Psyche
alle pijlers
vluchten maar weet niet waarheen
woensdag 10 juni 2009 om 13:19
Ik wil weg, weg van de pijn, weg van mijn verdriet maar weet niet waarheen.
Na een dramatische scheiding zitten mijn kinderen gevangen in een enorme loyalitieitscrisis. Uiteraard ligt dit allemaal bij mij, want ik heb het moelijk met alles.
Ik weet niet meer wat te doen. Ik wil dit leven niet en ik wil niet dat mijn kinderen leven in dit vreslijke conflict.
Het liefste zou ik voor altijd willen verdwijnen maar ergens zegt een stemmetje dat ik dat niet kan maken voor de kinderen. Het zou ze teveel beschadigen. Maar nu worden ze toch ook aan alle kanten beschadigd? Wie weet een adres waar je veilig kan schuilen. Ik ben bang dat ik anders dingen ga doen die niet meer terug te draaien zijn.
Na een dramatische scheiding zitten mijn kinderen gevangen in een enorme loyalitieitscrisis. Uiteraard ligt dit allemaal bij mij, want ik heb het moelijk met alles.
Ik weet niet meer wat te doen. Ik wil dit leven niet en ik wil niet dat mijn kinderen leven in dit vreslijke conflict.
Het liefste zou ik voor altijd willen verdwijnen maar ergens zegt een stemmetje dat ik dat niet kan maken voor de kinderen. Het zou ze teveel beschadigen. Maar nu worden ze toch ook aan alle kanten beschadigd? Wie weet een adres waar je veilig kan schuilen. Ik ben bang dat ik anders dingen ga doen die niet meer terug te draaien zijn.
dinsdag 23 juni 2009 om 01:54
Dag Noa,
Heb je een uitnodiging gestuurd zodat ik je even prive te woord kan staan.
Herken je beschrijvingen van je verdriet en ben een wandelend voorbeeld dat het beter kan worden.
Als je het liever bij het forum houdt, dan neem je gewoon m'n uitnodiging niet aan en dan merk ik dat vanzelf wel, no hard feelings what so ever,okay?!
Heel veel sterkte met je dagen doorkomen!
Heb je een uitnodiging gestuurd zodat ik je even prive te woord kan staan.
Herken je beschrijvingen van je verdriet en ben een wandelend voorbeeld dat het beter kan worden.
Als je het liever bij het forum houdt, dan neem je gewoon m'n uitnodiging niet aan en dan merk ik dat vanzelf wel, no hard feelings what so ever,okay?!
Heel veel sterkte met je dagen doorkomen!
vrijdag 26 juni 2009 om 12:34
Ben weer 2 dagen ondergedoken bij mn vriendin in Amsterdam. Ex is afgelopen woensdag getrouwd met die lesbische zuid africaanse muts en ik voel zo veel onrust in mn lijf. Ik heb pijn in mijn hart en de spanning is voelbaar in heel mn lijf. Dat je dus letterlijk en figuurlijk ziek kan zijn van zo iets, gewoon je hele lijf in opstand komt is vermoeiend. Kan mn hoofd ook niet stopzetten, hoezeer ik ook mn best doe.
