Psyche
alle pijlers
vluchten maar weet niet waarheen
woensdag 10 juni 2009 om 13:19
Ik wil weg, weg van de pijn, weg van mijn verdriet maar weet niet waarheen.
Na een dramatische scheiding zitten mijn kinderen gevangen in een enorme loyalitieitscrisis. Uiteraard ligt dit allemaal bij mij, want ik heb het moelijk met alles.
Ik weet niet meer wat te doen. Ik wil dit leven niet en ik wil niet dat mijn kinderen leven in dit vreslijke conflict.
Het liefste zou ik voor altijd willen verdwijnen maar ergens zegt een stemmetje dat ik dat niet kan maken voor de kinderen. Het zou ze teveel beschadigen. Maar nu worden ze toch ook aan alle kanten beschadigd? Wie weet een adres waar je veilig kan schuilen. Ik ben bang dat ik anders dingen ga doen die niet meer terug te draaien zijn.
Na een dramatische scheiding zitten mijn kinderen gevangen in een enorme loyalitieitscrisis. Uiteraard ligt dit allemaal bij mij, want ik heb het moelijk met alles.
Ik weet niet meer wat te doen. Ik wil dit leven niet en ik wil niet dat mijn kinderen leven in dit vreslijke conflict.
Het liefste zou ik voor altijd willen verdwijnen maar ergens zegt een stemmetje dat ik dat niet kan maken voor de kinderen. Het zou ze teveel beschadigen. Maar nu worden ze toch ook aan alle kanten beschadigd? Wie weet een adres waar je veilig kan schuilen. Ik ben bang dat ik anders dingen ga doen die niet meer terug te draaien zijn.
woensdag 10 juni 2009 om 14:00
Stichting Korrelatie: http://www.korrelatie.nl/?pid=18
Telefoon 0900-1450 (15 cpm)
(ma t/m vr 9:00 - 18:00 )
E-Mail vraag@korrelatie.nl
Chat Chathulpverlening
(ma t/m vr 9:00 - 17:30)
Ze zijn er ook voor echtscheidingen. Ga met ze praten. Je hebt geen verwijzing van je huisarts nodig. Dus het is een prima middel om die twee weken door te komen en het niet alleen te hoeven doen. Heel veel sterkte gewenst
Telefoon 0900-1450 (15 cpm)
(ma t/m vr 9:00 - 18:00 )
E-Mail vraag@korrelatie.nl
Chat Chathulpverlening
(ma t/m vr 9:00 - 17:30)
Ze zijn er ook voor echtscheidingen. Ga met ze praten. Je hebt geen verwijzing van je huisarts nodig. Dus het is een prima middel om die twee weken door te komen en het niet alleen te hoeven doen. Heel veel sterkte gewenst
woensdag 10 juni 2009 om 14:06
Lieve Noa,
Wat vreselijk dat je door zo'n verdrietige periode gaat waarin je geen uitweg ziet. Ik sluit me bij andere reacties aan dat je duidelijk bij huisarts en Riagg moet aangeven dat je meteen hulp nodig hebt. Hopelijk kunnen ze een crisisplek regelen.
Maar de wachtlijsten kunnen lang zijn en daarom is het misschien goed als je in de tussentijd een tussenoplossing zoekt? Ik kan me best voorstellen dat je tijdelijk eventjes alleen wilt zijn met je verdriet. Maak je kinderen dan wel duidelijk wanneer je ze weer komt ophalen. Dus gewoon concreet, bijvoorbeeld volgende week vrijdag om 17.00 uur. En dan je daar ook echt aan houden. Kunnen ze voor een weekje bij je ex terecht? Of opa's en oma's? Misschien is het goed om even uit je eigen omgeving weg te gaan. Google eens eventjes op zorgboerderijen. In een rustige omgeving je gedachten en verdriet proberen te ordenen zonder dat je de zorg voor kinderen en huis hebt.
Voor nu eerst: rustig blijven, alles op een rijtje zetten, geen gekke dingen doen.
Wat vreselijk dat je door zo'n verdrietige periode gaat waarin je geen uitweg ziet. Ik sluit me bij andere reacties aan dat je duidelijk bij huisarts en Riagg moet aangeven dat je meteen hulp nodig hebt. Hopelijk kunnen ze een crisisplek regelen.
