Psyche
alle pijlers
Vroeger cor. tik gehad, ouders ontkennen nu,ik een fantast!?
vrijdag 4 januari 2008 om 13:09
Hallo,
ik zou graag willen weten of ik de enige ben met het volgende verhaal, ik zal het kort houden.
Ik weet 100 procent zeker dat ik vroeger, dan heb ik het over dat ik ongeveer 4 jaar en ouder was, geslagen ben, oftewel de corrigerende tik. Ik heb dit altijd onthouden, weet zelfs nog details, van wáár het was en dat ik 'schichtig' was.
Mijn ouders ontkennen dit, zeggen dat ik een fantast ben en gewoon een interessant verhaal probeer te verzinnen om een 'bijzonder verleden' te hebben.
Ze zijn er 100 % van overtuigd dat ze dit nooit gedaan hebben.
Ik weet nog dat ik een tijd geleden met mijn moeder GTST aan het kijken was, waarin Morris dacht dat hij door Barbara was geslagen vroeger, maar later bleek dat hij dit alleen dacht en fantaseerde. Toen ik samen met mijn moeder deze scene bekeek, ging ze er diep op in met opmerkingen als 'dat zou ik nooit doen'en 'hij fantaseert het gewoon'(toen nog niet uitgekomen was dat hij dit fantaseerde of alleen maar 'dacht').
Vandaag liep het net hoog op. Het is gewoon absoluut niet waar zeggen ze en ik ben gek in mijn hoofd.
Ik weet zeker dat dit wel waar is, een kind vergeet dat niet.
Wie heeft dit ook meegemaakt?
Heel erg bedankt.
ik zou graag willen weten of ik de enige ben met het volgende verhaal, ik zal het kort houden.
Ik weet 100 procent zeker dat ik vroeger, dan heb ik het over dat ik ongeveer 4 jaar en ouder was, geslagen ben, oftewel de corrigerende tik. Ik heb dit altijd onthouden, weet zelfs nog details, van wáár het was en dat ik 'schichtig' was.
Mijn ouders ontkennen dit, zeggen dat ik een fantast ben en gewoon een interessant verhaal probeer te verzinnen om een 'bijzonder verleden' te hebben.
Ze zijn er 100 % van overtuigd dat ze dit nooit gedaan hebben.
Ik weet nog dat ik een tijd geleden met mijn moeder GTST aan het kijken was, waarin Morris dacht dat hij door Barbara was geslagen vroeger, maar later bleek dat hij dit alleen dacht en fantaseerde. Toen ik samen met mijn moeder deze scene bekeek, ging ze er diep op in met opmerkingen als 'dat zou ik nooit doen'en 'hij fantaseert het gewoon'(toen nog niet uitgekomen was dat hij dit fantaseerde of alleen maar 'dacht').
Vandaag liep het net hoog op. Het is gewoon absoluut niet waar zeggen ze en ik ben gek in mijn hoofd.
Ik weet zeker dat dit wel waar is, een kind vergeet dat niet.
Wie heeft dit ook meegemaakt?
Heel erg bedankt.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:52
Madelief, ik wil niet lullig doen, maar je ouders kúnnen ook gelijk hebben.
Een herinnering is zelden de waarheid. Een herinnering wordt altijd gekleurd door hoe je je toen voelde en wat ook, en je hersenen zijn er heel goed in gebeurtenissen totaal anders op te slaan dan ze werkelijk gebeurd zijn.
Zo kan het inderdaad zijn dat je nooit geslagen bent, maar je hersenen je vertellen dat dat wel zo is. Het is niet heel veel voorkomend, maar het kan prima. Er zijn ook mensen die geloven dat ze misbruikt zijn terwijl ze nooit misbruikt zijn tenslotte. Ook dat komt niet veel voor, maar het gebeurt wel. Het hoeft zeker niet te zeggen dat je dat expres doet; meestal zal het onbewust gebeuren. Maar het gebeurt.
