Psyche
alle pijlers
vluchten maar weet niet waarheen
woensdag 10 juni 2009 om 13:19
Ik wil weg, weg van de pijn, weg van mijn verdriet maar weet niet waarheen.
Na een dramatische scheiding zitten mijn kinderen gevangen in een enorme loyalitieitscrisis. Uiteraard ligt dit allemaal bij mij, want ik heb het moelijk met alles.
Ik weet niet meer wat te doen. Ik wil dit leven niet en ik wil niet dat mijn kinderen leven in dit vreslijke conflict.
Het liefste zou ik voor altijd willen verdwijnen maar ergens zegt een stemmetje dat ik dat niet kan maken voor de kinderen. Het zou ze teveel beschadigen. Maar nu worden ze toch ook aan alle kanten beschadigd? Wie weet een adres waar je veilig kan schuilen. Ik ben bang dat ik anders dingen ga doen die niet meer terug te draaien zijn.
Na een dramatische scheiding zitten mijn kinderen gevangen in een enorme loyalitieitscrisis. Uiteraard ligt dit allemaal bij mij, want ik heb het moelijk met alles.
Ik weet niet meer wat te doen. Ik wil dit leven niet en ik wil niet dat mijn kinderen leven in dit vreslijke conflict.
Het liefste zou ik voor altijd willen verdwijnen maar ergens zegt een stemmetje dat ik dat niet kan maken voor de kinderen. Het zou ze teveel beschadigen. Maar nu worden ze toch ook aan alle kanten beschadigd? Wie weet een adres waar je veilig kan schuilen. Ik ben bang dat ik anders dingen ga doen die niet meer terug te draaien zijn.
woensdag 10 juni 2009 om 22:16
jemig Noa.wat verdrietig allemaal.ik leef met je mee.
en er zijn hier al zoveel wijze woorden neergezet,
dat ik overbodig ben.
wat ik je wel wil en kan aanbieden, is een kosteloos logeeradres voor een weekje?
zodat je fijn tot rust kan komen en uit kan waaien bij de zee.
laat maar weten,je bent van harte welkom.ik heb wel een lieve hond binnen lopen.
ik kan je ook ergens omg Brabant-Rdam oppikken,als je dat beter uitkomt.
en er zijn hier al zoveel wijze woorden neergezet,
dat ik overbodig ben.
wat ik je wel wil en kan aanbieden, is een kosteloos logeeradres voor een weekje?
zodat je fijn tot rust kan komen en uit kan waaien bij de zee.
laat maar weten,je bent van harte welkom.ik heb wel een lieve hond binnen lopen.
ik kan je ook ergens omg Brabant-Rdam oppikken,als je dat beter uitkomt.
woensdag 10 juni 2009 om 22:20
quote:noa1963 schreef op 10 juni 2009 @ 20:36:
Ik heb helemaal geen familie.
Mijn vriendinnen weten over alles van af en de lieverds bellen iedere dag wel even. Toch blijf ik verdrietig.
Mijn scheiding en alle leugens eromheen doen pijn maar daar begon ik langzaam mijn weg in te vinden. Nu gaat ex trouwen met de vrouw waarmee hij me al die jaren voorgelogen heeft en de kinderen zullen daarbij aanwezig zijn. Ik kan en mag ze niets verbieden maar het voelt als dubbel verraad. Nu hebben ze met elkaar besproken dat ik niks mag vragen, geen mening mag hebben en vooral mijn verdriet niet mag laten zien. De kinderen hebben daar last van en ik zou hem zijn geluk moeten gunnen. Ze zijn nu bij hun vader en ondanks dat ze weten dat het bericht hard bij mij binnen is gekomen laten ze niks van zich horen. Ik zou mijn verdriet moeten uitschakelen en mag alleen maar een gezellige moeder zijn die leuke dingen organiseerd. Hij doet nooit iets met hun en al helemaal niks in hun belang. Maar hij is gelukkig, dus gezellig en dat vinden ze natuurlijk prettiger dan een verdrietige moeder.
Ik snap dat best, ik ben ook geen leuk gezelschap meer. Ik voel me te veel en overbodig
Eh...vind je hetheel erg als ik zeg dat je ex en zijn vriendin een stel eikels zijn. Jou eerst een tijd bedriegen en dan gaan bepalen wat jij moet doen? Slaat echt nergens op. Verder is het ook erg onhandig als je hun dat laat bepalen want zij hebben absoluut niet het beste met jou voor. Toen niet en nu niet.