Maar de wachtlijsten kunnen lang zijn en daarom is het misschien goed als je in de tussentijd een tussenoplossing zoekt? Ik kan me best voorstellen dat je tijdelijk eventjes alleen wilt zijn met je verdriet. Maak je kinderen dan wel duidelijk wanneer je ze weer komt ophalen. Dus gewoon concreet, bijvoorbeeld volgende week vrijdag om 17.00 uur. En dan je daar ook echt aan houden. Kunnen ze voor een weekje bij je ex terecht? Of opa's en oma's? Misschien is het goed om even uit je eigen omgeving weg te gaan. Google eens eventjes op zorgboerderijen. In een rustige omgeving je gedachten en verdriet proberen te ordenen zonder dat je de zorg voor kinderen en huis hebt.
Voor nu eerst: rustig blijven, alles op een rijtje zetten, geen gekke dingen doen.
woensdag 10 juni 2009 om 14:10
Ik ben geen psycholoog hoor, maar het lijkt mij niét goed om nu "even alleen" te zijn, onderdak voor de kinderen te regelen, etc.
Als je zo diep zit als noa1963, dan is juist de verplichting van de dagelijkse routine volgens mij heel goed.
Als ze alleen is kunnen al die depressieve gedachten wel héél gemakkelijk de overhand krijgen.
Het klinkt zo mooi, "even tijd voor jezelf", maar soms is het beter om niet alleen te zijn.
En eerlijk gezegd vind ik dit klinken als zo'n geval waarin het beter is je vast te houden aan het bekende, aan de afleiding die dat geeft.
In eenzaamheid lijken problemen vaak nog veel groter dan ze zijn, namelijk.
Volgens mij kan noa zich dat op het moment niet permitteren.
Als je zo diep zit als noa1963, dan is juist de verplichting van de dagelijkse routine volgens mij heel goed.
Als ze alleen is kunnen al die depressieve gedachten wel héél gemakkelijk de overhand krijgen.
Het klinkt zo mooi, "even tijd voor jezelf", maar soms is het beter om niet alleen te zijn.
En eerlijk gezegd vind ik dit klinken als zo'n geval waarin het beter is je vast te houden aan het bekende, aan de afleiding die dat geeft.
In eenzaamheid lijken problemen vaak nog veel groter dan ze zijn, namelijk.
Volgens mij kan noa zich dat op het moment niet permitteren.
woensdag 10 juni 2009 om 14:14
Ik mag van mn ex niet met de kinderen over de scheiding en mijn verdriet praten, het zou ze te veel belasten. Ze hebben met elkaar besproken dat ze me helemaal nix vertellen omdat het me toch maar verdriet doet. Voor de kinderen moet ik doen alsof er nix aan de hand is en de blije moeder spelen en mag ook vooral geen mening hebben over de hele situatie.
De paar vriendinnen die ik heb zijn lief, maar hebben hun eigen leven en sores. Ik weet niet wat het is maar ik kan ik me alleen nog maar oprollen als een pissebed en niemand mag nog dichtbij komen. Bel en telefoon uit en alles dicht.
Ik slik 3 x pd een slaappil en slaap zo 18 uur per dag. De overige 6 uur probeer ik te zoeken naar mn gezonde verstand(wat ik ooit heus wel had)en oplossingen.
De paar vriendinnen die ik heb zijn lief, maar hebben hun eigen leven en sores. Ik weet niet wat het is maar ik kan ik me alleen nog maar oprollen als een pissebed en niemand mag nog dichtbij komen. Bel en telefoon uit en alles dicht.
Ik slik 3 x pd een slaappil en slaap zo 18 uur per dag. De overige 6 uur probeer ik te zoeken naar mn gezonde verstand(wat ik ooit heus wel had)en oplossingen.
woensdag 10 juni 2009 om 14:18
Noua, vluchtdrang is een hele normale reactie als je totaal geen gript denkt te hebben op de situatie.
Zeker als het op korte termijn zo uitzichtloos lijkt.
Misschien stelt je dat gerust,je gedachte en emotie is heel menselijk.
Mag er best zijn, het geeft een signaal af dat er iets moet gebeuren.