Zo kan het ook zijn dat jij wél gelijk hebt, en dat je ouders het écht niet meer weten. Hersenen zijn ook heel goedi n het verdringen van gebeurtenissen. Dan hebben ze dus helemaal geen kwaad in de zin met hun ontkenning, ze weten écht niet beter. En ja, het kan ook zijn dat ze het stiekem nog wel weten en doen alsof ze het niet weten.
Oftewel; de mogelijkheden zijn:
A. Je bent geslagen en je ouders weten het niet meer.
B. Je bent geslagen, en je ouders weten dat nog maar willen het niet toegeven.
C. Je bent helemaal niet geslagen en je hersenen houden jouzelf voor de gek. Hierdoor denk je dat het wel gebeurd is.
D. Je bent helemaal niet geslagen en stiekem weet je dat ook wel.
Dát zijn de mogelijkheden.
Voor het gemak laat ik D maar even afvallen, dat komt weinig voor. Ook B. is wat minder waarschijnlijk. Blijft over; B of C. Maakt 'de waarheid' uit? Jóuw waarheid maakt uit; jij moet ermee leren leven dat jouw hersenen je vertellen dat je geslagen bent. Je ouders hebben een andere waarheid, hún waarheid. En die verander je niet. Je kunt het verleden sowieso niet veranderen, je kunt enkel veranderen hoe je nú met elkaar omgaat.
Een sporadische klap is trouwens toch iets heel anders dan stelselmatige mishandeling. Het eerste was vroegah normaal, het tweede niet. Zelfs áls je die sporadische klap hebt gehad moet je dat plaatsen in de tijdsgeest van tóen. Tóen wist men niet beter en was het 'normaal'. Als je stelselmatig bent mishandeld moet je dat zeggen, maar vooralsnog houd ik het bij de sporadische tik. En in dat geval vind ik inderdaad dat je je wel een klein beetje aanstelt. Leuk is anders, dat je er angstig van wordt kan best, maar ben je nu nog steeds bang door de gemiddeld eman in elkaar geragt te worden? Zo ja wordt het tijd voor de psycholoog.
Ik vind het eerder interessant waarom je nú nog bang bent voor je vader, in elkaar kruipt als je zijn wijsvingertje ziet en hem háát zelfs. Dat doet me vermoeden dat er veel meer speelt dan een sporadische klap.
Een herinnering is zelden de waarheid. Een herinnering wordt altijd gekleurd door hoe je je toen voelde en wat ook, en je hersenen zijn er heel goed in gebeurtenissen totaal anders op te slaan dan ze werkelijk gebeurd zijn.
Zo kan het inderdaad zijn dat je nooit geslagen bent, maar je hersenen je vertellen dat dat wel zo is. Het is niet heel veel voorkomend, maar het kan prima. Er zijn ook mensen die geloven dat ze misbruikt zijn terwijl ze nooit misbruikt zijn tenslotte. Ook dat komt niet veel voor, maar het gebeurt wel. Het hoeft zeker niet te zeggen dat je dat expres doet; meestal zal het onbewust gebeuren. Maar het gebeurt.
Zo kan het ook zijn dat jij wél gelijk hebt, en dat je ouders het écht niet meer weten. Hersenen zijn ook heel goedi n het verdringen van gebeurtenissen. Dan hebben ze dus helemaal geen kwaad in de zin met hun ontkenning, ze weten écht niet beter. En ja, het kan ook zijn dat ze het stiekem nog wel weten en doen alsof ze het niet weten.
Oftewel; de mogelijkheden zijn:
A. Je bent geslagen en je ouders weten het niet meer.
B. Je bent geslagen, en je ouders weten dat nog maar willen het niet toegeven.
C. Je bent helemaal niet geslagen en je hersenen houden jouzelf voor de gek. Hierdoor denk je dat het wel gebeurd is.
D. Je bent helemaal niet geslagen en stiekem weet je dat ook wel.
Dát zijn de mogelijkheden.