Ik heb dan ook maar besloten de oxazepam te blijven slikken. Halfje overdag en voor het naar bed gaan een hele. Door de spanning in mn lijf vind ik het ook moeilijk om het huis uit te gaan. Lig het liefste in bed, dat voelt als het enigste veilige plekje in mijn bestaan. Vandaag komen de kinderen voor de hele week thuis. Ik wil nix weten over de bruiloft en ik weet dat zij zich ook ongemakkelijk voelen. Het is zo een onwerkelijk gevoel dat er ook tussen mij en de kinderen zo'n verwijdering is ontstaan. De enigste manier om dat te doorbreken is om nooit meer iets te laten zien van mijn gevoelens en mijn verdriet en het nergens meer over te hebben. Maar het is wel het grootste en het meest overheersende gevoel dat ik heb en ik ben gewoon een open boek, altijd geweest. Het voelt bijna als in mijn huwelijk. Als ik mn bek maar hield over dingen die mij emotioneel raken en mn benen openschoof als hij dat wilde dan dacht man dat ons huwelijk wel goed ging. Nu, in de relatie met mn kinderen hoef ik alleen mn bek nog maar dicht te houden...... Het voelt zo klote allemaal
Ik heb dan ook maar besloten de oxazepam te blijven slikken. Halfje overdag en voor het naar bed gaan een hele. Door de spanning in mn lijf vind ik het ook moeilijk om het huis uit te gaan. Lig het liefste in bed, dat voelt als het enigste veilige plekje in mijn bestaan. Vandaag komen de kinderen voor de hele week thuis. Ik wil nix weten over de bruiloft en ik weet dat zij zich ook ongemakkelijk voelen. Het is zo een onwerkelijk gevoel dat er ook tussen mij en de kinderen zo'n verwijdering is ontstaan. De enigste manier om dat te doorbreken is om nooit meer iets te laten zien van mijn gevoelens en mijn verdriet en het nergens meer over te hebben. Maar het is wel het grootste en het meest overheersende gevoel dat ik heb en ik ben gewoon een open boek, altijd geweest. Het voelt bijna als in mijn huwelijk. Als ik mn bek maar hield over dingen die mij emotioneel raken en mn benen openschoof als hij dat wilde dan dacht man dat ons huwelijk wel goed ging. Nu, in de relatie met mn kinderen hoef ik alleen mn bek nog maar dicht te houden...... Het voelt zo klote allemaal
vrijdag 26 juni 2009 om 14:30
Noa,
Zou het je lukken om je kinderen gewoon te laten vertellen hoe zij het ervaren hebben, zonder dat je daarbij je eigen emoties probeert te tonen? Dat je dus niet de situatie doodzwijgt bij hen, want ik kan me goed voorstellen dat dit voor hen ook een behoorlijke impact heeft. Dan is het ergens toch erg vreemd (en ook niet goed, lijkt me) dat er bij jou thuis absoluut niet over gesproken mag worden? Ik denk dat je daardoor juist méér afstand kweekt tussen jou en de kinderen, dan dat je dichterbij ze komt.
Als je het kunt opbrengen zou ik hen vragen of ze er over willen praten met je, hoe ze het ervaren hebben en hoe ze zich voelen. Je mag - als het ter sprake komt - best vertellen dat je het nog altijd moeilijk vind om hiermee om te gaan, maar dat dit een probleem van jou is, waarvan zij geen hinder meer zullen ondervinden.
Probeer, als het lukt, er voor je kinderen te zijn, bied ze de gelegenheid om er met je over te praten als ze dat willen, en stort vervolgens je hart leeg als ze weer weg zijn.
Moeilijk, ik weet het, maar volgens mij wel de meest gezonde manier om hiermee om te gaan, richting je kinderen.
Sterkte, meid!
Zou het je lukken om je kinderen gewoon te laten vertellen hoe zij het ervaren hebben, zonder dat je daarbij je eigen emoties probeert te tonen? Dat je dus niet de situatie doodzwijgt bij hen, want ik kan me goed voorstellen dat dit voor hen ook een behoorlijke impact heeft. Dan is het ergens toch erg vreemd (en ook niet goed, lijkt me) dat er bij jou thuis absoluut niet over gesproken mag worden? Ik denk dat je daardoor juist méér afstand kweekt tussen jou en de kinderen, dan dat je dichterbij ze komt.
Als je het kunt opbrengen zou ik hen vragen of ze er over willen praten met je, hoe ze het ervaren hebben en hoe ze zich voelen. Je mag - als het ter sprake komt - best vertellen dat je het nog altijd moeilijk vind om hiermee om te gaan, maar dat dit een probleem van jou is, waarvan zij geen hinder meer zullen ondervinden.
Probeer, als het lukt, er voor je kinderen te zijn, bied ze de gelegenheid om er met je over te praten als ze dat willen, en stort vervolgens je hart leeg als ze weer weg zijn.
Moeilijk, ik weet het, maar volgens mij wel de meest gezonde manier om hiermee om te gaan, richting je kinderen.
