Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 om 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 26 juni 2017 om 18:38
Afgelopen week je topic ontdekt, en nu bijgelezen. Wat lijk jij me een dapper mens. En wat vreselijk k*t dat jou en je gezin dit moet overkomen.
Ik heb mijn vader verloren op 12-jarige leeftijd, onverwachts. Wat had ik graag tastbare herinneringen gehad aan hem! Het voelt raar om te schrijven, maar wat mooi dat jij nog herinneringen kunt achterlaten voor jouw kinderen. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Ik blijf je volgen, ik blijf meelezen, ik wens jou en je naasten alle goeds toe! ❤
Ik heb mijn vader verloren op 12-jarige leeftijd, onverwachts. Wat had ik graag tastbare herinneringen gehad aan hem! Het voelt raar om te schrijven, maar wat mooi dat jij nog herinneringen kunt achterlaten voor jouw kinderen. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Ik blijf je volgen, ik blijf meelezen, ik wens jou en je naasten alle goeds toe! ❤
maandag 26 juni 2017 om 20:56
Super dat het uitje naar de dierentuin is gelukt! Het is best een leuk park.
Moet ook wel lachen om de quote uit het andere topic. Hij heeft goed geluisterd naar de wijze woorden.
Die motoren zijn inderdaad een attractie op zich. Heb er zelf nooit de lol van ingezien, maar zelfs in de regen ziet het zwart van de mensen.
Mag ik vragen hoe jullie de kinderen uitdaagden in de periode voor ze naar school gingen? Smartje is ruim 3.5 jaar en toe aan school, merk dat ze uitdaging nodig heeft maar zoek nog hoe dit te geven. Als jullie nog tips hebben?! Al ben ik nu wel off topic hier mee.
Moet ook wel lachen om de quote uit het andere topic. Hij heeft goed geluisterd naar de wijze woorden.
Die motoren zijn inderdaad een attractie op zich. Heb er zelf nooit de lol van ingezien, maar zelfs in de regen ziet het zwart van de mensen.
Mag ik vragen hoe jullie de kinderen uitdaagden in de periode voor ze naar school gingen? Smartje is ruim 3.5 jaar en toe aan school, merk dat ze uitdaging nodig heeft maar zoek nog hoe dit te geven. Als jullie nog tips hebben?! Al ben ik nu wel off topic hier mee.
maandag 26 juni 2017 om 21:38
Anna gezien het avondvierdaagse verhaal heb ik een idee waar je woont. Mijn zoon zit op voltijds hb onderwijs. Met groot plezier (en dat was op regulier wel anders). Mocht je info willen, let me know.
Wij rijden elke ochtend van V*********de naar D* ****n en dat is goed te doen.
Wij rijden elke ochtend van V*********de naar D* ****n en dat is goed te doen.
if we all light up, we can scare away the dark...
dinsdag 27 juni 2017 om 08:01
Heb ook in die omgeving gewoond en inderdaad, de normaalste zaak van de wereld! Ik zat destijds ook met zusje en ouders met klaptoeltjes langs de weg, kaas en worst mee, echt een uitje. Eén groot feestAnnA_C schreef: ↑26-06-2017 10:02ja, het bloeden is echt gestopt! Heb gisteren toen we thuiskwamen heerlijk in bad gelegen, dat kan weer!
En blij te lezen dat ik niet de enige ben die het bizar en onverantwoord vind. Het leek echt de normaalste zaak van de wereld, zoveel mensen stonden er langs de snelweg. Tot Amersfoort aan toe, ik wist gewoon niet wat ik zag.
dinsdag 27 juni 2017 om 09:56
Tatlitatli, ik heb je een pb gestuurd.
Poe, zit even na te denken wat wij met de jongens deden op die leeftijd. Bambino loco, memory, domino, dat soort spelletjes. En in die periode knutselde ik veel met ze, toen vonden ze dat nog leuk.... ook verven, kleien en strijkkralen waren toen favoriet. Man ging juist veel met ze naar buiten: kinderboerderij, speeltuin, fietsen, etc. Heb je daar wat aan? Oh, en ze gingen natuurlijk ook 2 dagen in de week naar het kdv en 1 dag naar oma.