Voor het gemak laat ik D maar even afvallen, dat komt weinig voor. Ook B. is wat minder waarschijnlijk. Blijft over; B of C. Maakt 'de waarheid' uit? Jóuw waarheid maakt uit; jij moet ermee leren leven dat jouw hersenen je vertellen dat je geslagen bent. Je ouders hebben een andere waarheid, hún waarheid. En die verander je niet. Je kunt het verleden sowieso niet veranderen, je kunt enkel veranderen hoe je nú met elkaar omgaat.
Een sporadische klap is trouwens toch iets heel anders dan stelselmatige mishandeling. Het eerste was vroegah normaal, het tweede niet. Zelfs áls je die sporadische klap hebt gehad moet je dat plaatsen in de tijdsgeest van tóen. Tóen wist men niet beter en was het 'normaal'. Als je stelselmatig bent mishandeld moet je dat zeggen, maar vooralsnog houd ik het bij de sporadische tik. En in dat geval vind ik inderdaad dat je je wel een klein beetje aanstelt. Leuk is anders, dat je er angstig van wordt kan best, maar ben je nu nog steeds bang door de gemiddeld eman in elkaar geragt te worden? Zo ja wordt het tijd voor de psycholoog.
Ik vind het eerder interessant waarom je nú nog bang bent voor je vader, in elkaar kruipt als je zijn wijsvingertje ziet en hem háát zelfs. Dat doet me vermoeden dat er veel meer speelt dan een sporadische klap.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:52
Madelief, je weet niet de redenen warom wen en ik boos op onze moeders boos zijn. Bij mij ging om iets ander, heel anders, dan een tik. Ik heb heel vaak klappen van haar gekregen en ben zeker niet getraumatiseerd. Voor jou op dit moment is er niets erger dan wat je zeelf meemaakt of meegemaakt hebt. Hoe meer je schrijft hoe meer herken ik in jou. Vergeven, bedoel ik niet wat je bij Ophra zit (daar word ik kotsmisselijk van). Ik bedoel dingen in zijn waarde zien en niet meer die woede voelen. Pas als je eroverheen bent, merk je hoe die gevoelens je leven hebben beïnvloed en misschien zelfs verpest. Misschien kan je bij een deskundige, een psycholoog of zo, je verhaal doen. Ik denk dat zo een iemand jou beter kan helpen die wij met z'n allen hier.
Ik hoop echt dat je dit kan verwerken. Ik zou je dat gevoel van vijheid willen geven die je nu nog niet hebt.
Ik hoop echt dat je dit kan verwerken. Ik zou je dat gevoel van vijheid willen geven die je nu nog niet hebt.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:53
En probeer ook ondertussen even te bedenken dat je ouders van je houden, met heel hun hart.
Dat ze alles eraan hebben gedaan om jou liefdevol groot te brengen.
Dat dit niet op precies de manier is gebeurd als jij zo graag had gewild, dat is een andere zaak.
Misschien omdat ze zelf ook iet het goede voorbeeld hebben gehad, je moeder niet anders gewend is geweest vanuit haar eigen jeugd net als je vader.
Dat ze alles eraan hebben gedaan om jou liefdevol groot te brengen.
Dat dit niet op precies de manier is gebeurd als jij zo graag had gewild, dat is een andere zaak.
Misschien omdat ze zelf ook iet het goede voorbeeld hebben gehad, je moeder niet anders gewend is geweest vanuit haar eigen jeugd net als je vader.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:53
ik vind het altijd verdacht als mensen zeggen dat ze slaan normaal vinden (ik heb he tniet over een tikje ook al ben ik daar ook tegen). Ik denk dan altijd, zouden ze zelf hun kinderen anno 2008 dan ook nog slaan? Als je het toch normaal vindt en je zou goed kan inleven. Ik kan me niet inleven in een ouder dat zijn kind slaat.
vrijdag 4 januari 2008 om 14:54
Ik snap dat het rot voelt, als je ouders ontkennen je vroeger af en toe een tik hebben gegeven.
