Psyche
alle pijlers
Vooruit kijken
woensdag 3 januari 2018 om 15:48
In mijn leven heb ik 2 mensen die eigenlijk op dezelfde manier met mij omgaan.
Vaak kwetsen ze mij Door bepaalde acties of beledigingen. Als ik er iets van zeg komen steeds dezelfde reacties. Of ze ontkennen het, of ze zeggen dat ik er niets steeds over moet vallen. Ik krijg altijd te horen dat ik zuur of negatief ben en in dingen blijf hangen. Je moet vooruit kijken zeggen ze dan.
Deze mensen geven nooit iets toe en geven mij het gevoel dat ik alles verkeerd oppak en zij niets verkeerds hebben gedaan. Kort samengevat als ik gekwetst ben ligt het aan mij en moeten we het er niet meer over hebben.
Door deze mensen voel ik me vaak heel rot. Het frustreert mij heel erg dat ze zich nooit in mij verplaatsen. Uiteindelijk willen ze dan allebei niets meer met mij te maken hebben omdat ik in hun ogen bv zuur of negatief ben.
Ik vraag me vaak af waarom mensen zo doen en of het nu allemaal aan mij ligt.
Vaak kwetsen ze mij Door bepaalde acties of beledigingen. Als ik er iets van zeg komen steeds dezelfde reacties. Of ze ontkennen het, of ze zeggen dat ik er niets steeds over moet vallen. Ik krijg altijd te horen dat ik zuur of negatief ben en in dingen blijf hangen. Je moet vooruit kijken zeggen ze dan.
Deze mensen geven nooit iets toe en geven mij het gevoel dat ik alles verkeerd oppak en zij niets verkeerds hebben gedaan. Kort samengevat als ik gekwetst ben ligt het aan mij en moeten we het er niet meer over hebben.
Door deze mensen voel ik me vaak heel rot. Het frustreert mij heel erg dat ze zich nooit in mij verplaatsen. Uiteindelijk willen ze dan allebei niets meer met mij te maken hebben omdat ik in hun ogen bv zuur of negatief ben.
Ik vraag me vaak af waarom mensen zo doen en of het nu allemaal aan mij ligt.
woensdag 3 januari 2018 om 21:43
Weet je, je hebt totaal geen invloed op hoe andere mensen zich gedragen. Waar je wél invloed op hebt is je eigen gedrag, gedachten en de manier waarop je hierop reageert. In het verleden blijven hangen heeft nooit nut. Erkenning voor wat er (in jouw ogen) is misgegaan zal er niet opeens voor zorgen dat het niet meer is gebeurt. Ook dan zul je het zelf moeten verwerken.
Een hoop van de dingen die je schrijft in je vorige topic herken ik. Ik ben ook gepest, ik voelde me ook vaak gekwetst en afgewezen door mijn ouders. Ik mocht ook niet (altijd) mezelf zijn, werd in een ander keurslijf gepropt. Maar nu ben ik volwassen en er is niemand meer die mij in een keurslijf hoeft te proppen. Ze mogen het proberen, maar ik sta het niet meer toe en laat domme opmerkingen tegenwoordig veel meer van me afglijden.
Snowkitty noemt de assertiviteitscursus. Ik kan dat van harte aanbevelen. Het is niet alleen bedoelt om te leren nee te zeggen en voor jezelf op te komen, maar juist ook leren omgaan met al dan niet terechte kritiek.
Een hoop van de dingen die je schrijft in je vorige topic herken ik. Ik ben ook gepest, ik voelde me ook vaak gekwetst en afgewezen door mijn ouders. Ik mocht ook niet (altijd) mezelf zijn, werd in een ander keurslijf gepropt. Maar nu ben ik volwassen en er is niemand meer die mij in een keurslijf hoeft te proppen. Ze mogen het proberen, maar ik sta het niet meer toe en laat domme opmerkingen tegenwoordig veel meer van me afglijden.
