Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 om 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zaterdag 1 juli 2017 om 18:20
Jemig. Dot komt binnen. Anoia, rust zacht. Wat fijn dat je zelf hebt kunnen beslissen hoe je wilde eindigen.
voor al jouw nabestaanden. Gecondoleerd, man van Anoia.
Anna, ik heb geen idee wat de tekst van Anoia met jou zal doen, maar ik kan me voorstellen het je even compleet teveel wordt. Voor jou ook ene dikke voor dit kijkje in de rauwe toekomst.
voor al jouw nabestaanden. Gecondoleerd, man van Anoia. Anna, ik heb geen idee wat de tekst van Anoia met jou zal doen, maar ik kan me voorstellen het je even compleet teveel wordt. Voor jou ook ene dikke
voor dit kijkje in de rauwe toekomst.
zaterdag 1 juli 2017 om 18:35
zaterdag 1 juli 2017 om 18:36
Tranen lopen over mijn wangen. Dit komt even heel hard binnen. Ik weet ook even niet wat te zeggen, behalve: heel veel sterkte man van Anoia.
En dat ik diep ontroerd ben dat ze op haar laatste dag een bericht aan mij heeft geschreven, terwijl ze mij eigenlijk niet eens kent. En dat jij dat dan ook nog plaatst, dat je daar aan denkt op dit moeilijke moment.
En ja, ik zal een roos mee nemen, maar hopelijk duurt dat nog heel lang.
En dat ik diep ontroerd ben dat ze op haar laatste dag een bericht aan mij heeft geschreven, terwijl ze mij eigenlijk niet eens kent. En dat jij dat dan ook nog plaatst, dat je daar aan denkt op dit moeilijke moment.
En ja, ik zal een roos mee nemen, maar hopelijk duurt dat nog heel lang.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zaterdag 1 juli 2017 om 22:06
Och man van Anoia wat een verdriet. En wat een prachtige brief heeft ze aan min zusje geschreven. De tranen lopen over mijn wangen. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik hoop echt dat het nog heel lang duurt voordat het bij mijn zusje zo ver is. En als het zo ver is, neemt ze de rode roos mee, want deze twee prachtige vrouwen moeten elkaar maar ontmoeten 
.
.
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
Knuffels voor ieder die het nodig heeft
zondag 2 juli 2017 om 00:17
Man van Anoia, gecondoleerd
Ik lees dit topic soms, maar ik zeg er niet zoveel (gewoon omdat ik niet weet wat te zeggen) Vraag me wel eens af of ik even moedig zal zijn als jouw vrouw en Anna als ik ooit zo ver ben, Ik heb geen man en kinderen , weet niet of dat het makkelijker zou maken, in ieder geval anders, maar ik hoop toch een ietsje van die kracht te hebben.
Ik stuur zo vast ook een rode roos voor je vrouw, zodat die al een bos rozen heeft die al van verre zichtbaar is voor wie er behoefte aan heeft
Ik lees dit topic soms, maar ik zeg er niet zoveel (gewoon omdat ik niet weet wat te zeggen) Vraag me wel eens af of ik even moedig zal zijn als jouw vrouw en Anna als ik ooit zo ver ben, Ik heb geen man en kinderen , weet niet of dat het makkelijker zou maken, in ieder geval anders, maar ik hoop toch een ietsje van die kracht te hebben.
Ik stuur zo vast ook een rode roos voor je vrouw, zodat die al een bos rozen heeft die al van verre zichtbaar is voor wie er behoefte aan heeft
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zondag 2 juli 2017 om 09:13
So dat komt binnen... wat ontzettend bijzonder dat Anoia de moeite heeft genomen om dit te schrijven, zo vlak voor haar overlijden. En dat man van Anoia zo vlak na haar overlijden haar bericht wil neerzetten. Pfoe, dat komt echt binnen. Gecondoleerd en veel sterkte gewenst, voor alle naasten van Anoia.
Anna, ik lees nog steeds mee...soms... soms ook een tijdje niet, want ik wil soms even mn kop in het zand steken en er niet bij stil staan dat alle moois eindig is. En soms dus wel, omdat ik je berichten ontzettend inspirerend vindt en ik een lach op mijn gezicht krijg van hoe je schrijft over de mensen om je heen, met name je kinderen. Fijn te lezen dat je weer een beetje energie hebt en de kinderen naar school kunt brengen, het zijn die kleine dingen die het doen.
Anna, ik lees nog steeds mee...soms... soms ook een tijdje niet, want ik wil soms even mn kop in het zand steken en er niet bij stil staan dat alle moois eindig is. En soms dus wel, omdat ik je berichten ontzettend inspirerend vindt en ik een lach op mijn gezicht krijg van hoe je schrijft over de mensen om je heen, met name je kinderen. Fijn te lezen dat je weer een beetje energie hebt en de kinderen naar school kunt brengen, het zijn die kleine dingen die het doen.