Mijn ouders gaven mij vroeger ook wel eens een corrigerende tik en dat vind ik, zoals ik er nu naar kijk, geen big deal.
Ik zou het denk ik wel moeilijker vinden als ze het zouden ontkennen dat ze dat wel eens deden, maar zoals je hier al een aantal keren hebt kunnen lezen, kan het heel goed dat zij dit zijn vergeten!
En dan nog een dingetje:
Hier ben ik het absoluut niet mee eens. Een corrigerende tik hier en daar vind ik absoluut niet hetzelfde als 'echte' kindermishandeling.
(Tuurlijk, het zou fijn zijn als ouders en kinderen er altijd rustig pratend uit kwamen met elkaar, maar zo werkt het heel vaak niet.)
Mijn ouders gaven mij vroeger ook wel eens een corrigerende tik en dat vind ik, zoals ik er nu naar kijk, geen big deal.
Ik zou het denk ik wel moeilijker vinden als ze het zouden ontkennen dat ze dat wel eens deden, maar zoals je hier al een aantal keren hebt kunnen lezen, kan het heel goed dat zij dit zijn vergeten!
En dan nog een dingetje:
Hier ben ik het absoluut niet mee eens. Een corrigerende tik hier en daar vind ik absoluut niet hetzelfde als 'echte' kindermishandeling.
(Tuurlijk, het zou fijn zijn als ouders en kinderen er altijd rustig pratend uit kwamen met elkaar, maar zo werkt het heel vaak niet.)
vrijdag 4 januari 2008 om 14:55
vrijdag 4 januari 2008 om 14:59
Oke, dat verklaart in ieder geval waarom je hem haat.
Ook verklaart het je enorme drang naar erkenning.
Als je eigen vader je zegt dat je ongewenst bent, dan snak je wel naar erkenning.
Dit is iets dat thuis hoort in de professionel hulpverlening Madelief.
Dit kan je erg dwars zitten in je leven als je hier niets mee doet.
Ook verklaart het je enorme drang naar erkenning.
Als je eigen vader je zegt dat je ongewenst bent, dan snak je wel naar erkenning.
Dit is iets dat thuis hoort in de professionel hulpverlening Madelief.
Dit kan je erg dwars zitten in je leven als je hier niets mee doet.
vrijdag 4 januari 2008 om 15:02
vrijdag 4 januari 2008 om 15:02
Wat je vertelt is erg, madelief, maar ik kan me niet voorstellen dat je vader helemaal niet van je houdt. Mijn zus heeft vaak van mij en mijn moeder gehoord dat ik niet van haar hou; ik zelfs verschrikkelijke dingen tegen haar gedaan, puur uit wraak. Toch hou ik wel van haar, ook kan ik niet goed met haar omgaan en de woorden 'ik hou van jou' niet op mijn lippen krijg. Je moet echt dit verwerwerken, al die pijn die je nu lijdt en plekje geven.
vrijdag 4 januari 2008 om 15:04
Lol, hier mee toon je precies het communicatieprobleem tussen jou en 90% van de andere posters prachtig mee aan.
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
Jij praat over 'anno 2008'. Meid, das NU! Jij hebt het echter in JOUW verhaal over iets uit de jaren '80, waarschijnlijk beginjaren. En weet je? In die generatie was de corrigerende tik bepaald nog niet 'zwaar not done' zoals het 'anno 2008' veel meer is. Ik ben zelf van '79 en heb naar het schijnt mijn behoorlijke portie corrigerende tikken gehad. Naar het schijnt, want nul komma nop herinnering. Maakte kennelijk niet genoeg indruk. Het was toen niet uitzonderlijk dat kinderen opgevoed werden met de corrigerende tik.
