Psyche
alle pijlers
Verslaafd aan kalmeringsmiddelen - aangeven bij werk?
zondag 15 augustus 2021 om 16:24
Hi lieve mensen,
Alvast sorry voor het lange verhaal. Ik ben een vrouw van 28 en ik zit al ruim 3 jaar met een probleem. Namelijk, dat ik niet in slaap kan vallen en last heb van een depressie (het gaat een stuk beter, maar met ups en downs).
Ik heb last van verdrietige gevoelens, angstgevoelens, een knoop in mijn maag (ik weet dat dit voorheen kwam door een enorm stressvolle baan, maar ik ben inmiddels geswitcht).
Waar deze gevoelens verder vandaan komen weet ik ook niet per se: Mijn leven is namelijk op orde- ik heb genoeg geld, heb nu een prima baan, ben jong, zie er leuk uit en heb een relatie en een sociaal leven. Mijn vader is een aantal jaar terug onverwacht overleden, wat een enorme klap was maar vanwege de vrij afstandelijke band met hem weet ik niet of dit de reden is van deze ellende.
Daarnaast kamp ik al jaren met een nare depressie, eetstoornissen en enorme stemmingswisselingen. Ik slik hiervoor 40 mg Fluoxetine. Dit houdt me op de been, om te kunnen blijven werken, mijn sociale leven en relatie te onderhouden, en om de diepe dalen wat te verminderen, maar het echte geluksgevoel voel ik niet. Helaas heb ik dus ook een heftig slaapprobleem.. Het probleem is dat ik het liefste helemaal verdoofd de nacht inga. Ik gebruik elke dag ongeveer 2/3 pillen Lorazepam/Xanax/Clonazepam en noem maar op. Nu gebruik ik het zelfs als ik om 8 uur sochtends wakker word in het weekend en nog even wil slapen, omdat dit op de natuurlijke manier niet lukt. Ik blijf als ik wil slapen zonder middelen malen en in een soort stressmodus.
Als ik een keer een drankje ga doen met mijn vriendinnen, kan ik mezelf nooit een halt toeroepen, ik ben vrij mateloos. Daarnaast heb ik de neiging om mezelf destructieve dingen aan te doen - anorexia, eetstoornis, teveel blowen/drinken, etc. Ik merk dus dat ik het liefste van de wereld ben.. dan ben ik het gelukkigst.
Ik heb een relatie en mijn vriend is enorm jaloers als het gaat om de aandacht die ik krijg van andere mannen. Hij gaat door mijn telefoon en vraagt me constant wie contact met heeft opgenomen. Hij vertrouwt me niet terwijl ik niet vreemdga, wat me ook stress geeft en pijn doet. IK vraag me af of het te maken heeft met het feit dat ik dus verslaafd ben en antidepressiva slik, hij weet dit niet, want hij is extreem anti drugs.
Het gekke is dus dat ik prima functioneer - ik kom mijn bed uit, doe mn werk, heb vaak ook veel plezier en lol in het leven (mensen zullen niet snel zeggen dat ik een depressief persoon ben omdat ik vrij outgoing kan zijn), heb goede relaties met mn vrienden en familie maar er komt heel vaak een enorm donker gevoel over me wat me overneemt en ik wil dan het liefste weg zijn van alle pijn en alle dingen die altijd maar moeten in het leven.. Dan is het enige wat helpt een sh*tload aan kalmeringsmiddelen.
Ik heb het er met mijn broer over gehad en hij maakt zich enorm zorgen over deze verslaving en hij zegt dat je dit niet langer dan 5 jaar vol kunt houden en je hier makkelijk aan dood kunt gaan. Jullie zijn (waarschijnlijk) geen dokters maar hoe kijken jullie hier tegenaan? Is er iemand die dit herkent?
Ik wil er natuurlijk graag vanaf, maar het is een makkelijke escape... Daarnaast ben ik net begonnen met werken (fulltime) en zit therapie er gewoon qua tijd niet in. Tenminste, het wordt een grote uitdaging een psychiater te vinden die in de avonduren beschikbaar is. Zeker als je een afkicktraject in wil is dit niet te combineren met werk...
Moet ik dit aankaarten bij werk? Ik weet op dit moment niet zo goed wat ik moet doen. Ik hoop dat jullie me wat handvatten kunnen geven..
