Psyche
alle pijlers
Vroeger cor. tik gehad, ouders ontkennen nu,ik een fantast!?
vrijdag 4 januari 2008 om 13:09
Hallo,
ik zou graag willen weten of ik de enige ben met het volgende verhaal, ik zal het kort houden.
Ik weet 100 procent zeker dat ik vroeger, dan heb ik het over dat ik ongeveer 4 jaar en ouder was, geslagen ben, oftewel de corrigerende tik. Ik heb dit altijd onthouden, weet zelfs nog details, van wáár het was en dat ik 'schichtig' was.
Mijn ouders ontkennen dit, zeggen dat ik een fantast ben en gewoon een interessant verhaal probeer te verzinnen om een 'bijzonder verleden' te hebben.
Ze zijn er 100 % van overtuigd dat ze dit nooit gedaan hebben.
Ik weet nog dat ik een tijd geleden met mijn moeder GTST aan het kijken was, waarin Morris dacht dat hij door Barbara was geslagen vroeger, maar later bleek dat hij dit alleen dacht en fantaseerde. Toen ik samen met mijn moeder deze scene bekeek, ging ze er diep op in met opmerkingen als 'dat zou ik nooit doen'en 'hij fantaseert het gewoon'(toen nog niet uitgekomen was dat hij dit fantaseerde of alleen maar 'dacht').
Vandaag liep het net hoog op. Het is gewoon absoluut niet waar zeggen ze en ik ben gek in mijn hoofd.
Ik weet zeker dat dit wel waar is, een kind vergeet dat niet.
Wie heeft dit ook meegemaakt?
Heel erg bedankt.
ik zou graag willen weten of ik de enige ben met het volgende verhaal, ik zal het kort houden.
Ik weet 100 procent zeker dat ik vroeger, dan heb ik het over dat ik ongeveer 4 jaar en ouder was, geslagen ben, oftewel de corrigerende tik. Ik heb dit altijd onthouden, weet zelfs nog details, van wáár het was en dat ik 'schichtig' was.
Mijn ouders ontkennen dit, zeggen dat ik een fantast ben en gewoon een interessant verhaal probeer te verzinnen om een 'bijzonder verleden' te hebben.
Ze zijn er 100 % van overtuigd dat ze dit nooit gedaan hebben.
Ik weet nog dat ik een tijd geleden met mijn moeder GTST aan het kijken was, waarin Morris dacht dat hij door Barbara was geslagen vroeger, maar later bleek dat hij dit alleen dacht en fantaseerde. Toen ik samen met mijn moeder deze scene bekeek, ging ze er diep op in met opmerkingen als 'dat zou ik nooit doen'en 'hij fantaseert het gewoon'(toen nog niet uitgekomen was dat hij dit fantaseerde of alleen maar 'dacht').
Vandaag liep het net hoog op. Het is gewoon absoluut niet waar zeggen ze en ik ben gek in mijn hoofd.
Ik weet zeker dat dit wel waar is, een kind vergeet dat niet.
Wie heeft dit ook meegemaakt?
Heel erg bedankt.
zaterdag 5 januari 2008 om 11:42
Mishandeling (dus echt slaan) is niet oke. Een corrigerende tik is volgens mij tot aan de jaren '80 '90 doodnormaal geweest. Ik ken maar heel weinig mensen (letterlijk geen) die dat erg hebben gehad en ik vind het ook nog eens een prima response op het gejengel van kinderen. Na drie keer duidelijk zijn is het een optie een tik te geve (er zijn ook andere en ik denk dat elke dag er een niet de bedoeling is). Volgens mij is dit een heel natuurlijke reactie. Ouders zijn niet perfect, er is veel stress in de maatschappij etcetc. Je kunt het eens beu zijn.
De mensen die ik nu ken die er geen aan hun kinderen geven, hebben kinderen (en dat is maar mijn waarneming) die ik niet wil hebben. Ook constant maar weer uitleggen waarom iets niet mag...zucht...Die blijven met een kind van 3 discussieren.