Slaan is slaan? Anno 2008 wellicht, destijds niet. Ik moet heel eerlijk zeggen, als mijn ouders ooit die grens over waren gegaan dan had ik daar een stuk minder luchtig over gedaan dan over die corrigerende tikken die ik gehad schijn te hebben. Voor mij is er dus wel degelijk een verschil, als ik dat toepas op mijn jeugd, mijn opvoeding, in de tijdsgeest van destijds.
Lees jezelf eens hoe je over je vader post. Das niet gezond. Doet er geen drol aan af of hij zo IS, voor jou VOELT het zo. Das veel belangrijker dan 'is dit wel of niet gebeurd en ervaart iemand anders dat ook zo of niet'. Ga daar het gesprek over aan en als je daar niet het resultaat mee bereikt dat jij nodig hebt, neem dan je verantwoordelijkheid t.o.v. jezelf. Walgen, aggressief persoon, ontploffen, allemaal bepaald geen gezonde termen als we het hebben over een relatie. It takes two to tango, jij hebt ook de macht om verandering af te dwingen in de relatie. Is dat niet door praten, dan wel door figuurlijk of letterlijk afstand te nemen.
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 4 januari 2008 om 15:08
Beter dan walgen van je vader kun je proberen om te leren begrijpen waar zijn gedrag vandaan komt. Je noemt dat je zelf bent geslagen, hij dominant is, jouw moeder ook is aangepakt. Klinkt niet als de handelingen van een doorsnee mens. Maar goed, hoe kom je aan een bak vol herkenning. Ik kan je wel aanraden de site www.moeilijkemensen.nl te gaan lezen maar of je daar echt veel verder mee komt op dit moment..
Als je je verveelt kun je het topic oogkleppen, wazen, etc. bij relaties gaan lezen. Denk dat je meer vindt in de eerste pagina's dan in de laatste pagina's. Gaat over mannen die mishandelen, soms alleen met woorden dominant zijn.
Misschien herken je de gedragingen van je vader in die verhalen.
Het kost me moeite om op enter te drukken. Maar er is een kans dat je het in die richting moet zoeken, mishandeling dus.
Als je je verveelt kun je het topic oogkleppen, wazen, etc. bij relaties gaan lezen. Denk dat je meer vindt in de eerste pagina's dan in de laatste pagina's. Gaat over mannen die mishandelen, soms alleen met woorden dominant zijn.
Misschien herken je de gedragingen van je vader in die verhalen.
Het kost me moeite om op enter te drukken. Maar er is een kans dat je het in die richting moet zoeken, mishandeling dus.
vrijdag 4 januari 2008 om 15:13
Nou ik vind wat zij schrijft kinderpsychologie. Ik waardeer het heel erg dat ze al die moeite voor me doet, een heel verhaal schrijft, dat meen ik oprecht. Dankje.Toch krijg ik een naar gevoel van dat verhaal, ik ga daar verder niet op in.
Tis is weer precies Nederland. Totaal gebrek aan Empathie. Een kind dat geslagen is, een agressieve vader, ongewenst en wie moet er aan zichzelf gaan werken? Juist! Het kind. Dat is toch de omgedraaide wereld. Echt te krankzinnig voor woorden. Ik vind dit klinken als:
Je mag dan wel verkracht zijn maar waarschijnlijk heb je het zelf uitgelokt.
Snap je?
Ik zal jou iets slaan en daarna zeggen dat je fantaseert.. Lachen joh! Nee toch? Ik vind het niet gezond.
Tis is weer precies Nederland. Totaal gebrek aan Empathie. Een kind dat geslagen is, een agressieve vader, ongewenst en wie moet er aan zichzelf gaan werken? Juist! Het kind. Dat is toch de omgedraaide wereld. Echt te krankzinnig voor woorden. Ik vind dit klinken als:
Je mag dan wel verkracht zijn maar waarschijnlijk heb je het zelf uitgelokt.
