Psyche
alle pijlers
vluchten maar weet niet waarheen
woensdag 10 juni 2009 om 13:19
Ik wil weg, weg van de pijn, weg van mijn verdriet maar weet niet waarheen.
Na een dramatische scheiding zitten mijn kinderen gevangen in een enorme loyalitieitscrisis. Uiteraard ligt dit allemaal bij mij, want ik heb het moelijk met alles.
Ik weet niet meer wat te doen. Ik wil dit leven niet en ik wil niet dat mijn kinderen leven in dit vreslijke conflict.
Het liefste zou ik voor altijd willen verdwijnen maar ergens zegt een stemmetje dat ik dat niet kan maken voor de kinderen. Het zou ze teveel beschadigen. Maar nu worden ze toch ook aan alle kanten beschadigd? Wie weet een adres waar je veilig kan schuilen. Ik ben bang dat ik anders dingen ga doen die niet meer terug te draaien zijn.
Na een dramatische scheiding zitten mijn kinderen gevangen in een enorme loyalitieitscrisis. Uiteraard ligt dit allemaal bij mij, want ik heb het moelijk met alles.
Ik weet niet meer wat te doen. Ik wil dit leven niet en ik wil niet dat mijn kinderen leven in dit vreslijke conflict.
Het liefste zou ik voor altijd willen verdwijnen maar ergens zegt een stemmetje dat ik dat niet kan maken voor de kinderen. Het zou ze teveel beschadigen. Maar nu worden ze toch ook aan alle kanten beschadigd? Wie weet een adres waar je veilig kan schuilen. Ik ben bang dat ik anders dingen ga doen die niet meer terug te draaien zijn.
woensdag 10 juni 2009 om 15:00
En soms is het leven even lelijk Robo, daar weet jij alles van. Ik vind jou zo ontzetten knap dat jij, met alles wat jij meemaakt, je kunt inleven in Noa. Jij bent echt iemand die weet dat je leed niet op een weegschaal kunt leggen. Pijn doet zeer en ik vind het geweldig dat jij ruimte hebt voor andermans pijn.
Maar ga jij met de bipsen in het zand zitten maandenlang? Nee, doe je niet, ook jij gaat door, ook als het héél erg moeilijk is.
En dat zal Noa ook moeten doen.
Noa, zou het kunnen dat je je te veel aan het focussen bent op je verdriet en woede en ben je erg bezig met jezelf en je ex? Als je de wereld (anderen dan jij en je ex) weer binnenlaat, dan zul je zien dat je niet de enige bent met problemen. Dat wil nog wel eens relativeren eb van relativeren Noa, kun je zó ontzettend opknappen.
Wij kunnen je daarmee helpen, als je ons binnenlaat dus.....
Maar ga jij met de bipsen in het zand zitten maandenlang? Nee, doe je niet, ook jij gaat door, ook als het héél erg moeilijk is.
En dat zal Noa ook moeten doen.
Noa, zou het kunnen dat je je te veel aan het focussen bent op je verdriet en woede en ben je erg bezig met jezelf en je ex? Als je de wereld (anderen dan jij en je ex) weer binnenlaat, dan zul je zien dat je niet de enige bent met problemen. Dat wil nog wel eens relativeren eb van relativeren Noa, kun je zó ontzettend opknappen.
Wij kunnen je daarmee helpen, als je ons binnenlaat dus.....
woensdag 10 juni 2009 om 15:04
Schouders eronder Noa want niemand gaat je opdweilen behalve jijzelf. Je wil dit leven niet, maar er een einde aan maken is geen optie, dus dan moet je maar stapje voor stapje overnieuw beginnen.
Het is afschuwelijk om je zo te voelen, maar het gaat over. Over een jaar kan je terugkijken, en dan is de pijn al stukken minder. Misschien ben je zelfs wel veel gelukkiger.