Poe, zit even na te denken wat wij met de jongens deden op die leeftijd. Bambino loco, memory, domino, dat soort spelletjes. En in die periode knutselde ik veel met ze, toen vonden ze dat nog leuk.... ook verven, kleien en strijkkralen waren toen favoriet. Man ging juist veel met ze naar buiten: kinderboerderij, speeltuin, fietsen, etc. Heb je daar wat aan? Oh, en ze gingen natuurlijk ook 2 dagen in de week naar het kdv en 1 dag naar oma.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 27 juni 2017 om 10:42
Oh, en er werd op die leeftijd ook heel veel met de duplo en met de houten treinbaan gespeeld. We hebben (ja, we hebben het nog steeds, het mag nog steeds niet weg) daarvan heel veel wissels en bochten die allemaal een andere hoek hebben, dus het was vaak nog echt een uitdaging om de rails op elkaar aan te laten sluiten. Dat maakte het voor mij ook wat leuker .
Oh, en we lazen op die leeftijd ook nog veel engelse boeken voor, maar toen waren we ook net verhuisd en waren ze nog tweetalig.... inmiddels zijn ze dat volledig kwijt helaas.
.Oh, en we lazen op die leeftijd ook nog veel engelse boeken voor, maar toen waren we ook net verhuisd en waren ze nog tweetalig.... inmiddels zijn ze dat volledig kwijt helaas.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 27 juni 2017 om 11:17
Hoi Anna,
Ik log vandaag in na maanden afwezigheid en kom jouw eerste bericht van januari tegen. Kippevel, zoals de meesten die dit onder ogen krijgen, neem ik aan.
Ik zie dat er inmiddels 89 ! pagina's gevuld zijn en dat je er gelukkig nog zelf bij bent.
Mag ik vragen hoe het met je gaat? Heb je positieve vooruitzichten?
Ik wens je in ieder geval het allerbeste, de strijd tegen ernstige ziekte is zwaar en als moeder weegt alles nog veel zwaarder.....
Ik log vandaag in na maanden afwezigheid en kom jouw eerste bericht van januari tegen. Kippevel, zoals de meesten die dit onder ogen krijgen, neem ik aan.
Ik zie dat er inmiddels 89 ! pagina's gevuld zijn en dat je er gelukkig nog zelf bij bent.
Mag ik vragen hoe het met je gaat? Heb je positieve vooruitzichten?
Ik wens je in ieder geval het allerbeste, de strijd tegen ernstige ziekte is zwaar en als moeder weegt alles nog veel zwaarder.....
dinsdag 27 juni 2017 om 11:25
Lieve Anna. Ik lees al een tijdje mee met dit topic. Tot nu toe niet gereageerd, omdat ik niet wist wat ik moest zeggen. Ik bewonder je sterke houding. Toch bewonderenswaardig wat voor een oerkracht er dan ineens is. Ik hoop dat je nog zo lang mogelijk in relatief goede gezondheid van de dierbaren om je heen kan genieten.
Ik ben wel naar dierentuin Emmen geweest, maar niet sinds hij helemaal verbouwd/verplaatst/gerenoveerd is. Is het leuk? En wat betreft de TT en kijken vanaf de vangrail. Doodeng. Afgelopen zondag reden wij 's avonds ook op de snelweg, maar hier keken de meeste mensen vanaf viaducten en zo toe.
Geniet van de dag met een lekker kopje thee en een stuk chocola
Ik ben wel naar dierentuin Emmen geweest, maar niet sinds hij helemaal verbouwd/verplaatst/gerenoveerd is. Is het leuk? En wat betreft de TT en kijken vanaf de vangrail. Doodeng. Afgelopen zondag reden wij 's avonds ook op de snelweg, maar hier keken de meeste mensen vanaf viaducten en zo toe.