Snap je?
Ik zal jou iets slaan en daarna zeggen dat je fantaseert.. Lachen joh! Nee toch? Ik vind het niet gezond.
vrijdag 4 januari 2008 om 15:15
vrijdag 4 januari 2008 om 15:17
Madelief,
Jouw tere punt is erkenning.
Als je, van wie dan ook, maar even het idee krijgt dat die ander jouw idee, gevoel, gedachte, herinnering of wat dan ook ontkent, dan doet dat je echt pijn.
Die pijn hoort niet bij die persoon en bij dat moment, nee die pijn hoort bij je jeugd en hou jij je vader (en moeder?) ervaren hebt.
Om die reden is het misschien beter dat je hier iets mee gaat doen in de vorm van een therapie o.i.d.
Jouw tere punt is erkenning.
Als je, van wie dan ook, maar even het idee krijgt dat die ander jouw idee, gevoel, gedachte, herinnering of wat dan ook ontkent, dan doet dat je echt pijn.
Die pijn hoort niet bij die persoon en bij dat moment, nee die pijn hoort bij je jeugd en hou jij je vader (en moeder?) ervaren hebt.
Om die reden is het misschien beter dat je hier iets mee gaat doen in de vorm van een therapie o.i.d.
vrijdag 4 januari 2008 om 15:18
Onderhand krijg ik het idee dat je inderdaad als een kind aangesproken zou moeten worden. Je wilt horen dat het vreselijk is hoe je ouders je behandelen. Wat iedereen je hier duidelijk probeert te maken, is dat je dáár niets aan kunt veranderen, het enige waar je iets aan kunt doen, is de manier waarop je met hen omgaat. Dat zegt niets over schuld of wat dan ook.
vrijdag 4 januari 2008 om 15:23
Heel eerlijk Madelief? Nee, ik snap je niet erg. Ik kan me zo indenken dat emoties heel erg de boventoon kunnen voeren en mensen heftiger, heftig of enorm heftig kunnen doen reageren op een reactie die ze niet verwachtte, maar écht snappen? Nop.
Jij leest heel veel dingen in postings die mensen helemaal niet zeggen. Nu kan ik dat alleen maar herleiden naar of bovenstaande alinea of niet zo leuke dingen, maar ik ga van dat eerste uit.
Het enige wat mensen zeggen is;
- je kunt NIEMAND veranderen.
- je kunt erover praten
- je mag verwachtingen hebben, maar kunt ze niet afdwingen
- als je gekwetst wordt/ je je gekwetst voelt, daar kun je GEEN afstand van nemen en/of voor jouw gevoel duurt dat voort terwijl je pratend dit niet op kunt lossen, dan is het aan JOU om verandering aan te brengen. JIJ voelt je niet prettig in de situatie. JIJ blieft dat niet langer. JIJ kunt dat afdwingen. Wees geen willoos slachtoffer maar neem controle over de boel.
Toch voor mijn eigen 'snaputnie'; waar lees jij dat ik stel dat jij aan jezelf moet werken als straf? Niemand stelt dat. Wel stellen sommigen, ik incl., dat aan jezelf werken een cadeau kan zijn voor jezelf. Je zit nu in een situatie waarin je je zwaar gekwetst voelt en BLIJFT voelen. Wat is er voor groter goed dan niet langer zo gekwetst kunnen worden? Dát is wat mensen proberen te bereiken met hun postings, dat je daar aankomt. Again; waar lees jij kwade bedoelingen in het jou tot een punt willen helpen waarin je je niet langer zo intens gekwetst voelt?
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 4 januari 2008 om 15:24
Die reactie waar je het over hebt, is die van mij. En ik persoonlijk vind het een heel normale vraag.
Als het een keer een corrigerende tik geweest is, waarom zou je je dan in godsnaam jaren na dato daar nog druk over maken. Ik bedoelde alleen aan te geven dat je het jezelf ook moeilijk kan maken, en dat is nergens voor nodig. Het kan maar zo dat je ouders het echt niet meer weten omdat het op hen minder indruk heeft gemaakt dan op jou.