Thanks voor het lezen <3
Alvast sorry voor het lange verhaal. Ik ben een vrouw van 28 en ik zit al ruim 3 jaar met een probleem. Namelijk, dat ik niet in slaap kan vallen en last heb van een depressie (het gaat een stuk beter, maar met ups en downs).
Ik heb last van verdrietige gevoelens, angstgevoelens, een knoop in mijn maag (ik weet dat dit voorheen kwam door een enorm stressvolle baan, maar ik ben inmiddels geswitcht).
Waar deze gevoelens verder vandaan komen weet ik ook niet per se: Mijn leven is namelijk op orde- ik heb genoeg geld, heb nu een prima baan, ben jong, zie er leuk uit en heb een relatie en een sociaal leven. Mijn vader is een aantal jaar terug onverwacht overleden, wat een enorme klap was maar vanwege de vrij afstandelijke band met hem weet ik niet of dit de reden is van deze ellende.
Daarnaast kamp ik al jaren met een nare depressie, eetstoornissen en enorme stemmingswisselingen. Ik slik hiervoor 40 mg Fluoxetine. Dit houdt me op de been, om te kunnen blijven werken, mijn sociale leven en relatie te onderhouden, en om de diepe dalen wat te verminderen, maar het echte geluksgevoel voel ik niet. Helaas heb ik dus ook een heftig slaapprobleem.. Het probleem is dat ik het liefste helemaal verdoofd de nacht inga. Ik gebruik elke dag ongeveer 2/3 pillen Lorazepam/Xanax/Clonazepam en noem maar op. Nu gebruik ik het zelfs als ik om 8 uur sochtends wakker word in het weekend en nog even wil slapen, omdat dit op de natuurlijke manier niet lukt. Ik blijf als ik wil slapen zonder middelen malen en in een soort stressmodus.
Als ik een keer een drankje ga doen met mijn vriendinnen, kan ik mezelf nooit een halt toeroepen, ik ben vrij mateloos. Daarnaast heb ik de neiging om mezelf destructieve dingen aan te doen - anorexia, eetstoornis, teveel blowen/drinken, etc. Ik merk dus dat ik het liefste van de wereld ben.. dan ben ik het gelukkigst.
Ik heb een relatie en mijn vriend is enorm jaloers als het gaat om de aandacht die ik krijg van andere mannen. Hij gaat door mijn telefoon en vraagt me constant wie contact met heeft opgenomen. Hij vertrouwt me niet terwijl ik niet vreemdga, wat me ook stress geeft en pijn doet. IK vraag me af of het te maken heeft met het feit dat ik dus verslaafd ben en antidepressiva slik, hij weet dit niet, want hij is extreem anti drugs.
Het gekke is dus dat ik prima functioneer - ik kom mijn bed uit, doe mn werk, heb vaak ook veel plezier en lol in het leven (mensen zullen niet snel zeggen dat ik een depressief persoon ben omdat ik vrij outgoing kan zijn), heb goede relaties met mn vrienden en familie maar er komt heel vaak een enorm donker gevoel over me wat me overneemt en ik wil dan het liefste weg zijn van alle pijn en alle dingen die altijd maar moeten in het leven.. Dan is het enige wat helpt een sh*tload aan kalmeringsmiddelen.
Ik heb het er met mijn broer over gehad en hij maakt zich enorm zorgen over deze verslaving en hij zegt dat je dit niet langer dan 5 jaar vol kunt houden en je hier makkelijk aan dood kunt gaan. Jullie zijn (waarschijnlijk) geen dokters maar hoe kijken jullie hier tegenaan? Is er iemand die dit herkent?
Ik wil er natuurlijk graag vanaf, maar het is een makkelijke escape... Daarnaast ben ik net begonnen met werken (fulltime) en zit therapie er gewoon qua tijd niet in. Tenminste, het wordt een grote uitdaging een psychiater te vinden die in de avonduren beschikbaar is. Zeker als je een afkicktraject in wil is dit niet te combineren met werk...
Moet ik dit aankaarten bij werk? Ik weet op dit moment niet zo goed wat ik moet doen. Ik hoop dat jullie me wat handvatten kunnen geven..
Thanks voor het lezen <3
dinsdag 24 augustus 2021 om 13:00
Jeetje meid, heftig verhaal. Wat dapper van je om hier iets mee te gaan doen, dat je je ogen durft te openen, vind ik echt stoer.