Het is afschuwelijk om je zo te voelen, maar het gaat over. Over een jaar kan je terugkijken, en dan is de pijn al stukken minder. Misschien ben je zelfs wel veel gelukkiger.
woensdag 10 juni 2009 om 17:19
woensdag 10 juni 2009 om 19:54
Ik heb vanmiddag de huisarts gebeld, maar die werkt niet op woensdag en donderdag.
Stichting korrelatie opgezocht via internet en een half uurtje
gechat. Dat kan dus maximaal 30 minuten, daarna word je eruit gegooid,met bedankt voor het contact.
Ben maar weer gaan slapen en net wakker geworden en wat gegeten. Voel me zowaar een beetje beter.
Bedankt voor jullie reacties
Stichting korrelatie opgezocht via internet en een half uurtje
gechat. Dat kan dus maximaal 30 minuten, daarna word je eruit gegooid,met bedankt voor het contact.
Ben maar weer gaan slapen en net wakker geworden en wat gegeten. Voel me zowaar een beetje beter.
Bedankt voor jullie reacties
woensdag 10 juni 2009 om 20:01
Noa , meid , bel alsjeblieft je vriendinnen , of je ouders , of je broers of zussen ..... geloof me ; mensen willen er graag voor je zijn en je steunen en helpen . Maar je moet wel zeggen wat je nodig hebt .
Wil je een uurtje wandelen met iemand ? winkelen ? samen je huis doorwerken ? uithuilen ? stappen ? Ergens aanschuiven rond etenstijd ? visite in het weekend als je alleen bent ? geef het aan !!!
Wil je een uurtje wandelen met iemand ? winkelen ? samen je huis doorwerken ? uithuilen ? stappen ? Ergens aanschuiven rond etenstijd ? visite in het weekend als je alleen bent ? geef het aan !!!
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 10 juni 2009 om 20:34
Wat mij door moeilijke tijden geholpen heeft is een plan maken voor de volgende dag. En me daar aan houden. Veel liever was ik in mijn bed blijven liggen en het kostte me heel wat wilskracht om eruit te komen. Maar dat ging makkelijker als ik van te voren had bedacht wat ik zou gaan doen die dag.
Dus opstaan als ik wakker werd en niet blijven liggen, omdat ik moe was.
Gaan hardlopen. Verder nooit meer gedaan, maar ik werd er erg rustig van.
Dan douchen en aankleden en ontbijten.
En dan iets buiten de deur gaan doen, bijv. naar familie of een vriendin, of boodschappen doen of naar de Ikea.
Dan thuis stofzuigen en stoffen ( en het dan echt doen).
Koken en eten
Zo werd de dag niet zo eindeloos lang.
En ik sluit me aan bij de andere die zeggen dat je een vriendin moet bellen. Mensen willen graag helpen, dat vinden ze fijn. Maar je moet het wel aangeven.
Dus opstaan als ik wakker werd en niet blijven liggen, omdat ik moe was.
Gaan hardlopen. Verder nooit meer gedaan, maar ik werd er erg rustig van.
Dan douchen en aankleden en ontbijten.
En dan iets buiten de deur gaan doen, bijv. naar familie of een vriendin, of boodschappen doen of naar de Ikea.
Dan thuis stofzuigen en stoffen ( en het dan echt doen).
Koken en eten
Zo werd de dag niet zo eindeloos lang.
En ik sluit me aan bij de andere die zeggen dat je een vriendin moet bellen. Mensen willen graag helpen, dat vinden ze fijn. Maar je moet het wel aangeven.
woensdag 10 juni 2009 om 20:36
Ik heb helemaal geen familie.
Mijn vriendinnen weten over alles van af en de lieverds bellen iedere dag wel even. Toch blijf ik verdrietig.