Ik vrees dat op korte termijn het riagg niet zo veel kan doen.
De huisarts bellen nu is denk ik het beste.
Misschien (en ik bedoel niet dat je je maar moet drogeren)
Is een kalmeringsmiddeltje eventjes een oplossing om wat rust in je koppie te hebben.
En echt lieve meid!!
Het is vaak niet zo zwart als het lijkt.
Probeer actief er iets mee te doen.
Nu kan je even niets veranderen,maar je kan wel een beginnetje maken.
Te beginnen met rustmomenten inbouwen voor je zelf.
En als je denkt dat je kids ergens onder lijden,onderneem actie!
Ook daar is hulp voor!!
Maatschappelijk werk kan je helpen mee te denken wat jij en je kids nodig hebben om de moeilijke periode te ondersteunen.
Bellen!!!!
Zeker als het op korte termijn zo uitzichtloos lijkt.
Misschien stelt je dat gerust,je gedachte en emotie is heel menselijk.
Mag er best zijn, het geeft een signaal af dat er iets moet gebeuren.
Ik vrees dat op korte termijn het riagg niet zo veel kan doen.
De huisarts bellen nu is denk ik het beste.
Misschien (en ik bedoel niet dat je je maar moet drogeren)
Is een kalmeringsmiddeltje eventjes een oplossing om wat rust in je koppie te hebben.
En echt lieve meid!!
Het is vaak niet zo zwart als het lijkt.
Probeer actief er iets mee te doen.
Nu kan je even niets veranderen,maar je kan wel een beginnetje maken.
Te beginnen met rustmomenten inbouwen voor je zelf.
En als je denkt dat je kids ergens onder lijden,onderneem actie!
Ook daar is hulp voor!!
Maatschappelijk werk kan je helpen mee te denken wat jij en je kids nodig hebben om de moeilijke periode te ondersteunen.
Bellen!!!!
woensdag 10 juni 2009 om 14:21
quote:noa1963 schreef op 10 juni 2009 @ 14:14:
Ik mag van mn ex niet met de kinderen over de scheiding en mijn verdriet praten, het zou ze te veel belasten. Ze hebben met elkaar besproken dat ze me helemaal nix vertellen omdat het me toch maar verdriet doet. Voor de kinderen moet ik doen alsof er nix aan de hand is en de blije moeder spelen en mag ook vooral geen mening hebben over de hele situatie.
De paar vriendinnen die ik heb zijn lief, maar hebben hun eigen leven en sores. Ik weet niet wat het is maar ik kan ik me alleen nog maar oprollen als een pissebed en niemand mag nog dichtbij komen. Bel en telefoon uit en alles dicht.
Ik slik 3 x pd een slaappil en slaap zo 18 uur per dag. De overige 6 uur probeer ik te zoeken naar mn gezonde verstand(wat ik ooit heus wel had)en oplossingen.
Het mooie van een ex is is dat het een ex is dus hij heeft helemaal niets te bepalen. Echter kan ik het me wel voorstellen dat hij de kinderen beschermt tegen jouw verdriet wat extreem is op dit moment.
Hoe oud zijn de kinderen?
Ik mag van mn ex niet met de kinderen over de scheiding en mijn verdriet praten, het zou ze te veel belasten. Ze hebben met elkaar besproken dat ze me helemaal nix vertellen omdat het me toch maar verdriet doet. Voor de kinderen moet ik doen alsof er nix aan de hand is en de blije moeder spelen en mag ook vooral geen mening hebben over de hele situatie.
De paar vriendinnen die ik heb zijn lief, maar hebben hun eigen leven en sores. Ik weet niet wat het is maar ik kan ik me alleen nog maar oprollen als een pissebed en niemand mag nog dichtbij komen. Bel en telefoon uit en alles dicht.
Ik slik 3 x pd een slaappil en slaap zo 18 uur per dag. De overige 6 uur probeer ik te zoeken naar mn gezonde verstand(wat ik ooit heus wel had)en oplossingen.
Het mooie van een ex is is dat het een ex is dus hij heeft helemaal niets te bepalen. Echter kan ik het me wel voorstellen dat hij de kinderen beschermt tegen jouw verdriet wat extreem is op dit moment.