Deels herkenbaar, ik ben behoorlijk afgestompt geweest in mijn 20-er jaren, alleen maar aan het werken, alcoholverslaafd, mezelf aan het afbeulen met sport en ook eetstoornissen. Ik probeerde een normaal leven te leiden voor m'n gevoel. Nu zie ik dat het nogal karig was maar toen echt niet. Anderen wisten bij mij ook nergens van.
Toen mijn langdurige relatie verbroken was, voelde ik me zo'n niemand, alleen maar een lege huls zonder binnenkant die alleen maar aan het werk was.
Omdat mijn ex zei dat ik zo afgestompt overkwam ben ik 'dan maar' in therapie gegaan, tegen mijn zin. Toen bleek dat ik toch veel gemist heb als kind. En dat er heel veel verdriet zat. En ook boosheid. Ik was me daar niet van bewust, was altijd maar doorgegaan en geprobeerd stoer te zijn.
Ik vroeg me al die tijd af of er wel meer was in het leven dan dat. Ik had het nooit erg gevonden om jong te sterven, want ik had alles al een beetje gezien wat er in het leven te krijgen is dacht ik.
Mijn therapeut zei "och meisje, er zal een wereld voor je open gaan." Die woorden, daar heb ik me aan vast moeten houden. Ik ben hem maar gewoon blind gaan geloven. Want het was geen mooie weg, zeker in het begin niet. Het ging eerst alleen maar keihard bergafwaarts. Heel veel angsten, zo verschrikkelijk eenzaam, alles wat ik onderdrukt had vloog me aan en ik wist er geen raad mee.
Maar het heeft me inderdaad meer opgeleverd dan ik ooit had durven dromen. Uiteindelijk was het 1 zwaar jaar en daarna ging het bergopwaarts.
Ik ben er altijd bij blijven werken. Mijn werkgever heb ik niets verteld, mijn leidinggevende wist dat ik in therapie was en dat was voldoende.
Wat mij hielp is gaandeweg steeds veel lezen, ervaringen van anderen, boeken en inzichten uit de psychologie zodat je leert hoe emotionele ontwikkeling werkt. Dat het universele patronen zijn. Dat gaf mij rust, dat het normaal is wat ik doormaakte. Want soms wilde ik weer naar allerlei middelen grijpen omdat het niet te harden was, ik kreeg een overweldigende angst om dood te gaan, etc. En dat heb ik ook gedaan, naar die middelen gegrepen, en dat bracht me nog meer in een staat van paniek, het werkte niet meer. Dus toen er weer mee gestopt, en weer begonnen, etc. Het hoort erbij.
Maar wat ik geleerd heb is dat alles wat je doorstaat, je iets oplevert. Elke beproeving is het waard. Het zijn de beproevingen die het leven je geeft. Sommigen krijgen er veel voor hun kiezen, anderen misschien iets minder. Ik ben wel eens jaloers geweest op mensen die dat gevecht niet hoefden te voeren.
Maar het maakt wel dat je uiteindelijk een beter en dankbaar mens wordt, en het maakt dat je echt iets kan bereiken in je leven, iets overwonnen hebt. En dan ligt inderdaad de wereld aan je voeten. Dan ben je echt vrij.
Misschien geeft dit verhaal je wat hoop en inspiratie.
Veel sterkte, ik ben trots op je en ik weet zeker dat je het kan.
Deels herkenbaar, ik ben behoorlijk afgestompt geweest in mijn 20-er jaren, alleen maar aan het werken, alcoholverslaafd, mezelf aan het afbeulen met sport en ook eetstoornissen. Ik probeerde een normaal leven te leiden voor m'n gevoel. Nu zie ik dat het nogal karig was maar toen echt niet. Anderen wisten bij mij ook nergens van.
Toen mijn langdurige relatie verbroken was, voelde ik me zo'n niemand, alleen maar een lege huls zonder binnenkant die alleen maar aan het werk was.
Omdat mijn ex zei dat ik zo afgestompt overkwam ben ik 'dan maar' in therapie gegaan, tegen mijn zin. Toen bleek dat ik toch veel gemist heb als kind. En dat er heel veel verdriet zat. En ook boosheid. Ik was me daar niet van bewust, was altijd maar doorgegaan en geprobeerd stoer te zijn.
Ik vroeg me al die tijd af of er wel meer was in het leven dan dat. Ik had het nooit erg gevonden om jong te sterven, want ik had alles al een beetje gezien wat er in het leven te krijgen is dacht ik.