Snowkitty noemt de assertiviteitscursus. Ik kan dat van harte aanbevelen. Het is niet alleen bedoelt om te leren nee te zeggen en voor jezelf op te komen, maar juist ook leren omgaan met al dan niet terechte kritiek.
woensdag 3 januari 2018 om 22:49
Iemand zei hiervoor dat ik voor heftige dingen met mijn moeder samen met haar in therapie kon gaan. Dat heb ik al gedaan. Mijn moeder is toen na 1 keer gestopt en de therapeut zei mij toen dat mijn moeder mij niet respecteert en had het advies niet meer met haar om te gaan.Celaena_Aelin schreef: ↑03-01-2018 19:07Dus je hebt 1 x therapie geprobeerd, een relatie-therapie-vorm. Heb je ook wel eens therapie voor alleen jouzelf geprobeerd?
Hier wordt dan gezegd dat het aan mij ligt, dat ik zelf me moet verplaatsen in haar enz.
Dat bedoelde ik.
woensdag 3 januari 2018 om 23:27
Het ligt dus weer aan de anderen yogo. Geen enkele reden of aanleiding tot zelfreflectie.
Dat jij al onze posts zo weet te verdraaien dat deze boodschap daar uitgefilterd wordt, zegt alles al.
Ga in therapie vrouw. Leer de ballast van je af te leggen, het verleden los te laten en het schild van verweer te laten zakken.
En neem die man van je mee!
woensdag 3 januari 2018 om 23:37
Maar het wordt toch steeds gezegd? Of zie ik het verkeerd? Ik moet mezelf bv in mijn moeder verplaatsen. Dat staat er toch?OopjenCoppit schreef: ↑03-01-2018 23:27Het ligt dus weer aan de anderen yogo. Geen enkele reden of aanleiding tot zelfreflectie.
Dat jij al onze posts zo weet te verdraaien dat deze boodschap daar uitgefilterd wordt, zegt alles al.
Ga in therapie vrouw. Leer de ballast van je af te leggen, het verleden los te laten en het schild van verweer te laten zakken.
En neem die man van je mee!
woensdag 3 januari 2018 om 23:39
woensdag 3 januari 2018 om 23:45
Jij maakt daarvan dat het aan jou ligt. Dat jij de schuld krijgt.
Daar ligt de denkfout.
Je leest de reacties selectief. De inhoud komt door een filter binnen en wat er ècht staat neem je niet op.
Wat overblijft is waar jij op aanslaat: zie je wel: het ligt aan mij, ik krijg de schuld. Terwijl de mensen om me heen helemaal geen begrip voor me hebben, moet ik me maar in hun verplaatsen.
En wij kunnen hier typen tot we erbij neervallen om jou uit te leggen wat we ècht bedoelen, maar dat gaat jou niet helpen. Je 'leest' ons niet, je luistert niet echt. Er is teveel ruis.
Wat jij nodig hebt is een therapeut die samen met jou aan het werk gaat om dat filter en die ruis weg te nemen.
Dat kan. Echt.
donderdag 4 januari 2018 om 00:15
Ik snap niet precies hoe je dit bedoelt.
BV ik weet nog heel goed dat mijn moeder mij dagelijks heeft geslagen. Ik zeg dat tegen mijn moeder. Zij zegt dan : onzin ik heb dat nooit gedaan.
Terwijl ik nog heel goed weet dat ze dat gedaan heeft.
Bedoel je nu dat ik moet aannemen dat mijn moeder mij nooit heeft geslagen omdat zij dat zo zegt?
Ik begrijp niet goed hoe je het bedoelt.
donderdag 4 januari 2018 om 00:21
Het is voldoende dat jij weet dat het wèl zo is. Daar hoef/kun je haar niet van te overtuigen, daar verandert het verleden, noch het heden iets aan.
Door hardnekkig te proberen je gelijk te krijgen, beland je in een oneindige strijd die je alleen maar meer frustratie en woede oplevert.
Het is rot dat ze ontkent, maar jij kunt dat niet veranderen.