Ook als ze anderen (in een restaurant of thuis aan tafel) echt lastig vallen: doen ze hun mond niet open, corrigeren het kind niet. Dan moet de gast maar zelf voor zich opkomen. Misschien heeft dit niet meer met die tik geven te maken, maar een verband zie ik wel.
zaterdag 5 januari 2008 om 11:59
Misschien is in de communicatie wat mis gegaan tussen je ouders en jou toen jullie het over dit onderwerp hadden? Dat je ouders denken dat je het over mishandeling had en ze dat ten stelligste ontkennen?
Ook in dit topic is ons door de hevigheid van je reactie in eerste instantie ook niet helemaal duidelijk geweest of je het over mishandeling hebt of over de standaard corrigerende tik (die ik overigens vroeger ook gehad heb en waar ik mezelf ook nog wel een aantal voorvallen van kan herinneren). Dus wellicht voelden je ouders zich behoorlijk aangevallen en begrepen ze het anders?
Ik denk, vanuit jou bekeken, dat het voor jou het beste zou zijn om proberen te leren van hetgeen in je verleden gebeurd is en jezelf daarmee sterker maken. Als je daar veel moeite mee hebt en het bos niet door de bomen ziet, dan is het aan te raden om een psycholoog te zoeken om je te helpen, want je klinkt alsof het je leven behoorlijk hard raakt en dat is voor jezelf ook niet goed.
Maak het jezelf niet moeilijker dan het is, probeer voor jezelf in het reine met je verleden te komen en maak jezelf niet afhankelijk van de goedkeuring van anderen daarin. Het gaat om jou, niet om anderen. Je kunt anderen niet sturen, je hebt alleen invloed op jezelf.
Sterkte.
Edit: oops, niet gezien dat er nog 6 bladzijdes volgden na die eerste pagina, dus wellicht sla ik de plank volledig mis en/of ben ik complete mosterd.
Ook in dit topic is ons door de hevigheid van je reactie in eerste instantie ook niet helemaal duidelijk geweest of je het over mishandeling hebt of over de standaard corrigerende tik (die ik overigens vroeger ook gehad heb en waar ik mezelf ook nog wel een aantal voorvallen van kan herinneren). Dus wellicht voelden je ouders zich behoorlijk aangevallen en begrepen ze het anders?
Ik denk, vanuit jou bekeken, dat het voor jou het beste zou zijn om proberen te leren van hetgeen in je verleden gebeurd is en jezelf daarmee sterker maken. Als je daar veel moeite mee hebt en het bos niet door de bomen ziet, dan is het aan te raden om een psycholoog te zoeken om je te helpen, want je klinkt alsof het je leven behoorlijk hard raakt en dat is voor jezelf ook niet goed.
Maak het jezelf niet moeilijker dan het is, probeer voor jezelf in het reine met je verleden te komen en maak jezelf niet afhankelijk van de goedkeuring van anderen daarin. Het gaat om jou, niet om anderen. Je kunt anderen niet sturen, je hebt alleen invloed op jezelf.
Sterkte.
Edit: oops, niet gezien dat er nog 6 bladzijdes volgden na die eerste pagina, dus wellicht sla ik de plank volledig mis en/of ben ik complete mosterd.
anoniem_7844 wijzigde dit bericht op 05-01-2008 13:06
Reden: Jeeminee, al 7 pagina's.....
Reden: Jeeminee, al 7 pagina's.....
% gewijzigd
zaterdag 5 januari 2008 om 19:36
Het grappige is, (en dat zal wel weer de uitzondering zijn met de bevestiging zijn enzo) dat ik ben opgevoed, nee, dat mijn vader is opgevoed door mijn opa, die heel erg stellig tegen slaan, en dus ook corrigerende tikken, van kinderen was. In de jaren 50 dus. Mijn vader en zijn broer en zus zijn heel netjes en vrij streng opgevoed. Maar, als ik mijn opa zag, kon ik mij ook wel voorstellen waarom voor hem slaan of corrigerende tikken uitdelen onnodig was. Wat kon die man streng kijken.
Dus niks discussie, het was gewoon heel duidelijk wie de ouder en wie het kind was.
Ik heb trouwens ook nooit tikken gekregen, wel waren mijn beide ouders volgens vriendinnetjes vrij streng.
zaterdag 5 januari 2008 om 19:45
Inderdaad, je kunt ook op andere manieren streng zijn en grenzen aangeven.
Discussiëren met kleine kinderen moet je ook helemaal niet doen.