Mijn therapeut zei "och meisje, er zal een wereld voor je open gaan." Die woorden, daar heb ik me aan vast moeten houden. Ik ben hem maar gewoon blind gaan geloven. Want het was geen mooie weg, zeker in het begin niet. Het ging eerst alleen maar keihard bergafwaarts. Heel veel angsten, zo verschrikkelijk eenzaam, alles wat ik onderdrukt had vloog me aan en ik wist er geen raad mee.
Maar het heeft me inderdaad meer opgeleverd dan ik ooit had durven dromen. Uiteindelijk was het 1 zwaar jaar en daarna ging het bergopwaarts.
Ik ben er altijd bij blijven werken. Mijn werkgever heb ik niets verteld, mijn leidinggevende wist dat ik in therapie was en dat was voldoende.
Wat mij hielp is gaandeweg steeds veel lezen, ervaringen van anderen, boeken en inzichten uit de psychologie zodat je leert hoe emotionele ontwikkeling werkt. Dat het universele patronen zijn. Dat gaf mij rust, dat het normaal is wat ik doormaakte. Want soms wilde ik weer naar allerlei middelen grijpen omdat het niet te harden was, ik kreeg een overweldigende angst om dood te gaan, etc. En dat heb ik ook gedaan, naar die middelen gegrepen, en dat bracht me nog meer in een staat van paniek, het werkte niet meer. Dus toen er weer mee gestopt, en weer begonnen, etc. Het hoort erbij.
Maar wat ik geleerd heb is dat alles wat je doorstaat, je iets oplevert. Elke beproeving is het waard. Het zijn de beproevingen die het leven je geeft. Sommigen krijgen er veel voor hun kiezen, anderen misschien iets minder. Ik ben wel eens jaloers geweest op mensen die dat gevecht niet hoefden te voeren.
Maar het maakt wel dat je uiteindelijk een beter en dankbaar mens wordt, en het maakt dat je echt iets kan bereiken in je leven, iets overwonnen hebt. En dan ligt inderdaad de wereld aan je voeten. Dan ben je echt vrij.
Misschien geeft dit verhaal je wat hoop en inspiratie.
Veel sterkte, ik ben trots op je en ik weet zeker dat je het kan.
dinsdag 24 augustus 2021 om 13:23
Ik ook! Hier kan to echt moed uit putten.
dinsdag 24 augustus 2021 om 13:37
Alles over de medicatie is al gezegd en daar zitten goede opmerkingen tussen Uiteraard, hier schrijven mensen met ervaring (helaas)hannahwz schreef: ↑23-08-2021 11:57Hi all,
Even een update: ik heb de huisarts gebeld, ik moet eerst overstappen vanwege mijn verhuizing.
Een update, gister heb ik het aan mijn vriend verteld dat ik problemen heb met medicatie (ik heb niet verteld over hoeveel ik slik) en dat ik antidepressiva slik. Hij nam het redelijk goed op maar was ook niet super supportive of bezorgd toen ik zei dat rehab misschien een goede keuze is. Later op de avond heb ik een enorme ruzie gehad met hem. hij is door mijn telefoon gegaan en is er achtergekomen dat ik mijn nummer aan een man heb gegeven.. dit was in een dronken bui en totaal niet serieus en verder niet met die man gecommuniceerd. Het resulteerde bij hem in heel hard schreeuwen, intimideren, tegen het stuur van zijn auto slaan en helemaal gek worden. Ik heb gezegd dat ik heb niet meer aankan en dat hij me met rust moet laten. Nu zegt hij dat het niet goed gaat met hem en hij zo verschrikkelijk veel van me houd blablabla. Hij zegt geef me alsjeblieft een andere kans maar ik heb tijd nodig hiervoor en hij blijft me appen.
Ik hou zoveel van hem en wil hem niet kwijt maar dit gedrag maakt me misselijk.. hij smeekt me nu om een laatste kans en belooft dat hij het niet meer doet maar dit heb ik vaker gehoord.
Gisteravond dus ook weer flink aan de middelen om me te kalmeren, maar ben ontzettend verdrietig om hoe dit loopt..
Reden te meer om even vaart te zetten achter mn traject..
Maar deze relatie klinkt net zo verslavend. Het is namelijk géén leuke vriend zo. Hij zegt dat hij veel van je houdt, maar hij wil je vooral controleren. Hij houdt van een beeld van jou dat hij graag in stand en onder de duim houdt. Jij houdt vermoedelijk vooral van z'n lieve leuke kant, die hij ook heeft, maar dit is hij óók he? En met zoíemand naast je, lijkt het me nog lastiger je problemen aan te pakken.