Je zult het moeten aannemen.
donderdag 4 januari 2018 om 11:05
Omdat zij gewoon verder wil gaan alsof er niets gebeurd is. Dat voelt voor mij heel erg rot. Er zijn veel erge dingen gebeurd Door mijn moeder die je niet bij je kind hoort te doen. Nu wil ze dus doorgaan alsof er niets gebeurd is. En ben ik een zeur en negatief als ik het erover heb.
Ik wil op zo n manier niet door gaan. Er zijn wel degelijk Veel verkeerde dingen gebeurd en daar mag ze best verantwoordelijkheid voor nemen als ze verder wil gaan.
donderdag 4 januari 2018 om 11:26
Je hebt gelijk. Maar jij kunt niet bepalen of zij verantwoordelijkheid gaat nemen. Als je dat echt niet kunt loslaten, dan zou ik het contact met haar (voorlopig) verbreken en in therapie gaan. Je komt zo echt geen steek verder. Sterkte.yogonaise schreef: ↑04-01-2018 11:05Omdat zij gewoon verder wil gaan alsof er niets gebeurd is. Dat voelt voor mij heel erg rot. Er zijn veel erge dingen gebeurd Door mijn moeder die je niet bij je kind hoort te doen. Nu wil ze dus doorgaan alsof er niets gebeurd is. En ben ik een zeur en negatief als ik het erover heb.
Ik wil op zo n manier niet door gaan. Er zijn wel degelijk Veel verkeerde dingen gebeurd en daar mag ze best verantwoordelijkheid voor nemen als ze verder wil gaan.
donderdag 4 januari 2018 om 11:28
Je hoeft helemaal niet door te gaan alsof er niets gebeurd is. Je kan gewoon het contact verbreken.yogonaise schreef: ↑04-01-2018 11:05Omdat zij gewoon verder wil gaan alsof er niets gebeurd is. Dat voelt voor mij heel erg rot. Er zijn veel erge dingen gebeurd Door mijn moeder die je niet bij je kind hoort te doen. Nu wil ze dus doorgaan alsof er niets gebeurd is. En ben ik een zeur en negatief als ik het erover heb.
Ik wil op zo n manier niet door gaan. Er zijn wel degelijk Veel verkeerde dingen gebeurd en daar mag ze best verantwoordelijkheid voor nemen als ze verder wil gaan.
donderdag 4 januari 2018 om 11:30
Nee, aannemen dat er van je moeder uit niets gaat veranderen.yogonaise schreef: ↑04-01-2018 00:15Ik snap niet precies hoe je dit bedoelt.
BV ik weet nog heel goed dat mijn moeder mij dagelijks heeft geslagen. Ik zeg dat tegen mijn moeder. Zij zegt dan : onzin ik heb dat nooit gedaan.
Terwijl ik nog heel goed weet dat ze dat gedaan heeft.
Bedoel je nu dat ik moet aannemen dat mijn moeder mij nooit heeft geslagen omdat zij dat zo zegt?
Ik begrijp niet goed hoe je het bedoelt.
Volgens mij probeer je overal en bij iedereen erkenning af te dwingen en word je daardoor een enorme zeurkous.
In therapie kan je leren om dat niet te doen, om die erkenning niet nodig te hebben, maar gewoon lekker je eigen leven te leiden.
donderdag 4 januari 2018 om 12:46
Als jij op zo'n manier niet door wilt gaan, zijn er andere opties. Je kunt een ander niet dwingen dingen te doen of zien zoals jij.yogonaise schreef: ↑04-01-2018 11:05Omdat zij gewoon verder wil gaan alsof er niets gebeurd is. Dat voelt voor mij heel erg rot. Er zijn veel erge dingen gebeurd Door mijn moeder die je niet bij je kind hoort te doen. Nu wil ze dus doorgaan alsof er niets gebeurd is. En ben ik een zeur en negatief als ik het erover heb.
Ik wil op zo n manier niet door gaan. Er zijn wel degelijk Veel verkeerde dingen gebeurd en daar mag ze best verantwoordelijkheid voor nemen als ze verder wil gaan.