Hoe oud zijn de kinderen?
woensdag 10 juni 2009 om 14:21
Noa, allereerst: je ex heeft niets te vertellen over wat jij wel of niet met de kinderen bespreekt.
Ze zijn ook jouw kinderen! En jij hebt je eigen relatie met ze.
Neem het heft weer in handen, controleer je eigen situatie, beslis zélf wat goed is voor jou en je kinderen, samen als gezin.
Verder: van je kinderen "moet" je helemaal niks natuurlijk. Wie is er de ouder? jij toch zeker? Je laat je toch niet door je kinderen vertellen hoe JIJ je moet gedragen?
Ook hier: neem het heft in handen! Je hebt een mening, je hebt je gevoelens, die mogen er zijn.
Tot slot: de blije moeder spelen lukt je overduidelijk niet. 18 uur per dag slapen is genoeg om ook je kinderen te laten voelen dat het met mama helemààl niet zo goed gaat.
Dat je vriendinnen hun eigen sores hebben is geen reden om ze niet in vertrouwen te nemen.
Jij bent nu voor hen aan het beslissen dat ze toch geen tijd/zin/energie hebben om er voor jou te zijn.
Die beslissing is niet aan jou. Die kunnen ze zelf heel goed nemen en ik denk dat je versteld zou staan van hoeveel mensen je willen helpen als je ze de kans geeft.
Maar gééf ze dan ook die kans, besluit niet alvast voor hen dat ze "toch niet willen".
Ze zijn ook jouw kinderen! En jij hebt je eigen relatie met ze.
Neem het heft weer in handen, controleer je eigen situatie, beslis zélf wat goed is voor jou en je kinderen, samen als gezin.
Verder: van je kinderen "moet" je helemaal niks natuurlijk. Wie is er de ouder? jij toch zeker? Je laat je toch niet door je kinderen vertellen hoe JIJ je moet gedragen?
Ook hier: neem het heft in handen! Je hebt een mening, je hebt je gevoelens, die mogen er zijn.
Tot slot: de blije moeder spelen lukt je overduidelijk niet. 18 uur per dag slapen is genoeg om ook je kinderen te laten voelen dat het met mama helemààl niet zo goed gaat.
Dat je vriendinnen hun eigen sores hebben is geen reden om ze niet in vertrouwen te nemen.
Jij bent nu voor hen aan het beslissen dat ze toch geen tijd/zin/energie hebben om er voor jou te zijn.
Die beslissing is niet aan jou. Die kunnen ze zelf heel goed nemen en ik denk dat je versteld zou staan van hoeveel mensen je willen helpen als je ze de kans geeft.
Maar gééf ze dan ook die kans, besluit niet alvast voor hen dat ze "toch niet willen".
woensdag 10 juni 2009 om 14:22
quote:robo schreef op 10 juni 2009 @ 14:10:
Ik ben geen psycholoog hoor, maar het lijkt mij niét goed om nu "even alleen" te zijn, onderdak voor de kinderen te regelen, etc.
Als je zo diep zit als noa1963, dan is juist de verplichting van de dagelijkse routine volgens mij heel goed.
Als ze alleen is kunnen al die depressieve gedachten wel héél gemakkelijk de overhand krijgen.
Het klinkt zo mooi, "even tijd voor jezelf", maar soms is het beter om niet alleen te zijn.
En eerlijk gezegd vind ik dit klinken als zo'n geval waarin het beter is je vast te houden aan het bekende, aan de afleiding die dat geeft.
In eenzaamheid lijken problemen vaak nog veel groter dan ze zijn, namelijk.
Volgens mij kan noa zich dat op het moment niet permitteren.Helemaal eens, uit ervaring.
Ik ben geen psycholoog hoor, maar het lijkt mij niét goed om nu "even alleen" te zijn, onderdak voor de kinderen te regelen, etc.
Als je zo diep zit als noa1963, dan is juist de verplichting van de dagelijkse routine volgens mij heel goed.
Als ze alleen is kunnen al die depressieve gedachten wel héél gemakkelijk de overhand krijgen.
Het klinkt zo mooi, "even tijd voor jezelf", maar soms is het beter om niet alleen te zijn.
En eerlijk gezegd vind ik dit klinken als zo'n geval waarin het beter is je vast te houden aan het bekende, aan de afleiding die dat geeft.