Oftewel: als je toch naar de huisarts gaat, benoem gelijk deze relatie, die níet leuk is. Echt niet.
Later is nu
woensdag 25 augustus 2021 om 08:09
Avage wat goed om je verhaal te lezen.
Ik vroeg me wel iets af. Werd je gesteund door een psychiater oid om te stoppen met de medicijnen? Of ging het bij jou niet over medicijnen?
Mijn psychiater vindt eigenlijk dat als ik met een medicijn stop, er iets anders voor in de plaats moet 'want ik ben niet stabiel'. Sinds kort gaat mijn moeder mee naar de consulten want zij vond me ook erg afgestompt en passief de laatste jaren en 'niet zoals ze mij kent' (ik ben het met haar eens hoor).
Maar samen moeten we praten als Brugman om niet telkens nieuwe pillen te krijgen. Ik heb ook wel eens iets gekregen wat ik gewoon niet ingenomen heb maar dat vind ik ook zonde, dan heb ik het liever helemaal niet.
Ik geloof zelf ook in het opruimen van oud zeer en ook in het hier en nu te kijken naar eenzaamheid, verdriet etc. Ik word niet zomaar depressief 'omdat ik niet stabiel ben'. Er zit vaak toch iets bij van een overlijden van iemand, iets vervelends in de familie etc.
Ik vroeg me wel iets af. Werd je gesteund door een psychiater oid om te stoppen met de medicijnen? Of ging het bij jou niet over medicijnen?
Mijn psychiater vindt eigenlijk dat als ik met een medicijn stop, er iets anders voor in de plaats moet 'want ik ben niet stabiel'. Sinds kort gaat mijn moeder mee naar de consulten want zij vond me ook erg afgestompt en passief de laatste jaren en 'niet zoals ze mij kent' (ik ben het met haar eens hoor).
Maar samen moeten we praten als Brugman om niet telkens nieuwe pillen te krijgen. Ik heb ook wel eens iets gekregen wat ik gewoon niet ingenomen heb maar dat vind ik ook zonde, dan heb ik het liever helemaal niet.
Ik geloof zelf ook in het opruimen van oud zeer en ook in het hier en nu te kijken naar eenzaamheid, verdriet etc. Ik word niet zomaar depressief 'omdat ik niet stabiel ben'. Er zit vaak toch iets bij van een overlijden van iemand, iets vervelends in de familie etc.
Je kunt méér.
woensdag 25 augustus 2021 om 08:47
Wat een rotte situatie dat je steeds andere medicijnen krijgt die je eigenlijk niet wil.Moon-Alisa schreef: ↑25-08-2021 08:09Avage wat goed om je verhaal te lezen.
Ik vroeg me wel iets af. Werd je gesteund door een psychiater oid om te stoppen met de medicijnen? Of ging het bij jou niet over medicijnen?
Mijn psychiater vindt eigenlijk dat als ik met een medicijn stop, er iets anders voor in de plaats moet 'want ik ben niet stabiel'. Sinds kort gaat mijn moeder mee naar de consulten want zij vond me ook erg afgestompt en passief de laatste jaren en 'niet zoals ze mij kent' (ik ben het met haar eens hoor).
Maar samen moeten we praten als Brugman om niet telkens nieuwe pillen te krijgen. Ik heb ook wel eens iets gekregen wat ik gewoon niet ingenomen heb maar dat vind ik ook zonde, dan heb ik het liever helemaal niet.
Ik geloof zelf ook in het opruimen van oud zeer en ook in het hier en nu te kijken naar eenzaamheid, verdriet etc. Ik word niet zomaar depressief 'omdat ik niet stabiel ben'. Er zit vaak toch iets bij van een overlijden van iemand, iets vervelends in de familie etc.
Medicijnen was bij mij niet aan de orde (alcohol en softdrugs).
Mijn therapeut was een vrijgevestigde oudgediende nog van de psychoanalytische school, die schematherapie met me is gaan doen.