Dus als zij zeggen dat jij niks mag laten blijken.... dikke* . Als jou kinderen niet weten wat jij voelt en dat jij ontzettend verdrietig bent en dat dat tijdelijk is omdat jij over een tijdje je oude zelf weer wordt. Wat is er mis mee als je dat je kinderen verteld. Misschien opent dat voor hun ook de mogelijkheid om hun verdriet te delen. Dit is een moeilijke periode en als jij even tijd voor jezelf nodig hebt... niks mis mee. Misschien zijn deze dagen wel goed om het verdriet eruit te laten komen en kun je dan beter met hun en jouw gevoelens om gaan.
Maar het is een
stel @%&^*(%$#
^$##^@@# toevallig. Misschien is het een idee om even flink te schelden ipv verdrietig zijn en met je vriendinnen gaan winkelen nu je even niet voor de kinderen hoeft te zorgen.
Zo ik heb gezegd. Groetjes en
voor jou!
voor hun
.
Ik heb helemaal geen familie.
Mijn vriendinnen weten over alles van af en de lieverds bellen iedere dag wel even. Toch blijf ik verdrietig.
Mijn scheiding en alle leugens eromheen doen pijn maar daar begon ik langzaam mijn weg in te vinden. Nu gaat ex trouwen met de vrouw waarmee hij me al die jaren voorgelogen heeft en de kinderen zullen daarbij aanwezig zijn. Ik kan en mag ze niets verbieden maar het voelt als dubbel verraad. Nu hebben ze met elkaar besproken dat ik niks mag vragen, geen mening mag hebben en vooral mijn verdriet niet mag laten zien. De kinderen hebben daar last van en ik zou hem zijn geluk moeten gunnen. Ze zijn nu bij hun vader en ondanks dat ze weten dat het bericht hard bij mij binnen is gekomen laten ze niks van zich horen. Ik zou mijn verdriet moeten uitschakelen en mag alleen maar een gezellige moeder zijn die leuke dingen organiseerd. Hij doet nooit iets met hun en al helemaal niks in hun belang. Maar hij is gelukkig, dus gezellig en dat vinden ze natuurlijk prettiger dan een verdrietige moeder.
Ik snap dat best, ik ben ook geen leuk gezelschap meer. Ik voel me te veel en overbodig
Eh...vind je hetheel erg als ik zeg dat je ex en zijn vriendin een stel eikels zijn. Jou eerst een tijd bedriegen en dan gaan bepalen wat jij moet doen? Slaat echt nergens op. Verder is het ook erg onhandig als je hun dat laat bepalen want zij hebben absoluut niet het beste met jou voor. Toen niet en nu niet.
Dus als zij zeggen dat jij niks mag laten blijken.... dikke* . Als jou kinderen niet weten wat jij voelt en dat jij ontzettend verdrietig bent en dat dat tijdelijk is omdat jij over een tijdje je oude zelf weer wordt. Wat is er mis mee als je dat je kinderen verteld. Misschien opent dat voor hun ook de mogelijkheid om hun verdriet te delen. Dit is een moeilijke periode en als jij even tijd voor jezelf nodig hebt... niks mis mee. Misschien zijn deze dagen wel goed om het verdriet eruit te laten komen en kun je dan beter met hun en jouw gevoelens om gaan.
Maar het is een
stel @%&^*(%$#
^$##^@@# toevallig. Misschien is het een idee om even flink te schelden ipv verdrietig zijn en met je vriendinnen gaan winkelen nu je even niet voor de kinderen hoeft te zorgen.
Zo ik heb gezegd. Groetjes en
voor jou!
voor hun
.
woensdag 10 juni 2009 om 22:23
Noa,
Meid,je moet nu echt even een aantal zaken loskoppelen en niet verweven in je verdriet.
Ten eerst,je vult nu in wat je kids denken en denkt dat ze daarom dingen doen zoals ze het doen.
Ik denk dat ze ook ietwat onhandig zijn en (als de eerder genoemde leeftijden kloppen)
Ze zijn ook met hele ander dingen bezig op die leeftijd,tunnelvisie is geen onbekend verschijnsel bij pubers (heeft ook met de hersenontwikkeling te maken)
Ik denk dat ze zich niet eens bewust zijn van wat hun doen met jou gedachte doet.
Ze zijn bij hun vader,druk met daar,misschien juist druk met niet daar zijn,maar met hun eigen sociale leventje.
Ze staan echt niet zo stil om eens te bellen.
