Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig

Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.

Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.

Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.



Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.

Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.



Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.

Ja, ik ben misschien inderdaad niet zeurderig genoeg.
Maar het goede nieuws: ik voel me al echt weer wat beter. Gisteren hadden de kinderen vrij, en dat ging ik dus echt niet in m'n eentje trekken. Dus man heeft ons naar mijn zusje gebracht, waar de kinderen heerlijk in de tuin in het zwembad hebben geplonsd, en toen neefje eindelijk ook vrij was (die moest natuurlijk wel gewoon naar school) hebben ze dat met z'n drieen gedaan. Ondertussen heb ik in de tuin zitten niksen en af en toe een dutje op de bank gedaan terwijl zus alle ruzietjes suste (dankjewel Frans ).
Vandaag alleen thuis, ook wel weer even lekker. Vanmiddag komen mijn ouders wel langs om te helpen met de sport en avondvierdaagse stress (waarom wil oudste ineens nu voor het eerst wel meelopen????). Eigenlijk zou man deze week in het buitenland zitten, maar gelukkig heeft hij besloten niet te gaan.

Ja, ik zal echt bellen als het niet gaat. Maar het gaat elke dag een beetje beter
De huisarts belde vanmiddag nog even en toen zei ik dat ik het idee had dat ze eigenlijk niet weten wat ze moeten doen en maar wat uitproberen, maar dat zeggen ze natuurlijk niet tegen mij. Zegt ze heerlijk nuchter "ja, dat is ook zo, ze weten het niet. Dat bleek duidelijk uit de brief die ze me gestuurd hadden." Ik hou wel van zo'n huisarts

Ik was gisterenmiddag naar school gelopen om de kinderen op te halen. Mijn eerste stapjes buitenshuis . Ik stond alleen zo druk te kletsen op het schoolplein dat ik ze niet gezien had, en zij mij blijkbaar ook niet. Ben na een kwartier dus maar weer naar huis gelopen (nadat ik even in de school en bij de juffen had gecheckt) en daar stonden ze samen voor de deur, druk te bediscussiëren waarom ik niet open deed. Volgend oudste was ik in slaap gevallen en moesten ze gewoon heel lang en hard aanbellen om mij wakker te maken. Jongste dacht dat ik op de wc zat en dat ze gewoon eventjes moesten wachten.

Oudste loopt voor het eerst mee met de avondvierdaagse, de 5 km. Had het eerder nooit echt gestimuleerd, omdat het niet zo handig in de planning past van 2 werkende ouders en omdat ik gehoord had dat het heel massaal is (oorspronkelijk georganiseerd door en voor 3 dorpjes met samen 7 scholen, maar daar zijn de laatste jaren 2 enorme vinexwijken bijgebouwd waarvan ik pas zelfs hoorde dat de grootste openbare basisschool van NL daar in staat (niet gefactcheckt of dat waar is trouwens )).
Hij vond het wel leuk gisteren, maar zei na afloop wel dat hij vandaag alleen mee wilde lopen als hij meer snoep kreeg . Blijkbaar was 1 doosje smarties echt te karig....
Vriendje had een zak snoep gekregen voor de hele week, maar die was gisteren al leeg .
Ben benieuwd hoe hij het vanavond doet.
Jongste zit nu te piepen dat hij ook mee had willen lopen, als hij had geweten dat het om snoep ging.....
En ik maar denken dat het om het wandelen en het 'samen met de klas zijn' ging.....

Ach Yette, alles goed met oudste? Was het een zware operatie?
Vind het niet egoïstisch hoor, thuis slaap je ook veel beter dan in een ziekenhuis, dus was voor kind vast ook heel fijn dat hij lekker mee naar huis mocht! Achteraf kan je natuurlijk leuke verhalen vertellen over alle snurkers en de pisflessen die over de grond gingen (waarom zit daar geen op op?), maar op het moment zelf als je probeert te slapen is het gewoon vreselijk.

Ik heb gisteren inderdaad bloed gekregen! De dokter twijfelde nog een beetje over 2 of 3 zakken, maar mijn vaste verpleegkundige (die er gelukkig weer was, en ook nog even verkondigde dat zij mij vorige week nooit naar huis had laten gaan met een hb van 5.2 terwijl ik nog steeds aan leegbloeden was) zei meteen: "doe maar 3, ze wil haar kinderen weer eens naar school brengen." Wel fijn, maar was een lange zit krijg je dan weer.... heb dus in totaal van 10 tot 6 in het ziekenhuis gezeten. Nou sluit de dagbehandeling eigenlijk om half 5, dus om 5 uur werd ik naar de nachtverpleging gebracht (was al eerder gebeurd, dus ook daar kennen ze me inmiddels al), samen met nog een paar patiënten waarbij het uit was gelopen. Daar werd ik door de vrouw van een van de andere patiënten nog enthousiast gefeliciteerd met mijn zwangerschap . En echt, ik weet dat het zo lijkt, maar ik lig als patiënt op een kankerafdeling aan een infuus... Zou volgens mij ook niet echt goed zijn voor de baby als ik wel zwanger was geweest, zo'n lekkere chemobehandeling....