Ik dacht zelf dat ik er mogelijk een einde aan zou maken of psychotisch zou worden, omdat ik me niet meer mezelf voelde, ik wilde ook om kalmerende pillen vragen omdat ik dacht dat ik doordraaide maar hij gaf me continu het vertrouwen dat dat eigenlijk erbij hoort. Achteraf snap ik dit wel, alles draait om controle maar die moet je toch loslaten als je wil leven. Mijn instabiliteit en angsten zijn steeds besproken en dan was het er gewoon. Maar hij ging er niets aan doen.
Een psychiater was daar denk ik heel anders mee omgegaan. Er zijn vast protocollen voor wat je kan voorschrijven bij bepaalde klachten.
Maarja ik ben jou niet. Als je instabiel bent in de zin van psychotisch of suïcidaal, dan kan je een zware therapie niet zonder meer aangaan misschien, dus misschien is dat de rationale in jouw situatie? Ik denk wel dat je medicijnen dan het beste kan combineren met een andere vorm van therapie. Heb je dat wel?
woensdag 25 augustus 2021 om 11:54
Dank je voor je antwoord.
Ik heb nu ook een psycholoog, gelukkig. Die kijkt heel goed naar de 'menselijke' oorzaken. Dus je familie, hoe alles gaat op dit moment, vervelende dingen die in het verleden gebeurd zijn etc. Ik heb last van depressies maar het komt meestal niet uit de lucht vallen. Sterfgeval, baan kwijt, liefdesverdriet, dat soort dingen. De psycholoog vraagt juist wat ik de vorige avond geslikt heb omdat veel medicatie de therapie in de weg staat.
Iemand zei eens, je hebt therapie en behandeling. Behandeling is meer: Hoe ging het vorige week, hoe gaat het deze week, wat ga je volgende week doen? Tenminste zo keek GGZ tot nu toe, toen ik nog geen psycholoog had.
De psychiater heeft een grafiekje van hoe het gaat maar ze schrijven er niet of nauwelijks bij wat de omstandigheden zijn. Dus hij ziet af en toe een dal en is van mening dat daar medicatie bij hoort. Ik ben nu wel soort akkoord dat ik twee soorten medicatie blijf slikken maar de rest daar wil ik graag vanaf en ook zonder er weer iets anders voor te gaan slikken. Ik moet zeggen dat ik ook wel twijfel aan deze psychiater, of deze zo goed voor mij is. Het lijkt soms wel aanval en verdediging dat hij iets vindt en dat ik het ga tegenspreken. Bijv die medicatie die hij voorstelt maar ook andere dingen. Helaas ging het begin deze maand even niet goed en was het niet het moment om een andere arts te vragen. Maar als dit zo blijft overweeg ik het alsnog.
Ik ben wel aan het sporten en meer structuur aan het aanbrengen. Het afbouwen gaat allemaal niet vanzelf.
Ik heb nu ook een psycholoog, gelukkig. Die kijkt heel goed naar de 'menselijke' oorzaken. Dus je familie, hoe alles gaat op dit moment, vervelende dingen die in het verleden gebeurd zijn etc. Ik heb last van depressies maar het komt meestal niet uit de lucht vallen. Sterfgeval, baan kwijt, liefdesverdriet, dat soort dingen. De psycholoog vraagt juist wat ik de vorige avond geslikt heb omdat veel medicatie de therapie in de weg staat.
Iemand zei eens, je hebt therapie en behandeling. Behandeling is meer: Hoe ging het vorige week, hoe gaat het deze week, wat ga je volgende week doen? Tenminste zo keek GGZ tot nu toe, toen ik nog geen psycholoog had.
De psychiater heeft een grafiekje van hoe het gaat maar ze schrijven er niet of nauwelijks bij wat de omstandigheden zijn. Dus hij ziet af en toe een dal en is van mening dat daar medicatie bij hoort. Ik ben nu wel soort akkoord dat ik twee soorten medicatie blijf slikken maar de rest daar wil ik graag vanaf en ook zonder er weer iets anders voor te gaan slikken. Ik moet zeggen dat ik ook wel twijfel aan deze psychiater, of deze zo goed voor mij is. Het lijkt soms wel aanval en verdediging dat hij iets vindt en dat ik het ga tegenspreken. Bijv die medicatie die hij voorstelt maar ook andere dingen. Helaas ging het begin deze maand even niet goed en was het niet het moment om een andere arts te vragen. Maar als dit zo blijft overweeg ik het alsnog.
Ik ben wel aan het sporten en meer structuur aan het aanbrengen. Het afbouwen gaat allemaal niet vanzelf.
Je kunt méér.