En er is een verschil tussen een kind slaan als het zich ongepast gedraagt of helemaal niet ingrijpen. Daar zit nog van alles tussen.
Mijn kinderen hebben ook heus wel eens een klap van mij gehad maar mijn ervaring is dat het averechts werkte. Daarom doe ik dat niet allang niet meer en sowieso zijn mijn kinderen op een leeftijd dat een corrigerende tik in mijn ogen nergens meer op slaat want ik kan ze uitleggen waarom je bepaalde dingen niet doet, er consequenties aan verbinden die ze begrijpen en/of ze voor de keuze stellen.
Daarnaast kan ik me eigenlijk niet voorstellen dat als je je kinderen ooit corrigerende tikken hebt gegeven je dat beweert niet meer te weten. Kom op. Mensen hebben selectieve geheugens maar ik denk dat je zoiets heus nog wel weet.
Discussiëren met kleine kinderen moet je ook helemaal niet doen.
En er is een verschil tussen een kind slaan als het zich ongepast gedraagt of helemaal niet ingrijpen. Daar zit nog van alles tussen.
Mijn kinderen hebben ook heus wel eens een klap van mij gehad maar mijn ervaring is dat het averechts werkte. Daarom doe ik dat niet allang niet meer en sowieso zijn mijn kinderen op een leeftijd dat een corrigerende tik in mijn ogen nergens meer op slaat want ik kan ze uitleggen waarom je bepaalde dingen niet doet, er consequenties aan verbinden die ze begrijpen en/of ze voor de keuze stellen.
Daarnaast kan ik me eigenlijk niet voorstellen dat als je je kinderen ooit corrigerende tikken hebt gegeven je dat beweert niet meer te weten. Kom op. Mensen hebben selectieve geheugens maar ik denk dat je zoiets heus nog wel weet.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zondag 6 januari 2008 om 22:17
Dat lijkt mij ook. Misschien is het een goed idee als TO, madelief, wie weet leest ze nog mee, brieven aan haar ouders gaat schrijven. Niet met de intentie ze daadwerkelijk te geven maar meer om eens lekker haar gal te spuwen.
Dat ze daar alles in zet wat ze niet leuk aan ze vindt en wat voor gevoel haar dat geeft. Kan erg opluchten.
Dat ze daar alles in zet wat ze niet leuk aan ze vindt en wat voor gevoel haar dat geeft. Kan erg opluchten.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 8 januari 2008 om 23:24
Lijtk me ook, maar ik zie geen reden om een tik niet uit te delen. Bovendien heeft niet elke ouder een engelengeduld, is niet elk kind even vatbaar voor rede etcetcetc. Ik denk dat een tik eens in de zoveel tijd geen kwaad kan en ik heb een goed effect zelf gezien. Ik vind dat per se geen tik uitdelen een beetje bedacht concept, net zoals "onmacht" van ouders waar het vaak aan gerelateerd wordt en dat is dan weer zwak van die ouders....gewoon doen wat werkt op korte en lange termijn. Een tik kan volgens mij heel nuttig zijn. En soms is het ongeduld van ouders, that's life. Leven is niet altijd eerlijk.
woensdag 9 januari 2008 om 10:16
Kinderen onder de 4 begrijpen reden nog niet zo goed en daar zul je dus al snel fysiek overgewicht moeten gebruiken. dat kan een tik zijn, maar in feite is een kind optillen en op de gang zetten ook iets wat jij alleen kunt doen omdat je groter en sterker bent en in feite is dat dus net zo pijnlijk en vernederend als een tik op de vingers. Bij kinderen ouder dan 5 zou een tik niet nodig moeten zijn, maar idd ouders zijn ook maar mensen en die verliezen hun geduld wel eens.
probleem hier is ook niet die tik, maar de hele verhouding tussen TO en haar ouders die behoorlijk verstoord lijkt.
probleem hier is ook niet die tik, maar de hele verhouding tussen TO en haar ouders die behoorlijk verstoord lijkt.
woensdag 9 januari 2008 om 15:38
Ik heb niet alle reacties doorgelezen maar in feite is het simpel. TO heeft een probleem en daar wil ze in erkend worden. Blijkbaar doen haar ouders dat niet. Als het om de beruchte corrigerende tik gaat, zoals ik ze ook weleens heb gehad en ik ben er geen cent minder van geworden, snap ik het niet.