Sterkte, meid!
vrijdag 26 juni 2009 om 15:11
In een ideale wereld zou dat het beste zijn Yayaatje maar ik kan het echt niet meer opbrengen. Ze zullen, om mij te sparen ook weinig tot niets willen loslaten en het klinkt misschien heel gek en beslist niet ok maar als ze het als leuk, gezellig of een leuke dag hebben gevonden dan ben ik bang dat ik heel boos ga worden. Ik kan het niet handelen allemaal, ik voel me zo verraden en ik de steek gelaten. Ik besef dat het niet ok is maar soms wordt ik zo moe van dat wij als moeders altijd maar alles moeten pikken en ook nu weer wordt van mij verwacht dat ik het allemaal maar weer goed oplos, gladstrijk en met een glimlach alles moet accepteren. Dit terwijl heel mijn lijf en zijn schreeuwt van verdriet, boosheid on onmacht.
7 jaar van leugens zijn me niet in koude kleren gaan zitten en nu ook de kinderen zijn gedrag overnemen lijkt de enigste optie om met alles en iedereen te kappen en te vertrekken naar een plaats waar niemand me ooit nog kan raken. Ik doe echt mn best om het te verwerken allemaal maar het allesoverheersende verdriet verlamd me tot op het bot.
7 jaar van leugens zijn me niet in koude kleren gaan zitten en nu ook de kinderen zijn gedrag overnemen lijkt de enigste optie om met alles en iedereen te kappen en te vertrekken naar een plaats waar niemand me ooit nog kan raken. Ik doe echt mn best om het te verwerken allemaal maar het allesoverheersende verdriet verlamd me tot op het bot.
vrijdag 26 juni 2009 om 22:41
Lieve Noa,
Ik denk echt dat het heel raadzaam is als je opnieuw naar je huisarts gaat en aangeeft dat je met spoed hulp nodig hebt. Waarbij je aangeeft dat je merkt dat je niet meer in staat bent om in het belang van je kinderen te handelen. Dat je eigenlijk ergens niet voor jezelf (je reactie op hen) in kunt staat.
Ik denk echt dat je heel erg goede en snelle begeleiding moet zien te krijgen, meid. Want als dat niet gebeurt, dan gaat dit straks ten koste van jou en de kinderen!
Ik denk echt dat het heel raadzaam is als je opnieuw naar je huisarts gaat en aangeeft dat je met spoed hulp nodig hebt. Waarbij je aangeeft dat je merkt dat je niet meer in staat bent om in het belang van je kinderen te handelen. Dat je eigenlijk ergens niet voor jezelf (je reactie op hen) in kunt staat.
Ik denk echt dat je heel erg goede en snelle begeleiding moet zien te krijgen, meid. Want als dat niet gebeurt, dan gaat dit straks ten koste van jou en de kinderen!
zaterdag 27 juni 2009 om 11:22
Ik weet het en ik heb van de week ook al weer gebeld dat ik nog niks had gehoord van het riagg. Maar ik moet dus geduld hebben. Er schijnt een wachtlijst van 3 maanden te zijn en daar word ik niet blij van. Ik kan nog bij vrijgevestigde hulpverleners gaan informeren maar ik word zo moe dat ik alles zelf moet regelen en overal achteraan moet lopen.
Ik heb de afgelopen jaren zoveel moeten regelen met advocaten ivm ontslag, scheiding, belastingdienst, curatorschap, cwi,uwv etc dat ik gewoonweg de energie niet meer heb. Er zijn periode geweest dat ik een full time werkweek kon vullen met het verwerken van mijn eigen administratie en alle formulieren die ik moest verzorgen.
Ik weet ook niet of ik nou alle hoop moet vestigen op hulpverlenend Nederland. Uiteindelijk moet je het toch allemaal alleen doen en gesprekjes waar de 45 minuten met een kookwekkertje erbij mag praten om vervolgens een rekenig van 80 euro op de mat te vinden geven me geen goed gevoel.
Ik doe het wel hoor, zie absoluut de noodzaak hiervan, maar overlopen van vertrouwen is een andere zaak.
Ik ga over 11 dagen op vakantie, helemaal alleen. Daar kijk ik naar uit. Niemand die mijn verhaal kent dus niemand die iets vraagt of verlangt. Rust, zon, zee, strand en een stapel boeken en muziek mee, verder nix.
Ik heb de afgelopen jaren zoveel moeten regelen met advocaten ivm ontslag, scheiding, belastingdienst, curatorschap, cwi,uwv etc dat ik gewoonweg de energie niet meer heb. Er zijn periode geweest dat ik een full time werkweek kon vullen met het verwerken van mijn eigen administratie en alle formulieren die ik moest verzorgen.