Verminder of verbreek het contact, zorg dat het je niet zoveel kan schelen wat zij vindt of doet, of word eens goed boos op haar en gooi alles er een keertje uit. Maar je kunt niet verwachten dat ze ooit gaat zeggen wat jij wil dat ze zegt, hoe rot dat ook is.
donderdag 4 januari 2018 om 13:34
Als mijn moeder mij vroeger dagelijks geslagen zou hebben en dat nu consequent zou ontkennen, zou ik haar niet in mijn leven willen. Ik zou het contact verbreken, zo neem ik zèlf verantwoordelijkheid voor mijn leven.
donderdag 4 januari 2018 om 13:42
Zo te lezen is je ma niet in staat tot zelfreflectie. Dat is een handicap, een beperking. Net zo gehandicapt als 2 benen missen.
Je vindt het niet eerlijk. Dat. is. het. ook. niet.
Soi. Het hele leven is niet eerlijk. Daar heb je het mee te doen. Net als ieder ander.
De enige persoon in jouw leven die jouw veiligheid kan waarborgen, ben jij.
Door vast te blijven houden aan het "het is niet eerlijk", creeer je een Calimero effect en herhaal je het patroon van geen steun krijgen.
Pas wanneer je de volle omvang van de impact van een mishandelende moeder met amper zelfreflectie en vermogen tot empathie onder ogen ziet, is er groei mogelijk. Maar wat ik hierboven schrijf is geen slachtofferschap. Want bij die impact hoort ook dat je je af gaat vragen of de mensen met wie je in het hier en nu omgaat, wel goed voor je zijn.
Dat je gaat rouwen om wat er was, door de hoop los te laten dat je ma je de erkenning zal gaan geven waar jij zo behoefte aan hebt. Die zul je jezelf moeten geven.
Met blijven roepen dat anderen niet geven wat jij nodig had, dat dat niet eerlijk is, schiet je in kinderlijk en onvolwassen gedrag. Het nare gevolg van dat gedrag is dat het je eenzaam maakt. Je gaat de gelijkwaardigheid met andere mensen niet aan, waardoor er geen contactgroei mogelijk is.
Hoe je om moet gaan met mensen zoals je moeder.... ik zou er met een grote boog omheen gaan... en ook met haar gedachtengoed.
Je klinkt als iemand die kindermishandeling heeft meegemaakt, maar die nog niet in staat is tot introspectie, zelfreflectie. Je ziet nog niet in dat herstel hiervan hard werken is, en dat jij dat werk zal moeten gaan doen. Hoe oneerlijk ook, jij moet met jou leven en jij bent verantwoordelijk voor jou.
Zoals je nu klinkt in je interacties, is het misschien raadzaam om schematherapie oid te gaan volgen. Het lijkt erop dat je nog niet de hulp hebt gehad om hier goed mee om te gaan.
(ff cru gezegd klink je een beetje zoals mij een 25 jr geleden. ik was nog onder de invloed van het narcisische gedachtengoed van mijn moeder, en was daardoor niet in staat om aan te geven wat ik nodig had. Ik was dusdanig psychisch mishandeld dat ik geregeerd werd door haar oordelein in mijn hoofd. Aan mij destijds de schone taak om dat wat giftig was aan haar gedachtengoed op te ruimen, en te gaan voor mijn eigen autonomie, en mijn eigen veiligheid. Pas toen ik uit haar invloedssfeer was en kon oefenen met zelf waarnemen, zelf kiezen en me daar ook toe bereid voelen, was ik niet meer de persoon waar mensen gemeenplaatsen tegen uitten van ' je moet het verleden het verleden laten'. Want hoewel gemankeerd door wat ik heb moeten meemaken, ben ik een eigen uniek liefdevol persoon geworden waar je mee kan kletsen zonder dat je het gevoel hebt dat ik raar ben ofzo. Zolang ik het gevecht aanging met dat mijn ma gelijk over mij had, kwam ik over als iemand met een persoonlijkheidssoornis. Die heb ik niet, (al heeft ieder persoon zo zijn makken en nukken) maar ik ben wel getraumatiseerd. En dat is naar, dat is rot, en dat heb ik mezelf niet aangedaan maar moet ik wel mee dealen. Een ander doet het niet.)