Geniet van de dag met een lekker kopje thee en een stuk chocola
dinsdag 27 juni 2017 om 12:47
Wat jammer dat ze die twee-taligheid kwijt zijn, Anna. Misschien komt dat ook omdat ze zo jong waren dat ze er nog niet naar school gingen? Wij zijn nu vijf jaar terug, de jongste heeft op Elementary leren lezen en is in Nederland op eigen houtje in het engels doorgegaan. Het laatste jaar hebben we dat vanwege zijn dyslexie ietwat moeten ontmoedigen. Hij lag met nederlands meer achter dan met engels tov native speakers. Volgend jaar gaat hij naar een havo/vwo waar je elk vak op een ander niveau kan volgen en ook keuzevakken als informatica, cultuur, ehbo en fotografie hebt.
Zijn zus ging na de VS in Nederland voor de extra uitdaging naar tweetalig vwo. Ze is op haar 16e stage gaan lopen in Oregon en gaat volgend jaar de internationale richting bij medicijnen doen. We moedigen haar daarnaast sinds haar 16e aan om veel te reizen.
Verder hadden we hier van jongs af aan ook veel Lego, leerzame computerspelletjes (Lego mindstorm en zo), schaken, uitjes naar doe-musea en de jongste deed bijv. een cursus programmeren bij de bieb.
Zijn zus ging na de VS in Nederland voor de extra uitdaging naar tweetalig vwo. Ze is op haar 16e stage gaan lopen in Oregon en gaat volgend jaar de internationale richting bij medicijnen doen. We moedigen haar daarnaast sinds haar 16e aan om veel te reizen.
Verder hadden we hier van jongs af aan ook veel Lego, leerzame computerspelletjes (Lego mindstorm en zo), schaken, uitjes naar doe-musea en de jongste deed bijv. een cursus programmeren bij de bieb.
yette wijzigde dit bericht op 28-06-2017 00:49
0.38% gewijzigd
dinsdag 27 juni 2017 om 13:18
Dit begrijp ik niet, met alle respect. Als het je ook maar n beetje interesseert, dan lees je toch even? Desnoods scroll je. Dan worden je beide vragen meer dan volledig beantwoord.nymfje88 schreef: ↑27-06-2017 11:17Hoi Anna,
Ik log vandaag in na maanden afwezigheid en kom jouw eerste bericht van januari tegen. Kippevel, zoals de meesten die dit onder ogen krijgen, neem ik aan.
Ik zie dat er inmiddels 89 ! pagina's gevuld zijn en dat je er gelukkig nog zelf bij bent.
Mag ik vragen hoe het met je gaat? Heb je positieve vooruitzichten?
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
dinsdag 27 juni 2017 om 13:32
Vind dat je het nog vrij netjes verwoord.Very__Cherry schreef: ↑27-06-2017 13:18Dit begrijp ik niet, met alle respect. Als het je ook maar n beetje interesseert, dan lees je toch even? Desnoods scroll je. Dan worden je beide vragen meer dan volledig beantwoord.
Vind dit berichtje vooral ongepast en beledigend naar Anna en haar familie.
dinsdag 27 juni 2017 om 13:37
Ik vind het ook ongepast idd. Neem even de moeite om iets te lezen.Zonnetje_van_de_dag schreef: ↑27-06-2017 13:32Vind dat je het nog vrij netjes verwoord.
Vind dit berichtje vooral ongepast en beledigend naar Anna en haar familie.
dinsdag 27 juni 2017 om 16:42
Ik vind het dan wel weer lief dat jullie daar op reageren, zodat ik het niet hoef te doen.
Mijn bedoeling was ook niet om hier een hele discussie over de school te starten hoor, daar zijn andere topics over . Wil nog wel even kwijt dat we net 10-minuten gesprek hebben gehad over oudste en dat juf precies de punten wist te benoemen waar wij ook mee zitten. Dus dat is wel heel fijn, dat ze dat ziet. En ze gaat volgend jaar met hem mee naar de volgende groep, dus dat is ook weer een zorg minder.