Dat is geen onwil... ze staan er gewoon niet bij stil.
En natuurlijk weten ze wat jij altijd voor ze deed/doet, en dat komt ook vooral later pas.
Probeer nu eens niet alles in het negatieve te trekken richting jezelf.
Lieve schat je verdriet vult van alles in en je gaat alleen maar meer in de put zitten.
Mijn zoon is altijd strikt gescheiden te werk gegaan en zo doet hij het nog.
Als hij daar is,hoor ik niets(tenzij hij wat op komt halen) .
En andersom ook.
Zo is het kennelijk voor hem altijd duidelijk geweest en te behappen,prima vond ik dat zo.
Dochter is nu bijv op vakantie..ik hoor aan het eind van de dag eens een keer iets,,,tsja,druk,druk,druk op die leeftijden.
Je denkt niet reeel in dat opzicht lieverd,en zo haal je jezelf alleen maar naar beneden.
Meid,je moet nu echt even een aantal zaken loskoppelen en niet verweven in je verdriet.
Ten eerst,je vult nu in wat je kids denken en denkt dat ze daarom dingen doen zoals ze het doen.
Ik denk dat ze ook ietwat onhandig zijn en (als de eerder genoemde leeftijden kloppen)
Ze zijn ook met hele ander dingen bezig op die leeftijd,tunnelvisie is geen onbekend verschijnsel bij pubers (heeft ook met de hersenontwikkeling te maken)
Ik denk dat ze zich niet eens bewust zijn van wat hun doen met jou gedachte doet.
Ze zijn bij hun vader,druk met daar,misschien juist druk met niet daar zijn,maar met hun eigen sociale leventje.
Ze staan echt niet zo stil om eens te bellen.
Dat is geen onwil... ze staan er gewoon niet bij stil.
En natuurlijk weten ze wat jij altijd voor ze deed/doet, en dat komt ook vooral later pas.
Probeer nu eens niet alles in het negatieve te trekken richting jezelf.
Lieve schat je verdriet vult van alles in en je gaat alleen maar meer in de put zitten.
Mijn zoon is altijd strikt gescheiden te werk gegaan en zo doet hij het nog.
Als hij daar is,hoor ik niets(tenzij hij wat op komt halen) .
En andersom ook.
Zo is het kennelijk voor hem altijd duidelijk geweest en te behappen,prima vond ik dat zo.
Dochter is nu bijv op vakantie..ik hoor aan het eind van de dag eens een keer iets,,,tsja,druk,druk,druk op die leeftijden.
Je denkt niet reeel in dat opzicht lieverd,en zo haal je jezelf alleen maar naar beneden.
woensdag 10 juni 2009 om 22:28
quote:desteny schreef op 10 juni 2009 @ 22:16:
jemig Noa.wat verdrietig allemaal.ik leef met je mee.
en er zijn hier al zoveel wijze woorden neergezet,
dat ik overbodig ben.
wat ik je wel wil en kan aanbieden, is een kosteloos logeeradres voor een weekje?
zodat je fijn tot rust kan komen en uit kan waaien bij de zee.
laat maar weten,je bent van harte welkom.ik heb wel een lieve hond binnen lopen.
ik kan je ook ergens omg Brabant-Rdam oppikken,als je dat beter uitkomt.
Wat ben jij lief Desteny!
Wat een fantastisch aanbod voor Noa, geweldig dat er mensen zijn zoals jij.....
jemig Noa.wat verdrietig allemaal.ik leef met je mee.
en er zijn hier al zoveel wijze woorden neergezet,
dat ik overbodig ben.
wat ik je wel wil en kan aanbieden, is een kosteloos logeeradres voor een weekje?
zodat je fijn tot rust kan komen en uit kan waaien bij de zee.
laat maar weten,je bent van harte welkom.ik heb wel een lieve hond binnen lopen.
ik kan je ook ergens omg Brabant-Rdam oppikken,als je dat beter uitkomt.
Wat ben jij lief Desteny!
Wat een fantastisch aanbod voor Noa, geweldig dat er mensen zijn zoals jij.....
woensdag 10 juni 2009 om 22:28
Kan je niet een open gesprek aangaan met je kids?
Misschien geeft dat ook opening voor hun om hun zegje te doen.
En wie weet hebben ze het inderdaad even moeilijk met jou verdriet of vinden ze dat voor nu even te lastig.
dat is geen persoonlijke afwijzing Noa,
Net als jij hebben ze recht om te bepalen hoe ze met een situatie om willen gaan.