In eenzaamheid lijken problemen vaak nog veel groter dan ze zijn, namelijk.
Volgens mij kan noa zich dat op het moment niet permitteren.Helemaal eens, uit ervaring.
woensdag 10 juni 2009 om 14:23
En neem je grip weer terug want het lijkt of het van alle kanten van je word afgepakt.
Je ex bepaalt niet alleen,jij bepaalt hoe je met je verdriet om gaat!!
Natuurlijk is het niet handig om je kids te belasten,maar dat mama verdrietig is weten ze echt wel,mogen ze ook best weten.
Als je er maar duidelijk naast zet,dat het jou verdriet is en jij het zelf oplost.
Hoe oud zijn je kinderen?
Je ex bepaalt niet alleen,jij bepaalt hoe je met je verdriet om gaat!!
Natuurlijk is het niet handig om je kids te belasten,maar dat mama verdrietig is weten ze echt wel,mogen ze ook best weten.
Als je er maar duidelijk naast zet,dat het jou verdriet is en jij het zelf oplost.
Hoe oud zijn je kinderen?
woensdag 10 juni 2009 om 14:31
Hai Noa,
Wat vreselijk dat je zo verdrietig bent. Maar je moet door. Of je nou wil of niet. Je hebt kinderen en die hebben je nodig, als hun moeder. Zij hebben ook verdriet en het is niet goed dat zij bang zijn dat jij hún verdriet er niet bij kunt hebben. Jij bent de volwassene, zij zijn de kinderen.
Je wilt een pissebed zijn maar noem jezelf liever een rups. Je zult een vlinder moeten worden en nu zit je (nog) in een cocon. Maar hoe moeilijk je het ook hebt, daar moet je uit.
Het is vervelend dat je moet wachten op het Riagg, maar twee weken, daar is overheen te komen.
Je gelooft me misschien niet maar hoewel liefdespijn heel vervelend is, het is geen reden om 18 uur per dag in bed te gaan liggen en pillen te slikken. Dat kun je niet maken naar je kinderen toe.
Door te blijven hangen in je pijn maak je het alleen maar erger. Geloof me, ik spreek uit ervaring. Het ging met mij pas beter toen ik mijn nest uit kwam, op ging ruimen en me weer bezig ging houden met de dagelijkse dingen.
Je kunt hier praten over je verdriet, je kunt Korrelatie bellen en ik zou ook je vriendinnen betrekken bij je ellende, zij zijn je vriendinnen en vriendinnen staan voor je klaar in tijden zoals deze nu voor jou. Maar meid, kom op, laat je kopje niet hangen, zorg dat die cocon van je afglijdt, wacht op een oproep van het Riagg en overbrug de tijd niet met pillen slikken en slapen. Dat is níet de oplossing.
Begin eens met een slaappil per dag minder. Vandaag nog. Je rotzooit op deze manier alleen maar meer de afgrond in. Schrijf op wat je wil doen op een dag en doe dat dan ook. Al is het maar een was in de machine, daarna ophangen (of in de droger) en opvouwen. Kalm aan, steeds een beetje meer, maar begin er aan en zak niet weg in je verdrietmoeras. Uiteindelijk Noa, is een scheiding vreselijk maar vergeet niet te relativeren, het is écht, werkelijk niet het einde van de wereld.
Zet thee, bel Korrelatie, bel een vriendin, praat, huil, scheld, en dán ga je eten koken.
De 'gewone' dingen in het leven kunnen je redden en ze gáán je ook redden.
Hups vrouw, niet te lang zwelgen, dat maakt je zwak in plaats van sterk.
(f)
Wat vreselijk dat je zo verdrietig bent. Maar je moet door. Of je nou wil of niet. Je hebt kinderen en die hebben je nodig, als hun moeder. Zij hebben ook verdriet en het is niet goed dat zij bang zijn dat jij hún verdriet er niet bij kunt hebben. Jij bent de volwassene, zij zijn de kinderen.
Je wilt een pissebed zijn maar noem jezelf liever een rups. Je zult een vlinder moeten worden en nu zit je (nog) in een cocon. Maar hoe moeilijk je het ook hebt, daar moet je uit.
Het is vervelend dat je moet wachten op het Riagg, maar twee weken, daar is overheen te komen.