Je vindt het niet eerlijk. Dat. is. het. ook. niet.
Soi. Het hele leven is niet eerlijk. Daar heb je het mee te doen. Net als ieder ander.
De enige persoon in jouw leven die jouw veiligheid kan waarborgen, ben jij.
Door vast te blijven houden aan het "het is niet eerlijk", creeer je een Calimero effect en herhaal je het patroon van geen steun krijgen.
Pas wanneer je de volle omvang van de impact van een mishandelende moeder met amper zelfreflectie en vermogen tot empathie onder ogen ziet, is er groei mogelijk. Maar wat ik hierboven schrijf is geen slachtofferschap. Want bij die impact hoort ook dat je je af gaat vragen of de mensen met wie je in het hier en nu omgaat, wel goed voor je zijn.
Dat je gaat rouwen om wat er was, door de hoop los te laten dat je ma je de erkenning zal gaan geven waar jij zo behoefte aan hebt. Die zul je jezelf moeten geven.
Met blijven roepen dat anderen niet geven wat jij nodig had, dat dat niet eerlijk is, schiet je in kinderlijk en onvolwassen gedrag. Het nare gevolg van dat gedrag is dat het je eenzaam maakt. Je gaat de gelijkwaardigheid met andere mensen niet aan, waardoor er geen contactgroei mogelijk is.
Hoe je om moet gaan met mensen zoals je moeder.... ik zou er met een grote boog omheen gaan... en ook met haar gedachtengoed.
Je klinkt als iemand die kindermishandeling heeft meegemaakt, maar die nog niet in staat is tot introspectie, zelfreflectie. Je ziet nog niet in dat herstel hiervan hard werken is, en dat jij dat werk zal moeten gaan doen. Hoe oneerlijk ook, jij moet met jou leven en jij bent verantwoordelijk voor jou.
Zoals je nu klinkt in je interacties, is het misschien raadzaam om schematherapie oid te gaan volgen. Het lijkt erop dat je nog niet de hulp hebt gehad om hier goed mee om te gaan.
(ff cru gezegd klink je een beetje zoals mij een 25 jr geleden. ik was nog onder de invloed van het narcisische gedachtengoed van mijn moeder, en was daardoor niet in staat om aan te geven wat ik nodig had. Ik was dusdanig psychisch mishandeld dat ik geregeerd werd door haar oordelein in mijn hoofd. Aan mij destijds de schone taak om dat wat giftig was aan haar gedachtengoed op te ruimen, en te gaan voor mijn eigen autonomie, en mijn eigen veiligheid. Pas toen ik uit haar invloedssfeer was en kon oefenen met zelf waarnemen, zelf kiezen en me daar ook toe bereid voelen, was ik niet meer de persoon waar mensen gemeenplaatsen tegen uitten van ' je moet het verleden het verleden laten'. Want hoewel gemankeerd door wat ik heb moeten meemaken, ben ik een eigen uniek liefdevol persoon geworden waar je mee kan kletsen zonder dat je het gevoel hebt dat ik raar ben ofzo. Zolang ik het gevecht aanging met dat mijn ma gelijk over mij had, kwam ik over als iemand met een persoonlijkheidssoornis. Die heb ik niet, (al heeft ieder persoon zo zijn makken en nukken) maar ik ben wel getraumatiseerd. En dat is naar, dat is rot, en dat heb ik mezelf niet aangedaan maar moet ik wel mee dealen. Een ander doet het niet.)