Als je dat kan accepteren van elkaar, dan komt het wel weer goed.
een tijdelijk verwijdering is niet voor altijd,maar slechts voor de partijen overleven in de situatie.
Misschien geeft dat ook opening voor hun om hun zegje te doen.
En wie weet hebben ze het inderdaad even moeilijk met jou verdriet of vinden ze dat voor nu even te lastig.
dat is geen persoonlijke afwijzing Noa,
Net als jij hebben ze recht om te bepalen hoe ze met een situatie om willen gaan.
Als je dat kan accepteren van elkaar, dan komt het wel weer goed.
een tijdelijk verwijdering is niet voor altijd,maar slechts voor de partijen overleven in de situatie.
woensdag 10 juni 2009 om 22:33
quote:noa1963 schreef op 10 juni 2009 @ 19:54:
Ik heb vanmiddag de huisarts gebeld, maar die werkt niet op woensdag en donderdag.
Stichting korrelatie opgezocht via internet en een half uurtje
gechat. Dat kan dus maximaal 30 minuten, daarna word je eruit gegooid,met bedankt voor het contact.
Ben maar weer gaan slapen en net wakker geworden en wat gegeten. Voel me zowaar een beetje beter.
Bedankt voor jullie reacties
Hallo Noa,
Is dit misschien iets voor je (tot je bij het Riagg terecht kan):
http://www.sensoor.nl/index.php/over-sensoor.html
Hier kun je 24 uur per dag, 7 dagen per week telefonisch terecht voor een gesprek.
Ook zijn er bepaalde uren waarop je kunt chatten (maar dit is niet 24 uur per dag).
Verder wil ik nog ff aan de andere posters in dit topic zeggen, dat het me opeens zo ontroerd dat jullie van die lieve adviezen geven. Dat jullie klaarstaan en zoveel tijd steken in iemand die je verder helemaal niet kent. Echt geweldig! (f)
Ik heb vanmiddag de huisarts gebeld, maar die werkt niet op woensdag en donderdag.
Stichting korrelatie opgezocht via internet en een half uurtje
gechat. Dat kan dus maximaal 30 minuten, daarna word je eruit gegooid,met bedankt voor het contact.
Ben maar weer gaan slapen en net wakker geworden en wat gegeten. Voel me zowaar een beetje beter.
Bedankt voor jullie reacties
Hallo Noa,
Is dit misschien iets voor je (tot je bij het Riagg terecht kan):
http://www.sensoor.nl/index.php/over-sensoor.html
Hier kun je 24 uur per dag, 7 dagen per week telefonisch terecht voor een gesprek.
Ook zijn er bepaalde uren waarop je kunt chatten (maar dit is niet 24 uur per dag).
Verder wil ik nog ff aan de andere posters in dit topic zeggen, dat het me opeens zo ontroerd dat jullie van die lieve adviezen geven. Dat jullie klaarstaan en zoveel tijd steken in iemand die je verder helemaal niet kent. Echt geweldig! (f)
woensdag 10 juni 2009 om 22:33
Mijn kinderen zijn nu nog 15 en 17 en ik verwacht ook niet dat ik hetzelfde van hun krijg als ik voor hun doe. Ik weet dat ik de moeder ben, verstandiger moet zijn etc. Ik doe ook erg mijn best daarvoor. Maar nu is het even te veel allemaal. Ik voel me verraden door de leugens van hun vader en als hij me dan mailt dat ik niks meer aan ze mag vragen, toch maar van alles bij ze lospeuter en zelf vanalles erbij verzin en ze mij niet vertrouwen, mijn verdriet niet meer mag tonen en nergens een mening over mag hebben voel ik me niet alleen erg eenzaam maar ook nog eens monddood gemaakt. Zij hebben familie overleg gehad en besloten me overal van buiten te sluiten. Dat doet zo'n pijn.
Ik ben altijd erg van openheid en geef ook aan dat ondanks mijn verdriet ik graag wil weten wat ze bezighoudt. Ik kan en wil niet leven met leugens, ook niet om mijn verdriet te sparen. Ik heb het gevoel als ik als een kleuter weggezet wordt op deze manier.