Als je echt mishandeld bent moet je beslissen wat je ermee doet, aangifte en sowieso hulp bij de verwerking, en niet erkenning zoeken bij je ouders.
Als je echt mishandeld bent moet je beslissen wat je ermee doet, aangifte en sowieso hulp bij de verwerking, en niet erkenning zoeken bij je ouders.
woensdag 9 januari 2008 om 22:52
Madelief, eigenlijk kan ik weinig anders zeggen dan vele anderen hier al gezegd hebben. Namelijk dat je hulp moet zoeken in plaats van erkenning bij je ouders.
Je zegt dat je vader alleen van je gehandicapte zus houdt. Is zij toevallig ouder? Is het zo dat je ouders een kind kregen dat veel hulp nodig had en dat je vader daarom niet direct zat te springen om een volgend kind? Misschien heeft je moeder de tweede zwangerschap eerst lange tijd verborgen gehouden en stond hij voor een voldongen feit. En met een gevoel dat hem een rotgeintje geflikt is geworden. Zou ook verklaren waarom de verhouding tussen je ouders onder elkaar niet bepaald rozengeur en manenschijn is.
Of is het een jongere zus en komt zijn houding doordat hij het idee had dat jij te toch wel zou kunnen redden, terwijl zij de aandacht opeiste? Geen idee hoe zwaar gehandicapt je zus is, maar dat kan een behoorlijke belasting voor een gezin zijn.
Als je vader/ouders niet van je zouden houden zou er dan nu nog enig contact zijn denk je? Je hebt de leeftijd dat zij rustig aan zichzelf kunnen denken en voor jou de deur gesloten houden. Toch laten ze je binnen. En jij, die zich druk maakt en je vader haat, blijft het contact ook onderhouden. Je zegt dat je door hem feministe (wat wil je er precies mee aanduiden?) geworden bent. Had je daar zelf geen aandeel aan? Zo niet dan vind ik dat diep treurig.Vooral omdat hij de schuld krijgt en jij blijkbaar niet bij machte bent om zelf enige verandering aan te brengen. Dan vind ik je eigenlijk helemaal geen feministe, eerder een Chihuahua die roept een Deense dog te zijn geworden door een Duitse herder.
Overigens had ik, zeker de eerst pagina's, het gevoel dat je je overdreven druk maakte over een tik/paar tikken in een ver verleden.
Als dochter van een vader met een oorlogstrauma, nee dat mag geen excuus zijn maar maakt de zaak wel ingewikkelder dan "normaal", heb ik wel meer dan een corrigerende tik gekregen. Beter gezegd ik ben stelselmatig lichamelijk, geestelijk en sexueel misbruikt en dat heel veel jaren achtereen. Ik ben geslagen (zelfs met een koperen traproede), geschopt en op een gegeven moment heb ik moeten rennen voor mijn leven toen vader met een broodmes achter me aan zat.
Dat maakt jouw verdriet niet veel minder dan het mijne, wel anders.
En weet je, als ik terug kijk naar mijn tijd thuis dan zie ik zoveel meer dan alleen het negatieve. Ondanks alles heb ik best een leuke jeugd gehad. Heeft mijn vader ook leuke dingen gedaan, zoals een poppenhuis voor me gemaakt en ingericht met alles er op en er aan. Hij heeft me ook veel goede dingen geleerd.
Inmiddels heb ik de trauma's die ik had verwerkt. De enige die verandering kan aanbrengen ben jezelf. En je zult bij jezelf moeten beginnen wil je ook maar iets in je leven veranderen. Huilend in een hoekje zitten en een schouder zoeken om te huilen is ook de oplossing niet. Been there, done that, shrunk the t-shirt.
Je zegt dat je vader alleen van je gehandicapte zus houdt. Is zij toevallig ouder? Is het zo dat je ouders een kind kregen dat veel hulp nodig had en dat je vader daarom niet direct zat te springen om een volgend kind? Misschien heeft je moeder de tweede zwangerschap eerst lange tijd verborgen gehouden en stond hij voor een voldongen feit. En met een gevoel dat hem een rotgeintje geflikt is geworden. Zou ook verklaren waarom de verhouding tussen je ouders onder elkaar niet bepaald rozengeur en manenschijn is.