Mijn scheiding en alle leugens eromheen doen pijn maar daar begon ik langzaam mijn weg in te vinden. Nu gaat ex trouwen met de vrouw waarmee hij me al die jaren voorgelogen heeft en de kinderen zullen daarbij aanwezig zijn. Ik kan en mag ze niets verbieden maar het voelt als dubbel verraad. Nu hebben ze met elkaar besproken dat ik niks mag vragen, geen mening mag hebben en vooral mijn verdriet niet mag laten zien. De kinderen hebben daar last van en ik zou hem zijn geluk moeten gunnen. Ze zijn nu bij hun vader en ondanks dat ze weten dat het bericht hard bij mij binnen is gekomen laten ze niks van zich horen. Ik zou mijn verdriet moeten uitschakelen en mag alleen maar een gezellige moeder zijn die leuke dingen organiseerd. Hij doet nooit iets met hun en al helemaal niks in hun belang. Maar hij is gelukkig, dus gezellig en dat vinden ze natuurlijk prettiger dan een verdrietige moeder.
Ik snap dat best, ik ben ook geen leuk gezelschap meer. Ik voel me te veel en overbodig
Mijn vriendinnen weten over alles van af en de lieverds bellen iedere dag wel even. Toch blijf ik verdrietig.
Mijn scheiding en alle leugens eromheen doen pijn maar daar begon ik langzaam mijn weg in te vinden. Nu gaat ex trouwen met de vrouw waarmee hij me al die jaren voorgelogen heeft en de kinderen zullen daarbij aanwezig zijn. Ik kan en mag ze niets verbieden maar het voelt als dubbel verraad. Nu hebben ze met elkaar besproken dat ik niks mag vragen, geen mening mag hebben en vooral mijn verdriet niet mag laten zien. De kinderen hebben daar last van en ik zou hem zijn geluk moeten gunnen. Ze zijn nu bij hun vader en ondanks dat ze weten dat het bericht hard bij mij binnen is gekomen laten ze niks van zich horen. Ik zou mijn verdriet moeten uitschakelen en mag alleen maar een gezellige moeder zijn die leuke dingen organiseerd. Hij doet nooit iets met hun en al helemaal niks in hun belang. Maar hij is gelukkig, dus gezellig en dat vinden ze natuurlijk prettiger dan een verdrietige moeder.
Ik snap dat best, ik ben ook geen leuk gezelschap meer. Ik voel me te veel en overbodig
woensdag 10 juni 2009 om 20:40
quote:eleonora schreef op 10 juni 2009 @ 20:02:
Noa, meid, vertel eens, als je puf hebt, wat zit je zo dwars? Kunnen we misschien kijken of we je problemen in stukjes kunnen hakken? Dat de boel wat overzichtelijker wordt?
Dat is wat mijn vriend ook altijd zegt als het mij teveel wordt
op dat moment zelf denk ik rot op het is ook veel gek he? dat ik alles op een hoop gooi ,maar ik weet als ik weer realistisch kan nadenken dat het wel moet.
Verdeel de berg kijk wat je zelf kan oplossen kijk waar je je vriendinnen voor nodig hebt en zoek hulp voor waar je echt niet uit kan komen.
"je kunt jezelf pas vinden ....als je jezelf verloren bent"...
Dikke knuffel.
Noa, meid, vertel eens, als je puf hebt, wat zit je zo dwars? Kunnen we misschien kijken of we je problemen in stukjes kunnen hakken? Dat de boel wat overzichtelijker wordt?
Dat is wat mijn vriend ook altijd zegt als het mij teveel wordt
op dat moment zelf denk ik rot op het is ook veel gek he? dat ik alles op een hoop gooi ,maar ik weet als ik weer realistisch kan nadenken dat het wel moet.
Verdeel de berg kijk wat je zelf kan oplossen kijk waar je je vriendinnen voor nodig hebt en zoek hulp voor waar je echt niet uit kan komen.
"je kunt jezelf pas vinden ....als je jezelf verloren bent"...
Dikke knuffel.
woensdag 10 juni 2009 om 20:45
En je kids zijn al wat ouder begrijp ik?
Kom nou zeg,jij mag gewoon verdriet hebben!!
Het enige wat jij moet doen is je kids niets verwijten.
En echt handig is het ook niet om hun vader en zijn nieuwe vriendin de grond in te boren tegen hun.
Maar dat zijn daden je pijn doen...hoef jij niet te verbergen.