donderdag 4 januari 2018 om 16:04
Ik heb mijn moeder al heel lang uit mijn leven verbannen. Maar zij zoekt steeds weer contact met mij. Ik reageer dan heel bot en hou het af. Maar de mensen in mijn omgeving incl mijn partner snappen dat niet. Ik krijg steeds te horen: het is toch je moeder, zou je niet toch contact opnemen enz. Daardoor ga ik toch weer twijfelen aan mezelf. Nu heb ik even contact gehad met mijn moeder maar dat levert niets op. Volgens mijn moeder ligt alles aan mij, mankeert er van alles aan mij en heb ik geen respect voor haar. Ze krijgt ook bijval van haar nieuwe partner die mij niet kent maar steeds zegt, waar 2 vechten hebben 2 schuld en dat ik geen respect heb voor mijn moeder. Ik word totaal niet gehoord en alles wat ik zeg wordt in twijfel getrokken en wordt gezegd dat ik alles verkeerd zie. Of het wordt ontkent. Dat doet mij dan weer veel verdriet want het is wel degelijk gebeurd. Conclusie is dat het een juiste keuze was om geen contact met haar te hebben. Maar nu ben ik weer extra gekwetst omdat ik als boeman wordt gezien. Dat is echt onterecht. Zij neemt echt nergens verantwoordelijkheid voor.
Verder heb ik nog 1 iemand in mijn leven die precies hetzelfde is. Helaas kan ik daar het contact niet mee verbreken anders had ik dat allang gedaan. Want ook deze persoon brengt ons niet veel positiefs. En daardoor ben ik vaak gefrustreerd omdat mensen vaak op deze wijze met mij omgaan. Zo krijg ik het gevoel dat iedereen alles tegen mij mag zeggen. Als ik voor mezelf op kom willen mensen niets meer met mij te maken hebben en ligt het aan mij. Zij hebben nooit iets verkeerds gedaan.
Verder heb ik nog 1 iemand in mijn leven die precies hetzelfde is. Helaas kan ik daar het contact niet mee verbreken anders had ik dat allang gedaan. Want ook deze persoon brengt ons niet veel positiefs. En daardoor ben ik vaak gefrustreerd omdat mensen vaak op deze wijze met mij omgaan. Zo krijg ik het gevoel dat iedereen alles tegen mij mag zeggen. Als ik voor mezelf op kom willen mensen niets meer met mij te maken hebben en ligt het aan mij. Zij hebben nooit iets verkeerds gedaan.
donderdag 4 januari 2018 om 16:11
Ik heb ook gebroken met iemand die dichtbij mij staat. Er is niets makkelijks aan, dat klopt. Maar hé, het is mijn leven en ik wilde haar negativiteit niet meer in mijn leven. En er zijn genoeg mensen die daar niets van snappen, maar dat is hun probleem, niet het mijne. Ik ben niet verantwoordelijk voor wat anderen vinden, ook al vind ik nog zo dat zij het verkeerd zien.
Als je nooit voor jezelf opkomt en je begint daar ineens mee, komt dat bepaalde mensen heel slecht uit. Het was natuurlijk heel handig dat je je alles maar liet zeggen. Vaak heb je dus dat als je voor jezelf begint op te komen, mensen hun hakken in het zand zetten en er nog een tandje bij zetten. Kwestie van volhouden.
Je partner zou wel eens hetzelfde kunnen zijn in de zin van het lekker makkelijk vinden dat hij jou wel kan laten doen wat hij wil. Mijn partner steunt me gelukkig, maar als hij dat niet zou doen, zou het mijn partner ook niet zijn.
Als je nooit voor jezelf opkomt en je begint daar ineens mee, komt dat bepaalde mensen heel slecht uit. Het was natuurlijk heel handig dat je je alles maar liet zeggen. Vaak heb je dus dat als je voor jezelf begint op te komen, mensen hun hakken in het zand zetten en er nog een tandje bij zetten. Kwestie van volhouden.
Je partner zou wel eens hetzelfde kunnen zijn in de zin van het lekker makkelijk vinden dat hij jou wel kan laten doen wat hij wil. Mijn partner steunt me gelukkig, maar als hij dat niet zou doen, zou het mijn partner ook niet zijn.