Ik ben altijd erg van openheid en geef ook aan dat ondanks mijn verdriet ik graag wil weten wat ze bezighoudt. Ik kan en wil niet leven met leugens, ook niet om mijn verdriet te sparen. Ik heb het gevoel als ik als een kleuter weggezet wordt op deze manier.
woensdag 10 juni 2009 om 22:40
Desteny, dank voor je lieve aanbod. Ik zal het in gedachten houden. Morgen ga ik naar een lieve vriend die mij vrijdag naar mijn vriendin brengt voor het weekend. Zij zal ook mijn kinderen op de hoogte brengen en uitleggen wat er aan de hand is. Ze kunnen dan voorlopig even bij hun vader blijven.
Nogmaals dank voor jullie lieve berichtjes, het geeft me toch het gevoel er niet helemaal alleen voor te staan.
Nogmaals dank voor jullie lieve berichtjes, het geeft me toch het gevoel er niet helemaal alleen voor te staan.
woensdag 10 juni 2009 om 22:40
Noa, heb je er met je kinderen over gepraat?
Is dit hun wens om het zo te willen?
Is het een terechte vraag? vraag je ook veel van aan ze over hun vader en hoe het daar gaat of over zijn vriendin.
Voel ze zich ongemakkelijk daarbij?
Ik denk dat het vooral van belang is dat je rustig en eerlijk samen met je kinderen erover praat.
En samen tot een compromis komt waar je de gevoelens van je elkaar respecteerd.
Ik bedoel dit overigens niet als aanval Noa,ik weet niet hoe je het aanpakt.
Maar stel...je kinderen vinden het echt moeilijk en vinden het idd fijner op deze manier.
kan je dat begrijpen?
Heb je niet elders een uitlaatklep?
Jij hoorde overigens betrokken te zijn bij dit overleg,dat is niet netjes gegaan.
Is dit hun wens om het zo te willen?
Is het een terechte vraag? vraag je ook veel van aan ze over hun vader en hoe het daar gaat of over zijn vriendin.
Voel ze zich ongemakkelijk daarbij?
Ik denk dat het vooral van belang is dat je rustig en eerlijk samen met je kinderen erover praat.
En samen tot een compromis komt waar je de gevoelens van je elkaar respecteerd.
Ik bedoel dit overigens niet als aanval Noa,ik weet niet hoe je het aanpakt.
Maar stel...je kinderen vinden het echt moeilijk en vinden het idd fijner op deze manier.
kan je dat begrijpen?
Heb je niet elders een uitlaatklep?
Jij hoorde overigens betrokken te zijn bij dit overleg,dat is niet netjes gegaan.
woensdag 10 juni 2009 om 22:55
Lieve Noa,
Meid, wat een verdriet spat er van je bericht. Wat vreselijk, dat je je zo alleen voelt.
Ik denk dat de vraag die Iry je stelt heel wezenlijk is en misschien goed is om eens te overdenken bij jezelf: is het inderdaad zo dat je je kinderen - als het ware - uithoort over hoe het er bij hun vader aan toegaat? Als zij dat nl. zo ervaren, en ze zien keer op keer wat hun eerlijke verhalen voor verdriet bij jou teweeg brengen, dan denk ik dat ze, juist omwille vanuit hun liefde voor jou, er misschien wel voor gekozen hebben (misschien ook onder onder druk van hun vader) om maar niets meer tegen jou te zeggen hierover. Ze houden ongetwijfeld enorm veel van je en het moet afschuwelijk voor ze zijn wanneer ze zien dat hun moeder steeds verder afglijdt van verdriet wanneer zij iets vertellen over hun vader.
Misschien is er een mogelijkheid om met je kinderen in gesprek te gaan. Om ze te vertellen dat het je niet te doen is om hen uit te horen, maar omdat je betrokken wil blijven. Betrokken bij hún leven. Niet dat van hun vader. Dat hij hun vader is, dat zal altijd zo blijven en omwille van deze vader zal hij altijd een rol in hun/jouw leven blijven spelen. Maar...jij hebt óók een leven met hen! Probeer dit leven met je kinderen in te vullen op een manier waarop jullie je alle 3 prettig voelen. Dat je kinderen zich vrij en ongestoord voelen als het onderwerp 'papa' voorbij komt.
Het lijkt me dat het voor je kinderen ook allemaal erg moeilijk moet zijn...
Fijn, dat je het komend weekend bij vriendinnen terecht kunt. Ik hoop dat het je lukt om daar even wat tot rust te komen. Probeer voor jezelf weer duidelijk te krijgen wat écht belangrijk is in jouw leven: je kinderen. Probeer weer een goed, hecht contact met ze te krijgen. Want ik kan me levendig voorstellen dat wanneer je door je ex zo aan de kant gezet bent en het vervolgens ook nog eens lijkt (en ik zeg nadrukkelijk 'lijkt'!!) dat je kinderen zich ook nog eens van je afwenden, dat je je vreselijk alleen voelt.