Maar goed, als je tegenover je ouders ook zo extreem reageerd, kan ik me voorstellen dat de discussie snel vastloopt. Je geeft aan dat je een keer schichtig was toen je moeder je een tik wilde geven en dat je denkt dat dat niet goed is voor een kind. Naar mijn mening trek je zaken volledig uit zijn verband, net als bijvoorbeeld mijn reactie op je vraag.
vrijdag 4 januari 2008 om 15:26
We kunnen empathie met je hebben maar dat helpt je niet verder. Wat je verder helpt is handelen, zelf anders in het leven gaan staan dus. Niet omdat het jouw schuld is dat je bent geslagen, maar wel omdat het jouw leven is waarmee je verder moet.
Van je ouders ga je die erkenning die je zoekt niet krijgen, al ga je op je kop staan. Van ons alleen in zoverre we waarde hechten aan herinneringen.
Iemand die verkracht is, om jouw voorbeeld erbij te halen, moet ook zélf dat gebeurde een plekje in haar leven weten te geven, en damn, that won't be easy. Blijven hangen in het onrecht zal haar geen steek verder helpen en jou zeker ook niet.
Hoe kun je nu verder... met die vraag moet je aan de slag.
Van je ouders ga je die erkenning die je zoekt niet krijgen, al ga je op je kop staan. Van ons alleen in zoverre we waarde hechten aan herinneringen.
Iemand die verkracht is, om jouw voorbeeld erbij te halen, moet ook zélf dat gebeurde een plekje in haar leven weten te geven, en damn, that won't be easy. Blijven hangen in het onrecht zal haar geen steek verder helpen en jou zeker ook niet.
Hoe kun je nu verder... met die vraag moet je aan de slag.
vrijdag 4 januari 2008 om 15:29
Mijn hemel madelief, volgens mij heb jij hard professionele hulp nodig zeg.
Als jij schrijft over een 'corrigerende tik' denk ik persoonlijk : "big deal, die kreeg ik vroeger ook heus wel eens'
En ik denk dat meerdere mensen dat denken......zolang jij niet stelselmatig afgeranseld bent, maar hier volledig over de rooie gaat en kookt van woede als iemand zich afvraagt waarom je je zo druk maakt, ben je volgens mij niet helemaal fris meer in je hoofd.
Waarom kook je van woede? Waarom maak je je 20 (?) jaar na dato opeens druk over een tik die je ooit gekregen hebt???
volgens mij is hier veel meer aan de hand dan die corrigerende tik.
En je kan niet verwachten dat er alleen meehuilers reageren hier...toen ik je openingspost las dacht ik ook: "eh...waar maak je je druk om??"
Maar waarschijnlijk vertel je hier niet het hele verhaal en is dit slechts de druppel die de emmer doet overlopen voor jou.....
Als jij schrijft over een 'corrigerende tik' denk ik persoonlijk : "big deal, die kreeg ik vroeger ook heus wel eens'
En ik denk dat meerdere mensen dat denken......zolang jij niet stelselmatig afgeranseld bent, maar hier volledig over de rooie gaat en kookt van woede als iemand zich afvraagt waarom je je zo druk maakt, ben je volgens mij niet helemaal fris meer in je hoofd.
Waarom kook je van woede? Waarom maak je je 20 (?) jaar na dato opeens druk over een tik die je ooit gekregen hebt???
volgens mij is hier veel meer aan de hand dan die corrigerende tik.
En je kan niet verwachten dat er alleen meehuilers reageren hier...toen ik je openingspost las dacht ik ook: "eh...waar maak je je druk om??"
Maar waarschijnlijk vertel je hier niet het hele verhaal en is dit slechts de druppel die de emmer doet overlopen voor jou.....