Je gelooft me misschien niet maar hoewel liefdespijn heel vervelend is, het is geen reden om 18 uur per dag in bed te gaan liggen en pillen te slikken. Dat kun je niet maken naar je kinderen toe.
Door te blijven hangen in je pijn maak je het alleen maar erger. Geloof me, ik spreek uit ervaring. Het ging met mij pas beter toen ik mijn nest uit kwam, op ging ruimen en me weer bezig ging houden met de dagelijkse dingen.
Je kunt hier praten over je verdriet, je kunt Korrelatie bellen en ik zou ook je vriendinnen betrekken bij je ellende, zij zijn je vriendinnen en vriendinnen staan voor je klaar in tijden zoals deze nu voor jou. Maar meid, kom op, laat je kopje niet hangen, zorg dat die cocon van je afglijdt, wacht op een oproep van het Riagg en overbrug de tijd niet met pillen slikken en slapen. Dat is níet de oplossing.
Begin eens met een slaappil per dag minder. Vandaag nog. Je rotzooit op deze manier alleen maar meer de afgrond in. Schrijf op wat je wil doen op een dag en doe dat dan ook. Al is het maar een was in de machine, daarna ophangen (of in de droger) en opvouwen. Kalm aan, steeds een beetje meer, maar begin er aan en zak niet weg in je verdrietmoeras. Uiteindelijk Noa, is een scheiding vreselijk maar vergeet niet te relativeren, het is écht, werkelijk niet het einde van de wereld.
Zet thee, bel Korrelatie, bel een vriendin, praat, huil, scheld, en dán ga je eten koken.
De 'gewone' dingen in het leven kunnen je redden en ze gáán je ook redden.
Hups vrouw, niet te lang zwelgen, dat maakt je zwak in plaats van sterk.
(f)
woensdag 10 juni 2009 om 14:36
De reden dat jij je zo voelt is waarschijnlijk een groot deel veroorzaakt door enorm controle verlies.
De controle die je had heeft waarschijnlijk gezeten uit onzekerheid anderen (proberen) te beheersen en nu dat wegvalt heb jij voor je gevoel niets meer.
Echter is die controle een illusie en heb je het nog nooit gehad. Pak de controle over je eigen leven terug door het goede te doen nu, voor later. Dat is jezelf geven wat je nodig hebt. En wat je nodig hebt is niet per definitie wat nu het fijnste voor je zou voelen (weglopen/slapen enz) maar hulp inroepen zodat jij controle gaat krijgen over jezelf.
Het goede doen NU, is niet perse nu perfect zijn, maar de beslissingen nemen die nu wijs zijn om de stappen te kunnen maken naar herstel. Voor jou en voor je kinderen. Dat is heel moeilijk, dat weet ik, maar wel brood nodig.
Ik heb de opmerking eerder gemaakt paar maanden terug.
Op het moment dat jij kinderen kreeg heb je het recht verspilt om je leven te verkloten. Die optie is er dus gewoon NIET.
Streep dat weg en zie dat het leven dan ineens een stuk overzichtelijker wordt.
De controle die je had heeft waarschijnlijk gezeten uit onzekerheid anderen (proberen) te beheersen en nu dat wegvalt heb jij voor je gevoel niets meer.
Echter is die controle een illusie en heb je het nog nooit gehad. Pak de controle over je eigen leven terug door het goede te doen nu, voor later. Dat is jezelf geven wat je nodig hebt. En wat je nodig hebt is niet per definitie wat nu het fijnste voor je zou voelen (weglopen/slapen enz) maar hulp inroepen zodat jij controle gaat krijgen over jezelf.
Het goede doen NU, is niet perse nu perfect zijn, maar de beslissingen nemen die nu wijs zijn om de stappen te kunnen maken naar herstel. Voor jou en voor je kinderen. Dat is heel moeilijk, dat weet ik, maar wel brood nodig.
Ik heb de opmerking eerder gemaakt paar maanden terug.
Op het moment dat jij kinderen kreeg heb je het recht verspilt om je leven te verkloten. Die optie is er dus gewoon NIET.
Streep dat weg en zie dat het leven dan ineens een stuk overzichtelijker wordt.
woensdag 10 juni 2009 om 14:39
Prachtige post leo!