En volgende week hebben we (eindelijk) de eerste afspraak voor de kinderen met het HDI staan! Dus ik zit nu in de 'het gaat helemaal goed komen'-modus
Yette, inderdaad waren ze gewoon nog te jong. Ze zijn daar wel naar het kinderdagverblijf geweest, dus vandaar dat ze wel Engels spraken (nou ja, de oudste dan), maar ze waren pas 2 en 3 toen we terugkwamen. Ik hoop wel dat ze een iets grotere talenknobbel hebben dan ik, dat kan ze later een hoop ellende besparen op de middelbare school .
Mijn bedoeling was ook niet om hier een hele discussie over de school te starten hoor, daar zijn andere topics over
. Wil nog wel even kwijt dat we net 10-minuten gesprek hebben gehad over oudste en dat juf precies de punten wist te benoemen waar wij ook mee zitten. Dus dat is wel heel fijn, dat ze dat ziet. En ze gaat volgend jaar met hem mee naar de volgende groep, dus dat is ook weer een zorg minder. En volgende week hebben we (eindelijk) de eerste afspraak voor de kinderen met het HDI staan! Dus ik zit nu in de 'het gaat helemaal goed komen'-modus
Yette, inderdaad waren ze gewoon nog te jong. Ze zijn daar wel naar het kinderdagverblijf geweest, dus vandaar dat ze wel Engels spraken (nou ja, de oudste dan), maar ze waren pas 2 en 3 toen we terugkwamen. Ik hoop wel dat ze een iets grotere talenknobbel hebben dan ik, dat kan ze later een hoop ellende besparen op de middelbare school
.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zaterdag 1 juli 2017 om 11:24
Dank je.
Ik heb even niet gereageerd, omdat er eigenlijk gewoon niets spannends te melden valt. Man is voor het eerst sinds ik zien ben weer naar het buitenland gegaan voor z'n werk (hij zou 2 weken terug ook gaan maar heeft dat toen afgezegd). In Duitsland, met de auto, dus in geval van nood is hij zo weer terug
.Maar het is me gelukt kinderen op tijd op school te krijgen en iedereen te voederen, dus ik vind het geslaagd (heerlijk als die lat zo laag mag liggen). Ik had donderdag een etentje met ex-collega's, wat ik heel egoïstisch had laten verplaatsen naar mijn dorp. Kinderen hadden ook lol gehad met de oppas ("we mochten aanmaak bij het eten en na het eten nog op de tablet!"). Ze had er alleen niet aan gedacht hele specifieke opdrachten te geven, dus ze waren wel naar bed (mijn bed
) gegaan, maar hadden geen tanden gepoetst ("dat had X ook helemaal niet gezegd, dus nee, dat hebben we ook niet gedaan"). Het is echt heerlijk om weer gewoon door het huis te kunnen scharrelen en af en toe een was aan te zetten (nooit gedacht dat ik dat nog eens zou zeggen). Nog geen uitgebreide pokemonjachten gedaan, maar wel af en toe naar de gym gewaggeld. En ik haal het schoolplein ook weer zonder in te storten
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zaterdag 1 juli 2017 om 11:36
Lieve Anna,
Ik lees je regelmatig. Je kinderen, je man en jij toveren een lach op mijn gezicht. Ik krabbel zelf naar boven uit een heftige periode en tel mijn zegeningen. Ik ga niet dood, ik heb geen kanker. Ik vind het ongelooflijk stoer/knap om te zien hoe je je staande houdt.
En hey, de lat ligt misschien laag, maar hoog genoeg
Ik lees je regelmatig. Je kinderen, je man en jij toveren een lach op mijn gezicht. Ik krabbel zelf naar boven uit een heftige periode en tel mijn zegeningen. Ik ga niet dood, ik heb geen kanker. Ik vind het ongelooflijk stoer/knap om te zien hoe je je staande houdt.