Gisterenavond nog even naar de route van de avondvierdaagse gewankeld om naar zoon te zwaaien (ze kwamen vlak langs ons huis). Helemaal trots met zijn medaille. Jongste zwaar jaloers op alle buit . Denk dat ze volgend jaar allebei meelopen . En ik heb me zwaar verbaasd over de hoeveelheid snoep die ze dus krijgen van andere ouders (ik ben dus een hele slechte ouder geweest die daar niet aan mee heeft gedaan . (Als maandag op het schoolplein niemand meer met me wil praten weet ik zeker dat ik tegen alle sociale avondvierdaagseregels gezondigd heb).

Verder voel ik me nu nog steeds wel slap, maar ik ben weer helemaal in staat om de trap op en af te lopen. Heb zelfs wel even zin om naar buiten te gaan (ik ben wel benieuwd of ik met het nieuwe gymsysteem wel mee kan doen en mijn allereerste pokecoins kan verdienen ), maar het plenst hier al de hele dag. Blijf dus nog maar even binnen. Kinderen hebben al de hele ochtend ruzie gemaakt en denderen als een kudde olifanten door het huis heen. Man heeft ze net uit wanhoop maar meegenomen naar de speelgoedwinkel, dus nu zitten ze even rustig lego in elkaar te zetten. Heerlijk.

@Crypto: het is nooit mijn bedoeling geweest met dit topic om anderen op hun 'zegeningen' te wijzen (ik zat er gewoon even helemaal doorheen toen en heb in een soort vlaag van verstandsverbijstering dit topic geopend), maar ik vind het wel fijn om te lezen dat anderen iets aan dit topic hebben. Geeft me het gevoel dat deze ziekte ook nog iets goeds oplevert (ben ik toch nog een beetje de wereldverbeteraar geworden die ik vroeger wilde worden ). Vraag me regelmatig af waarom zoveel mensen dit lezen, zo spannend is mijn leven namelijk niet . Maar ik vind het fijn om te merken dat er zoveel mensen met me meeleven en dat ik hier mijn verhaal kan doen. In het 'echt' ben ik namelijk eigenlijk helemaal niet zo open.
En wat betreft onze kinderen... In een ander topic schreef ik dat school heeft aangegeven dat ze over een paar jaar niets meer voor jongste kunnen betekenen en dat we beter naar een andere school kunnen gaan kijken. Heb het er met man over gehad, en probleem is dat het voor hem straks praktisch onhaalbaar wordt om te wonen in plek A, te werken in plek B (50 km verderop), dat onze kinderen naar school gaan in plek C en dat de familie woont in plek D. Enige oplossing lijkt dan om te verhuizen, maar het is ook wel weer heel veel om in een korte periode je moeder te verliezen, te verhuizen en van school te wisselen. En terugkijkend op onze eigen jeugd hebben we de basisschool ook gewoon uitgezeten en hadden we eigenlijk geen behoefte aan lessen Spaans of een vakdocent wiskunde als bezigheidstherapie. Ze gaan naar school voor het sociale aspect, en zolang dat goed gaat wordt er niet gewisseld. En kom op, onze kinderen kunnen toch niet slimmer zijn dan wijzelf?

@Yette: dat snap ik, dat kind liever een cyborg was gebleven! Klinkt toch ook allemaal best heftig en als een traject waar je lang mee bezig bent al . Voel me dan weer een zeur dat het enige wat 'mis' is met mijn kinderen is dat ze 'te' slim zijn (en ok, dat ze verder een paar autistische trekjes hebben waar we ze niet op gaan laten testen maar die ik heeel erg van mezelf herken).

Gisteren ben ik niet alleen van de bank afgekomen, we zijn zelfs naar de dierentuin geweest! We hadden al kaartjes (gekregen van ouders van klas van jongste) en dit was het laatste weekend dat ze geldig waren. Dus we besloten om maar gewoon te gaan en dan wel te zien. Helaas waren de rolstoelen op (had me er net geestelijk overheen gezet dat ik voor het eerst in zo'n ding zou gaan zitten), dus we zijn van bankje naar bankje gegaan. En het laatste stuk ben ik afghaakt en heb ik in het restaurant thee zitten drinken terwijl man en kinderen de rest van de dierentuin bekeken. Was toch wel een heel leuke dag!
Op de terugweg wel ontdekt dat je dus nooit (hier volgt echt een goede tip) maar dan ook nooit naar de dierentuin in Emmen moet gaan op de dag van de TT in Assen. Man is echt de rustigste persoon die ik ken, maar zelfs hij zat vloekend achter het stuur toen we aan alle kanten werden ingehaald door (dronken?) motorrijders die met 130 tussen de file door knalden. En het bizarre vond ik nog (kom ik nu heel wereldvreemd over?) dat het kijken naar die file met daar doorheen scheurende motorrijders blijkbaar ook echt een uitje is. Er stonden hele gezinnen langs de kant, kinderen stonden OP de vangrail te dansen en te zwaaien. Eh..... ben ik echt zo'n overbezorgde moeder dat ik dat echt totaal onverantwoord vind? Er stonden mensen met babys op de vangrail. Dat is toch gewoon levensgevaarlijk?

Vandaag een dagje lekker bijkomen van gisteren. De zon schijnt en ik heb tot kwart over 3 'vrij'. Heerlijk.

ja, het bloeden is echt gestopt! Heb gisteren toen we thuiskwamen heerlijk in bad gelegen, dat kan weer!
En blij te lezen dat ik niet de enige ben die het bizar en onverantwoord vind . Het leek echt de normaalste zaak van de wereld, zoveel mensen stonden er langs de snelweg. Tot Amersfoort aan toe, ik wist gewoon niet wat ik zag.