En nogmaals.wie bepaalt wat voor jou?
Kom nou zeg,jij mag gewoon verdriet hebben!!
Het enige wat jij moet doen is je kids niets verwijten.
En echt handig is het ook niet om hun vader en zijn nieuwe vriendin de grond in te boren tegen hun.
Maar dat zijn daden je pijn doen...hoef jij niet te verbergen.
En nogmaals.wie bepaalt wat voor jou?
woensdag 10 juni 2009 om 20:48
woensdag 10 juni 2009 om 21:25
verstand en gevoel zitten niet op een lijn.
Ik weet en snap dat ze daarbij zullen zijn. Maar als ze weten dat het mij veel verdriet doet hoeven ze me nog niet buiten te sluiten. Ik heb al 5 dagen niks van ze gehoord. Geen smsje, geen berichtje, helemaal nix. Terwijl ik altijd degene ben die alles voor ze regeld, feestjes organiseer en alles doet wat een moeder doet. Nu ben ik kennelijk lastig, verdrietig etc en daar zitten ze natuurlijk niet op te wachten.
Ik weet en snap dat ze daarbij zullen zijn. Maar als ze weten dat het mij veel verdriet doet hoeven ze me nog niet buiten te sluiten. Ik heb al 5 dagen niks van ze gehoord. Geen smsje, geen berichtje, helemaal nix. Terwijl ik altijd degene ben die alles voor ze regeld, feestjes organiseer en alles doet wat een moeder doet. Nu ben ik kennelijk lastig, verdrietig etc en daar zitten ze natuurlijk niet op te wachten.
woensdag 10 juni 2009 om 21:31
Wat spreekt er een diepe wanhoop uit, uit het beeldscherm.
Heb het idee dat je in een flinke depressie zit. En daarbij zit je in een rouwproces. Scheiden is rouwen, tell me about it.
Ik heb zo geen tips. Wil je heel veel sterkte wensen.
Op een dag zie je weer licht aan het einde van de tunnel.
En dat komt steeds dichterbij.
Das het enige wat ik erover kan zeggen.
En dat ik je gevoel van 'overbodig zijn" snap. Had ik ook heel sterk.
Hoewel geen scheiding omdat er een ander in het spel was, de koek was gewoon op, volgens exman (die overigens mijn beste vriend is). Ik vond dat er nog genoeg koek was.
Maar ik had geen 'zorgplicht' meer, niets meer om voor te zorgen.
Zoon bij exman (was al bijna 18 at the time) en katten ook.
Ik ging alleen ergens anders wonen.
Na 20 jaar gezin zijn, met veel aanloop, kinderen en katten, eigen zaak en alles. Ineens alleen. Mijn gezin was mij afgenomen, zo voelde ik dat.
Wat val je dan in een gat, diepe eenzaamheid en wanhoop. En net als jij wilde ik wegvluchten, wat ik vervolgens ook heb gedaan, ik vluchtte naar Kenia maar nam al mijn ellende waar ik in zwolg (zwelgde?) mee.
Dus dat werkte niet en ik kwam na 3 maanden weer terug.
Ik snap dus best hoe je je voelt. Het zal cliché klinken, maar het gaat over, dat kan ik je garanderen.
Langzaam maar zeker, al zul je dat zelf nog niet zien.
Heb het idee dat je in een flinke depressie zit. En daarbij zit je in een rouwproces. Scheiden is rouwen, tell me about it.
Ik heb zo geen tips. Wil je heel veel sterkte wensen.
Op een dag zie je weer licht aan het einde van de tunnel.
En dat komt steeds dichterbij.
Das het enige wat ik erover kan zeggen.
En dat ik je gevoel van 'overbodig zijn" snap. Had ik ook heel sterk.
Hoewel geen scheiding omdat er een ander in het spel was, de koek was gewoon op, volgens exman (die overigens mijn beste vriend is). Ik vond dat er nog genoeg koek was.
Maar ik had geen 'zorgplicht' meer, niets meer om voor te zorgen.