En hey, de lat ligt misschien laag, maar hoog genoeg
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
zaterdag 1 juli 2017 om 17:47
Ik weet niet of jullie je haar herinneren, Anoia, die in februari een paar berichten heeft geschreven. Zij heeft gisteren euthanasie gehad. Zij heeft mij gevraagd of ik het volgende wilde schrijven in dit topic:
Lieve Anna, een aantal maanden geleden reageerde ik in dit topic. Toen begonnen de kleine klachten, en het afvallen. Maar sinds twee maanden gaat het steeds slechter en slechter. Ik kan nog uit bed, en zit soms met de kinderen op de bank te kroelen, maar het werd al steeds zwaarder, en pijnlijk omdat ik zo mager geworden ben. En sinds een paar dagen is er pijn. En ik had me voorgenomen, mijn inderen en man gaan mij geen pijn zien lijden. En palliatieve sedatie... het kan zo lang duren, weet ik door mijn werk, dat doe ik ze ook niet aan. De definitieve beslissing tot euthanasie is genomen. Er moesten nog een paar dingen afgesloten worden, waaronder dit.
Ik heb nu nog een dag te leven. Het laatste gesprek met de huisarts heb ik net gehad, en morgen komt eerst de thuiszorg voor het plaatsen van een naald, en om 14 uur komt de huisarts. En het is aan de ene kant zo bizar, om te weten dat ik morgen om deze tijd dood ben. En aan de andere kant zo geruststellend. Zo'n opluchting, dat de definieve beslissing genomen is, dat we weten waar we aan toe zijn, dat er een einde komt aan dit wachten op het onvermijdelijke. Klinkt het gek als ik zeg dat het rust heeft gegeven? Zelfs de kinderen lijken opgelucht. Verdrietig, maar opgelucht. Mijn man is boos. En opgelucht. En voelt zich er schuldig om. Alles tegelijk. Hij lijdt ook. En gelukkig komt aan dat lijden ook morgen een einde. Dan komt het gemis, de rouw, het verdriet. Maar dat lijdzaam moeten wachten, dat zal eindelijk voorbij zijn.
Anna, geniet van je kinderen en man zolang het kan. En wees hun vrouw en moeder. Wees jezelf. Met al je goede en slechte eigenschappen. Weet je, mijn dochter zei net dat ze zo blij is dat ik al die tijd gewoon hun moeder ben gebleven, en dat ik niet extra lief was (en ik mijn best maar doen
), maar ook soms gewoon boos werd, of kribbig, of narrig, of raar, of blij, of maf. Ik ben gewoon hun moeder gebleven. En dat het jammer is dat ik wegga. Nee, niet wegga, doodga. Dat ze me gaat missen, met al mijn kribbigheid, en narrigheid, en raarheid.
Het is zo raar, als je kind je zegt dat ze je zal missen. Alsof ik een weekje op vakantie ga.
Het is zo klote allemaal. Maar toch voelt het nu als het goede moment. Voordat het lijden begint. Voordat ik niet meer hun moeder kan zijn. De gedachte dat ik hier dagen niet aanspreekbaar zou liggen en mijn kinderen dat zouden moeten meemaken, is onverdraaglijk voor mij.
Ze willen er allebei bij blijven, maar weten dat als ze het niet aan kunnen, ze naar de andere kamer kunnen waar mijn vriendin (de pedagoge) ze zal opvangen. Ik ben de afgelopen maanden zo blij met haar geweest. De kinderen hebben bij haar alles kwijt gekunt (en blijken bozer te zijn dan ze aan ons hebben laten zien), en ik weet dat ze ook na morgen veel steun aan haar hebben.
Lieve Anna, ik weet niet wat ik moet zeggen. Zie je aan de andere kant? Als jij een rode roos bij je hebt, zal ik de ingang in de gaten houden. Er van uitgaande dat we beiden op dezelfde plek terecht komen Tot dan!