Of is het een jongere zus en komt zijn houding doordat hij het idee had dat jij te toch wel zou kunnen redden, terwijl zij de aandacht opeiste? Geen idee hoe zwaar gehandicapt je zus is, maar dat kan een behoorlijke belasting voor een gezin zijn.
Als je vader/ouders niet van je zouden houden zou er dan nu nog enig contact zijn denk je? Je hebt de leeftijd dat zij rustig aan zichzelf kunnen denken en voor jou de deur gesloten houden. Toch laten ze je binnen. En jij, die zich druk maakt en je vader haat, blijft het contact ook onderhouden. Je zegt dat je door hem feministe (wat wil je er precies mee aanduiden?) geworden bent. Had je daar zelf geen aandeel aan? Zo niet dan vind ik dat diep treurig.Vooral omdat hij de schuld krijgt en jij blijkbaar niet bij machte bent om zelf enige verandering aan te brengen. Dan vind ik je eigenlijk helemaal geen feministe, eerder een Chihuahua die roept een Deense dog te zijn geworden door een Duitse herder.
Overigens had ik, zeker de eerst pagina's, het gevoel dat je je overdreven druk maakte over een tik/paar tikken in een ver verleden.
Als dochter van een vader met een oorlogstrauma, nee dat mag geen excuus zijn maar maakt de zaak wel ingewikkelder dan "normaal", heb ik wel meer dan een corrigerende tik gekregen. Beter gezegd ik ben stelselmatig lichamelijk, geestelijk en sexueel misbruikt en dat heel veel jaren achtereen. Ik ben geslagen (zelfs met een koperen traproede), geschopt en op een gegeven moment heb ik moeten rennen voor mijn leven toen vader met een broodmes achter me aan zat.
Dat maakt jouw verdriet niet veel minder dan het mijne, wel anders.
En weet je, als ik terug kijk naar mijn tijd thuis dan zie ik zoveel meer dan alleen het negatieve. Ondanks alles heb ik best een leuke jeugd gehad. Heeft mijn vader ook leuke dingen gedaan, zoals een poppenhuis voor me gemaakt en ingericht met alles er op en er aan. Hij heeft me ook veel goede dingen geleerd.
Inmiddels heb ik de trauma's die ik had verwerkt. De enige die verandering kan aanbrengen ben jezelf. En je zult bij jezelf moeten beginnen wil je ook maar iets in je leven veranderen. Huilend in een hoekje zitten en een schouder zoeken om te huilen is ook de oplossing niet. Been there, done that, shrunk the t-shirt.
donderdag 10 januari 2008 om 08:56
In een hoekje zitten huilen is niet de oplossing, wordt hier veelal aangegeven. Daar kan ik wel in meegaan. Toch vind ik dat iedereen het recht heeft een tijdje in dat hoekje te zitten. Er hoeft niet altijd een oplossing te komen of anders niet meteen. Niet iedereen is er op gericht meteen naar een oplossing toe te werken. Vaak wil je eerst een tijdje zielig zitten zijn en dat lijkt me helemaal niet erg. Al doen de vele reacties hier anders vermoeden. Je mág niet zielig zijn want er zijn zoveel andere mensen die het veel zwaarder hebben gehad. En dat is waar. Er is altijd wel iemand die het veel zwaarder heeft gehad. Dat moet alleen niet betekenen dat iemand die het niet zo erg heeft beleefd niet 'lekker' zielig mag zitten zijn of het niet erg mag vinden dat bepaalde dingen niet zijn gegaan of nog niet gaan zoals je het graag had gezien of ziet.
De tendens hier in dit topic en wat mij algemeen hier vaak op dit forum opvalt, is dat sommigen erg bitchy uit de hoek (kunnen) komen. 'If you can't take the heat, stay out of the kitchen' is vaak de reactie als je dat aankaart. Je kunt het ook anders bekijken. Misschien moeten de mensen die deze 'heat' veroorzaken wat milder worden. Daar wordt de wereld wat prettiger van.