Maar echt. lieve meid, ik denk echt dat een goed gesprek met je kinderen een keerpunt voor je kan zijn!
Heel veel sterkte!
Meid, wat een verdriet spat er van je bericht. Wat vreselijk, dat je je zo alleen voelt.
Ik denk dat de vraag die Iry je stelt heel wezenlijk is en misschien goed is om eens te overdenken bij jezelf: is het inderdaad zo dat je je kinderen - als het ware - uithoort over hoe het er bij hun vader aan toegaat? Als zij dat nl. zo ervaren, en ze zien keer op keer wat hun eerlijke verhalen voor verdriet bij jou teweeg brengen, dan denk ik dat ze, juist omwille vanuit hun liefde voor jou, er misschien wel voor gekozen hebben (misschien ook onder onder druk van hun vader) om maar niets meer tegen jou te zeggen hierover. Ze houden ongetwijfeld enorm veel van je en het moet afschuwelijk voor ze zijn wanneer ze zien dat hun moeder steeds verder afglijdt van verdriet wanneer zij iets vertellen over hun vader.
Misschien is er een mogelijkheid om met je kinderen in gesprek te gaan. Om ze te vertellen dat het je niet te doen is om hen uit te horen, maar omdat je betrokken wil blijven. Betrokken bij hún leven. Niet dat van hun vader. Dat hij hun vader is, dat zal altijd zo blijven en omwille van deze vader zal hij altijd een rol in hun/jouw leven blijven spelen. Maar...jij hebt óók een leven met hen! Probeer dit leven met je kinderen in te vullen op een manier waarop jullie je alle 3 prettig voelen. Dat je kinderen zich vrij en ongestoord voelen als het onderwerp 'papa' voorbij komt.
Het lijkt me dat het voor je kinderen ook allemaal erg moeilijk moet zijn...
Fijn, dat je het komend weekend bij vriendinnen terecht kunt. Ik hoop dat het je lukt om daar even wat tot rust te komen. Probeer voor jezelf weer duidelijk te krijgen wat écht belangrijk is in jouw leven: je kinderen. Probeer weer een goed, hecht contact met ze te krijgen. Want ik kan me levendig voorstellen dat wanneer je door je ex zo aan de kant gezet bent en het vervolgens ook nog eens lijkt (en ik zeg nadrukkelijk 'lijkt'!!) dat je kinderen zich ook nog eens van je afwenden, dat je je vreselijk alleen voelt.
Maar echt. lieve meid, ik denk echt dat een goed gesprek met je kinderen een keerpunt voor je kan zijn!
Heel veel sterkte!
woensdag 10 juni 2009 om 22:55
"Zij hebben familie overleg gehad en besloten me overal van buiten te sluiten. Dat doet zo'n pijn."
Ik voel je pijn letterlijk. Ik snap je.
Ik hoop dat je dat weekendje een beetje kunt bijkomen.
Heel veel sterkte en liefs gewenst!
Ik voel je pijn letterlijk. Ik snap je.
Ik hoop dat je dat weekendje een beetje kunt bijkomen.
Heel veel sterkte en liefs gewenst!
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
woensdag 10 juni 2009 om 23:07
En een dikke knuffel voor je verdriet noa .
Het moet voelen alsof jij de angel van ieders pijn bent.
En je bent gewoon een zeer verdrietige gekwetste vrouw,die heel lastig zichzelf op de rit krijgt.
Dat is niet slecht Noa,gewoon heel moeilijk....
En geloof,ik ken de klappen.Misschien praat ik hier makkelijk mar ik weet maar al te goed dat je verstand je nogal eens in de steek kan laten.
Ik denk dat Yayaatje ook wel een punt maakt,wellicht denken je kids dit juist voor jouw belang te doen.
Het blijft voor iedereen gissen als jullie niet in gesprek gaan.
Mijn oudste dochter geeft in mijn scheidingstijd bij maatschappelijk werk gelopen.Dat heeft haar heel goed gedaan.
En ik hoop dat er voor jou ook zoiets komt.
Zodat je ongegeneerd al jouw gedachte en gevoel kan ventileren tegen een neutraal persoon.
Het moet voelen alsof jij de angel van ieders pijn bent.
En je bent gewoon een zeer verdrietige gekwetste vrouw,die heel lastig zichzelf op de rit krijgt.
