angststoornis dan nog?

Ik herken het wel enigszins, ik heb ook een tijd bij een p gelopen omdat ik een fikse depressie had. Ik kan me nog heel erg goed herinneren dat hij op een gegeven moment tegen me zei dat ik wel heel veel maren had. 'Ja', zei ik toen. Niks is toch alleen maar een oplossing. Ik heb toen met hem afgesproken dat ik van de 3 dingen die hij me opgaf om te doen ik er toch minstens eentje zonder maren moest gaan doen.
Ik kon niet en een maar hebben bij moeten bewegen, en bij het maken van een lijstje goede eigenschappen en bij mijn dochter met ongekamd haar naar school laten gaan. Op dat moment vond ik dat zo stom, want waarom moest hij voor mij gaan bepalen dat ik die 3 dingen moest doen? Dat kon ik toch helemaal niet? Besefte hij wel wat dat allemaal met me deed? Wat een enorme oelewapper, om zo voor mij te gaan bepalen wat ik allemaal moest gaan doen! Wandelen?! Lijstje maken?! Dochter niet met strak ingevlochten haar naar school?! Was hij gek ofzo?!
Na 6 weken deed ik al die dingen en ik moet zeggen dat hij toch gelijk had. Het was helemaal niet erg dat mijn dochter met een slordig staartje naar school ging en dat wandelen elke dag was eigenlijk best lekker en dat lijstje had ik na 6 weken ook klaar.
Dus ik snap je weerstand, maar nu realiseer ik me dat ik het niet bij het rechte eind had. Dat zag ik toen echter niet. Als je middenin zoiets heftigs zit, dan weet je echt niet wat goed voor je is. Het voelt namelijk heel erg goed om met de gordijnen dicht binnen te blijven en met niemand echt contact te hebben. Maar het lost niks op, je wordt er niet beter van.
Als je wilt dat iets anders wordt, dan moet je er echt wat voor doen. En dat kost heel erg veel moeite, omdat je denkt dat een ander echt niet voor jou kan bepalen wat goed is. Wat jij voelt is uniek en bijzonder en niemand ervaart wat jij ervaart.
De waarheid is echter dat dit soort klachten over het algemeen volgens een vrij voorspelbaar pad verloopt en dat weet je psycholoog. Maar jij niet. Dus als je ervan uit gaat dat hij integer is, moet je erop vertrouwen dat hij het beste met je voor heeft en dat die afspraak om elke dag te wandelen goed voor je is.
Niet om jouw er daarna mee om de oren te slaan als het niet is gelukt, maar wel om te bespreken wat het met je deed, waarom het soms wel en soms niet lukte.
Succes!