Zoon bij exman (was al bijna 18 at the time) en katten ook.
Ik ging alleen ergens anders wonen.
Na 20 jaar gezin zijn, met veel aanloop, kinderen en katten, eigen zaak en alles. Ineens alleen. Mijn gezin was mij afgenomen, zo voelde ik dat.
Wat val je dan in een gat, diepe eenzaamheid en wanhoop. En net als jij wilde ik wegvluchten, wat ik vervolgens ook heb gedaan, ik vluchtte naar Kenia maar nam al mijn ellende waar ik in zwolg (zwelgde?) mee.
Dus dat werkte niet en ik kwam na 3 maanden weer terug.
Ik snap dus best hoe je je voelt. Het zal cliché klinken, maar het gaat over, dat kan ik je garanderen.
Langzaam maar zeker, al zul je dat zelf nog niet zien.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
woensdag 10 juni 2009 om 21:35
En terwijl ik in mijn ellende zat en eenzaamheid, leefde ex vrolijk verder, met zoon en pleegdochter en de katten en een druk sociaal leven. En ik sloot me af.
Ik haatte hem! Ik haatte hem, omdat hij mij dat had aangedaan.
Bullshit natuurlijk, we waren er allebei bij, bij het mislukken van het huwelijk.
Maar dat zag ik toen niet.
Ik ben nu weer gelukkig en heb alles weer op de rit, met een geweldige vriend, die ook vrienden is geworden met exman, maar als ik erover schrijf voel ik de pijn en de wanhoop weer.
Maar das maar voor even.
Het is goed zo. Ik heb er nu vrede mee.
Ik haatte hem! Ik haatte hem, omdat hij mij dat had aangedaan.
Bullshit natuurlijk, we waren er allebei bij, bij het mislukken van het huwelijk.
Maar dat zag ik toen niet.
Ik ben nu weer gelukkig en heb alles weer op de rit, met een geweldige vriend, die ook vrienden is geworden met exman, maar als ik erover schrijf voel ik de pijn en de wanhoop weer.
Maar das maar voor even.
Het is goed zo. Ik heb er nu vrede mee.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
woensdag 10 juni 2009 om 21:37
Zou het ook kunnen zijn dat ze zich zelf ongemakkelijk voelen onder de situatie; dat zij iets gaan vieren wat jou verdrietig maakt, en er voor kiezen om geen contact te hebben, omdat ze niet weten hoe ze daar mee om moeten gaan?
Ik verwacht trouwens nooit dat mijn kinderen contact met me zoeken als ze bij mijn ex zijn. Hoeveel ik ook voor ze doe. Het zijn kinderen tenslotte en bovendien wil ik dat als ze daar zijn, ze ook echt alleen maar daar hoeven zijn.
Ik verwacht trouwens nooit dat mijn kinderen contact met me zoeken als ze bij mijn ex zijn. Hoeveel ik ook voor ze doe. Het zijn kinderen tenslotte en bovendien wil ik dat als ze daar zijn, ze ook echt alleen maar daar hoeven zijn.
woensdag 10 juni 2009 om 22:01
Lieffie , je moet niet denken dat je kinderen het er niet moeilijk mee hebben . Vaak lijkt de ene ouder verdedigen / aardig vinden / niet meer zo boos zijn op /troosten / aandacht geven ....dat je tégen de andere ouder kiest . Je kinderen zullen bewust huis-van-pa en huis-van-ma willen scheiden en niet bij jou in huis constant dingen over hun vader willen horen . Kinderen hebben het liefst dat alles zo normaal mogelijk gaat .
Om die reden zullen ze jou ook niet smsén als ze dáár zijn .