Dat is niet slecht Noa,gewoon heel moeilijk....
En geloof,ik ken de klappen.Misschien praat ik hier makkelijk mar ik weet maar al te goed dat je verstand je nogal eens in de steek kan laten.
Ik denk dat Yayaatje ook wel een punt maakt,wellicht denken je kids dit juist voor jouw belang te doen.
Het blijft voor iedereen gissen als jullie niet in gesprek gaan.
Mijn oudste dochter geeft in mijn scheidingstijd bij maatschappelijk werk gelopen.Dat heeft haar heel goed gedaan.
En ik hoop dat er voor jou ook zoiets komt.
Zodat je ongegeneerd al jouw gedachte en gevoel kan ventileren tegen een neutraal persoon.
woensdag 10 juni 2009 om 23:14
Ik praat er soms met de kinderen over, maar meer in de vorm hoe ze zich voelen met de situatie.
De vrouw waarmee hij gaat trouwen woont nu nog in Zuid Africa en is lesbisch. Tenminste dit hebben ze me 6 jaar lang wijsgemaakt. Het afgelopen jaar is de waarheid naar boven gekomen en is hij een paar keer heen en weer gevlogen. Ze hebben nu in totaal 8 weken vakantie met elkaar gehad en ze wil naar Nederland komen. Voor een verblijfsvergunning moet er nu getrouwd worden.
Als het om mijn buurman zou gaan, zou ik mn wenkbrauwen hier al bij fronsen, maar nu gaat het om de man waar ik 26 jaar naast geslapen heb. Bovendien zullen mijn kinderen nu 26 weken per jaar geconfronteerd worden met iemand die ze slechts 2x gezien hebben, hun taal niet spreekt en er allerlei andere gewoonte op na houdt. Het feit dat hij ze verteld over hun voorgenomen huwelijk en zij dit voor mij verborgen moeten houden raakt me heel erg diep. Als hij een vent was met nog enig respect voor de vrouw die zijn kinderen heeft gebaard had hij mij zelf moeten inlichten. Geen discussie, maar gewoon als mededeling. Nou laat hij de kinderen met dit geheim rondlopen en als het via via toch uitkomt en ik ontplof, dan heb ik het gedaan en wordt in familieberaad besproken mij helemaal niks te vertellen en ik mag ook niet vragen hoe ze het vinden of hoe ze er tegen aan kijken. Ik moet vooral mn mond houden, lachen en zorgen. eigenlijk net hetzelfde als tijdens mijn huwelijk.....
De vrouw waarmee hij gaat trouwen woont nu nog in Zuid Africa en is lesbisch. Tenminste dit hebben ze me 6 jaar lang wijsgemaakt. Het afgelopen jaar is de waarheid naar boven gekomen en is hij een paar keer heen en weer gevlogen. Ze hebben nu in totaal 8 weken vakantie met elkaar gehad en ze wil naar Nederland komen. Voor een verblijfsvergunning moet er nu getrouwd worden.
Als het om mijn buurman zou gaan, zou ik mn wenkbrauwen hier al bij fronsen, maar nu gaat het om de man waar ik 26 jaar naast geslapen heb. Bovendien zullen mijn kinderen nu 26 weken per jaar geconfronteerd worden met iemand die ze slechts 2x gezien hebben, hun taal niet spreekt en er allerlei andere gewoonte op na houdt. Het feit dat hij ze verteld over hun voorgenomen huwelijk en zij dit voor mij verborgen moeten houden raakt me heel erg diep. Als hij een vent was met nog enig respect voor de vrouw die zijn kinderen heeft gebaard had hij mij zelf moeten inlichten. Geen discussie, maar gewoon als mededeling. Nou laat hij de kinderen met dit geheim rondlopen en als het via via toch uitkomt en ik ontplof, dan heb ik het gedaan en wordt in familieberaad besproken mij helemaal niks te vertellen en ik mag ook niet vragen hoe ze het vinden of hoe ze er tegen aan kijken. Ik moet vooral mn mond houden, lachen en zorgen. eigenlijk net hetzelfde als tijdens mijn huwelijk.....