De tendens hier in dit topic en wat mij algemeen hier vaak op dit forum opvalt, is dat sommigen erg bitchy uit de hoek (kunnen) komen. 'If you can't take the heat, stay out of the kitchen' is vaak de reactie als je dat aankaart. Je kunt het ook anders bekijken. Misschien moeten de mensen die deze 'heat' veroorzaken wat milder worden. Daar wordt de wereld wat prettiger van.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
Je verwoordt hierbij ook mijn gedachten om een hele duidelijke en mooie maniet
donderdag 10 januari 2008 om 11:40
Weet je, je mag best een tijdje zielig in een hoekje gaan zitten, maar daamee gaat je probleem niet weg. Op een gegeven moment moet je ook weer uit dat hoekje stappen. niet omdat anderen het zwaarderhebben of nog zieliger zijn, mar omdat het zonde van je tijd is om de rest van je leven in een hoekje te gaan blijven zitten en zielig zijn.
En uit dat hoekje kruipen, dat moet je helemaal zelf doen. je kunt in je hoekje blijven zitten en blijven wijzen naar al die gemenerikken die je dat hoekje in geschopt hebben, je kunt de hele wereld gemeen noemen omdat niemand naar je toekomt in dat hoekje om je te troosten en je er uit te halen, maar zo werkt het niet. En persoonlijk geloof ik dat het meer zin heeft om mensen te weijzen op de keuze die ze zelf hebben om wel of niet in dat hoekje te blijven zitten zielig zijn, dan met ze mee te huilen dat ze zo zielig zijn en dat ze maar vooral in hun hoekje moeten blijven zitten. puur en alleen omdat ik geloof dat je uiteindelijk veel gelukkiger bent als je achteraf kunt zeggen, "Ik heb mezelf uit de shit getrokken", dan wanneer je blijft zeggen "zij hebben mij dit aangedaan, dus zij moeten het ook weer oplossen voor me".
En uit dat hoekje kruipen, dat moet je helemaal zelf doen. je kunt in je hoekje blijven zitten en blijven wijzen naar al die gemenerikken die je dat hoekje in geschopt hebben, je kunt de hele wereld gemeen noemen omdat niemand naar je toekomt in dat hoekje om je te troosten en je er uit te halen, maar zo werkt het niet. En persoonlijk geloof ik dat het meer zin heeft om mensen te weijzen op de keuze die ze zelf hebben om wel of niet in dat hoekje te blijven zitten zielig zijn, dan met ze mee te huilen dat ze zo zielig zijn en dat ze maar vooral in hun hoekje moeten blijven zitten. puur en alleen omdat ik geloof dat je uiteindelijk veel gelukkiger bent als je achteraf kunt zeggen, "Ik heb mezelf uit de shit getrokken", dan wanneer je blijft zeggen "zij hebben mij dit aangedaan, dus zij moeten het ook weer oplossen voor me".
vrijdag 11 januari 2008 om 04:56
ook ik kom uit een huis met corrigerende tikken maar ook flink pak op mijn duvels gekregen.
Ook ik heb het eens voor de voeten van mijn ouders gegooid. Mijn vader deed alsof t nooit was gebeurd. Wat nou slaan ? Daar wist hij niets vanaf.
Ik ben toen hulp gaan zoeken bij een psycholoog , en dat heeft mij behoorlijk goed gedaan.. Daarna durfde ik er ook op een andere manier naar te kijken en ook rustiger te blijven een jaar later toen ik toch weer eens t balletje heb opgegooid dit keer met versterking van zusje..
Toen kwam er uit dat mijn vader en moeder zelf ook zo zijn opgevoed met die tikken aan t hoofd , trap onder je gat etc. (of nog erger met de bezem ,mestvork e.d)
Dus als dat vrij normaal was bij hun thuis , is het niet meer dan logisch dat t kind t later zelf ook bij zijn/haar eigen kinderen uitvoert.(gelukkig zelf nooit met de mestvork bewerkt , pa kon t af met de vlakke hand of voet)
Toen wilde mijn vader wel toegeven dat hij ons geslagen/getikt had. Toen was toen , nu is nu ... Heb het hem vergeven en dat heeft mij een veel leukere band met mijn vader opgeleverd.. Natuurlijk is wat hij heeft gedaan niet goed geweest , maar ik denk ook wel dat ik t af en toe ff hard nodig was zon pak rammel.. Ik weet toch duvels goed de grenzen in mijn leven , tot hier en niet verder.