Liefs, Anoia
Mijn lieve vrouw, die geweldige moeder, dat geweldige mens, wilde dat ik dit nog aan jou schreef. Het is nu een dag geleden, en ik mis haar nu al zo verschrikkelijk.
Lieve Anna, een aantal maanden geleden reageerde ik in dit topic. Toen begonnen de kleine klachten, en het afvallen. Maar sinds twee maanden gaat het steeds slechter en slechter. Ik kan nog uit bed, en zit soms met de kinderen op de bank te kroelen, maar het werd al steeds zwaarder, en pijnlijk omdat ik zo mager geworden ben. En sinds een paar dagen is er pijn. En ik had me voorgenomen, mijn inderen en man gaan mij geen pijn zien lijden. En palliatieve sedatie... het kan zo lang duren, weet ik door mijn werk, dat doe ik ze ook niet aan. De definitieve beslissing tot euthanasie is genomen. Er moesten nog een paar dingen afgesloten worden, waaronder dit.
Ik heb nu nog een dag te leven. Het laatste gesprek met de huisarts heb ik net gehad, en morgen komt eerst de thuiszorg voor het plaatsen van een naald, en om 14 uur komt de huisarts. En het is aan de ene kant zo bizar, om te weten dat ik morgen om deze tijd dood ben. En aan de andere kant zo geruststellend. Zo'n opluchting, dat de definieve beslissing genomen is, dat we weten waar we aan toe zijn, dat er een einde komt aan dit wachten op het onvermijdelijke. Klinkt het gek als ik zeg dat het rust heeft gegeven? Zelfs de kinderen lijken opgelucht. Verdrietig, maar opgelucht. Mijn man is boos. En opgelucht. En voelt zich er schuldig om. Alles tegelijk. Hij lijdt ook. En gelukkig komt aan dat lijden ook morgen een einde. Dan komt het gemis, de rouw, het verdriet. Maar dat lijdzaam moeten wachten, dat zal eindelijk voorbij zijn.
Anna, geniet van je kinderen en man zolang het kan. En wees hun vrouw en moeder. Wees jezelf. Met al je goede en slechte eigenschappen. Weet je, mijn dochter zei net dat ze zo blij is dat ik al die tijd gewoon hun moeder ben gebleven, en dat ik niet extra lief was (en ik mijn best maar doen
), maar ook soms gewoon boos werd, of kribbig, of narrig, of raar, of blij, of maf. Ik ben gewoon hun moeder gebleven. En dat het jammer is dat ik wegga. Nee, niet wegga, doodga. Dat ze me gaat missen, met al mijn kribbigheid, en narrigheid, en raarheid. Het is zo raar, als je kind je zegt dat ze je zal missen. Alsof ik een weekje op vakantie ga.
Het is zo klote allemaal. Maar toch voelt het nu als het goede moment. Voordat het lijden begint. Voordat ik niet meer hun moeder kan zijn. De gedachte dat ik hier dagen niet aanspreekbaar zou liggen en mijn kinderen dat zouden moeten meemaken, is onverdraaglijk voor mij.
Ze willen er allebei bij blijven, maar weten dat als ze het niet aan kunnen, ze naar de andere kamer kunnen waar mijn vriendin (de pedagoge) ze zal opvangen. Ik ben de afgelopen maanden zo blij met haar geweest. De kinderen hebben bij haar alles kwijt gekunt (en blijken bozer te zijn dan ze aan ons hebben laten zien), en ik weet dat ze ook na morgen veel steun aan haar hebben.
Lieve Anna, ik weet niet wat ik moet zeggen. Zie je aan de andere kant? Als jij een rode roos bij je hebt, zal ik de ingang in de gaten houden. Er van uitgaande dat we beiden op dezelfde plek terecht komen
Tot dan!Liefs, Anoia
Mijn lieve vrouw, die geweldige moeder, dat geweldige mens, wilde dat ik dit nog aan jou schreef. Het is nu een dag geleden, en ik mis haar nu al zo verschrikkelijk.