En eens dat zolang in je bed liggen je alleen maar ellendige doet voelen.
Dwing jezelf om wat te gaan doen.
De basis om stevig in je schoenen te blijven zijn dezelfde als kinderen nodig hebben.
Rust ,ritme en regelmaat.
Slaap geregeld,verzorg jezelf goed,eet gezond,ga elke dag wandelen,fietsen ofzo (beweging in de buitenlucht!!)
Maak elke dag een afspraak met iemand(al is het maar een telefoonafspraak)
Neem de controle terug!!
Al zijn het maar stapjes.
Huilen en verdriet hebben mag,kan ook niet anders.
Maar begrens jezelf.
Zet een kookwekker en laat toe twee keer per dag je ogen uit je kop te janken,boos te zijn (koop een boksbal).
Maar na een uurtje verplicht je jezelf eruit te stappen....handig is om dan een doel te hebben wat je moet doen.
Ik weet het lieve meid,alles lijkt onder je voeten weg geslagen te zijn.
En dat is kut.
Maar jij mag er weer van alles van maken!!
Niemand bepaalt toch verdomme wat jij met je leven doet!!
Kom op!!
En eens dat zolang in je bed liggen je alleen maar ellendige doet voelen.
Dwing jezelf om wat te gaan doen.
De basis om stevig in je schoenen te blijven zijn dezelfde als kinderen nodig hebben.
Rust ,ritme en regelmaat.
Slaap geregeld,verzorg jezelf goed,eet gezond,ga elke dag wandelen,fietsen ofzo (beweging in de buitenlucht!!)
Maak elke dag een afspraak met iemand(al is het maar een telefoonafspraak)
Neem de controle terug!!
Al zijn het maar stapjes.
Huilen en verdriet hebben mag,kan ook niet anders.
Maar begrens jezelf.
Zet een kookwekker en laat toe twee keer per dag je ogen uit je kop te janken,boos te zijn (koop een boksbal).
Maar na een uurtje verplicht je jezelf eruit te stappen....handig is om dan een doel te hebben wat je moet doen.
Ik weet het lieve meid,alles lijkt onder je voeten weg geslagen te zijn.
En dat is kut.
Maar jij mag er weer van alles van maken!!
Niemand bepaalt toch verdomme wat jij met je leven doet!!
Kom op!!
woensdag 10 juni 2009 om 14:43
Na 4x geprobeerd te posten zie ik dat anderen me voor zijn en het véél beter hebben verwoord. Gelukkig maar.
Noa, ik lees dat je wél strijdbaar bent. Je bent boos omdat je nergens een mening over mag hebben, je bent boos omdat je de blije moeder uit moet gaan hangen.
Gebruik die strijdbaarheid, laat je potverdikkeme niet op je kop zitten door iedereen die je op je kop wil zitten!
Er ís een leven na deze ellende maar je leeft wél nu. Je bent er, je ademt, je leeft. Dus nú is het moment om je leven weer in eigen hand te nemen. Straks, als je op deze periode terugkijkt (en oh ik weet dat je niet gelooft dat dát moment ooit zal komen want ik spreek uit ervaring) zul je het meest trots zijn op het moment dat jij je leven weer in eigen hand hebt genomen.
Laat dit dat moment voor jou zijn.
Noa, ik lees dat je wél strijdbaar bent. Je bent boos omdat je nergens een mening over mag hebben, je bent boos omdat je de blije moeder uit moet gaan hangen.
Gebruik die strijdbaarheid, laat je potverdikkeme niet op je kop zitten door iedereen die je op je kop wil zitten!
Er ís een leven na deze ellende maar je leeft wél nu. Je bent er, je ademt, je leeft. Dus nú is het moment om je leven weer in eigen hand te nemen. Straks, als je op deze periode terugkijkt (en oh ik weet dat je niet gelooft dat dát moment ooit zal komen want ik spreek uit ervaring) zul je het meest trots zijn op het moment dat jij je leven weer in eigen hand hebt genomen.
Laat dit dat moment voor jou zijn.
woensdag 10 juni 2009 om 14:49
quote:robo schreef op 10 juni 2009 @ 14:33:
Wat ben je toch lief Eleonora, en wat kun je goed zeggen wat ik ook wil zeggen, maar dan op een lieve manier.