Kinderen uit " normale " gezinnen lopen ook niet over van dankbaarheid ....die van mij in ieder geval niet . Je mag eigenlijk niet van ze verwachten dat ze jou nu speciaal behandelen om het geen hun vader jou heeft aangedaan . Dat je je afgedankt voelt door je partner en in een hoekje voelt geschopt ....snap ik . Maar ga nou nooit geloven dat je kinderen dat ook doen . Kinderen zijn - uitzonderingen daargelaten - erg onhandig in langdurig verdriet van hun ouders ....zeker als ze het zélf ook moeilijk hebben . Of dacht je dat ze het één groot feest vinden , dat hun ouders gescheiden zijn ? Maar , net zoals jij dat zult moeten doen , ze hebben het maar te accepteren want ze hebben er toch geen stem in . En dan blijken kinderen toch weer flexibeler dan hun ouders ; ze maken er het beste van ....hopend dat ze niet voor de keus gesteld worden om één ouder te laten vallen of zelf afgevallen te worden .
Om die reden zullen ze jou ook niet smsén als ze dáár zijn .
Kinderen uit " normale " gezinnen lopen ook niet over van dankbaarheid ....die van mij in ieder geval niet . Je mag eigenlijk niet van ze verwachten dat ze jou nu speciaal behandelen om het geen hun vader jou heeft aangedaan . Dat je je afgedankt voelt door je partner en in een hoekje voelt geschopt ....snap ik . Maar ga nou nooit geloven dat je kinderen dat ook doen . Kinderen zijn - uitzonderingen daargelaten - erg onhandig in langdurig verdriet van hun ouders ....zeker als ze het zélf ook moeilijk hebben . Of dacht je dat ze het één groot feest vinden , dat hun ouders gescheiden zijn ? Maar , net zoals jij dat zult moeten doen , ze hebben het maar te accepteren want ze hebben er toch geen stem in . En dan blijken kinderen toch weer flexibeler dan hun ouders ; ze maken er het beste van ....hopend dat ze niet voor de keus gesteld worden om één ouder te laten vallen of zelf afgevallen te worden .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 10 juni 2009 om 22:02
Dat weet ik niet.
Dat werd mij ook gezegd, dat ik prof. hulp nodig had en dingen moest gaan doen.
Ik deed dat niet. En toch kwam het goed.
Dit is iets waar je alleen doorheen moet, dat moet je helemaal zelf doen.
Niemand kan je gevoel wegnemen.
Het heeft tijd nodig, veel tijd.
Das mijns inziens de enige optie. En vooral hier blijven spuien, als ze zich daar wat beter door voelt.
Dat werd mij ook gezegd, dat ik prof. hulp nodig had en dingen moest gaan doen.
Ik deed dat niet. En toch kwam het goed.
Dit is iets waar je alleen doorheen moet, dat moet je helemaal zelf doen.
Niemand kan je gevoel wegnemen.
Het heeft tijd nodig, veel tijd.
Das mijns inziens de enige optie. En vooral hier blijven spuien, als ze zich daar wat beter door voelt.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
woensdag 10 juni 2009 om 22:03
Als overbrugging, tot de oproep van het Riagg en de therapie kan ze hier o.a. haar verhaal kwijt. En gaat het niet, dan is de huisarts nogmaals een optie, hij/zij kan kijken wat voor mogelijkheden er zijn om bijvoorbeeld sneller hulp te krijgen.
Noa, ik vind het vreselijk voor je. Wat je schrijft over de kinderen, die nu voor jouw gevoel onder één hoedje spelen met hun vader, dat moet heel veel pijn doen. Maar liefde is geen ruilmiddel en jij doet de dingen die je doet voor je kinderen omdat je hun moeder bent, je kunt niet verwachten dat zij jou teruggeven wat jij hun geeft. Zij zijn kinderen, jij niet meer. Zij hebben niet gevraagd om een scheiding, ze kunnen er niks aan doen dat hun vader jou bedroog en ze kunnen het ook niet helpen dat hij nu gaat trouwen.
Hun vader is blij, happy met zijn nieuwe leven, jij bent kapot, je slikt pillen, huilt, slaapt......
Vertel me, wat moeten de kinderen daar mee doen?
Ze proberen je nu buiten de zaken met hun vader te houden en ze zijn waarschijnlijk huiverig om je te bellen, je bent zo verdrietig, ze weten zich er geen raad mee, met al dat grotemensenverdriet.