Ik weet ook niet of ik nou alle hoop moet vestigen op hulpverlenend Nederland. Uiteindelijk moet je het toch allemaal alleen doen en gesprekjes waar de 45 minuten met een kookwekkertje erbij mag praten om vervolgens een rekenig van 80 euro op de mat te vinden geven me geen goed gevoel.
Ik doe het wel hoor, zie absoluut de noodzaak hiervan, maar overlopen van vertrouwen is een andere zaak.
Ik ga over 11 dagen op vakantie, helemaal alleen. Daar kijk ik naar uit. Niemand die mijn verhaal kent dus niemand die iets vraagt of verlangt. Rust, zon, zee, strand en een stapel boeken en muziek mee, verder nix.
donderdag 2 juli 2009 om 23:46
Eindelijk een brief ontvangen en eind juli kan ik terecht.
Ook heb ik een goed gesprek met de kinderen gehad en ze staan er allebei voor open om ook gesprekken met zn 3tjes te hebben met een psycholoog erbij. De communicatie tussen ons heeft erstige schade opgelopen door alle toestanden en de kinderen hebben het erg moeilijk met de keuzes van hun vader.
Ze geven zelf aan geen enkel vertrouwen te hebben in het huwelijk van hun vader en noemen haar nu al een verwende prinses. Ze wil van alles het duurste en heeft hem al zover dat ze met zijn creditcard in de ronte loopt. Ze zijn bang dat zij hun vader helemaal leegplukt en snappen niet dat hij het zelf niet ziet. Hun vader is ook voor hun zo onherkenbaar veranderd en ze kunnen hem haast niet bereiken. Hij luisterd helemaal niet naar hun en denkt alleen maar aan zichzelf een aan zn nieuwe liefje. Ze beginnen het nu al goed zat te worden en dan woont ze nog niet eens in Nederland.
Voor de kids echt in en in triest. Ik kan daar niets mee, kan ze daar ook niet in begeleiden. Daarom ben ik blij dat ze beide openstaan voor gesprekken met een hulpverlener. Ik ga eerst zelf en zal ook aangeven dat ik ook graag hulp voor en met mn kinderen wil.
Ik ben ergens toch blij dat de kinderen zelf ook dingen zien die niet kloppen, ook al had ik hun dat graag bespaard.
Maar het is beter als ze het zelf zien dan dat ik het ze moet aangeven.
Nog 5 nachtjes slapen en dan vakantie............ ff helemaal nix
Ook heb ik een goed gesprek met de kinderen gehad en ze staan er allebei voor open om ook gesprekken met zn 3tjes te hebben met een psycholoog erbij. De communicatie tussen ons heeft erstige schade opgelopen door alle toestanden en de kinderen hebben het erg moeilijk met de keuzes van hun vader.
Ze geven zelf aan geen enkel vertrouwen te hebben in het huwelijk van hun vader en noemen haar nu al een verwende prinses. Ze wil van alles het duurste en heeft hem al zover dat ze met zijn creditcard in de ronte loopt. Ze zijn bang dat zij hun vader helemaal leegplukt en snappen niet dat hij het zelf niet ziet. Hun vader is ook voor hun zo onherkenbaar veranderd en ze kunnen hem haast niet bereiken. Hij luisterd helemaal niet naar hun en denkt alleen maar aan zichzelf een aan zn nieuwe liefje. Ze beginnen het nu al goed zat te worden en dan woont ze nog niet eens in Nederland.
Voor de kids echt in en in triest. Ik kan daar niets mee, kan ze daar ook niet in begeleiden. Daarom ben ik blij dat ze beide openstaan voor gesprekken met een hulpverlener. Ik ga eerst zelf en zal ook aangeven dat ik ook graag hulp voor en met mn kinderen wil.
Ik ben ergens toch blij dat de kinderen zelf ook dingen zien die niet kloppen, ook al had ik hun dat graag bespaard.
Maar het is beter als ze het zelf zien dan dat ik het ze moet aangeven.
Nog 5 nachtjes slapen en dan vakantie............ ff helemaal nix