(en als ik nu af en toe kids zie rondlopen te etteren denk ik zooo jij zou een flink pak op je sodemieter moeten krijgen van je ouders)
Dus zon corrigerende tik/mep/schoponderjereet is volgens mij helemaal zo gek nog niet ! (en dan bedoel ik niet structureel je kind bont en blauw meppen en trappen)
Madelief: praat nog eens met je ouders , en blijf rustig in t gesprek , misschien weten je ouders gewoon niet beter.. Door hun eigen opvoeding hoorde het er misschien wel gewoon bij.
Mijn ouders ontkenden het eerst ook , toen er vaker over gesproken werd , was het in ene geen taboe meer en kon er open over gesproken worden.
En konden er ook dingen toegegeven worden , denk dat t voor mijn ouders ook op een gegeven moment was . Dat t slaan en corrigerende tikken behoorlijk negatief in t nieuws was.. En zij zich *waarschijnlijk* beseften dat ze vroeger *verkeerd* bezig waren geweest.. Stuk van schaamte mee speelde..
Zo van shit wat wij deden was toch niet oke ? Voor hen is het misschien ook een besef van heeee misschien toch niet goed van ons geweest, zij moeten misschien ook aan dat idee wennen ...
1 manier om achter de reden te komen = er over praten met je ouders en als zij niet bereid zijn om te praten..
Zoek een goede psycholoog..
Ook ik heb het eens voor de voeten van mijn ouders gegooid. Mijn vader deed alsof t nooit was gebeurd. Wat nou slaan ? Daar wist hij niets vanaf.
Ik ben toen hulp gaan zoeken bij een psycholoog , en dat heeft mij behoorlijk goed gedaan.. Daarna durfde ik er ook op een andere manier naar te kijken en ook rustiger te blijven een jaar later toen ik toch weer eens t balletje heb opgegooid dit keer met versterking van zusje..
Toen kwam er uit dat mijn vader en moeder zelf ook zo zijn opgevoed met die tikken aan t hoofd , trap onder je gat etc. (of nog erger met de bezem ,mestvork e.d)
Dus als dat vrij normaal was bij hun thuis , is het niet meer dan logisch dat t kind t later zelf ook bij zijn/haar eigen kinderen uitvoert.(gelukkig zelf nooit met de mestvork bewerkt , pa kon t af met de vlakke hand of voet)
Toen wilde mijn vader wel toegeven dat hij ons geslagen/getikt had. Toen was toen , nu is nu ... Heb het hem vergeven en dat heeft mij een veel leukere band met mijn vader opgeleverd.. Natuurlijk is wat hij heeft gedaan niet goed geweest , maar ik denk ook wel dat ik t af en toe ff hard nodig was zon pak rammel.. Ik weet toch duvels goed de grenzen in mijn leven , tot hier en niet verder.
(en als ik nu af en toe kids zie rondlopen te etteren denk ik zooo jij zou een flink pak op je sodemieter moeten krijgen van je ouders)
Dus zon corrigerende tik/mep/schoponderjereet is volgens mij helemaal zo gek nog niet ! (en dan bedoel ik niet structureel je kind bont en blauw meppen en trappen)
Madelief: praat nog eens met je ouders , en blijf rustig in t gesprek , misschien weten je ouders gewoon niet beter.. Door hun eigen opvoeding hoorde het er misschien wel gewoon bij.
Mijn ouders ontkenden het eerst ook , toen er vaker over gesproken werd , was het in ene geen taboe meer en kon er open over gesproken worden.
En konden er ook dingen toegegeven worden , denk dat t voor mijn ouders ook op een gegeven moment was . Dat t slaan en corrigerende tikken behoorlijk negatief in t nieuws was.. En zij zich *waarschijnlijk* beseften dat ze vroeger *verkeerd* bezig waren geweest.. Stuk van schaamte mee speelde..
Zo van shit wat wij deden was toch niet oke ? Voor hen is het misschien ook een besef van heeee misschien toch niet goed van ons geweest, zij moeten misschien ook aan dat idee wennen ...
1 manier om achter de reden te komen = er over praten met je ouders en als zij niet bereid zijn om te praten..
Zoek een goede psycholoog..