Ik vond mezelf ongemeen hard eigenlijk
Maar ik meen het wel. 18 uur per dag in bed liggen en dan bang zijn dat je kinderen naar je ex gaan op een gegeven moment. En dan?
Noa, dat heb je zelf in de hand allemaal. Het leven houdt niet op met een scheiding, van niemand niet. Er wordt van afgescheiden hier op het forum en het is prima om samen tegen de maan te maan te huilen met anderen die ook aan het scheiden zijn maar je kop in een kussen steken en dan maar hopen dat het allemaal overgaat, dat werkt natuurlijk niet voor een meter.
En dan die arme kinderen die zich helemaal verantwoordelijk voelen voor het verdriet van hun moeder, dat is toch afschuwelijk?
Noa, kom uit die bedstee en ga weer in het leven staan, het leven (je kinderen) wachten op je.
Wat ben je toch lief Eleonora, en wat kun je goed zeggen wat ik ook wil zeggen, maar dan op een lieve manier.
Ik vond mezelf ongemeen hard eigenlijk
Maar ik meen het wel. 18 uur per dag in bed liggen en dan bang zijn dat je kinderen naar je ex gaan op een gegeven moment. En dan?
Noa, dat heb je zelf in de hand allemaal. Het leven houdt niet op met een scheiding, van niemand niet. Er wordt van afgescheiden hier op het forum en het is prima om samen tegen de maan te maan te huilen met anderen die ook aan het scheiden zijn maar je kop in een kussen steken en dan maar hopen dat het allemaal overgaat, dat werkt natuurlijk niet voor een meter.
En dan die arme kinderen die zich helemaal verantwoordelijk voelen voor het verdriet van hun moeder, dat is toch afschuwelijk?
Noa, kom uit die bedstee en ga weer in het leven staan, het leven (je kinderen) wachten op je.
woensdag 10 juni 2009 om 14:51
woensdag 10 juni 2009 om 14:59
Leonora, ik vond je post niet hard maar stimulerend. Soms kan een welgemikt schopje onder de kont echt wel effectief zijn.
Noa, ik heb zelf gelukkig geen ervaring met depressie en echtscheiding. Maar ik heb wel meermalen om me heen gezien dat mensen moederziel alleen doorploeterden omdat ze dachten dat er niemand voor ze was. En tegelijkertijd hadden heel veel mensen allang door dat er dingen niet goed gingen maar die durfden zich weer niet op te dringen.
Dus neem alsjeblieft een paar mensen in vertrouwen, ik weet zeker dat ze voor je klaarstaan.
Ik heb even vlug wat eerdere posts doorgelezen en volgens mij zijn je kinderen al groot (15 en 17, denk ik). Ik denk dat je niet alleen jezelf maar ook hen helpt door die vreemde opgelegde zwijgplicht te doorbreken. Denk je nu echt dat ze niet zien dat het niet goed gaat met mama? En dat ze niet heel blij zouden zijn als jullie verdriet bespreekbaar is? Volgens mij zal dat al een enorme opluchting brengen, en jouw ex-man heeft daar niks over te zeggen.
Noa, ik heb zelf gelukkig geen ervaring met depressie en echtscheiding. Maar ik heb wel meermalen om me heen gezien dat mensen moederziel alleen doorploeterden omdat ze dachten dat er niemand voor ze was. En tegelijkertijd hadden heel veel mensen allang door dat er dingen niet goed gingen maar die durfden zich weer niet op te dringen.
Dus neem alsjeblieft een paar mensen in vertrouwen, ik weet zeker dat ze voor je klaarstaan.
Ik heb even vlug wat eerdere posts doorgelezen en volgens mij zijn je kinderen al groot (15 en 17, denk ik). Ik denk dat je niet alleen jezelf maar ook hen helpt door die vreemde opgelegde zwijgplicht te doorbreken. Denk je nu echt dat ze niet zien dat het niet goed gaat met mama? En dat ze niet heel blij zouden zijn als jullie verdriet bespreekbaar is? Volgens mij zal dat al een enorme opluchting brengen, en jouw ex-man heeft daar niks over te zeggen.
mahna mahna tuduuuudududu