En dat hoeven ze ook niet. Hoe moeilijk ook voor jou.
Je zou best kunnen zeggen dat je het fijn zou vinden om iets van ze te horen als ze bij hun vader zijn. Niet op een verwijtende toon, niet dwingend maar gewoon, omdat je het fijn vindt als je hun stem even hoort zo nu en dan. Maar dan moeten ze je wel geloven. Dan moeten ze niet het idee hebben dat jij alleen maar belt om te horen hoe het daar reilt en zeilt en dat ze dan aanvoelen dat wat ze ook zeggen, het voor jou een reden zal zijn om dieper de put in te duiken.
Ze sluiten je denk ik buiten omdat alles wat ze zeggen en met je delen, jou (kennelijk) zoveel pijn doet dat je nóg verdrietiger wordt. Het is een negatieve spiraal waar je niet meer uitkomt op deze manier. De houding naar je kinderen toe moet mijns inziens anders, al kan ik me levendig voorstellen dat je je de meest eenzame Remi op de wereld voelt. En tóch meisje.....het kan goed komen met jou en de kinderen maar het moeilijke is, daarvoor zul jíj je houding moeten veranderen.
Je hebt absoluut hulp nodig, professioneel. Je zult moeten leren omgaan met teleurstellingen die je op je levenspad tegenkomt, ook zulke grote als deze. Maar tótdat je die hulp hebt, is het hopelijk voor jou nuttig en prettig om er over te schrijven.
(f)
Noa, ik vind het vreselijk voor je. Wat je schrijft over de kinderen, die nu voor jouw gevoel onder één hoedje spelen met hun vader, dat moet heel veel pijn doen. Maar liefde is geen ruilmiddel en jij doet de dingen die je doet voor je kinderen omdat je hun moeder bent, je kunt niet verwachten dat zij jou teruggeven wat jij hun geeft. Zij zijn kinderen, jij niet meer. Zij hebben niet gevraagd om een scheiding, ze kunnen er niks aan doen dat hun vader jou bedroog en ze kunnen het ook niet helpen dat hij nu gaat trouwen.
Hun vader is blij, happy met zijn nieuwe leven, jij bent kapot, je slikt pillen, huilt, slaapt......
Vertel me, wat moeten de kinderen daar mee doen?
Ze proberen je nu buiten de zaken met hun vader te houden en ze zijn waarschijnlijk huiverig om je te bellen, je bent zo verdrietig, ze weten zich er geen raad mee, met al dat grotemensenverdriet.
En dat hoeven ze ook niet. Hoe moeilijk ook voor jou.
Je zou best kunnen zeggen dat je het fijn zou vinden om iets van ze te horen als ze bij hun vader zijn. Niet op een verwijtende toon, niet dwingend maar gewoon, omdat je het fijn vindt als je hun stem even hoort zo nu en dan. Maar dan moeten ze je wel geloven. Dan moeten ze niet het idee hebben dat jij alleen maar belt om te horen hoe het daar reilt en zeilt en dat ze dan aanvoelen dat wat ze ook zeggen, het voor jou een reden zal zijn om dieper de put in te duiken.
Ze sluiten je denk ik buiten omdat alles wat ze zeggen en met je delen, jou (kennelijk) zoveel pijn doet dat je nóg verdrietiger wordt. Het is een negatieve spiraal waar je niet meer uitkomt op deze manier. De houding naar je kinderen toe moet mijns inziens anders, al kan ik me levendig voorstellen dat je je de meest eenzame Remi op de wereld voelt. En tóch meisje.....het kan goed komen met jou en de kinderen maar het moeilijke is, daarvoor zul jíj je houding moeten veranderen.
Je hebt absoluut hulp nodig, professioneel. Je zult moeten leren omgaan met teleurstellingen die je op je levenspad tegenkomt, ook zulke grote als deze. Maar tótdat je die hulp hebt, is het hopelijk voor jou nuttig en prettig om er over te schrijven.
(f)