woensdag 10 juni 2009 om 23:34
afgelopen woensdag had ik met mijn dochter een gesprek over eerlijkheid. dat ik liever eerlijk weet wat er speelt dan dat zij met geheimen moeten rondlopen. Heb ook aangegeven dat het me niet zou verbazen als hij zou trouwen met haar. Dochter ontkende in alle toonaarden. Gaf aan dat ze nog niet zeker wist of ze kwam, haar ouders er op tegen waren etc. Terwijl dochter op dat moment dus al wist wat er zou gaan gebeuren. Vrijdag hoorde ik het van de moeder van haar vriendin en confronteerde dochter hiermee. Ze lulde er snel omheen en vertrok richting vader. Ik heb hem een pissed mail gestuurd en naar aanleiding daarvan en het feit dat dochter daar huilend aankwam hebben ze met dus familie beraad gehouden en besloten mij overal buiten te houden. Ik heb dus geen gelegenheid gehad ze zelf te vragen wat ze van de nieuwe situatie vinden. Het is me ook al verboden door vader, hij schrijft dat ze me nooit iets zullen vertellen en ik als ik iets wil weten bij hem terecht kan. Hij is echter al 6 jaar niet eerlijk tegen mij.
woensdag 10 juni 2009 om 23:38
Eh pardon?
Hij laat zijn kinderen liegen voor hem!
Nee dat kan natuurlijk echt niet!!
Hij mag zijn hand weleens in eigen boezem steken voor het belang van zijn kids.
En zeker het fatsoen hebben je op de hoogte te stellen.
Niet verdrietig zijn meid,je mag pissed zijn!!
In dit geval brengt hij zijn kids in een lastige positie,niet jij.!
Hij laat zijn kinderen liegen voor hem!
Nee dat kan natuurlijk echt niet!!
Hij mag zijn hand weleens in eigen boezem steken voor het belang van zijn kids.
En zeker het fatsoen hebben je op de hoogte te stellen.
Niet verdrietig zijn meid,je mag pissed zijn!!
In dit geval brengt hij zijn kids in een lastige positie,niet jij.!
woensdag 10 juni 2009 om 23:46
natuurlijk raakt zijn verraad me heel diep. Maar het raakt me mogelijk nog dieper dat hij de kinderen zover krijgt dat ze kennelijk geloven dat ik niet te vertrouwen ben en ze me nooit iets mogen vertellen. De kinderen zitten uiteraard in een riante loyaliteitscrisis en dat wordt nu volledig om mijn conto geschreven. Want als ik maar doe alsof deze hele situatie normaal is dan is dat het beste voor iedereen.
Ik zie hoe moeilijk mijn kinderen het hebben, mijn zoon vlucht 8 uur per dag in oorlogsspelletjes en mijn dochter vlucht naar haar vriendje en ik mag niks zeggen, moet vooral lachen en alles maar ok vinden. Buiten mijn eigen gezinnetje is er geen familie meer en nu valt alles helemaal uit elkaar en ik sta erbij en kijk ernaar.
Ik zie hoe moeilijk mijn kinderen het hebben, mijn zoon vlucht 8 uur per dag in oorlogsspelletjes en mijn dochter vlucht naar haar vriendje en ik mag niks zeggen, moet vooral lachen en alles maar ok vinden. Buiten mijn eigen gezinnetje is er geen familie meer en nu valt alles helemaal uit elkaar en ik sta erbij en kijk ernaar.
donderdag 11 juni 2009 om 00:04
Noa, probeer evengoed eerlijk te zijn tegen je kinderen over je gevoelens. Dit hoef je niet continue te doen maar zorg dat ze wel weten dat jij je gepasseerd voelt. Daarmee doe je niets verkeerd, wat vader ook beweerd. Ik denk dat je dochter oud genoeg is om te zien wat er aan de hand is en alhoewel zij hier ook niet om heeft gevraagd kun je van haar wel een beetje begrip verwachten. Jou overal buiten houden hoort niet.
Sterkte!
Sterkte!
donderdag 11 juni 2009 om 00:23
quote:noa1963 schreef op 10 juni 2009 @ 23:34:
Het is me ook al verboden door vaderHij kan jou niets verbieden. Als jij wilt praten met je kinderen, dan doe je dat gewoon. Het lijkt me de normaalste zaak van de wereld dat ouders met hun kinderen praten over belangrijke gebeurtenissen in hun leven. Wat iry zegt, jij vormt ook een gezin met je kinderen.
Het is me ook al verboden door vaderHij kan jou niets verbieden. Als jij wilt praten met je kinderen, dan doe je dat gewoon. Het lijkt me de normaalste zaak van de wereld dat ouders met hun kinderen praten over belangrijke gebeurtenissen in hun leven. Wat iry zegt, jij vormt ook een gezin met je kinderen.
